Sorry, ik kan het niet laten, elke week een dosisje Loesje...


Woensdag 12 maart

13-03-2014, 11:09 Geschreven door torfsherman  

13-03-2014, 11:08 Geschreven door torfsherman  

Gisteravond (woensdag 12) Canvas Reyers Laat.

Zoals bijna steeds een handvol eminente gasten bij een altijd eminente Lieven Van Gils, (hiermee geen woord kwaad over Katleen Cools) :
110 jaar Radio wordt herdacht met twee radio-iconen Guy De Pré en Sven Ornelis, bisschop Luc Van Looy over Paus Frans en… Herman van Veen.

Herman van Veen dus
die weer in België is met 50 (!!) voorstellingen van zijn nieuwe show en die overal laaiend onthaald wordt. Vijftig jaar bezig en laaiend onthaald.

Laat mij niet weer wegzweven in langoureuze beschouwingen rond die figuur en vooral die persoon van van Veen, maar nu ook vanavond weer… Luc Van Looy had net zo’n intiem beeld geschetst van zijn vriend Frans in Rome,  wel gewoon die stralende en toch zo gewone verschijning van die man. Frans en Herman, figuren voor deze tijd?

Aan het eind moest hij (niet bisschop Van Looy natuurlijk) toch iets zingen uit zijn nieuwe show. Hij koos het liedje Lucas, waarvan ik u hierna graag de tekst cadeau doe. Zegt van Veen: “en Ik word hierbij begeleid door  een der mooiste gitaristen ter wereld: Edith Leerkens”.

(eerlijkheid gebiedt de naam van de tekstschrijver mee te geven, dat is ene M. Haayema, mij volslagen onbekend, enkel de muziek is van Herman)

13-03-2014, 11:05 Geschreven door torfsherman  

En nog één laatste keer van Veen in Reyers Laat van 12/3

Eerst wordt er bij zo’n gesprek zo wat rondgepraat  als aanloop. Over oud worden, en vroeger, en nu enz., zegt van Veen

“Elk van mijn shows heeft een soort dagboek scenario, ik zing over dingen die nu gebeuren, terugkijken kan soms wel, maar dan enkel om iets uit het nu te accentueren. Omkijken is immer niet zo efficiënt, je loopt ook het gevaar ergens tegenaan te lopen…”

De alsmaar omkijker die vroeg of laat boenk  -ik hou die term even vast-  ergens in het nu dan,
tegenaan te lopen. En dat is naast inefficiënt bovendien niet prettig.

Moest een dezer dagen een verjaardagswens sturen aan iemand die mij zeer lief is,
ik had toen Reyers Laat nog niet gezien, en dat wou ik haar op haar redelijk gevorderde leeftijd meegeven,  
en nu richt ik mij tot mijn leeftijdgenoten en daar in de buurt , verdwaal niet in het verleden,
leef in het NU, en haal dat verleden enkel terug om op bepaalde momenten het NU wat bij te kleuren als het iets te grauw wordt.   

En eigenlijk is dit evengoed besteed aan mijn jongere bezoekers, daar krijg die van veeniaanse raad nog een dimensie bij: leef en denk in het NU, het verleden daar verander je toch niets aan en de toekomst…. daar weet je zo weinig over tenzij één ding: dat ze zeker anders verloopt dat jij je nu voorstelt.

Dat beeld van ergens tegenaan knotsen in het NU….. wie kent het niet?

En hierna het beloofde LUCAS

13-03-2014, 10:28 Geschreven door torfsherman  

                          tekst  M. Haayema   Muziek Herman van Veen

Toen Lucas negen jaar werd,

vroeg hij aan zijn ouders:

‘Waarom ben ik geboren

zoals ik ben?’

Vader verslikte zich in zijn koffie.

Moeder stopte met het lezen van haar boek.

‘Luister, Lucas,’ zei zijn moeder:

‘Papa en mama gingen eens

naar een grote tuin vol bloemen.

Alle soorten groeiden daar,

teveel om op te noemen.

Bloesems van de schoonheid,

viooltjes voor de trouw,

koninklijke anjers,

de roos van

ik-hou-van-jou.

Plots zagen we een bloempje,

helemaal achter in de hoek.

We zochten op hoe ’t heette,

maar ’t stond in geen enkel boek.

Het groeide tussen de stenen,

naast een grote houten ton.

Zo kreeg het weinig water,

en zag ook nauwelijks zon.’

‘En toen?’

vroeg Lucas.

      ‘”Weten jullie het wel zeker?”

      vroegen mannen bij de poort.

     “Deze bloem vraagt heel veel aandacht,

      het is een kwetsbaar soort.”

    Maar we wisten het echt zeker:

    deze bloem die wilden wij.

    Wij zullen heel goed voor hem zorgen.

    En Lucas, 

    die bloem…

    dat ben jij.’

13-03-2014, 10:22 Geschreven door torfsherman