Laat ons nu even stoppen met die wat geforceerd grappige toon. Ik maak nu zelf de fout van de Vlaamse televisiemakers die als de dood zijn dat een programma serieus zou overkomen. Dus, vinden zij, moet er in ieder geval een grapjas van dienst opgevoerd worden.
Ik ga nog even door over die gecanoniseerde lijst van deugden en waarden waarop het christendom via het evangelie blijkbaar een patent nam.
IK wil het even hebben over Martha en Maria. Voor mensen van mijn leeftijd is dat een gebeitelde uitdrukking. Plus de bijhorende resolute uitspraak van Jezus dat Maria de goede is en Martha het verkeerde deel heeft gekozen. Wat was er aan de hand?
Martha en Maria waren twee oujonge dochters die samen woonden met hun al even ongetrouwde broer Lazarus (ooit nog opgewekt uit de dood)en die heel close bevriend waren met Jezus. die daar ook veel over de vloer kwam. En telkens als Jezus langskwam was het weer van dat: Maria (vermoedelijk wat verliefd) die zich aan de voeten van Jezus zette en met open mond en rode oortjes zijn verhalen aanhoorde, en Martha, ik zie haar zo voor mij met een grote blauw schort om, bezig in de keuken rammelend met potten en pannen, maar er wel voor zorgend dat er rond zes uur door iedereen kon gegeten worden
Op de duur begon dat toch op de heupen van die Martha te werken (misschien was ze wel wat jaloers, niets menselijks is ook Bijbelse figuren vreemd) en maakte ze een wat korzelige opmerking in de zin: zou die van ons ook een geen handje kunnen toesteken. Waarop Jezus dan die vernietigende uitspraak doet en plomp verloren achter Maria gaat staan: want die heeft het beste deel gekozen, en dat zal haar niet ontnomen worden (Luc. 10:42).
Hallo.
Op een wip is dit verhaaltje omgezet in Belgisch communautaire termen: Martha, de Vlamingen die dag in dag uit hun pees afdraaien, en Maria, de Walen en vooral de Brusselaars, die meer van verhaaltjes houden. Maar dan die Jezus die komt zeggen dat de Franstaligen het beste deel hebben gekozen, maar die nadien ongegeneerd zijn voeten mee onder tafel steekt.
Natuurlijk is het niet zo een, twee, drie te zeggen wie hier goed en fout zit, maar fout of niet fout, zonder Martha gaat dat feestje gewoon niet door ..
In zijn boek De Kode van de Kosmos (Lannoo, 1995) van Christoffel Waelkens, gebruikt deze Leuvens astronoom (mechanica van de hemellichamen) in zijn inleiding dezelfde metafoor. Hoe los je in onze samenleving de spanning op tussen hen die het beste deel hebben gekozen, o.a. de sterrenkundigen, die op kosten van Martha (jij en ik dus) hun passionante hobby kunnen beoefenen om steeds nieuwe wonderen in het heelal te aanschouwen en te bestuderen. .En Waelkens, (dat is niet de archeoloog van Sagalassos) voegt er zelf nog aan toe: neem daarbij dat ook de moderne technologie die dat allemaal mogelijk maakt, het werk van Martha is.
Het beste deel . Waelkens legtdat uit als volgt:
Het uitgangspunt (van Maria) van de exploratie van de kosmos is haar gewilde nutteloosheid. Maar een nutteloosheid waaraan we allen behoefte hebben. De mensheid is vooruitgegaan door steeds horizonten te verleggen en de ultieme horizon is de onmetelijke ruimte om ons heen.
Vanmorgen, mijn soestijd weer goed gebruikt. Ineens kwam het bij me op dat, als ik met Baudrillard of met een andere filosoof /op café ga, waarom ik eens niet de bijbel in mijn rugzakje steek? Ik zou natuurlijk beginnen met het Nieuwe Testament, met Marcus, Matheus, Lucas en Johannes, die spreken gewoon Vlaams. Natuurlijk zou ik heel beleefd zijn tegen die gasten, ze hebben uiteindelijk mijn halve leven gekleurd, maar ik zou aan het eind toch een paar pittige vraagjes klaar houden.
