Jullie kennen hem stilletjesaan, hoop ik: de Walter. Onze Walter
Hij heeft het weer gevonden. Het is inderdaad slechts hypothetisch, maar toch...
Met absolute bronvermelding, hier dus het Walter-dilemma van de week:
Louter hypothetisch.
Stel dat ik nieuwe schoenen wil, dan heb ik de vrije keuze waar ik ze ga kopen. In de winkel aangekomen leg ik aan de verkoper (m/v) uit wat ik wil.
Zwarte, witte, bruine, gele, groene, rode? Geen probleem, de klant is immers koning en de verkoper zal al het nodige doen om mijn wensen in te wilgen. Ik kies en koop. Iedereen tevreden.
Zelfde verhaal bij de keuze van loodgieter, garagist, elektricien enz...
Nu wil ik poetshulp en ga naar een dienstenchequebedrijf... plots wordt dit een ander verhaal met andere spelregels...???
ik weet het dus niet...
Van mijn tijd als garagist herinner ik me nog dat bepaalde klanten bij de baas speciaal naar mij vroegen om aan hun auto te werken. Dit werd als positief ervaren. Door mij, want dat streelde mijn ijdelheid als mecanicien, en door de baas want zo wist hij dat hij een "goeie" gast had.
Collega's mecaniciens maalden hier niet om, want net zo goed waren er weer andere klanten die achter hen vroegen...
Zeg het eens, mijnheer, wil je de linkse of de rechtse?
Dus.... als ik het goed begrijp mag je wel je garagist kiezen (en de kleur van je schoenen) maar niet je poetsvrouw. Daar moet je eten wat de pot schaft. En dat is alle dagen hutsepot.
En bij de kapper is het ook van dat: ik vraag altijd dat de Jean-Claude, die met zijn zachte pollen, mijn haar knipt.... (ik laat zelfs klanten voorgaan)
Het wordt ineens wel helemaal anders als in dat salon allemaal zwarte kappers aan de slag zijn en als Jean Claude de enige blanke kapper in het salon is....
Of de enige hetero tussen allemaal homo's.
En wat als er in dat salon zes stoelen staan met vijf mannelijke kappers en één vrouwelijke. En als ik nu absoluut bij die ene vrouw wil zijn. Hoe heet dat dan? GEIL ? Kom nou....
Maakt niets uit, het zit allemaal in de genen.......
de dubbele helix (trappencomplex) basisstructuur van onze DNA molecuul
Dat was de algemeen gangbare overtuiging begin jaren 90.
Het was in 1962 dat Crick en Watson de Nobelprijs voor de Fysiologie of de geneeskunde kregen. Dit was het begin van de veroveringstocht van de moleculaire biologie richting volledige beschrijving van het menselijk genoom (2008). De wereld van chromosomen, genen, DNA. De overmoed die toen heerste was niet geheel ten onrechte. We mochten in principe alles verwachten van deze sprong in de wetenschap. Het leven ontrafeld !
En dus durfde Prof. Herman Van den Berghe, hoofd van het Leuvense Centrum voor Menselijke Erfelijkheid, zonder voorbehoud als mantra herhalen: It all in the genes.
die lieve intelligente man..... twijfelde niet.
All, dat is wel veel, heel veel. Alles dus.
Niets kwam zomaar tot stand, alles was te herleiden tot wel of (nog)niet bekende genetische voorbestemming. Maar meteen kwam de tegenstelling Nature en Nurture onder druk.
Nature, dat zouden dus de genen zijn, Nurture dat zouden de omgevingsfactoren zijn. Nurture stond voor het sociale, het milieu, het aangeleerde, het voor/na gedane, inclusief opvoeding, onderricht enz. Cultuur zeg maar. Een nogal forse tegenstelling die in de jaren nadien redelijk getemperd werd. Het is nietof/of, het is en/en.
Geen zin om hier in een domein te stappen waar ik gewoon gepassioneerd toeschouwer ben. Niks kenner.
Ik kijk maar, ik luister, ik lees, ik geloof en ik twijfel opnieuw.
En soms kom je vanzelf op vrij banale fenomenen die je weer aan zekerheid geven. Ik had de laatste dagen weer zo enkele opvallende ervaringen. Ik hou het voorlopig wel bij mensen.
Gewoon een ontmoeting/kennismaking met een zoon van de vader of ook een broer van de broer. In vele gevallen hoef je geen doorgestudeerd geneticus te zijn om meestal de fysieke gelijkenis te zien. Geen twijfel, geen DNA test van doen. Helemaal zijn vader/moeder, Ik zou u direct herkend hebben als de broer van . zo treffend.
Dus its all in the genes. Totdat je beter kijkt of luistert. En kijkt naar zijn gedrag. En in mijn bijzonder geval, naar zijn taal. Nu is het wel zo dat ik veel gevoeliger ben aan auditieve prikkels dan aan visuele. Ik herken veel sneller een stem dan een gezicht. En dan hoor ik zo vaak haast een doublure van vader/zoon, broer/broer. Die stem, dat timbre (rollende r zou dat erfelijk zijn?) die intonatie: dou-blu-res. Doe je ogen dicht en je hoort de vader, de broer.
Je mag dat voor mijgerust uitbreiden tot het vocabulaire. En misschien nog het belangrijkste: lichaamstaal. Gestes, mimiek, lichaamshouding, de blik. Allemaal afgezien, nagedaan. Niks denk ik. Steunt mijn opvatting dat opvoeden, vormen in eerste instantie voor-doen, voor-leven is. En dan maar hopen dat ze het oppakken. Of niet oppakken natuurlijk. Niks te genen dus. Dat imiteer je.
je moest haar vader zien..
Het zal nog lang een spannende dichotomie (wisselwerking) blijven: genen en/of milieu.
Denkoefening.
Waarom waren de zonen Bach minder geniaal dan hun vader? Waarom heeft vader Dutroux een blanco strafblad?
Die dichotomie Nature/Nurture of duidelijker gesteldnatuurlijk/aangeleerd is inderdaad niet zomaar een hobby dingentje van mensen met teveel tijd. Ik vrees dat het de kernvraag is van ons mens zijn.
Wat behoort tot ons natuurlijk voorgegeven (nature),
Wat is effect van aangeleerd (nurture)?
Alles, maar dan werkelijk alles, kan en moet aan die vraag onderworpen worden. Denk ik.
Het antwoord op deze vraag zou dan beslissend zijn om uit te maken op wat wij kunnen aangesproken worden en wat wij als eigen verdienste mogen aanzien.
It's all in the genes......
Een goed mens, een groot kunstenaar, een Eichman, een Pater Damiaan, een Duitser, een Griek, een kort lontje, een leubbe (ik denk dat Van Dale hier spreekt van een lobbes, maar ik ben zeker dat leubbe duidelijker is), een assisenzaak of een Nobelprijs, een homo, een pedofiel je ziet hoe snel we ons op glad ijs bevinden.
Natuurlijk hebben we intussen op alle manieren ondervonden dat het probleem zich zo niet stelt. Het is tussen die twee polen een echte DICHOTOMIE. Moeilijk woord dat een wederzijdse wisselwerking bedoelt. Uitwisseling. Dus zeker niet of/of, veel meer en/en. Het een dat op net ander inwerkt.
