Van een lieve, licht alternatieve  kennis een origineel cadeau gekregen.
Twee stukken van die vierkante  authentieke ouderwetse Sunlight zeep gekregen.

Je kent ze zeker wel: in het dialect beter bekend onder de benaming: “een klot sunligt” (let op de uitspraak sunligt). Zo’n vierkante, okergelige blok harde zeep, met een opstaand boordje rondom en met in het midden in reliëf zeepletters de naam SUNLIGHT SAVON.   Dat moest ook niet in de Vlaams want de meeste Vlamingen in die tijd gebruikten nog puimsteen om zich te schrobben.

 

                                                                      en vooral geen zotte kosten aan de verpakking... 



Voor mij regelrecht jeugdsentiment. Wij kenden thuis, denk ik,  maar één soort zeep: dat was die “klot sunligt”, daar werd mee geschuurd, dat werd geraspt in de kookwas en natuurlijk voor het bad (lange tijd een zinken kuip voor de kachel met een paar moren kokend water). Ik vermoed zelfs dat het soms bij "stroef verlopende seks" te pas kwam.

Maar in het bad diende diezelfde “klot”  voor alle lichaams(onder)delen,  je kon er ook je tanden mee borstelen, en ook voor het haar. Een shampoo dus.  Alleen voelde dat haar nadien wat stro-achtig aan. Maar schuimen dat dat deed. En tot vandaag nog doet. Eén piepklein nadeel: bij het spoelen  pikte het soms in je ogen, maar dat was geen erg, doe uw ogen maar goed toe.

Toen ik dit verhaal deed aan mijn broer en die ene klot zeep afzette tegen de tientallen flesjes , sprays, doosjes en tubes die nu in de badkamer rondslingeren….  voor elk lichaamsdeel een geëigend product met een chique Franse naam, vroeg ik me af: is dat nu vooruitgang  als het met één klot ook gaat?

Waarop mijn broer me afblokte met de dooddoener: “nog een beter idee, als we nu eens allemaal met een en het hetzelfde model van schoenen zouden lopen:  een molière in zwart leder met dikke rubberen zool en een stevige veter, verkrijgbaar van maat 18 tot 47. Dat zou ook gaan en de prijs zou minstens halveren.  Maar waar zouden wij dan nu zitten? En die 750 werknemers bij Torfs?

Ja, Mao heeft het geprobeerd en voorgedaan: allemaal in een en hetzelfde blauwe vestje zonder kraag en een pet van dezelfde stof.  Zijn beste stoot is dat toch niet geworden. 


                  dat is pas democratie...

                                        (maar nu valt het mij in: allemaal in een grijs driedelig pak met stijve das, wat is het verschil?)            

Leve dus de verscheidenheid. Leve de frivoliteit . En leve de illusie dat we stuk voor stuk origineel, uniek en belangrijk zijn.  Bovendien, mensen in groep en in een anoniem  uniform zijn gevaarlijk, dat is historisch bewezen…

Oké dan, maar in mijn stortbad zal die klot sunligt de eerste maanden nog niet verdwijnen, want je doet  er wel heel lang mee, met zo één  stevig klot.

23-11-2014, 12:04 Geschreven door torfsherman  

2. die inkomprijzen. Waarom betaal ik bij UGC of Kinepolis altijd € 10 en was ik gisteren binnen voor € 7?



Maar ja, niet geluld, ik heb gisteren "mijn cinema" teruggevonden. En in een foldertje van Kalliope las ik dat in de komende weken mijn compleet lijstje uit Film Magie wordt afgewerkt.

Ook niet in elke frituur staan er courant oesters op de kaart.
Of is dat een stomme vergelijking?


Even een kijkje?

http://www.youtube.com/watch?v=yYACMlXzrnk&feature=player_embedded

21-11-2014, 00:00 Geschreven door torfsherman  

En nu zou ik echt willen dat iemand me helpt….

Het gaat over mijn totaal verlies aan oriëntatie in… cinemaland.

Dat zit zo.
Tot voor vijf jaar was ik een trouw en enthousiast cinemabezoeker. In feite heel mijn leven zo geweest, en dat dateert van mijn studententijd.  Elke week minstens één keer ‘naar de cinema’.
Ik had ook de goede gewoonte van elk film die ik zag, onmiddellijk bij thuiskomst, een eigen recensie te schrijven en 0 tot 5 sterren te geven. Ik bezit zodoende een nogal interessante cinematheek.

Maar sinds vijf jaar zit daar serieus de klad in, in zoverre dat ik vandaag, in 2014 geen drie keer een cinema ben binnen geweest. En wat zou de reden wel zijn? Ik speur via Cinebel (knappe website) zeer regelmatig alle zalen van Antwerpen, Oostende, Mechelen, Lier en Brussel af, op zoek naar een film die ik denk niet te mogen missen. En ik vind er geen.

