Volledig over de nu echt over het hele land uitdijende Rode Duivels gekte.
Het wordt echt leuk om te aanzien.
(vanmorgen kwam mama Ellen dochtertje Marie -15 maand- tonen aan oma Suzanne voor ze haar schatje naar de kinderkribbe voerde: uitgedost in zwart rokje, geel bloesje en rood jakje)
Het VRT Journaal was gaan kijken in de Vrije Basisschool van Merksplas
(tussendoor een kijkje op de onwaarschijnlijke degelijkheid van ons Vlaams basisonderwijs)
Daar hadden de leerkrachten gevraagd dat vandaag alle kinderen zich zouden uitdossen 1/3 in zwart, 1/3 in geel, 1/3 in rood, inclusief de leraars en leraressen. En ze waren er, prachtig zicht zo'n tricolore opgestelde speelplaats. Echt een vondst. De kinderen joelden.
zoiets maar dan beschaafder
En toen lieten ze de kleuters aan het woord:
- Wie gaat er vanavond winnen en wie gaat er voor de Belgen scoren?
Als laatste stelden ze de vraag aan bedeesd schattig meisje,ik schat haar 5.
- Wie gaat er scoren voor de Belgen?
Antwoordt dat hummeltje stilletjes: Bart De Wever.
Wie, dringt de reporter nog aan, wie ?
- Bart De Wever.
Prachtig toch.
Nu al een historisch faits divers Zoiets als de Stomme van Portici
Zich ergeren.. het mag niet. Ik weet het, het is dom, je bent er ongemakkelijk bij, en het lost niets op.
En toch, Soms, zo heel soms, vind ik dat er geredelijk plaats is voor een serieuze ergernis.
Kom, een voorbeeld.
opzij opzij opzij, de poppenstoet....
Vorige week. Heerlijk fietsweer. Feestelijk gevoel behalve die ene dag. Op het jaagpad van het kanaal Herentals Bocholt. Ik hou er al trappend een behoorlijk tempo in (naar mijn normen dan) als ik op een ogenblik met belgerinkel wordt opzij gefietsebeld door achterliggende fietsers. Geen probleem, denk ik.Even inhouden en doorlaten. Een jonge gast die zichzelf wil overtreffen of zo. Kom maar. Maar wat zien ik? Een grijzend /greinzend echtpaar, in volledig glitter fietsoutfit, op twee blinkende peperdure elektrische fietsen, met hun cruise control op 26 km/u., die mij duidelijk te traag vinden rijden en om doorgang vragen. Ik zie ze genieten van hun superioriteit als ze me inhalen. Dat durfden wij vorige maand niet dromen dat wij den Torfs zouden voorbijsteken zie ik ze denken. Even verder zie ik hun blinkende fietsen netjes gestald voor een geurige taverne. Pannenkoekengeur.
Einde verhaal.
En nu even serieus.
Eigenlijk een goed voorbeeld van redeloze ergernis. Telkens hetzelfde patroon: ik doe een bepaalde waarneming, en die waarneming brengt bij mij een stroom van bijgedachten en vooral bijgevoelens op gang die dan steevast uitmonden in: dat kan niet > ergernis.
Ga nu eens na wat ik er allemaal bijsleur als ik me opwind in die twee voorbij zoemende fietsende oudjes. Te gek toch. Misschien denken die oudjes wel helemaal niks? En fietsen die gewoon heel graag snel. En haasten die zich naar die pannenkoeken? Of moeten ze op tijd thuis zijn om hun kleinkinderen op te vangen.
en meer was er niet aan de hand
En zo is het altijd met ergernis: we stellen ons van alles voor.
Dus van nu af , u doet maar ik mijn bijzijn, het zal mij niet meer raken.
(dat begint met na 5 minuten een owngoal van een Braziliaan, prachtig toch!)
maar...
waarom altijd voetbal?
Ik dacht zo:
Als ze nu eens, met dezelfde inzet van middelen,
een wereldkampioenschap VELDRIJDEN organiseerden
(noem het dan desnoods CYCLOCROSS)
met twee jaar op voorhand al voorrondes van in Kameroen tot in Benin of op de Maagdeneilanden (je vindt toch overal wel een zompige wei of een plek met modder, en ne velo is nu ook de kost niet).