>>>>>>>
Punt is: we komen niet als wit onbeschreven blad ter wereld. Ander punt is dat een potentiële Mozart geboren in de Afrikaanse brousse (in het beste geval) alleen maar als uitzonderlijke tamtammer binnen zijn stam bekend zou zijn gebleven. Kleine Nachtmuziek voor tenor en tamtam.
Mag ik nog eens een toepassing wagen?
Xenofobie, ofonze natuurlijk afweer tegen het vreemde, het niet eigene.
Hoe zouden we anders aan ons machtig immuunsysteem zijn gekomen? Vijand erkennen, aanvallen, vernietigen en afweer opbouwen. Puur Darwinistisch mechanisme. Niks te pacificeren hier.
En inderdaad, in zijn natuurlijke staat houdt de mens niet van het vreemde. Ook zonder lidkaart van het Vlaams Blok. Multiculti, je moet het toegeven, het werd ons voorgezongen en ingelepeld door een correcte elite.
Iets geheel anders is de opvatting dat voorgegeven natuur per definitie goed is. In onze niet gecorrigeerde natuurlijke staat zou een gezonde man op straat ieder lekker ding bespringen. Nature, weet je wel. Gelukkig is er dus de bijsturende nurture/cultuur.
Dus herleidt zich het probleem tot de vraag in welke mate die cultuur onze natuur geweld moet aandoen? En dat is een politieke keuze.
Maar zelfs binnen die cultuur merken wij nog een primaire aantrekking tot het bekende, het vertrouwde, het eigene. Dat zien we op zoveel gebieden.
Nog eens de brede muzikale voorkeur van mensen gaat automatisch naar stukken die ze al 789 keer gehoord hebben, dus Op naar een 790ste keer. Niks te Schönbergen of te Stockhausen. Hoe onuitroeibaar is in brede lagen de nationalistische reflex?
Hoe gebetoneerd is de doorsnee spijskaart in een Vlaams restaurant? (6 soorten scampis)
Natuurlijk zien we dat zaken bewegen,en toegegeven vandaag sneller dan 50 jaar terug. Maar toch gaat het zo traag eer mensen iets riskeren of zelfs maar op het gedacht komen.
4000 jaar om erop uit te komen....
Goed voorbeeld. De Samsonite koffer op wieltjes. Die is vandaag max. 30 jaar oud. Waarom hebben wij eerst drie duizend jaar met onze bagage moeten sleuren? Waarom gaat dat zo traag? Jawel, nature.
En als we op TV het laatste type van robot zijn gang zien gaan heeft die altijd armen en benen. En ogen. Of iets dat daar op trekt. Terwijl het niks anders is dan een stuk software op een plaatje.
We zullen er blijven mee worstelen, met die dichotomie.
En het al zo vaak bedachte ultieme beste wereldmodel zal nog wel een tijd blijven uitdraaien op disaster en veel erger dan voorheen?
Voorlopig blijft Utopolis een cinemazaal. Teveel "beestje".
Ik heb het hier al enkele malen gehad over dit boek van de Britse schrijver, journalist, historicus en omroeper Michael Pye. Vier honderd bladzijden die je met stijgende verbazing en nieuwsgierigheid omslaat.
Kort samengevat: wat gebeurde er tussen de Val van het Romeinse Tijd en de Renaissance? Reken tussen 700 en 1600. Niks denk je tenzij dat we in 1302, in een glorieuze thuiswedstrijd, in Kortrijk weet je wel, de Fransen een lesje gaven. En dat tussendoor Columbus de USA ontdekte. Maar verder ik zou het niet direct kunnen zeggen.
Wel Pye zal het u vertellen. In die kleine duizend donkere jaren werd Europa geconcipieerd, gemoduleerd en in een begin van uitvoering gebracht. En waar gebeurde dat? Nee, niet rond de Middellandse zee, maar op en rond de Noord- en de Oostzee. Daar liggen onze echte roots. Tussen het Noorden van Noorwegen en de Pyreneeën, tussen Ierland tot tegen de Russische grens (en erover).
Pye beargumenteert zijn opvatting in elf chronologisch geschikte themas. Gaande van de Friezen, zij zijn de echte uitvinders van het geld, over de Vikings, over piraten en rooftochten, over een vreselijke pestepidemie om uit te monden in een magistraal laatste hoofdstuk dat een regelrechte Ode aan de Stad is. En met stad bedoelt hij ondubbelzinnig Antwerpen en nadien Amsterdam. De Nederlanden die Europa zijn eigen gelaat gaven. Ook Brussel (Bourgondische tijd) en Brugge komen heel mooi in beeld.
Pye illustreert doorlopend met korte schetsen verhalen van mensen die er echt toe deden. Maar die niet in hoofdletters van de geschiedenis geschreven staan. Zo was Antwerpen het wereldcentrum van de handel in pigmenten de grondstof voor kleurstoffen. Grondstoffen die in Antwerpen aankwamen uit de gehele wereld. Het kleuren van laken, maar ook het aanmaken van verf voor de schilders. De olieverf, voor het eerst pigment met olie vermengen, gaf plots vleugels aan der moderne schilderkunst. Plots begon een schilderij te glazen, te leven.
Eén citaat:
Plaatselijke (Antwerpse) handelaren waren bereid om de stank te trotseren die met het maken van vermiljoen gepaard ging, de kleur die elke huidpartij laat opgloeien. De kleur dus om naakt te schilderen. Antwerps.
Ontelbaar zijn, heel het boek door, spontane verbindingen die gemaakt worden naar 2015. Zoveel dat je vandaag herkent.
Zo kom je bij de verhalen rond de zwarte dood, de grote pestepidemie (1348-1349) onwillekeurig uit op analogieën met het terrorisme anno vandaag, en wat dat met mensen doet.En hoe de nevenverschijnselen veel langer en grondiger doorwerken dan die paar doden bij Charlie Hebdo.Angst, achterdocht, wantrouwen, zondebokken, repressie enz. En het ethische inzicht dat we tegenover het grote kwaad totaal allemaal gelijk zijn. En dat niemand ontsnapt.
Maar hoogtepunt van het boek is zonder twijfel het elfde en laatste hoofdstuk:De Stad en de Wereld. Mensen, geloof toch niet in het bucolisch sprookje dat het goede leven zich afspeelt in de mooie natuur, ver van rumoer en drukte, de stad en enkel in de stad worden bakens verzet. Gaan mensen een stap verder in hun vierduizend jaar oude verhaal ontvoogding, loskomen van allerhande factoren, eerst de natuur, nadien de potentaten en tenslotte Goden en heiligen, die onze weg naar dat Goede Leven in de weg staan. Die houden het langst stand op het platte land. De Stad, daar gebeurt het.
Een boek dat je van mij niet in één ruk moet uitlezen.
Liefst per thema en laten bezinken. Dat is puur leesgenot.
Kent je dat? Een Ta-Ta? Zeg niet dat je het kent want ik vind het uit waar je nu bijstaat.
