Eindelijk de nieuwe Vlaamse film KID van Fien Troch kunnen zien.
Wat is er toch aan de hand dat de Vlaamse cineasten de laatste tijd succes op succes boeken? En nu weer, de derde langspeelfilm van de eigenzinnige Fien Troch. Een door en door Vlaamse film, zonder dat daar nog enige pejoratieve betekenis aan vast zit. Maar Vlaamser kan haast niet. 

Een in-triest verhaal van een alleenstaande erdoor-zittende moeder die het op de boerderij niet langer haalt, de vader zit om onduidelijke redenen in de gevangenis, en haar twee jongetjes, Billy en Kid, die het elk op hun manier amper begrijpend allemaal ondergaan. Als de moeder dan op nogal mysterieuze manier wordt vermoord, zit er niks anders op dan dat ze bij hun goed bedoelende oom en tante intrekken.

Het is vooral in de onpeilbare gemoedswereld van KID, de jongste van de twee, dat we doordringen. Waar de Billy zich nog min of meer aanpast, verdwijnt KID in zijn droomwereld waar op elk ogenblik zijn afwezige vader opduikt bij wie het, in zijn droom, allemaal weer goed komt.  Het loopt slecht af met KID.

Maar dat is (volgens mij) niet de essentie van de film. Het echte thema is armoede. Niet direct zo'n hongerlijers armoede, maar dat andere soort armoede: het wel voelen maar het niet gezegd krijgen. 

Er wordt in de film niet zo veel gesproken, des te meer krijgen we zwijgende, denkende, voelende  mensen te zien. Heel sterk zijn die brave oom en tante, mensen die echt het allerbeste voor hebben met die gastjes, maar die op het kritieke moment het juiste woord, het passende gebaar missen. Niet dat ze het niet voelen, maar het komt er niet uit. En dus staren ze maar of zeggen een onnozelheid. Terwijl vooral KID juist op dat ene woord, dat ene gebaar zit te wachten, en zo in zijn eigen doormwereld vervreemdt.

Onmogelijk na te vertellen (dus ge moet gaan zien) maar nog wel meegeven :
-   de wijze waarop de film prachtig met het kempische landschap speelt
-   de ongelooflijk indringende muziek (denk aan gospodi polyfonie)
-   de steeds, op het meest onverwachte moment, opduikende fijne humor (het kerkkoor van Balen - de turnleraar - die 'dikzak' aan de kassa van de Carrefour)
-   maar dan boven alles uit: het onvoorstelbare acteertalent van die twee broertjes en vooral van KID. Hoe krijg je dat gedaan? 


Nee, voor deze keer: fier dat ik Vlaming ben.
Het werd zowat tijd dat we niet alle pluimen naar de gebroeders Dardenne moesten laten gaan. (denk aan L'enfant, dat andere monument) 

  ziedem denken, ziedem voelen


Als ge de kans krijgt, ga dat zien.  Maar verwacht geen Frits en Franky toestanden....

08-03-2013, 10:08 Geschreven door torfsherman  

Vorige zaterdag was het weer zo ver:





Na de coureurs, de voetballers, de beste winkelketens en de witloofkwekers,
wilden ook de televisiemensen hun spelletje Oscar-Uitreiking spelen.
Mekaar onder de prijzen bedelven en een avondje chique doen.

“Noemt u mij Schiller, dan noem ik u Goethe”, dat soort werk.

En dan worden steevast alle attributen bovengehaald, net zoals "in het echt":

de onmisbare brede rode loper, de brede trappen, de limousines - ik vind dat een gedrocht van een vervoermiddel - de bekende koppen met de sierwijven aan hun zij, de oogverblindende grote decolletés , het lange jurkengedoe, de protserige trofeeën,  en dan vooral de onvoorbereide speechkes van de winnaars en de ontroering, het mekaar in de armen vallen… enfin je kent die cavalcade wel.

Verbazingwekkend waarvoor een mens allemaal kan gelauwerd worden. Het dikste witloof, het witste witloof, het meest belovende witloof en het witloof voor zijn hele witloofcarrière.  Ja zelfs voor het lekkerste witloof is er de publieksprijs.

Een avond lang prijzen uitreiken, al die Schillers aan al die Goethes.

Ik zag nadien de lijst van de bekroonden in Het Laatste Nieuws dat er vier volle bladzijden met honderd foto’s voor over had, en eerlijk, er waren heel wat gelauwerden (weer iets met een AU !?) bij waarvan ik de naam NOG NOOIT gehoord had.  Maar ja dat ligt aan mij natuurlijk.

Een paar keer kreeg ik toch een kleine stek aan mijn hart, als ik sommige van mij wèl-bekende en toch gelauwerde sterren zag opkomen: Frank Deboosere en Martine Tanghe en nog enkele andere verloren lopers:   tu quoque filii mei….  Maar ja, zeg maar eens nee als iedereen ja zegt.

Och, alweer dat verlossende woordje och,
gun die mensen  hun avondje onder elkaar, ’s anderendaags spreekt er buiten Het laatste Nieuws niemand nog over.

And the winner is…..  de Vlaamse TV-kijker die die avond op Nederland afstemde. 

05-03-2013, 09:15 Geschreven door torfsherman  

Het rauwste woord uit het Nederlands?

Rauw (met au!), familie van grauw en jawel... klauwen.

Voor mij is dat...  WRAAK.

natuurlijk niet als woord, daarvoor ligt het te dicht tegen vaak, waak en raak.
maar als inhoud.

Oog om oog, tand om tand, no mercy, geen compassie, afrekenen -NU, zero tolerance,
kortom het tegengestelde van....  MEDEDOGEN
(niet verwarren met "gedogen", dat is bijna het tegengestelde...)

En toch is dat het dominante gevoel dat, via de media en de zo geprezen sociale media,
de publieke sfeer bepaalt (ik beperk met tot de hoogste actualiteit)
in de zaak Jonathan, in de zaak Kim De Gelder, in de zaak Eindhoven...

Gelukkig (ik durf het haast niet schrijven) hebben wij nog ons justitieel apparaat (een van de beste ter wereld) dat daar, in 95% van de gevallen, niet in meegaat. 
(herbekijk maar eens een willekeurige aflevering van De Rechtbank op VT4)



een hoofdactrice uit De Rechtbank, zachte pollen als het kan, klauwtjes als het moet.

 

04-03-2013, 20:43 Geschreven door torfsherman