En  nu moet ik vierklauwens een vervolg schrijven op mijn vorige post over de KLARA Top 100.

Vanmiddag (zondag 30/11) op Canvas in Puur Muziek, een briljante (Duitse) documentaire rond de Koreaanse componist, muziekpedagoog ISANG YUN  (1917-1995) gezien.  Zijn lievelingsinstrument is de cello, hij is zelf begaafd cellist. Mogelijks heeft Canvas net vandaag deze documentaire geprogrammeerd om te reageren op mijn botte omgang gisteren met de hedendaagse klassieke muziek.

(in het tweede deel van hetzelfde Puur Muziek volgde nog de Psalmen Symfonie van Stavinsky, creatie in Brussel 1930, nog zo'n beleving)

       Ysang YUN  (1917 * 1995)




ISANG YUN is geboren in het nog ongedeelde Korea, en een leven lang zal hij dromen van een hereniging van zijn twee Korea’s. En als dit kon door zijn muziek. Ik kan het hele verhaal niet overdoen, ik verplicht u de film te herbekijken via Net Gemist.

Kort krijg je dit te zien : via hallucinante beelden wandel je over en weer tussen het hemelse rijk van vader en zoon Kim Jong-Un, en het bruisende Seoul dat uiterlijk meer Amerikaans oogt dan menig Westerse grootstad terwijl het cultureel, uit al zijn poriën, Aziatisch ademt. En daartussen verloopt het eerste deel van het leven van deze geniale musicus die zowel in Noord als Zuid over en weer geliefd en gehaat, bejubeld en gevangen gezet, als nationaal symbool en spion gezien wordt.  Tot de man (en zijn zeer mondige vrouw) in Berlijn opgemerkt en in de armen gesloten wordt. Hij ligt er begraven onder een eremonument. Zie de film.

En toch is deze componist puur aanhanger van het twaalftonen stelsel en zijn zijn composities volledig atonaal. Meer hedendaags kan haast niet. We zien en horen zijn muziek heel de film door uitgevoerd en becommentarieerd door een schare Koreaanse jonge toptalenten. We zien op zijn muziek ook enkele prachtige stukken modern ballet. En ik moet tijdens het verloop van de film ondervinden dat ik helemaal in de ban kom van deze compleet hermetische muziek.

Ik wil maar zeggen hoe ik, en wellicht velen met mij, verteerd worden door vooringenomenheden, waartegen wij amper weerstand bieden.  In mijn geval van Isang Yun, ik weiger nog maar te kijken of te luisteren Natuurlijk zegt die muziek, zomaar op CD of op de radio, helemaal  niets. Maar in handen van deze filmmakers gaat een totaal andere wereld open. Een wereld niet NA, maar NAAST, ik zeg zomaar wat, de cellosonates van Bach moet staan.

Net Gemist, ik smeek je.

En zo kom ik uit op het sleutelbegrip, dat in mijn vorige post (Klaar Top100) totaal ontbrak, en dat elke intense kunstbeleving insluit: de VERWONDERING.

Geef toe, dat de 389^ste beluistering van de Kleine Nachtmuziek van Mozart of van de Zesde van Beethoven, misschien nog wel je gehoor kan strelen, maar dat geen van die twee jou een schijn van kans geeft op één moment van verwondering. En toch is het dat waar het in de kunst om gaat.

Denk ik nu.

En als ik morgen kaartjes koop voor een duur concert wil ik dat er minstens één stuk geprogrammeerd staat van een componist waar ik nog nooit van hoorde.

Kan tegen vallen, daar niet van, maar dat heb je met het opzoeken van verwondering.


toemaatje

                 
 
               nog een beeld uit de film, Zuid Koreaanse jongeren zingen, op de trappen van de metro, een lied van Isang Yun 

30-11-2014, 00:00 Geschreven door torfsherman  

Vorige zondag   besloot KLARA omstreeks 18 uur zijn jaarlijkse Top 100 Klassiek.
En wat blijkt (nog eens)? And the winner is… wat had je verwacht? Jawel,  in de eerste vijf drie keer J.S.B. Verder amper verrassingen in de top 10. Zeg maar in de Top 100.

                        enz...




Juist of fout komt helemaal niet ter sprake, wie zou overigens de standaardlijst van de echte Top 100 bezitten?  Vox Populi, meer is het natuurlijk niet. En  -ook daar niet van-  stuk voor stuk, allemaal mooie, melodisch consonante muziek, en toch geen André Rieu, dat is pas vloeken in de orthodoxe melomane kerk.

Maar intussen is nog maar een bewezen: de Klara luisteraar, het crême de la  crême van cultuurminnend Vlaanderen is, net als het traditionele concertpubliek,  zo conservatief als de nacht, houdt niet van experimenten, heeft niets met atonaliteit, liefst een dreunend  majeur  slotakkoord,  en hij wordt heus niet moe om altijd maar hetzelfde 200 jaar oude repertorium te bejubelen.  In de Top-100 alleen maar certitudes.

Is dat erg? Maar nee, je kan onder het stortbad immers geen Schönberg of Stockhausen nafluiten Maar een  Erbarme dich van JSB, geen probleem.

Of….

OF…..

Is er iets anders aan de hand?

Moeten we vaststellen dat de hedendaagse klassieke muziekscène (ik ken geen betere term)  in de laatste 100 jaar op geen enkele manier aansluiting heeft gevonden (gezocht/gewenst)  bij  het brede muziekminnende publiek?  En is die avant-garde muziekscène vandaag herleid tot een besloten clubje waarbinnen de leden zich uitputten mekaar de wolken in te prijzen?  Dat was in hun tijd met Mozart en Beethoven wel even anders.  

