goed voor het gazon, nefast voor de fiets en de terrasjes
Om die twee kwade dagen heelhuids door te komen
daarom deze aanreiking.
Een kleine filosofische denkoefening
(je hebt er niets anders voor nodig dan een frisse kop)
De filosoof zegt:
als wat is, al wat gebeurt is steeds een effect van oorzaak en gevolg.
Die filosoof zegt dus: niets gebeurt/bestaat zomaar. Alles heeft een oorzaak. Komt ergens vandaan. En het is niet omdat je de oorzaak niet direct ziet dat er geen oorzaak is. Niets komt "uit de lucht gevallen".
En het is, sinds het overlijden van God, de taak van de wetenschap om op zoek te gaan naar al die oorzaken.
Nu de (denk)oefening:
Is dat zo?
Kun jij iets bedenken in je bestaan dat werkelijk zonder oorzaak zou zijn?
????
en zo zullen we, met wat doordenken, alras uitkomen bij de vraag naar "De Eerste Oorzaak" (de kip en ei toestand). Maar daartegen schijnt de zon alweer en kunnen we stoppen met denken.
Ooit bestond de droom (het geloof) dat de wetenschap zou uitkomen op een theorie van het AL, één grote samenhangende theorie die verklaring zou brengen van al wat ooit was, is en (!!!) nog zal gebeuren. Zo grondig zou men dat oorzaak gevolg verhaal doorgrond hebben dat niets nog verborgen zou zijn.
Daar is dus niets van in huis gekomen, integendeel, hoe meer de avant garde wetenschap vordert hoe groter de vraagtekens waarop zij stuit. De wetenschap zal het mysterie nooit uitschakelen.
Mag ik nog even doorgaan op mijn vorige post. Met de non fictie versie van de film Deux Jours et une Nuit.
Natuurlijk zuigen de Dardennes die verhalen niet uit hun geniale duim,
ze doen gewoon het verhaal van de alledaagse realiteit in hun regio, de wijde omgeving van Luik en Charleroi, niet zo lang geleden het kloppende hart van industrieel Europa. Een soort Ruhrgebied. Totdat het hyperkapitalistisch bestel vaststelde dat de streek (en de mensen) leeggezogen was en zich verplaatste naar oorden waar de bonussen alweer voor een tijd konden worden veilig gesteld.
Wat zij achterlieten, dat laten de gebroeders Dardenne zien in hun sociaal bewogen films: een grof vervuilde schroothoop met mensen die zich als schroot gingen voelen en gedragen. Weggeworpen. Je moet zowaar geen communist zijn om dat te erkennen.
En dan is er natuurlijk de PS, die aparte Waalse vorm van socialisme. In Vlaanderen is de meerderheid overtuigd dat de PS-staat niet de oplossing maar de drive van het probleem is. Zij houden het in stand om hun incontournabele status te consolideren.
U zegt het maar vanuit uw villa in Sint Martens Latem of 's Gravenwezel.
Vorige week hoorde ik op RTBF Radio Jo Libeer van VOKA die zwaar onder vuur gelegd werd met een aantal zeer directe vragen over het sociaal economisch programma van de NVA, waar twee op de drie Vlamingen achter staan. In een onberispelijk Frans kon de VOKA-man het spervuur pararen met zuiver rationele argumenten. Ik kon de man alleen maar beamen.
Maar na het zien van die film dacht ik ook: oké mijnheer Libeer, oké mijnheer Torfs, maar ga jij dat "juiste" verhaal maar eens doen bij de mensen uit deze film. Kom daar maar eens af met het ondernemingsvijandig klimaat, met te zwakke rentabiliteit van de ondernemingen, met hoogste belastingdruk, met onbetaalbare sociale zekerheid, met dringende correcties in de werkloosheid, de pensioenen en de index, het verhaal van het vangnet dat hangmat werd enz..., maar dat is niet het probleem van deze mensen.
Daar gaat het iedere dag om overleven, werk of veel meer het gebrek eraan, schulden, verslaving, kapotte cohesie en de alle soorten sociale problemen die, één op één, uit die neergang voortkwamen en komen.
Of het PS recept: "NON, wij vertrouwen u niet, u wilt onze totale neergang", of dat de oplossing is?
Natuurlijk niet. Alleen zou zo'n film ons van al te straffe en al te snelle oordelen moeten weerhouden.
Dit ter attentie aan de vele mensen die mij haast dagelijks mails in die sfeer bezorgen.
Het was lang geleden, maar ik heb deze week nog eens de weg naar de bioscoop gevonden.
Geef toe dat het doordeweekse aanbod in onze zalen er niet toe aanspoort. Natuurlijk zijn die filmuitbaters ook niet gek en programmeren die de films waar ze volk voor krijgen. En dat zijn dus duidelijk niet mijn films.