Zo bijvoorbeeld zou ik vragen of zij al die mirakels, ik denk dan aan dat dochtertje van Jaïrus, die vermenigvuldiging van de broodjes, ofdat afgehakt oor in t Hofke van Olijven dat er ambulant weer wordt aangenaaid of zij dat met eigen ogen hebben gezien? Of dat ze het hebben van horen zeggen? Is dat dubbel gecheckt? Dat is, dunkt me, nogal essentieel. En helemaal op t einde,zou ik gewoon vragen of zij dat nu zelf allemaal geloven wat ze daar opschreven? En of zij ook niet in een soort hyperrealiteit van Baudrillard zitten, waarbij ze hun eigen fantasie zijn gaan geloven? Zoiets als TV-kijkers die naar een Thuisdag gaan of naar een ontmoeting met de Kampioenen. En dan maar doen dat het echt is, anders is de lol er snel af. .
mijn preferent maatje
Maar liefst van al zou ik er eens met Jezus zelf op uit trekken. Dan zit ik meteen eerste hand. En zou het gespreksniveau wellicht iets hoger komen te liggen. Ik zou, om te beginnen, als ze mijn spaghetti op tafel zetten, alvast eerste een kruiske maken en het gebed voor het eten opzeggen, wat ik normaal nogal eens vergeet.. Ik wil nu ook niet meteen gaan choqueren.
Maar weer zou ik, bij de koffie, een aapje uit mijn mouw halen. En dan zou ik zeggen dat ik met het meeste wat Hij zegt, redelijk goed weg kan. Bijv. dat van die barmhartige Samaritaan of van die verloren zoon (ik zou doen zoals die vader, denk ik) of zelfs van dat aan Caesar geven wat Caesar toekomt (ik ben zelfs tegen belastingontwijking) Nee, zou ik zeggen, chapeau, een steengoed verhaal, en moest iedereen ernaar handelen
Maar hier en daar vind ik dat hij overdrijft of erger, gaat zijn verhaal de goddelijke mist in.
Een paar voorbeelden.
Die arme souvenirverkopers uit de tempel stampen ofpedofielen met een molensteen in de zee werpen, dan kunnen wij net zo goed de doodstraf herinvoeren. Dat is pure wraak. En Jezus moest toch ook weten dat het hier in de eerste plaats om zieke mensen gaat. Molensteen, foei.
En dan nog het syndicale aspect aan dat verhaal van de arbeiders van het negende uur klopt niet Jezus, vraag het maar eens aan de mannen van de vakbond.
En, ik kom erop terug, of hij dan geen ogenblik de gevoelens van die brave zoon in rekening brengt die heel de tijd thuis gebleven is en op de winkel paste. En dan het dikste kalf gaan slachten als die loeder van een broer weer opduikt Ge moet het in het leven van alle kanten bezien, zou ik zeggen.
En dan heb ik ook nog een probleem met zijn optreden op die bruiloft in Kanaän. Dat is noch min noch meer aanstellerij, een nummerke opvoeren. Ineens staat daar op dat feest een schamateur recht. De plezante nonkel. Wat vond die schoonfamilie daarvan?Nee Jezus, zou ik zeggendat is een soort egotripperij waar ik niet van hou. Als je op een feest gevraagd bent, dan hou je je vooral stil, het is die mensen hun feest. En die zullen zelf wel voor de attracties zorgen.
Maar ik denk dat ik het antwoord van Jezus al wel ken: wat hebben ze er nadien toch allemaal van gemaakt .
****
En als ik dat nu achteraf allemaal herlees, dan stel ik met ontzetting vast dat ik helemaal in de Geert Hoste humor ben verzeild. En als nu van iets mijn teken krommen dan is het toch van die opgetutte humor van GH.
Ik had dit bericht eigenlij nooit mogen posten, denk ik dan.
