28-02-2015, 10:20 Geschreven door torfsherman  

Louter hypothetisch.

Stel dat ik nieuwe schoenen wil, dan heb ik de vrije keuze waar ik ze ga kopen.
In de winkel aangekomen leg ik aan de verkoper (m/v) uit wat ik wil.

Zwarte, witte, bruine, gele, groene, rode?
Geen probleem, de klant is immers koning en de verkoper zal al het nodige doen om mijn wensen in te wilgen.
Ik kies en koop. Iedereen tevreden.

Zelfde verhaal bij de keuze van loodgieter, garagist, elektricien enz...

Nu wil ik poetshulp en ga naar een dienstenchequebedrijf... plots wordt dit een ander verhaal met andere spelregels...???

ik weet het dus niet...

Van mijn tijd als garagist herinner ik me nog dat bepaalde klanten bij de baas speciaal naar mij vroegen om aan hun auto te werken.
Dit werd als positief ervaren. Door mij, want dat streelde mijn ijdelheid als mecanicien, en door de baas want zo wist hij dat hij een "goeie" gast had.

Collega's mecaniciens maalden hier niet om, want net zo goed waren er weer andere klanten die achter hen vroegen...

 

              
  Zeg het eens, mijnheer, wil je de linkse of de rechtse?


Dus....
als ik het goed begrijp mag je wel je garagist kiezen (en de kleur van je schoenen)
maar niet je poetsvrouw.
Daar moet je eten wat de pot schaft. En dat is alle dagen hutsepot.


En bij de kapper is het ook van dat:
ik vraag altijd dat de Jean-Claude, die met zijn zachte pollen, mijn haar knipt....
(ik laat zelfs klanten voorgaan) 


Het wordt ineens wel helemaal anders als in dat salon allemaal zwarte kappers aan de slag zijn en als Jean Claude de enige blanke kapper in het salon is....

Of de enige hetero tussen allemaal homo's.

 Het leven is niet simpel.....

24-02-2015, 22:03 Geschreven door torfsherman  

heb jij hierbij ook dat diepe aanvoelen hoe fout het toen wel ging....  ?
Knetterend. Juist, dat is het.
Prachtig woord.


   Hand in hand, Kameraden.....

24-02-2015, 19:36 Geschreven door torfsherman  

  de dubbele helix (trappencomplex) basisstructuur van onze DNA molecuul


Dat was de algemeen gangbare overtuiging begin jaren 90.

Het was in 1962 dat Crick en Watson de Nobelprijs voor de Fysiologie of de geneeskunde kregen.
Dit was het begin van de veroveringstocht van de moleculaire biologie richting volledige beschrijving van het menselijk genoom (2008). De wereld van chromosomen, genen, DNA.
De overmoed die toen heerste was niet geheel ten onrechte.
We mochten in principe alles verwachten van deze sprong in de wetenschap. Het leven ontrafeld !

En dus durfde Prof. Herman Van den Berghe, hoofd van het Leuvense Centrum voor Menselijke Erfelijkheid, zonder voorbehoud als mantra herhalen: It’ all in the genes.

                  die lieve intelligente man.....   twijfelde niet.

All, dat is wel veel, heel veel. Alles dus.

Niets kwam zomaar tot stand, alles was te herleiden tot wel of (nog)niet bekende genetische voorbestemming. Maar meteen kwam de tegenstelling Nature en Nurture onder druk.


Nature, dat zouden dus de genen zijn, Nurture dat zouden de omgevingsfactoren zijn.
Nurture stond voor het sociale, het milieu, het aangeleerde, het voor/na gedane, inclusief opvoeding, onderricht enz. Cultuur zeg maar. Een nogal forse tegenstelling die in de jaren nadien redelijk getemperd werd. Het is niet  of/of, het is en/en.

Geen zin om hier in een domein te stappen waar ik gewoon gepassioneerd toeschouwer ben. Niks kenner.

Ik kijk maar, ik luister, ik lees, ik geloof en ik twijfel opnieuw.

En soms kom je vanzelf op vrij banale fenomenen die je weer aan zekerheid geven. Ik had de laatste dagen weer zo enkele opvallende ervaringen. Ik hou het voorlopig wel bij mensen.

                                            


Gewoon een ontmoeting/kennismaking met een “zoon van de vader” of ook een “broer van de broer”.
In vele gevallen hoef je geen doorgestudeerd geneticus te zijn om meestal de fysieke gelijkenis te zien.
Geen twijfel, geen DNA test van doen. Helemaal zijn vader/moeder, 
Ik zou u direct herkend hebben als de broer van…. zo treffend.

Dus… it’s all in the genes.
Totdat je beter kijkt of luistert. En kijkt naar zijn gedrag.
En in mijn bijzonder geval, naar zijn taal. Nu is het wel zo dat ik veel gevoeliger ben aan auditieve prikkels dan aan visuele. Ik herken veel sneller een stem dan een gezicht. En dan hoor ik zo vaak haast een doublure van vader/zoon, broer/broer. Die stem, dat timbre (rollende r zou dat erfelijk zijn?) die intonatie: dou-blu-res. Doe je ogen dicht en je hoort de vader, de broer.

