Ja, het komt eraan: autos die rijden zonder chauffeur, oorlog voeren zonder soldaten, universiteiten zonder professoren, chirurgie zonder chirurgen, rechtspreken zonder juges, en dat dan tot het ultieme doorgedacht.
Misschien niet een mensenloze maatschappij, maar wel een waar mensen er verder niet toe doen, dat is het beeld dat je overhoudt uit een artikelenreeks in De Gids over Mens &Machine. De Gids is niet zomaar een boekske tussen de boekskes, De Gids is een oerdegelijk Nederlands cultuurmagazine dat in 2014 aan zijn 177ste jaargang.
Mens en de oprukkende machine dus. De technologie in haar meest fantastische en tegelijk angstaanjagende fase: de machine (lees de robot) die het allemaal overneemt. Nee, dit is geen horror- of geen sciencefictionverhaal: dit is aanstaande werkelijkheid. Daar zijn de verschillende auteurs in De Gids van overtuigd.
zoiets dus....
Is het dan niet de hoogste tijd, vindt De Gids, dat een paar vooraanstaande alfa en gamma mensen (filosofen, theologen,historici, kunstenaars enz.) rechtstaan om een woordje mee te klappen met die bangelijk knappe bètakoppen: ingenieurs, wiskundigen, fysici, enfin het hele bèta zootje dathieraan samenwerkt. Want zij gaan die nieuwe mens maken, maar volgens welk model? Dat van de New Cyberntical World met slechts één parameter: de hyperrationaliteit? In feite gaan die machines dus zichzelf ontwerpen.Met klakkeloze negatie van alle humane verworvenheden, eeuwenlang geduldigopgebouwde principes van recht, moraal, kunst en medemenselijkheid?
Misschien lukt het nog dat de inbreng van die softe wetenschappers er kan toe leiden dat deze zachte waarden ook in algoritmes worden gevatwaarnaar dan onze nieuwe cybermens zich te gedragen heeft. Nu het nog kan !
Een ethisch geladen cybermens die compassie kent, tact, schaamte, ontroering, rechtvaardigheid en terughoudendheid. Die ook irrationaliteit kent.
Een robot met een moreel kompas. Of is dat een contradictio in terminis?
In een ander artikel van datzelfde blad (De Gids 2014/3) komt er een insider beweren dat we over luttele jaren een robot zullen hebben die kan KUSSEN. Maar dan echt kussen.
Je voelt het al komen, niets wordt nog aan dat stuntelig wezentje mens overgelaten. Zelfs het werk van de prostituees moet eraan geloven, zij nemen het over. Niet zon ordinaire opblaaspoppen waar sommige mensen zich nu van bedienen, nee een prestatie waar zelfs de meest professionele Thaise niet tegen op kan.De titel van dit artikel was overigens: Een maîtresse vol motoren.
Alleen één puntje is vandaag nog altijd een reuze probleem, geeft de auteur toe. Het blijkt dat tot vandaag de conversatie van en met de robot één pot ellende is. De allereenvoudigste chatsessie mondt steevast uit in de ridiculiteit. Er zijn er die zeggen dat conversatie met een robot nooit wat wordt.
Daar moet ik wel bij opmerken dat bij een hoop van mijn seksegenoten een gesprek daarbij helemaal niet hoeft . Verloren tijd en verloren moeite vinden ze dat.
Niet dat ik zo graag 110 zou worden, maar alleen daarvoor zou ik nog eens graag 25 jaar extra krijgen, dan zpou mij dat vooral benieuwen.
Nu, dit weekend weer de Europabeker die voor de zoveelste keer in Spanje blijft, in Madrid dan nog. Finale was een stadsderby (zoiets als den Antwerp tegen den Beerschot)
Wat spijt het mij geen Spanjaard te zijn, hoor ik u denken....