En dan, om de vier jaar, een opgeklopte finale ergens in een groot land met veel geld en heel schoon volk (waarom niet Quatar, als ze maar betalen).
En dan zullen wij Belgen nog eens klappen....
komaan Sven, doet er nog een paar jaartjes bij
de Mundial Cyclo Cross komt eraan
met de Belgen in een glansrol.
Misschien eerst eens proberen er al een Olympische discipline van te maken,
maar het gebeurt niet, zo'n schrik hebben ze van de Belgen.
Het is dus zover: ze zijn er (eindelijk) aan begonnen daar in Brazilië.
En vanavond gaan onze Rode Duivels er nog eens een lap op geven
En Zuid Korea vernederen. We zullen ze eens leren, met hun goedkope telefoons...
Maar, je kan er niet naast kijken, ook hier te land is het zover:
Het puilt in deze streek uit van de Belgische vlaggen (met reclame voor Jupiler)
Aan krotwoningen en aan chique villas (soms een hele straat), op het kot van het containerpark in Nijlen, op zijspiegels van autos en in de toiletten van de Carrefour. Niks te Vlaamse Leeuwen dezer dagen. Allo . bevlaggingsactie?
En ik ik zie ook maar wat ik zie:
Mijn wat hooghartige scepsiskrijgt zo goed als geen navolging.
DUS: ik zit zeker fout.
En dus ga ik in gewetensonderzoek (oud katholieke reflex bij elk soort schuldgevoel)
En waar kom ik op uit?
Op een diep gewortelde persoonlijke allergie met bijhorende achterdocht en afkeer:
tegen elke vorm van ostentatief vertoon van groepsgevoel. We-feeling is altijd afgezet van "de andere", van de niet-we.
Klein voorbeeld: een klad wielertoeristen op zondag ochtend in onberispelijk plunje.Zo van zie-je-ons-komen, iedereen-uit-de-weg, onveranderlijk fors tempo erin, agressief fietsen noem ik dat, vinden hun meer toegestaan dan een individuele man op een velo. Terwijl, ik twijfel er geen ogenblik aan, een keer uit dat malle pakje, het stuk voor stuk toffegasten zijn. Het is dus dat geïnstalleerde groepsgevoel dat het individu opzuigt en vrijstelt van enig nadenken en vrijgeleide geeft voor elk gedrag..
Minder onschuldig voorbeeld: elk soort syndicale manifestatie, je weet wel die rode, groene vestjes, brandende paletten en hete soep, of als de boeren of de mijnwerkers naar Brussel afzakken. En ook de Kerk kende er, in haar glorietijd,wat van.
En nu weer met die Rode Duivels gekte weer eens gebleken, men krijgt een groep eender wat aangepraat. Manipuleerbaar tot een met. Ik verwijs niet graag naar onze Oosterburen in het eerste deel van de vorige eeuw. Een hoog cultuurvolk dat de Holocaust organiseert.
Te zwaar als voorbeeld, ik weet het, maar toch: achterdocht tegen mensen in groep, die durven meer, doen dingen die ze individueel niet zouden doen. Zo gedekt binnen de anonimiteit van de groep.
En ja, ik ben daar nu gevoelig aan: ik wil niet opgaan in een groep. Ik wil ik blijven, in alle omstandigheden. Ik herinner me, in de jaren vijftig, dat ik heb meegelopen in een Mars op Brussel. Van Noord naar Zuid, ik ben meegelopen, maar . op de stoep. En wat jaren later was ik enkele keren op de IJzerbedevaart waar aan het einde iedereen samen, luidop en voorgezegd (!) met opgestoken arm, de eed van Trouw aan Vlaanderen moest zweren. Nooit meegezworen. Te gênant.
Toppunt van zon ostentatief, opgedrongen groepsgedrag is de beroemde WAVE. Heel mensen vinden dat geweldig, voor mij is dat horror.Une entreprise denthousiasme public.
Als je de vorige post op mijn Blog leest, zou het erop lijken dat de onvrede (en dat is op zijn zachtst uitgedrukt) in de onderbuik van de maatschappij zo groot is dat, eerder vroeg dan laat, deze massa in beweging komt en dan beleven we een clash tussen HAVE en NOT HAVE. Een nieuw soort bestorming van de Bastille of het Winterpaleis van de Tsaar.
