niet direct moeders mooiste onder onze organen

“Dat zit enkel tussen uw oren”
een overdadig gebruikte uitdrukking om “zwevende” mensen terug bij de “echte” werkelijkheid te brengen. Voetjes op de grond, zoals dat dan heet.

“Tussen uw oren” betekent zoveel als: 
puur ingebeeld, geen enkel verband met de realiteit, en dus compleet te negeren.  

Merkwaardig toch dat strenge oordeel.
Kent u iets dat niet in eerste instantie “tussen uw oren leeft”? 
Verliefd word je tussen je oren.
En waar zou zoiets elders leven dan tussen “uw oren”?

Of wat moderner uitgedrukt:
kent u iets dat niet in eerste (en à la limite laatste) instantie perceptie is. Jouw perceptie. Jouw kijk op.
Nog zoiets: “Den Beerschot is een wereldploeg…”

Natuurlijk raken we hier op luchtige toon, een fundamenteel filosofisch vraagstuk. Maar die rakkers gebruiken daar vreselijk moeilijke woorden bij, hoofdzakelijk met de bedoeling dat ze het gesprek onder gelijkgestemden  kunnen houden. Er is dan sprake van zijnsmetafysiek en wezensmetafysiek, en hoe Thomas van Aquino dat nu juist bedoeld heeft.  


                kijk eens goed naar die man zijn oren.....
 


Alleen vergeten die mannen (uitsluitend een mannenwereld) dat jij en ik, net als Thomas van Aquino ook twee oren hebben. Waar nogal wat tussen leeft.

Maar dat wist u natuurlijk allemaal wel.

Waarom dan dit stukje?

1.  Allereerst om af te leren te doen alsof wat tussen uw oren zit (gedachten, gevoelens, inzichten, idealen enz.) niet echt is. Er is maar één werkelijkheid en dat is die tussen mijn oren. Mijn werkelijkheid dan wel.
2.  En te beseffen dat mijn oren jouw oren niet zijn, en dat we, met al die oren, moeten leren leven met een veelheid van werelden.

En toch hoor ik je al mompelen: quatsch, als ik tegen een tafel loop, dan staat die tafel voor me en zit die niet tussen mijn of uw oren….

????

Voor u ook “e pintje”?

14-11-2014, 00:00 Geschreven door torfsherman  

Ik denk dat ik het eerder al eens over deze man had.

Bert Keizer (Amersfoort °1947) Nederlands meest bekende arts, tegelijk filosoof en hoog gewaardeerd publicist.  Als je zijn boek Het refrein is Hein (1994) nog niet las dan dwing ik u nu richting bib. In dit boek ontmoet je de man in volle glorie. Een zeer openhartige schets van het leven in een verpleeghuis, een typisch Nederlands concept: opvang van mensen waar de reguliere behandeling in een ziekenhuis verder geen raad mee weet. Een soort menselijk containerpark. Het is een kritisch verhaal over leed, angst, onmacht, dood, zin en onzin van medische behandeling.

Bert Keizer heeft zo zijn eigen kijk op het medisch beroep, de medische wetenschap en het leven.

Natuurlijk is het een onmogelijk moeilijk vak, temeer omdat de bewust geworden patiënt, omringd door zijn hele omgeving, er met zijn neus bovenop zit. Het gaat over zijn leven of dood. En onsterfelijk is niemand, maar dat is blijkbaar nog niet bij iedereen doorgedrongen.

In De Gids (2014/07) schrijft Keizerj het openingsartikel van een nummer dat gaat rond het thema GELOOF. 
In dat artikel geeft Keizer een volgens mij typisch Keizeriaanse definitie van zijn vak.

“Ons vak vandaag is een amalgaam van
biochemie, biologie, werktuigbouw, fysica, elektronica, doodsangst, medelijden, machtsstreven, cynisme, godsdienst, bijgeloof, geldhonger en hoop. Aan de ene kant: wetenschap. En aan de andere kant dat zootje ongeregeld.”

Alleen al, aan die ene kant, de onmogelijke combinatie van biochemie en biologie, dat is de wereld van zeg maar atomen en moleculen naast de wereld van neuzen en  darmen.
Atomen kennen noch leven noch dood, zij zijn eeuwig, oerstof waar niets bijkomt of afgaat. Atomen slijten niet. Bij Neuzen en darmen zijn dood en leven het alfa en het omega is. En die twee tegelijk op uw pad krijgen, dat is ons vak.
En dan is nog maar "aan de ene kant".

  microspopische opname van longkankercellen


Descartes, met zijn dualisme ziel / lichaam, geest / stof (Je pense donc je suis) wordt al eeuwen weggehoond, geen sprake van dualisme, maar tot nu toe heeft niemand ooit getoond hoe wij geest en stof aan elkaar moeten vastmaken. Het valt tot vandaag dan ook niet te rijmen dat wij uit moleculen en atomen bestaan en toch sterfelijk zijn. En toch is dat ons dagelijks werk.

En dus wordt er vaak zomaar behoorlijk wat “aangeklooid”. Antibiotica, antidepressiva, pillen, of het ergste van het erge: de alternatieve. En dus durft een autoriteit als Sjoerd Repping, hoogleraar voortplantingsgeneeskunde aan de UvA, in een televisiedebat stellen dat “50 % van alle behandelingen die wij toepassen in geneeskunde niks uithaalt”.