Ze hebben er daar een jaar lang naar toegeleefd die Spanjaarden met een kleine korte onderbreking rond 15 mei 2011 toen diezelfde Spanjaarden even afgeleid werden voor een spontane politieke beweging PODEMOS = Yes we can
. De politieke onvrede over de Spaanse politiek was ineens zo groot dat "ze" en masse de straten en pleinen optrokken (260.000 roependen en dansenden en drinkenden in Madrid alleen) Nu moet het gedaan zijn met dat corrupte parlement en nog corruptere regering
Toen in een internatioanle enquête gevraagd werd welke quotering op een schaal van 1 tot 10zij gaven aan hun bestel dan kregen de politici (van alle partijen samen) 1,9 op 10 en het parlement 3,4 en de rechterlijke macht moest het doen met 3,7.
Die bezetting van die pleinen duurde welgeteld veertioen dagen, toen wist men dat het weer tijd was voor de serieuze zaken: het voetbal. PODEMOS was goed voor een onverwacht feestje.
En jawel hoor, het loonde: gisteravond de beker mooi veilig gesteld binnen de Madrileense muren.
En maandagmorgen kunnen die gasten gewoon doorgaan met feesten want de werkloosheid tussen 20 en 24 jarigen in dat Bekerland blijft mooi boven de 50%
Lang geleden dat ik nog zo opgewonden raakte van "goed nieuws"
Gisteren op de radio gehoord dat verschillende grote touroperators, reisorganisaties en promotoren deze week "vierklauwens" de helft van hun reservaties voor de rondgetoeterde Rode Duivelsgekte in Brazilië hebben moeten annuleren. Ook die veiligheidscursus (om die Rio-hoeren af te houden) werd afgelast. De vraag die deerlijk tegenvalt.
Allez zeg, voor een prikje (2000) drie matches van de Duivels meepikken en de tijd daartussen naadloos aaneen kunnen zuipen. Supporters kunnen toch onredelijk zijn.
Nee dus, ingelegde vliegtuigen, afgehuurde hotels afgezegd, en de voor-ingekochte tickets teruggestuurd. Staart tussen de lompe benen.
Gesundes Volksempfinden noem ik dat. Iedereen Duivel, ja, maar dan met een Stella op de Oude Markt in Leuven, of thuis in de zetel. Of no Duivel at all.
Wat ik nu zo opwekkend vind aan dat nieuws?
1. Iedereen is toch niet gek, zoals ik aanvankelijk vreesde.
2. En vooral de bevestiging dat die marketingstrategen, die reclame boeren, die voetbalbondbazen, die sportreporters en al die andere moneymakers ons niet eender wat door de strot geduwd krijgen. Welke middelen ze ook inzetten.
Goed zo, Jan Modaal. Zet de chips en de cola al maar klaar voor die eerste match tegen.... tegen wie nu ook weer? Ah ja, maandag tegen Luxemburg. Of anders de laatste training in Genk.
ja, ze hebben een slechte naam bij de iets hoger opgeleide elite. Zo'n one liners zeggen niets en ze versimpelen een ingewikkeld probleem tot één vinnig bekkende zinsnede.
Laat de Rijken de Crisis betalen....
Een Pak Friet of een Portie Couscous....
Probleem is niet de Vergrijzing maar de Verbruining.... dat soort werk.
En toch "doen ze het zo goed" in ieder publiek debat. Negen keer op tien heb je de lachers op je kant. En wat het ergste is, je kunt er niet zo een, twee, drie op repliceren, tenzij met een andere one liner die net het tegengestelde voorhoudt.
Merk je nu tijdens die overdaad aan confrontaties tussen politieke kopstukken. Gooi er een stevige one liner tussen en het is wat het publiek meeneemt. Jij wordt als "winnaar" genoemd.
Nu is het echt ambetante (ik kan dat dialectwoord echt niet missen) aan one liners is dat ze altijd een grond van waarheid bevatten. Dat heb je ook met gemeenplaatsen zoals :'t is allemaal niet meer gelijk vroeger.... Ga daar maar eens tegenaan staan.
Ik snij dit onderwerp aan, met in mijn hoofd een bijzonder forse one liner waarmee ik, als ik heel eerlijk ben, niet anders kan dan mee instemmen.
