|
Ik kan het niet laten. Ik ben geen taalkundige, maar taal, ik heb er iets mee.
Laat ons het vandaag even over de TWEEDE PERSOON hebben
.
Het Je, jij, Jouw, Jullie was in onze jeugd ronduit Hollands, synoniem van aanstellerig. Wij waren nog van het stoere, stroeve GE - GIJ - U, met dan wel een eigen leuke meervoudsvorm: : gijlie, wijlie, ullie, zijlie. (komt allicht van wij lieden, gij lieden, u lieden)
de Beleefdheidsvorm
De beleefdheidsvorm is ook niet zo ons ding. Het onderscheid tussen gij/jij en U lag in Vlaanderen niet zo scherp als dat ligt bijv. in het Frans en het Duits.
het bekende grapje "zegt eu mor gaai teige maai"...
Misschien omdat onze grootouders in hun leven nooit in gesprek kwamen met hoog volk? Maar dat maakt wel dat wij nu vaak last hebben met die beleefdheidsvorm: tu, toi of vous, du, deine of Sie en Ihre. Ook vergeleken met Nederland, daar ligt dat onderscheid je/jij en U net iets scherper. Ik moet daar altijd bij afwegen, en ik vergis me regelmatig en moet me niet zelden laten corrigeren. . Geen automatisme dus.
Gesproken taal.
Dan is er nog de norm van het vlot in de mond liggen. Je moet het zonder hakkelen gezegd krijgen. Heb je van de Zilveren Vloot, hoor jij nog wel goed, kom je in de problemen dan valt die t altijd weg. En dat is ook de juiste spelling, zonder -t. Dat accepteerden wij van de Hollanders.
Maar waarom is deze door en door Vlaamse vorm niet doorgegaan:
hebde mij gezien op den TV, gade nu zwijgen, weette gij wel wat gij zegt, wilde mij eens gerust laten
Vlotter in de mond kan toch echt niet. Hebt u mij gezien op TV, heb jij mij gezien op TV of hebde mij gezien op TV, ik kies voor dat laatste. Gade nu eens efkens uwe mond houden? Zo Vlaams als het maar kan.
De vlotte uitspraak is iets wat bij de Fransen nog veel zwaarder weegt, maar dat dringt niet door in de spelling. Daar blijven die letters staan ook al mag je ze nooit uitspreken: comment . vous parlez, Paris, prison, enz
Fonetisch spellen, zoiets laat de Académie daar nooit gebeuren. Die blijft zich ook verzetten tegen computer en mail. Terecht of onterecht?
Spelen met het Lidwoord.
Waarom is het Den Anderlecht, Den Beerschot, De Lierse, De Malinois terwijl Brugge en Zulte Waregem het zelfs zonder lidwoord moeten stellen: Brugge. En waarom spreekt voetbalgek Nederland nooit van den Ajax, den Feyenoord? Niemand krijgt daar een lidwoord.
Hetzelfde bij voornamen.
De Frans, de Gommer, de Lucien, maar den Albert, den Bernard, den Dirk, den Hugo, den Toon (met buigings-n).
Maar noch Maria, noch Julia, noch Josefien moeten op een lidwoord rekenen. Ondubbelzinnig seksistische grammatica. Terwijl in Duitsland iedereen een lidwoord krijgt, der Franz, Die Angelika, en in Frankrijk niemand. Le Charles, La Edith
nee, dat zeg je nooit, al mag je tien keer Charles De Gaulle of Edith Piaf bedoelen.
En dan ga je op zoek naar de regels. Wanneer een n en wanneer geen n?
Dan merk je dat het uitsluitend bij mannelijke woorden of namen gebeurt. (alhoewel, hoe mannelijk is Anderlecht en hoe onzijdig is Zulte Waregem?)
En dan die uitgangs n. Die is er zuiver voor de uitspraak. Die komt er enkel voor een klinker (nogal wiedes) maar ineens merk ik dat ze er ook komt bij de B, de D, de H en de T. Den Bernard, den Desiree, den Hans en schoenen van bij den Torfs. Waarom?
Waarom allemaal?
Je vraagt je af waarom er zovele (tiens, mijn corrector dwingt mij zo vele in twee woorden te schrijven, niet aan elkaar dus, maar zoveel moet wel aaneen
waarom?) zo vele soorten denkspelletjes bestaan en gespeeld worden, terwijl er gewoon met alledaagse taalgebruik zo leuk te joelen en te gamen valt. (nee, gamen neemt hij nog niet aan
.)
Het Groot Dictee der Nederlandse Taal....,
ik vind dat belangrijker dan Wimbledon.
En we hebben gisteren toch weer maar eens mooi gewonnen !
Voilà, hieronder onze held !
Allen OP naar Zaventem om onze held bij zijn thuiskomst toe te juichen...
19-12-2013, 14:48
Geschreven door torfsherman 
|
TIENS..... 25-11-2012
Ignaas Verpoest Ingenieur - Evangelist
Claude Lanzmann
En om dan toch positief te eindigen: 
