En toch,
Soms, zo heel soms, vind ik dat er geredelijk plaats is voor een serieuze  ergernis.

Kom, een voorbeeld.

                      opzij opzij opzij, de poppenstoet....

Vorige week. Heerlijk fietsweer. Feestelijk gevoel behalve die ene dag. Op het jaagpad van het kanaal Herentals Bocholt. Ik hou er al trappend een behoorlijk tempo in (naar mijn normen dan) als ik op een ogenblik met belgerinkel wordt opzij gefietsebeld door achterliggende fietsers. Geen probleem, denk ik.  Even inhouden en doorlaten. Een jonge gast die zichzelf wil overtreffen of zo. Kom maar.
Maar wat zien ik?
Een grijzend /greinzend echtpaar, in volledig glitter fietsoutfit, op twee blinkende peperdure elektrische fietsen, met hun cruise control op 26 km/u., die mij duidelijk te traag vinden rijden en om doorgang vragen. Ik zie ze genieten van hun superioriteit als ze me inhalen. “Dat durfden wij vorige maand niet dromen dat wij den Torfs zouden voorbijsteken” zie ik ze denken.
Even verder zie ik hun blinkende fietsen netjes gestald voor een geurige taverne. Pannenkoekengeur.

Einde verhaal.

 En nu even serieus.

Eigenlijk een goed voorbeeld van redeloze ergernis. Telkens hetzelfde patroon: ik doe een bepaalde waarneming, en die waarneming brengt bij mij een stroom van bijgedachten en vooral bijgevoelens op gang die dan steevast uitmonden in: dat kan niet > ergernis.

Ga nu eens na wat ik er allemaal bijsleur als ik me opwind in die twee voorbij zoemende fietsende oudjes. Te gek toch. Misschien denken die oudjes wel helemaal niks? En fietsen die gewoon heel graag snel. En haasten die zich naar die pannenkoeken? Of moeten ze op tijd thuis zijn om hun kleinkinderen op te vangen.

                    en meer was er niet aan de hand


En zo is het altijd met ergernis: we stellen ons van alles voor.

Dus van nu af , u doet maar ik mijn bijzijn, het zal mij niet meer raken.