Het gaat over het verschil tussen LINKSE en RECHTSE mensen
LINKS staat voor afgunst, RECHTS staat voor egoïsme
Kopenhagen, Songfestival, een vrouw met een uitdagende zwarte baard wint met een onnozel liedje. Uit Oostenrijk dan nog. Conchita Wurst.
Wat doen ze ons toch aan? Alweer die anonieme ZE.
In mijn aanvoelen (je hoeft me dus niet te volgen) is dat hier een kwaadwillige aanslag op mijn spontane denk- en gevoelswereld.
Maar samen met miljoenen andere goedmenende, weldenkende mensen worden wij, kijkend naar zon onnozel Songfestival, gedwongen (geforceerd) te denken: nee nee, vrouw met baard moet ook kunnen. Ik reageer fout,in naam van mijn absolute aanhankelijkheid aan het principe van non discriminatie heeft de LGBT gemeenschap (onthoud die afkorting: LesbianGayBisexualTransgender) daar recht op. Desnoods door middel van regelrechte provocatie vraagt Conchita ons gewoon Conchita te mogen zijn.
Ik kan het niet aanzien, ik kan het zelfsniet bedenken,maar ik voel me heel de tijd verplicht mezelf in te prenten: nee jongen, dat is normaal, jouw natuurlijke weerstand is ziekelijk. Doe er iets aan.
Is het u ook al opgevallen dat je zo goed als elke dag hoort dat het vandaag de DAG is van . en dan krijg je een exotische lijst van dingen waarvan ooit iemand dacht: daar moeten we zo nodig een "de dag van..." voor opzetten.
De dag van de chronische pijn in de kuiten of dag van de zoet zure sauzen of dag van de chiwawa, niemand mag iets tekort komen. Het zijn er zoveel geworden dat we vandaag per dag meerdere "Dagen van.." moeten vieren. Hou het maar bij.
En toch wil ik er absoluut nog één dag van bij. De laatste dan. Ik weet zelfs al de datum waarop ik dat wil laten vieren: 27 juli.
En waarom 27 juli? Ik citeer een stukje uit het boek van Bart Verheyen Geschiedenis onder de guillotine (Vantilt, 176 blz., 17.89)
Onder massale belangstelling betrad Maximilien de Robespierre op 27 juli 1794 het schavot op wat toen nog Place de la Revolution heette. Dik verband verborg de schotwonde die hij de vorige dag had opgelopen en die een deel van zijn kaak verbrijzeld had. De beul wilde het risico niet lopen dat het mes door de lagen verband zou worden afgeremd. Nadat hij Robespierre in horinzontale positie had gedwongen, trok hij het daarom met een ferme ruk van diens gezicht. Een langgerekte gil volgde. Direct erna kwam de valbijl met een doffe klap neer.
Robespierre : goed voor 17.000 doodvonnissen tussen 1793 en 1794. Het aantal slachtoffers geraamd op 100.000.Alles in naam van de Liberté, Egalité, Fraternité. "Een langgerekte gil en een doffe klap" en meer moet dat niet zijn. Uitgevoerde doodstraf? Ja dan maar.
En wat gaan we die 27 juli dan juist vieren?
Dag van "het Loontje dat hoe dan ook, ooit om zijn Boontje komt".
Is dat nu niet in strijd met mijn zo vaak herhaalde ode aan het mededogen, eerste onder alle deugden? Alweer, ja dan maar, maar (alle soorten) boeven mogen, na de afschaffing van de hel, toch niet zomaar wegkomen.
(voor de jargon amateurs) Dag van de U.R. dat staat voor Dag van de ULTIEMERevanche, Rechtzetting, Rekenschap, Rechtvaardigheid, Regeling en nog zo wat Ren .
Mijn Dag wordt gesponsord door het Internationaal Hof van Justitie in Den Haag.
