Herman Torfs aan de BLOG

het was mijn dagje vandaag.

Opgestaan zonder zon, een thermometer die geen zin had om boven de 20 graden te gaan

Niks op het agenda, tenzij goesting om te fietsen

En aangezien, met het verbod van mijn dochter om boven de 25 graden nog op een fiets te kruipen

aan alle voorwaarden voldaan was...

fiets achter op de auto en wegwezen.

Wel zat er zo gezien, flink wat regen in de lucht,

maar ik had al een maand geleden bij Decathlon een nieuw regenvestje gekocht

(in solden, ik durf de prijs niet zeggen)

en dat moest nu maar eens zijn beloften waar maken, "ademend en regenwereld".

Dus fietsdag. Bestemming?

Ik dacht, ik laat mijn fiets kiezen, en dan weet ik het,

ik ga daarop zitten en die rijdt dan vanzelf naar de twee abdijen van mijn jeugd: Tongerlo en Averbode.

Ik startte nog droog.

Ik merkte nu het groot gelijk van de boeren die zo vroeg hun maïs aanplantten,

ik reed kilometers lang tussen groene muren van hoog opschietend maïs.

Enkele eerste druppels werd alras een malse regen.

Mals, dat wil zeggen, het valt niet op maar ge wordt er zeiknat van.

Maar niet met een Decathlon vestje van 10 Euro.

Een hap gegeten in Gerhagen (Ter Scoete, taverne in het bos, grondgebied Tessenderlo, een must !)

met als tafelgenoot een oud boekje in mijn rugzak:

"Denken dat ons ontsnapt. Essays over de relevantie van metafysica".

Wachten tot het over is, maar malse regen gaat niet over, dat is voor de rest van de dag.

Dus, terug de fiets op, in de malse regen richting abdij Averbode.

Afgestapt in de buitenmaats grote abdijkerk. Beetje gaan rusten, drogen en "bekomen".

Moederziel alleen in een immens (echt immens) kerkgebouw.

Overvalt mij daar al zittend in die kerk, zowaar een lang geleden existentiële ervaring.

Was het die overweldigende barok van al dat hagelblank wit marmer? Of waren het die massa, in mijn onderbewustzijn opgestapelde herinneringen uit mijn jongelingentijd die veel met die sfeer te maken hadden? Of was het een updating van al die dingen die ik de laatste tijd gelezen had? Ik weet niet niet.

Ik dreef weg... tot ik twintig minuten later wakker werd toen enkele toeristen stommelend de kerk binnenkwamen. Het was een deugdelijk dutje.

Buiten geurde het voor de eerste keer dit jaar naar de herfst. Nog zo'n propvolle emotionele ervaring. Die geur van het eerste verval in de natuur. Al die connotaties dat zo'n geurervaring met zich meebrengt. Wat is mijn reukorgaan toch een gevoelig ding, dacht ik bij mezelf.

Wat is een mens toch een ondoorgrondelijk vat van gedachten, emoties, verlangens, weemoed en verwachting.

Ik heb een heerlijk dagje beleefd.

Gisteren was het dus exact 100 jaar geleden dat WO I uitbrak.

Een collectieve waanzin overviel het hoogste beschaafde werelddeel van deze planeet.

En niemand die nadien in staat bleek de horror te stoppen.

De meesten van mijn generatie hebben het verhaal uit eerste hand van ouders of grootouders.

De Vlucht.... was een klassieker in hun repertoire.

Gisteravond op Canvas was er een indrukwekkende herdenking van dit feit.

"100 jaar Groote Oorlog. Een Britse Commonwealth herdenking" vanuit Mons was televisiekwaliteit waartoe alleen de BBC in staat is. Mons waar de eerste bloedige confrontatie plaats vond. Bruusk einde van een illusie.

Bijzonder aan deze herdenking dat het een Brits Duitse herdenking was waarbij op geen enkel ogenblik enig onderscheid werd gemaakt tussen winnaars en verliezers. Eigenlijk waren er alleen maar verliezers.

Zo verschillend van het ons beter vertrouwde patriottische medaillegerinkel en de vaderlandse onzin.

Bij de plechtigheid waren zowel gekroonde hoofden als toppolitici aanwezig. Voor ons land waren dat Philippe en Mathilde en Di Rupo. Heel waardig allemaal.

Het was wel even slikken om nadien over te schakelen naar De Kampioenen dat binnenkort ook zijn honderdste wederuitzending viert.

En toch voelde ik nadien één manco.

Je mag het nu allemaal zo sereen bekijken als je wilt, maar voor dat disaster waren er , willen of niet, verantwoordelijken. Mensen die ervoor gekozen hadden dat het zo liep en vier jaar lang zo bleef lopen.

Deze wereldoorlog kwam niet uit de lucht vallen.

Och, die piotten uit al die "hoogontwikkelde naties" waren meestal ongeletterde boerenjongens aan wie een vaderlands verhaal werd opgedist en die de oorlog aanzagen als een uitstapje. Voor kerstmis thuis werd hun gegarandeerd. Want langer konden de akker en de twee koeien niet zonder hen.

De schuldigen zaten ondubbelzinnig in de dunne bovenlaag van de toenmalige "leidende klasse". Mensen die meer vertrouwd waren met de etiquette van de mondaine salons dan met de modder van de loopgraven. En toppunt, na de oorlog werden zij vereerd als helden en er was praktisch geen stad of dorp in België, Frankrijk of Engeland die geen straat of plein had met de naam van die boeven. Mannen voor wie de uitdrukking "kanonnenvlees" geen bijgevoelens opriep. Alsof zij de oorlog gewonnen hadden.

Gelukkig is er het voorbeeld Leuven (dank U Louis) waar de centrale Place Foch eindelijk werd omgedoopt tot het Pieter De Somerplein. Als 't goed is zeggen we het ook.

We leven in andere tijden. De kemphanen van 4 augustus 1914 hebben in 70 jaar geen oorlog meer gevoerd en het zit er ook niet aan te komen. Daarvoor is de democratie en, zeg het maar, het Europese project te ver gevorderd.

Maar één woord van verwijzing naar dat element, het schreeuwende sociale onrecht van die oorlog en vooral van dat soort oorlogsvoering, ik zou dat in die herdenking discreet verweven hebben.

Maar voor het overige: een beklijvende televisie ervaring. Ik hoop dat je het niet gemist hebt.

09-08-2014, 14:28 Geschreven door torfsherman

09-08-2014, 14:27 Geschreven door torfsherman

06-08-2014, 00:00 Geschreven door torfsherman

05-08-2014, 15:10 Geschreven door torfsherman