24-04-2014, 17:32 Geschreven door torfsherman  

da's een tijdje geleden, nog eens une petite histoire....

Een lokale kleine Delhaize.
Twee scholieren, boekentassen nog bij zich,  staan voor mij aan de kassa. De ene heeft twee flessen goedkope schuimwijn in zijn armen, de andere een fles met een oranjeachtig soort likeur. Duidelijk samen goed voor een stevige cocktail.
Aan de kassa zit een jong kind, zelf geen twintig. Kijkt beteuterd.

“Hoe oud zijn jullie”

“Zeventien”
“Mag ik jullie ID kaart even zien?”

“Die ligt thuis”

“Ja, dan mag ik van de baas die flessen niet aan jullie verkopen”

Er ontstaat wat discussie. Het jong meisje belt haar bazin en dan is het rap beklonken: geen alcohol zonder ID bewijs.

“Laat die flessen maar hier staan, en ga eerst thuis jullie ID kaart halen”
Jongens verlaten de winkel, zonder buit.

Ik ben aan de beurt met mijn boodschappen.

Nog voor ik klaar ben zijn die twee jongens daar terug nu in gezelschap van een grote lobbes die ze al snel in het naburige café hebben opgehaald. In minder dan een minuut staan de jongens buiten met hun drie verboden flessen.

Et alors?

Ik stelde me spontaan deze rechtsfilosofische vraag: hoe groot kan de afstand zijn tussen goede bedoelingen en een sluitende wettekst om deze uit te voeren?

Wat kan het recht, wat kan een in woorden gevatte tekst eigenlijk wel?
Niet veel, zolang bij de rechtshorige echt niet de intentie bestaat om met die goede bedoelingen in te stemmen.

Eigenlijk staan de wettenmakers voor een “mission impossible”.

Hoe zou je het echte leven, de mens van vlees en bloed, kunnen vatten in een tekst?

Dat kan alleen bij momenten een begenadigd romancier

Neem nu dit voorval.
Probeer maar eens deze “wetsontwijking” te vatten in een sluitende wettekst. 
Dat geldt voor elk soort wetsontwijking. Denk aan het leger gespecialiseerde top advocaten-fiscalisten en boekhouders die klaar staan om “de grote lobbes uit het belendend café” erbij te halen.

Niks aan de hand. Niet te vatten. Ze gaan vrijuit en het is de meest rendabele branche in de advocatuur.
Toppunt is daarbij dat die grote verboden-flessen-kopers nog vinden dat ze zich ethisch niets te verwijten hebben. En “dat ze maar betere wetten moeten maken”….

Gelukkig denk ik dan, dat er een hemel en een hel is waar dat later allemaal wordt goedgemaakt. Als ook daar weer geen advocatenbureaus naast de hemelpoort hun goede diensten aanbieden.

Dat is eigenlijk de ratio achter die affiche van het BIVV:
MINDER ZUUR ACHTER ’T STUUR. 

Probeer wat je wil om een veiliger verkeer ad te dwingen, zonder de passende mentaliteit van dat groen ventje achter zijn stuur is het allemaal boter aan de galg.

De wet kan toch zo weinig…. 
Ik denk dan aan die ene “wet” uit de geschiedenis die dat wel kon, en dat waren de Stenen Tafelen van Mozes. Maar ja, daar heette de wettenmaker van dienst dan ook God.

Gij zult niet echtbreken…. dat is toch duidelijk? Of niet soms?

24-04-2014, 17:31 Geschreven door torfsherman  

woensdag  23 april  


                 Je  moet  niet alles geloven
                           wat je denkt



                                                 Loesje

24-04-2014, 17:17 Geschreven door torfsherman  

Sedert de wijziging van mijn burgerlijke stand na het overlijden van mijn  vrouw is er nog wel een en ander veranderd in mijn dagelijks leven.

Neem nu de groene dimensie. Waar vroeger prei, peren en peterselie een rek in de Carrefour waren, zijn groenten, fruit en vooral kruiden (onvoorstelbaar wat er allemaal bestaat) een tastbaar levend gegeven geworden. Dat wordt geplant, dat groeit en dat wordt geplukt. 

Hetzelfde met kippen waar ik voordien alleen een relatie mee had als diepgevroren filets, zijn dat nu kakelende, (soms) eieren leggende wezens met enig verstand en waarschijnlijk veel gevoel begiftigd. Maar daar ben ik nog niet helemaal uit.

