Even goed nadenken

STEL....

Dat jij veel tijd hebt en dat je je de afgelopen drie jaar hebt geamuseerd met alle uitslagen van de Lotto trekkingen op te schrijven.  

En dat je mooi hebt uitgeteld hoeveel keer elk van die  45 balletjes uit de trommel kwam en bij de zes  winnende nummers zat.
En zo kwam je erop uit dat het nummer 29 slechts drie keer bij de winnende nummers zat,
en dat daarentegen het nummer  34  twaalf keer bij de winners zat.

En nu ga je je formulier voor de volgende trekking invullen.

Dat wetende van die zwakke 29 en die sterke 34,

-          Ga je nu zeker die 34 invullen en zeker niet op die zwakke 29?

  wat doen die gasten heel die tijd aan zo'n toog....

Of iets eenvoudiger gesteld.

Iemand in een café aan de toog gooit met twee (niet getrukeerde) teerlingen negen keer na elkaar een dubbel zes.

Hoeveel zou jij inzetten op de kans dat die gast de tiende keer nog eens een dubbel zes gooit ?

16-12-2012, 00:00 Geschreven door torfsherman  

15-12-2012, 17:21 Geschreven door torfsherman  

 


Torfs,
Rik natuurlijk,
doet het weer.

Rik Torfs vorige zaterdag te gast op Ned 2, in  het IKON programma Het Vermoeden,
weer eens op zijn best in een gewoon face to face tafelgesprek.

Enkele quotes genoteerd die ik graag  met u wil delen.

Rik zegt:

1.      Vergis u niet, ik ben oppervlakkiger dan ik mezelf voordoe.

2.       Liefde (denk aan  Amour) is niet met grote woorden:  jij bent de allermooiste
 Liefde is de mindere punten omhelzen als schoonheid 

3.       Ik hou van een orde waar ruimte is voor chaos

4.       Een politicus moet de mensen niet alles beloven,
 hij moet  hen leren leven met onvolkomenheden.

5.       Ik ben het eerlijkst als ik schrijf

6.       Columns (blogs) schrijven is voor mij (een beetje)  levensnoodzakelijk (geworden)



Noteer dat 1 – 5 – 6  mij het naast aan het hart liggen. 

10-12-2012, 21:23 Geschreven door torfsherman  

Amour 3.  Over Amour

((toch graag dat je de drie bijdragen Amour 1 2 3 in die volgorde leest)

Het zou dus een ode zijn aan de ultieme Liefde (met onbetwiste hoofdletter)  liefde die meegaat tot voorbij de dood. Zover kan liefde dus reiken.

Toch een dubbel gevoel bij die ophemeling van deze histoire d’Amour-.
Inderdaad Georges en Anne beleven hun ultieme liefde, ooit wellicht rianter in goede tijden, nu vooral in kwade tijden. Mooi is dat.
Maar wat zien we in de film gebeuren?

Allereerst is er het cruciale gegeven waar Anne die, bij haar terugkeer in een rolstoel van het ziekenhuis , Georges laat beloven dat hij haar nooit nog naar een ziekenhuis of een maison de repos zal brengen. Met andere woorden dat hij haar op hun appartement zal blijven verzorgen, tot het einde. Uiteraard stemt Georges daar in toe.

En zo zijn we vertrokken voor het lange verhaal van die twee, op dat appartement tot aan het dramatische einde.

Enkele details:

-          Hun enige dochter Eva, ook een klassieke pianiste, die in Londen leeft in haar rommelige relatie met een nogal frivole Engelsman en haar twee kinderen waarop ze elke vat is kwijt gespeeld..  En dan nog deze situatie van haar ouders die haar verteert. Als zij dan toch eens op bezoek komt wordt zij vrij afstandelijk ontvangen. Als Eva aandringt bij Georges dat dit alles echt zo niet verder kan, krijgt ze als antwoord: wat weet jij daarvan? Voor wie kan dat zo niet verder?

-          Er is de simpele maar zeer vriendelijke buurman die echt om het koppel geeft, die boodschappen doet en in zijn Italiaans Frans altijd vraagt hoe het gaat, komt amper de drempel van het appartement over en moet het stellen met een correct maar afgemeten, merci monsieur, hoe hij ook moeite deed om zijn vriendschap te tonen.

-          Het gewoon uit de hand gelopen incident met een verpleegster die door Georges bijzonder brutaal op haar nummer wordt gezet en weggestuurd om de onvriendelijke manier waarop zij Anne haar toiletteerde.  Bijzonder gênante episode.

-          Zelfs als hun succesvolle leerling met beste intenties op bezoek komt en bereid is Anne’s lievelingsstuk op de piano te spelen is dit na 2 minuten al genoeg voor Anne. In feite komt die man hier niets aan ons verhaal toevoegen.

-          De voordeur is vast op slot en als er gebeld wordt eerst van achter de deur geïnformeerd wie er aanbelt. De telefoon wordt enkel opgenomen als men kan lezen van wie de oproep komt.

Dat is dus het beeld van een bezitterige liefde, een inpalmende liefde, een omknellende liefde, een liefde die insluit. Terwijl een echte liefde juist openingen maakt, ruimte biedt, kansen schept. Beweging toelaat. In deze kleine en benarde relatie hebben zij niemand nodig, is niemand gevraagd nog gewenst tussen te komen. Wij redden het.
Alleen al die afgedwongen belofte: jij gaat mij nooit nog naar een ziekenhuis brengen, terwijl iedereen ziet dat dit hier echt niet langer zo kan. Vooral de behandeling van Eva, die gewoon als indringster wordt gezien, is zeer pijnlijk om aan te zien. En oneerlijk.

Te grote Liefde kan ook versmachten.

