Zei Bart De Wever vorig weekend op het congres van zijn NVA in Brugge(goed gevonden: niet het congres over maar van de NVA, foei Kris .).
Read my lips en als je niet kunt liplezen, dan zeg ik het u: met de NVA in de regering wordt er aan het ASO (lees de traditionele humaniora) niet geraakt. Verklaring van Bart: ik bracht het zover door ons goed onderwijs en ik wil dat zo houden, en ik vind dat mijn kinderen daar ook recht op hebben, nee, ik eis het. Applaus. De Vlaamse huiskamer glundert.
Dus met ons nooit of nooit een brede eerste graad met uitstel van studiekeuze in het middelbaar. Natuurlijk klinkt dat als hemelse muziek in Vlaamse traditionele middens. De Jezuietencolleges, weet je wel. En er zit op 25/5 dan ookklinkende verkiezingsmunt in. Maar is dat stoere standpunt ook juist, en hoe zwaar weegt de argumentatie van De Wever? Wat als dat systeem vandaag nu eens nefast uitpakt bij andere mensen uit andere middens met een andere achtergrond?
Minste wat je kan zeggendat dit een bijzonder technisch probleem is waarbij je ongeveer heel de evolutie van de samenleving moet mee in rekening nemen. En waar vooral emotie niet mag meespelen: mijn bezielende leraar Latijn in de vierde, zoals die Caesar voorlas, mijn bevlogen leraar Nederlands inde poësis die ons bij Marsman bracht. Van wiskunde en fysica zwijgen we doorgaans heel zedig.
Voor je over dit soort zaken zulke stoere verklaring aflegt moet je alle meespelende factoren wel duidelijk op een rijtje hebben en aannemen dat het rondstrooien van Latijnse spreuken geen waarde op zich is. En moet je vooral eens over de grenzen gaan kijken. In Finland bijv., waar al decennia lang de hele wereld op studiebezoek komt om naar het Finse onderwijswonder te kijken. Het symbool van het Finse gelijkheidsdenken is de peruskoula, een soort middenschool waar leerlingen van verschillende niveaus bij elkaar in de klas zitten. Pas op hun zestiende scheiden hun wegen.
Ik mijn vorige post suggereerde ik dat uiteindelijk elke politieke keuze herleidbaar is tot rechts of een links uitgangspunt. Is het Finse gelijkheidsdenken dan nee een ideaal? Daarover mag je van mening verschillen, maar niet over de erkende Finse kernwaarden van hun onderwijssysteem, dat zijn niet concurrentie, verantwoording en controle maar billijkheid, professionele autonomie en vertrouwen.
En dan zwijgen we nog van het feit dat over luttele jaren een meerderheid van de instromendeleerlingen een allochtone achtergrond hebben. Totaal nieuw gegeven. En meenemen.
NOOIT, het woord kwam van Geert Bourgeois, wordt er met ons aan het ASO getornd Persoonlijk ken ik niets in de samenleving waarvan je dat mag zeggen.
Maar ja, het klinkt goed en het levert stemmen op . Ach die democratie.
Sedert enige tijd had ik de gewoonte mijn blog één keer per week en liefst op een vaste dag in te vullen.
Door die vogeltjes en dat naar buiten wordt dat wat steeds moeilijker.
Daarom, voor de tijd van de zomer, zie ik af van die regelmaat en plaats ik nieuwe berichten als ik zo nu en dan nog eens binnen ben (of als de vogeltjes even niet fluiten....)
Passeer dus maar langs OPUS1932 als het u even uitkomt er zal regelmatig wel wat te rapen vallen.
En voor de rest ga ook naar buiten in plaats van bloggen te lezen.
da's een tijdje geleden, nog eens une petite histoire....
Een lokale kleine Delhaize. Twee scholieren, boekentassen nog bij zich,staan voor mij aan de kassa. De ene heeft twee flessen goedkope schuimwijn in zijn armen, de andere een fles met een oranjeachtig soort likeur. Duidelijk samen goed voor een stevige cocktail. Aan de kassa zit een jong kind, zelf geen twintig. Kijkt beteuterd.
Hoe oud zijn jullie
Zeventien Mag ik jullie ID kaart even zien?
Die ligt thuis
Ja, dan mag ik van de baas die flessen niet aan jullie verkopen
Er ontstaat wat discussie. Het jong meisje belt haar bazin en dan is het rap beklonken: geen alcohol zonder ID bewijs.
Laat die flessen maar hier staan, en ga eerst thuis jullie ID kaart halen Jongens verlaten de winkel, zonder buit.
Ik ben aan de beurt met mijn boodschappen.
