(nee, niet nog eens over die Groote Oorlog,  gewoon een column die ik pleegde helemaal in de privésfeer)

Het valt mij op hoe binnen Schoenen Torfs de gewoonte bestaat de collega's met "ons"en "onze" aan te spreken. Ik vermoed dat dit een oude Vlaamse gewoonte is om de naaste familieleden zo te benoemen. Deze manier van aanspreken heeft doorgaans een bijbetekenis van grote verbondenheid of heel gaarne zien.

En bij Torfs bestaat dus die gewoonte onder de collega’s. Houden zo, zou ik zo denken.

En gisteren, 30 oktober, hebben wij de 100 jaar gevierd van de oudste nog levende “ons” binnen de firma. Ons Anne. De firma Torfs liet dan ook heel gepast een reuze groot bloemstuk afgeven om ons Anne te bedanken.

Ik leg kort uit.

Het moet einde jaren 20 van vorige eeuw geweest zijn toen de allereerste en enige winkel Torfs op volle toeren draaide. Volle toeren, laat ons zeggen volle toertjes. Een schoenwinkel in Lier  met slechts twee personeelsleden met het fiere uithangbord: In den Keizer. Die twee personeelsleden waren bonpa en bomma Torfs, pas getrouwd en bereid om zich dood te werken in dat winkeltje.

En ze kwamen, de klanten. Gelegen pal naast een druk bezochte Jezuïetenkerk was het na iedere zondagsmis de grote drukte, want schoenen kopen en naar de mis gaan scheen samen te horen.

Maar ze kwamen ook: de kinderen in het gezin Torfs:1930 Karel Torfs, 1932 Herman Torfs en 1938 Ria Torfs (in 1943 kwam er nog een vierde bij). En alras kregen die twee noeste schoenwinkeliers een probleem: de kinderen, vader moeder de hele dag (zondag incluis, beste verkoopdag overigens) bezig in de winkel, de klanten, de etalage, de “voyageurs” en nog zoveel meer, van heel vroeg tot heel laat. Nee, tijd voor die kinderen was er amper. En dus moest daar iets op gevonden worden.

En die vinding was “Ons Anne”.  Een boerenkind, uit Wiekevorst, de familie Helsen woonde met 12 kinderen in een hutje tegen “het bos”. En zoals dat in die tijd gebruikelijk was: liever dan naar de fabriek te gaan werken gingen verschillende dochters “dienen in de stad”.  En zo vond Anna, geboren op 30 oktober 1914, de weg naar Schoenen Torfs. En zo werd ons Anne in feite het eerste betaalde personeelslid.

Haar taak was gewoon het hele huishouden en de kinderen voor haar rekening nemen. En als het echt heel druk was kon ze nog bijspringen in de winkel. Een kind van 14 dat nooit buiten het huisje aan de Geitendreef was geweest, moest het ineens allemaal kunnen. En elke zondagnamiddag, om één uur na de afwas, mocht ons Anne een halve dag, per fiets over en weer naar Wiekevorst. Naar onze Va en ons Moe, de zussen en de broers.

Om een lang verhaal kort te maken: ons Anne nam de complete opvoeding zeker van de twee oudste zoontjes helemaal voor haar rekening. Koken, kleden, wassen, poetsen, plassen noem maar op, maar ze moest bovendien ook nog de warmte geven die onze dappere  schoenwinkeliers amper konden opbrengen. Dus werd Ons Anne gewoon de pleegmoeder van Karel en Herman. Ons Anne blijft tot vandaag die twee dan ook “haar zonekes” noemen.

Wat is nu het verdere verhaal? In 1942 besloot ons Anne nonneke te worden bij de Gasthuiszusters van Lier. Maar die goddelijke roeping betekende  voor die twee zonekes niets minder dan het verlies van hun moeder. Allebei herinneren zij zich die gebeurtenis als zodanig : moeder kwijt. Traumatisch: ons Anne werd ineens zuster Irene.

