Als je de vorige post op mijn Blog leest, zou het erop lijken dat de onvrede (en dat is op zijn zachtst uitgedrukt) in de onderbuik van de maatschappij zo groot is dat, eerder vroeg dan laat, deze massa in beweging komt en dan beleven we een clash tussen HAVE en NOT HAVE. Een nieuw soort bestorming van de Bastille of het Winterpaleis van de Tsaar.
Ik lees enkele gezagsvolle columnisten die daarmee spelen, vaak eerder uit een soort wishfull thinking van vermoeide mei 68 veteranen, maar ik geloof ze niet. Evenzeer vanuit een ander soort wishfull thinking hoop ik dat dit droomscenario zich niet afspeelt.
Ik neem alvast mee dat de Bastille eindigde met een Robespierre en het Winterpaleis met een Stalin. Dat was dus ook de oplossing niet.
Maar er mankeren nog wel een paar voorwaarden om dat hier en nu te zien gebeuren.
1. Die mensen aan de Bastille en die soldaten voor het Winterpaleis hadden honger. Mijn Tokkis zagen er alles behalve uitgehongerd uit.
2. En Vlaanderen is Parijs of Rusland niet. Marx zei het al dat in Duitsland geen revolutie mogelijk was omdat je daar niet op het gras mag lopen. Wel iets dergelijks speelt in onze contreien. - Die bestormers denken er niet aan om hun zwaar verworven iedereen duivel-status te ruilen voor een vermoeiende onbestemde onderneming. Voorop staat nu dat onze Duivels in Rio de finale halen (winnen). En de media doen nog geen kleine duit in het voetbalzakje om die versuffende drug voedsel te geven. - En dan nog, dat bestormen zal wel in de vroege namiddag moeten gebeuren want zij moeten zonder uitzondering tegen zes uur thuis zijn om hun Thuis of Familie niet te missen (anders kunt ge niet meer volgen). En daarna dan terug de straat op om verder te bestormen . Ik zie het niet gebeuren. Overigens, wat later is er weer een onbetaalbare heruitzending van De Kampioenen. Ik blijf binnen, doe mijn sloeffen aan en neem een groot pak chips. En over enkele maanden is er dan weer het veldrijden waarin wij niets dan triomfen vieren.
geen tijd te verliezen
Revolutie uitgesteld wegens overbezette agenda van de revolutionairen.
We hebben voor het weekend nog een pak grote grijze garnalen nodig.
Snel even naar de dichtst nabije Aldi,
Groot aanbod, en voor de prijs moet je het niet laten.
Met één product inde hand naar de kassa,
Lieve mevrouw met uitpuilende kar laat mij voorgaan.
Geen probleem Mijnheer
maar dan in "den Aldi"
(mijn trouwe bezoekers krijgen stilaan de indruk dat ik al mijn levenswijsheid ophaal in de rijen voor de kassas van de supermarkt. Consumptiemaatschappij, u zegt het)
Goed. Mijn pakje scampis van gisteren.
Voor mij, een authentiek -genuine- Aldi koppel. HIJ en ZIJ. Tokki's pur sang.
Kilos overgewicht, tattoo en piercings waar ze ze kwijt kunnen, vet haar, en teenslippers, haar linker been in een witte plaaster.
En een authentiek gevulde Aldikar:
Pakken chips, veel soorten snoep, kleurrijke frisdrank, knakworst, bier in blik en een pak gemengd gehakt en een blik klaargemaakte lasagna.
Vervolg van mijn scampi verhaal
Aldikoppel is ingepakt en HIJ gaat afrekenen.
31 Euro alles samen (dan heb je al wat bij in de Aldi .) Ik wacht helemaal vooraan met mijn pakje diepvries scampis.
HIJ zoekt zijn bankkaart in zijn portefeuille
Ziet mij staan en verstijft. Kijkt mij onbeweeglijk maar extreem agressief aan.
Ik versta het niet en vraag hem
Is er iets?
Hij: Ja er is iets. Gij staat op mijn handen te kijken als ik ga betalen. En daar hou ik niet van.
Begin deze week een item op VTM hoe Oost-Europese hoe bendes uw bankcodekraken.
Ik, in een begenadigd moment van zelfbeheersing , beperk me tot:
Mijnheer heeft zeker wat veel naar de televisie gekeken?
RE : vijandschap, haat, nauwelijks beheerste agressie, herkenning: dat is er zo ene . ge zou het niet zeggen hé?"
