Ceci nest pas une pipe, vond Matisse. Ceci nest pas H.T., vond HT kijkend in de spiegel
Natuurlijk is dit geen pijp, dit is gewoon een imaginaire voorstelling van een pijp. Heeft in werkelijkheid niets te maken met een echte pijp. Het doet er hooguit aan denken. Idem dus met mijn spiegelbeeld.
Het is dus ook niet meer dan een illusie dat ik mezelf in de spiegel tegenkom. Het geeft wel een idee hoe die 7 miljard andere aardbewoners mij op straat of in het café kunnen tegenkomen, iets wat alleen mijzelf niet gegund is.
Dat is toch de natte droom van elke serieuze narcist, een avond in een hoekje in een café jezelf zons een uurtje bezig zien in dat café. Hoe zou ik dat beleven?
Wat is dan het grote verschil tussen de echte HT en zijn spiegelbeeld? (we zijn in een narcistische bui, dus we gaan door) Dat spiegelbeeld mist elk bewustzijn van zichzelf en dus ook maar een spatje vrije wil om zichzelf te zijn. Als ik knipoog naar mijn spiegelbeeld kan het niet anders dan terug knipogen. Als ik mijn rechteroor aanraak kan het niet andersdan . - en hier begint het wonder - dan zijn linkeroor aanraken. Dus toch een stuk eigenzinnige persoonlijkheid?
Natuurlijk een probleem voor de optica: waarom wordt in een spiegel alles wat voor de spiegel links is in spiegelbeeld rechts weerkaatst? En waarom dat toch een heel natuurlijk aandoend beeld geeft. Niks vervreemdend terwijl alles averechts staat.
Maar, als in het spiegelbeeld alle links rechts wordt, waarom wordt dan ook niet alle onder boven? Moet ik eens aan één van mijn geleerde bèta vrienden vragen.
Niks aan de hand zou je zeggen, haar knippen, hoe mag het zijn? zonder streep- oren vrij? oren vrij mooi weertje voor de tijd van het jaar, niet? - als t maar houdt en zo nog twee drie fundamentele gedachten gewisseld met de jongeman die mij deed. Maar, psycholoog als die gasten zijn, had die direct door had dat deze klant niet op vedere uitdieping van klimaat- of andere overwegingen uit was. Dus veder geen woord tenzij wat zakelijk noodzakelijk was wenkbrauwen wat bijwerken? daar mag een stukje af -.
En toch een aparte belevenis gehad. Een confrontatie met het spiegeleffect. Het feit van gedurende twintig minuten frontaal geconfronteerd te worden met je spiegelbeeld.En dan nog een gedetailleerd spiegelbeeld dat blijkbaar ook naar jou zit te staren. Als dat geen blog waard is?
Spiegeleffecten #1 Een spiegel gold in mijn bekrompen pubertijd als een blijk van ijdelheid.Iemand die heel de tijd voor de spiegel stond gold minstens als verdacht, op het nippertje niet zondig (als je tenminste je kleren nog aan had). Die is verliefd op zijn eigen (en weer heb ik een dialectuitdrukking nodig om dat op zijn eigen iets gans anders is dan op zichzelf), die (m/v) staat zichzelf te bewonderen. En als er nu iets als onchristelijk gold dan was het wel de schoonheid van het lichaam voor de schoonheid van de ziel te stellen.Lees nog eens terug mijn blog van 24/8 over Het verbrodde feest. Een spiegel had per essentie betrekking op het lichaam, je ziel kreeg je in een spiegel niet in beeld. Daar dacht ik aan vanochtend toen ik verplicht werd 20 minuten in de spiegel naar mijn eigen te kijken.En toegegeven, ik heb de helft van de tijd mijn ogen dicht gedaan
Spiegeleffecten#2 In de spiegel kijken vind ik om nog een andere reden niet zo aangenaam.U heeft dat zeker ook al meegemaakt, in een winkelstraat zie je plots je spiegelbeeld in een vitrine weerkaatst. Dat valt bijna altijd tegen. Zie ik er zo uit? Hoe loop ik daar nu. En die dikke buik. Precies nen ja, ne randdebiel. Vergelijkbaar is het gegeven dat negen keer op de tien men je een foto van jou toont, je daarover allerminst gecharmeerd bent. Zie ik er zo uit? Ben ik echt zo dik? Doe die maar rap weg. Nee, ik vind dat ik beter verdien.
Spiegeleffecten#3 Heel verwant met een item dat gisteren ter sprake kwam in het TV1 programma Ook op mensen getest. Men had van tien kappers en kapsters een gewone foto genomen. En nadien hadden ze van elk van die fotos, tien gefoto-shopte versies gemaakt, vijf waardoor de persoon er leuker uitzag en vijf die hem/haar wat ongunstiger voorstelden. Alle kandidaten moesten dan uit de elf fotos die ene halen die echt-naturel was. Dat moest toch een makki zijn voor mensen zijn die hun leven lang in de spiegel zichzelf bezig zien. Wat bleek? Acht op de tien kozen een foto waarop zij er beter voorkwamen. Wij zouden aan die acht moeten zeggen dat ze wel een heel goed gedacht van zichzelfhebben.En dan zouden die acht moeten antwoorden: et alors?
