(eerst het vorige stukje lezen, anders is deze inlas betekeningslooos)

De ietwat aandachtige bezoeker merkt zo dat al deze stukje op mijn blog in een (veel te) grote haast geschreven zijn. Dat merk je o.m. aan de tikfouten, maar evenzeer aan de inhoud.

Ik weet dat ik te snel schrijf, en daarom heb ik de gewoonte aangenomen, elk ingelast stukje op deze blog  enkele uurtjes nadien nog eens te herlezen. Ik neem wat afstand. Ik kan dan nog altijd zo’n stukje wissen of aanpassen als blijkt dat ik iets (of veel) te kort door de bocht ging.

En zo heb ik ook het vorig stukje “Probleemgedrag” met enige tussenpauze herlezen en ik ben er eerlijk gezegd niet zo gelukkig mee. Ik kan het met een klik verwijderen maar dat doe ik niet.  Ik wil ook leren van mijn missers.

Dus distantieer ik me van “Probleemgedrag”. Om meer dan één reden.

1 Ik lees het nu zelf als een hoogstandje van hooghartigheid. Sorry voor dat ouderwets woord, maar dat is: Hooghartig. Wie denk ik wel dat ik ben om me in die mate elitair op te stellen. Moest ik het van  een ander lezen, ik was tot op mijn voetzolen gechoqueerd. Dat doe je toch niet, iemands anders speelgoed beschadigen. Want speelgoed is het , et alors….?

2.  En dat het allemaal zo licht weegt, zo opgeklopt, zo efemeer (tiens, mijn spellingcontrole neemt dat woordje aan), dus ga ik er van uit dat er ook zaken zijn die niet efemeer , niet opgeklopt zijn?  Noem ze maar eens op. 1. ….. ? Jawel, De ondraaglijke lichtheid van het bestaan.

3. En dan die schijnheilige metafoor van die spookrijder, dat is zuiver indekking tegen elke mogelijke riposte. Dat ruikt naar lafheid, ik dek hiermee bij voorbaat mijn mogelijke terugtocht in.

4. En dan ten gronde: Servië België: 0-3. Nee, de wereld vergaat niet, maar met de figuur van Marc Wilmots –een aantrekkelijke verschijning - verschijnt hier iemand die aan een jarenlange neergang (van het Belgisch nationale  voetbal) een kering wilt geven. En geeft. Een potje defaitisme is natuurlijk  eenvoudiger.  Mensen die een tij willen keren en ook keren. Faut  le faire.  Respect, al is het in het bonen knopen.

  het Statler en Waldorf syndroom

5. En dan het ergste: die is typisch taal van iemand die het leven achter zich heeft, nauwelijks in de toekomst wilt kijken en uitsluitend vanaf de zijlijn commentaar geeft waar niemand naar vroeg.  In Muppetstermen: het Statler en Waldorf syndroom. Daarmee kan je eens hartelijk lachen maar voor de rest neem je die niet serieus.

Dus, ik delete het stukje Probleemgedrag niet, ik gebruik het als opstapje voor een stukje zelfkritiek.

Misschien moet ik ook dit stukje over een paar uur nog eens herlezen…. 
God weet delete ik niet het hele zootje?

13-10-2012, 14:49 Geschreven door torfsherman  

Jaren geleden hadden we nog de gewetensvolle priester... saluut
en nu verdwijnt ook nog die beroeps zielepeuteraar uit beeld.
Tot wie moet ik mij nog richten?

Ik denk dat ik terug ga bidden.
Zoals zuster Céline uit De Jacht.

ps. het positieve nieuws is wel dat er vooruitgang is. Tot voor kort was ik zelfs dolblij met een nederlaag van de Rode Duivels.
      Nu is het alleen een verschroeiende leegte.

13-10-2012, 11:35 Geschreven door torfsherman  

(echt zin om nog eens een stukje te pikken uitmijn livre de chevet De Dikke Ik.
en dat stop ik daar voor een jaar mee, je kunt niet overleven van het pikken)

Het stukje heet  REDDING

   Gered !

Op een koude dag in januari kantelde door de gladheid een veewagen met koeien.

Er kwamen zeventien koeien in de sloot terecht. Twee van hen overleefden de vriesdoop niet.
De overige koeien waren er heel ernstig aan toe, bang, helemaal onder de modder, en door en door nat. Ze werden gered.

Stram en met hangende ogen liepen ze gehoorzaam naar een andere veewagen, die hen naar het slachthuis bracht.

Olli Bos

(kan die Olli een tableautje maken...  met 86 woorden.)

12-10-2012, 10:29 Geschreven door torfsherman  

Annemie is weer goed bezig

Inderdaad, Annemie Struyf is op VIER terug bezig met een reeks “In Gods Naam”.

Och, er zullen ongetwijfeld  wel weer  een aantal zurige opmerkingen komen van correct verlichte recensenten of rabiate  pastoors en nonnenvreters. En ook zal Annemie nu weer niet ontkomen aan denigrerende opmerkingen over haar onderwerp en presentatiestijl. “Amaai, wat is dat hier een grote kerk….” , Ze moet het zich van mij niet aantrekken.

In Gods Naam gaat op zoek naar de laatste nog levende, soms nog actieve missiezusters (die gaan door tot voorbij de 90) die als rariteiten rondlopen aan het eind van een lang en mooi  verhaal.  Sommigen nog op post de andere terug thuis in het ‘moederhuis”.

Je denkt, misschien kan In Gods Naam alleen wat bejaarde kijkers boeien die het allemaal nog hebben meegemaakt, vaak met een nonkel pater of tante nonneke in de familie. En toch verdient dit verhaal een bredere aandacht. Vooral dan om, al is het even maar, een bescheiden maar niet mis te verstane tegenklank te bieden aan al die vreselijke dingen waarmee de Kerk, soms heel terecht, nu in de hoek zit waar de zware klappen vallen. Ze hebben er inderdaad nogal een potje van gemaakt.

Maar toch is dat geen reden om niet even een eerlijke tegenklank te laten horen. Het was niet allemaal “van dat”…. Kijk en luister gewoon naar die oude vrouwtjes  aan het eind van hun parcours die, wat zit er voor hen anders op, nu toch maar hopen dat ‘het allemaal waar is’ en dat ze zeer binnenkort op hun verdiende  plaats in het paradijs kunnen plaats nemen. Voor mij is het hen van harte gegund.

Zoals die zuster Celine (91 jaar) in het huis van de zusters van de Jacht in Heverlee.
Annemie moet ze gaan zoeken diep in de tuin waar ze in een prachtige outfit, gewikkeld in iets beter dan wat vodden met een gebreide muts op haar grijze kop, bezig was. Haar tongval te horen komt ze uit de streek tussen Heist op den Berg en Begijnendijk. Zuster Celine zit als in een bolleke gekromd  met een hakje te wroeten in de aarde.  En dan de typisch aanspraak van Annemie:

-          Awel zuster Celine, ge zit gij  percies in een bidhouding terwijl dat gij de tuin onderhoudt.

-          Ja, zo baden wij vroeger, maar dat is ook allemaal veranderd.

-          En wat vraagt ge dan aan God als ge zo al werkend bidt?

-          Dat ‘hem’  het onkruid wat minder rap zou laten groeien.
Ik weet het, het is een druppel op een hete plaat wat ik doe, maar als ge niks doet wordt het nog erger.

11-10-2012, 00:00 Geschreven door torfsherman