Ta-Ta, staat voor Talige Tapas
die combinatie kan een TATA opleveren....
Een Tapa, dat ken je, dat zijn die kleine hapjes waar je niet kunt afblijven. Oneindige variatie, allemaal appetijt aanwakkerend. En lekker.
En talig is natuurlijk op de wijze van de taal.
En nu dus talige tapas. Dat zijn Tatas.
Ik sprokkel die ook al jaren op alle plaatsen waar je die dingen tegenkomt. En ik zal er in de toekomst op deze plaats nog wel eens mee rondgaan.
Komaan, pak er eentje.
Drie van de verse oogst van deze week (echt waar)
Een grimmige keuze wat stel jij je daar bij voor? Ik heel veel.
brrrr....
Hufterig Intelligent ik zie die man (9 kansen op 10 een man) zo voor mij. Een hintje: kiezen voor zon man is een grimmige keuze.
Het onwillekeurige geheugen Het geheugen waar je geen vat op hebt, dat overvalt je. eigenlijk is het vertaald uit het Frans: une mémoire involontaire en dat kan alleen van Proust zijn, jawel van zijn madeleintje gedoopt in de thee bij zijn tante.
Aan Tata's mag je je nooit overeten. Dus we houden het bij drie. Genoeg.
(alweer bronvermelding: Essay De Groene Amsterdammer 12/02 "Eenzaam? Koop Gezelschap!")
Algehele vermarkting
Of hoe alles ineens koopwaar en koopbaar wordt. En dus hoe alles een geldwaarde krijgt.
En hoe de haves weer maar eens de maat nemen van de not haves.
Hoe erg is dat?
Heel erg als je geen geld hebt natuurlijk. Maar in se, is dat de toepassing van het redelijke voor wat hoort wat.
een markt voor alles...
Kijk naar de kraampjes rond de basiliek van Scherpenheuvel. De devotie in markttermen.
Kijk naar de Rode Duivels. Naar de kunst. Naar ouderlingenzorg. Naar de babyoppas. Zelfs seks heeft een prijs als de nood hoog is.
Goede vraag: zijn er dan echt geen goederen of diensten die buiten dat circuit vallen? Liefde, schoonheid, goedheid, vriendschap, gezonde lucht, lachen, troosten .
Ik zou niet te hoog van de toen blazen. Geld helpt altijd !
En nu viel De Groene Amsterdammer op een mogelijk laatste bastion van de pure liefdadigheid. Schijnt dat er in Nederland een serieuze markt aan het groeien is ter bestrijding van de eenzaamheid. Oudjes met wat geld die tegen betaling (naar het schijnt is 12,50 per uur een juist tarief) gezelschap kopen om met die huurling een potje te kaarten, naar TV te kijken, toertje door de stad te maken, naar den Aldi te gaan, wat te babbelen of heel gewoon stilletjes een uur naast elkaar te zitten en te kijken.
dat is dan 12,50.
Vraag: kan dat of is dat er ver over?
Er is een vraag- en een aanbodzijde aan dit probleem.
Van vraagzijde zie ik echt het probleem niet.Ik denk dat hij of zij al zotter geld heeft uitgegeven, alleen zou ik erop letten dat je waar voor je geld krijgt. Maar dan speelt weer de marktwerking, als de prestatie volgens jou beneden peil is dan schrap je die leveranciertoch uit je telefoonboekje. Op naar de volgende. Niet stom zijn.
Van aanbodzijde: zie ik ook niet zoveel problemen. Een student die nu liever naar een verzorgingshuis gaat dan afwassen in een restaurant. Bovendien zal hij erop moeten letten dat hij (schijn)kwaliteit levert, wil hij nog opnieuw gevraagd worden. Het moet echt lijken. Echt wat? Jawel: echte genegenheid, belangstelling, geven om . Uiteindelijk niet zon verschil met het kleinkind dat om de zoveel weken naar de bomma trekt en weet dat daar een centje aan vast zit.
Alleen .
En daar kwam het artikel in De Groene op uit. Het gezelschap-kopen is in feite een variant van de DEEL-economie.
Deel in de betekenis van SHARE.
Uber... dat we daar zelf niet eerder opgekomen zijn!
Vals icoon van die share-economy is UBER. In se prachtig idee, ik heb wat tijd, mijn autootje staat daar toch maar, bel mij maar op als je ergens naartoe moet en ik ben (tegen bescheiden betaling ver beneden het taxi tarief) jouw privé taximan. Mooi toch, alleen kwam UBER binnen de kortste keren in handen van de echte markt en is het nu een schandalig middel van rappe gasten om alle regels, kosten en taxen te omzeilen. UBER werd een aanfluiting van zichzelf. Hetzelfde gebeurde met het kortstondig ter beschikking stellen van een leegstaande kamer in uw huis. Zelfde perverse evolutie. Pure huisjesmelkerij. En de reguliere sector die er heel zwaar door benadeeld wordt.
Dus waarschuwt De Groene, laat zoiets ook hier weer niet gebeuren. Laat het niet zo worden dat het echte vrijwilligerswerk een anomalie wordt. Dat de non-profit gewoon belachelijk wordt gemaakt door de for-profit. Dus in se niet zoveel mis met betalen, maar wat wel rampzalig zou zijn voor onze morele ontwikkeling is als er geen onbetaalde diensten meer zijn waardoor wij een andersoortige, meer persoonlijke ervaring van wederkerigheid kunnen opdoen. En dat gaat over sociaal weefsel en sociale cohesie.
etenstijd, burenrijd.
Het is dus in se niet dat beetje geld dat alles kapot maakt, het is de geest waarin die relaties verlopen. Heel mooi voorbeeld uit de echte deeleconomie: in Amsterdam zijn er een aantal goed werkende platforms waar mensen dagelijks voor hun buren meekoken. Het heeft al een naam en website: Thuisafgehaald.nl . Dagelijks rond de middag komt de oude buurman met een pannetje zijn kostje afhalen. Gewoon geschept uit de grote pot. Eten is één ding, en het praatje erbij is een tweede ding. Jawel, een snuifje sociale cohesie bij uw patatjes, dat zijn geen UBER-toestanden.
Er is toch nog zoveel mogelijk in een wereld waar alles boven en buiten ons om gebeurt. Aan het wapenbestand in Oekraïne kunnen wij niet veel doen, hier des te meer.
Niks dan blijde mensen die zich niet lieten pramen
Om goed ingeduffeld een vroeg terrasje te wagen. Heerlijk, allemaal mensen die erin geloven: het komt weer goed.
Wij waren die namiddag door een familielid uitgenodigd om aanwezig te zijn bij zijn diakenwijding. Samen met vier gelijkgestemde (gehuwde) mannen in de middenleeftijd en meer dan duizend aanwezigen in die machtige Sint Rombouts kathedraal van Mechelen.
Wat een belevenis.Wat een stroom van gedachten en gevoelens.
Ten eerste dat onvergelijkelijk mooie stadcentrum van Mechelen. Voor mij één groot stuk werelderfgoed. Zo mooi, zo geflegd, zo thuis - dat is mijn stukje wereld -, zo alles. En dan daarbovenuit die zware dominant aanwezige kathedraaltoren.