Ik hoor her en der dat bezoekers wel willen reageren op al dat geschrijf, maar niet exact weten hoe dat kan. (uiteraard steml ik reacties, ook contraire of negatieve, wel op prijs)
Daarvoor zijn er DRIE MOGELIJKHEDEN
1. U wilt niet dat u bericht nadien door andere bezoekers wordt mee gelezen.
Dan is er slechts één mogelijkheid: u stuurt mij een mail. Dat kan heel simpel. In de rechter rand, naast de teksten is er een vak E-mail mij Dat klikt u aan en dan verschijnt er een tekstvak waarin u uw bericht intikt. Nadien verstuurt u gewoon via E-mail mij. U moet wel, voor het verzenden, eerst een aangegeven veiligheidscode intikken.
2. Bedoeling is dat andere bezoekers meelezen wat uw reacties zijn. Komt dus mee op scherm.
Dan hebt u keus uit twee mogelijkheden:
a. ofwel plaatst u een bericht in het Gastenboek, waarvan de ingang evens rechts van het scherm te vinden. Hier komen bij voorjkeur meer algemene opmerkingen, dus niet specifiek een reactie opeen bepaald item. Verzenden via VOEG TOE, en alweer moet u eerst zo'n aangegeven veiligheidsode intikken.
b. en dat is de simpelste manier om op een bericht te reageren: Onderaan elk bericht, buiten het kadrer van het bericht rechtsonderaan, ziet u het woordje REAGEREN U klikt aan op dat woord reageren, en alweer verschijnt er een scherm waarop u uw reactie kwijt kunt. Versturen alweer op de gewone manier, deze keer via Reactie Versturen, maar ook hier zal men eerst weer een veiligheidscode laten invullen.
En reken erop dat ik zal proberen elke reactie persoonlijk te beantwoorden.
Je weet de Norbertijner abdij daar staan, in een heuvelend Hagelands droomdecor. Vanuit de abdijpoort,waarvan de as op een drie provinciepunt draait (Brabant, Antwerpen en Limburg), loopt er dan een lange afdalende dreef de naburige bossen in. En het is aan het begin van die dreef dat er zomer en winter, 365 dagen op 365, minstens drie à vier crème glace karren (en spreek hier nu niet van ijsroom aub.) staan. Geen mens die naam waardig, die daar voorbij kan zonder een lekhoorntje met, a rato van je gulzigheid 1, 2, 3 tot vier bollen te consumeren (bij 3 en 4 plakker ze er opzij nog twee wafeltjes tegen om de boel bij elkaar te houden). In het gras tegen een boom of op een van de vele lekbanken die daar staan, of gewoon met uw fiets tussen uw benen. En voor de prijs moet je het niet laten, een hoorntje met één bol (keus uit 14 smaken) kost 0,70.
Natuurlijk dat ik daar, met de jaren, een geziene gast ben. Maar ze kennen mij daar: altijd slechts één bol. Mijn gezelschap (Baudrillard bijv.) verwondert zich daarover, ineens zoveel soberheid? En dan moet ik altijd dezelfde uitleg geven waarom ik geen tweede bol wil. Nog niet voor niets.
Dat is een consequente toepassing van de Eerste wet Van Gossen of de Wet van het Afnemend Grensnut..
Ik schakel nu even over naar Wikipedia:
De eerste wet van Gossen (ook wel wet van het afnemend grensnut) is een economische wet geformuleerd door de Duitse econoom Hermann Heinrich Gossen. In deze wet onderzoekt hij de verhouding van het algemene nut (U) van een consument, gespecifieerd in goederen en diensten waarin hij geïnteresseerd is (Qi), en de verhouding tot het marginale nut (MNi), het grensnut die de consument hierbij heeft.
Hierbij formuleerde Gossen de stelling dat het marginale nut van het aanschaffen van een extra goed waarin hij geïnteresseerd is, afneemt; dit gold als basis voor de latere marginale revolutie in de economische wetenschappen waarbij men onderzoek deed op de gevolgen van de consumptie, inzetten, ... van telkens één extra eenheid.