Einde verhaal. Ik zwijg (onbegrijpelijk nu) en hij trekt met zijn kar en zijn hinkende sleffende vrouw naar hun witte KIA op de parking.
Reflectie. (achteraf)
Ja, je doet inderdaad soms Euros profijt met zon bezoek aan een discounter
Maar je moet er wel iets bijnemen.
Een eerstehands, face to face, fysiek contact met de absolute onderkant van de maatschappij. Dan leer je dat idealiseren wel af.
Een totale afwezigheid van iets wat naar sociale codes ruikt, het primaire, de lelijkheid, de kansloosheid van de onderkant. Maar ook de onmetelijke afgunst, neigend naar haat en agressie die daar smeult. Bangelijk.
Wanneer breekt dat echt uit?
Hier ontmoet je de echte armoede, ook met een kar volgeladen met televisievoer (Rio komt eraan ) met de bangelijke connotatie dat dit ooit een uitbarsting krijgt.
En dat alles voor een pak grijze garnalen van één kilo voor 8,90 Euro.
Misschien volgende keer toch maar naar Colruyt? En 12.50 betalen.
Maar of dat dan helpt om die haat te temperen .?
Goede vraag: hoe zou ik mezelf voelen als ik in hun teenslippers stond?
In het zelfde nieuwsbulletin wordt het overlijden gemeld, ook op hoge leeftijd, van de Vlaamse liedjeszanger Jean Walter (92 jaar oud, dus zingen is zeker gezond). De stem die in Vlaanderen tot vandaag bekend is met zijn Tulpen uit Amsterdam, Twee blauwe kinderogen en Met je handen.
Niet helemaal los te zien van het hieronder geschetste profiel van radioman Ghysen.
Met Jean Walter, die overigens een prachtige stem had en in een feilloos Nederlands zong, beleefden wij in die tijd een duidelijke upgrading van het "lichte genre". Tot dan was in het Vlaams uitsluitend het keukenmeidenrepertoire aan bod. Twee ogen zo blauw en Daarbij die Molen en Aan het strand stil en verlaten. Allemaal gezongen met die vandaag lachwekkende nasale hoge tenorstem.
Geen woord kwaad overigens van dat genre dat gewoon naast het Hullebroeck repertoire stond en met liedjes die tot vandaag in Vlaanderen +50, na drie vier pinten, nog enthousiast worden meegebruld.
Wel, Jean Walter betekende daarin een breuk. Upgrading zouden we nu zeggen. De man kende ook internationaal succes o.a. op het internationaal festival van het lichte lied in Venetië waar hij de eerste prijs won met zijn Nederlandstalige ode aan die stad: "Venetië, stad van mijn dromen".
Nee, doe er niet minnetjes over. Dat zijn mensen die op het gepaste moment het idee kregen dat de Vlaming wel recht had op iets "beters". Het was de tijd dat wij en masse al waren overgeschakeld op de gepolijste Duitse schlager (Junge, komm bald wider) en op het literaire Franse Chanson vanwaar die zeer oude en intense liefde met dat Franse chanson.
Jean Walter, zelfde dag overleden als Jos, was een wegbereider. Heeft later veel mogelijk gemaakt. Kort daarop breekt de storm los met Boudewijn de Groot, Ramses Shaffy, Liesbeth List, Corry Brokken en een plejade groot Vlaams en vooral Nederlands talent m/v. De mooie molen ver voorbij.
Het nieuws van de dag voor mensen van mijn generatie.
88 was Jos, heel Vlaanderen dacht hem met Jos te mogen aanspreken, (en dat was zijn grote verdienste) maar bij dit overlijden overlijdt voor mij ook "mijn generatie". Ik bedoel daarmee de mensen die, voor de babyboomers, in de jaren 70 en 80 aan de maatschappelijke knoppen zaten. Onze tijd dus.
Over Jos Ghysen.
kom laat mij hem verbinden met, uit het vuistje, Louis Verbeeck, Miel Cools, Lutgard Simoens, Jo Eerens, Guido Cassiman en in Nederland was het de tijd van Bomans, Carmiggelt en natuurlijk de grote drie van het cabaret. Ik verbind die generatie ook met begrippen zoals kleinkunst, cursiefjes, luisterliedjes en een beetje stout .
