goed voor het gazon, nefast voor de fiets en de terrasjes
Om die twee kwade dagen heelhuids door te komen
daarom deze aanreiking.
Een kleine filosofische denkoefening
(je hebt er niets anders voor nodig dan een frisse kop)
De filosoof zegt:
als wat is, al wat gebeurt is steeds een effect van oorzaak en gevolg.
Die filosoof zegt dus: niets gebeurt/bestaat zomaar. Alles heeft een oorzaak. Komt ergens vandaan. En het is niet omdat je de oorzaak niet direct ziet dat er geen oorzaak is. Niets komt "uit de lucht gevallen".
En het is, sinds het overlijden van God, de taak van de wetenschap om op zoek te gaan naar al die oorzaken.
Nu de (denk)oefening:
Is dat zo?
Kun jij iets bedenken in je bestaan dat werkelijk zonder oorzaak zou zijn?
????
en zo zullen we, met wat doordenken, alras uitkomen bij de vraag naar "De Eerste Oorzaak" (de kip en ei toestand). Maar daartegen schijnt de zon alweer en kunnen we stoppen met denken.
Ooit bestond de droom (het geloof) dat de wetenschap zou uitkomen op een theorie van het AL, één grote samenhangende theorie die verklaring zou brengen van al wat ooit was, is en (!!!) nog zal gebeuren. Zo grondig zou men dat oorzaak gevolg verhaal doorgrond hebben dat niets nog verborgen zou zijn.
Daar is dus niets van in huis gekomen, integendeel, hoe meer de avant garde wetenschap vordert hoe groter de vraagtekens waarop zij stuit. De wetenschap zal het mysterie nooit uitschakelen.
Mag ik nog even doorgaan op mijn vorige post. Met de non fictie versie van de film Deux Jours et une Nuit.
Natuurlijk zuigen de Dardennes die verhalen niet uit hun geniale duim,
ze doen gewoon het verhaal van de alledaagse realiteit in hun regio, de wijde omgeving van Luik en Charleroi, niet zo lang geleden het kloppende hart van industrieel Europa. Een soort Ruhrgebied. Totdat het hyperkapitalistisch bestel vaststelde dat de streek (en de mensen) leeggezogen was en zich verplaatste naar oorden waar de bonussen alweer voor een tijd konden worden veilig gesteld.
Wat zij achterlieten, dat laten de gebroeders Dardenne zien in hun sociaal bewogen films: een grof vervuilde schroothoop met mensen die zich als schroot gingen voelen en gedragen. Weggeworpen. Je moet zowaar geen communist zijn om dat te erkennen.
En dan is er natuurlijk de PS, die aparte Waalse vorm van socialisme. In Vlaanderen is de meerderheid overtuigd dat de PS-staat niet de oplossing maar de drive van het probleem is. Zij houden het in stand om hun incontournabele status te consolideren.
U zegt het maar vanuit uw villa in Sint Martens Latem of 's Gravenwezel.
Vorige week hoorde ik op RTBF Radio Jo Libeer van VOKA die zwaar onder vuur gelegd werd met een aantal zeer directe vragen over het sociaal economisch programma van de NVA, waar twee op de drie Vlamingen achter staan. In een onberispelijk Frans kon de VOKA-man het spervuur pararen met zuiver rationele argumenten. Ik kon de man alleen maar beamen.
Maar na het zien van die film dacht ik ook: oké mijnheer Libeer, oké mijnheer Torfs, maar ga jij dat "juiste" verhaal maar eens doen bij de mensen uit deze film. Kom daar maar eens af met het ondernemingsvijandig klimaat, met te zwakke rentabiliteit van de ondernemingen, met hoogste belastingdruk, met onbetaalbare sociale zekerheid, met dringende correcties in de werkloosheid, de pensioenen en de index, het verhaal van het vangnet dat hangmat werd enz..., maar dat is niet het probleem van deze mensen.
Daar gaat het iedere dag om overleven, werk of veel meer het gebrek eraan, schulden, verslaving, kapotte cohesie en de alle soorten sociale problemen die, één op één, uit die neergang voortkwamen en komen.
Of het PS recept: "NON, wij vertrouwen u niet, u wilt onze totale neergang", of dat de oplossing is?
Natuurlijk niet. Alleen zou zo'n film ons van al te straffe en al te snelle oordelen moeten weerhouden.
Dit ter attentie aan de vele mensen die mij haast dagelijks mails in die sfeer bezorgen.
Het was lang geleden, maar ik heb deze week nog eens de weg naar de bioscoop gevonden.