Je mag dat voor mij  gerust uitbreiden tot het vocabulaire. En misschien nog het belangrijkste: lichaamstaal. Gestes, mimiek, lichaamshouding, de blik. Allemaal afgezien, nagedaan. Niks denk ik.
Steunt mijn opvatting dat opvoeden, vormen in eerste instantie voor-doen, voor-leven is. En dan maar hopen “dat ze het oppakken”. Of niet oppakken natuurlijk. Niks te genen dus. Dat imiteer je.

                      je moest haar vader zien.. 


 

Het zal nog lang een spannende dichotomie (wisselwerking) blijven: genen en/of milieu.

Denkoefening.

Waarom waren de zonen Bach minder geniaal dan hun vader?
Waarom heeft vader Dutroux een blanco strafblad?

En waarom heeft een vader zo verschillende zonen?

24-02-2015, 18:07 Geschreven door torfsherman  

Die dichotomie Nature/Nurture of duidelijker gesteld  natuurlijk/aangeleerd is inderdaad niet zomaar een hobby dingentje van mensen met teveel tijd. Ik vrees dat het de kernvraag is van ons mens zijn. 

Wat behoort tot ons natuurlijk voorgegeven (nature),

Wat is effect van aangeleerd (nurture)?

Alles, maar dan werkelijk alles, kan en moet aan die vraag onderworpen worden. Denk ik.

Het antwoord op deze vraag zou dan beslissend zijn om uit te maken op wat wij kunnen aangesproken worden en wat wij als eigen verdienste mogen aanzien.

                                


                                                                                                                                              It's all in the genes...... 

Een goed mens, een groot kunstenaar, een Eichman, een Pater Damiaan, een Duitser, een Griek, een kort lontje, een “leubbe” (ik denk dat Van Dale hier spreekt van een lobbes, maar ik ben zeker dat “leubbe” duidelijker is), een assisenzaak of een Nobelprijs, een homo, een pedofiel… je ziet hoe snel we ons op glad ijs bevinden.

Natuurlijk hebben we intussen op alle manieren ondervonden dat het probleem zich zo niet stelt.
Het is tussen die twee polen een echte DICHOTOMIE. Moeilijk woord dat een wederzijdse wisselwerking bedoelt. Uitwisseling. Dus zeker niet of/of, veel meer en/en. Het een dat op net ander inwerkt.

          >>>>>>>               


Punt is: we komen niet als wit onbeschreven blad ter wereld.
Ander punt is dat een potentiële Mozart geboren in de Afrikaanse brousse (in het beste geval) alleen maar als uitzonderlijke tamtammer binnen zijn stam bekend zou zijn gebleven. Kleine Nachtmuziek voor tenor en tamtam.  

Mag ik nog eens een toepassing wagen?

Xenofobie, of  onze natuurlijk afweer tegen het vreemde, het niet eigene.

Hoe zouden we anders aan ons machtig immuunsysteem zijn gekomen?
Vijand erkennen, aanvallen, vernietigen en afweer opbouwen.
Puur Darwinistisch mechanisme. Niks te pacificeren hier.

En inderdaad, in zijn natuurlijke staat houdt de mens niet van het vreemde. Ook zonder lidkaart van het Vlaams Blok. Multiculti, je moet het toegeven, het werd ons voorgezongen en ingelepeld door een correcte elite.

Iets geheel anders is de opvatting dat voorgegeven natuur per definitie goed is.
In onze niet gecorrigeerde natuurlijke staat zou een gezonde man op straat ieder lekker ding bespringen. Nature, weet je wel. Gelukkig is er dus de bijsturende nurture/cultuur.

Dus herleidt zich het probleem tot de vraag in welke mate die cultuur onze natuur geweld moet aandoen?
En dat is een politieke keuze.

Maar zelfs binnen die cultuur merken wij nog een primaire aantrekking tot het bekende, het vertrouwde, het eigene. Dat zien we op zoveel gebieden.

Nog eens de brede muzikale voorkeur van mensen gaat automatisch naar stukken die ze al 789 keer gehoord hebben, dus Op naar een 790^ste keer. Niks te Schönbergen of te Stockhausen.
Hoe onuitroeibaar is in brede lagen de nationalistische reflex?

Hoe gebetoneerd is de doorsnee spijskaart in een Vlaams restaurant? (6 soorten scampi’s)

Natuurlijk zien we dat zaken bewegen,en toegegeven vandaag sneller dan 50 jaar terug.
Maar toch gaat het zo traag eer mensen “iets riskeren” of zelfs maar op het gedacht komen.

  4000 jaar om erop uit te komen....