----------------------------------

Zaterdag was Rik Torfs te gast op Ned 2 in het IKON programma Het Vermoeden (terug te zien op de internet bij Ned2). En die vertelde een bijna identiek verhaal.

Torfs vertelde van zijn jarenoude haast mateloze liefde en bewondering voor zijn vader. En hoe dit gevoelen zijn hele leven (over)vulde, tot die vader overleed en Rik, ongeacht het grote verdriet en de pijn, ook plots een oneindige gevoel van bevrijding en verovering van ruimte ervoer. Plots wist hij hoe bezettend die liefde in zijn leven had gewerkt. Hij werd nadien een andere mens.

Dat bedoel ik.

10-12-2012, 18:07 Geschreven door torfsherman  

Amour 2 De Haneke ervaring.

(toch graag dat je de drie bijdragen Amour 1 2 3 in die volgorde leest)

Stel het je voor: Metropolis, zaterdagavond, duizenden meestal jonge filmliefhebbers trekken voorzien van een emmer popcorn hun voorkeurfilm in. Amour speelt in, zaal 13, 650 plaatsen. Als we binnenkomen is de zaal leeg. Als de film begint zijn we met 8 liefhebbers. En met die 8 rare kwasten zullen we twee uur en zes minuten samen zijn in een appartement met twee oude mensen in hun ondergangsfase.

Nog Haneke is die gewoonte om heel vaak, soms meer dan een minuut (en dat is lang hoor), een beeld te fixeren met alleen wat achtergrondgeluid. Gewoon een beeld  helemaal laten indringen. Dat kan een beeld van het lege salon zijn, of een rommelige niet afgedekte ontbijttafel of een gootsteen vol afwas. Maar dat kan net zo goed een close up van een gezichtsuitdrukking van George of Anne zijn. Je ziet ze denken, je ziet ze voelen. Je voelt alsof het jou overkomt.. En stel je dat voor op een scherm van wel 35 meter breed.

En dan, maar daar moet je die leeftijd voor delen, die kleine indringende facetten van het ouder worden. Die sleffende wankele gang, dat steeds minder hechten aan uiterlijk (voor wie zou je je nog optutten?), en dan die meesterlijke scène als Georges van op de grond niet meer recht geraakt. Dat gesukkel….

Opvallend zijn ook de korte dialogen, zo’n stel heeft intussen in hun lange leven ongeveer alles gezegd wat er gezegd kon worden. Zelfs muziek beluisteren is er niet meer bij. Zij zijn nu met andere zaken beschäftigt: pampers aandoen, twee lepeltjes van een abrikozenpapje binnen krijgen, en dan vooral haar klagelijke mal, mal, mal… pijn, pijn, pijn en zijn verlorenheid. Waar heb ik dat nog gehoord en gevoeld?

En dan het einde, zoals gezegd bespaar ik je het verhaal, als Haneke je dan de vrijheid laat om het helemaal in te vullen. Ga metb twee kijken, dan heb je alvast twee eindscenario's.

Nee, het is eens iets anders dan Frits en Freddy, en een vrolijk avondje uit had je je wellicht anders voorgesteld, maar dat een film je zo diep kan aangrijpen als je er zelf klaar voor bent.

En dan voor alles misschien, dit soort magistraal acteertalent van die twee Franse filmmonumenten. Dan word je weer helemaal Europeaan. Dat kan een Amerikaan niet.

10-12-2012, 18:05 Geschreven door torfsherman  

Amour 1 De film

(toch graag dat je de drie bijdragen Amour 1 2 3 in die volgorde leest)

Ik ga minder vaak naar de film dan vroeger, maar als ik ga ben ik een stuk kritischer in mijn filmkeuze. Deze keer was het AMOUR van de Oostenrijke regisseur Michael Haneke (Das Weisse Band, Caché, Le pianiste), de Gouden Palm in Cannes dit jaar...

Zoals steeds bij Haneke wil de maker dat zijn films iets van de kijker vragen, zodat iedereen nadien iets anders beleefd kan hebben, zoals boeken in ieders beleving anders kunnen zijn. Daarom vermijdt hij doorgaans dat hij aangeboden ideeën en theorieën al te expliciet in beeld brengt. En  nu ook weer eindigt de film vrij bruusk, op een kritiek moment wordt het scherm zwart en begint in stilte de aftiteling te lopen. Stof genoeg om door te denken.

Het verhaal kan haast niet simpeler: Georges en Anne, twee hoogbejaarde zeer gecultiveerde oud muziekleraars, gespeeld door twee Franse acteerlegendes Jean-Louis Trintignant en Emmanuelle Riva, wonen in zo’n typisch Parijs appartement. Buiten de beginscène verlaten we nadien geen ogenblik nog dat appartement.

De ochtend na een pianoconcert krijgt Anne tijdens het ontbijt een korte uitval. Het blijkt een lichte beroerte die na een bezoek aan het zieken,huis en een operatie degradeert tot een verlamming van haar rechter kant.

Wat we verder beleven, de film duurt ruim meer dan twee uur, is de verder aftakeling en verlies aan waardigheid van Anne en de hoploze, alles gevende liefde waarmee Georges  haar probeert te verzorgen. Anne had, bij haar ongelukkige terugkeer van het ziekenhuis, laten beloven dat hij haar nooit of te nimmer nog naar een ziekenhuis of een maison de repos zou laten wegvoeren. Na een twee de beroert is de toestand helemaal hopeloos en volgen we het verhaal van de grote Amour tussen die twee en dit tot het dramatische einde.
Ik bespaar u het einde om je ‘kijkplezier’(nou) niet te bederven als je nog wilt gaan kijken. Maar wel benieuwd welk einde jij aan de film breit….

In twee volgende stukjes deel ik graag enkele beklijvende indrukken.

10-12-2012, 17:57 Geschreven door torfsherman