En nu gisteren is ons Anne HONDERD geworden. Een groot feest werd voor haar door de Gasthuiszusters aangericht. En wie zaten in de mis, die werd voorgegaan door Johan Bonny, bisschop van Antwerpen, op de tweede rij? Inderdaad de zonekes. Aan het eind van de mis heeft Karel dan nog eens, in zijn gekende stijl, het hele verhaal gedaan. En de bisschop heeft er samen met de meer dan 150 genodigden hartelijk mee gelachen.. Nadien tijdens de receptie vertelde de bisschop dat hij Torfs vooral kende  aan de winkel op de Meir, dat is vlak naast zijn deur.

En de Schoenen Torfs, je kent ze: die maken graag reclame maar betalen daar niet graag veel voor, is weer eens kosteloos zwaar in de pîcture geweest.

En ons Anne zelf, ze rijdt rond in een rolstoel maar is nog 100% alert en bij de zaak, heeft van het hele gebeuren mateloos genoten. Maar zoals “onze Karel” het zei: "zonder ons Anne was er vandaag geen sprake van Schoenen Torfs".

01-11-2014, 00:00 Geschreven door torfsherman  

Aangereikt door Herman Brusselmans

Alleen Elvis... van 10 oktober
te gast een verrassend getemperde Herman Brusselmans.

Geeft zelf toe dat hij permanent een typetje speelt waarmee hij zich allerminst vereenzelvigt.
(hoeveel mensen spelen heel hun leven geen typetje waarin ze hun echte ik onherkenbaar maken?)


  Charles Bukowski  (1920 1994)



Eerste fragment: een oud interview met de grote Amerikaanse schrijver, dichter  Charles Bukowski,
We zien het genie Bukowski zittend in een feauteuil samen met Jane Cooney Baker,
zijn veel jongere vriendin die later nog zijn vrouw zal worden,
en die hem aan het eind van zijn leven letterlijk uit de straatgoot zal helpen.

Het interview toont ons een Bukowski die weer eens ladder zat is - tot daaraan toe-
maar het ontaardt alras, zonder dat daar direct aanleiding voor is,
in een brutale scheldpartij op zijn vriendin,
Hij spuwt een resem vernietigende scheldwoorden over het kind,
tot op een ogenblik de man handgemeen wordt, hij stampt haar letterlijk de zetel uit.
En gaat haar daarna nog zwaar te lijf. Grof huiselijk geweld.
Allemaal voor de camera.
Einde verhaal.

Brusselmans is ontzet.
En inderdaad de beelden zijn echt misselijk makend.
Je kan amper blijven kijken.

En nu de hamvraag waar Brusselmans mee zit:
hoe moet ik daarna verder met mijn bewondering voor Bukowski
die ik altijd als een regelrecht genie aanzag en herkende?

Ik versta het probleem van Brusselmans.
Doet het "weten" van zulke feiten iets af aan het geniale van Bukowski?
Is een genie dan alles toegestaan, gewoon omdat hij geniaal is?
En kun je nadien nog met dezelfde intensiteit zijn gedichten lezen?

Of doet dat er allemaal niet toe?  Zijn dat twee verschillende werelden?


  de echte Brusselmans twijfelt...

Dat doet er voor mij heel erg toe.
En ik ben klaar met Bukowski.  (en hij met mij waarschijnlijk)
Maar wie ben ik?
(je moest eens alles van mij weten....)

30-10-2014, 09:18 Geschreven door torfsherman  

Appeltje uit de kast

Of SERENDIPITY  zoals dat nu heet, de onbedoeld creatieve rol van het toeval,
een mond vol om te verwijzen naar het uitkomen op iets geheel anders dan dat waar je naar op zoek was.  Ik zoek mijn sleutels die ik ergens verloren heb gelegd en ik kom al zoekend uit op een stuk jeugdsentiment, een oud doosje met condooms uit de tijd dat dit nog een relevant item was.

