Paris Racaille

Net terug van een minitripje (3 dagen) Parijs.
Na tien jaar weer  eens  die stad plat- , en mezelf haast doodgelopen.
Maar ik was zo weer thuis in al haar hoeken en kanten.
Wat een heerlijke stad toch.

Maar wat ga je over Parijs anno vandaag vertellen?   Wat en vooral wie heb je gezien?
Ik las dat in Frankrijk vandaag 43% van de bevolking in en rond de grote steden woont.  En dat van die stadsbevolking er 43% in de banlieues  opgehokt zit. Te verkommeren en wachtend op een nieuwe poging tot uitbraak. 
Sarkozy mocht dan wel beloven dat hij dit “racaille” met een Kärcher van de straat zou spuiten. Hij werd er president mee, maar zij zitten er nog. Werkloos, uitzichtloos, arm en vol wrok. Niet verwonderlijk, de ideale voedingsbodem voor een communautarisme waarbinnen mensen zich spontaan groeperen in gemeenschappen op basis van cultuur of religie. Droomcontext voor het islamfundamentalisme.

Ik ben niet in die banlieues gaan kijken, je bent er ook niet welkom “wij zijn geen safaripark”, maar je ziet de troosteloze  snelbouwtorens wel vanuit een rijdende RER.  Dus elk idee  dat je meebrengt uit die stad (“wat een heerlijke stad”) is een leugen, minstens een verwrongen waarheid.
Ja,  er lopen in het centrum nogal wat schooiers en havelozen rond, maar de clochards van weleer hebben alle romantiek afgelegd. Terwijl aan de Place Vendôme en omgeving je nog altijd in de vitrines een stuitende luxe uitgestald ziet, en aan het Louvre bereiken de files om binnen te geraken recordlengtes…
Maar wat betekent het allemaal, afgezet tegen die onzichtbare 43% ‘Parijzenaars’ die wachten op de volgende Kärcherbeurt.  Tot die Kärchers kogels spuiten? 

Natuurlijk keer je terug boordevol impressies en ik breng ze, spijt alles,  onder in een apart document “Tien Parijse impressies anno nu” (hieronder bijgevoegd)  te lezen dus, als het al interesseert,  met de nodige reserves.

Bijlagen:
364 Tien Parijs Impressies.doc (6.5 MB)   

Twintig Franse Kwesties.

Ongelooflijk maar waar, ik zat even zonder zomerlectuur. De opwelling om dan toch maar eens een krant te kopen,werd krachtdadig afgewezen. Dus een goed idee: ik ga voor mijn bibliotheek staan en neem blindelings een (bij voorkeur) dun boekje dat ik me verplicht te herlezen.
Uit het rek valt: Franse Affaires, Frankrijk in 20 kwesties van Annette van der Elst en Florentijn van Rootselaar, een uitgave van Veen Magazines/Filosofie Magazine uit 2004).

In een goede 100 pagina’s komen hier 20 kwesties ter sprake die samen genomen een goed beeld geven van Frankrijk en de Fransen  anno vandaag. Allemaal kwesties met een sterk ideologische lading. Dat gaat dan over Mei 68, Amerika, de hoofddoek, de Franse revolutie, de psychoanalyse, de intellectueel, Vichy, Dreyfuss, Algérie en zo nog een aantal kwesties die eigenlijk nooit ver weg zijn uit het Franse publieke discours. En die dus een wel degelijk iets zeggen over het denken en het voelen van de Fransen.

Héél boeiende lectuur. Obligaat voor iedereen die ooit nog één woord wil zeggen over Frankrijk en de Fransen. Maar bijna even obligaat voor iemand die zich een idee wil vormen van onze eigen communautaire spanningen. Wat zoveel is zeker: voor hun opvattingen en denkmodellen gaan onze Franstalige landgenoten, onbeschroomd te rade bij hun zuiderburen. En dat geldt zowel voor de linkse als voor de rechtse variant van dat denken. Ik denk natuurlijk in eerste instantie aan de brede maar zeer spraakmakende intellectuele elite. En een tweede zekerheid is dat dit denken, deze mentaliteit lichtjaren verwijderd ligt van het brede Vlaamse discours. Ik denk dat wij op geen enkel punt met onze broeders in het zuiden des lands en daar beneden kunnen stroken. En ik vrees zelfs dat dit de component is die ons communautair probleem quasi onoplosbaar maakt, hoe enthousiast ook de speech van Albert op de nationale feestdag gisteren.

Eén voorbeeldje: (maar ik spoor u aan, probeer het boekje te vinden en lees de 20 kwesties) het denken in termen van Liberté, Egalité, Fraternité en hoe vlot het persoonlijke dan politiek wordt. En hoe iedere (nou iedere…) Fransman bezig is met zijn persoonlijke definitie van die termen en vooral met hun onderlinge verhouding.

De lectuur van dit boekje doet je ook een beetje het hooghartig dédain tegenover Vlaanderen begrijpen dat binnen dat intellectuele Franstalige milieu zo de bon ton is. Wij zijn de parvenu’s. En het doet je ook begrijpen waarom de argumenten van de Vlaams nationalisten tegen die mentaliteit, er bij vele Vlamingen zo makkelijk ingaan. Zij zijn de profiteurs.

23-07-2012, 00:00 Geschreven door torfsherman