Och, vandaag klinkt het misschien wat smalletjes, maar dat lot is ook de heel groten beschoren. Een vriend van mij, wij waren in discussie voor de humor van Kaaiman, vertelde dat zijn kinderen met lichte verbazing en een zeker onbegrip naar Toon Hermans kijken en dat hij elke keer moet uitleggen hoe anders en vernieuwend hij is geweest in zijn tijd . Maar toegegeven, vandaag klinkt het braaf en soms wat melig.
Maar vandaag dus Jos Ghysen, het monument Jos Ghysen.
Niet alleen ik, maar iedereen van mijn generatie denkt dan met grote gêne aan het gerommel dat de sensatiebeluste media van deze tijd gemaakt hebben rond de man, op een moment leek hij wel een halve Dutroux, gelukkig heeft dat het eigenlijke monument amper beschadigd. En zo hoort het.
Toegegeven, en laat dit een les zijn voor elke ouder wordende mens, waardig het podium verlaten is wellicht de zwaarste uitdaging voor iemand die ooit succes kende. Doe toch niet de Vlaamse Televisie na die, tot mijn verbijstering, het waagde ons nog een keer de hele zomer te teisteren met het uitmelken van de totaal uitgemolken Kampioenen.
Eigenlijk ken ik haast niemand die feilloos slaagde in die ultieme opdracht, zelfs Koning Albert en J.L. Dehaene niet. (misschien is Godfried Danneels de imposante uitzondering?)
Vandaag (bij mij althans) niets dan warme, weemoedige, intense gevoelens naar een man, een tijd, een levensstijl en een leven dat samenviel met mijn eigen volle leven. Niet groots, niet grenzenverleggend, maar wel authentiek. En dat is geen kleine verdienste.
Dag Jos.
Ik hoop dat in jouw hemel op de afdeling waar men jou plaatste, op de juke box het plaatje van Dallida staat: Gigi LAmoroso.
Het is een heel verhaal, dat Hugo de Groot College in Rotterdam Zuid, gelegen midden in een van de zwaarste probleemwijken van Nederland. En uitgerekend daar toog ene Eric van t Zelfde aan de slag met niets minder dan een reine utopie voor ogen: dit moet de SUPER SCHOOL van Nederland worden, waar alle kinderen met gelijke kansen aan bod komen maar waar hen (en aan iedereen die betrokken is) de allerhoogste eisen werden gesteld.
Eric Van 't Zelfde
Een lange reportage in het VPRO Magazine Tegenlicht, verdeelde Nederland (heel klassiek) in twee kampen: dit is geweldig en die man is gek en moet gestopt. En inderdaad zo ongeveer alles in die school moest naar het schroot om deze Don Quichotte (zeggen de enen) zijn ruimte te geven. En dat ging natuurlijk niet zonder weerstand. Zo moest wegens zijn extra hoge kwaliteitseisen de helft van het docentencorps de laan uit. Execelleren is het erg on-linkse slagwoord binnen deze betwiste school. Andere prioriteit die tegen elke prijs moest gehaald worden was het etiket: veilige school.
De documentaire volgt Van t Zelfde een half jaar in zijn strijd tegen de politiek, de onderwijsinspectie, andere scholen, criminele bendes, agressieve leerlingen en hun nog agressievere ouders. Alles weerstond hij maar intussen, wordt de droom van een school waar leerlingen hun hele jeugd doorbrengen, werkelijkheid. Natuurlijk was het eveneens dankzij financiering van een rijke Rotterdamse stichting dat deze probleemschool binnenkort een nieuw pand en nu ook een peuterschool kan openen. Een school voor kinderen van twee tot achttien jaar lijkt er in deze probleemwijk te komen.
het natuurlijk biotoop van Hugo de Groot College
Je kan met enkele klikken de uitzending van Tegenlicht (okt 2013) nog herbekijken, mij viel één detail bijzonder op: het schoolreglement werd herleid tot drie woorden, maar die gelden dan als absoluut: JE GEDRAAGT JE. Inclusief rücksichtlos sanctioneren als een leerling moedwillig deze ene regel blijft negeren. ERUIT.
En dat is een mooi verhaal. Eeuwenoud: het verhaal van de rotte appels. Die gaan hier het feestje niet om zeep helpen. In één jaar stuurde hij zestig leerlingen van de school. Maar dat kan natuurlijk niet binnen de geldende regels. Die zeggen dat je een leerling alleen kunt wegzenden als je hem meteen een nieuwe school kan aanbieden. Maar wie wil nu dat soort afval? Niemand, dus moet hij blijven zegt de wet. Onderwijs is een grondwettelijk recht. En dus gaat hij toch eruit, zegt Van t Zelfde. Hij liet het tot een rechtszaak komen en stelde het scherp: als die leerling terugkomt dan ga IK eruit. De rechter stelde hem in het gelijk.
