06-12-2013, 20:59 Geschreven door torfsherman  

Twee events van deze week waarover ik niet kan zwijgen.....

   Route 65


Op 1 december namen wij deel, waren wij een deel van de grote familiehappening van Schoenen Torfs naar aanleiding van de ROUTE 65 festiviteiten .

ROUTE 65 stond voor de afgelegde weg van die bescheiden firma Schoenen  Louis Tors die in 1948 het licht zag. Mijn ouders verkochten al schoenen van begin de jaren 30, maar in 1948 werd het een NV. Dus bestonden zij juridisch.

Een jaar lang hadden de medewerkers uit alle filialen in dit kader en op vrije inspiratie, initiatieven genomen om geld in te zamelen voor een van de vijf gestelde goede doelen. Daarnaast had iedere winkel een familiale voet- of fietstocht georganiseerd naar het meest nabij gelegen filiaal Torfs.

Op zondag 1 december was het dan de bekroning, toen alle personeelsleden met hun gezin uitgenodigd werden om in een slotevenement, mee te stappen van het administratief centrum in Sint Niklaas naar het operationeel centrum op de Zaat (voormalige Boel Scheepswerven) in Temse. 6,5 kilometer doorheen een glooiend Soete Waasland. Wat een gezicht !

Meer dan 700 wandelaars kwamen opdagen uit alle hoeken van Vlaanderen, heuse fanfare voorop. En ’s avonds kwamen er daar nog eens 500 bij om met een jubelend feest hun ROUTE 65 af te sluiten.

Wat een feest. Wat een belevenis.

Er ging die avond 65.000 Euro naar de goede doelen.

Toch een beetje PREUTS dat wij daar ooit een klein steentje aan meebouwden.

            en........

  de Gruunblavers


Op 3 december, uitgenodigd door mijn twee dochters.
In de Arenbergschouwburg voor een uniek optreden van de “GRUUNBLAVERS”.

Elf entertainers, zangers, acteurs, variétémensen,  cabaretiers of hoe je deze kunstenmakers ook noemt, ondersteund door een heerlijke combo, spanden samen om een lange reeks evergreens uit het lichte genre op te voeren in een authentiek Antwerps kleedje. De Gruunblavers fêteerden op hun manier een aantal onverwoestbare Evergreens.

Feest, feest, feest. Een publiek in de leeftijd tussen 40  en de 80.   Vanaf de eerste song compleet MEE.  Bij het slotapplaus stonden de mensen in de zaal boven op hun stoelen en scandeerden en masse: NOG VAN DA – NOG VAN DA.

En midden in de zaal, zomaar op de tiende rij, in de buurt van Patrick Janssens, zat voorwaar onze geliefde prins Laurent. Leg maar eens uit hoe die daar verzeild was. Maar we zagen hem mee genieten. Het was tenslotte muziek van zijn generatie. De handjes van de prins gingen zelfs de hoogte in. Ik zie het nonkel Philippe niet nadoen.

En dan stel je je vragen.
Hoe waanzinnig, hoe volledig uit de lucht gegrepen toch dat hautaine onderscheid tussen de Grote en de Kleine Kunst. Ik zie nog geen zaal met een podium op deze manier interageren op een programma met liederen van Orlandus Lassus, Franz Schubert en Hugo Wolf.

Wat laten wij ons toch bedonderen door die Herauten van de Grote Kunst !

Lang geleden dat ik zo doodgelukkig naar huis ben gereden.

06-12-2013, 20:58 Geschreven door torfsherman  

Vorige week hebben we een oude vriend begraven. Een paar jaar jonger dan ikzelf, ik kende hem al uit onze KSA-tijd, als “jongknaap”. Vaarwel makker,  ik parafraseer Jacques Brel in Le Moribond :
tu prends le train qui est avant l´mien  Mais on prend tous le train qu´on peut 
En zo is het nu ook weer.

