Mijn maag helemaal ondersteboven

Nee, geen late nawee van een XXXL nieuwjaarsviering.

Iets verkeerds gegeten?
Niet dat ik weet.

Iets misvallen?
Inderdaad, iets misvallen.
Iets fouts gelezen.

In sommige winkels voor dameskledij is er een zithoekje voor geduldige mannen,
een gemakkelijke lederen zetel,
soms zelfs een tasje koffie,
allemaal om niet ongedurig te worden.
Maar steevast ook een stapeltje verstrooiende lectuur
En daar heb ik het opgedaan….

Begin deze week, een modehuis ergens in de Huidevettersstraat in Antwerpen.
Ik beland in zo’n zwarte leren fauteuil,
ik pak zo ’t eerste beste boekje beet dat daar ligt.

Boekje… nee, zeg maar boek.
Een extreem glossy ding op dik glanzend papier,
met als titel:  PRESTIGE ANTWERPEN 2011
en als subtitel (hou u vast)
“Quality is a way of Life”

Niets vermoedend begin ik te bladeren
Dat gaat van het verhaal van Fernand Huts, een naam die bijna synoniem zou zijn van quality,
Het verhaal van Porsche, voor minder gaan ze niet
Met een Ferrari door Toscane, en dan al die Italiaanse renaissance,
Harmonie tussen Tuin en Zwembad, tuindesign Ludo Dierckx aan het woord,
Whisky, de duurste whiskyflessen ter wereld, top of the bill een fles van 523.000 €,
Vlak daarna een van slechts 183.000€, maar die moet ge wel met drie flessen kopen….

En dat gaat zo door, 300 blinkende bladzijden lang.

Ik heb al een half doosje Renniekes binnen, negen glazen Alka Selzer,
zelfs 3 tabletten Motillium bleven zonder effect
die misselijkheid wil maar niet overgaan.

Ten einde raad start ik morgen, als het niet beter is, met een Realtinekuur.
En als dat niet helpt neem ik een half jaar een abonnement op Dag Allemaal,
als tegengif.

11-01-2013, 19:06 Geschreven door torfsherman  

OPUS 1932 houdt zijn woord: 2013 niks dan positieve signalen.

Ik wil mijn bezoekers al lang deelachtig maken van mijn verslaving, mijn verslingerd zijn op een programma bij VT4. Het is uiteraard een oud Woestijnvisproduct: De Rechtbank. Je neemt er met plezier de drie reclameonderbrekingen bij.

Gewoon een human interest reeks waarbij de camera ons meeneemt naar het concrete alledaagse gebeuren in de gerechtszaal, dat gaat van politierechtbank en Vredegerecht tot Hof van Beroep. Daar passeert de kleine man in al zijn kleine gedaanten voor die misschien laatste instantie in onze samenleving die nog respect afdwingt: de rechtsprekende macht. Je moet nauwelijks nog fictieverhalen lezen, of naar de film gaan: luister en kijk naar die mensen en bewonder vooral de doorgaans sublieme manier waarop die rechters met die brokjes kleine of soms grote ellende omgaan. Je leert al heel snel dat die blinddoek voor de ogen van Vrouwe Justitia niets meer is dan een symbool. De werkelijkheid is zo anders.

  Rechter D'Hondt zie je nadenken...

Gisteravond (09-01) misschien een relatief hoogtepunt meegemaakt in die reeks. Uiteraard stonden we voor de ‘toog’ van onvergelijkelijke rechter D’Hondt  in Dendermonde. Een stokoude man (80 sic) moest komen uitleggen waarom hij, ergens in de straten van Dendermonde, met zijn auto was doorgereden nadat hij met zijn zijspiegel een accidentje had veroorzaakt. “Eerlijk mijnheer rechter (maar dan in dat carnavaleske Dendermonds) ik heb niks gehoord of gezien. Ja later zag ik dan mijn zijspiegel was ingedrukt”. "Jamaar, zo'n ingedrukte spiegel, dat geeft nogal een saflette, hé mijnheer, dat kan toch niet?" En dan die spitse dialoog tussen rechter D'Hondt en die man. Daar mag Geert Hoste en al zijn makkers comedians, nog jaren voor oefenen om dit soort invoelende humor te presteren.

Maar er is in De Rechtbank niet alleen dat onnavolgbaar humorgehalte van de gewone mens en het woordspel met de zittende magistratuur. De Rechtbank is nog zoveel meer. Vooral als het niet meer ‘om te lachen is’. Een leerschool in alle soorten menselijke gevoelens tegelijk, noem ik het.