Maar ja . Je gedraagt je, hoe is dat dan wel? Wel dat willen wij u hier leren, zegt Eric, kijk maar, doe maar, maar dat is de lijn die wij uitzetten. Zo moeilijk is dat niet al wijkt het misschien wel af van wat jullie gewend waren. Dus aan u de keus.
JE GEDRAAGT JE . wat zou het mooi zijn als we een dusdanige regel konden doen ingang vinden in het grote leven. Nu eerlijk: heb jij veel twijfels om te antwoorden op die vraag: : wat is dat je Gedragen? Nee toch.
Middaguur. Kleine lokale Delhaize. Veel volk, slechts twee beschikbare kassa's.
dat sfeertje dus
Ik kocht één broodje plus een vlootje Becel. Twee producten: kost 2,12 Ik ga achteraan de minst lange rij staan. Net achter mij schuift een jonge dame aan, ook met slechts twee prodcuten in haar hand. Vult mijn rij aan (altijd prettig gevoel als je niet meer laatste staat...)
Twee meter meer vooraan in "onze rij" staat een andere iets minder jonge dame. Zonder aangekochte producten.
Duidelijk vriendin van dame achter mij.
- (dame vooraan, verder DV) Allee, kom hier, ik heb al voor u aangeschoven - (dame achteraan, verder DA) heel stilletjes: Doe ik niet - DV: Doe nu niet flauw, ik sta hier al tien minuten - DA: Nee, doe ik niet een paar keer over en weer tussen DV en DA
Ik besluit tussen te komen en zeg zachtjes tegen DA - Ik vind dat jij het goed voor hebt DA lacht vriendelijk. Ik weer (nog ietsje zachter): - Dat heet dan fatsoen.
DV geeft haar bevoorrechte plaats op en komt bij mijn DA staan
- Zie, dat versta ik nu niet, je benadeelt toch niemand? - (DA) Deze mijnheer vindt ook dat ik gelijk heb - Dan moet die mijnheer dat eens uitleggen. - (ik) Dat krijg ik onmogelijk zo een-twee-drie uitgelegd - DV: Maar enfin, zeg....
Geen volle 45 seconden is het aan "ons"
In het doorgaan tikt DA op mijn arm - Mijnheer, let eens op: de veter van uw schoen is los.
Ik hoor op Radio 1 dat het gisteren weer een overrompeling moet geweest zijn op de THUISDAG in Utopolis (wat een betekenisvolle locatie) in Mechelen en dat we vanavond op TV1 de laatste uitzending van het seizoen niet mogen missen. Met de beloofde strafste cliffhanger in de geschiedenis van dit cultuurmonument (wat is begot een cliffhanger?).
Ik was er niet bij in Utopolis en ik ga vanavond ook niet kijken. Meer zelfs, ik kom vandaag uit de kast: ik heb in mijn hele leven nog nooit één uitzending van Thuis of Familie gezien. En ik ben het voor de jaren die mij resten ook niet zinnens.
En toch een ambetant gevoel?
Ja. Omdat ik me hierbij meer dan één onoplosbare vraag stel.
1. Waar haal ik het recht één woord over Thuis te zeggen als ik nog nooit een aflevering uitzag?
2. Als miljoenen Vlamingen geen dag hun Thuis kunnen missen, ben ik dan niet de spookrijder die denkt dat alle tegenliggers spookrijders zijn?
3. Eerste uitzending van Thuis dateert van 1995. Volgend jaar dus 20 jaar ononderbroken in de absolute top van de kijkcijfers. En t is nog niet gedaan . Onvoldoende om Thuis een authentiek, drie sterren Vlaams cultuurfenomeen te noemen? Ten Oorlog van, Tom Lanoye werd bij mijn weten twee keer integraal opgevoerd. Waarom Thuis niet?
4. En dan de ambetantste vraag: hoe pretentieus, hoe elitair, hoe minachtend en dus ook hoe ongepast is het om denigrerend te doen over die soapcultuur? Is dit geen gemene manier om zich hoger opgeleid voor te doen?
Het leven is niet simpel, want echt . Ik baal van elk soort soap.
Ja, het komt eraan: autos die rijden zonder chauffeur, oorlog voeren zonder soldaten, universiteiten zonder professoren, chirurgie zonder chirurgen, rechtspreken zonder juges, en dat dan tot het ultieme doorgedacht.