Rond drie uur was die machtige kerk volgelopen met allemaal familie en sympathisanten van de vijf wijdelingen. Bij het binnentreden (hier komt men niet binnen, hier treedt men binnen) overvallen door een stroom van je ziel rakende klanken uit het grote Stevensorgel. Ik stelde mij voor dat Flor Peeters voor de gelegenheid nog eens naar boven was geklauterd.
En zo waren we vertrokken voor een meer dan twee uur durende plechtigheid. Geen minuut te lang voor mij. Dit is zowat van het beste wat de Roomse Kerk anno vandaag in huis heeft, dacht ik. Met ongegeneerde pump en circumstances toonde het instituut zichnog eens in zijn meest aanvaardbare verschijning: een geest van een betere wereld, een beter soort mensen, ondergedompeld in een vorm van tijdsloze esthetiek. Laat ons daaromheen maar drie tenten bouwen.
Maar boven en doorheen dit alles kleurde één persoon het hele gebeuren. Jawel, deze hele vertoning zou nog maar een rinkelend cimbaal lijken als daar niet de figuur van aartsbisschop Leonard dit geheel tot leven bracht. Wij weten natuurlijk allemaal opperbest voor welke strekking binnen de dogmatiek deze prelaat staat, maar je moet het gezien en gehoord hebben hoe die oude man (°1940) die kathedraal vervulde.
De Leonard van Alleen Elvis vonden dan weer terug in de grote receptie die na afloop werd aangeboden in zijn paleis daar aan de Wollemarkt. Beschikbaar voor iedereen met een innemendheid die zo zeldzaam is bij vele BVs (BBs eigenlijk).
Maar op zijn best hadden we de man gehoord in zijn homilie. Als je nog even wat terughoudend was daar hielp André-Jozef je wel over.
Een frappant detail heb ik bijgehouden en ik ben zeker dat jullie dat ook niet wisten: de aartsbisschop vertelde dat in België vandaag 46 jonge mannen zich voorbereiden op het priesterschap. Er zijn vandaagdus 46 Belgische seminaristen die zich klaar maken voor de dienst. En tussen die 46 zitten er, hou u vast, 5 Vlamingen . Een aantal van die andere 41 is nu bezig met een grondige studie van het Nederlands. Bedoeling is natuurlijk zich beschikbaar te stellen voor zo vele zieltogende Vlaamse parochies.
Ik dacht nog:dat is ook nog eens een transfer, maar dan in de andere richting.
Alleen zullen een aantal Vlaamse pastories binnenkort wel diep zwart kleuren .
Vlaanderen Missieland, je zegt daar wat.
't kan verkeren....
Goede, wijze André-Jozef, het ga u goed, en van dat pensioen, denk daar nog maar eens goed over na.
Het kan soms in heel kleine dingetjes zitten. Natuurlijk is dit een kwestie van gevoeligheid, maar toch.
Neem nu deze voormiddag, snel even naar Carrefour om de koelkast wat aan te vullen;
Zie ik een pancarte, ik schat van een halve meter op een halve meter met de vermelding (in koeien van letters)
VINDT U EEN ARTIKEL GOEDKOER BIJ ALBERT HEIN
DAN BETALEN WIJ U HET VERSCHIL VIJF MAAL TERUG
Uit mijn studietijd herinner ik me een vrij gedetailleerde Wet op de Handelspraktijken die het fatsoen binnen dat circuit een beetje regelde. In latere versies van die wet kwamen de consumentenrechten helemaal centraal (etikettering en zo). Maar in die tijd werden vooral de onderlinge verhoudingen tussen handelaars gefatsoeneerd.
En ik herinner me dat in die wet een artikel stond dat vergelijkende reclame verbood. Het was met name verboden in uw reclame de naam van een concurrent te gebruiken of er zelfs maar naar te verwijzen. Men vreesde negatieve reclame: den Aldi verkoopt rotte peren, proef de onze, dat soort werk.
In naam van de vrije markt, de deregulering, flexibilisering, het minder staat en god-weet-wat nog allemaal, viel die fatsoensregel weg. Flauwe kul. En dan krijg je dit.Een zware tackle (in voetbal zou dat direct rood zijn) op dien onwelkome Hollander.
ja die middenvinger... dat was ik nog vergeten,
Bij mij ruikt dat zuur. De collega, à la limite de concurrent, die vijand wordt en die we frontaal in het vizier nemen. Op zich natuurlijk geen man overboord, de consument kan er maar zijn voordeel mee doen, zou je zeggen, maar het is voor mij de geest die fout zit.
Zo ga je niet met elkaar om, toch? Op scherp, onderuit halen, name and blame,ik moet er niet van hebben: geef mij een kilo goede peren aan een goede prijs, en meer moet dat niet zijn. Ik zal zelf wel eens bij Albert Hein (sorry het was in den Aldi) gaan zien of die peren echt rot zijn.
Maar ja, het schofferen van mensen (ze hebben er dat nieuwe woord voor uitgevonden) wordt vandaag als humor aanzien. Stand Up comedians leven er van. En Charlys worden er voor overhoop geschoten.
Ik vind schofferen NOOIT geestig. Net zo min als overhoop schieten.
Doe uw ding, maar laat de andere in zijn/haar waarde, waarom altijd dat op scherp met mekaar omgaan?
Doe niet alsof dat holle frasen zijn, het is en blijft de fundamentele split in de brede opinievorming. Zij het dat links en rechts zich in ruimte en tijd voortdurend anders manifesteren, maar het blijft de basistegenstelling.
En ook in ons hoofd speelt die opdeling, in die mate dat je over twee soorten mensen kunt spreken: zij die links bedraad en zij die rechts bedraad zijn. Vind ik een mooie en nuttige metafoor overigens.: de bobijn die energie levert.
Wie enigszins getrouw deze blog bezoekt heeft allicht een flauw vermoeden van mijn bedrading. Maar ook in het bedraden zijn er belangrijke varianten o.a. hoe strak die bobijn is aangespannen en hoe los de eindjes zitten.
Is er dan geen waarheid, geen rechte eind aan al die problemen waarover mensen zo verdeeld zijn?
Nee dus, enkel deze twee vaststellingen (en meer is het niet) dat de spraakmakers binnen ons medialandschap vrij linksig bedraad zijn dit in tegenstelling tot de brede lagen van gewone mensen die er een fors rechtsig (dat is niet hetzelfde als rechts) discours op nahouden. Mag blijken uit recente verkiezingsuitslagen en prognoses met voorop: Front Nationale, Wilders, en laat ons maar toegeven het NVA succes.
Aan de andere kant zijn er dan de zo vele bezettingen van grote pleinen waar jonge mensen een happening opzetten en waar ze, na veel drinken en roepen, met wat trek- en duwwerk een gehate president doen aftreden (wat eensgezindheid vermag!)om binnen de paar weken zelf rollebollend onderuit te gaan inchaotische meningsverschillen. In het slechtste geval uitmondend in eenbarbaarse burgeroorlog. Van Kiev naar Donetsk.