Godzilla, Hoe tem je een draak (2), Koemba, Tinkesbell en de piraten, X-man Days of the fiture past die titels alleen al. Actie, geweld, science fiction, extra terrestrials zijn zeer geliefd, special effects in de hyperlatief, knotsgekke debiele kluchten of gewoon de wereld van de games op reuzenscherm in langspeelfilm gezet, elke week is er nieuwe aanvoer.
Geen oordeel, wel een besluit: ik schrijf voorlopig de cinema af. Totdat de tijd van de grote festivals eraan komt waar dan eindelijk nog eens de kwaliteit komt bovendrijven. Met als topper voor mij: de Gouden Palm van Cannes.
De verwachtingen voor Cannes lagen dit jaar zeer hoog voor een derde Palm voor onze landgenoten de gebroeders Dardenne met hun nieuw sociaal drama: Deux jours, une nuit. Na Rosetta (1999) en LEnfant (2005) zou deze derde palm (een record) de bekroning van hun carrière uitmaken.
België in de wereldtop
Het heeft niet mogen zijn, de palm ging dit jaar naar de film Winter Sleep van de Turkse regisseur Nuri Bilga Ceylan. Maar niet getreurd, wij hebben er in ieder geval alweer een onvergetelijkeBelgische film aan overgehouden.
Het decor is alweer de stad Luik en zijn grijze troosteloze outskirds, zeg maar een thuismatch voor het kiesvolk van de PS, maar dit keer focussen de Dardennes op een milieu net boven de sociale onderkant. Mensen die het nog een beetje redden, een stukje proto middenklasse, maar waar niets mag mislopen of ze tuimelen in de armoede. En dan hoopt alle menselijke, psychologische en maatschappelijke miserie zich zeer snel op.
afscheid van de collega's
Ik ga u zeker niet het scenario verklappen, ik VERPLICHT u gewoon om te gaan kijken. Alleen zal dat voor u niet simpel zijn.
Ik kon mij voor de zoveelste keer behelpen met de Cartoons (gelukkig weer open !) maar reken niet op de grote zalen van UGC of Kinepolis, want daar lusten ze van dit soort film geen pap. Alleszins niet hun getrouwe cinemapubliek. Dus verwacht Dardenne zeker niet In Lier of Mechelen of een ander provinciaal nest. Jawel, deze week waren er in de UGC vorige dinsdag drie vertoningen geprogrammeerd. Maar daar ben je vandaag dus te laat voor.
Vanochtend op het Radionieuws (mijn nieuwsbron bij uitstek, daar verneem ik het als Christus weer eens verrijst) gehoord dat de Brusselse voetbalclub RWDM ermee stopt.
RWDM zelf al een fusie van drie zieltogende grootheden uit het vooroorlogse Belgische voetbal: Racing Brussel (de chique) met stamnummer 6 gesticht in 1891, White Star uit St.Pieters Woluwe (met de rosse Jean Straetmans) en Daring Molenbeek de ploeg van de echte ketten.
Geen licentie, dus degradatie naar derde en Johan Vermeersch die nu eindelijk besloot ermee te stoppen. Nu redt zelfs hij het niet meer. Schulden, geen aanhang, geen sponsors, wegvallen politieke steun, geen persaandacht, hoognodige investeringen en kas is leeg en nu geeft Vermeersch het dus zelf op om er nog verder zijn eigen centen in te steken.
Allemaal: over en out.
Union 60, zestig wedstrijden zonder nederlaag 1933 1935
Doet me eraan denken hoe het voetbal als volksvermaak er helemaal onderdoor ging. Een tijd toen het voetbal een zaak was van gemeente tegen gemeente. Soms twee clubs per gemeente (niet zelden van verschillende politieke huize) wat aanleiding gaf tot heroïsche confrontaties (de derbys in Brugge, Mechelen, Lier, Tongeren, Ronse enz.) Toen was voetbal leuk, echt leuk.
De flamboyante zakenman Vermeersch, nooit van relletje vervaard, mijmerde vanmorgen op de radio dat het nu helemaal onmogelijk was geworden nu in Brussel alle aandacht naar Anderlecht stroomt, een club die in feite door geheel Vlaanderen wordt gefinancierd. En verder doodgaan in derde klasse was voor hem geen optie meer.
En dan denk ik aan dat vooroorlogse voetbal met in Brussel alleen al, zeker 8 clubs die naar de Belgische top speelden: Union St. Gilles, Racing Brussel, Daring Molenbeek, White Star, Forestoise, Ukkel Sport, Crossing Molenbeek, en natuurlijk Anderlecht. Elke week een Brusselse derby. In Antwerpen, zelfde verhaaltje: Antwerp, Beerschot en Berchem Sport, de grote drie konden regelmatig bij de buren gaan spelen: Olse Merksem, Racing Borgerhout, Tubantia, Belgica Edegem In Luik, idem dito: F.C. Luik als de ploeg van t stad, moest naast zich Standard zien opkomen, maar er waren ook Tilleur, Seraing, Fléron, Herstal. Allemaal derbys. En om dan toch één super hoogdag te kunnen vieren was er de jaarlijkse België Holland, eigenlijk ook een derby, en le match sympathique Belgique France, met Luc Varenne in de hoofdrol, steevast op11 november.