Als er echt helemaal niks meer is op TV, dan vind ik nog altijd soelaas in een of ander natuurprogramma. Natuurlijk zijn er daar ook van soorten. Vorige week, op uitstap met de biologiepaus van Vlaanderen, Dirk Draulans. Altijd boeiend verhaal, nooit banaal, en hij kan het zo aantrekkelijk brengen. De Jeroen Meus van de biologie zeg maar.
Vorige week gingen we met Dirk mee op ganzenjacht. Eerst het verhaal van de exoten in de natuur: inwijkelingen die gewoon de macht overpakken en het lokale evenwicht grondig overhoop zetten. Dus weg ermee.
Het geval met de Canadese gazen. Een regelrecht plaag. Dus zeggen de echte natuurbeheerders, met de dood in het hart: wij (de mens dus) moeten ingrijpen. Die mooie ganzen hokken samen op gigantische slaapplaatsen en daar gaan we ze pakken om nadien te euthanaseren (een voor een, een spuitje plus een kort gesprekje). Dirk wilde dat, evenzeer met een gebroken hart van dichtbij meemaken. Met enkele kanos werden de ganzen in een fuik gedreven en toen was het snel gebeurd. Niemand voelde zich er goed bij, maar T.I.N.A, no alternative.
Dus .
Exoten, zeg maar ongewenste inwijkelingen die de lokale biotoop overhoop halen, TINA, ingrijpen en verdelgen. Het moet om erger te voorkomen.
Mijn moeilijke vraag:
waarom verzoenen we ons daarmee in het planten- en het dierenrijk (met de dood in het hart weliswaar) en waarom is dat zo'n gruwelijk taboe in het mensenrijk? Waarom niet bij een aardbeving in een armoezaaiersland of bij een gezonken veerbootramp in een (veel te veel) miljoenenstad ergens diep in Azië? Waarom niet op Lapeduza?
Nogal simpel stupid: omdat mensen geen ganzen zijn. Natuurlijk. Maar wat is dan het existentiële verschil tussen een mens en een Canadese gans? En hier moeten wij onontkoombaar overschakelen op de metafysica, een domein waarop niets te bewijzen valt, enkel maar te geloven. Niks wetenschap . Dus toch maar metafysica, als ons dat toevallig goed uitkomt?
Nee, lieve bezoeker, spring niet uit uw vel, ik ben niet zot geworden. En toch blijf ik het een moeilijke vraag vinden.
Als een niet te bedwingen overbevolking ECHT het ultieme wereldprobleem is en we het met een paar serieuze wereldoorlogen niet meer bijhouden .?
Allereerst: de klapper van mijn Blog ging vanmiddag vlotjes door de 20.000 en niemand die een teken gaf... Spijtig.
Cristal Arena van Genk = 20.000 man
En dan mijn laatste post van deze week waarin ik Sabine en Frank met politici vergeleek. Voze belovers.
Ben net thuis van een van de zaligste terrasjes van de Kempen, met murmelend water vol met dikke Koi's, merels tussen de tafeltjes, en een zakkende zon,die net voor het ondergaan nog teken deed: "tot morgen". Want morgen wordt het fietsen.
Dus mijn gemeend sorry aan het sympathiekste duo van de Vlaamse televisie. Zelfs "geen verloren spatje regen" ontsiert de werkelijkheid achter hun verhaal.
ze lacht, dus is ze niet kwaad op me
Nu de politici nog.
Vijf minuten politieke moed... het ging toen om de splitsing van BHV, alweer 10 jaar geleden. Het duurde uiteindelijk tot 13 juli 2012. Vijf minuten werd acht jaar. En dus ga ik me niet excuseren bij mijnheer Leterme.
Sabine, hier met bloemetjeskleed en Frank met gebroken arm.......
Het is allemaal nog niet erg genoeg met die niet opdrogende stroom aan verkiezingsprogramma's op de VRT, en nu moeten na 25/5 nog de nabeschouwingen en de vooruitzichten komen.... Beware.
Maar nu krijgt het weerbericht van de laatste dagen ook alle trekken van een politieke verkiezingsprogramma.