Nog voor ik klaar ben zijn die twee jongens daar terug nu in gezelschap van een grote lobbes die ze al snel in het naburige café hebben opgehaald. In minder dan een minuut staan de jongens buiten met hun drie verboden flessen.
Et alors?
Ik stelde me spontaan deze rechtsfilosofische vraag: hoe groot kan de afstand zijn tussen goede bedoelingen en een sluitende wettekst om deze uit te voeren?
Wat kan het recht, wat kan een in woorden gevatte tekst eigenlijk wel? Niet veel, zolang bij de rechtshorige echt niet de intentie bestaat om met die goede bedoelingen in te stemmen.
Eigenlijk staan de wettenmakers voor een mission impossible.
Hoe zou je het echte leven, de mens van vlees en bloed, kunnen vatten in een tekst?
Dat kan alleen bij momenten een begenadigd romancier
Neem nu dit voorval. Probeer maar eens deze wetsontwijking te vatten in een sluitende wettekst. Dat geldt voor elk soort wetsontwijking. Denk aan het leger gespecialiseerde top advocaten-fiscalisten en boekhouders die klaar staan om de grote lobbes uit het belendend café erbij te halen.
Niks aan de hand. Niet te vatten. Ze gaan vrijuit en het is de meest rendabele branche in de advocatuur. Toppunt is daarbij dat die grote verboden-flessen-kopers nog vinden dat ze zich ethisch niets te verwijten hebben. En dat ze maar betere wetten moeten maken .
Gelukkig denk ik dan, dat er een hemel en een hel is waar dat later allemaal wordt goedgemaakt. Als ook daar weer geen advocatenbureaus naast de hemelpoort hun goede diensten aanbieden.
Dat is eigenlijk de ratio achter die affiche van het BIVV: MINDER ZUUR ACHTER T STUUR.
Probeer wat je wil om een veiliger verkeer ad te dwingen, zonder de passende mentaliteit van dat groen ventje achter zijn stuur is het allemaal boter aan de galg.
De wet kan toch zo weinig . Ik denk dan aan die ene wet uit de geschiedenis die dat wel kon, en dat waren de Stenen Tafelen van Mozes. Maar ja, daar heette de wettenmaker van dienst dan ook God.
Gij zult niet echtbreken . dat is toch duidelijk? Of niet soms?
Sedert de wijziging van mijn burgerlijke stand na het overlijden van mijnvrouw is er nog wel een en ander veranderd in mijn dagelijks leven.
Neem nu de groene dimensie. Waar vroeger prei, peren en peterselie een rek in de Carrefour waren, zijn groenten, fruit en vooral kruiden (onvoorstelbaar wat er allemaal bestaat) een tastbaar levend gegeven geworden. Dat wordt geplant, dat groeit en dat wordt geplukt.
Hetzelfde met kippen waar ik voordien alleen een relatie mee had als diepgevroren filets, zijn dat nu kakelende, (soms) eieren leggende wezens met enig verstand en waarschijnlijk veel gevoel begiftigd. Maar daar ben ik nog niet helemaal uit.
Je voelt me al komen. Suzanne heeft vier kippen. Drie van een heel speciaal ras (gaan kopen in Lommel bij een prijswinnende kweker) en een ordinaire kip. Die sierkippen leggen, als ze goesting hebben, heel speciale eitjes: klein, vuurgele dooier, blauwe schaal en cholesterolvrij. Ik noemde ze Albertine, Beatrice en Constance. Die ordinaire noemde ik Maria.
Nu heeft hun oppaster en eierenraapster gisteren Constance dood op haar nest gevonden. Dood dus. Opgepakt en begraven, en voor Suzanne is hiermee de kous af.
Niet zo voor mij, daar begint het pas.
Vragen, vragen, vragen. Vragen over het kippenleven. De drie Lommelaars legden als zes maanden geen ei meer,maar pikten wel gretig mee uit de pot. Dus kop af, denk je dan. Toch wel hel héél kort door de bocht als we onze perverse kapitalistische opvattingen al gaan doortrekken naar het dierenrijk. Pure meritocratie invoeren?
Vragen ook bij dat laatste uur van Constance op dat nest. Over haar doodsangst, haar levenswil, haar terugblik op haar kippenleven. Haar droefheid voor haar kinderloos bestaan (wij houden geen haan uit respect voor de buren met kleine kinderen). Heeft Constance, we zagen wel dat ze wat treurde, hierover gecommuniceerd met Albertine en Beatrice? Hebben die het juiste antwoord gegeven? En zouden die nu stilletjes niet wat beschaamd zijn? Marie was hoe dan ook buitenstaander, maar ja, eergisteren met vier, nu met drie, daar kijk je toch niet naast?