Een leerschool in empathie en sociaal invoelen. Zo vaak mompel ik in mezelf: “wat moette daarmee doen?” Aan zo’n geval is geen enkele goede kant te breien, en toch moet die rechter ‘iets’ uitspreken.
Een leerschool in mededogen, mildheid en nuance. Luister eens goed naar die mens en beweer dan maar eens met het hand op het hart dat er slechts één oplossing is: de blinde zero tolerance. Zo vaak zeg je zelf: die gast den bak in steken maakt het allemaal maar erger. Maar wat “moette” daar dan wel mee doen?
Een leerschool in burgerzin. Hoezeer we ons gelukkig mogen prijzen in dit democratisch bestel te zijn geboren. Geen 10% van de wereldbevolking kent de luxe van dit soort justitieel apparaat. En dan hou je wel je mond als er soms eens iets misloopt. Genoeg stof om na te denken tijdens de onderbrekingen waar ze je van de ongelooflijke kortingen bij Citroen proberen te overtuigen.

DE RECHTBANK. VT4. Niet te missen.

10-01-2013, 00:00 Geschreven door torfsherman  

Kerstboom afgebroken, de herdertjes ingepakt, lege flessen naar de container…
we beginnen er opnieuw aan.

Een heel zinnige nieuwjaarswens vind ik: en dees jaar wat minder zagen….
Maar het is geen Driekoningen of we zijn weeral bezig. Tegen wie zegdet?

En toch gaat Opus1932 een poging doen. Positiever moet het worden.

Maar ik vraag nog één laatste uitzondering, om het af te leren dan, om nog voor de allerlaatste keer een grimmig stukje te plegen. Nou, grimmig, het komt uit een heel warm hart. Lees verder.

Het gaat over de actie van Studio Brussel eind vorige jaar:  Music for Life 2012.
Ik lees op hun  website als nabeschouwing:
Een week om dementie nooit te vergeten, beter kunnen we Music For Life 2012 niet beschrijven. Herbeleef alle hoogtepunten van 7 dagen Songs For Life.

Op zich wel geestig ‘een week om nooit te vergeten’ dat zeg je tegen een demente. Ik heb geen pin gekocht, laat staan opgestoken, ik heb er nauwelijks wat bij gevoeld.
Om drie redenen:
1. Altijd hetzelfde bij dit soort acties, of het nu Bono, Nick Balthasar of Het Glazen Huis is, het goede doel wordt heel snel het goede middel, om aandacht te krijgen en zichzelf te promoten.
2. Maar ten gronde: wat is eigenlijk het maatschappelijk probleem met dementie? Ik heb het wellicht niet goed begrepen. Het treft vaak je hoogbejaarde (groot)ouders en dan ga je ze met heel de familie, in normale omstandigheden, nog met meer tederheid omringen.
3. En voor de demente zelf is het probleem evenzeer onduidelijk. Met een wegdeemsterend bewustzijn verdwijnt grotendeels ook de pijn en de schaamte om deze finale aftakeling.

Oké, allemaal wat kort door de bocht van mij, maar als men het mij had gevraagd (quod non) had ik een veel schrijnender probleem. Het is een belendend perceel van de dementie: ik zou veel liever een actie zien die pleit voor een meer genuanceerde omgang met het veel tragischere fenomeen dat men vlotjes met één term depressie noemt.

Ook voor mijn voorkeur heb ik drie redenen:
1. Deze plaag (want dat is het) treft alle leeftijden en alle lagen van de bevolking. De aandoening, want dat is het, is heel moeilijk behandelbaar, veroorzaakt onnoemelijk lijden en kent niet zelden een tragische ontknoping.
2.  Deze aandoening mist quasi elke maatschappelijke acceptatie. Het wordt zo vaak als een zwakte aanzien (terwijl de genetische component zeer groot is) en regelmatig in de pers wordt het overgebruik van alle soorten psychofarmaca geculpabiliseerd. Er wordt een sfeer van schaamte gekweekt. Je wordt op slag economisch, maatschappelijk, cultureel uitgerangeerd. Het woord “zot” is nooit ver weg.
3. En dan het ergste: de depressie treft niet enkel de zieke maar richt zeer vaak een ware ravage aan in het gehele gezin en omgeving. Niemand in een gezin van de zieke blijft overeind. En weer die schaamte. Heel het gezin lijdt mee.

En weer oké, er zijn gradaties, maar een, actie die zou aansporen iets meer genuanceerd over dat onderwerp te kletsen… ik zou er misschien een pin van kopen.

07-01-2013, 12:18 Geschreven door torfsherman