Spiegeleffecten#4 Tenslotte iets meer filosofisch.Het is wel zo dat het kijken naar ons spiegelbeeld de enige mogelijkheid is onszelf, dat IK,fysiek te ontmoeten. Intussen is het zo dat Ik naar mijn zeven miljard mede-aardbewoners kan kijken, op afstand en van dichtbij, van boven en van onder. Maar voor mezelf, mijn eigenste ik, waarmeeik al tachtig jaar zit opgescheept, is me dat niet gegund. Ik gebruik soms wel een trucje om dat te simuleren. Bekijk jezelf eens in een omstandigheid dat dat spiegelbeeld niet frontaal terugkijkt. Zo eens in het geniep jezelf een tijdje in het oog houden. En dan zou je kunnen vermoeden, zo zien de anderen mij en zo zal ik er dus echt uitzien. Vergelijkbaar is het uiterst onaangenaam effect om je eigen stem via een recorder te beluisteren. Dat is ronduit een gruwelijke ervaring. Gelukkig maar dat we onszelf niet kunnen ruiken of proeven, denk ik dan. En over betasten spreek ik liever niet. Uit religieuze overwegingen. Bijna niet mogelijk jezelf 'tegen te komen'. En meteen die andere vraag: ben ik een lichaam of heb ik een lichaam? Om maar te bevestigen wat een "vreemd gegeven" we voor onszelf zijn.
Ze zijn met velen, mijn vrienden en bekenden die bezweren geen dag zonder hun krant te kunnen. Ze vinden het onvoorstelbaar dat je zonder krant kunt leven. Je weet dan toch van toeten noch blazen. Het zaligste uurtje (vaak uurtjes) van de dag, dat dik pak papier met die vette belovende titel voorop, dat geritsel met die 7 katernen, die geur (dat is tegenwoordig iets minder, komt daar nog inkt aan te pas?), en dan al dat nieuws, die informatie, die commentaar van slimme mensen die bevestigen wat ik zelf ook vind, dat interview met die BV of TV-coryfee, de sport waar nog eens alles wordt naverteld wat ik de avond voordien op mijn TV zag, "mijn" kruiswoordraadsel, mijn SUDOKU... noem het maar op. Nee ik begrijp echt niet hoe je zonder krant kunt functioneren.
Wel ik lees geen krant, vroeger nog eens de zaterdag, maar die is nu ook weggevallen.
Om contrair te doen? Een beetje.
Een experimentje. Je hebt een krantenabonnement en je gaat 14 dagen op vakantie. Bij je thuiskomst 10 kilogram kranten in de brievenbus of op de mat. Wat doe je daar dan mee, want 's anderendaags is er alweer een nieuwe krant met nieuw nieuws? Ga je die 14 oude kranten allemaal lezen? Ik denk dat uw goesting rap zal over zijn. Er bestaat niks irrelevanter dan een krant van 14 dagen geleden lezen? Allemaal oude koek, daar valt nu echt niets aan te beleven. Alleen nog goed om de groenten op te kuisen of de gezeemde ruiten op te blinken. En voor een wielertoerist om onder zijn truike op zijn borst te steken. Tegen de wind.
Maar dat is het lot van elke krant, ook die van vandaag. Zo'n tenenkrommend korte levensduur. Morgen al onleesbaar geworden. Waarom dan zoveel leestijd daaraan versmossen? Het nieuws dat je absoluut moest weten? Wel dat kan, op een heel drukke dag, makkelijk op één A4-tje. En toppunt is dat, als je opstaat en om halfacht Radio1 aanzet, dan is er een korte nieuwsflash (3 minuten) en dan weet je alles wat je moest (nou, niks moet) weten. En als je dan nog drie minuutjes tijd over hebt, blijf dan luisteren naar het krantenoverzicht. In die 180 seconden verneem je wat er in de Belgische kranten die, ochtend te lezen valt.
Tenzij... tenzij dat je het als je favoriete hobby aanziet. Recreatie dus. Verstrooing. Verbeelding. Dromen. Even weg van de alledaagse banaliteit. Als het dat is, dan zwijg ik in alle talen. Ik kan u ook niet afraden elke dag 74 minuten op uw kop te gaan staan, Als u dat nu ontspant...
Wat ik dan met die ingewonnen tijd doe?
Een blog schrijven en nog eens een lekker contrair standpunt formuleren. Dat ik zelf maar half geloof.
(mijn bron H.J.A.Hofland in De Groene Amsterdammer 23/8/2012 )
Kent u een meer humaan principe om het leven hier een beetje leefbaar te houden?
Een aanklacht tegen elk soort Prinzipenreiterei.Je hoort het tegenwoordig minder maar de uitdrukking over my dead body was een courante manier om uw intenties te staven.