De aanleiding van dit stukje is dat de afscheidsviering (het woord begrafenis is al eeuwen buiten gebruik heb je de indruk) plaatsvond in de Heilig Geestkerk te Antwerpen  aan de Mechelsesteenweg. Ik reed er met het openbaar vervoer naartoe, en toen ik die kerk naderde herinnerde ik me plots die plaats: vijftig jaar geleden had ik hier, op de kasseien voor die kerk, staan brullen en brutaal doen  tegen de “Franse preken” die een goedwillige clerus daar hield ten behoeve van de  plaatselijke franskiljonse burgerij. Beschut door het VMO zootje misdroegen wij ons daar behoorlijk. Buiten en een aantal ook binnen die kerk waar wij het een heldendaad vonden om midden in zo’n preek het Liefde gaf u duizend namen aan te heffen.
Mooi hoor, ik schaamde me vorige week nog hartsgrondig.

  en daar zat ik dus tussen...


Toen ik aan mijn zus die naast me zat in de kerk, mijn herinnering vertelde was haar terechte opmerking: je moet dat wel in zijn context zien. En zo is het natuurlijk ook, maar die context geldt dan ook voor die Fransdolle bourgeoisie van toen.

Context, alles is context natuurlijk. De celebrant (ook een woord dat uit Van Dale mag) haalde het nog aan in zijn memorie (want een preek heeft het ook zijn beste tijd gehad): alles in het leven is immers één groot  palimpsest, dat is een afdruk van een afdruk van nog eens een afdruk. Bewust of onbewust.

Maar dan mijn ambetante vraag van deze week:
CONTEXT,
volstaat dit excuus om meteen maar alles onder het karpet te vegen? Want ook de inquisitie, de slavenhandel, kinderarbeid, en dus ook Auswitsch en het bombardement van de Oude God (5 april 1943 in dertig  minuten 1000 doden) het was ook allemaal context…
En dit tot vandaag, alles in het leven is inderdaad palimpsest, en spreek er mij dus niet op aan.

En toch is schaamte een door en door menselijk gevoelen waarvoor ik pleit dat we het in ere herstellen. Ik weet het: het lost niets op en het maakt niets goed, maar bewust beschaamd zijn, dit keer voor een niet zo verfijnde opstoot van activisme,  verkleint een mens niet. Integendeel.

Vind ik.

06-12-2013, 16:31 Geschreven door torfsherman  

  gaat het, collega?


Er zijn zo van die nachten dat je met een probleem(pje) gaat slapen en dat je onderbewustzijn  je tussen drie en half vier daarmee wakker maakt. Vergeet dan maar verder slapen. IK sta dan gewoon op, doe een warme trui aan, maar wat doet een mens om vier uur als alles rond u slaapt?


Ik ga dan naar mijn bibliotheek en zoek dan een boek dat gegarandeerd 20 jaar niet uit het rek is geweest, maar dat ik in die tijd zeker heel erg gewaardeerd heb (anders had ik het niet bijgehouden). Hoofdbedoeling hierbij is vooral mezelf tegen te komen. Wat vond ik zoveel jaar geleden dan zo geweldig aan dat boek? En wat doet dat boek deze nacht met mij, zoveel jaren later? Dus het experiment is: in welke mate ben ik in die tijd veranderd?

Zo ook vannacht. En het boek dat ik met de losse pols van het schab haalde was “Nieuwe Regels”  van Daniel Yankelovich, met als ondertitel Op zoek naar zelfontplooiing in een omgekeerde wereld. We schrijven 1981 !

Wat vaak bij mij gebeurt, achteraan in het boek zat een uitgeknipte recensie, meestal uit De Standaard der Letteren van die tijd. De paginalange recensie (in nog redelijk progressieve spelling -etos en ekonomisch en karakterizeert-) was van de hand van Guido Maertens, monseigneur, rector van de KULAK.  Een pastoor die in De Standaard schrijft…

Ik deed de moeite om de inleiding van het artikel over te tikken. Lees  en geniet mee van de haast lachwekkende lichtheid van zoveel sociologenpraat. Wie gelooft die mensen nog…?

----------------------------------

Standaard der Letteren 23 april 1983
Boekbespreking van Nieuwe Regels van  Daniel Yankelovich  (1981) door Guido Maertens