Heel simpel te begrijpen in de lekdreef in Averbode.
Als je zon hoorntje koopt is de eerste lik de beste, lekkerder kan niet. En dat niveau houdt nadien nog één à twee likken stand, en dan begint die lekkerheid af te nemen. En hoe langer je nu verder likt hoe steiler die lekkerheid naar beneden gaat. Tot die lekkerheid overgaat in een negatieve lekkerheid of een afkeer. Wel ik ondervond dat met één bol je het optimale genot uit uw investering haalt, zonder risico te lopen dat uw heerlijke gevoelens omslaan.
Ik heb in de bossen daar omheen al ettelijke hoorntjes met derde en vierde bollen in het gras zien liggen.
Daarom dus, en niet van gierigheid, zoals sommigen denken in hun onnozelheid.
Stel u voor: drie maanden rot weer (nee !! dit wordt geen stukje over het weer) en dan zegt Sabine ineens dat het woensdag (18 juli) de beste dag van de week wordt, met brede opklaringen, het blijft grotendeels droog, misschien een spatje regen in de voormiddag (herkent u het jargon?) en temperaturen die in de Kempen de 24 graden kunnen halen.
Er is minder nodig om bij ondergetekende een Pavlov reactie uit te lokken in de zin van: dat wordt een fietsdag met veel kilometers en vroeg vertrekken. En zo geschiedde. En mijn fiets kent dat ook al, in die stemming zet die zich automatisch in de juiste richting naar Westerlo, Tongerlo en Averbode.
Dat van die 24 graden, die stonden wellicht in solden -30%., we kregen 17 graden, die brede opklaringen, tot één uur geen straaltje zon gezien, en dan een zotte wind die uit alle hoeken blies (is dat nog altijd de verleden tijd van blazen? Raar hé). Maar, het werd een prachtige uitstap.
Ik ben er natuurlijk niet alleen op uit getrokken, alleen is toch zo alleen, niet? En dus heb ik mijn Filosofie Magazine in mijn rugzak gestoken. En inderdaad beter gezelschap kun je je niet dromen. Die gasten doen alles met u mee, die zagen niet van te traag of te rap, of gaan we nu weeral op café. Hun consumptie valt vrij goedkoop uit. En ze beginnen alleen te spreken als je het boekje open doet, en als je het dicht doet blijven ze niet doorzeuren. En in het volgend café kun je zomaar weer aanpikken. Kortom, de droomcompagnon.
Ik ben vandaag drie keer afgestapt en heb dus drie terrassen gedaan.
In Gerhagen(dat is een gehucht van Tessenderlo, midden in de bossen op knooppunt 338) had ik Jean Baudrillard (p.53) mee aan tafel en hadden we een geanimeerde discussie over de hyperrealiteit, dat is de realiteit niet zoals ze is maar zoals ze door de media wordt gemaakt en die ons een zienswijze opdringen. Op een bank in de lekdreef van Averbode, met een hoorntje met één bol mokka in mijn hand, zat wat later Jan Drost naast mij (p.73 - zie mijn blog van gisteren over die hond uitlaten) en hebben we daar nog eens over doorgeboomd. En tenslotte op het terras bij Mie Maan (knooppunt 88, geen wielertoerist die dat niet kent) schoof Hans Achterhuis aan(de getitreerde Denker des Vaderlands in Nederland) die zich (p.77) behoorlijk opwond over die onvergeeflijke flater van Christine Lagarde van het IMF die zo fijnzinnig was te zeggen dat de Grieken niet moeten zeuren over bezuinigingen. in vergelijking met de zwarte negerkes in Afrika waren zij nog goed af.
Zeg nu zelf, met zon trio aan tafel mogen zitten ik ken zwakker gezelschap. Ik heb zo eens rond mij gekeken aan de andere tafeltjes ik zag daar een koppel van mijn leeftijd en die waren allebei (ik vermoed dat ze beide doofstom waren) heel de tijd met hun gsm bezig. Vroeger las hij Het Laatste Nieuws en zij de Libelle.