Maar vooral het fenomeen dood. Zeg maar dat gisteren om 14.20 u. Constance nog leefde, en dat ze om 14.25 u. dood was. Wat is het verschil tussen Constance om kwart over twee en Constance om half drie? Is het verschil tussen leven en dood niets meer dan een wekker die stilvalt? Wat is het verschil met een mensendood, met mijn dood? Had Constance zoiets als een ziel?
We maken ons, vind ik, iets te makkelijk af van het fenomeen dood van een dier. Ik wil nog niet beginnen over een geplukte bloem of gemaaid gras.
Existentiële vragen, daar kwam ik alweer op uit bij mijn nieuwe, groene vrijetijdsinvulling. En zoals gewoonlijk, geen begin van antwoord in zicht.
Ja, nu duiken ze overal op: de affiches met de kandidaten die zich aanprijzen voor 25 mei.Normaal al geen opwekkend zicht, een verademing de day after als al die lelijke koppen uit het straatbeeld verdwenen zijn en afgevoerd naar het zo begeerde pluche.
Toeval wil nu dat de NVA als eerste met een zeer ruim bemeten affichekampanje aan de slag is gegaan, op weg naar een wellicht spectaculaire verkiezingsoverwinning. Het is hun gegund.
Maar had het nu echt niet iets eleganter gekund?
Nu zie ja al die koppen met een aangeplakte uitgestoken arm en twee lelijke vingers. In de vorm van een V vermoed ik. V, dat wellicht staat voor Vlaams en Vlaanderen (niet erg subtiel vind ik), of is het voor een Churchiliaans Victory, of doorgewoon voor het oer-laamse ViVa Bomma, petate met saucissen?
Vooral erg vind ik die nadrukkelijk aanwezigheid van de lelijkste vinger: de wijsvinger. Sinds mijn kinderjaren al een verdachte vinger. Wij mochten niet wijzen, dat was onbeleefd. Maar ook de vinger van de vuile manieren, of nog erger hetvermanende vingertje van de zedenprediker,profeet, de betweter.Geen zweem van empathie heeft die vinger.
Dus dacht ik, als ze nu die wijsvinger daar hadden afgelaten, en enkel de verticale middenvinger overgehouden, dat was toch veel duidelijker geweest. Een opgestoken middelvinger richting de unitaristen, het koningshuis, de socialisten, de vakbonden, de VRT journalisten, de PS, tegen Di Rupo cum suis. Enfin, iedereen mag kiezen wie hij aan dat lijstje toevoegt.
Duidelijkheid en transparantie Bart, dat loont zichzelf.
Nu bang afwachten met wat die andere kornuiten voor de dag komen. Misschien zien we wel een gemaskerde Verhofstadt met Kalasjnikov?
Vorige week een lezing bijgewoond van een gespecialiseerde historica over de personaliteit van Winston Churchill. Puntje van mijn stoel volledig afgesleten en ik denk dat iedereen van mijn generatie in dat onderwerp even mateloos zou opgaan: eigentijdse, zelfbeleefde geschiedenis.
Nu toegegeven, van dit soort personaliteiten wordt er niet elke eeuw één geboren. Ik denk dan spontaan aan Napoleon Bonaparte, een Maarten Luther en waarom ook niet aan een Jezus en een Mohammed hoewel we daarover met minder zekerheid geïnformeerd zijn.Die herkennen we vooral aan hun volgelingen.
W.Cdus, enfant terrible van jongs af, doorslechte leerling op school (steevast laatste van de klas), lege bladen afgeven als het hem niet boeide was zijn keurmerk. Onhandelbaar personage, en dat wordt zon historische reus die, en dat was opvallend, even gigantische gebreken aan nog meer gigantische kwaliteiten koppelde. Zo vergeten we bijv. te makkelijk dat de man bovendiennog de Nobelprijs literatuur won (1953).
Queen Victoria, Eerste Wereldoorlog, interbellum, Tweede Wereldoorlog, Yalta en het IJzeren Gordijn, maar ook the crumble van het British Empire, Winston was nooit ver weg. Nee, hij stond er middenin en stuurde de dingen aan naar zijn eigenzinnige visie. Als ik nog eens een dikke biografie lees zal het die van W.C. zijn.
Maat zoals bij mij nogal eens voorvalt hield ik aan het eind zon lezing veel meer vragen over dan dat ik nieuwe inzichten had opgedaan.
Ik wil op mijn Blog enkele daarvan, met u ter overweging delen.