Lierse Lyra 1951
En dat hebben we dus allemaal ingeruild in naam van het Grote Voetbal, dat alleen Europees denkt (daarbeneden ben je so wie so bladvulsel), dus het grote geld dat het overnam en waarin de Business Seats oneindig belangrijker zijn dan de volksplaatsen op de staantribunes. En de champagne de hot dog en de frisco verving.
In de plaats krijgen we nu: België Zuid Korea. Of S.C. Lokeren dat in de derde voorronde van ik-weet-niet welke cup uitkomt tegen het Oekraïnse (even diep adem halen) FC DNIPRO DNEPROPETROVSK. 't Is eens iets anders dan tegen Vigor Hamme.
Nostalgie? Natuurlijk, maar het legt toch een vinger op de wonde in onze samenleving: de bovenmenselijke schaalvergroting van alles wat er is. Of noem het een doorgeschoten neo-liberalisme in de voetbalsport waar de markt het helemaal overnam van de clubliefde. Vlaggen, fanfares, optochten, supportersclubs rond een wijkcafé, lokale idolen die s maandags na de match gewoon weer in hun slagerij, bakkerij of achter de toog van hun café stonden. Folklore.
Nostalgie, jazeker, maar wat is daar eigenlijk mis mee?
(iets over negen, 3 minuten en je bent klaar met de nationale pers)
dat de commentator van Gazet van Antwerpen hoopt of verwacht (dat heb ik niet goed gehoord) dat de nationale cohesie die dezer dagen door het voetbal uit de lucht is komen vallen , zich de komende dagen, maanden, jaren zal doorzetten in heel ons publieke leven.
Hij bedoelt duidelijk: in onze alledaagse omgang met elkaar.
dus ook op perron 6 van "de Nord"
HOPEN mag je doen wat je wilt,
ik kan hopen dat koning Filip met zijn belle Mathilde, met die rode sjaal, zich de komende maanden ongegeneerd zal mengen onder eender welke massa: met een volle kar in de rij aan de kassa van een Lidl, op de cyclocross van 10 november in Hamme Zogge (de bollekescross) en waarom nu niet volgende maand al op het Sfinx Festival in Boechout met de klein mannen erbij?
Maar dat zal echt niet gebeuren. Niet getreurd, op de bollekescross zitten ze er niet op te wachten.
Maar VERWACHTEN
Dan zeg ik even stellig als bij Filip in Hamme Zogge, daar komt ook niks van. Zo zit dat zoogdier "mens" niet in elkaar.
Hij (de mens, niet ik natuurlijk) bedoelt het soms wel goed, en soms zou je zeggen: ja hij kan het, maar dan ineens is hij weer helemaal zichzelf: ikke, ikke en nog eens ikke. Tussen droom en daad ligt dat restje krokodillenbrein onder zijn schedel .
Daarom getreurd? Wel nee, gewoon beseffen: hij kan niet beter, het zit er niet in en we zijn al blij als hij het soms eens goed bedoelt.
Zoals gister namiddag, net nadat wij gezamenlijk Rusland vernederden.
* * *
Ook gemerkt dat in die commentaar van GVA heel het probleem van de DUURZAAMHEID gesteld wordt?
Duurzaamheid, een gegeven dat zich op elk menselijk niveau stelt, voorbij de waan van de dag, voorbij de roes van het goedkoop succes.
Na wekenlang weerstand tegen de voetbalgekte geef ik het op: I join them..
Ik maak mij klaar voor vanavond de schok tussen België en Rusland
Bak Jupiler (ah ja, sponsor van de Rode Duivels) in huis gehaald een mega pak chips binnen handbereik. Passende kledij ligt klaar.
Na de implosie van de USSR einde vorige eeuw komt er vanavond de tweede vernedering in één eeuw aan van dat berenland, een rammeling van jewelste door de Rode Duivels.
Het zal vast Poetin's mooiste avond niet worden. Maar ja, dat hij zich troost met de Krim en als we met 3 goals verschil winnen, krijgt hij er Oost Oekraïne nog bovenop.
dobra nasja straneirej do ottsizne ma marcelleke
wat betekent : En vanavond zal ik mijn marcelleke eens uitschieten....
---------------------------
zondagavond 20.15 u.
1- 0 voor de Belgen
Kom, we gaan niet krenterig doen...
van mij krijgen ze Oost-Oekraïne.
Al ga ik vanavond mijn marcelleke toch maar aanhouden
Iedereen ziet hem graag, omdat hij, zelfs bij het aankondigen van de grooste rampen, zo'n rust uitstraalt. Het komt heus wel goed.