Nee, ik heb een mooie dag gehad.
? ? ?
Ik zie u vragend kijken, lieve bezoeker. Ben je niet mee?
Hoe kun je nu praten met een boekske? Dat is toch papieren gezelschap? Zo kun je zelfs met Brigit Bardot (ik kom nu niet direct op een andere naam) in bed kruipen. En vooral, daar is toch geen sprake van enige dialoog?
Oh oh, kom kom, tuuut tuut,moment bitte.
1.Ik luister liever dan dat ik zelf de hele tijd moet klappen. Vooral als mijn compagnon dan nog iets te vertellen heeft.
2.Als ik wil tussenkomen in zijn betoog of als ik niet akkord ben, en dat gebeurt courant, dan is er in de lay out van Filosofie Magazine voldoende witruimte waar ik mij ei kwijt kan.Je moest het zien, dat staat dan vol pijlen en vraagtekens en bitsige opmerkingen.
3.En voor een antwoord moet ik gewoon doorlezen. Beter lezen. En desnoods vaststellen dat we van mening verschillen. Die Baudrillard gaat nu voor mijn plezier zijn theorie niet veranderen. Maar ik schrijf het dan wel in de marge. (zo vroegen zijn vrienden eens aan Schumann toen hij een pianostuk speelde, wat dat betekende, en als antwoord speelde Schumann dat stuk opnieuw)
4.En wat ik dan daarna met al die opgeraapte problemen doe? Dan heb ik stof om na te denken terwijl ik naar het volgende terras rij. Ge moet toch aan iets denken terwijl ge fietst?
of.... ben ik gewoon aarts A - SO - CIAAL ? dat kan ook.....
In de gedrukte pers is het bijna een basisgegeven: ieder blad moet op regelmatige tijdstippen iets (liefst gratis) aan zijn trouwen lezers kunnen aanbieden. De liefde kan inderdaad niet van één kant blijven komen.
Waarom zou een blog niet hetzelfde principe kunnen hanteren in het kader van enige klantenbinding, bedacht ik zo vanmiddag tijdens het eten.
DOEN DUS, dacht ik.
Mogelijk, ik zou zeggen quasi zeker, koestert negen op de tien van mijn bezoekers een sluimerende, niet geactiveerde interesse in filosofie. Ze hebben al wel eens iets geprobeerd te lezen maar na drie bladzijden was het weer van dat. Slaapverwekkend, onbegrijpelijk gedram, moeilijke woorden en waar hebben die gasten het eigenlijk over? En dan was je er weer een poosje van af. Maar het komt terug.
En nu weer, via bepaalde stukjes in deze blog, leeft dat misschien op.
Dan heb ik nu voor jou, lieve bezoeker, een geschenkje klaar.
Deze week verscheen het juli-augustus nummer (een dubbeldik vakantienummer heet dat dan) van het Nederlandse blad FILOSOFIE MAGAZINE. Een maandblad dat al mooi aan zijn 20ste jaargang zit. Thema van dit nummer is (naar aanleiding van die 20 jaar) : De 20 beste ideeën uit de filosofie, en in 100 bladzijden op dik glanzend papier maken ze dat waar. Echt waar.
Nu onze cadeau:
Een gouden vriendenraad: loop, nee REN zo hard je kan naar de dichts bijzijnde krantenwinkel en schaf u dit nummer aan. Prijs 7,95, dat is nog minder dan het lidmaatschap van Radio Minerva.
En wat beloven wij u voor die 7,95? Een zomerlang, een dik pak begrijpelijke, inspirerende, tot zelf nadenken aansporende lectuur . Je bent er , als je dat wilt, tot kerstmis zoet mee (en dan ligt er alweer een ander dubbeldik eindejaarsnummerin de rekken).
DOEN, en komt niet klagen als volgende week dat nummereen gezochte bibliofiele rariteit is geworden.