Sociaal-psycholoog over het Ik-tijdperk

HET NARCISME OVERBOORD
Op zoek naar zelfontplooiing in een omgekeerde wereld

“Velen van ons willen dingen waarvan we de tegenstrijdigheid niet zullen accepteren: een schoon milieu en werk voor allen, zinvol werk en een hogere opleiding, sociale rechtvaardigheid en een sluitende begroting”  Deze imperatieve vaststelling van de Amerikaanse sociologe Ellen Goodman in haar werk Close to home (1979) karakterizeert het levensgevoel, dat de zestiger en een flink stuk van de zeventiger jaren overheerste in de USA. De uitspraak kan ook het best het boek van Daniel Yankelovich introduceren. Het gaat om het etos van zelfontplooiing dat nagenoeg twee decennia lang Amerika (en West-Europa mag er ook wel bij) in een soort euforie deed leven. Alles kon: de ekonomische welvaart en de ongegeneerde wijze om er mee om te springen.
“In de jaren tachtig is dit gezichtspunt plotseling in botsing gekomen met de realiteit in de vorm van oliepolitiek, hollende inflatie, slinkende productiviteit, ayatollahs, sjeiks en een hernieuwde bewapeningswedloop”, (p.174) zegt Yankelovisch. De Westerse wereld wordt nu dringend opgroepen tot een nieuw levensontwerp, dat moet helpen zonder kleerscheuren over de brug naar de 21ste eeuw te stappen. Yankelovich spreekt van een ethiek van verbondenheid, die het zwaartepunt opnieuw verlegt  van het "zelf" naar de banden met de wereld;
(einde citaat)

-----------

Wij zijn intussen een stuk voorbij die "brug naar de 21ste eeuw".
En daar is dus allemaal geen jota van in huis gekomen. Integendeel.

Waren zijn in 1981 dan zo naïef?
Of zijn wij intussen zo cynisch geworden?

06-12-2013, 12:19 Geschreven door torfsherman  

Veerle met coco


Een totaal onverwacht cadeautje van de weergoden begin december: twee heerlijke zonnige dagen, ideaal winterwandelweer.

Dus OP naar de vlak nabije “Kesselse Hei”. Een heerlijk mini natuurgebiedje waar je met vijf kilometer stappen helemaal rond bent. Prachtig toch.

En als jij dacht dat er op zo’n wandeling niets te beleven valt…

Op een van de rustbanken zien we haar zitten: ik noem haar Veerle (ik vond dat ze er nogal Veerle-achtig uitzag, dus heet ze Veerle). Een jong meisje, freel, in een licht turkoois anorak, met als gezelschap op de rugleuning van de bank een kanjer van een roofvogel.. Met een ketting aan haar gehandschoende hand. Allebei, Veerle en de machtigste koning van storm en van wind, doodrustig. Op de Kesselse Hei. In de winterzon.

Geen alledaags gezicht. Dus ik zoek een gesprekje met Veerle. Op veilige afstand want dat zijn toch die gasten die baby’s roven dacht ik.

-         Dag Veerle, is dat jouw hobby, zo gaan wandelen met zo’n vogel.

-         Ons mama noemt het een uit de hand gelopen hobby. Ik heb er zo acht stuks thuis. Maar voor mij is het nog meer, het is een passie.

-         Welke soort vogel is dit dan wel?

-         Dit is een steenarend..

-         (Een steenarend, ’t is eens iets anders dan een kanariepietje of een goudvis., denk ik.)

-         Die worden tot één meter groot met vleugelbreedte tot 2,50 meter. Tegen het voorjaar verwachten wij alweer een negende exemplaar. Hier gekweekt. Maar die vogels komen uit het gebergte in Noord Oost Europa. Kazachtsan en zo.

-         En bevalt het hem hier zowat in Kessel? probeer ik heel flauw.

-         Suzanna vraagt heel bezorgd of ze dat beest ook levende muizen en kleine vogels moet voeren?

-         Nee, het eten komt allemaal uit de diepvries.

-         (alsof dat voor die muizen een verschil uitmaakt, denk ik dan weer)

-         En dat is heel stom begonnen, met een klein kerkuiltje dat ik een paar jaar geleden heb opgevangen en verzorgd. En nu dus het XXXL formaat van dat uiltje.

We staren het meisje en haar vogel nog even bewonderend aan.

-         Kom, weg gaan eens wat verder, zeg ik om afscheid te nemen. En nu nog een vriendje vinden dat geen schrik heeft van die gevaarlijke klauwen, zeg ik lachend.

-         Oh nee, voor mijn geen mannen, hoor, niks dan problemen. Liever nog twee of drie vogels bijkopen.

Veerle lacht. Ik neem een foto met mijn gsm.
Dag Veerle. Dag Coco.

06-12-2013, 12:10 Geschreven door torfsherman