In die mate dat hij, naar het schijnt, alle records van kleurloosheid op zijn naam heeft. Een muis die tussen duizend muizen nog zou opvallen door haar extra grijsheid.
Ik vind dat van niet, maar dat doet er nu even niet toe.
Welnu, die brave Jan Becaus out zich, - horresco aan de Reyerslaan ! - als een infiltrant van de NVA. Zo geniepig dat die charels zijn...
Al beloning krijgt Jan het zo gegeerde gecoöpteerd senatorschap. Van harte gegund. Op dat pluche hebben al grotere oenen gezeteld.
Maar wat mij beklijfde (bekleef? nee...) is zijn verklaring:
"Ik ben van nature een man van het consensus, nooit de dingen op de spits drijven, op scherp zetten."
"Maar dat betekent niet dat ik geen diepe overtuiging heb, dan kan perfect samen met het vorige."
Komaan Jan, laat het "geen kattepis" worden, dat gele senatorschap van jou.
Voor mij niet gelaten sinds "wij" Algerije vernederden met 2-1.
Maar nu denk ik aan iets....
Is het u nog niet opgevallen dat drie op de vier sterspelers op dat toernooi een zwarte of een donkere huiskleur hebben?
En dat een zwarte/donkere trainer/coach, in driedelig pak met stropdas, die langs de lijn staat te staan, in geen velden te bekennen valt? Graag een met dikke lippen en kroezelhaar. Of met dreadlocks, mag ook.
Maar ja, dat soort zwarte is er niet om te bevelen, die is gemaakt om te gehoorzamen. Je moet de dingen niet op hun kop zetten.
Behalve dan bij de Lierse, maar dat is dan ook het laagst denkbare niveau... (opmerking van een gefrustreerde Lyraman die net zijn honderd jaar oude stadion zag verkavelen)
Om maar te zeggen dat discriminatie en racisme een hardnekkiger bestaan leiden dan op het eerste gezicht lijkt.
Volledig over de nu echt over het hele land uitdijende Rode Duivels gekte.
Het wordt echt leuk om te aanzien.
(vanmorgen kwam mama Ellen dochtertje Marie -15 maand- tonen aan oma Suzanne voor ze haar schatje naar de kinderkribbe voerde: uitgedost in zwart rokje, geel bloesje en rood jakje)
Het VRT Journaal was gaan kijken in de Vrije Basisschool van Merksplas
(tussendoor een kijkje op de onwaarschijnlijke degelijkheid van ons Vlaams basisonderwijs)
Daar hadden de leerkrachten gevraagd dat vandaag alle kinderen zich zouden uitdossen 1/3 in zwart, 1/3 in geel, 1/3 in rood, inclusief de leraars en leraressen. En ze waren er, prachtig zicht zo'n tricolore opgestelde speelplaats. Echt een vondst. De kinderen joelden.
zoiets maar dan beschaafder
En toen lieten ze de kleuters aan het woord:
- Wie gaat er vanavond winnen en wie gaat er voor de Belgen scoren?
Als laatste stelden ze de vraag aan bedeesd schattig meisje,ik schat haar 5.
- Wie gaat er scoren voor de Belgen?
Antwoordt dat hummeltje stilletjes: Bart De Wever.
Wie, dringt de reporter nog aan, wie ?
- Bart De Wever.
Prachtig toch.
Nu al een historisch faits divers Zoiets als de Stomme van Portici
Zich ergeren.. het mag niet. Ik weet het, het is dom, je bent er ongemakkelijk bij, en het lost niets op.
En toch, Soms, zo heel soms, vind ik dat er geredelijk plaats is voor een serieuze ergernis.
Kom, een voorbeeld.
opzij opzij opzij, de poppenstoet....
Vorige week. Heerlijk fietsweer. Feestelijk gevoel behalve die ene dag. Op het jaagpad van het kanaal Herentals Bocholt. Ik hou er al trappend een behoorlijk tempo in (naar mijn normen dan) als ik op een ogenblik met belgerinkel wordt opzij gefietsebeld door achterliggende fietsers. Geen probleem, denk ik.Even inhouden en doorlaten. Een jonge gast die zichzelf wil overtreffen of zo. Kom maar. Maar wat zien ik? Een grijzend /greinzend echtpaar, in volledig glitter fietsoutfit, op twee blinkende peperdure elektrische fietsen, met hun cruise control op 26 km/u., die mij duidelijk te traag vinden rijden en om doorgang vragen. Ik zie ze genieten van hun superioriteit als ze me inhalen. Dat durfden wij vorige maand niet dromen dat wij den Torfs zouden voorbijsteken zie ik ze denken. Even verder zie ik hun blinkende fietsen netjes gestald voor een geurige taverne. Pannenkoekengeur.
Einde verhaal.
En nu even serieus.