Toch nog van die uitschuivers zoals deze week Emile Roemer, lijsttrekker van de extreem linkse SP bij de aanstaande verkiezingen in Nederland en mogelijk zelfs een premier.Die verklaarde vorige week dat hij als premier de boete van Europa op de overschrijding van de 3%begrotingstekort niet zou betalen. Over my dead body, zo zei hij het. De markten reageerde prompt..
die Hollanders toch....
Hoeveel slimmer waren dan zijn dappere voorvaderen, de bekende koopmannen van de VOC. Die kregen in 1641 het recht om handel te drijven met Japan via het eilandje Dejima in de baai van Nagasaki. De kooplieden moesten echter aan één voorwaarde voldoen: eerst even op de bijbel spugen. Kleine moeite vonden die kooplieden. Nadien werd die voorwaarde ook aan de ander kant verzacht: ze moesten alleen hun bijbels in ijzeren kisten opbergen. En dat hebben ze zo tot 1859 volgehouden.
Van geven en nemen gesproken;
Maar ook Beatrix kent er iets van. Op staatsiebezoek in Oman en Abu Dhabi. Bij een bezoek aan een moskee verscheen ze in een abaya, dat is zon lange zwarte jurk, een hoofddoek en op haar kousenvoeten. Nie moeilijk maken, mannekes. Kaas verkopen.
Heeft u dat ook? (of ben ik de enige onnozelaar in dit geval?)
Ik bedoel die ongewilde opstoot van iets dat aan een geweten doet denken. Het is het kwaad dat ik bedrijf en dat ik in se haat, maar dat ik toch bedrijf en waarover ik mij nadien dan toch schaam.
Een voorbeeld uit mijn leven. Het is misschienjaar 35 geleden, ik speelde toen nog tennis in clubverband. Niet dat ik ooit sterallures benaderde, maar toch. Maar je was bijna verplicht om in te schrijven voor het lokale clubkampioenschap, hoezeer ik ook competitiesport haatte.Je moest meedoen gewoon om de tableau te vergroten want uiteindelijk konden ze in die tijd dat kampioenschap net zo goed met vier deelnemers gespeeld hebben. Maar soit, om winnaars te hebben moet je ook verliezers, losers dus, bij de hand hebben. En in die negatieve reserve hoorde ik thuis. Mijn grote ambitie was dus één, van twee durfde je niet dromen, ronde te overleven.
En dat jaar lukte het ei zo na. Mijn tegenstrever, hij heette Georges - nog zon loser - , liet het zo ver komen dat het een derde set werd. En toen werd het spannend. Op een kritiek moment komt een bal van Georges heel diep (er stond uiteraard niemand langs de lijn, laat staan iemand in de arbiterstoel) en jawel nog net op de lijn, dus goed, maar ik roep OUT, en zo was dat punt voor mij. Die loser aan de andere kant reageerde niet en ik won die match . Maar tegen welke prijs.
Het is nu 35 jaar geleden, en nee niet dagelijks maar toch iedere maand één keer, denk ik aan die bal die ik van Georges gepikt heb en hoe ik die man de pret van een tweede ronde heb gestolen. Als ik de man, die ik uit het oog verloor, soms eens op straat tegenkom ik schaam me nog dood.
En waarom doe je zoiets? En er is niet veel aan te herstellen, ik kan 20 jaar later niet naar Georges gaan en sorry zeggen. Maar de sanctie is wel zwaar: een levenlang loop ik met dat Georges complex. Ik denk dan: als ik voor zoiets totaal onnozel, me tot zoiets laat verleiden, tot wat ben ik dan nog in staat?
Nee, ik ben niet fier op mezelf. Kon ik maar ergens te biechten gaan en met een stevige penitentie absolutie krijgen (sorry voor een toevallige jonge bezoeker van deze blog, zoek de woorden penitentie en absolutie maar eens op)
vriendelijk volk op het containerpark, daar niet van...
En deze voormiddag was het weer van dat.
Nee, ik tennis al lang niet meer, ik rijd nu met een volle auto naar het containerpark. Ik moet van alles kwijt zien te geraken. Het is nog vroeg en er is weinig toezicht. Ik heb o.a. een oud glazen aquarium bij dat lek is, zo een met glas in een ijzeren kader.
Voelde mij komen? Nee, ik keil dat ding niet bij de witte flessen, zo baldadig ben ik nu ook weer niet, want er is een container voorvlak glas. In die bak liggen niets dan gebroken ruiten en spiegels. En mijn aquarium is toch hoofdzakelijk "vlak glas". Maar ik besef ook heel goed dat die ijzeren kader daar natuurlijk eerst af moet. Even een blik in het rond, niemand in de buurt, en floep, daar verdwijnt die ijzeren kader met wat glas omheenin de niet passende container. In het naar huis rijden aan niets anders gedacht. Dat doe je toch niet. En zelf nu, zes uur later maak ik er een blogstukje over. Hopelijk ov er 35 jaar.... ik mag er niet aan denken.
De eigenlijke kernvraag is hier: wie gedraagt er zich nog ethisch in het donker?
die Hollanders toch....
de hawk-eye die het geweten vervangt
vriendelijk volk op het containerpark, daar niet van...
