Nee, voor mijn 81  dus geen Hof van Kleve... (dat had je goed geraden)

Om vorige week mijn 81 te vieren, waren wij  naar de eertijds ultra katholieke provincie Noord Brabant getrokken.  Daar staat in de gemeente Deurne, ergens tussen Eindhoven en Venlo, aan de rand van het nationaal park De GrotePeel,  een imposant klooster, in meer gelovige tijden een groot missiehuis van de Paters Van Steyl , de Societas Verbi Dei. Daar werden tot diep in de twintigste eeuw aan de lopende band missionarissen gekweekt om wereldwijd “de rijke oogst van de Heer binnen te halen”.

In een ander stukje vertel ik het gehele verhaal.

Ik sla 100 jaar bekeringsijver over om ineens, november 2013, neer te strijken in het Hotel WILLIBRORDHAEGHE.  Bijgenaamd Conferentiehotel. Als slogan onderaan hun logo staat: “Geloven in Kwaliteit”.


     
      



Gelegen in een prachtig landschapspark met vijvers. 79 moderne kamers, 22 conferentieruimtes in alle maten, multifunctionele kapel, alles heel persoonlijk maar even professioneel gerund. En niet te versmaden: een klasse restaurant, met slechts één ster, maar dan wel die van Betlehem als referentie.

Dus, omdat de goddelijke voorzienigheid rond de eeuwwisseling even niet thuis gaf , besloten de overblijvende oude paters tot een meer dan ingrijpend aggiornamento.  Wij verhuizen en verbouwen  ons klooster tot een luxe hotel, met alle denkbare accommodatie, maar in volle respect voor de historiek van de site. En zo kwamen ze op de slogan: Geloven in Kwaliteit.

Ik had voor Sint Willibrordhaeghe (en dat is dat laatste keer dat ik die lange naam voluit ga intikken) gekozen omdat de gepubliceerde quotering van eerdere bezoekers op 8,5 stond, wat heel veel is. Welnu ik zou er nog een halfje bijdoen. Negen dus.

Ten eerste de ombouwing (het werd dus geen verbouwing) is respectvol gebeurd. Men wilde helemaal niet verbergen dat het ooit een klooster was, wel werd er alles werd aan gedaan om de gast het gevoelen van een klasse hotel te geven. Gewoon schitterend bijv. hoe die binnentuin met kloostergang en al die gemeenschappelijke ruimtes werden geïncorporeerd in het geheel. 

De kamers, inderdaad gelegen langs lange witte gangen, zijn niet uitpuilend van een soort luxe à la Van der Valk, maar van een sobere beheerste gerieflijkheid.  Meer moet dat niet zijn en wil ik niet.

Ook de sfeer aan het onthaal en de bediening  speelt het spel mee. Gewoon innemend, en vooral verliefd op hun experiment met de nog enkele lucide paters die overblijven maar onzichtbaar zijn. Dit moet hier lukken, wij doen er alles aan.

En dan moet er in de keuken een begenadigde broeder kok aan de slag zijn. Wij kregen een uitgelezen driegangenmenu geserveerd  in een meer dan sfeervol decor en een innemende bediening.

Neem daar tenslotte nog de omgeving bij. Het nationaal park De Grote Peel, best vergelijkbaar met de Veluwe, een intussen geklasseerd natuurgebied, met een rijke geschiedenis (de Peelwerkers) en zeer bijzondere fauna en flora. En niet te versmaden: kilometers hypergroen  fietsplezier (als het wat minder koud is…)

Riskeer het maar eens.  En de prijzen bederven het kloostergenot allerminst.

Bekijk www.willibrordhaeghe.nl

.

28-11-2013, 11:50 Geschreven door torfsherman  

Er zijn zo van die woorden die, alleen door ze uit te spreken, elke verdere uitleg overbodig maken.

Typisch in die reeks zijn de werkwoorden

Frutselen  hier hoor je toch duidelijk dat onhandig gedoe.
           Verwant aan frunniken. Aan de sluiting van een bh  bijv.?

Foefelen   alleen al de keuze tussen twee of één F of L,  is een gefoefel van jewelste

Ritselen   hier hoor je toch duidelijk  het schuiven van veel biljetten (ritselen doe je ook niet op 1 Euro niveau) 
Dan wordt het Rinkelen….  Een geheel ander begrip, de kassa van de kruidenier rinkelt

Kittelen   het woord alleen al bezorgt je de bekende totaal rilling

Knuffelen   wie krijgt daar nu geen goed gevoel bij?  Die dubbele ff  smaakt naar meer.

Heel lijfelijke , fysieke woorden zijn dat.
Iets geheel anders dan aardappelmesje of buitenspelval.