Geef toe dat het doordeweekse aanbod in onze zalen er niet toe aanspoort. Natuurlijk zijn die filmuitbaters ook niet gek en programmeren die de films waar ze volk voor krijgen. En dat zijn dus duidelijk niet mijn films.
Godzilla, Hoe tem je een draak (2), Koemba, Tinkesbell en de piraten, X-man Days of the fiture past die titels alleen al. Actie, geweld, science fiction, extra terrestrials zijn zeer geliefd, special effects in de hyperlatief, knotsgekke debiele kluchten of gewoon de wereld van de games op reuzenscherm in langspeelfilm gezet, elke week is er nieuwe aanvoer.
Geen oordeel, wel een besluit: ik schrijf voorlopig de cinema af. Totdat de tijd van de grote festivals eraan komt waar dan eindelijk nog eens de kwaliteit komt bovendrijven. Met als topper voor mij: de Gouden Palm van Cannes.
De verwachtingen voor Cannes lagen dit jaar zeer hoog voor een derde Palm voor onze landgenoten de gebroeders Dardenne met hun nieuw sociaal drama: Deux jours, une nuit. Na Rosetta (1999) en LEnfant (2005) zou deze derde palm (een record) de bekroning van hun carrière uitmaken.
België in de wereldtop
Het heeft niet mogen zijn, de palm ging dit jaar naar de film Winter Sleep van de Turkse regisseur Nuri Bilga Ceylan. Maar niet getreurd, wij hebben er in ieder geval alweer een onvergetelijkeBelgische film aan overgehouden.
Het decor is alweer de stad Luik en zijn grijze troosteloze outskirds, zeg maar een thuismatch voor het kiesvolk van de PS, maar dit keer focussen de Dardennes op een milieu net boven de sociale onderkant. Mensen die het nog een beetje redden, een stukje proto middenklasse, maar waar niets mag mislopen of ze tuimelen in de armoede. En dan hoopt alle menselijke, psychologische en maatschappelijke miserie zich zeer snel op.
afscheid van de collega's
Ik ga u zeker niet het scenario verklappen, ik VERPLICHT u gewoon om te gaan kijken. Alleen zal dat voor u niet simpel zijn.
Ik kon mij voor de zoveelste keer behelpen met de Cartoons (gelukkig weer open !) maar reken niet op de grote zalen van UGC of Kinepolis, want daar lusten ze van dit soort film geen pap. Alleszins niet hun getrouwe cinemapubliek. Dus verwacht Dardenne zeker niet In Lier of Mechelen of een ander provinciaal nest. Jawel, deze week waren er in de UGC vorige dinsdag drie vertoningen geprogrammeerd. Maar daar ben je vandaag dus te laat voor.
Vanochtend op het Radionieuws (mijn nieuwsbron bij uitstek, daar verneem ik het als Christus weer eens verrijst) gehoord dat de Brusselse voetbalclub RWDM ermee stopt.
RWDM zelf al een fusie van drie zieltogende grootheden uit het vooroorlogse Belgische voetbal: Racing Brussel (de chique) met stamnummer 6 gesticht in 1891, White Star uit St.Pieters Woluwe (met de rosse Jean Straetmans) en Daring Molenbeek de ploeg van de echte ketten.
Geen licentie, dus degradatie naar derde en Johan Vermeersch die nu eindelijk besloot ermee te stoppen. Nu redt zelfs hij het niet meer. Schulden, geen aanhang, geen sponsors, wegvallen politieke steun, geen persaandacht, hoognodige investeringen en kas is leeg en nu geeft Vermeersch het dus zelf op om er nog verder zijn eigen centen in te steken.
Allemaal: over en out.
Union 60, zestig wedstrijden zonder nederlaag 1933 1935
Doet me eraan denken hoe het voetbal als volksvermaak er helemaal onderdoor ging. Een tijd toen het voetbal een zaak was van gemeente tegen gemeente. Soms twee clubs per gemeente (niet zelden van verschillende politieke huize) wat aanleiding gaf tot heroïsche confrontaties (de derbys in Brugge, Mechelen, Lier, Tongeren, Ronse enz.) Toen was voetbal leuk, echt leuk.
De flamboyante zakenman Vermeersch, nooit van relletje vervaard, mijmerde vanmorgen op de radio dat het nu helemaal onmogelijk was geworden nu in Brussel alle aandacht naar Anderlecht stroomt, een club die in feite door geheel Vlaanderen wordt gefinancierd. En verder doodgaan in derde klasse was voor hem geen optie meer.
