Nog eens een woord uitpluizen. Deze keer beklijven.
Daar zit de stam kleven in, blijven plakken, maar het is eigen lijk meer.
Het is blijven plakken en binnendringen om er nooit meer uit te gaan.
Dingen, gebeurtenissen, ontmoetingen die beklijfden (het zal toch niet bekleven zijn zeker?) we kennen ze allemaal.
Een voorbeeld.
Onder zware druk van mijn twee dochters ben ik deze week op Net Gemist Els Dottermans gaan opzoeken.
Alleen Elvis blijft bestaan van 19 september. Ge-wel-di-ge TV op Canvas.
Haast u dus als je het ook wilt meemaken, want Net Gemist bewaart die dingen niet in der eeuwigheid.
Op een bepaald moment tikt Els een fragment aan uit de voor mij beste, nee, meest beklijvende film aller tijden:
Het Italiaanse familie-epos uit 2003 Il Meglio Gioventu van Marco Tullio Giordana. Een filmepos dat 6 uur (ZES uur) duurt, en ik ben het drie keer gaan zien. En nu vraagt Els dus een fragment van enkele minuten uit die zes uur. Het is de passage waar de mama perse naar de plaats wilt gaan waar haar lieveling probleemzoon Matteo suïcide heeft gepleegd. Hij spong over een balkon op een troosteloze binnenkoer van een Milanese woonblok.
 dat is dus de scène in kwestie
Ik zag die scène dus nog eens terug. IJzingwekkend. Maar het beklijvende zit hem in het feit dat ik elke geste, elk woord, elke mimiek van die scène zo kon voorspellen. Zo zwaar zit die film in mijn neuronen.
Een hoogstandje van je geheugen? Nee dus, die film zit integraal in mijn genen. Dat is biochemie.
Eerlijk gezegd, ik heb zo geen vijf gelijkwaardige beklijvende ervaringen. Maar dit is er een.
En, tussen haakjes, alweer een uitdrukking van Els die bleef plakken: "de krater die een zelfmoord achterlaat"....
Haar broer, jawel. Een "krater".... Weet jij wat een krater is? Dat.
En nu als de bliksem naar Net Gemist 19/9.
24-09-2014, 10:24
Geschreven door torfsherman 
|
niets menselijks is die jongen vreemd. 
of 
