uitzending (19/7) met Leontien van Moorsel oud-wielerkampioen
De EO (je zou het niet zo direct uit die hoek verwachten) installeert een setting
ergens in een oude kerk of gewoon in de studio, maar met als vast gegeven
een groot plaasteren heilig hartbeeld (met open armen) tussen interviewer en geïnterviewde.
In zulke setting wordt een bonte rij van BN's (tegenhanger van de BV) geînviteerd
waarvan geweten is dat hij of zijn diep gelovig, hervormd of katholiek, zijn opgevoed
en dat zij op een moment radicaal met dat geloof hebben gebroken.
De vaste interviewer is de bijzonder invoelende en meedenkende
Tijs van den Brink die probeert in het gesprek erachter te komen waarom. En of de afscheid van een kerk ook een afscheid van God was. En of er zelfs in de tweede geval, ergens nog een zweem van "God" is blijven hangen.
Zeer indringende verhalen.
En nu mijn crux.
Ik zet er geen cijfer op want ik heb ze niet geteld,
maar de grote meerderheid van die BN-kerkverlaters geven aan als breekpunt
een totaal fout gevallen taal of uitspraak van een pastoor of dominee of predikant op een uitvaart van een geliefde.
Als jij gebroken van verdriet op die eerste rij zit en die verklede man vooraan denkt je te troosten
met onwezenlijke, zelfs stuitende bespiegelingen over het huidige lot van je geliefde
(we kennen ze allemaal die foute verhalen)
... de oneindig goede God in zijn wijsheid en liefde
... zij zal van boven over u waken
... (het ergste !) een engeltje hierboven
... hij zal nu de volle glorie zien
... zij zullen daar nu al hun geliefden weerzien en samen op u wachten
"En toen werd ik zo kwaad,
is dat nu alles wat die kerk mij in dit zware moment te bieden heeft?"
En ik heb nooit nog een voet in een kerk gezet.
Ik weet het, niets uit zijn context halen, maar nu is het wel genoeg geweest.
Generaties lang hebben mensen wèl troost gevonden in die sinterklaasverhalen.
Dacht ik zo (maar ik denk zoveel).
Piekende Egologie
