Laat het ons daar eens over hebben: verandering.

Jawel, het is gebeurd: ik heb mijn abonnement op De Groene Amsterdammer opgezegd.

Elke trouwe bezoeker van OPUS1932 zal toch wel weten dat ik 80% van mijn mostaard uit dat door en door Amsterdamse weekblad haal. (ik heb het er telkens wel bij vermeld, zo eerlijk ben ik nog).

  exit...

En nu is dat over. Geen vrijdagochtend meer dat ik de facteur opwacht om te zien of hij mijn Groene bijheeft. Het is even wennen maar toch een goede, minste consequente beslissing.

Ik ben overigens niet aan mijn proefstuk met dit soort ontrouw in een grote liefde.

Eerder schreef ik een persoonlijke brief aan mijn oud-collegevriend Mark Grammens toen ik mijn abonnement op zijn Journaal opzegde. Zo nam ik ooit, zonder brief,  afscheid van De Morgen, NRC, Vrij Nederland, TGL (Tijdschrift voor Geestelijk leven) en nog zo’n paar oude lieven.

Altijd dezelfde redenering: ik merk plots dat ik zo verhangen geraakt ben aan dat lief dat ik riskeer er helemaal in op te gaan en te veranderen in een wandelende Morgen, Groene of Journaal-ist. Dus, ne kus en ne pol, en weg ben ik.

En waar dan naartoe? Je kunt met dat ongezegende klimaat van ons toch niet onder de blote hemel slapen?

Deze week had Humo, toevallig of niet, twee belangrijke interviews met de “gebroeders’ Torfs: Rik en Wouter. Men had er mijn aandacht op getrokken. Dus “den” Humo gekocht - ja, zo begint het altijd, samen ergens “een koffieke” gaan drinken – en jawel dat viel best mee. Na een paar jaren te hebben rondgehangen binnen de Amsterdamse grachtengordel leek het op een Ulysseaans thuiskomen. En dat voelt even goed aan.


   thuis komen....                              

Natuurlijk moet je in die Vlaamse pers niet alles gaan lezen. De zoveelste De Wever  ja/nee, laat dat maar liggen, of  die bezoekjes achter de schermen van de Boer die een vrouw zocht of de jammerlijk falende Yanina Wickmeyer of de die jongens van Ten Oorlog. Laat maar zitten, het is zo goed als ik het gehad heb.

Thuiskomen, daar gaat het nu om.

En in de Humo van deze week was ik even weer helemaal thuis toen ik in het interview met Torfs I , dat is die van Leuven, het woord :Koekendozenromantiek las. Wat mij trof in dat artikel, en ook dat met Torfs II, dat de vraagstelling vaak even stimulerend is als het antwoord. Dat is dus een gelijk gevecht, geen kwijlerige bewondering.

Dus, je bent verwittigd, nu weer even de HUMO-tijd in.

Niet een beetje gênant, die graad van nieuwsgezindheid? Zoveel veranderlijkheid?

Vraag het eens aan die Torfs van Leuven hoe dat voelt. Ge moet ervoor zijn….

31-05-2013, 09:09 Geschreven door torfsherman  

Een onderwerp dat de laatste tijd behoorlijk aan de orde is.

Een onderwerp waarbij wij ons intuïtief niet zo op ons gemak voelen.
Die armoede zelf, de inkomensongelijkheid, en al wat dat meebrengt…
op donkere continenten ver van ons bed, maar ook in onze achtertuin schrijnend aanwezig.

Ongemakkelijk, zeg dat wel.

De oplossing?  (als die er al is)

Deze week nog hoorde ik van Jos Geysels, die idealistische Agalever, de suggestie dat we via een aanpassing van de regels op het kindergeld heel direct zouden kunnen ingrijpen. Want wat blijkt? Dat het aantal mensen onder de armoedegrens in Vlaanderen lichtjes afneemt, maar dat het aantal kinderen in gezinnen beneden die grens fors toeneemt.
Kinderen in armoede, het wordt nog mooier….

Tiens.
Minder armoede maar meer kinderen in armoede. Dus, die arme mensen kopen meer (misschien teveel?) kinderen? Zou het kunnen dat mensen kinderen kopen voor dat kindergeld? Als  we dat dus fors verhogen… ja, geven we dan het juiste signaal?

Foei,
onfatsoenlijke opmerking. Onfatsoenlijke vraag zelfs.
Vroeger, voor de algemene afschaffing ervan, noemden we zoiets een taboe: iets wat niet mocht gezegd, zelfs niet gedacht mocht worden.

Laten we nu even die armoede(val) over aan Jos Geysels en zijn sympathieke medestanders

Ik stel me nu, per extensie, de vraag: hoe onethisch kan een gedacht zijn?
Hoe wansmakelijk kunnen soms, op eerste gezicht terechte vragen zijn?
Zijn er dan toch onderwerpen die geen nuance dulden?
En is er dan geen verschil tussen een ? en een ! aan het eind van de zin?

Ik kan zelfs de vraag nog aanscherpen…
bestaat er zoiets als “schuldige armoede”?
is De Krekel en de Mier echt niet meer dan een fabeltje van Lafontaine?
en welk verwijt moet ik mezelf en mijn omgeving maken als wij niet onder de armoede grens zitten?

Ambetante vragen.
En alweer, OPUS1932 weet het antwoord niet.

Dus als u deze Blog bezoekt voor antwoorden… zoek dan elders uw heil,
hier krijg je er niets dan vragen bij.

29-05-2013, 14:57 Geschreven door torfsherman  

Gisteren met een groepje op bedrijfsbezoek geweest bij Electrabel Doel.
Natuurlijk, doe niet zo verrast...
een niet eens zo onsympathieke poging om het imago van de kernenergiewinnig wat op te poetsen.




Indrukwekkend gebeuren daar op die Scheldeoever met die twee grote schouwen,
indrukwekkend verhaal ook van een nog minder onsympathieke juffrouw.
Op alle vragen  een rustig antwoord (ook over die scheurtjes...)

"En hoe zit dat hier met de tewerkstelling?"
"Wij vragen hier permanent volk bij" is het prompte antwoord.
"En welk soort volk zoekt u dan zo permanent"
"Wij vragen alles: fysisci, scheikundigen, ingenieurs, bouwkundigen, architecten, biologen, maar ook bouwvakkers, schrijnwerkers, noem maar op. En ook alle soorten onderhoudspersoneel dat wij zelf, op eigen kosten opleiden", klinkt het onweerstaanbaar.

Ik zwijg maar één vraag brandt nu op mijn lippen, maar ik durf niet...

"Heeft u hier ook een filosoof of een socioloog in dienst...?"

Ik weet zo het antwoord van die juffrouw,
"Laten we mekaar goed begrijpen mijnheer,  wij maken hier elektriciteit, geen problemen".

Ook waar.

29-05-2013, 12:23 Geschreven door torfsherman