Volle zon, in de buurt van de 20 graden, zo goed als droog, zet de terrasjes klaar, pomp de banden van je fiets maar op.... Intussen halen we op dit ogenblik (donderdag 11 uur) geen 12 graden. Terrasjes.
Beloven, altijd maar beloven, en wij maar geloven, altijd maar geloven (merk nu dat geloof en hoop gewoon synoniem zijn)
Alleen, eerlijk is eerlijk, heb ik meer aan het kijken naar Sabine dan naar Ben Weyts of Wouter Beke (om die maar te noemen). Zou het dat bloemtjeskleed zijn?
Ik had het vorig jaar rond deze tijd al aangeklaagd
(te lui om exact op te zoeken wanneer)
maar het is weer van dat.
Deze namiddag een autoritje door hartje Kempen, Turnhout Herentals.
Wat een mooie streek toch.
Minder mooi is het gegeven dat ik,
alweer maanden te vroeg naar mijn zin,
de eerste hectaren mais aangeplant zag.
Niet groter dan 3 centimeter boven de grond steken ze
(ze proberen het dus te camoufleren) mag ik zag het direct
een meute onverantwoordelijke landbouwers luidde rijkelijk vroeg de komende herfst en winter in. Want mais, doet me onwillekeurig denken aan de maand november, de tijd dat die geoogst wordt.
Kon men ons nu eens niet nog één maandje onbezorgd laten genieten van een zomer die nog moet beginnen, zonder nare bijgedachten? Asperges, aardbeien, tarwe, jonge sla, oké, maar toch geen mais.
Ik heb tijdens het zappen eens een kanaal gezien dat zich Plattelands TV noemde met quasi ononderbroken mijnheer Vantemsche in beeld. Kreeg ik maar eens vijf minuten spreektijd op dat kanaal, ik zou ze het eens goed zeggen.
Bekend: ik hou niet van programma's die zuiver inspelen op het "gezeikdenken" van "de mensen". Voedt de negativiteit, schaadt het geluksgevoel. Lost niks op.
Vanmorgen de geweldig interessante vraag of jouw politieke voorkeur een rol speelde bij de keuze van een universiteit (want iedereen heeft toch ooit een universiteit gekozen...)
Komt een geitje met een zwaar Kempische tongval aan de lijn.
"Ik zit in Antwerpen en koos niet voor Leuven. Ten eerste makkelijker bereikbaar (het verstandigste wat het kind zei in haar bijdrage), en ik had mijn buik vol van het katholiek onderwijs na zeven jaar bij de nonnen, en ik heb ook iets tegen die oude Tobback".
Een inkopper voor een alerte VRT-er: "mag ik u erop wijzen dat je dan wel voor Bart De Wever hebt gekozen". Of was u dat helemaal ontgaan?
En zo gaat dat de hele dag door.
Je zou gaan wensen dat de NVA glorieus wint, alleen om die gasten van de Reyerslaan een neus te zetten. Zo ga je niet om met een monopolie van neutraliteit.
Vorige week, ik heb het niet willen aanhalen, tussendoor in een gewoon muziekprogramma, een bijdrage van Hugo Camps. En die outlaw kennende, die ging er he-le-maal over. Op de man, beledigend, beschadigend, de razernij frôlerend. Humor, ironie, je moet dat niet serieus nemen... geen sprake van. En toch gaat dat er op een luchtige toon mee door.
Eerlijk, ik weet nog altijd niet wie op wie ik ga stemmen, en zelfs niet op wie ik niet ga stemmen, maar als ik nog veel op de Reyerslaan afstem begint er bij mij een lichtje te komen.
Vorige week nam ik mijn bezoekers mee naar het kippenhok van Suzanne.
Aanleiding was het schielijk overlijden van Constance (morsdood op de nest).
Even opfrissen, Constance was bij leven (en ook daarna nog) het volle zusje van Beatrice en het nichtje van Albertine, alle drie raskippetjes afkomstig van een kampioenkweker uit Lommel. Maria daarentegen had minder stamboom, was een ordinaire huis-keuken-tuinkip van bij ons. Maar die legde eieren.