28-11-2013, 10:20 Geschreven door torfsherman  

In mijn omgeving is het bekend: ik hou niet van dat wild moppen tappen. Van die gasten die een avond lang een heel gezelschap gijzelen met hun moppen (in het slechtste geval dan nog stiekem afgelezen van een spiekbriefje), en  meestal met een baard tot ver onder de knieën. 

Maar soms, heel soms is er zo’n mop bij die je weer verzoent met heel die sector.
Zoals deze.

   Van die vier pastoors

Vier pastoors zitten samen een pint te drinken. Een Brusseleir, een West-Vlaming, een Limburger en een Sinjoor. Ze klagen over het weinig volk dat nog naar de kerk komt. 

Zegt de Ket ; wij hebben iets gevonden : in Jette zeggen we de Mis af en toe in het Brussels dialect en dan zit de kerk bomvol.

 Zegt de West-Vlaming : da doen widder olle doage, mo 't alpt nie. 

Zingt de Limburger : daaar kuuunen we niiiet aan deeenkne, waant daan duurt de miiis te laaang. 

Tenslotte den Antwerpeneir : spaaiteg toch da waai gien dialect emme.


drie sterren mopje....  sorry.

28-11-2013, 10:17 Geschreven door torfsherman  

Ja die bestaat: 

Die kent jij  vast niet. De man is nochtans in 2003 heilig verklaard.
Je moet je niet schamen want enkel op de Duitse Wikipedia krijg je de goed heilige pater in beeld.
Ik werk u snel bij:  geboren 1837  in Goch am Niederrhein  (ik sla wat geestelijke tussenstations over)  sticht  in 1875 de Societas Verbi  Dei (Gezelschap van het Goddelijke Woord) , een heuse missiecongregatie, later veel beter bekend als de missionarissen van Steyl.

 
                                                                    Van missiehuis naar huis met een missie

In 1911 komt de congregatie naar Nederland (Uden) maar in 1954 zien ze het licht van de  Grote Doorbaak en bouwen in Deurne (30 kilometer voorbij Eindhoven) een ambitieus groot klooster bedoeld om de grote toevloed aan kandidaat missionarissen op te vangen. Het zijn er honderden.

Ze noemen het “een huis met een missie” waar ze meteen starten met een juvenaat, postulaat en noviciaat  (all ranks dus). Het lijkt er op dat ogenblik op dat aan het Rijke Roomse leven geen einde komt en dus … doorgaan zeggen onze paters die zich eensgezind scharen achter het inzicht van hun stichter: “Als wij doen hetgeen in onze macht ligt, dan doet God het overige”.

Maar God kon ook niet voorzien dat, in Nederland voorop, de ontzuiling zijn gang zou gaan. Dat het doorgeven van het geloof der ouderen niet meer zo vanzelfsprekend verliep.  En dat de ontkerkelijking bressen sloeg in de dijken van het oude geloof. En wat dus te verwachten viel: de leegloop der seminaries waardoor het klooster in Deurne al snel wat oversized raakte.

Die paters waren niet blind en nog minder dom,  en dus zagen ze al snel noodzaak voor een omschakeling naar een groots opgevat internaat met bijhorend gymnasium. Verder legden de paters zich toe op  een breed opgezet volkspastoraat.  Die periode liep van 1969 tot 1981. Maar alras bleek ook deze omswitch  geen succes: financieel moeilijk haalbaar en een vergrijzend patersbestand dat onderaan amper aanvulling kreeg.

Tot in 2002, de lucide leden van de congregatie besluiten zich terug te trekken, de gebouwen onder te brengen in een Stichting en alles te zetten op een omschakeling naar een  luxueus conferentiehotel dat de naam Hotel Willibrordhaeghe krijgt.  Het zal een stichting zijn die probeert kostendekkend te werken en als er onverhoopt winst komt gaat die alvast naar de goede werken van de paters.

En zo geschiedde dus tussen 2002 en 2004 . En sindsdien is God waarschijnlijk wakker geschoten en houdt de Stichting zich behoorlijk staande.

En zo kon ik op 25 november feestelijk mijn 81^ste verjaardag vieren  in dit “huis met een missie”, vandaag een joint venture van een handvol oude (onzichtabre) Paters  van Steyl, God himself en een schare bezielde  medewerkers  die zich uit de kleren werken om het ding drijvende te houden.

En HET LUKT. Een 9/10 voor God en de paters.  God (o.a.) zij dank.

Ga maar eens kijken op www.willibrordhaeghe.nl.

28-11-2013, 00:00 Geschreven door torfsherman