toch nog een uitgesteld vervolg op vorige week.....
In een vorige post hadden we wat gedold met Johan Cruijff filosoof.
Maar alle gekheid bij elkaar is die uitspraak, in een notendop, de kern van wat men geredelijk LEVENSKUNST noemt. Of LEVEN tout court
Ik kom erop terug nadat ik in De Groene Amsterdammer het derde en laatste stuk in een reeks las onder de titel Kafka in de Zorg.
 een boek per gezin, met 10 auteurs....
Geen land dat meer dan Nederland geïnvesteerd heeft in alle soorten opvang van mensen en gezinnen met gestapelde problemen (een kei van een eufemisme).
Het komt inderdaad vaak allemaal samen in een synchrone neerwaartse spiraal: verstandelijke beperking, verslaving, psychische stoornissen, dak- en vooral thuisloos, lage opleiding, kansloos op arbeidsmarkt, chronisch zieke kinderen, vaak erfelijk belast, geplaatst, geweld, of doodgewoon geldgebrek en ergst van al (top of the bill) een onoverzichtelijke schuldenberg die niet stopt met groeien.
En op die mensen wordt een even onvoorzienbaar leger deskundigen, goed bedoelende hulpverleners op afgestuurd, elk met aandacht voor hun deelgebied, gewapend met hun expertise. Zon toestand jaagt natuurlijk de kosten van dit soort opvang angstwekkend de hoogte in.
Al jaren roept iedereen dat er gecoördineerde zorg moet komen maar
dan moet in feite het hele huis afgebroken worden. Elk soort hulp valt onder een ander budget/ verantwoordelijkheid/ overheidsinstantie/ kostenplaatje.
En dan lees ik verder, en hier gebruiken ze niet de Cruyff metafoor, maar spreken ze van waterbedeffect,
je weet wel die matras waarin nooit een put komt.
Opvang A moet met de dood in het hart korten op een bepaalde dienstverlening, geldtekort ofwel niet medewerking van de betrokkene of welke reden ook, maar die juiste maatregel op niveau A mondt altijd uit op een disproportionele verzwaring van de druk op Opvang B enz. Echt gelijk op een waterbed.
Voorbeeld: het geval Karima,
Karima, tienermoeder, zit met dochtertje in de opvang. Kan in principe zelfstandig leven maar sleurt een schuld mee van 12.000 . Haar verblijf in de opvang mag intussen wel geschat worden op een jaarlijkse kost van 60.000. Dus het waterbed werkt: omdat de formele voorwaarden voor een schuldsanering niet vervuld zijn ( 12.000) kost dat de gemeenschap 60.000.
Natuurlijk weet iedere normale burger dat die mensen met gestapelde problemen heel vaak dan nog stommiteiten uithalen. Die dure I-phone had ze toch niet nodig! Wat is die naar Spanje gaan doen?
En dan zijn er twee Engelse professoren die een gedurfde stelling vooropzetten:
Mensen met geldgebrek hebben geen buffer voor een nieuwe tegenslag. En dan slaan ze soms helemaal door. En inderdaad, mensen met geldgebrek nemen vaak domme beslissingen. Zij zijn dus niet arm omdat ze dom zijn maar ze nemen vaker beslissingen die voor een buitenstaander dom lijken, omdat ze zo arm zijn.
Er zijn voldoende tests die aantonen dat stress (net zoals forse geluidshinder of invloed van drank) verwoestend werkt op het IQ.
En dan het goede (Nederlandse) nieuws:
sedert 1 januari 2015 is er zicht op beterschap: sinds begin dit jaar werd deze zorg gedecentraliseerd en van het Rijk verplaatst naar de gemeente. Met dien verstande dat de gemeente in feite een propere lei krijgt om haar hulpverlening helemaal te herdenken, te herschikken en vooral met een meer gepersonaliseerde aanpak aan de slag te gaan. Op het gemeentehuis kennen ze hun klanten, hun straten, hun wijken veel beter. Ze mogen het nu allemaal zelf bedenken.
Voordeel, natuurlijk.
Enkel wachten nu op het Nadeel,
En kijken waar de matras nu omhoog komt.
En dacht jij dat er in jouw en in mijn leven geen waterbedmatrassen op en neer gaan?
03-02-2015, 00:00
Geschreven door torfsherman 
|