Ik lees enkele gezagsvolle columnisten die daarmee spelen, vaak eerder uit een soort wishfull thinking van vermoeide mei 68 veteranen, maar ik geloof ze niet. Evenzeer vanuit een ander soort wishfull thinking hoop ik dat dit droomscenario zich niet afspeelt.
Ik neem alvast mee dat de Bastille eindigde met een Robespierre en het Winterpaleis met een Stalin. Dat was dus ook de oplossing niet.
Maar er mankeren nog wel een paar voorwaarden om dat hier en nu te zien gebeuren.
1. Die mensen aan de Bastille en die soldaten voor het Winterpaleis hadden honger. Mijn Tokkis zagen er alles behalve uitgehongerd uit.
2. En Vlaanderen is Parijs of Rusland niet. Marx zei het al dat in Duitsland geen revolutie mogelijk was omdat je daar niet op het gras mag lopen. Wel iets dergelijks speelt in onze contreien. - Die bestormers denken er niet aan om hun zwaar verworven iedereen duivel-status te ruilen voor een vermoeiende onbestemde onderneming. Voorop staat nu dat onze Duivels in Rio de finale halen (winnen). En de media doen nog geen kleine duit in het voetbalzakje om die versuffende drug voedsel te geven. - En dan nog, dat bestormen zal wel in de vroege namiddag moeten gebeuren want zij moeten zonder uitzondering tegen zes uur thuis zijn om hun Thuis of Familie niet te missen (anders kunt ge niet meer volgen). En daarna dan terug de straat op om verder te bestormen . Ik zie het niet gebeuren. Overigens, wat later is er weer een onbetaalbare heruitzending van De Kampioenen. Ik blijf binnen, doe mijn sloeffen aan en neem een groot pak chips. En over enkele maanden is er dan weer het veldrijden waarin wij niets dan triomfen vieren.
geen tijd te verliezen
Revolutie uitgesteld wegens overbezette agenda van de revolutionairen.
We hebben voor het weekend nog een pak grote grijze garnalen nodig.
Snel even naar de dichtst nabije Aldi,
Groot aanbod, en voor de prijs moet je het niet laten.
Met één product inde hand naar de kassa,
Lieve mevrouw met uitpuilende kar laat mij voorgaan.
Geen probleem Mijnheer
maar dan in "den Aldi"
(mijn trouwe bezoekers krijgen stilaan de indruk dat ik al mijn levenswijsheid ophaal in de rijen voor de kassas van de supermarkt. Consumptiemaatschappij, u zegt het)
Goed. Mijn pakje scampis van gisteren.
Voor mij, een authentiek -genuine- Aldi koppel. HIJ en ZIJ. Tokki's pur sang.
Kilos overgewicht, tattoo en piercings waar ze ze kwijt kunnen, vet haar, en teenslippers, haar linker been in een witte plaaster.
En een authentiek gevulde Aldikar:
Pakken chips, veel soorten snoep, kleurrijke frisdrank, knakworst, bier in blik en een pak gemengd gehakt en een blik klaargemaakte lasagna.
Vervolg van mijn scampi verhaal
Aldikoppel is ingepakt en HIJ gaat afrekenen.
31 Euro alles samen (dan heb je al wat bij in de Aldi .) Ik wacht helemaal vooraan met mijn pakje diepvries scampis.
HIJ zoekt zijn bankkaart in zijn portefeuille
Ziet mij staan en verstijft. Kijkt mij onbeweeglijk maar extreem agressief aan.
Ik versta het niet en vraag hem
Is er iets?
Hij: Ja er is iets. Gij staat op mijn handen te kijken als ik ga betalen. En daar hou ik niet van.
Begin deze week een item op VTM hoe Oost-Europese hoe bendes uw bankcodekraken.
Ik, in een begenadigd moment van zelfbeheersing , beperk me tot:
Mijnheer heeft zeker wat veel naar de televisie gekeken?
RE : vijandschap, haat, nauwelijks beheerste agressie, herkenning: dat is er zo ene . ge zou het niet zeggen hé?"
Einde verhaal. Ik zwijg (onbegrijpelijk nu) en hij trekt met zijn kar en zijn hinkende sleffende vrouw naar hun witte KIA op de parking.