Je voelt me al komen. Suzanne heeft vier kippen. Drie van een heel speciaal ras (gaan kopen in Lommel bij een prijswinnende kweker) en een ordinaire kip. Die sierkippen leggen, als ze goesting hebben, heel speciale eitjes: klein, vuurgele dooier, blauwe schaal en cholesterolvrij.
Ik noemde ze Albertine, Beatrice en Constance. Die ordinaire noemde ik Maria.

Nu heeft hun oppaster en eierenraapster gisteren Constance dood op haar nest gevonden. Dood dus. Opgepakt en begraven, en voor Suzanne is hiermee de kous af.

Niet zo voor mij, daar begint het pas.

Vragen, vragen, vragen.
Vragen over het kippenleven. De drie Lommelaars legden als zes maanden geen ei meer,  maar pikten wel gretig mee uit de pot. Dus… kop af, denk je dan. Toch wel hel héél kort door de bocht als we onze perverse kapitalistische opvattingen al gaan doortrekken naar het dierenrijk. Pure meritocratie invoeren? 

Vragen ook bij dat laatste uur van Constance op dat nest. Over haar doodsangst, haar levenswil, haar terugblik op haar kippenleven. Haar droefheid voor haar kinderloos bestaan (wij houden geen haan uit respect voor de buren met kleine kinderen).
Heeft Constance, we zagen wel dat ze wat treurde, hierover gecommuniceerd met Albertine en Beatrice? Hebben die het juiste antwoord gegeven? En zouden die nu stilletjes niet wat beschaamd zijn? Marie was hoe dan ook buitenstaander, maar ja, eergisteren met vier, nu met drie, daar kijk je toch niet naast?

Maar vooral het fenomeen dood. Zeg maar dat gisteren om 14.20 u. Constance nog leefde, en dat ze om 14.25 u. dood was. Wat is het verschil tussen Constance om kwart over twee en Constance om half drie? Is het verschil tussen leven en dood niets meer dan een wekker die stilvalt? Wat is het verschil met een mensendood, met mijn dood? Had Constance zoiets als een ziel?

We maken ons, vind ik, iets te makkelijk af van het fenomeen dood van een dier. Ik wil nog niet beginnen over een geplukte bloem of gemaaid gras.

Existentiële vragen, daar kwam ik alweer op uit bij mijn nieuwe, groene vrijetijdsinvulling.
En zoals gewoonlijk, geen begin van antwoord in zicht.

24-04-2014, 17:14 Geschreven door torfsherman  

     

Ja, nu duiken ze overal op: de affiches met de kandidaten die zich aanprijzen voor 25 mei.  Normaal al geen opwekkend zicht, een verademing de day after als al die lelijke koppen uit het straatbeeld verdwenen zijn en afgevoerd naar het zo begeerde pluche.

Toeval wil nu dat de NVA als eerste met een zeer ruim bemeten affichekampanje aan de slag is gegaan, op weg naar een wellicht spectaculaire verkiezingsoverwinning. Het is hun gegund.

Maar had het nu echt niet iets eleganter gekund?

Nu zie ja al die koppen met een aangeplakte uitgestoken arm en twee lelijke vingers.
In de vorm van een V vermoed ik.
V, dat wellicht staat voor Vlaams en Vlaanderen (niet erg subtiel vind ik), of is het voor een Churchiliaans Victory, of doorgewoon voor het oer-laamse ViVa Bomma, petate met saucissen?

Vooral erg vind ik die nadrukkelijk aanwezigheid van de lelijkste vinger: de wijsvinger. Sinds mijn kinderjaren al een verdachte vinger. Wij mochten niet wijzen, dat was onbeleefd. Maar ook de vinger van de vuile manieren, of nog erger het  vermanende vingertje van de zedenprediker,  profeet, de betweter.  Geen zweem van empathie heeft die vinger.

Dus dacht ik, als ze nu die wijsvinger daar hadden afgelaten, en enkel de verticale middenvinger overgehouden, dat was toch veel duidelijker geweest.
Een opgestoken middelvinger richting de unitaristen, het koningshuis, de socialisten, de vakbonden, de VRT journalisten, de PS, tegen Di Rupo cum suis. Enfin, iedereen mag kiezen wie hij aan dat lijstje toevoegt.

Duidelijkheid en transparantie Bart, dat loont zichzelf.

Nu bang afwachten met wat die andere kornuiten voor de dag komen.
Misschien zien we wel een gemaskerde Verhofstadt  met Kalasjnikov?

23-04-2014, 09:09 Geschreven door torfsherman