Misschien niet een mensenloze maatschappij, maar wel een waar mensen er verder niet toe doen, dat is het beeld dat je overhoudt uit een artikelenreeks in De Gids over Mens &Machine. De Gids is niet zomaar een boekske tussen de boekskes, De Gids is een oerdegelijk Nederlands cultuurmagazine dat in 2014 aan zijn 177ste jaargang.
Mens en de oprukkende machine dus. De technologie in haar meest fantastische en tegelijk angstaanjagende fase: de machine (lees de robot) die het allemaal overneemt. Nee, dit is geen horror- of geen sciencefictionverhaal: dit is aanstaande werkelijkheid. Daar zijn de verschillende auteurs in De Gids van overtuigd.
zoiets dus....
Is het dan niet de hoogste tijd, vindt De Gids, dat een paar vooraanstaande alfa en gamma mensen (filosofen, theologen,historici, kunstenaars enz.) rechtstaan om een woordje mee te klappen met die bangelijk knappe bètakoppen: ingenieurs, wiskundigen, fysici, enfin het hele bèta zootje dathieraan samenwerkt. Want zij gaan die nieuwe mens maken, maar volgens welk model? Dat van de New Cyberntical World met slechts één parameter: de hyperrationaliteit? In feite gaan die machines dus zichzelf ontwerpen.Met klakkeloze negatie van alle humane verworvenheden, eeuwenlang geduldigopgebouwde principes van recht, moraal, kunst en medemenselijkheid?
Misschien lukt het nog dat de inbreng van die softe wetenschappers er kan toe leiden dat deze zachte waarden ook in algoritmes worden gevatwaarnaar dan onze nieuwe cybermens zich te gedragen heeft. Nu het nog kan !
Een ethisch geladen cybermens die compassie kent, tact, schaamte, ontroering, rechtvaardigheid en terughoudendheid. Die ook irrationaliteit kent.
Een robot met een moreel kompas. Of is dat een contradictio in terminis?
In een ander artikel van datzelfde blad (De Gids 2014/3) komt er een insider beweren dat we over luttele jaren een robot zullen hebben die kan KUSSEN. Maar dan echt kussen.
Je voelt het al komen, niets wordt nog aan dat stuntelig wezentje mens overgelaten. Zelfs het werk van de prostituees moet eraan geloven, zij nemen het over. Niet zon ordinaire opblaaspoppen waar sommige mensen zich nu van bedienen, nee een prestatie waar zelfs de meest professionele Thaise niet tegen op kan.De titel van dit artikel was overigens: Een maîtresse vol motoren.
Alleen één puntje is vandaag nog altijd een reuze probleem, geeft de auteur toe. Het blijkt dat tot vandaag de conversatie van en met de robot één pot ellende is. De allereenvoudigste chatsessie mondt steevast uit in de ridiculiteit. Er zijn er die zeggen dat conversatie met een robot nooit wat wordt.
Daar moet ik wel bij opmerken dat bij een hoop van mijn seksegenoten een gesprek daarbij helemaal niet hoeft . Verloren tijd en verloren moeite vinden ze dat.
Niet dat ik zo graag 110 zou worden, maar alleen daarvoor zou ik nog eens graag 25 jaar extra krijgen, dan zpou mij dat vooral benieuwen.
Nu, dit weekend weer de Europabeker die voor de zoveelste keer in Spanje blijft, in Madrid dan nog. Finale was een stadsderby (zoiets als den Antwerp tegen den Beerschot)
Wat spijt het mij geen Spanjaard te zijn, hoor ik u denken....
Ze hebben er daar een jaar lang naar toegeleefd die Spanjaarden met een kleine korte onderbreking rond 15 mei 2011 toen diezelfde Spanjaarden even afgeleid werden voor een spontane politieke beweging PODEMOS = Yes we can
. De politieke onvrede over de Spaanse politiek was ineens zo groot dat "ze" en masse de straten en pleinen optrokken (260.000 roependen en dansenden en drinkenden in Madrid alleen) Nu moet het gedaan zijn met dat corrupte parlement en nog corruptere regering
Toen in een internatioanle enquête gevraagd werd welke quotering op een schaal van 1 tot 10zij gaven aan hun bestel dan kregen de politici (van alle partijen samen) 1,9 op 10 en het parlement 3,4 en de rechterlijke macht moest het doen met 3,7.