Reflectie. (achteraf)
Ja, je doet inderdaad soms Euros profijt met zon bezoek aan een discounter
Maar je moet er wel iets bijnemen.
Een eerstehands, face to face, fysiek contact met de absolute onderkant van de maatschappij. Dan leer je dat idealiseren wel af.
Een totale afwezigheid van iets wat naar sociale codes ruikt, het primaire, de lelijkheid, de kansloosheid van de onderkant. Maar ook de onmetelijke afgunst, neigend naar haat en agressie die daar smeult. Bangelijk.
Wanneer breekt dat echt uit?
Hier ontmoet je de echte armoede, ook met een kar volgeladen met televisievoer (Rio komt eraan ) met de bangelijke connotatie dat dit ooit een uitbarsting krijgt.
En dat alles voor een pak grijze garnalen van één kilo voor 8,90 Euro.
Misschien volgende keer toch maar naar Colruyt? En 12.50 betalen.
Maar of dat dan helpt om die haat te temperen .?
Goede vraag: hoe zou ik mezelf voelen als ik in hun teenslippers stond?
In het zelfde nieuwsbulletin wordt het overlijden gemeld, ook op hoge leeftijd, van de Vlaamse liedjeszanger Jean Walter (92 jaar oud, dus zingen is zeker gezond). De stem die in Vlaanderen tot vandaag bekend is met zijn Tulpen uit Amsterdam, Twee blauwe kinderogen en Met je handen.
Niet helemaal los te zien van het hieronder geschetste profiel van radioman Ghysen.
Met Jean Walter, die overigens een prachtige stem had en in een feilloos Nederlands zong, beleefden wij in die tijd een duidelijke upgrading van het "lichte genre". Tot dan was in het Vlaams uitsluitend het keukenmeidenrepertoire aan bod. Twee ogen zo blauw en Daarbij die Molen en Aan het strand stil en verlaten. Allemaal gezongen met die vandaag lachwekkende nasale hoge tenorstem.
Geen woord kwaad overigens van dat genre dat gewoon naast het Hullebroeck repertoire stond en met liedjes die tot vandaag in Vlaanderen +50, na drie vier pinten, nog enthousiast worden meegebruld.
Wel, Jean Walter betekende daarin een breuk. Upgrading zouden we nu zeggen. De man kende ook internationaal succes o.a. op het internationaal festival van het lichte lied in Venetië waar hij de eerste prijs won met zijn Nederlandstalige ode aan die stad: "Venetië, stad van mijn dromen".
Nee, doe er niet minnetjes over. Dat zijn mensen die op het gepaste moment het idee kregen dat de Vlaming wel recht had op iets "beters". Het was de tijd dat wij en masse al waren overgeschakeld op de gepolijste Duitse schlager (Junge, komm bald wider) en op het literaire Franse Chanson vanwaar die zeer oude en intense liefde met dat Franse chanson.
Jean Walter, zelfde dag overleden als Jos, was een wegbereider. Heeft later veel mogelijk gemaakt. Kort daarop breekt de storm los met Boudewijn de Groot, Ramses Shaffy, Liesbeth List, Corry Brokken en een plejade groot Vlaams en vooral Nederlands talent m/v. De mooie molen ver voorbij.
Het nieuws van de dag voor mensen van mijn generatie.
88 was Jos, heel Vlaanderen dacht hem met Jos te mogen aanspreken, (en dat was zijn grote verdienste) maar bij dit overlijden overlijdt voor mij ook "mijn generatie". Ik bedoel daarmee de mensen die, voor de babyboomers, in de jaren 70 en 80 aan de maatschappelijke knoppen zaten. Onze tijd dus.
Over Jos Ghysen.
kom laat mij hem verbinden met, uit het vuistje, Louis Verbeeck, Miel Cools, Lutgard Simoens, Jo Eerens, Guido Cassiman en in Nederland was het de tijd van Bomans, Carmiggelt en natuurlijk de grote drie van het cabaret. Ik verbind die generatie ook met begrippen zoals kleinkunst, cursiefjes, luisterliedjes en een beetje stout .