1. Basisvraag: kan één enkele persoon de geschiedenis in die mate bepalen? Is dat geen stuk mythevorming? Hoe fundamenteel anders was de wereldgeschiedenis gelopen als die wereldfiguur op zijn 12 jaar onder een boerenkar was terecht gekomen? Zijn een Churchill, Hitler, Lenin, Napoleon, maar ook een Newton en een Einstein, een Luther en een Bach, een Bill Gates, Steve Jobs, Julian Asaange of een Bradley Manning enz. on-mo-ge-lijk weg te denken uit de loop van de geschiedenis? Zouden wij zonder hen vandaag in een compleet andere wereld leven? Of, was de tijd niet de grote actor, de tijd die op dat moment gewoon rijp was om dit soort figuur ruimte te geven? Waren zij niet meer dan de katalysators van wat er sowieso zat aan te komen?
2Aansluitend hierop: zou een figuur van Churchill een schijn van kans krijgen in de 21ste eeuw? Weggemaaid door de populisten.
3 In het verhaal Churchill zit ook de democratie permanent in spagaat. Democratie is heel goed om er de mond van vol te hebben,hoe meer hoe liever, maar stop het in de kast als je tot handelen moet overgaan. Ideaal doel, nefast als middel. Ligt dat ver van de waarheid?
4 Centraal in zijn leven stond zijn gevecht met het apeasement van Chamberlain. Met het monster (Hitler in dit geval) ga je niet in discussie, je zint alleen op zijn destructie. Dus de vraag of het blijven praten, onder geen beding overgaan tot actie (oorlog dus), de diplomatie eindeloos voorrang geven op de wapens: is dat wel het juiste principe? Over enkele dagen wellicht zullen wij in Oost-Oekraïene weer met die vraag geconfronteerd worden. En waarom is Winston Chruchill in Yalta toch met dat nog grotere monster Stalin op die bank gaan zitten? De mooiste vogel is de duif, maar de havik deelt de lakens uit, kun je daarnaast kijken?
Gehoord dat ik niet alleen ben met mijn ervaring dat ik het liefsten ook het comfortabelst lees in een volle brasserie, omringd door allemaal tafeltjes met pratende mensen en rinkelende kopjes. Liefst aan het raam,nog liever op terras. Dat geroezemoes leidt mij helemaal niet af, integendeel het concentreert me.
bekende materie?
In diezelfde geest zijn waarschijnlijk die leeszalen in onze bibliotheken bedoeld. Doorgaans gezelligingericht, met naar keus een rechte stoel aan een ruime tafel of in een doorgezakte zetel. Vast ingrediënt het verzorgdedrankenbuffet.
van alle tijden
De beste plaats in de stad om te toeven, denk ik soms. Je ziet er allemaal gelijkgestemde zielen van alle leeftijden, rangen en standen. Gemeenschapsbevestigend noemen ze dat.
Maar er is daar een probleem. Vaak is die leeszaal door het stadsbestuur ook bedoeld als een ontmoetingsruimte voor de burgers. En wie ontmoeten zegt die zegt conversatie. En wie converseertbreekt de stilte.
Vandaar de paradox:
ik zoek de volle brasserie op als ik eens echt intens wil lezen of schrijven,maar in de leeszaal van de bib erger ik mij dood aan kakelende koffiekransjes of gepensioneerden die er al hun gemeenplaatsen nog eens op een rijtje zetten. Ik krijg geen letter meer gelezen.En nog merkwaardiger, vanaf een bepaald ogenblik erger ik me dood.
Ik heb er geen uitleg voor. Zon vreedzaam persoon als ik ben. In zon leeszaal apprecieer ik enkel het geritsel van omgedraaide bladen en à la limite het getingel van een neergezet kopje op een onderbordje. En verder stilte.
In dezelfde geest: de incompatibiliteit tussen lezen/schrijven/denken en muziek. Het mag klassiekof Tibetaanse monnikengezang zijn, ik verdraag NIETS.Ik heb ook last van klassieke muziek die bijwijlen toch zo opdringerig kan zijn. Krijsende violen, schetterende kopers, gillenden zangeressen die zinloze teksten brengen. Vooral de romantiek speelt bijwijlen zwaar op mijn systeem, meestal grijs gedraaid repertoire, barok en renaissance genieten een licht gunstregime.
Of . beste bezoeker, ben ik misschien wat overspannen en moet ik zohaast mogelijk deskundige hulp zoeken?
Ik zal eens beginnen met een half valiumke als ik nog eens naar de bib trek.
Of rubber oordopjes, dat help ook en die hebben praktisch geen bijwerkingen. Maar de ervaring met zon rubber dopjes is een oneindig gevoel van alleen zijn. Zo moet ongeveer doof zijn aanvoelen, vermoed ik.