Goed voorbeeld. De Samsonite koffer op wieltjes. Die is vandaag max. 30 jaar oud. Waarom hebben wij eerst drie duizend jaar met onze bagage moeten sleuren? Waarom gaat dat zo traag? Jawel, nature.

En als we op TV het laatste type van robot zijn gang zien gaan heeft die altijd armen en benen. En ogen. Of iets dat daar op trekt. Terwijl het niks anders is dan een stuk software op een plaatje.

We zullen er blijven mee worstelen, met die dichotomie.

En het al zo vaak bedachte ultieme beste wereldmodel zal nog wel een tijd blijven uitdraaien op disaster en veel erger dan voorheen?

Voorlopig blijft Utopolis een cinemazaal.
Teveel "beestje".

24-02-2015, 18:00 Geschreven door torfsherman  

Ik heb het hier al enkele malen gehad over dit boek van de Britse schrijver, journalist, historicus en omroeper Michael Pye. Vier honderd bladzijden die je met stijgende verbazing en nieuwsgierigheid omslaat.

Kort samengevat: wat gebeurde er tussen de Val van het Romeinse Tijd en de Renaissance?
Reken tussen 700 en 1600. Niks denk je tenzij dat we in 1302, in een glorieuze thuiswedstrijd, in Kortrijk weet je wel, de Fransen een lesje gaven. En dat tussendoor Columbus de USA ontdekte.
Maar verder… ik zou het niet direct kunnen zeggen.

Wel Pye zal het u vertellen. In die kleine duizend “donkere” jaren werd Europa geconcipieerd, gemoduleerd en in een begin van uitvoering gebracht.
En waar gebeurde dat? Nee, niet rond de Middellandse zee, maar op en rond de Noord- en de Oostzee.
Daar liggen onze echte roots. Tussen het Noorden van Noorwegen en de Pyreneeën, tussen Ierland tot tegen de Russische grens (en erover).

Pye beargumenteert zijn opvatting in elf chronologisch geschikte thema’s. Gaande van de Friezen, zij zijn de echte uitvinders van het geld, over de Vikings, over piraten en rooftochten, over een vreselijke pestepidemie om uit te monden in een magistraal laatste hoofdstuk dat een regelrechte Ode aan de Stad is. En met stad bedoelt hij ondubbelzinnig Antwerpen en nadien Amsterdam. De Nederlanden die Europa zijn eigen gelaat gaven. Ook Brussel (Bourgondische tijd) en Brugge komen heel mooi in beeld.

Pye illustreert doorlopend met korte schetsen verhalen van mensen die er echt toe deden.
Maar die niet in hoofdletters van de geschiedenis geschreven staan.
Zo was Antwerpen het wereldcentrum van de handel in pigmenten de grondstof voor kleurstoffen. Grondstoffen die in Antwerpen aankwamen  uit de gehele wereld. Het kleuren van laken, maar ook het aanmaken van verf voor de schilders. De olieverf, voor het eerst pigment met olie vermengen, gaf plots vleugels aan der moderne schilderkunst. Plots begon een schilderij te glazen, te leven.


Eén citaat:

“Plaatselijke (Antwerpse) handelaren waren bereid om de stank te trotseren die met het maken van vermiljoen gepaard ging, de kleur die elke huidpartij laat opgloeien”. De kleur dus om naakt te schilderen. Antwerps.

Ontelbaar zijn, heel het boek door, spontane verbindingen die gemaakt worden naar 2015. Zoveel dat je vandaag herkent.

Zo kom je bij de verhalen rond de “zwarte dood”, de grote pestepidemie (1348-1349) onwillekeurig uit op analogieën met het terrorisme anno vandaag, en wat dat met mensen doet.   En hoe de nevenverschijnselen veel langer en grondiger doorwerken dan die paar doden bij Charlie Hebdo.  Angst, achterdocht, wantrouwen, zondebokken, repressie enz. En het ethische inzicht dat we tegenover “het grote kwaad” totaal allemaal gelijk zijn. En dat niemand ontsnapt.

              



Maar hoogtepunt van het boek is zonder twijfel het elfde en laatste hoofdstuk:De Stad en de Wereld.
Mensen, geloof toch niet in het bucolisch sprookje dat het “goede leven” zich afspeelt in de mooie natuur, ver van rumoer en drukte, de stad en enkel in de stad worden bakens verzet.
Gaan mensen een stap verder in hun vierduizend jaar oude verhaal ontvoogding, loskomen van allerhande factoren, eerst de natuur, nadien de potentaten en tenslotte Goden en heiligen, die onze weg naar dat Goede Leven in de weg staan. 
Die houden het langst stand op het platte land. De Stad, daar gebeurt het. 

Een boek dat je van mij niet in één ruk moet uitlezen.

Liefst per thema en laten bezinken.
Dat is puur leesgenot.

23-02-2015, 14:14 Geschreven door torfsherman