Och, vandaag klinkt het misschien wat smalletjes, maar dat lot is ook de heel groten beschoren. Een vriend van mij, wij waren in discussie voor de humor van Kaaiman, vertelde dat zijn kinderen met lichte verbazing en een zeker onbegrip naar Toon Hermans kijken en dat hij elke keer moet uitleggen hoe anders en vernieuwend hij is geweest in zijn tijd . Maar toegegeven, vandaag klinkt het braaf en soms wat melig.
Maar vandaag dus Jos Ghysen, het monument Jos Ghysen.
Niet alleen ik, maar iedereen van mijn generatie denkt dan met grote gêne aan het gerommel dat de sensatiebeluste media van deze tijd gemaakt hebben rond de man, op een moment leek hij wel een halve Dutroux, gelukkig heeft dat het eigenlijke monument amper beschadigd. En zo hoort het.
Toegegeven, en laat dit een les zijn voor elke ouder wordende mens, waardig het podium verlaten is wellicht de zwaarste uitdaging voor iemand die ooit succes kende. Doe toch niet de Vlaamse Televisie na die, tot mijn verbijstering, het waagde ons nog een keer de hele zomer te teisteren met het uitmelken van de totaal uitgemolken Kampioenen.
Eigenlijk ken ik haast niemand die feilloos slaagde in die ultieme opdracht, zelfs Koning Albert en J.L. Dehaene niet. (misschien is Godfried Danneels de imposante uitzondering?)
Vandaag (bij mij althans) niets dan warme, weemoedige, intense gevoelens naar een man, een tijd, een levensstijl en een leven dat samenviel met mijn eigen volle leven. Niet groots, niet grenzenverleggend, maar wel authentiek. En dat is geen kleine verdienste.
Dag Jos.
Ik hoop dat in jouw hemel op de afdeling waar men jou plaatste, op de juke box het plaatje van Dallida staat: Gigi LAmoroso.
Het is een heel verhaal, dat Hugo de Groot College in Rotterdam Zuid, gelegen midden in een van de zwaarste probleemwijken van Nederland. En uitgerekend daar toog ene Eric van t Zelfde aan de slag met niets minder dan een reine utopie voor ogen: dit moet de SUPER SCHOOL van Nederland worden, waar alle kinderen met gelijke kansen aan bod komen maar waar hen (en aan iedereen die betrokken is) de allerhoogste eisen werden gesteld.
Eric Van 't Zelfde
Een lange reportage in het VPRO Magazine Tegenlicht, verdeelde Nederland (heel klassiek) in twee kampen: dit is geweldig en die man is gek en moet gestopt. En inderdaad zo ongeveer alles in die school moest naar het schroot om deze Don Quichotte (zeggen de enen) zijn ruimte te geven. En dat ging natuurlijk niet zonder weerstand. Zo moest wegens zijn extra hoge kwaliteitseisen de helft van het docentencorps de laan uit. Execelleren is het erg on-linkse slagwoord binnen deze betwiste school. Andere prioriteit die tegen elke prijs moest gehaald worden was het etiket: veilige school.
De documentaire volgt Van t Zelfde een half jaar in zijn strijd tegen de politiek, de onderwijsinspectie, andere scholen, criminele bendes, agressieve leerlingen en hun nog agressievere ouders. Alles weerstond hij maar intussen, wordt de droom van een school waar leerlingen hun hele jeugd doorbrengen, werkelijkheid. Natuurlijk was het eveneens dankzij financiering van een rijke Rotterdamse stichting dat deze probleemschool binnenkort een nieuw pand en nu ook een peuterschool kan openen. Een school voor kinderen van twee tot achttien jaar lijkt er in deze probleemwijk te komen.
het natuurlijk biotoop van Hugo de Groot College
Je kan met enkele klikken de uitzending van Tegenlicht (okt 2013) nog herbekijken, mij viel één detail bijzonder op: het schoolreglement werd herleid tot drie woorden, maar die gelden dan als absoluut: JE GEDRAAGT JE. Inclusief rücksichtlos sanctioneren als een leerling moedwillig deze ene regel blijft negeren. ERUIT.