En... herinner u later dat deze raad U gratis werd aangeboden door Opus1932.
ps. a propos, wat vind je van het voorwoord (p.3) van hoofdredacteur Daan Roovers over "skyboxificatie" (daar gaan ze weer, denk je dan...)
maar dan mentaal, zonder paal en met platte schoenen
Mentale Striptease
Heel in het begin toen ik met dit ding startte (nog geen volle drie maand geleden) zei mijn oudste kleinzoon me: Opa, ik heb je blog gelezen, maar ik schrok toch wel wat als ik zie hoe jij je zomaar bloot geeft.
En gelijk heeft ie natuurlijk. Zoveel is me intussen wel duidelijk , dat in zon blog, die stukjes worden in een hoog tempo geschreven en zonder veel nadenken gepost, de auteur een hoop meningen, inzichten, aanvoelens ventileert waaruit een beetje gevormde lezer zo het portret van de auteur kan natekenen. Alles komt, als je goed leest, boven water. Niet enkel puur psychische zaken zoals mijn karakter, mijn temperament, mijn intellectuele begrenzing, mijn premissen en mijn idées fixes (alsof dat al niet erg genoeg is) maar ook zuiver materiële dingen zoals mijn opvoeding, mijn religiositeit, mijn seksuele geaardheid, mijn politieke overtuiging, mijn koopgewoontes (kind aan huis in de Lidl), mijn sociale geaardheid tot zelfs mijn financiële draagkracht. Je komt het allemaal aan de weet als je goed leest.
Dus ik schrijf niet over de dingen waarover ik het heb, maar doe ik mijn levensverhaal. Ik heb het zelf al meermalen aangehaald dat ik me geen enkele illusie maak over de objectiviteit van mijn verhaaltjes, elk stukje is door en door subjectief gekleurd en zegt alleszins meer over mij dan over het aangehaalde onderwerp. Dus zeg ik het er maar meteen bij aan de getrouwe bezoeker: je moet me niet geloven hoor, vraag over alles eerst nog maar eens een second opinion. En dan nog .
Maar niet getreurd, en hier volgt dan weer een statement dat je niet klakkeloos hoeft aan te nemen, ik geloof niet in objectiviteit,zelfs (zeker) niet uit de pen van columnisten met naam. Allemaal kleden ze zich onder je neus uit. Ik onthoud me van het noemen van namen: allemaal doen ze het. En ik vind aan die vaststellingniks gênants in hoofde van die schrijvers. Integendeel. Ze zijn vooral authentiek, en meer moet dat niet zijn.
Een voorbeeld voor mijn geval?
Hier dan. Ik schrijf dus zeer snel, je pense donc jécris, dus ook geen lange afwegingen en consulteren van woordenboeken voor hetnog betere woord in die zin. Ik herlees ook zelden een tekst, vandaar al die tikfouten.
Maar als ik dan toch eens wat herlees, val ik er ineens op dat er bepaalde woorden zijn die ik iets te frequent gebruik. Ik heb twee voorbeelden. Ik heb het niet geteld hoe vaak in die drie maanden ik de woorden: generen, ongegeneerd, gêne, gênant heb gebruikt (kijk gewoon naar vorig alinea), maar dat getal zal hoog oplopen. Een tweede woord, dit keer is het een adjectief, is tenenkrommend.
Denk nu zelf eens goed na, en combineer die twee woorden, dan weet je toch zo ongeveer alles over mij .
Ben je niet mee? Dan maak ik nog wel eens een tekeningske.
Ps. Ik denk niet dat ik één keer het woord fantastisch heb gebruikt (of zal gebruiken)
Nu denk ik eraan, we zitten volop in de vakantie. Voor een gepensionneeerde rakker maakt dat inderdaad niet zo'n groot verschil, maar voor een werkende mens des te meer.
Dus dacht ik, beetje kalmaan met dat geblog. Hou het simpel en vooral hou het kort, want mogelijke bezoekers hebben wellicht weinig tijd en nog minder zin om het moeilijk te maken.
Dus, ga ik wat rommelen in mijn schuif en zien wat daar nog ligt.