Wel, vorige maandag, bij onze thuiskomst van een minireisje, vonden wij Beatrice (zusje van), op haar beurt morsdood in het midden van het ren.
Wij schreven toen al dat we de indruk hadden dat het overlijden van haar zusje bij Beatrice niet zo goed aankwam. En nu inderdaad, je kan er niet omheen, gestorven van verdriet, van eenzaamheid, door verlies aan zin in het bestaan. Altijd gedacht dat dat bij mensen niet kon: doodgaan van verdriet, zo'n rationalist als ik ben, en nu: ja het kan!
Maar het is nog niet alles. Nu zijn dus nog met twee. Twee wildvreemden. En wat zagen we gisteravond?
Albertine mag (of wil?) niet meer in het hok om te slapen. Ze heeft een slaapstek gevonden in open lucht, ergens achteraan op een betonnen plaat in het ren. Maria bewoont en beslaapt nu alleen haar intussen veel te ruime hok. Die twee zeggen ook geen woord meer tegen elkaar (dat zie je). Stomme kippenfilm.
Wat is hier gebeurd?
Een verkeerd woord, een dreigement, een oude niet afgeloste schuld, te veel onverschilligheid, wie zal het zeggen. Wij, domme mensen, zien enkel maar de empirie, na het overlijden van de zusjes: scheiding van tafel en bed.
Nu serieus even.
Wat weten wij eigenlijk van wat er omgaat in zo'n kippenbrein? Die kippenemotie? Het machtsspel op kippenniveau? Het spel van neuronen en synapsen bij kippen.
Er is zoveel wat we niet weten. Ga eens na: wat weten wij eigenlijk na vijfhonderd jaar moderne wetenschap over de vragen die er echt toe doen? Heeft de wetenschap één antwoord op een van onze existentiële vragen? Die moeten we zelf maar bedenken. Niet te verwonderen dat sommige mensen terug naar God willen.
Echt tot vervelens toe putten de media zich, nee ons uit met de ontleding van de verschillende partijprogrammas. En nu hebben de professoren economie een gat gevonden om zich te doen opmerken: ze gaan eens wetenschappelijk uitrekenen wat de uitvoering van die programmas zou kosten. En waar die partijen dat geld vandaan zouden halen.
Complete lulkoek natuurlijk, zoiets zou alleen relevant zijn in de veronderstelling dat die partij een volstrekte meerderheid zou halen en dat Europa niet bestond, dat de economie weer full aanzwengelde en zo nog wat loze vooronderstellingen.
Iedereen weet het, dit is gewoon woordenkramerij, het is op 26/5 dat de kat op de koord komt, als er coalities moeten worden gevormd, gewestelijk en federaal. De vraag die er voor de kiezer echt toe doet is zeer eenvoudig: wat zijn die partijen bereid in te slikken van hun beloofde partijprogramma als ze aan tafel zitten? Wat is het die partijen waard om een paar ministers te mogen leveren? En waar wijken ze onder geen beding één duimbreed?
Dat zou ik vandaag graag van elke partij vernemen: hun breekpunt, een over-my-dead-body, hun te nemen of te laten, meer hoef ik eigenlijk niet te weten om mijn stemgedrag te bepalen.
Dat elke partij zich dus eens heel klaar en duidelijk uitspreekt, in read-my-lips termen, dat punt of die paar punten uit hun programma waarop ze onder geen beding, in geen enkele omstandigheid iets willen afdoen, zelfs niet nuanceren. Dat is met ons te nemen of te laten. Met ons in de regering ben je tenminste van één ding heel zeker: dat punt zal met ons letterlijk in het regeerprogramma staan.
Kris Peeters zou kunnen zeggen: met ons in de regering blijft de werkloosheidsuitkering onverminderd in de tijd doorlopen.
Bart De Wever zou kunnen zeggen: ons zie je niet in eender welke regering zonder een aanname van een begin van een zevende staatshervorming.
En Bruno Tobback zou dan zeggen: reken er maar op met ons in de regering er met geen topje van een pink wordt geraakt aan de huidige indexering der lonen.