Die bezetting van die pleinen duurde welgeteld veertioen dagen, toen wist men dat het weer tijd was voor de serieuze zaken: het voetbal. PODEMOS was goed voor een onverwacht feestje.
En jawel hoor, het loonde: gisteravond de beker mooi veilig gesteld binnen de Madrileense muren.
En maandagmorgen kunnen die gasten gewoon doorgaan met feesten want de werkloosheid tussen 20 en 24 jarigen in dat Bekerland blijft mooi boven de 50%
Lang geleden dat ik nog zo opgewonden raakte van "goed nieuws"
Gisteren op de radio gehoord dat verschillende grote touroperators, reisorganisaties en promotoren deze week "vierklauwens" de helft van hun reservaties voor de rondgetoeterde Rode Duivelsgekte in Brazilië hebben moeten annuleren. Ook die veiligheidscursus (om die Rio-hoeren af te houden) werd afgelast. De vraag die deerlijk tegenvalt.
Allez zeg, voor een prikje (2000) drie matches van de Duivels meepikken en de tijd daartussen naadloos aaneen kunnen zuipen. Supporters kunnen toch onredelijk zijn.
Nee dus, ingelegde vliegtuigen, afgehuurde hotels afgezegd, en de voor-ingekochte tickets teruggestuurd. Staart tussen de lompe benen.
Gesundes Volksempfinden noem ik dat. Iedereen Duivel, ja, maar dan met een Stella op de Oude Markt in Leuven, of thuis in de zetel. Of no Duivel at all.
Wat ik nu zo opwekkend vind aan dat nieuws?
1. Iedereen is toch niet gek, zoals ik aanvankelijk vreesde.
2. En vooral de bevestiging dat die marketingstrategen, die reclame boeren, die voetbalbondbazen, die sportreporters en al die andere moneymakers ons niet eender wat door de strot geduwd krijgen. Welke middelen ze ook inzetten.
Goed zo, Jan Modaal. Zet de chips en de cola al maar klaar voor die eerste match tegen.... tegen wie nu ook weer? Ah ja, maandag tegen Luxemburg. Of anders de laatste training in Genk.
ja, ze hebben een slechte naam bij de iets hoger opgeleide elite. Zo'n one liners zeggen niets en ze versimpelen een ingewikkeld probleem tot één vinnig bekkende zinsnede.
Laat de Rijken de Crisis betalen....
Een Pak Friet of een Portie Couscous....
Probleem is niet de Vergrijzing maar de Verbruining.... dat soort werk.
En toch "doen ze het zo goed" in ieder publiek debat. Negen keer op tien heb je de lachers op je kant. En wat het ergste is, je kunt er niet zo een, twee, drie op repliceren, tenzij met een andere one liner die net het tegengestelde voorhoudt.
Merk je nu tijdens die overdaad aan confrontaties tussen politieke kopstukken. Gooi er een stevige one liner tussen en het is wat het publiek meeneemt. Jij wordt als "winnaar" genoemd.
Nu is het echt ambetante (ik kan dat dialectwoord echt niet missen) aan one liners is dat ze altijd een grond van waarheid bevatten. Dat heb je ook met gemeenplaatsen zoals :'t is allemaal niet meer gelijk vroeger.... Ga daar maar eens tegenaan staan.
Ik snij dit onderwerp aan, met in mijn hoofd een bijzonder forse one liner waarmee ik, als ik heel eerlijk ben, niet anders kan dan mee instemmen.
Het gaat over het verschil tussen LINKSE en RECHTSE mensen
LINKS staat voor afgunst, RECHTS staat voor egoïsme
Kopenhagen, Songfestival, een vrouw met een uitdagende zwarte baard wint met een onnozel liedje. Uit Oostenrijk dan nog. Conchita Wurst.
Wat doen ze ons toch aan? Alweer die anonieme ZE.
In mijn aanvoelen (je hoeft me dus niet te volgen) is dat hier een kwaadwillige aanslag op mijn spontane denk- en gevoelswereld.
Maar samen met miljoenen andere goedmenende, weldenkende mensen worden wij, kijkend naar zon onnozel Songfestival, gedwongen (geforceerd) te denken: nee nee, vrouw met baard moet ook kunnen. Ik reageer fout,in naam van mijn absolute aanhankelijkheid aan het principe van non discriminatie heeft de LGBT gemeenschap (onthoud die afkorting: LesbianGayBisexualTransgender) daar recht op. Desnoods door middel van regelrechte provocatie vraagt Conchita ons gewoon Conchita te mogen zijn.