Dat ging zo.
Al die jaren daarvoor volgde ik van redelijk nabij de filmactualiteit. Ik was geabonneerd op het steengoede Vlaamse filmtijdschrift Film & Televisie (vandaag heet dat Film Magie), en daar pikte ik alles op wat men mij , via een simpel sterrensysteem, aanraadde. Ook de grote festivals waren mijn ding: Cannes, Venetië, Berlijn en natuurlijk de Oscars waren stuk voor stuk must’s. Plus was ik  nog trouwe klant van enkele vaste namen van grote regisseurs die op mijn trouw mochten rekenen.

En vijf jaar geleden is dat systeem plat gevallen.  Wat ik natuurlijk zelf heel spijtig vind. Dus dacht ik deze week: ik herbegin nog eens from scratch, ik ga naar de leeszaal in de bib waar ik mijn blad Film Magie kan raadplegen. Ik heb daar een uurtje gezeten en heb de vijf laatste nummers van dat blad doorgenomen. Ik kwam thuis met een dertigtal titels die ik in de pipeline zette. Daar zaten o.a. verschillende prijswinnaars in van de filmfestivals van deze zomer. Dat moest dus zeker lukken.

Ik naar huis, Cinebel opgeroepen en gaan zoeken waar wat te zien was. U gelooft me niet, maar de films in mijn pipeline waren zo goed als onvindbaar. Jawel, met Brussel als uitzondering, daar waren de meeste wel te zien. Maar in Vlaanderen, en met Antwerpen (ooit De filmstad) als in-trieste uitschieter, was het zoeken met vergrootglas. Hier of daar een lokale filmclub die het riskeerde. Gelukkig is nu de Cartoon’s terug open en daar zijn wel mogelijkheden.

Ik geef u hierna enkele titels die deze week in Vlaanderen minstens dertig keer vertoond worden:
(laat je verbeelding maar gaan)
Apocalipsis – De Boxtrollen – Interstellar – Koemba – Mariolo’s Magische Reis – Sinterklaas en het pratende paard – The Hungergames (Part I II en III) – Trippel Trappel Dierensinterklaas – Wiplala – The Maze Runner en natuurlijk een met de grond gelijk gemaakte Amerikaanse remake van Loft.

En daar zat ik met mijn: Leviathan – Mommy – Still the Water – Winterslaap (Cannes!) – Boyhood – The Reunion – Kreuzweg – Under the skin – The homesman….  Gelukkig vond ik voor vanavond een eenmalige vertoning (Lierse filmclub) van Jimmy’s Hall.  Ik daarheern.

Wat is hier in godsnaam aan de hand?
Is dit een samenzwering?
Of is Vlaanderen geplaagd door een niet te bedwingen epidemie van collectieve randdebiliteit?
Geef mij dan maar Ebola. Dan kan ik tenminste naar de cinema.

Geef ons please onze cinema weer. Ik beloof opnieuw elke week te gaan.

 

                        enz....

PS en dan nog zoiets: ik meen in Vlaanderen een absolute weerzin voor Franse films waar te nemen. Dat zal toch niet aan Bart De Wever liggen zeker? (ik zag overigens ook geen Duitse films)

20-11-2014, 16:08 Geschreven door torfsherman  

Sommigen vragen zich af of zoiets wel bestaat, en of het niet een sterke bedrijfsleider die zijn stijl op het bedrijf of de organisatie drukt.

Ik denk dat er wel degelijk zoiets bestaat als een gedeelde bedrijfscultuur, zeg maar een lijstje normen en waarden (positief en negatief) die in de genen van een bepaald bedrijf zitten.
(natuurlijk heeft een bedrijf geen genen, maar ik hoop dat je me begrijpt)

Mooie anekdote om zoiets als een bedrijfscultuur aan te tonen.

      


Het was in 1991 dat in Nederland een spectaculaire fusie tot stand kwam tussen twee reuzen uit het Nederlandse bankenlandschap: de AMRO Bank en de ABN schudden hun portemonnee in één grote pot en noemden zich sindsdien ABN AMRO. Het was een van de vele turbulenties in die roerige tijd na de implosie van het communisme en de vermeende triomf van het kapitalisme. De de kleinste private spaarkas dacht te moeten doorgroeien naar mondiaal, minstens Europees niveau. Schaalvergroting heette het dan.
En poen pakken, heel veel poen pakken.

In 1991 was het dus de ABN AMRO. Dat gebeurde met redelijk veel poeha. De fusie zou plechtig worden bezegeld tijdens een groot banket waar de twee Raden van Bestuur met hun dames aanzaten. Tussen de twee PR afdelingen was afgesproken dat aan het eind de bestuursleden van  weerszijden aan hun collega’s symbolisch een presentje zouden aanbieden.  Afgesproken was dat de waarde van dat “presentje” zo “rond de twaalf vijftig” zou liggen. 1250 dus.