(dat van dat chinees speekwoord was zo'n geval)
En dan val ik hierop (mijn bron is Filosofie Magazine van deze maand)
In dat blad organiseren zij elke maand een poll rond een bepaald thema. Vorige maand moesten de deelnemers een keuze maken tussen drie statements die over Vakantie gingen.
IK GA DEZE ZOMER...... 1. op reis om nieuwe werelden te zien 2. lekker weg om uit te rusten 3. niet op vakantie, ik reis liever in mijn hoofd.
De uitslag is toch (of toch weer niet zo) verrassend: 1 is de keus van 28% - 2 telt 36% en 3 telt ook 36%
Commentaar van filosoof Jan Drost (die uiteraard achter 3 staat)
"Er zijn mensen die tijdens het uitlaten van de hond meer zien en dieper nadenken dan mensen die vanaf de top in de Himalaya tot op de bodem van het koraalrif zijn gedoken"
* * *
En eigenlijk ben het ik het al jaren eens met die Jan Drost, ik heb het niet zo voor honden maar ik hou dan weer van treinreizen in volle coupés op spitsuren. Wat daar te zien, te horen, te beleven en vooral te verbeelden valt.....
sorry, dit stukje valt wat langer uit, maar neem het aan, het loont de moeite, zelfs als ik het zelf zeg)
Heb je mijn raad opgevolgd, beste bezoeker?
Heb je gisteravond naar de drie uur durende jubileumuitzending van Zomergasten gekeken, waar je als kijker bedolven werd onder een lawine aan pakkende momenten, keel dichtschroeiendefragmenten, en indringende dialogen tussen alle gastheren en gasten die in die 25 jaar Zomergasten aan bod kwamen. Echt op zijn VPROs.
Niet gekeken? Spijtig. Ik heb gekeken en het tegelijk helemaal opgenomen. Dus je kan bij mijn thuis altijd, wel op afspraak, je scha komen inhalen.
Maar omdat ik u niet allemaal persoonlijk kan ontvagen, heb ik enkele heel korte (ik weet het, het is vakantie) quotes verzameld die ik u hierna graag aanbied. Zonder mijn commentaar. Ik laat de bijhorende bedenkingen aan jou over.
-TV is uitgevonden om de wereld te vergroten, niet om ze te verfrommelen tot hoe wij ze kennen en ondergaan. (eerste Zomergasten in 1998 met als gastheer Peter van Ingen en als gast de sindsdien nooit nog overtroffen Pierre Janssens)
-Met Freek De Jonge (1 jaar gastheer 1996) liep het niet zo vlot. De kritieken waren dodelijk. "Freek houdt zijn mond niet, kan niet luisteren en vindt zichzelf belangrijker dan de gast." Repliek van Freek:dat niet luisteren is gewoon een kwestie van ongeduld en gedrevenheid. En dat laatste (zichzelf belangrijker vinden) dat is onherroepelijk zo. Daar hebben we geen discussie over.
-Nog Freek: na afloop van zijn eerste aflevering met Connie Palmen zei Freek: konden we het maar eens overdoen. Repliek Freek nu: en dat geldt eigenlijk voor heel veel in het leven.
-Nog Freek over een doodziek Engels meisje dat van haar anorexia nervosa een kunstwerk had gemaakt.Dat vond Freek vreselijk cliché net zoals alle kunstenaars die mateloos lijden, die moeten dat in hun vrije tijd doen.
-OverKader Abodlah , literaire spreekbuis van alle immigranten in Nederland, te gast bijAdriaan van Dis 1999, zegt Adriaan: het leek aanvankelijk welof men Kees van Koten met een opgeplakte snor had ingehuurd.
-Over een gast die intellectueel een maatje te groot was voor de gastheer: : geen personage waarmee je de hele avond over de Fabeltjeskrant kunt praten.
-Ayaan Hirsi Ali te gast bij Joost Zwagerman (2004) waar na heel lang aarzelen toch de provocatieve film Submission werd uitgezonden. Drie weken later werd Theo van Goigh op straat in Amsterdam neergestoken.
