(sorry dat deze inlas een ietsie pietsie langer uitvalt, aanzie het als een dubbeldikke Kerstinlas)
Advent en Zonnewende.
21 december, je weet het, we zijn op de goede weg
Het zijn nog maar seconden die we winnen, oké, maar we leveren tenminste niet meer in.
Op diezelfde dag lees ik in het Parochieblad, het artikel van onze pastoor
over de adventtijd en het naderend hoogfeest van Kerstmis;
hoezeer wij allen verlangend uitkijken naar de geboorte van onze Verlosser:
God die zomaar zijn eigen Zoon (waarom spreken men eigenlijk nooit van Gods zoontje, t is toch maar een baby?) naar de wereld stuurt,
en dan nog naar een stalletje in Bethlehem, waar alleen een paar collegas van Pietje Vogel, Suske Wiet en Schrobber Beek hem staan op te wachten.
Dat is juist de betekenis van Advent, dat smachtend uitkijken naar die geboorte van Gods Zoon.
Haendel maakt het in zijn Messiah nog bonter als hij de profeet Jesaja (9:5 voor de kenners) nazingt:
His name shall be called: Wonderful, Counsellor, The Mighty God, The Everlasting Father, The Prince of Peace
.
Wel... ik neem aan dit soort adventieve gevoelens nauwelijks nog deel.
En toch
.
Ik zou heel hard liegen als ik zeg dat ik deze tijd geheel gevoelloos doormaak.
Ik deel in deze tijd van het jaar, zelfs heel intens, dat uitkijken, dat diepe verlangen, dat dromen van
Ja, van wat eigenlijk?
Het terugkerende en alles belovende licht, de warmte, de zon, de lente en de zomer, de volle akkers, het opspattende groen langs de Netedijken, de geurende bossen, ook het duizendkleurige Nieuwpoortse strand, inclusief de kleurrijke terrasjes en joelende kinderen in een cuissetax, de minirokjes van de meisjes van 13, de bolle borstjes van hun iets oudere zussen, die eindeloze lange avonden waar het amper donker wordt
het wordt ons allemaal beloofd.
Een droomwereld waar het allemaal opnieuw kan beginnen en waarvan wij geloven dat het nog beter, nog mooier zal zijn dan ooit.
Maar waarvan wij, net als bij dat Kindje Jezus, weten dat er even onverbiddelijk weer een Golgotta op volgt.
En dat gevoelen culmineert vandaag, 21 december bij de zonnewende.
Je moet geen doorgestudeerde antropoloog zijn om de symmetrie te zien: dat diepe oerinstinct van de primitieve mens die leefde van en met en in de natuur , 50 of 100 duizend jaar oud, oergegeven dat zeer snel door elke soort religie werd opgepikt en gesacraliseerd tot HET teken van God.
Niks op aan te merken vond Spinoza al (ca 1750): Deus sive Natura, wie God zegt, zegt Natuur.
En dan beken ik me ineens als een zeer religieus mens. Rorate
21-12-2012, 09:03
Geschreven door torfsherman 
|