En telkens weer diezelfde media die jubelend de volgende opstand van de jeugd en de intelligentsia tegen de gevestigde orde verwelkomen.We hebben al een mooi rijtje bij elkaar: Occupy, Indignados, Yes we can, en nu is het al SYRIZA en PODEMOS wat de klok slaat. En weer gaan de media-handjes de hoogte in: het is genoeg, het gewone volk herovertde democratie, de profiterende kaste moet eruit, nu is het gemeend. Heelder faculteiten Sociale Wetenschappen besluiten dat het nu de tijd is om de bourgeoisorde te vervangen door hun orde.
Grootste Gemene Deler van die bewegingen: wij zijn de stem van het gewone volk.Laat ons eerst die neo-ilberalekliek bankiers en andere graaiers verwijderen, dan neemt het volk het wel over.
Alleen .
Vrees ik dan altijd dat die professoren en hun studentjes nog nooit aan de toog van een volkscafé (of van een golfclub) hebben meegeluisterd. Wat een gruwelijk rechts, racistisch, xenofoob discours daar gevoerd wordt. En zelfs bij doorgestudeerden uit dat gewone volk sta je soms perplex van de simplismen die daar gemeengoed zijn. De doppers, de vreemden, de luieriken, de profiteurs . Allemaal in één grote container.
En dan is er nog de inconsequentie binnen dat cafébetoog dat stellig overtuigd is dat ze de rijken weer hebben laten ontsnappen, en dat een vermogensbelasting opzettelijk geweerd wordt. Laat de rijken de crisis betalen. Altijd pakken ze de kleine man.
Allemaal zo dom dat je er nauwelijks kunt op antwoorden. Wie zijn dan wel die rijken? Iedereen die huiseigenaar is? Of die 30.000 die vandaag vanuit Zaventem naar Spanje vertrokken? Of iedereen die met een BMW rijdt? Of bedoelenzede bazen van de multinationals? Van IKEA bijvoorbeeld waar ze juist zon toffe nieuwe keuken hebben besteld. En waar ge zo goedkoop kunt eten. Die balletjes in tomaatsaus. Dat ze die mijnheer Smörebröd laten betalen. Ik vrees dat die mijnheer IKEA niet braafjes zit te wachten tot die "schorenbol" van het ACV zijn miljoenen komt halen.
Je houdt er één gevoelen aan over: hopeloosheid en de neiging om in uw schulp te kruipen, en als ge de passende leeftijd hebt af te sluiten met het verlossende t zal mijn tijd wel duren.
Inderdaad, het zal jouw tijd wel duren en nog veel langer ook. Maar toppunt mijn kleinkinderen die liggen daar niet van wakker, denk ik.
ter informatie: je vindt Het Familiediner elke maandagavond om 22.10 u. op Ned1
de zoon uit Het Familiediner van 9/2/2015
Vorige maandag (en zijn altijd twee affaires per uitzending) was er wel één straf geval. Nou, het is doorgaans nogal straf, dat je zegt: hoe bestaat het.
Welnu, vorige maandag, vader (70) en zoon(50) leven, al twaalf jaar, zeg gerust, in wederzijse haat. Dat steekt de twee klein/dochters die Bert onder de arm namen. En dus trekt Bert, deze keer echt met de moed der wanhoop, op pad. Er waren inderdaad zware dingen gebeurd waar normaal een sorry niet volstaat.
En wat dacht je? Ze houden het allebei voor bekeken. Als ze Bert met zijn vrolijke kop voor de deur zien staan zegt de vader: "Ah, jij bent Bert van het Familiediner, ik weet waar jij voor komt maar je kan maar beter ineens teruggaan, want ik stap niet in. Goed gehoord. Niet." Maar Bert is een klampertje en mag toch binnen.
Bij de zoon is het al niet veel beter, en onze pronostiek staat vast: dat wordt tweemaal NUL.
En onze verbazing: twintig minuten later zien we tweemaal een goed gevulde limo voorrijden, met vrouw en kinderen.
Maar dan het weerzien binnen in het restaurant als iedereen van de verbazing is bekomen.
Zegt Bert: "en wat willen jullie na al die tijd als eerste woord tegen elkaar zeggen?"
Zegt de vader (stamelend) : maar één mogelijkheid, een grote kar zand over het verleden... Zegt de zoon (gegeneerd) : maar zo simpel is het ook weer niet, graag toch eerst een paar woordjes uitleg...
Ajamajaaa...
Wie heeft het hier bij het rechte end?
Heel lang geleden schreef ik op deze Blog dat er twee soorten mensen waren (in mijn ogen):
De TISNAZOE-mensen en de DAKANANIE-mensen
Ik denk dat we hier een ontmoeting van beide soorten. Of en hoe dat daar verder is verlopen, ik durf er niet aan denken. Maar de meisjes waren tot tranen toe gelukkig met opa en papa aan een zelfde tafel.
Dat alleen al was de moeite waard, vond Bert.
ps je kan probleemloos alle uitzendingen herbekijken op het Internet, tik in Het Familiediner.
Er zijn zo van die televisieprogramma's, zo onnozel als het achterste van een roze olifant, maar waar ik toch geen aflevering van wil missen.
Constructiefoutje bij mij? Wellicht. Ik doe er alleszins niks aan.
Ik heb het nu over HET FAMILIEDINER een programma dat al vijftien jaar loopt bij de EO (Evangelische Omroep) Presentator en animator Bert van Leeuwen is inmiddels in Nederland waarschijnlijk het bekendste gezicht binnen het BN-dom.
Het format is doodsimpel.
Goedwillende familieleden, kinderen vaak kleinkinderen, kunnen het niet langer aanzien hoe twee familieleden al jaren, men praat rap over 10 jaar, geen woord meer met elkaar wisselen en die steevast volhouden dat "zij er klaar mee zijn". "Het hoeft nu ook niet meer". De oorzaak ligt natuurlijk ook diep in het verleden en is meestal niet meer scherp te krijgen. De onmin staat wel scherper dan ooit.
Dus doen die kinderen hun uiteg aan Bert op een doorgaans chieke locatie (restaurant) en probereb zij min of meer de situatie schetsen en "hoe hartsgrondig zij hopen dat er eindelijk nog eens een glimp van herkenning komt". "Het was vroeger allemaal zo leuk, kan dat niet opnieuw?".
Vanaf dan gaan die vredezoekers aan de slag in de keuken van dat rerstaurant waar ze met de hulp van de chef kok een heerlijk diner bereiden voor die avond, in de hoop dat de twee (soms meer personen betrokken) alsnog aan feesttafel verschijnen voor een Familiediner aangeboden door de EO.
En dan begint Bert met een daglang pendeldiplomatie tussen de strijdende partijen en laat Bert de twee partijen nog eens hun uitleg te doen (Familiediner, geen sprake van. Wij zijn er klaar mee). Bedoeling is wel, ze krijgen een daglang bedenktijd, of ze diezelfde avond nog, in de immense limousine willen stappen die hen naar het Familiediner zal rijden. De wagen maakt natuurlijk twee ritten.