En dan denk ik aan dat vooroorlogse voetbal met in Brussel alleen al, zeker 8 clubs die naar de Belgische top speelden: Union St. Gilles, Racing Brussel, Daring Molenbeek, White Star, Forestoise, Ukkel Sport, Crossing Molenbeek, en natuurlijk Anderlecht. Elke week een Brusselse derby. In Antwerpen, zelfde verhaaltje: Antwerp, Beerschot en Berchem Sport, de grote drie konden regelmatig bij de buren gaan spelen: Olse Merksem, Racing Borgerhout, Tubantia, Belgica Edegem In Luik, idem dito: F.C. Luik als de ploeg van t stad, moest naast zich Standard zien opkomen, maar er waren ook Tilleur, Seraing, Fléron, Herstal. Allemaal derbys. En om dan toch één super hoogdag te kunnen vieren was er de jaarlijkse België Holland, eigenlijk ook een derby, en le match sympathique Belgique France, met Luc Varenne in de hoofdrol, steevast op11 november.
Lierse Lyra 1951
En dat hebben we dus allemaal ingeruild in naam van het Grote Voetbal, dat alleen Europees denkt (daarbeneden ben je so wie so bladvulsel), dus het grote geld dat het overnam en waarin de Business Seats oneindig belangrijker zijn dan de volksplaatsen op de staantribunes. En de champagne de hot dog en de frisco verving.
In de plaats krijgen we nu: België Zuid Korea. Of S.C. Lokeren dat in de derde voorronde van ik-weet-niet welke cup uitkomt tegen het Oekraïnse (even diep adem halen) FC DNIPRO DNEPROPETROVSK. 't Is eens iets anders dan tegen Vigor Hamme.
Nostalgie? Natuurlijk, maar het legt toch een vinger op de wonde in onze samenleving: de bovenmenselijke schaalvergroting van alles wat er is. Of noem het een doorgeschoten neo-liberalisme in de voetbalsport waar de markt het helemaal overnam van de clubliefde. Vlaggen, fanfares, optochten, supportersclubs rond een wijkcafé, lokale idolen die s maandags na de match gewoon weer in hun slagerij, bakkerij of achter de toog van hun café stonden. Folklore.
Nostalgie, jazeker, maar wat is daar eigenlijk mis mee?
(iets over negen, 3 minuten en je bent klaar met de nationale pers)
dat de commentator van Gazet van Antwerpen hoopt of verwacht (dat heb ik niet goed gehoord) dat de nationale cohesie die dezer dagen door het voetbal uit de lucht is komen vallen , zich de komende dagen, maanden, jaren zal doorzetten in heel ons publieke leven.
Hij bedoelt duidelijk: in onze alledaagse omgang met elkaar.
dus ook op perron 6 van "de Nord"
HOPEN mag je doen wat je wilt,
ik kan hopen dat koning Filip met zijn belle Mathilde, met die rode sjaal, zich de komende maanden ongegeneerd zal mengen onder eender welke massa: met een volle kar in de rij aan de kassa van een Lidl, op de cyclocross van 10 november in Hamme Zogge (de bollekescross) en waarom nu niet volgende maand al op het Sfinx Festival in Boechout met de klein mannen erbij?
Maar dat zal echt niet gebeuren. Niet getreurd, op de bollekescross zitten ze er niet op te wachten.
Maar VERWACHTEN
Dan zeg ik even stellig als bij Filip in Hamme Zogge, daar komt ook niks van. Zo zit dat zoogdier "mens" niet in elkaar.
Hij (de mens, niet ik natuurlijk) bedoelt het soms wel goed, en soms zou je zeggen: ja hij kan het, maar dan ineens is hij weer helemaal zichzelf: ikke, ikke en nog eens ikke. Tussen droom en daad ligt dat restje krokodillenbrein onder zijn schedel .
Daarom getreurd? Wel nee, gewoon beseffen: hij kan niet beter, het zit er niet in en we zijn al blij als hij het soms eens goed bedoelt.
Zoals gister namiddag, net nadat wij gezamenlijk Rusland vernederden.
* * *
Ook gemerkt dat in die commentaar van GVA heel het probleem van de DUURZAAMHEID gesteld wordt?
Duurzaamheid, een gegeven dat zich op elk menselijk niveau stelt, voorbij de waan van de dag, voorbij de roes van het goedkoop succes.
België in de wereldtop
afscheid van de collega's
Union 60, zestig wedstrijden zonder nederlaag 1933 1935
Lierse Lyra 1951