Veel simpeler heet dat een appeltje dat bij de grote kuis uit de kast valt.

Goed voorbeeld vandaag meegemaakt.

Moest vanmorgen om 9 uur ergens zijn (waar moet een gepensioneerde nu om negen uur zijn?), dus de wekker gezet op 8 uur. Maar een wekker, dat bestaat niet meer (weet je dat we, als we jong waren, zo’n blikken wekker in een bord zetten opdat die nog luider zou kletteren, zo vast sliepen wij toen, nu lig ik wakker te wachten tot de wekker afloopt). We hebben nu een gsm met een wekkerfunctie. Even zoeken maar je komt er wel op.

    op het nachtskastje     probleem met het instellen


Ik neem de gsm van mijn partner, ikzelf heb nu een smartfone en dat is een beetje beneden diens waardigheid, maar ik was vergeten die gsm op wintertijd te zetten.
Waarom doet die dat niet vanzelf?  Naast 259 idiote functies.
En jawel, gsm maakt ons wakker om 8 uur terwijl het nog maar zeven uur is. Niks van gemerkt tot half elf toen ik op mijn horloge keek of het nog geen tijd was om aan het middagmaal te denken.

Ik ben al een halve dag “op” en nog altijd geen half elf, dit soort van blijde verbazing.

Het appeltje uit de kast dus. Gewoon een uur vroeger opstaan en je valt omver van de zegeningen die je dan overkomen. Je beleeft gewoon een dubbele dag. Nu los van dat wintertijd gedoe  –ik krijg er met de jaren meer last van, net als kleuters naar ik verneem – wat een eenvoudig trucje om je leven vanzelf een stuk te “onthaasten”. Door dat gewonnen uur kun je alles een stuk rustiger doen, stille beschouwing inlassen, multi tasking te vermijden, gejaagdheid en stress “preventeren”. Tijd zat!

Zo één gewonnen uurtje blijkt wonderen te doen.

Op één voorwaarde dan wel,
dat je ’s morgens al niet naar de avond verlangt,
dat je gewoon  dankbaar bent om elk nieuw levensuur.
Maar dat is dan weer een ander verhaal.

28-10-2014, 14:02 Geschreven door torfsherman  

Waarom wel ondertrouw en geen onderscheiding?

Waarom fuseren moeilijke eenoudergezinnen niet?

Hij wordt is met dt , En broodtrommel ook.

Het is nu enkel wachten op de ambtenaar van burgerlijke stand die je niet vraagt naar het ja-woord maar je toets 1 laat indrukken en indien nee toets 2.



en ik herhaal : met dank aan Vrij Nederland uit de jaren 80/90

27-10-2014, 19:31 Geschreven door torfsherman  

Ik noemde in mijn laatste post in één adem twee namen: Geubels en Gaaikema.
Twee “entertainers” die bij hun optreden gewoon twee diametraal tegengestelde stijlen hanteren.
Laat me me onthouden van een expliciet oordeel.

De eerste put zich uit in het tarten van eender welk taboe, hoe directer het klinkt, hoe geestiger. Kijk naar de gierende volle zalen. Die lusten daar wel pap van.

De tweede slalomt  heel de tijd tussen zijn taboes door. Niets wordt met naam genoemd. Alles is understatement, suggestie, dubbele tot driedubbele bodem, maar alleszins voldoende duidelijk. En ook daar vindt de zaal het geweldig (het is dan wel in Den Haag en daar gaat men niet plat  en de gemiddelde leeftijd is ook maal twee tegenover bij zijn collega).

Als de tweede één voordeel heeft op de eerste dan is dat Geubels geen enkele denkinspanning van zijn publiek vraagt (you see what you get) terwijl je bij Gaaikema de illusie hebt dat je de grap zelf hebt gevonden. Behoeft iets meer taalvaardigheid.

Mag ik het zeggen dat ik nogal van het taboe hou?

27-10-2014, 16:02 Geschreven door torfsherman