Nu moest er de VLD eens niet zijn….

De federale excellenties zitten alweer dagen bij elkaar om nog één à twee miljard te vinden om hun begroting op Europa af te stemmen. Ze peinzen zich haast zot, maar ja, een miljard, dat vindt een mens zomaar niet. Ik alleszins niet.

(al eens nagedacht over twee miljard euro? Da’s zoveel geld dat een gewone mens het niet kan visualiseren. Hoe hoog zou zo’n stapel in briefjes van 50 zijn? Dat hebben ze dus tekort. Wat doen die mannen met twee miljard?)

En dan, alweer, die journalisten die daar op de stoep van de 16 staan te wachten op de witte rook van: yes, we hebben “ze” gevonden. Waar ze die vonden is dan van bijkomend belang. Ze zijn er, de twee ontbrekende miljarden. Ergens per abuis in een schuif onder de handdoeken gestoken, of zo?

En dan is daar ook een heel slimme rode excellentie die tegen zo’n journalist zijn hart lucht: “och, zonder Decroo waren we er al lang uitgeweest”.


De volgende ‘moeder aller verkiezingen’ valt over anderhalf jaar, maar ze zijn geen ogenblik uit het denken en het calculeren van die excellenties. En dan zijn ze boos op De Wever die nu al de verkiezingscampagne van de NVA zou gestart hebben.

Welnu, schoner, goedkoper en vooral meer overtuigend kon de VLD zijn verkiezings-campagne niet starten dan met de uitspraak van die rode minister: zonder die dwarsligger hadden we het allemaal al lang in kannen en kruiken.

Dan zegt de behoudende burger: nu moest er de VLD eens niet zijn… want die nachtelijke kannen en kruiken, dat kennen we zo onderhand. 

En inderdaad…

28-03-2013, 10:47 Geschreven door torfsherman  

Ja, ik heb vanmiddag een stommiteit begaan. Ik ben het mij ten volle bewust.
En ik moet daar nu iets over kwijt.

Kort de feiten:





Over de middag wil ik snel een broodje gaan eten in een bekende brasserie aan de Grote Markt in Lier. Het is zonnig maar koud, weinig volk op de been.

Vooraan in mijn brasserie zitten nogal wat mensen te lunchen, ik ga helemaal achteraan een plaatsje zoeken in een mooie veranda met zicht op de tuin. Dat zit ik moederziel alleen. Het is een redelijk grote ruimte, ik schat met wel 12 tafels, zeg maar 30 zitplaatsen. Maar daar is geen kat. Dus kies ik een plaatsje aan de grote ronde tafel, vlak tegen het grote raam op de tuin. Beste lichtinval, ik wil wat lezen.

Komt de ober heel vriendelijk vragen met hoeveel personen ik ben.
‘Alleen natuurlijk.’
‘Mag ik dan vragen dat kleine tafeltje daarnaast te nemen, want die tafel is voor zes’.
‘Ja maar” repliceer ik ‘deze ruimte is als een woestijn zo leeg, geen enkel plaats is ingenomen, en ik zit nu graag tegen het raam. En als er een gezelschap van zes binnenkomt maakt ik spontaan zo plaats.’
‘Spijtig mijnheer, maar dit zijn hier nu de regels’ is het nog altijd vriendelijke antwoord. 

Je voelt de bui wellicht al hangen…

‘Sorry, maar als ik als klant mijn plaats niet mag kiezen, verkies ik liever niets te gebruiken’, en ik verlaat het pand.

Geen volle minuut later overvalt mij een mateloze schaamte voor mijn gedrag.
Stommiteit natuurlijk. Of erger, een geval van ziekelijke aanstellerij.

Wat is hier aan de hand?
Ik ben zo niet van nature, ik haat die houding bij anderen, en toch… ik sta terug op straat, zonder broodje?

Stel nu dat ik hiermee voor Assisen kom, en dat vijf gerechtspsychiaters moeten aangeven of ik op die flits van een moment ‘toerekeningsvatbaar’ was en of ik op dat eigenste moment wel kon instaan voor mijn onhebbelijk gedrag?
Die vijf van Kim De Gelder zullen bezweren mij toerekeningsvatbaar te verklaren.

Maar wat vind ik daar zelf van? Kon ik anders dat reageren dan zoals ik deed?

En het eerlijke antwoord is: nee, dat kon ik niet. Die reactie was veel sterker dan mezelf. Eén minuut later schaam ik me dood, maar die minuut eerder deed ik het.

Een verklaring (want Vermassen zal zeker mij motief willen kennen)?

Met wat nadenken weet ik het. Ik ben een dociel iemand, ik volg zo goed als elk regeltje of reglement, ik negeer (bijna) nooit een rood voetgangerslicht.
Maar…. mijn opgefokte rationaliteit speelt zwaar op en zegt nee tegen regeltjes waarvan de zin mij totaal ontgaat. Dat zijn regeltjes om de regeltjes. En dan is het einde zoek, dat is mijn ervaring.

Kent u de verdediging van Eichmann op het proces Nürnberg? 'Ik heb gewoon de regels gevolgd die mij van elders werden opgelegd'.

Dus, nee ik was één uur geleden even niet toerekeningsvatbaar, en ik ontken met klem dat ik ook anders had kunnen reageren. Inerneer mij desnoods maar veroordeel mij niet.