Misschien kan een parallel met wat zich afspeelt in de hedendaagse beeldende kunst  wel iets verklaren. Waarom wel Picasso en geen Strawinsky?    Waarom wel Rothko en geen Schönberg? Alle vier ongeveer tijdgenoten.

 

           



            


Raad eens....
Maar ik beken: ik  versta het ook niet zo goed.

28-11-2014, 18:26 Geschreven door torfsherman  

(mijn bron Tegenlicht Ned2 VPRO 12/11/2014)

Climate Change, smeltende ijskap op de Noordpool, stijging zeespiegel, je moet er niet aan twijfelen, je ziet op de documentaires de ijsbergen zo in de zee storten. Kommer en kwel, want op een ogenblik zullen de Lage landen opnieuw Hoge Zee worden, voorspellen de pessimisten. Nederland en West Vlaanderen worden terug water.

En toch, leer ik bij Tegenlicht, zit er ook een goede kant aan die verdwijnende ijskap. In twee landen gaat het licht aan: in IJsland (nu al onafhankelijk) en Groenland (nog even een kolonie van Denemarken):  een onmetelijk stuk gewonnen land en gewonnen zee.

En dat betekent: energie, bodemschatten, mineralen (uranium) , het openen van een noordelijke zeeroute die in de zomer ijsvrij komt, maar intussen ook al gewonnen gewassen, fruit en groenten. De beste aardbeien van de wereld (’s zomers 24 uur zonlicht) en de kabeljauwpopulatie groeit zienderogen weer aan, de jonge kabeljauwen zijn ook veel groter.

On-be-grens-de (potentiële) mogelijkheden die open gaan. En ze zijn er als de kippen bij: de Russen (die spelen een thuiswedstrijd), de Aziaten uit Zuid Korea, Japan, Singapore en natuurlijk niet te missen: de Chinezen, maar dan en masse. (zelden dat je een chinees in zijn eentje ziet)

Blinken uit door hun afwezigheid: de EU-landen, maar daar zitten die berenmutsen niet op te wachten.

Halldor Johanson, directeur van het faciliterend bedrijf Arctic Portal zegt het in de reportage: “geef ons maar de Chinezen.  Het Chinees systeem hanteert een duidelijk lange termijn perspectief. Het gaat over 2030. Dat ontbreekt totaal bij de Europeanen, maar wat wil je als je om de vier jaar met een nieuwe regering zit…”

           




Of de zegeningen van de democratie. Want daar heeft “elk voordeel dan weer se nadeel”.

28-11-2014, 09:52 Geschreven door torfsherman  

Ik denk ik eerder al eens de lof zong van dit praatprogramma van Thomas Vanderveken,  en dat ik het   de Vlaamse Zomergasten noemde, maar dan geen imitatie, eerder een verbeterde uitagave. Met een Vlaams sausje erover, en voor één keer bedoel ik dit niet pejoratief.  Natuurlijk valt of staat zo’n praatgeval met de gast en wat die man/vrouw in huis heeft.  En daar zit Alleen Elvis van dit seizoen als gebeiteld.

Vorige week was Thomas ‘onze’ Peter Van der Meersch  gaan terughalen uit Amsterdam.  Voor mij werd het een relatief hoogtepunt van mijn televisieseizoen. Eerder hoogtepunt was de Elvis met Els Dottermans en met Mieke Van Hecke.  Nu dus Standaard/NRC man Peter  Van der Meersch.  

Dit is televisie die bij mij blijft plakken. Ik zet hier mijn vijf beklijvende momenten op een rijtje (sorry als je de uitzending miste) en eens nagaan of jij - die wel keek - mijn sensitiviteit deelt.

1.   Het woord Volksverhefffing dat vanuit een onbetwiste bron uit het verdomhoekje wordt gehaald. Een ode aan al die mensen die daaraan hun leven wijdden.

2.   “Ik had slecht geslapen en ik dacht ik ga vandaag eens een Duits doodschieten. Ik zag er een, op wel 300 meter. Ik heb hem zeker geraakt maar ik weet niet of hij dood was. … “
en dan Willem…..”'t graf van duizend soldoaten, altijd iemands voader altijd iemands kind”

3.   “Ik denk dat ik er niet was toen mijn twee zonen mij het meest nodig hadden. Het spijt me zo. Ik probeer dat nu goed te maken met mijn derde zoon, uit mijn tweede relatie.”  Maar verder blijkt dat hij het blijkbaar nog altijd niet begrepen heeft.

4.   Peter van Uhm, gepensioneerd opperbevelhebber van de Nederlandse strijdkrachten:   “Als ik om me heen kijk zie ik mensen die een bijdrage willen leveren voor een betere wereld en elk kiezen ze hun  passend instrument om die taak te vervullen. Ik koos het wapen.”

5.   “Wat is dat daar in het gras? Een mus.  Wat is dat daar op die tak? Een mus. En wat is dat daar tegen het water? EEN   M U S !! “   “Toen jij me, dertig jaar geleden, voor de tiende  keer vroeg Wat is dat daar?, antwoordde ik voor de tiende keer: dat is een mus en ik heb je toen innig omhelsd. “

Ik koos het wapen.....



Ruggengraat gevoelige mensen wezen gewaarschuwd.


http://www.youtube.com/watch?v=4hS99ZTPnyw

25-11-2014, 22:40 Geschreven door torfsherman