Heel spannend is natuurlijk de aankomst aan het restaurant en kijken of de immense wagen leeg of bevolkt is. Even spannend is natuurlijk hoe dat eerste weerzien rond die gedekte feesttafel zal verlopen. We hebben al alles gezien. Een keer een oude dame die na een halve minuut terug buitenwandelde om te kijken of de limo er nog stond.
en daar komt al de eerste limo aan.....
Simpele maar goede TV. Wij maken het altijd spannend door onder rmekaar een pronostiekje te maken: gaan ze instappen en wie gaat de limo terugsturen.
Moet zeggen dat in 2 van de 3 keren beide partijen toch opduiken. al verandert het mooie restaurant niet zelden in een grote frigo of een Iglo tent. Maat toch... ze zijn er, en we zien wel.
Maar één keer meegemaakt dat de limo twee keer leeg terugkwam. Je zult als kleindochter of nichtje maar een hele dag gekookt hebben...
De Neurosciences zijn, wat mij betreft, het meest spectaculaire wetenschapsbedrijf En ieder geval het meest relevante.
De wetenschap met de grootst aantal Aha Erlebnisse. Het genereren en ontmaskeren van foute voorstellingen. Zo zit het dus ineen ! Een kwab voor alles en nog wat.
Terwijl, inside die wetenschap, iedereen overtuigd is dat ze nog maar het topje van een ijsberg in beeld hebben.
Misschien ter illustratie eens even rondneuzen in de machinekamer van ons brein ..
A BIRD
IN THE
THE BUSH
Lees deze tekst eens luidop . en wie van jullie heeft die dubbele THE gelezen?
FINISHED FILES ARE THE RESULT OF YEARS OF SCIENTIFIC STUDY COMBINED WITH THE EXPERIENCE OF YEARS.....
Heel simpel, tel eens gauw hoeveelTser in dat tekstje zitten? De rappen onder u hebben er al snel 4 geteld. Maar het zijn er 6.
Alle smilme msenen knunen dit lzeen. Ik kon het neit glevoen teon ik het zag. Het fnemoeanle pwoer van je hrenesen deot alels op de jiutse vlogodre. Vloegns een sutide van de Unvitrieseit van Cmabrigde, makat de vlogodre van de ltretes in een wrood neits uit. Je meot aeleln zrgoen dat je de ereste en de latsate lteter op de jisute pelk zet. Daratsusen mag je er een zojote van mkaen. Dat kmot odmat je hrenesen neit lteertr per leettr lzeen, maar wel de gorep lteters bij eaklar. Luek he? Als jij dit knut lzeen, suutr het door naar je virednen!
En dat vind ik het strafste Ieder normaal mens begrijpt moeiteloos deze tekst hoewel in bijna elk woord van die tekst tikfouten zitten (letters van plaats verwisseld) BEHALVE de eerste en de laatste letter, die staan steeds op hun plaats; En die maken het verschil in de al dan niet verstaanbaarheid. Dus . met enkel de eerste en de laatste letter identificeren wij moeiteloos 95% van de woorden.
Mijn vraag: waraom dan al die moiete van die ovregie lerttes ?
Alleen de stijgende verbazing over hoe het er in die machinekamer van ons brein echt aan toe gaat. Dat is dus geen leesmachine, dat is een regelrechte tekstverwerker. Soms accuraat, soms helemaal fout.
Goede vraag: denkt die gast? Nee toch, want wij denken altijd in "taal". Heeft hij niet. En wij dan? Denk ik dan anders dan die gast, of denk ik vooral dat ik denk? En wat is dan "het echte denken"
We hadden de tickets cadeau gekregen, ik zou ze zelf niet kopen, zo groot is mijn achterdocht tegenover de moderne podiumkunsten, maar ja... ge krijgt dat.
Een opvoering van As you like it, een meer dan een half millennium oud stuk (1599) van Shakespeare in een moderne bewerking, dit als gastvoorstelling in het NTG (wat een sfeervolle schouwburg toch daar aan het Sint Baafsplein) door het Nationaal Toneel van Nederland in regie van Theu Boermans, die het aan zijn vastontwerper Bernhardt Hammeroverliet deze Shakespeare in een spectaculaire computergestuurde kijkkast te plaatsen.
Je zou van minder uw hart vasthouden, maar ja, cadeau gekregen dan ga je. Alhoewel ik nog meer schrok als ik bij het binnenkomen las dat de voorstelling omstreeks 23.15 u. zou aflopen. Dikke drie uur.
(natuurlijk is het onbehoorlijk naar het kostenplaatje van zon event te vragen, alhoewel je er wellicht de helft van de Arco-coöperanten mee uit hun miserie zou halen. Soit)
Zaal voor drie vierde gevuld. Vrij traditioneel publiek. Licht uit, doek op (jawel, er was nog een doek!). Even met de ogen knipperen, maar dat viel mee. En na 10 minuten zoeken wie nu wie was en wat met wat bedoeld werd, was ik mee en groeide met de minuut mijn inleving.
Tiens, dus ik ben een ouwe knar, ik moet niet zeveren en naar die moderne kunst gaan kijken en dan laten gebeuren wat moet gebeuren. En dan zie je wel: een fijne avond vol met binnenpretjes. Spits, geestig. En nog iets: ge moet ook niet alles "verstaan" om te genieten.
Kortom, kwart over elf, daverende ovatie, ik heb lange minuten hartstochtelijk in mijn handen geklapt. Voilà, zo gaat dat. Dat noemen ze dan een zeloot.
TOTDAT .
Ik in mijn zo vertrouwde Groene Amsterdammer een recensie lees van datzelfde stuk. Nationaal Toneel is op tournee met dat stuk in Nederland en deed zo ook Gent aan.
En wat lees ik?
Voor de pauze zag het er allemaal leuk uit, De acteurs schijnen wel figuren zo weggelopen van een animatie-tekentafel. Mooi en slim gekozen muziek. Dat vond ik ook allemaal. Tot na de pauze het doek weer opgaat.
(Ik citeer Loek Zonneveld van De Groene) Ik heb zelden een regisseur meegemaakt die zijn zorgvuldig opgebouwde materiaal na de koffiepauze zo harteloos en liefdeloos staat te verkloten.Het stuk raffelt af als een carnavalsklassieker Ik schaam me plaatsvervangend de grond in en verval in ernstig mededogen met de rest van het acterend personeel.
OEF.
Ik had daar natuurlijk niks van gemerkt, anders had ik toch niet zo geapplaudisseerd. Dus ik verneem nu dat ik er waarschijnlijk weer geen bal van begrepen heb. Je zou er de toch moed bij verliezen.
Weet je wat ik denk? Die recensenten vermoeden dat ik, het gewone -zeg maar ongeschoolde- publiek, het goed zou vinden. En dan kwam hun verheven bovenkijk in het gedrang. Want niet Shakespeare, niet Theu Boermans of mijnheer Hammer doen ertoe (laat staan dat ik er zou toe doen), centraal staat de autoriteit van Loek Zonneveld.
toch nog een uitgesteld vervolg op vorige week.....