-Ayaan hierover:mensen scherp voor dilemmas plaatsen, dat is de enige niet gewelddadige manier om mensen te bewegen of minstens een boodschap over te brengen.
-Theo Dijfgraaff de beroemde natuurkundige die het element Imagination aanhaalt als toegang tot de wered van het oneindig kleine en het kosmisch grote. Enig mogelijk zicht op een mogelijke theorie van het Al.
-Schaamte als de ideale aanzet tot verdringing. (een gast die zich doodschaamt voor een fragment dat hij vroeg en nu vergeten is)
-Gasten die behoren tot de sociologische elite van Nederland en Vlaanderen.
-De draconische wet van de kijkcijfers op TV endie zelfs voor Zomergasten geldt. Maak het klein, ga op je hurken voor de kijker zodat hij zich je gelijke waant en niet wegzapt . Dus vroeg en kreeg men meer BN's.
-Aan de grote Linda de Mol moet gastheer Joris Luyendijk(2007) proberen te verkopen om even maar, voor een paar uurtjes, de regie uit handen te geven. Alleen zo wordt het wat.
-Linda de Mol zet Joris op zijn plaats als zij opwerpt dat wij hier een verkeerd beeld zitten te schetsen (van het imperium de Mol) en dat dit iets geheel ander is dan zeggen: dat is een verkeerd beeld.
-Uit het bittere gevecht tussen Joris Luyendijk (2007) en Leon de Winter, over de vraag of je ergens lang moet geweest zijn (i.c. de Arabische wereld) om er één woord, laat staan een oordeel te mogen over vellen. De Winter is een gereputeerd sterk rechts gebekte Midden oosten en Islam criticus. Een chirurg moet toch zelf geen kanker gehad hebben en ik kan toch wel een idee hebben over Auschwitz zonder ooit één voet in Polen te hebben gezet?
-Kristien Hemmerechts wordt door Adriaan van Dis (2000) vanaf de eerste minuut bedolven onder de vraag wat ze eigenlijk bedoelt als haar jongste boek begint met de zin: Ik zat net met mijn kut (tiens dat woordje kent mijn spellingcontrole ook niet) in een kruidenbad. Eens lekker vies doen?
-RE van Kristien: ik gebruik het model van de pornografie als de ideale metafoor voor wat televisie eigenlijk is en wat de kijker eigenlijk vraagt. Altijd verder, altijd meer beeld. Alleen is porno dan nog eerlijker.
-Permanente uitdaging voor Zomergasten is erin slagen om weg te blijven van de aanzuigende kracht van de emo-porno.
-De zwaarst aangepakte gastvrouw in die 25 jaar was zekerMargriet van der Linden (2009) vooral op de stuntelige wijze waarop zij het homo duo Victor en Rolf (twee iconen uit de Nederlandse modescène) behandelde die zaten daar geduldig hun hele universum te zijn en te spelen.
-Walter van der Kooi (criticus bij de Groene Amsterdammer) over de vraag: hoe word ik Zomergast?Ik geloof oprecht dat het lint van de Orde van Nassau en heel die lintjesregen vandaag in het niet vervalt tegen een uitnodiging als gast bij Zomergasten. Honderden belangrijke Nederlanders zitten elk jaar met een bang hart te wachten op HET telefoontje.
-De vraag of intussen de lijst met interessante gasten uit Nederland en Vlaanderen stilaan niet uitgeput is geraakt vindt van der kooi een belediging aan het adres van het menselijke intellect.
-Verrassend en Onvoorspelbaar, datwas en is tot vandaag,met vallen en opstaan, de kracht en de aantrekking van 25 jaar Zomergasten.
En nu
Volgende zondag wordt onze Jan Leyers (de eerste Belg!) als gastheer voor de Nederlandse Zomerleeuwen geworpen. Voor één keer een patriottische reflex:met zijn allen duimen voor knappe Jan. Dat hij heelhuids uit die leeuwenkuil komt.
dat is de Lekdreef in Averbode
Zo ziet de kaft eruit, vergis u dus niet
maar dan mentaal, zonder paal en met platte schoenen
