En die dat het vieren waard vinden.

Maar u kunt ook rekenen, de gemiddelde leeftijd van dat gezelschap was 80 jaar en de vraag stelde zich of het niet de tijd was om achter deze indrukwekkende reeks nu maar een punt te zetten. Een geldige gelegenheid om in  waardigheid dat boek te sluiten.

Het onheuse voorstel werd door mij met onderstaande anecdote aangediend.


Van die andere groep boezemvrienden die op hun 40 besloten, vanaf dan, elke tiende verjaardazg samen te vieren. Unaniem akkoord. En waar zouden we dat dan vieren? Na wat overleg kwam men snel akkoord over het restaurant In de Kroon. Je weet wel, met die mooie patronne, met die weelderige boezem die ze zo gastvij exposeerde in dat riante decolleté.

Voor hun 50 werd alweer overlegd. Samenkomen, natuurlijk. Maar waar? In deKroon, stelde iemand voor, ze hebben daar een mooie kaart en ook enkele pittige wijntjes. Daar kies je met je ogen toe. Unaniem akkoord.

Voor hun zestig, alweer dezelfde vraag: en waar gaan we het dit jaar?  Ik zou het bij De Kroon houden. Het is daar rustig, allemaal mensen van onze leeftijd en er wordt niet gerookt. Geen twijfel: het is weer De Kroon.

Voor hun zeventig, vastberaden: we gaan door. En waar? Voor mij moet ge niet veranderen. Ik hou het op De Kroon. Daar zijn geen hinderlijke drempels en verhogen, heel gemakkelijk met de rollator en vooral: de toiletten zijn op de begane grond. De Kroon dus.

Nu zijn ze 80 en waarom zouden we dat niet vieren? Maar waar gaan we dan dit jaar? 'Ik heb een idee', zegt de meest lucide, 'laat ons naar De Kroon gaan, daar zijn we nog nooit geweest'.



De groep in Leuven vond mijn verhaaltje wel leuk, maar het voorstel tot afronden op 80 werd met een stalinistische meerderheid verworpen: wij gaan door !.
We hebben nog zoveel jaren later om samen dood te zijn.

Dus die van Leuven gaan nog door.
In de Salons Georges, met de toiletten op de verdieping en geen andere attractie dan mekaars lieve gezelschap.

  tot donderdag 17 oktober 2013. Om 11 uur.

21-10-2012, 00:00 Geschreven door torfsherman  

Het stof van de gemeenteraadsverkiezing is weer even gaan liggen, klaar om over een klein jaartje met nieuw geweld te worden opgewaaid voor de zoveelste moeder aller verkiezingen.

Eerste indruk: hoe oneindig licht zo’n hoogfeest van de democratie toch weegt. Na veertien dagen is dit nog uitsluitend een besogne voor de betrokken postjesjagers. En de kiezer… kan het in feite geen barst meer schelen. Erg genoeg voor dat gemiste hoogfeest.

Tweede indruk: meer en meer worden die verkiezingen een media, en dan vooral een Tv gebeuren. Het is tot in den treure vastgesteld. Maar voor de VRT: goedkoop en druk bekeken uitzendmateriaal. Alhoewel, het overaanbod begint al snel een afkeereffect te bezorgen. 

Eigenlijk een verhaal om alweer zo snel mogelijk te vergeten, hoe zeer ook ik, zuiver cerebraal dan, aan de democratie ben toegewijd.

Wel blijven hangen in al dat Tv-geweld was een heel korte reportage vanuit Poperinge waar de camera de opstelling van de kieshokjes ging volgen. Een apentrotse baas van de gemeentelijke technische ploeg kon zijn trots niet op als hij het over “ons systeem” had. Een soort meccano waar alles in elkaar paste.
“Zo’n hokje staat in minder dan tien minuten recht” en “je moet er niet voor in Leuven naar het school zijn geweest”.

RRRRing. Belletje.
Om zo’n Poperings hokje recht te zetten had je niets aan “in Leuven naar het school gaan”.
Wat bedoelde die man eigenlijk?

De week nadien waren wij op een etentje met wat oud-medestudenten (afstudeerjaar 1955 faculteit Rechten) en ik heb daar het probleem op tafel gelegd: wat bedoelde die man?

De meningen liepen nogal uiteen.

- een die dacht dat de man bedoelde dat je voor het vak “kotjes recht zetten” beter af was in Gent en in Brussel dan in Leuven. Kwestie van beter aangepast curriculum.
- een tweede dacht  dat de man nog eens benadrukte dat een universitair diploma een incontournabele hindernis was om ooit eender welk soort handenarbeid te verrichten. Twee linkerhanden en dan nog met de twee duimen aan de buitenkant. En dan nog denken dat je alles beter weet.
-unaniem waren we dat die gast uit Poperinge toch een punt had. Dat kon ieder van ons bevestigen hoezeer wij, uit 60 jaar pijnlijke ervaring, die onhandigheid hebben aangevoeld om niet alleen een kieshokje, maar zelfs het stomste IKEA kastje, zonder gezweet, gevloek en kneuzingen, op de been te krijgen. Hoe vaak wij, het schaamrood op de universitaire wangen, altijd weer diezelfde schoonzoon moesten opbellen om ons stemhokje recht te krijgen.

En dan denken aan al die moeite die wij gestoken hebben in het van buiten leren van vuistdikke boeken over dingen waarover wij nadien nooit nog één woord hebben gehoord, laat staan van doen gehad. Inderdaad, waarom geen vak ingelast: “ Inleiding tot de beginselen van de burgerlijke schrijnwerkerij” met practicum of  een “Encyclopedie van de houtbewerking” , dan hadden we minstens het verschil gekend tussen een tournevis en een racagnac.

Zouden de juristen van vandaag dat al krijgen?

We zullen eens naar die school in Leuven bellen en zeggen wat wij ervan vinden. Allo Roger.

21-10-2012, 00:00 Geschreven door torfsherman  

When the phone don’t ring, you’ll know it’s me.

(Warren Buffet die over een prijs nooit onderhandelt, de eerste prijs moet de juiste zijn)

1.       Wat zou het knap en vooral comfortabel zijn als we zo door het leven konden gaan. Persoonlijk heb ik een bloedende hekel aan afdingen. Je weet nooit of je uiteindelijk toch niet grandioos werd afgepoederd. De eerste prijs moet de juiste zijn. Te nemen of te laten.

2.        Ik zou dat ook graag uitbreiden naar menselijke relaties. Niet dat je bij alles op voorhand zoveel moet bij- of afdoen, vermenigvuldigen en delen. Zeg  gewoon en duidelijk waar het op staat:  tijd gewonnen en voorkomen van broze illusies .

3.       En dan die onnavolgbare Engelse manier om dat uit te drukken: (onmogelijk te vertalen zonder een deel van de kracht kwijt te spelen): when the phone don’t ring, you’ll know it’s me. Is dat duidelijk genoeg?

En toch…

(ze krijgen mijn truc wel stilaan door, denk ik, eerst iets poneren, dan herlezen, dan beginnen twijfelen en dan het tegenovergestelde poneren)

Een onmenselijke gedachte is dat. Dat wij in de omgang met mekaar niet uit principe een manoeuvreerruimte inlassen.  
Op de wijze van Buffet gaan beschaafde mensen niet met mekaar om.
Daar moet kunnen gepraat worden. 
Omzichtig laveren naar een consensus toe. Een plek waar we mekaar zoeken, tegenkomen, vinden en in de armen sluiten.

Dat is levenskunst.

17-10-2012, 00:00 Geschreven door torfsherman