In een vorige post hadden we wat gedold met Johan Cruijff filosoof. Maar alle gekheid bij elkaar is die uitspraak, in een notendop, de kern van wat men geredelijk LEVENSKUNST noemt. Of LEVEN tout court
Ik kom erop terug nadat ik in De Groene Amsterdammer het derde en laatste stuk in een reeks las onder de titel Kafka in de Zorg.
een boek per gezin, met 10 auteurs....
Geen land dat meer dan Nederland geïnvesteerd heeft in alle soorten opvang van mensen en gezinnen met gestapelde problemen (een kei van een eufemisme).
Het komt inderdaad vaak allemaal samen in een synchrone neerwaartse spiraal: verstandelijke beperking, verslaving, psychische stoornissen, dak- en vooral thuisloos, lage opleiding, kansloos op arbeidsmarkt, chronisch zieke kinderen, vaak erfelijk belast, geplaatst, geweld, of doodgewoon geldgebrek en ergst van al (top of the bill) een onoverzichtelijke schuldenberg die niet stopt met groeien.
En op die mensen wordt een even onvoorzienbaar leger deskundigen, goed bedoelende hulpverleners op afgestuurd, elk met aandacht voor hun deelgebied, gewapend met hun expertise. Zon toestand jaagt natuurlijk de kosten van dit soort opvang angstwekkend de hoogte in.
Al jaren roept iedereen dat er gecoördineerde zorg moet komen maar dan moet in feite het hele huis afgebroken worden. Elk soort hulp valt onder een ander budget/ verantwoordelijkheid/ overheidsinstantie/ kostenplaatje.
En dan lees ik verder, en hier gebruiken ze niet de Cruyff metafoor, maar spreken ze van waterbedeffect, je weet wel die matras waarin nooit een put komt. Opvang A moet met de dood in het hart korten op een bepaalde dienstverlening, geldtekort ofwel niet medewerking van de betrokkene of welke reden ook, maar die juiste maatregel op niveau A mondt altijd uit op een disproportionele verzwaring van de druk op Opvang B enz. Echt gelijk op een waterbed.
Voorbeeld: het geval Karima, Karima, tienermoeder, zit met dochtertje in de opvang. Kan in principe zelfstandig leven maar sleurt een schuld mee van 12.000 . Haar verblijf in de opvang mag intussen wel geschat worden op een jaarlijkse kost van 60.000. Dus het waterbed werkt: omdat de formele voorwaarden voor een schuldsanering niet vervuld zijn ( 12.000) kost dat de gemeenschap 60.000.
Natuurlijk weet iedere normale burger dat die mensen met gestapelde problemen heel vaak dan nog stommiteiten uithalen. Die dure I-phone had ze toch niet nodig! Wat is die naar Spanje gaan doen?
En dan zijn er twee Engelse professoren die een gedurfde stelling vooropzetten:
Mensen met geldgebrek hebben geen buffer voor een nieuwe tegenslag. En dan slaan ze soms helemaal door. En inderdaad, mensen met geldgebrek nemen vaak domme beslissingen. Zij zijn dus niet arm omdat ze dom zijn maar ze nemen vaker beslissingen die voor een buitenstaander dom lijken, omdat ze zo arm zijn. Er zijn voldoende tests die aantonen dat stress (net zoals forse geluidshinder of invloed van drank) verwoestend werkt op het IQ.
En dan het goede (Nederlandse) nieuws: sedert 1 januari 2015 is er zicht op beterschap: sinds begin dit jaar werd deze zorg gedecentraliseerd en van het Rijk verplaatst naar de gemeente. Met dien verstande dat de gemeente in feite een propere lei krijgt om haar hulpverlening helemaal te herdenken, te herschikken en vooral met een meer gepersonaliseerde aanpak aan de slag te gaan. Op het gemeentehuis kennen ze hun klanten, hun straten, hun wijken veel beter. Ze mogen het nu allemaal zelf bedenken.
Voordeel, natuurlijk. Enkel wachten nu op het Nadeel,
En kijken waar de matras nu omhoog komt.
En dacht jij dat er in jouw en in mijn leven geen waterbedmatrassen op en neer gaan?
Je kent ze ook, het soort mensen (M/V, alle leeftijden) met een ietwat uitdijende communicatiedrang. Vaak redelijk snel pratend,met volume knop tussen de 8 en de 9, maar hoegenaamd geen reactie of antwoord verwachtend. Jij moet alleen meegaand luisteren, nu en dan eens bemoedigend knikken wordt gewaardeerd.
We luisterden even mee .
Nu kwam ik vorige donderdag, nee het was woensdag, nu twijfel ik zie, nee donderdag want ik was s morgens nog naar ons moeder geweest in het rusthuis, ik ga altijd de donderdag voormiddag, want die stelt dat daar redelijk goed, maar ja, het is een hele verandering van zon groot huis naar een kamer van 3 op 5, ze kan dan wel naar het cafetaria, maar ons moeder, ge kent ze hé, koppig. Enfin, ik kom vorige donderdag in de Carrefour Paula tegen, ja, in de Carrefour daar zie je nog eens iemand, en dan zie je hoe mensen nood hebben aan een klapke. Ik denk meer dan vroeger, want nu met die televisie en die uren voetbal, men klapt thuis niet meer samen en dus moeten de mensen om nog eens iets te bespreken naar de Carrefour. In de tijd van mijn ouders gingen die gewoon op een stoeltje op straat zitten. En vroeger was er ook altijd de kruidenier om de hoek, maar die zijn er niet meer, want nu gaat zelfs de Delhaize van Berlaar dicht, verstaat gij dat nu, zon goede winkel, Enfin ikheb in de Carrefour Paula gezien, ge weet wel die ook haar twee borsten zijn afgezet, en zon pront mens, nooit gerookt en als ge dan zoiets hoort beseft ge maar eens wat een goede gezondheid betekent, wel Paulasprak mij zelf aan, want die is nu helemaal weer goed, ge ziet dat niet van die kunstborsten,goed gedaan, wel Paula zei me
En wat zei Paula nu eigenlijk? Nu moet het verhaal van Paula nog komen, maar daar ben je nog helemaal niet aan toe, er zijn nog zoveel zijwegen die en passant kunnen worden verkend.
Hoe ga jij daar mee om, dat benieuwt mij. Persoonlijk durf ik die mensen niet onderbreken, ik voel dat aan als onvriendelijk en zelfs onbeleefd. Ook niet simpel om daar, tijdens een adempauze, proberen iets tussen te krijgen. En toch moet je tussenkomen want die mensen hebben wel een ochtendvullend programma achter de hand. Allemaal omtrent Paula.
Ik heb de ervaring dat dit soort nogal uitdijend communicerende mensen doorgaan goede mensen zijn, alleen wat oeverloos. Ik denk dat die mensen praten zoals jij en ik spontaan denken: een wirwar van opkomende en overgaande invallen met bijhorende gevoelens, maar zij brengen die ideële tsunami onder woorden als ze een slachtoffer vinden dat wilt luisteren.
Wedden dat academische psychologen over dat fenomeen alle dikke boeken hebben geschreven en heel moeilijke woorden bedacht. In de volkstaal heet dat gewoon ratelen.