Ik kan het niet aanzien, ik kan het zelfsniet bedenken,maar ik voel me heel de tijd verplicht mezelf in te prenten: nee jongen, dat is normaal, jouw natuurlijke weerstand is ziekelijk. Doe er iets aan.
Is het u ook al opgevallen dat je zo goed als elke dag hoort dat het vandaag de DAG is van . en dan krijg je een exotische lijst van dingen waarvan ooit iemand dacht: daar moeten we zo nodig een "de dag van..." voor opzetten.
De dag van de chronische pijn in de kuiten of dag van de zoet zure sauzen of dag van de chiwawa, niemand mag iets tekort komen. Het zijn er zoveel geworden dat we vandaag per dag meerdere "Dagen van.." moeten vieren. Hou het maar bij.
En toch wil ik er absoluut nog één dag van bij. De laatste dan. Ik weet zelfs al de datum waarop ik dat wil laten vieren: 27 juli.
En waarom 27 juli? Ik citeer een stukje uit het boek van Bart Verheyen Geschiedenis onder de guillotine (Vantilt, 176 blz., 17.89)
Onder massale belangstelling betrad Maximilien de Robespierre op 27 juli 1794 het schavot op wat toen nog Place de la Revolution heette. Dik verband verborg de schotwonde die hij de vorige dag had opgelopen en die een deel van zijn kaak verbrijzeld had. De beul wilde het risico niet lopen dat het mes door de lagen verband zou worden afgeremd. Nadat hij Robespierre in horinzontale positie had gedwongen, trok hij het daarom met een ferme ruk van diens gezicht. Een langgerekte gil volgde. Direct erna kwam de valbijl met een doffe klap neer.
Robespierre : goed voor 17.000 doodvonnissen tussen 1793 en 1794. Het aantal slachtoffers geraamd op 100.000.Alles in naam van de Liberté, Egalité, Fraternité. "Een langgerekte gil en een doffe klap" en meer moet dat niet zijn. Uitgevoerde doodstraf? Ja dan maar.
En wat gaan we die 27 juli dan juist vieren?
Dag van "het Loontje dat hoe dan ook, ooit om zijn Boontje komt".
Is dat nu niet in strijd met mijn zo vaak herhaalde ode aan het mededogen, eerste onder alle deugden? Alweer, ja dan maar, maar (alle soorten) boeven mogen, na de afschaffing van de hel, toch niet zomaar wegkomen.
(voor de jargon amateurs) Dag van de U.R. dat staat voor Dag van de ULTIEMERevanche, Rechtzetting, Rekenschap, Rechtvaardigheid, Regeling en nog zo wat Ren .
Mijn Dag wordt gesponsord door het Internationaal Hof van Justitie in Den Haag.
Als er echt helemaal niks meer is op TV, dan vind ik nog altijd soelaas in een of ander natuurprogramma. Natuurlijk zijn er daar ook van soorten. Vorige week, op uitstap met de biologiepaus van Vlaanderen, Dirk Draulans. Altijd boeiend verhaal, nooit banaal, en hij kan het zo aantrekkelijk brengen. De Jeroen Meus van de biologie zeg maar.
Vorige week gingen we met Dirk mee op ganzenjacht. Eerst het verhaal van de exoten in de natuur: inwijkelingen die gewoon de macht overpakken en het lokale evenwicht grondig overhoop zetten. Dus weg ermee.
Het geval met de Canadese gazen. Een regelrecht plaag. Dus zeggen de echte natuurbeheerders, met de dood in het hart: wij (de mens dus) moeten ingrijpen. Die mooie ganzen hokken samen op gigantische slaapplaatsen en daar gaan we ze pakken om nadien te euthanaseren (een voor een, een spuitje plus een kort gesprekje). Dirk wilde dat, evenzeer met een gebroken hart van dichtbij meemaken. Met enkele kanos werden de ganzen in een fuik gedreven en toen was het snel gebeurd. Niemand voelde zich er goed bij, maar T.I.N.A, no alternative.
Dus .
Exoten, zeg maar ongewenste inwijkelingen die de lokale biotoop overhoop halen, TINA, ingrijpen en verdelgen. Het moet om erger te voorkomen.