En dat is een mooi verhaal. Eeuwenoud: het verhaal van de rotte appels. Die gaan hier het feestje niet om zeep helpen. In één jaar stuurde hij zestig leerlingen van de school. Maar dat kan natuurlijk niet binnen de geldende regels. Die zeggen dat je een leerling alleen kunt wegzenden als je hem meteen een nieuwe school kan aanbieden. Maar wie wil nu dat soort afval? Niemand, dus moet hij blijven zegt de wet. Onderwijs is een grondwettelijk recht. En dus gaat hij toch eruit, zegt Van t Zelfde. Hij liet het tot een rechtszaak komen en stelde het scherp: als die leerling terugkomt dan ga IK eruit. De rechter stelde hem in het gelijk.
Maar ja . Je gedraagt je, hoe is dat dan wel? Wel dat willen wij u hier leren, zegt Eric, kijk maar, doe maar, maar dat is de lijn die wij uitzetten. Zo moeilijk is dat niet al wijkt het misschien wel af van wat jullie gewend waren. Dus aan u de keus.
JE GEDRAAGT JE . wat zou het mooi zijn als we een dusdanige regel konden doen ingang vinden in het grote leven. Nu eerlijk: heb jij veel twijfels om te antwoorden op die vraag: : wat is dat je Gedragen? Nee toch.
Middaguur. Kleine lokale Delhaize. Veel volk, slechts twee beschikbare kassa's.
dat sfeertje dus
Ik kocht één broodje plus een vlootje Becel. Twee producten: kost 2,12 Ik ga achteraan de minst lange rij staan. Net achter mij schuift een jonge dame aan, ook met slechts twee prodcuten in haar hand. Vult mijn rij aan (altijd prettig gevoel als je niet meer laatste staat...)
Twee meter meer vooraan in "onze rij" staat een andere iets minder jonge dame. Zonder aangekochte producten.
Duidelijk vriendin van dame achter mij.
- (dame vooraan, verder DV) Allee, kom hier, ik heb al voor u aangeschoven - (dame achteraan, verder DA) heel stilletjes: Doe ik niet - DV: Doe nu niet flauw, ik sta hier al tien minuten - DA: Nee, doe ik niet een paar keer over en weer tussen DV en DA
Ik besluit tussen te komen en zeg zachtjes tegen DA - Ik vind dat jij het goed voor hebt DA lacht vriendelijk. Ik weer (nog ietsje zachter): - Dat heet dan fatsoen.
DV geeft haar bevoorrechte plaats op en komt bij mijn DA staan
- Zie, dat versta ik nu niet, je benadeelt toch niemand? - (DA) Deze mijnheer vindt ook dat ik gelijk heb - Dan moet die mijnheer dat eens uitleggen. - (ik) Dat krijg ik onmogelijk zo een-twee-drie uitgelegd - DV: Maar enfin, zeg....
Geen volle 45 seconden is het aan "ons"
In het doorgaan tikt DA op mijn arm - Mijnheer, let eens op: de veter van uw schoen is los.
Ik hoor op Radio 1 dat het gisteren weer een overrompeling moet geweest zijn op de THUISDAG in Utopolis (wat een betekenisvolle locatie) in Mechelen en dat we vanavond op TV1 de laatste uitzending van het seizoen niet mogen missen. Met de beloofde strafste cliffhanger in de geschiedenis van dit cultuurmonument (wat is begot een cliffhanger?).
Ik was er niet bij in Utopolis en ik ga vanavond ook niet kijken. Meer zelfs, ik kom vandaag uit de kast: ik heb in mijn hele leven nog nooit één uitzending van Thuis of Familie gezien. En ik ben het voor de jaren die mij resten ook niet zinnens.
En toch een ambetant gevoel?
Ja. Omdat ik me hierbij meer dan één onoplosbare vraag stel.
1. Waar haal ik het recht één woord over Thuis te zeggen als ik nog nooit een aflevering uitzag?
2. Als miljoenen Vlamingen geen dag hun Thuis kunnen missen, ben ik dan niet de spookrijder die denkt dat alle tegenliggers spookrijders zijn?
3. Eerste uitzending van Thuis dateert van 1995. Volgend jaar dus 20 jaar ononderbroken in de absolute top van de kijkcijfers. En t is nog niet gedaan . Onvoldoende om Thuis een authentiek, drie sterren Vlaams cultuurfenomeen te noemen? Ten Oorlog van, Tom Lanoye werd bij mijn weten twee keer integraal opgevoerd. Waarom Thuis niet?