Maar wees met zo iemand getrouwd . Voor mij het soort 'ondraaglijk lijden' waarmee je voor euthanasie in aanmerking komt. Alleszins een wettelijke reden tot echtscheiding in hyper kortgeding. Ofwel die kop dicht - of inslaan.
en voor één keer gaf de kerk het goede voorbeeld: afschaffen van de preekstoel
En zich nu maar bang afvragen of al dat geblog,
Inclusief het mijne,
geen geval is van dat uitdijend-communicatiedrang-syndroom?
Het Paula-syndroom.
You talk to mutch.
Zeker weten. Maar wat doe je eraan? Zwijgen natuurlijk.
Een echte pluralist aanziet het als een must ook zijn vriendenkring pluralistisch te stofferen. De ideale vriend waarmee je, ook na lang zoeken, geen enkel punt van ideologische overeenstemming vindt tenzij dat die er niet is.
Een vriend dus om je denken en oordelen scherp te houden, je argumenten te controleren, jezelf continu te bevragen, en als het pas geeft op zoek te gaan naar betere argumenten.
Idealiter reikt zon vriend je ook de lectuur aan die jij nodig hebt. Wat baat het inderdaad duizend bladzijden te lezen die je overtuiging alleen maar bevestigen en versterken? Die moeite kon je je wel besparen. Nee, flink er tegenaan moet het.
Mijn leven lang heb ik "contraire vrienden" gefrequenteerd. Contrair, dat is het juiste woord. Ik herinner mij niet e één die ik bekeerd heb (en hij mij niet). In het beste geval, na een ferm debat, even doen twijfelen. Vandaag is mijn kring een stuk kleiner, maar ik probeer toch het tegensprekelijk peil enigszins op peil te houden.
En zo kreeg is van een donkerblauw rechts vriendje, met nogal wat libertaire trekjes, twee boeken die ik absoluut moest lezen om te genezen van mijn ideologische verwarring.
Twee Franse boeken, want reken maar dat in Frankrijk de intellectuele vlam niet op veilleuse staat. En dat de grote woorden bij onze zuiderburen nog altijd niet op rantsoen staan.
"La France se couche. La France se meurt" Eric Zemmour °1958
Het eerste cadeau van mijn ambetant vriendje
Een meer dan rechts, gewild provocatief boek van Figaro journalist Eric Zemmour die meer dan 500 bladzijden virtuoos fulmineert tegen Ces quarante années qui, depuis la mort du général de Gaulle, ont défait la France » in een stijl die, ook al steiger je vertikaal tegen de murenop, je als lezer op de duur gaat verleiden.
Vast terugkerende schietschijven zijn: de Franse revolutie, mei 68, Marx en het socialisme, het multiculturalisme, intellectualistisch links (de Loft socialisten), maar ook de hedendaagse kunst, la laideur, Canal3+, SOS Racisme, de Mensenrechtenmanie, les grandes surfaces, de slechte smaak, de agressieve homocultuur, de teloorgang van alles wat Frankrijk ooit Frankrijk maakte.
Na 50 bladzijden heb je zijn format wel door. Gewoon: vanuit een zwaar provocatief temperament en aan de hand van een onvergelijkelijke eruditie, en dat dan in een subliem barok Frans (een Frans dat niet in België gesproken wordt) gaat hij een voor een alle heikele themas af die de Franse natie sinds meer dan 50 jaar grondig verdelen in Links Rechts. En van elk van die kwesties schets hij een beeld (een meester in de detailschildering) dat boosaardig eenzijdig Rechts is. En dat is zo merkwaardig, alles wat Zemmour schrijft is juist enamper weerlegbaar, maar de man vertikt het ook maar één keer het perspectief van de andere in beeld te nemen. Geen millimeter ruimte krijgt die andere . Puur Voltairiaans: écrasonslinfâme.
Niet zo fraai natuurlijk. Waarom lees ik dat dan zo graag? De macht van die taal. De kracht van zon ongegeneerd fanatiek betoog. Een zo consequent volgehouden maar machtig geëtaleerde en gestoffeerde eenzijdigheid. En dan is er ook nog het genot van die taal zelf. Dat soort Frans waarmee je, zo gehanteerd, eender wat kunt verkopen. Vooral revoluties.
Om u een indruk te geven heb ik, compleet at random een aantal frasen genoteerd.
Un prolétariat Zolasque(op de wijze van Zola)
La folie destructrice de lépoque
1968, cette rébellion libertaire
Une mélancolie passéiste
Le racisme nest plus une opinion, mais un délit
La Babélisation généralisée(op de wijze van de Toren van Babel)
Notre monde ouvert, fluide, sans ordre ni références.
Nous ne savons plus ou nous allons, Car nous ne savons plus doù nous venons.
Cette société de consommation, pétris de culture américaine et de haine de soi nationale.
Boulimie consumériste
Plastronner ses opinions(letterlijk: op zijn plastron schrijven)
En misschien nog deze iets langere citaten:
Le complexe Van Gogh qui régnait au ministère de la Culture depuis sa création. Par peur de rater un génie, les fonctionnaires de la rue de Valois soutiennent nimporte quelle provocation, tout laideur qui se pare des atours de la transgression. Tout rappeur fut un nouveau Mozart.
Le slogan Lart ne doit pas chercher à plaire est modifié en Lart, pour plaire cherche à déplaire.
Lart comme fondamentale ligne de fracture entre classes sociales, des classes populaires rejetant un art contemporain quelles naiment ni ne comprennent, opposés à une miroclasse délites mondialisées, qui en on fait létendard de leur nouvelle puissance ».
Le Centre Pompidou. Tandis que le Président Pompidou avait lui-même imposé en plein cur de Paris historique un musée dart moderne ressemblant à une usine désaffectée.
Prachtig toch. Een iets anders dan het Editoriaal van de Gazet van Antwerpen.
Het tweede boek was er een van Alain FINKELKRAUT:Lidentité malheureuse.
Alain Finkelkraut °1947
Twee citaten hieruit en je weetwat er op het menu staat:
(in vertaling) Het dragen van een gezichtssluier is strijdig met het broederschapprincipe en bovendien met het bneginsel van de wellevendheid, de verhouding tot de ander. Een gezichtssluier dragen betekent dat je weigert in contact te komen met de ander, en meer bepaald de wederkerigheid van dat contact weigert. Een vrouw die zich op die manier kleedt, matigt zich het recht aan mij te zien en ontzegt mij het recht haar te zien. Broederlijkheid evengoed als wellevendheid zijn universele waarden die veel ouder zijn dan de Verklaring van de Rechten van de Mens.
Of iets kernachtiger uitgedrukt:
Jadisla subversion était le contraire de la tradition ; désormais la subversion est notre culture.
Zeg het eens, mijnheer, wil je de linkse of de rechtse? 
een markt voor alles...
dat is dan 12,50. 
't kan verkeren....
de zoon uit Het Familiediner van 9/2/2015
en daar komt al de eerste limo aan.....
een boek per gezin, met 10 auteurs....
Loesje heeft het weer goed gezien.
Alain Finkelkraut °1947