Mijn moeilijke vraag:
waarom verzoenen we ons daarmee in het planten- en het dierenrijk (met de dood in het hart weliswaar) en waarom is dat zo'n gruwelijk taboe in het mensenrijk? Waarom niet bij een aardbeving in een armoezaaiersland of bij een gezonken veerbootramp in een (veel te veel) miljoenenstad ergens diep in Azië? Waarom niet op Lapeduza?
Nogal simpel stupid: omdat mensen geen ganzen zijn. Natuurlijk. Maar wat is dan het existentiële verschil tussen een mens en een Canadese gans? En hier moeten wij onontkoombaar overschakelen op de metafysica, een domein waarop niets te bewijzen valt, enkel maar te geloven. Niks wetenschap . Dus toch maar metafysica, als ons dat toevallig goed uitkomt?
Nee, lieve bezoeker, spring niet uit uw vel, ik ben niet zot geworden. En toch blijf ik het een moeilijke vraag vinden.
Als een niet te bedwingen overbevolking ECHT het ultieme wereldprobleem is en we het met een paar serieuze wereldoorlogen niet meer bijhouden .?
Allereerst: de klapper van mijn Blog ging vanmiddag vlotjes door de 20.000 en niemand die een teken gaf... Spijtig.
Cristal Arena van Genk = 20.000 man
En dan mijn laatste post van deze week waarin ik Sabine en Frank met politici vergeleek. Voze belovers.
Ben net thuis van een van de zaligste terrasjes van de Kempen, met murmelend water vol met dikke Koi's, merels tussen de tafeltjes, en een zakkende zon,die net voor het ondergaan nog teken deed: "tot morgen". Want morgen wordt het fietsen.
Dus mijn gemeend sorry aan het sympathiekste duo van de Vlaamse televisie. Zelfs "geen verloren spatje regen" ontsiert de werkelijkheid achter hun verhaal.
ze lacht, dus is ze niet kwaad op me
Nu de politici nog.
Vijf minuten politieke moed... het ging toen om de splitsing van BHV, alweer 10 jaar geleden. Het duurde uiteindelijk tot 13 juli 2012. Vijf minuten werd acht jaar. En dus ga ik me niet excuseren bij mijnheer Leterme.
Sabine, hier met bloemetjeskleed en Frank met gebroken arm.......
Het is allemaal nog niet erg genoeg met die niet opdrogende stroom aan verkiezingsprogramma's op de VRT, en nu moeten na 25/5 nog de nabeschouwingen en de vooruitzichten komen.... Beware.
Maar nu krijgt het weerbericht van de laatste dagen ook alle trekken van een politieke verkiezingsprogramma.
Volle zon, in de buurt van de 20 graden, zo goed als droog, zet de terrasjes klaar, pomp de banden van je fiets maar op.... Intussen halen we op dit ogenblik (donderdag 11 uur) geen 12 graden. Terrasjes.
Beloven, altijd maar beloven, en wij maar geloven, altijd maar geloven (merk nu dat geloof en hoop gewoon synoniem zijn)
Alleen, eerlijk is eerlijk, heb ik meer aan het kijken naar Sabine dan naar Ben Weyts of Wouter Beke (om die maar te noemen). Zou het dat bloemtjeskleed zijn?
Ik had het vorig jaar rond deze tijd al aangeklaagd
(te lui om exact op te zoeken wanneer)
maar het is weer van dat.
Deze namiddag een autoritje door hartje Kempen, Turnhout Herentals.
Wat een mooie streek toch.
Minder mooi is het gegeven dat ik,
alweer maanden te vroeg naar mijn zin,
de eerste hectaren mais aangeplant zag.
Niet groter dan 3 centimeter boven de grond steken ze
(ze proberen het dus te camoufleren) mag ik zag het direct
een meute onverantwoordelijke landbouwers luidde rijkelijk vroeg de komende herfst en winter in. Want mais, doet me onwillekeurig denken aan de maand november, de tijd dat die geoogst wordt.
Kon men ons nu eens niet nog één maandje onbezorgd laten genieten van een zomer die nog moet beginnen, zonder nare bijgedachten? Asperges, aardbeien, tarwe, jonge sla, oké, maar toch geen mais.
Ik heb tijdens het zappen eens een kanaal gezien dat zich Plattelands TV noemde met quasi ononderbroken mijnheer Vantemsche in beeld. Kreeg ik maar eens vijf minuten spreektijd op dat kanaal, ik zou ze het eens goed zeggen.
.jpg)
maar dan in "den Aldi"
Eric Van 't Zelfde 
Cristal Arena van Genk = 20.000 man