En dan is het aan Keizer: wat zouden we zeggen als een bruggenbouwer in een ernstig televisiedebat kwam vertellen dat 50% van de bruggen helemaal niks doen in de zin dat er zelfs geen huisdier veilig overheen kan? Stop toch die pseudo bruggenbouwer.

Nu is bruggen bouwen wellicht een heel moeilijk vak,  maar bij de alledaagse geneeskunde komt daar nog dat “zootje ongeregeld” meespelen. Begin er maar aan.

13-11-2014, 19:46 Geschreven door torfsherman  

De Foor:
zeker geen woord dat genade zal vinden bij de taalpuristen die eerder deze week aan bod waren.

Als zij bepaalde woorden (exoten) niet toelaten tot het Algemeen Nederlands maken zij m.i. een dubbele fout:    1. zij negeren het gegeven dat taal een levend organisme is dat alle karakteristieken van het fenomeen leven in zich draagt en 2.  zij zijn opzettelijke blind voor  de warreling van onuitdrukkelijke connotaties die vaak aan dergelijke exoten vasthangen.

Soit, ze doen maar.

De Foor dus, bekend uit ”truccen (weer een exoot, want 'trucs' is iets anders) van de foor”.

Vandaag staat voor mijn deur, dat is de Grote Markt van Lier, de jaarlijkse foor opgesteld. De drie eerste weken van november. Een winterfoor dus. Ik kijk er dus vanaf mijn tweede verdieping, drie weken op neer en ik ontwaar een kakofonie van triviale smaak. Alle lelijkheid van deze tijd samengepropt in een marktvullend boordkartonnen decor.

Tot daar aan toe.

Vanmorgen terwijl ik snel naar de warme bakker liep voor een paar  broodjes (liefst kaiserkes)  liep ik tussen die kramen. Nou van kramen is amper nog sprake: laten we het “opstellingen” noemen, met uithangborden, ze waren op dit uur gelukkiglijk gedoofd, wedijveren in schreeuwerigheid.
En plots overviel me, denkend aan de foor van mijn jeugd, ik zag mezelf tussen mijn 5 en 10, een vreselijke weemoed. Ou sont ils donc….

Fout en driedubbel dwaas natuurlijk om mijn tijd beter te vinden, en toch… ik had het.
Het waren voor mij uitgedoofde beelden.  Ik wil er een paar met jou ophalen.

   keus tussen Fangio en pompier

Mijn prilste foorervaring.

Als ik er nu op terugkijk ben ik er zeker van: de jaarlijkse foor die telkens begin november drie weken in onze kleine stad neerstreek, was voor mij (zie mij zo tussen 8 en 12) pure magie.
Als die bohemers, want zo noemden wij die foormensen (extreem pejoratieve bijklank),  arriveerden, kwam in mijn klein leventje van thuis, school, kerk, straat, en de paar die ik kende, voor enkele dagen de grote vreemde wereld binnen.  De mannnen, donker van huidskleur (ik had tot mijn 18 geen levende “neger” gezien, wel veel missiekalenders) en grote snorren, de vrouwen met lange rokken en hopen kinderen met snottebellen.  En volgende week trekken die met hun molen naar de foor in Amerika. Dachten wij.

Een wereld waarin duidelijk alles anders was, vreemd maar wel aantrekkelijk, en tegelijk een beetje angstaanjagend. Die bohemers waren immers allemaal vermomde boeven die, zodra de zeilen van hun paardenmolen waren neergelaten, op rooftocht trokken. Dat wisten we zeker. En dat wist ook het lokale geboefte dat in die weken zijn eigen kansen schoon zag.

Ik leefde de helft van het jaar naar de komst van de foor toe.
Met een mengeling van uitkijken en afgrijzen.


Maar dit was intussen duidelijk: de wereld was vast en zeker groter dan mijn Lier.

    hier landde voor drie weken: 
                                                                                           een glimp van de grote wereld.

10-11-2014, 00:00 Geschreven door torfsherman  

Een vreemde wereld dus die mijn Biedermeier bestaantje kwam overhoop halen. Allemaal dingen waarvan in dat kleine leventje gewoon geen sprake was, hooguit een fantasierijke verbeelding. Op de preekstoel hadden ze er ook geen goed woord voor over. En vanuit het college vonden de pastoors dat een bezoek aan de foor enkel kon op zondag, van 12 uur tot vier uur. Daarbuiten mochten wij daar niet gezien zijn tenzij in gezelschap van onze ouders.

Want op de foor loerden een aantal zonden van het ergste soort, zonden waarvoor onze opvoeders bijzonder beducht waren. Jawel, seks.  De reuze reclameborden aan de cinema, maar dan in het echt.

Zo was er de beruchte rups met kap.

  60 seconde timr ot



Een ding met bakjes voor twee dat met enige snelheid ronddraaide. De middelpunt vliedende krachten deden de rest. Ze duwde de inzittenden op elkaar. Tot daar aan toe, maar die bohemers vonden niets beter dan halverwege de rit, een kap over de bakjes te schuiven zodat de inzittenden voor korte tijd buiten elke sociale controle vielen.

 doe mij maar de catch met de dikke borsten

10-11-2014, 00:00 Geschreven door torfsherman