Eigenlijk een goed voorbeeld van redeloze ergernis. Telkens hetzelfde patroon: ik doe een bepaalde waarneming, en die waarneming brengt bij mij een stroom van bijgedachten en vooral bijgevoelens op gang die dan steevast uitmonden in: dat kan niet > ergernis.
Ga nu eens na wat ik er allemaal bijsleur als ik me opwind in die twee voorbij zoemende fietsende oudjes. Te gek toch. Misschien denken die oudjes wel helemaal niks? En fietsen die gewoon heel graag snel. En haasten die zich naar die pannenkoeken? Of moeten ze op tijd thuis zijn om hun kleinkinderen op te vangen.
en meer was er niet aan de hand
En zo is het altijd met ergernis: we stellen ons van alles voor.
Dus van nu af , u doet maar ik mijn bijzijn, het zal mij niet meer raken.
(dat begint met na 5 minuten een owngoal van een Braziliaan, prachtig toch!)
maar...
waarom altijd voetbal?
Ik dacht zo:
Als ze nu eens, met dezelfde inzet van middelen,
een wereldkampioenschap VELDRIJDEN organiseerden
(noem het dan desnoods CYCLOCROSS)
met twee jaar op voorhand al voorrondes van in Kameroen tot in Benin of op de Maagdeneilanden (je vindt toch overal wel een zompige wei of een plek met modder, en ne velo is nu ook de kost niet).
En dan, om de vier jaar, een opgeklopte finale ergens in een groot land met veel geld en heel schoon volk (waarom niet Quatar, als ze maar betalen).
En dan zullen wij Belgen nog eens klappen....
komaan Sven, doet er nog een paar jaartjes bij
de Mundial Cyclo Cross komt eraan
met de Belgen in een glansrol.
Misschien eerst eens proberen er al een Olympische discipline van te maken,
maar het gebeurt niet, zo'n schrik hebben ze van de Belgen.
Het is dus zover: ze zijn er (eindelijk) aan begonnen daar in Brazilië.
En vanavond gaan onze Rode Duivels er nog eens een lap op geven
En Zuid Korea vernederen. We zullen ze eens leren, met hun goedkope telefoons...
Maar, je kan er niet naast kijken, ook hier te land is het zover:
Het puilt in deze streek uit van de Belgische vlaggen (met reclame voor Jupiler)
Aan krotwoningen en aan chique villas (soms een hele straat), op het kot van het containerpark in Nijlen, op zijspiegels van autos en in de toiletten van de Carrefour. Niks te Vlaamse Leeuwen dezer dagen. Allo . bevlaggingsactie?
En ik ik zie ook maar wat ik zie:
Mijn wat hooghartige scepsiskrijgt zo goed als geen navolging.
DUS: ik zit zeker fout.
En dus ga ik in gewetensonderzoek (oud katholieke reflex bij elk soort schuldgevoel)
En waar kom ik op uit?
Op een diep gewortelde persoonlijke allergie met bijhorende achterdocht en afkeer:
tegen elke vorm van ostentatief vertoon van groepsgevoel. We-feeling is altijd afgezet van "de andere", van de niet-we.
Klein voorbeeld: een klad wielertoeristen op zondag ochtend in onberispelijk plunje.Zo van zie-je-ons-komen, iedereen-uit-de-weg, onveranderlijk fors tempo erin, agressief fietsen noem ik dat, vinden hun meer toegestaan dan een individuele man op een velo. Terwijl, ik twijfel er geen ogenblik aan, een keer uit dat malle pakje, het stuk voor stuk toffegasten zijn. Het is dus dat geïnstalleerde groepsgevoel dat het individu opzuigt en vrijstelt van enig nadenken en vrijgeleide geeft voor elk gedrag..
Minder onschuldig voorbeeld: elk soort syndicale manifestatie, je weet wel die rode, groene vestjes, brandende paletten en hete soep, of als de boeren of de mijnwerkers naar Brussel afzakken. En ook de Kerk kende er, in haar glorietijd,wat van.
En nu weer met die Rode Duivels gekte weer eens gebleken, men krijgt een groep eender wat aangepraat. Manipuleerbaar tot een met. Ik verwijs niet graag naar onze Oosterburen in het eerste deel van de vorige eeuw. Een hoog cultuurvolk dat de Holocaust organiseert.
Te zwaar als voorbeeld, ik weet het, maar toch: achterdocht tegen mensen in groep, die durven meer, doen dingen die ze individueel niet zouden doen. Zo gedekt binnen de anonimiteit van de groep.
En ja, ik ben daar nu gevoelig aan: ik wil niet opgaan in een groep. Ik wil ik blijven, in alle omstandigheden. Ik herinner me, in de jaren vijftig, dat ik heb meegelopen in een Mars op Brussel. Van Noord naar Zuid, ik ben meegelopen, maar . op de stoep. En wat jaren later was ik enkele keren op de IJzerbedevaart waar aan het einde iedereen samen, luidop en voorgezegd (!) met opgestoken arm, de eed van Trouw aan Vlaanderen moest zweren. Nooit meegezworen. Te gênant.