4. En dan de ambetantste vraag: hoe pretentieus, hoe elitair, hoe minachtend en dus ook hoe ongepast is het om denigrerend te doen over die soapcultuur? Is dit geen gemene manier om zich hoger opgeleid voor te doen?
Het leven is niet simpel, want echt . Ik baal van elk soort soap.
Ja, het komt eraan: autos die rijden zonder chauffeur, oorlog voeren zonder soldaten, universiteiten zonder professoren, chirurgie zonder chirurgen, rechtspreken zonder juges, en dat dan tot het ultieme doorgedacht.
Misschien niet een mensenloze maatschappij, maar wel een waar mensen er verder niet toe doen, dat is het beeld dat je overhoudt uit een artikelenreeks in De Gids over Mens &Machine. De Gids is niet zomaar een boekske tussen de boekskes, De Gids is een oerdegelijk Nederlands cultuurmagazine dat in 2014 aan zijn 177ste jaargang.
Mens en de oprukkende machine dus. De technologie in haar meest fantastische en tegelijk angstaanjagende fase: de machine (lees de robot) die het allemaal overneemt. Nee, dit is geen horror- of geen sciencefictionverhaal: dit is aanstaande werkelijkheid. Daar zijn de verschillende auteurs in De Gids van overtuigd.
zoiets dus....
Is het dan niet de hoogste tijd, vindt De Gids, dat een paar vooraanstaande alfa en gamma mensen (filosofen, theologen,historici, kunstenaars enz.) rechtstaan om een woordje mee te klappen met die bangelijk knappe bètakoppen: ingenieurs, wiskundigen, fysici, enfin het hele bèta zootje dathieraan samenwerkt. Want zij gaan die nieuwe mens maken, maar volgens welk model? Dat van de New Cyberntical World met slechts één parameter: de hyperrationaliteit? In feite gaan die machines dus zichzelf ontwerpen.Met klakkeloze negatie van alle humane verworvenheden, eeuwenlang geduldigopgebouwde principes van recht, moraal, kunst en medemenselijkheid?
Misschien lukt het nog dat de inbreng van die softe wetenschappers er kan toe leiden dat deze zachte waarden ook in algoritmes worden gevatwaarnaar dan onze nieuwe cybermens zich te gedragen heeft. Nu het nog kan !
Een ethisch geladen cybermens die compassie kent, tact, schaamte, ontroering, rechtvaardigheid en terughoudendheid. Die ook irrationaliteit kent.
Een robot met een moreel kompas. Of is dat een contradictio in terminis?
In een ander artikel van datzelfde blad (De Gids 2014/3) komt er een insider beweren dat we over luttele jaren een robot zullen hebben die kan KUSSEN. Maar dan echt kussen.
Je voelt het al komen, niets wordt nog aan dat stuntelig wezentje mens overgelaten. Zelfs het werk van de prostituees moet eraan geloven, zij nemen het over. Niet zon ordinaire opblaaspoppen waar sommige mensen zich nu van bedienen, nee een prestatie waar zelfs de meest professionele Thaise niet tegen op kan.De titel van dit artikel was overigens: Een maîtresse vol motoren.
Alleen één puntje is vandaag nog altijd een reuze probleem, geeft de auteur toe. Het blijkt dat tot vandaag de conversatie van en met de robot één pot ellende is. De allereenvoudigste chatsessie mondt steevast uit in de ridiculiteit. Er zijn er die zeggen dat conversatie met een robot nooit wat wordt.
Daar moet ik wel bij opmerken dat bij een hoop van mijn seksegenoten een gesprek daarbij helemaal niet hoeft . Verloren tijd en verloren moeite vinden ze dat.
Niet dat ik zo graag 110 zou worden, maar alleen daarvoor zou ik nog eens graag 25 jaar extra krijgen, dan zpou mij dat vooral benieuwen.
Nu, dit weekend weer de Europabeker die voor de zoveelste keer in Spanje blijft, in Madrid dan nog. Finale was een stadsderby (zoiets als den Antwerp tegen den Beerschot)
Wat spijt het mij geen Spanjaard te zijn, hoor ik u denken....
