(Vrolijk gepikt)

Vindt u nu echt, beste bezoeker, dat ik het hier allemaal zelf moet bedenken?
Waarom zou ik niet, zo nu en dan, een item inlassen van een onbekende derde?

In de NRC loopt al vele jaren een rubriek  waarin lezers en nog vaker lezeressen op  ik@nrc.nl  met alledaagse verhaaltjes komen uit hun kleine leven. Het zijn heel korte stukjes (absoluut maximum 120 woorden) die door de redactie geheel eigenzinnig uit een gigantisch aanbod worden uitgekozen.

Na  vele jaren ikjes besloot de redactie een selectie van 375 van die stukjes  te bundelen onder de titel De Dikke IK. Het beste van ik@nrcv.nl. Ik ga me permitteren hieruit zo nu een dan een persoonlijke favoriet uit te halen en met u te delen. Noteer dat de leeftijd van de gemiddelde inzender van ikjes op 52 ligt. Dus geen werk van snotapen.

Hier een  proevertje

   ik wel !

Schaamteloos.

Mijn moeder (90, verzorgingstehuis) en ik gaan wandelen. Zij ploegend achter haar rollator, ogen op scherp. Dit wordt een plundertocht want de vaasjes thuis moeten bijgevuld. Eerst wordt een tak van een struik in het park geplukt ‘(’ik betaal via de belastingen net zo goed mee aan dit park als ieder ander’), vervolgens een, armetierige springbalsemien (‘Hier wonen mensen die ik ken, die vinden dat goed’).
Ik ben benieuwd naar de begeleidende tekst  bij het ‘scoren’ van een uitgebloeide hortensia in een onbekende tuin. Moeder kijkt naar de ramen met gesloten gordijnen en zegt op een toon die geen tegenwerping verdraagt: ‘Die mensen zijn niet thuis; die genieten er niet van – ik wel’.

Fineke van der Veen

04-10-2012, 00:00 Geschreven door torfsherman  

En wat hebben we vandaag geleerd….

Mijn 80^ste verjaardag nadert met rasse schreden.

Laat ons zeggen dat het grootste deel van mijn leven erop zit. Ik moet het vandaag ook niet meer maken en als het nog niet gebeurd is mag ik het gerust zo laten.

Het is het moment waarop de Grote Piet Huysentruyt zijn hand op mijn schouder zou leggen en mij de lang verwachte vraag stellen: “Ehwel Herman, en wat hebben wij in dit leven geleerd?”

En dan wordt van mij het finaliserende antwoord verwacht. Wat heb ik na die 80 jaar leven van Het Leven geleerd?

Ik ben met het formuleren van dat antwoord al een tijdje bezig. Voorlopig hou ik het hier bij:

1.       Ik heb geleerd dat in het leven het ZIJN oneindig belangrijker is dan het Hebben.
Het HEBBEN heb ik als labiel, vergankelijk, vaak zorgelijk  en vooral als immer onvoldaan ervaren.
Aan het ZIJN zie ik een dubbele zijde:
a. het kennen, het weten, het begrijpen en het weten dat je niet weet, maakt voor de helft uw ZIJN (ik schrijf dit hardnekkig met vier hoofdletters) uit.  
b. de tweede helft van je ZIJN wordt bepaald door je morele status. Hoe subtieler de ethische standaarden die ik hanteer, die ik beleef, hoe meer ik groei als mens.

2.       Keer op keer word je geconfronteerd met de keerzijde van elk soort medaille. Hoe blinkend ook aan de voorzijde, vergeet de achterkant niet van alle idealen, vlaggen, betogingen, van elk geloof en ieder idealisme.

3.       En tenslotte de warme ervaring dat je als mens (als het wat meezit) uiteindelijk, vroeg of laat, terugvalt op de ultieme kern van je kleinburgerlijke bestaan: je kinderen, kleinkinderen en dichtste familieleden. Mogelijk nog een handvol ‘vrienden’ en wat voorwerpen of plaatsen die jouw emotionele brein vereenzelvigde met gelukkig zijn. En plots hoeft het allemaal niet meer dan dat te zijn. Het is die gekoesterde kern die je verder behoedt tegen het deemsteren in fysieke en mentale verlatenheid.

En als er in die laatste twintig jaar die mij nog resten, hierin iets fundamenteels verandert, dan laat ik het zeker nog weten via deze blog.

01-10-2012, 00:00 Geschreven door torfsherman