27-03-2013, 16:52 Geschreven door torfsherman  

De Kater die schaamte heet

Het leek er vorige week wel op dat België nog eens een groot internationaal toernooi had gewonnen, zo groot was de euforie, zo vet de koppen in de kranten.

YES, we hebben het weer eens gedaan, Kim De Gelder gaat de sterfput in. Spijtig genoeg niet met een loden bol aan zijn enkel. Maar toch… Yes !

Witte ballonnen, mekaar in de armen vallen. Het journaille op volle kracht uitgerukt. De nachtmerrie is voorbij. De jury volgde de vijf gerechtspsychiaters die de juryleden bezwoeren de beklaagde als  toerekeningsvatbaar te aanzien. Hij wist wat hij deed en kon die noodlottige dag zijn gedrag perfect beheersen. Sterpleiter Jef Vermassen had het toch weer maar eens voor mekaar gekregen. Prachtig toch?

Twee dagen later. Hier en daar een eerste voorzichtige stem die zich afvraagt of die jubelstemming wel terecht is? Of de sterfput wel de beste afwikkeling is van deze zaak?
Je moet toch wel van een andere planeet komen om niet te zien dat die man zorgen nodig heeft. Zware psychologische en psychiatrische zorgen.  
Welnu, in de sterfput staan die zorgen niet op het programma.  

Hoe humaan zijn wij bezig?
Zie je die man al evolueren tussen al die ruige gangsters in de sterfput?
Misschien hadden we, vanuit humanitair oogpunt, toch maar beter de doodstraf niet afgeschaft ?

En dan het goede nieuws…

Nu al DE quote van 2013 kwam uit de mond van deze jonge vrouw. De mama van Corneel, de 9 maanden oude baby die als eerste slachtoffer in Fabeltjesland viel.

Na de uitspraak werd zij natuurlijk ook aangeklampt door een lid van het rondspeurende journaille met de heel kiese vraag: “En, hoe voel je je nu na deze uitspraak?”

Waarop de vrouw zacht antwoordde:

“Och, voor ons is dat niet zo belangrijk. Corneel krijgen wij niet terug. Maar Corneel zit in ons hart en doet elke dag mee. Hopelijk vinden wij nu de rust en de ruimte om dat gemis een plaats te geven. En kunnen wij ons concentreren op die dingen die voor ons het leven verder levenswaardig maken”.

26-03-2013, 00:00 Geschreven door torfsherman  

De titel van een mooie Vlaamse song van de nog steeds immens populaire Ann Christy, maar nu ook de titel van een praatprogramma op KLARA zondagochtend. Een radio-odyssee over Het Geluk waarin Pat Donnez en Dirk De Wachter, in hun geëigende stijl, een praatgast ontvangen voor een 60 minuten interview dat net iets het niveau van de praatjes in de boekskes achter zich laat.

Op 17 maart was Toon Van de Velde, econoom-filosoof, (KU Leuven, Centrum voor Ethiek, Sociale en Politieke Filosofie) te gast en met hem wilden de makers de weg in naar de vraag of geld gelukkig maakt. Of iets algemener gesteld: in welke mate (veel) geld bijdraagt of voorwaarde is voor “het goede leven”? Daar kun je inderdaad een goede boom over opzetten.

Uitgangspunt was de vaststelling dat anno vandaag vergeleken met het jaar 1960, de modale Vlaming over vier maal meer geld beschikt en dat zijn consumptieniveau ook vier maal hoger ligt, terwijl over diezelfde 53 jaar het modale geluksgevoel bij die Vlaming, in het beste geval, quasi ongewijzigd bleef. Je zou dus zeggen: nee, geld, en in ieder geval méér geld, doet er niet toe. Maar dat is wel heel kort door de bocht.

Historisch in dat opzicht zijn ook de woorden van Joop den Uyl die bij het uitbreken van de eerste oliecrisis in een televisietoespraak de Nederlanders voorhield: “we zullen het met wat minder moeten doen, maar we hoeven er niet ongelukkiger om te wezen”. En ook die voorspelling kwam maar half uit.

En daar haakten die mannen van Dat heet dan… op in, waardoor het onderwerp ineens wijd open kwam liggen en vele vragen tegelijk opdoken met als eerste vraag: wat heet dan gelukkig zijn? 

Ik heb die uitzending twee keer na elkaar beluisterd en daarna geprobeerd, terugschakelend naar de eigen ervaring, een begin van antwoord te formuleren. Stel dat ik op slag van vandaag dubbel zoveel geld op mijn bankrekening had staan, wat zou dat doen met mijn “geluksgevoel”? Niet veel denk ik, maar ook dat bleek ook weer iets te iets te kort door de bocht.

Ik nodig de bezoekers van Opus1932 uit, diezelfde oefening voor zichzelf te maken. Gewoon zichzelf de vraag stellen: in welke mate bepaalde en bepaalt het saldo op mijn bankrekening (en die van mijn ouders) mijn mate van (on)gelukkig zijn ?

Als proef op de som heb ik nadien ook een test gemaakt, het vroor buiten toch -3, waarin ik en jij ons moeizaam verworven inzicht (misschien eerder een aanvoelen) kunnen toetsen aan een tiental scherp geformuleerde vragen.

Ben je benieuwd naar een en ander, open dan het onderstaande attachment.

Bijlagen:
Opstel 367 Dat heet dan gelukkig zijn.doc (46 KB)