Ze hebben er daar een jaar lang naar toegeleefd die Spanjaarden met een kleine korte onderbreking rond 15 mei 2011 toen diezelfde Spanjaarden even afgeleid werden voor een spontane politieke beweging PODEMOS = Yes we can
. De politieke onvrede over de Spaanse politiek was ineens zo groot dat "ze" en masse de straten en pleinen optrokken (260.000 roependen en dansenden en drinkenden in Madrid alleen) Nu moet het gedaan zijn met dat corrupte parlement en nog corruptere regering
Toen in een internatioanle enquête gevraagd werd welke quotering op een schaal van 1 tot 10zij gaven aan hun bestel dan kregen de politici (van alle partijen samen) 1,9 op 10 en het parlement 3,4 en de rechterlijke macht moest het doen met 3,7.
Die bezetting van die pleinen duurde welgeteld veertioen dagen, toen wist men dat het weer tijd was voor de serieuze zaken: het voetbal. PODEMOS was goed voor een onverwacht feestje.
En jawel hoor, het loonde: gisteravond de beker mooi veilig gesteld binnen de Madrileense muren.
En maandagmorgen kunnen die gasten gewoon doorgaan met feesten want de werkloosheid tussen 20 en 24 jarigen in dat Bekerland blijft mooi boven de 50%
Lang geleden dat ik nog zo opgewonden raakte van "goed nieuws"
Gisteren op de radio gehoord dat verschillende grote touroperators, reisorganisaties en promotoren deze week "vierklauwens" de helft van hun reservaties voor de rondgetoeterde Rode Duivelsgekte in Brazilië hebben moeten annuleren. Ook die veiligheidscursus (om die Rio-hoeren af te houden) werd afgelast. De vraag die deerlijk tegenvalt.
Allez zeg, voor een prikje (2000) drie matches van de Duivels meepikken en de tijd daartussen naadloos aaneen kunnen zuipen. Supporters kunnen toch onredelijk zijn.
Nee dus, ingelegde vliegtuigen, afgehuurde hotels afgezegd, en de voor-ingekochte tickets teruggestuurd. Staart tussen de lompe benen.
Gesundes Volksempfinden noem ik dat. Iedereen Duivel, ja, maar dan met een Stella op de Oude Markt in Leuven, of thuis in de zetel. Of no Duivel at all.
Wat ik nu zo opwekkend vind aan dat nieuws?
1. Iedereen is toch niet gek, zoals ik aanvankelijk vreesde.
2. En vooral de bevestiging dat die marketingstrategen, die reclame boeren, die voetbalbondbazen, die sportreporters en al die andere moneymakers ons niet eender wat door de strot geduwd krijgen. Welke middelen ze ook inzetten.
Goed zo, Jan Modaal. Zet de chips en de cola al maar klaar voor die eerste match tegen.... tegen wie nu ook weer? Ah ja, maandag tegen Luxemburg. Of anders de laatste training in Genk.
ja, ze hebben een slechte naam bij de iets hoger opgeleide elite. Zo'n one liners zeggen niets en ze versimpelen een ingewikkeld probleem tot één vinnig bekkende zinsnede.
Laat de Rijken de Crisis betalen....
Een Pak Friet of een Portie Couscous....
Probleem is niet de Vergrijzing maar de Verbruining.... dat soort werk.
En toch "doen ze het zo goed" in ieder publiek debat. Negen keer op tien heb je de lachers op je kant. En wat het ergste is, je kunt er niet zo een, twee, drie op repliceren, tenzij met een andere one liner die net het tegengestelde voorhoudt.
Merk je nu tijdens die overdaad aan confrontaties tussen politieke kopstukken. Gooi er een stevige one liner tussen en het is wat het publiek meeneemt. Jij wordt als "winnaar" genoemd.
Nu is het echt ambetante (ik kan dat dialectwoord echt niet missen) aan one liners is dat ze altijd een grond van waarheid bevatten. Dat heb je ook met gemeenplaatsen zoals :'t is allemaal niet meer gelijk vroeger.... Ga daar maar eens tegenaan staan.
Ik snij dit onderwerp aan, met in mijn hoofd een bijzonder forse one liner waarmee ik, als ik heel eerlijk ben, niet anders kan dan mee instemmen.
Het gaat over het verschil tussen LINKSE en RECHTSE mensen
LINKS staat voor afgunst, RECHTS staat voor egoïsme
zoiets maar dan beschaafder
.jpg)
maar dan in "den Aldi"
Eric Van 't Zelfde 
