ERIC ZEMMOUR. Le suicide français.
"La France se couche. La France se meurt" Eric Zemmour °1958
Het eerste cadeau van mijn ambetant vriendje
Een meer dan rechts, gewild provocatief boek van Figaro journalist Eric Zemmour die meer dan 500 bladzijden virtuoos fulmineert tegen Ces quarante années qui, depuis la mort du général de Gaulle, ont défait la France » in een stijl die, ook al steiger je vertikaal tegen de muren op, je als lezer op de duur gaat verleiden.
Vast terugkerende schietschijven zijn: de Franse revolutie, mei 68, Marx en het socialisme, het multiculturalisme, intellectualistisch links (de Loft socialisten), maar ook de hedendaagse kunst, la laideur, Canal3+, SOS Racisme, de Mensenrechtenmanie, les grandes surfaces, de slechte smaak, de agressieve homocultuur, de teloorgang van alles wat Frankrijk ooit Frankrijk maakte.
Na 50 bladzijden heb je zijn format wel door. Gewoon: vanuit een zwaar provocatief temperament en aan de hand van een onvergelijkelijke eruditie, en dat dan in een subliem barok Frans (een Frans dat niet in België gesproken wordt) gaat hij een voor een alle heikele themas af die de Franse natie sinds meer dan 50 jaar grondig verdelen in Links Rechts. En van elk van die kwesties schets hij een beeld (een meester in de detailschildering) dat boosaardig eenzijdig Rechts is. En dat is zo merkwaardig, alles wat Zemmour schrijft is juist en amper weerlegbaar, maar de man vertikt het ook maar één keer het perspectief van de andere in beeld te nemen. Geen millimeter ruimte krijgt die andere
. Puur Voltairiaans: écrasons linfâme.
Niet zo fraai natuurlijk. Waarom lees ik dat dan zo graag? De macht van die taal. De kracht van zon ongegeneerd fanatiek betoog. Een zo consequent volgehouden maar machtig geëtaleerde en gestoffeerde eenzijdigheid. En dan is er ook nog het genot van die taal zelf. Dat soort Frans waarmee je, zo gehanteerd, eender wat kunt verkopen. Vooral revoluties.
Om u een indruk te geven heb ik, compleet at random een aantal frasen genoteerd.
Un prolétariat Zolasque (op de wijze van Zola)
La folie destructrice de lépoque
1968, cette rébellion libertaire
Une mélancolie passéiste
Le racisme nest plus une opinion, mais un délit
La Babélisation généralisée (op de wijze van de Toren van Babel)
Notre monde ouvert, fluide, sans ordre ni références.
Nous ne savons plus ou nous allons, Car nous ne savons plus doù nous venons.
Cette société de consommation, pétris de culture américaine et de haine de soi nationale.
Boulimie consumériste
Plastronner ses opinions (letterlijk: op zijn plastron schrijven)
En misschien nog deze iets langere citaten:
Le complexe Van Gogh qui régnait au ministère de la Culture depuis sa création. Par peur de rater un génie, les fonctionnaires de la rue de Valois soutiennent nimporte quelle provocation, tout laideur qui se pare des atours de la transgression. Tout rappeur fut un nouveau Mozart.
Le slogan Lart ne doit pas chercher à plaire est modifié en Lart, pour plaire cherche à déplaire.
Lart comme fondamentale ligne de fracture entre classes sociales, des classes populaires rejetant un art contemporain quelles naiment ni ne comprennent, opposés à une miroclasse délites mondialisées, qui en on fait létendard de leur nouvelle puissance ».
Le Centre Pompidou. Tandis que le Président Pompidou avait lui-même imposé en plein cur de Paris historique un musée dart moderne ressemblant à une usine désaffectée.
Prachtig toch. Een iets anders dan het Editoriaal van de Gazet van Antwerpen.
29-01-2015, 17:21
Geschreven door torfsherman 
|