Toppunt van zon ostentatief, opgedrongen groepsgedrag is de beroemde WAVE. Heel mensen vinden dat geweldig, voor mij is dat horror.Une entreprise denthousiasme public.
Als je de vorige post op mijn Blog leest, zou het erop lijken dat de onvrede (en dat is op zijn zachtst uitgedrukt) in de onderbuik van de maatschappij zo groot is dat, eerder vroeg dan laat, deze massa in beweging komt en dan beleven we een clash tussen HAVE en NOT HAVE. Een nieuw soort bestorming van de Bastille of het Winterpaleis van de Tsaar.
Ik lees enkele gezagsvolle columnisten die daarmee spelen, vaak eerder uit een soort wishfull thinking van vermoeide mei 68 veteranen, maar ik geloof ze niet. Evenzeer vanuit een ander soort wishfull thinking hoop ik dat dit droomscenario zich niet afspeelt.
Ik neem alvast mee dat de Bastille eindigde met een Robespierre en het Winterpaleis met een Stalin. Dat was dus ook de oplossing niet.
Maar er mankeren nog wel een paar voorwaarden om dat hier en nu te zien gebeuren.
1. Die mensen aan de Bastille en die soldaten voor het Winterpaleis hadden honger. Mijn Tokkis zagen er alles behalve uitgehongerd uit.
2. En Vlaanderen is Parijs of Rusland niet. Marx zei het al dat in Duitsland geen revolutie mogelijk was omdat je daar niet op het gras mag lopen. Wel iets dergelijks speelt in onze contreien. - Die bestormers denken er niet aan om hun zwaar verworven iedereen duivel-status te ruilen voor een vermoeiende onbestemde onderneming. Voorop staat nu dat onze Duivels in Rio de finale halen (winnen). En de media doen nog geen kleine duit in het voetbalzakje om die versuffende drug voedsel te geven. - En dan nog, dat bestormen zal wel in de vroege namiddag moeten gebeuren want zij moeten zonder uitzondering tegen zes uur thuis zijn om hun Thuis of Familie niet te missen (anders kunt ge niet meer volgen). En daarna dan terug de straat op om verder te bestormen . Ik zie het niet gebeuren. Overigens, wat later is er weer een onbetaalbare heruitzending van De Kampioenen. Ik blijf binnen, doe mijn sloeffen aan en neem een groot pak chips. En over enkele maanden is er dan weer het veldrijden waarin wij niets dan triomfen vieren.
geen tijd te verliezen
Revolutie uitgesteld wegens overbezette agenda van de revolutionairen.
We hebben voor het weekend nog een pak grote grijze garnalen nodig.
Snel even naar de dichtst nabije Aldi,
Groot aanbod, en voor de prijs moet je het niet laten.
Met één product inde hand naar de kassa,
Lieve mevrouw met uitpuilende kar laat mij voorgaan.
Geen probleem Mijnheer
maar dan in "den Aldi"
(mijn trouwe bezoekers krijgen stilaan de indruk dat ik al mijn levenswijsheid ophaal in de rijen voor de kassas van de supermarkt. Consumptiemaatschappij, u zegt het)
Goed. Mijn pakje scampis van gisteren.
Voor mij, een authentiek -genuine- Aldi koppel. HIJ en ZIJ. Tokki's pur sang.
Kilos overgewicht, tattoo en piercings waar ze ze kwijt kunnen, vet haar, en teenslippers, haar linker been in een witte plaaster.
En een authentiek gevulde Aldikar:
Pakken chips, veel soorten snoep, kleurrijke frisdrank, knakworst, bier in blik en een pak gemengd gehakt en een blik klaargemaakte lasagna.
Vervolg van mijn scampi verhaal
Aldikoppel is ingepakt en HIJ gaat afrekenen.
31 Euro alles samen (dan heb je al wat bij in de Aldi .) Ik wacht helemaal vooraan met mijn pakje diepvries scampis.
HIJ zoekt zijn bankkaart in zijn portefeuille
Ziet mij staan en verstijft. Kijkt mij onbeweeglijk maar extreem agressief aan.
Ik versta het niet en vraag hem
Is er iets?
Hij: Ja er is iets. Gij staat op mijn handen te kijken als ik ga betalen. En daar hou ik niet van.
Begin deze week een item op VTM hoe Oost-Europese hoe bendes uw bankcodekraken.
Ik, in een begenadigd moment van zelfbeheersing , beperk me tot:
Mijnheer heeft zeker wat veel naar de televisie gekeken?
RE : vijandschap, haat, nauwelijks beheerste agressie, herkenning: dat is er zo ene . ge zou het niet zeggen hé?"
Einde verhaal. Ik zwijg (onbegrijpelijk nu) en hij trekt met zijn kar en zijn hinkende sleffende vrouw naar hun witte KIA op de parking.