Op het moment suprême staan de hoge pieten van de ABN op en begeven zich elk naar een dame aan de overzijde met in hun handen elk een luxueus baldakijntje bevattende één heel dure praline (het zal dus wel geen Leonidas geweest zijn).  Applaus. Toen was het de beurt aan de AMRO pieten en die staan op met in hun handen elk ook een klein doosje met een paar 18 karaat gouden manchetknopen voor hun collega’s aan de andere kant van de tafel.

           cultuurgebonden...

In de zuinige Calvinistische bedrijfscultuur van de ABN had men die 1250 begrepen met een komma tussen de 12 en de 50. Dat is inderdaad ook “twaalf vijftig”. In de bruisende machocultuur van de AMRO was die komma weggevallen.

Het is sindsdien tussen die twee takken van de gefuseerde bank nooit nog echt goed gekomen;

En zeg nu nog dat bedrijfscultuur een fictie is.

20-11-2014, 11:14 Geschreven door torfsherman  

Toch weer iets met taal:
merkwaardig te zien hoe taal zich voortdurend in- en aanpast aan een veranderende werkelijkheid.
In die mate dat je vanuit de taal rustig een stuk sociale geschiedenis zou kunnen schrijven.

Woorden die, als op commando, ineens in ieders mond liggen en woorden die plotsklaps zoek zijn.

Goed zo natuurlijk, taal moet leven. Taal is in eerste instantie a tool, een nuttig systeem waarmee wij van gedachten kunnen wisselen, waarmee wij zelfs gedachten kunnen vormen.

Zo viel ik vorige week op een woord dat in mijn ogen zo'n verdwijning riskeert,
en dat is het woord INGETOGEN,  Ingetogenheid.

Natuurlijk stamt dat woord uit de religieuze context, en dus per definitie een bedreigde soort.
Maar dat hoeft dus helemaal niet.

Wat betekent “ingetogen”?
Bij Van Dale lees ik: zedig, stemmig, matig, zich onthoudend van buitenissigheden
in het bijzonder: kuis.

Flauw, heel flauw van Van Dale
(en zo zie je maar hoe machteloos zo’n gezaghebbend woordenboek is om een dergelijk lemma bij benadering te vatten).

Ingetogen staat bij mij voor:
sober, stilletjes, zonder fanfare, reflectief, met ingehouden woorden, ingekeerd, in de innerlijke luwte, ruimte latend, naar binnen gekeerd, met zo weinig mogelijk vertoon. 
Ingetogen slaat niet met de deuren,  duikt in de innerworld om het daar rustig te verwerken.
Zelfs een ingetogen menigte… het kan dus.

Het tegengestelde is dan arrogant , blakend zelfvertrouwend, groot gelijk, spetterend, zelfingenomen, van de toren, er een lap op geven, kortom: een grote smoel.

Ik zie een etymologisch verband met tocht, intocht. En het oude woord togen dat staat voor: trekken.
En tocht naar de binnenkant.

De niet religieuze context waarin ik het woord nu tegenkwam:

In een portret van de Nederlandse politicus Wim Kok, socialist, vakbondsman, premier,voorzitter PVDA,
heet hij de man, die in heel zijn politieke loopbaan “de ingetogenheid” verbeeldde.
De man die geleerd had soms dingen te aanvaarden die hij niet accepteerde. (knap gezegd)
De man die in een Opel Kadett reed, wiens groten hobby wandelen en kamperen was en wiens lievelingsmaal aardappelen, sperziebonen en een karbonade was.
De man die op aandringende journalisten vaak repliceerde: daar wil ik nog eerst een nachtje over slapen (ik hoor het niet uit de mond van de kleine Tobback).

En dan het drama van de ingetogenheid: die ingetogen socialist bleek uitgerekend de man wiens partij zich kort daarop liet decimeren door het succes van een dandy die zich in een Jaguar met chauffeur laat vervoeren, met twee witte keffertjes op de achterbank.

   

Een samenleving, een publieke ruimte waarin een stuk ingetogenheid weerkeert.
Wat zouden we ineens vele stappen vooruit doen.

En laat me alvast beginnen met mezelf: al dat geblog van mij, ook geen monument van ingetogenheid.
Begin met kleine oefeningskes: per dag drie keer een kwartiertje proberen 'ingetogen te blijven'.


Noem jij dat graag mediteren… dan doe jij maar, maar ik ga niet mee. Bij het mediteren zonder je je af van de buitenwereld, bij ingetogenheid neem je de buitenwereld even mee naar binnen.

Na De Week van het Wit Goed, volgende week: De Week van de Ingetogenheid.
We gaan er eens een lap op geven....

17-11-2014, 00:00 Geschreven door torfsherman