En dat meisje van de VLD moet dan ook maar garanderen dat met blauw in de 16, ik wit op zwart in 2015 netto minder belasting zal betalen. Lager overheidsbeslag dus.
Eraan toevoegend . en u mag er ons in 2019 letterlijk op afrekenen.
Meer moet dat voor mij niet zijn. Al de rest is toch maar wisselgeld om over en weer te schuiven aan de onderhandelingstafels. Maar ja, de A-nummerplaten op de autos worden toch zo duur betaald en wie zit nu graag 5 jaar in de oppositie?
En wij maar die berekeningen van die economen geloven.
Soms gebeurt het dat ik, bij gebrek aan onmiddellijk leesvoer, een willekeurig oud boek uit mijn bibliotheek trek en begin te lezen. Dikwijls boeken van 40 jaar geleden die ik toen geweldig vond. En dan zien wat dat nu doet. Dat soms vaak heel erg tegen, nu pas doorzie je de prietpraat , maar soms beleef je toch een kleine aha-Erlebnis.
Zoals nu.
Een boek uit de jaren 70, De Morgenmensen van Luc Versteylen, jezuïet. Het is de volle opkomst van de Groene Fietsers, een aanzettend AGALEV, een tijd van de idealisten, de alternatievelingen, de naïevelingen. We zien in die tijd ook de opstart van het niet onbetwiste opvangcentrum De Brouwerij van Viersel. Allemaal met Versteylen als vliegwiel. De want-er-komen-andere-tijden tijd .
In Morgen mensen trekt deze felle jezuïet (o.a.) ten strijde tegen alle vormen van vervuiling, zo ook van de taal. Hij gaat verschrikkelijk tekeer tegen het jargon dat enkel bedoeld is om gewone mensen op afstand te houden. Ook en vooral in de middens van wollige maatschappij- en vooral kerkhervormers. Hun jargon van ergens en voor een stuk.
Zo bedacht Luc een spelletje. Driekolommen met telkens 10 heel courante maar nietszeggende jargon woorden in die sfeer. Voorgesteld wordt drie willekeurige termen, uit elke kolom één, te combineren. Alles kan, alles mag en dan proberen, met wat verbeelding, er nog iets zinnigs bij te bedenken. Speeleens even mee.
Dat heb ik gewoon overgepend uit De Morgen mensen van Luc Verstyeylen.
In dezelfde sfeer rekent Luc af met "de Ergens-zeggers". Die soort is vandaag een jaartje ouder geworden, en uiteindelijk toch uitgetreden.
Luc tracteert ze zo:
Ken je die de ergenszeggers? Ergenszeggers zijn mensen die altijd ergens zeggen zo evenwichtig zijn ze een heeft er zelfs gezegd "ergens staan we nergens" wat de reactie uitlokt het is beter ergens nergens te staan dan nergens ergens want als je ergens nergens staat dan sta je tenminste ieverans maar als je nergens ergens staat dan sta je pas nieverans.
tussen haakjes: ieverans en nieverans.... twee woorden om te zoenen, en in hun volle betekenis onvervangbaar.
Als ik de sportmedia mag geloven (en waarom zou ik twijfelen)
dan wordt het vandaag wereldwijd een dag om te rouwen.
op 1 mei 1994 crashte op het circuit in Imola de Braziliaanse Formule 1 God
Ayrton Senna.
Dat is vandaag dag op dag 20 jaar geleden. Daar word je stil van.
Wie weet nu niet waar hij was toen hij dat vreselijke nieuws vernam?
Toeval wou dat de dag voordien ook Roland Ratzenberg, een Oostenrijks iets kleiner godje, op hetzelfde circuit zich de hemel inracete. "Zijn afgerukte hoofd hing nog scheef aan zijn lichaam" vernam ik op de radio.
Help.
Ik voel daar zo goed als niks bij.
Mijn commentaar :
Helaas, pindakaas.
Ik zie het de wereldkampioen pingpong niet overkomen.
Cristal Arena van Genk = 20.000 man