Reflectie. (achteraf)
Ja, je doet inderdaad soms Euros profijt met zon bezoek aan een discounter
Maar je moet er wel iets bijnemen.
Een eerstehands, face to face, fysiek contact met de absolute onderkant van de maatschappij. Dan leer je dat idealiseren wel af.
Een totale afwezigheid van iets wat naar sociale codes ruikt, het primaire, de lelijkheid, de kansloosheid van de onderkant. Maar ook de onmetelijke afgunst, neigend naar haat en agressie die daar smeult. Bangelijk.
Wanneer breekt dat echt uit?
Hier ontmoet je de echte armoede, ook met een kar volgeladen met televisievoer (Rio komt eraan ) met de bangelijke connotatie dat dit ooit een uitbarsting krijgt.
En dat alles voor een pak grijze garnalen van één kilo voor 8,90 Euro.
Misschien volgende keer toch maar naar Colruyt? En 12.50 betalen.
Maar of dat dan helpt om die haat te temperen .?
Goede vraag: hoe zou ik mezelf voelen als ik in hun teenslippers stond?
In het zelfde nieuwsbulletin wordt het overlijden gemeld, ook op hoge leeftijd, van de Vlaamse liedjeszanger Jean Walter (92 jaar oud, dus zingen is zeker gezond). De stem die in Vlaanderen tot vandaag bekend is met zijn Tulpen uit Amsterdam, Twee blauwe kinderogen en Met je handen.
Niet helemaal los te zien van het hieronder geschetste profiel van radioman Ghysen.
Met Jean Walter, die overigens een prachtige stem had en in een feilloos Nederlands zong, beleefden wij in die tijd een duidelijke upgrading van het "lichte genre". Tot dan was in het Vlaams uitsluitend het keukenmeidenrepertoire aan bod. Twee ogen zo blauw en Daarbij die Molen en Aan het strand stil en verlaten. Allemaal gezongen met die vandaag lachwekkende nasale hoge tenorstem.
Geen woord kwaad overigens van dat genre dat gewoon naast het Hullebroeck repertoire stond en met liedjes die tot vandaag in Vlaanderen +50, na drie vier pinten, nog enthousiast worden meegebruld.
Wel, Jean Walter betekende daarin een breuk. Upgrading zouden we nu zeggen. De man kende ook internationaal succes o.a. op het internationaal festival van het lichte lied in Venetië waar hij de eerste prijs won met zijn Nederlandstalige ode aan die stad: "Venetië, stad van mijn dromen".
Nee, doe er niet minnetjes over. Dat zijn mensen die op het gepaste moment het idee kregen dat de Vlaming wel recht had op iets "beters". Het was de tijd dat wij en masse al waren overgeschakeld op de gepolijste Duitse schlager (Junge, komm bald wider) en op het literaire Franse Chanson vanwaar die zeer oude en intense liefde met dat Franse chanson.
Jean Walter, zelfde dag overleden als Jos, was een wegbereider. Heeft later veel mogelijk gemaakt. Kort daarop breekt de storm los met Boudewijn de Groot, Ramses Shaffy, Liesbeth List, Corry Brokken en een plejade groot Vlaams en vooral Nederlands talent m/v. De mooie molen ver voorbij.
Het nieuws van de dag voor mensen van mijn generatie.
88 was Jos, heel Vlaanderen dacht hem met Jos te mogen aanspreken, (en dat was zijn grote verdienste) maar bij dit overlijden overlijdt voor mij ook "mijn generatie". Ik bedoel daarmee de mensen die, voor de babyboomers, in de jaren 70 en 80 aan de maatschappelijke knoppen zaten. Onze tijd dus.
Over Jos Ghysen.
kom laat mij hem verbinden met, uit het vuistje, Louis Verbeeck, Miel Cools, Lutgard Simoens, Jo Eerens, Guido Cassiman en in Nederland was het de tijd van Bomans, Carmiggelt en natuurlijk de grote drie van het cabaret. Ik verbind die generatie ook met begrippen zoals kleinkunst, cursiefjes, luisterliedjes en een beetje stout .
Och, vandaag klinkt het misschien wat smalletjes, maar dat lot is ook de heel groten beschoren. Een vriend van mij, wij waren in discussie voor de humor van Kaaiman, vertelde dat zijn kinderen met lichte verbazing en een zeker onbegrip naar Toon Hermans kijken en dat hij elke keer moet uitleggen hoe anders en vernieuwend hij is geweest in zijn tijd . Maar toegegeven, vandaag klinkt het braaf en soms wat melig.
Maar vandaag dus Jos Ghysen, het monument Jos Ghysen.
Niet alleen ik, maar iedereen van mijn generatie denkt dan met grote gêne aan het gerommel dat de sensatiebeluste media van deze tijd gemaakt hebben rond de man, op een moment leek hij wel een halve Dutroux, gelukkig heeft dat het eigenlijke monument amper beschadigd. En zo hoort het.
Toegegeven, en laat dit een les zijn voor elke ouder wordende mens, waardig het podium verlaten is wellicht de zwaarste uitdaging voor iemand die ooit succes kende. Doe toch niet de Vlaamse Televisie na die, tot mijn verbijstering, het waagde ons nog een keer de hele zomer te teisteren met het uitmelken van de totaal uitgemolken Kampioenen.
Eigenlijk ken ik haast niemand die feilloos slaagde in die ultieme opdracht, zelfs Koning Albert en J.L. Dehaene niet. (misschien is Godfried Danneels de imposante uitzondering?)
Vandaag (bij mij althans) niets dan warme, weemoedige, intense gevoelens naar een man, een tijd, een levensstijl en een leven dat samenviel met mijn eigen volle leven. Niet groots, niet grenzenverleggend, maar wel authentiek. En dat is geen kleine verdienste.
Dag Jos.
Ik hoop dat in jouw hemel op de afdeling waar men jou plaatste, op de juke box het plaatje van Dallida staat: Gigi LAmoroso.
Het is een heel verhaal, dat Hugo de Groot College in Rotterdam Zuid, gelegen midden in een van de zwaarste probleemwijken van Nederland. En uitgerekend daar toog ene Eric van t Zelfde aan de slag met niets minder dan een reine utopie voor ogen: dit moet de SUPER SCHOOL van Nederland worden, waar alle kinderen met gelijke kansen aan bod komen maar waar hen (en aan iedereen die betrokken is) de allerhoogste eisen werden gesteld.
Eric Van 't Zelfde
Een lange reportage in het VPRO Magazine Tegenlicht, verdeelde Nederland (heel klassiek) in twee kampen: dit is geweldig en die man is gek en moet gestopt. En inderdaad zo ongeveer alles in die school moest naar het schroot om deze Don Quichotte (zeggen de enen) zijn ruimte te geven. En dat ging natuurlijk niet zonder weerstand. Zo moest wegens zijn extra hoge kwaliteitseisen de helft van het docentencorps de laan uit. Execelleren is het erg on-linkse slagwoord binnen deze betwiste school. Andere prioriteit die tegen elke prijs moest gehaald worden was het etiket: veilige school.
De documentaire volgt Van t Zelfde een half jaar in zijn strijd tegen de politiek, de onderwijsinspectie, andere scholen, criminele bendes, agressieve leerlingen en hun nog agressievere ouders. Alles weerstond hij maar intussen, wordt de droom van een school waar leerlingen hun hele jeugd doorbrengen, werkelijkheid. Natuurlijk was het eveneens dankzij financiering van een rijke Rotterdamse stichting dat deze probleemschool binnenkort een nieuw pand en nu ook een peuterschool kan openen. Een school voor kinderen van twee tot achttien jaar lijkt er in deze probleemwijk te komen.
het natuurlijk biotoop van Hugo de Groot College
Je kan met enkele klikken de uitzending van Tegenlicht (okt 2013) nog herbekijken, mij viel één detail bijzonder op: het schoolreglement werd herleid tot drie woorden, maar die gelden dan als absoluut: JE GEDRAAGT JE. Inclusief rücksichtlos sanctioneren als een leerling moedwillig deze ene regel blijft negeren. ERUIT.
En dat is een mooi verhaal. Eeuwenoud: het verhaal van de rotte appels. Die gaan hier het feestje niet om zeep helpen. In één jaar stuurde hij zestig leerlingen van de school. Maar dat kan natuurlijk niet binnen de geldende regels. Die zeggen dat je een leerling alleen kunt wegzenden als je hem meteen een nieuwe school kan aanbieden. Maar wie wil nu dat soort afval? Niemand, dus moet hij blijven zegt de wet. Onderwijs is een grondwettelijk recht. En dus gaat hij toch eruit, zegt Van t Zelfde. Hij liet het tot een rechtszaak komen en stelde het scherp: als die leerling terugkomt dan ga IK eruit. De rechter stelde hem in het gelijk.
Maar ja . Je gedraagt je, hoe is dat dan wel? Wel dat willen wij u hier leren, zegt Eric, kijk maar, doe maar, maar dat is de lijn die wij uitzetten. Zo moeilijk is dat niet al wijkt het misschien wel af van wat jullie gewend waren. Dus aan u de keus.
JE GEDRAAGT JE . wat zou het mooi zijn als we een dusdanige regel konden doen ingang vinden in het grote leven. Nu eerlijk: heb jij veel twijfels om te antwoorden op die vraag: : wat is dat je Gedragen? Nee toch.
België in de wereldtop
afscheid van de collega's
Union 60, zestig wedstrijden zonder nederlaag 1933 1935
Lierse Lyra 1951
zoiets maar dan beschaafder
.jpg)
maar dan in "den Aldi"
Eric Van 't Zelfde 