Marie Pinson. Onthoudt die naam. Ze is nu 15 maanden oud, maar alleen haar naam al belooft volgens mij een niet gewone carrière. Marie is het jongste kleinkind van Suzanne, mijn levensgezellin, en ik mag, nog voor een laatste keer vermoed ik, een ontluikend leven meemaken.
Vooral interessant om te kijken is hoe dat klein nieuwe mensje zichzelf die grote wereld inkruiffelt (niet zoeken in van Dale). Zo merk je dat Marie vooral geboeid is door variatie, veelheid van inkomende impulsen die ze dan probeert te schikken in haar nog kleine wereldje.
Een voorbeeld: ouders, familieleden, vrienden putten zich uit in het bedenken van altijd nog snoeziger speelgoed dat Marie zou moeten boeien. Maar haar grote speelgoed is nou net die wereld waar ze elke dag verder verkent. Papa die hout hakt of mama die de kippen voert.
Of de oma dat erop uit kwam dat Marie het liefst van al speelt met een korfje plastiek wasknijpers in vier kleuren. Om dat mandje telkens leeg te maken en weer te vullen of zon speld ergens op te knijpen. Liefst op de tien vingers van oma. Uren als je wilt.
deel van La Vie de Marie
Maar Marie is niet alleen met dit soort voorkeur. Wat heeft de spelletjesindustrie allemaal niet bedacht om ons bezig te houden. Hetzelfde met de entertainindustrie. Gewoon money making business is dat. Terwijl ook wij onze mandjes met wasknijpers hebben als we ze maar willen zien.
Taalspelletjes bijvoorbeeld.
Amper materiaal nodig. Desnoods een oude Dikke Van Dale. Kan je alleen, met twee of met de hele familie spelen. Bestaat in verschillende variaties. De groep krijgt een willekeurig woord, bijvoorbeeld Boosaardig.
uren spelplezier....
1. Variant één: iedere deelnemer zet in zijn woorden en zo accuraat mogelijkzijn definitie op een papier. Men verzamelt de verschillende definities en voegt er de versie van Dale aan toe. Opdracht is nu de van Dale versie eruit te halen. 2. Variant twee: je kan ook een discussie beginnen wat er volgens de groep aan de verschillende definities teveel of te weinig is. 3. Variant drie: welke definitie is van wie? Potje Karakterologie.
Of nog simpeler: de leider slaat van Dale open op een willekeurig bladzijde en leest de definitie die bij een bepaald (onbekend) lemma hoort. Opdracht is wie tijdens het lezen als eerste het lemma herkent.
Of nog zoiets: weer van Dale: drie willekeurige gekozen woorden en opdracht van de spelers is een mooie volzin te schijven, desnoods een verhaaltje, waarin de drie woorden zinvol en liefst met een snuifje humor voorkomen.
Ik probeerde het zelf met BOOSAARDIG(uit het vuistje) adjectief dat de onvriendelijke tot bedreigende aard van het bijhorende object benadrukt. Nadien lees ik bij van Dale is dat: kwaadwillig, venijnig, boos in de betekenis vijandig, kwaadwillig met de bijgedachte van sluwheid of van het zich vermeien in eens anders leed
Ik geef toe: van Dale OPUS1932 tussenstand 1 0.
Je ziet, het mandje met wasknijpersis nooit ver weg. Alleen wat verbeelding.
De boekskes en hun lezers zijn er blijkbaar dol op: een interview met een BV die eindelijk eens openhartig vertelt over zijn leven achter de schermen van zijn bekendheid. Het interview waar iedereen op wachtte. Dat is dan met een snol of een macho die een grote rol kreeg in een soap van 38 afleveringen, op een zender waar een normale mens nooit passeert, op een uur dat diezelfde mens nooit voor zijn TV zit. Soit.
Maar het zijn natuurlijk niet alleen snollen en machos die dit soort belevingsjournalistiek garneren. In de serieuzere bladen en op meerwaardezoekende zenders gebeurt hetzelfde met politici, succesvolle zakenmannen en vrouwen, professoren, wetenschappers, kunstenaars en natuurlijk, vaste waarde: sportmannen.
Op de vragen zit doorgaans niet zoveel variatie of inspiratie; wanneer hebt u voor het eerst of ook altijd prijs gelooft u in God en die toestanden. En als het een paus of een non is, is de klassieker: en bent u ooit verliefd geweest. Brrrr.
Is het u bij die laatste categorie ook al opgevallen hoe daar acht keer op tien sprake is van een ASEAverechts Status Exposee? Mijn ouders waren simpele mensen. Hoog scoort altijd : mijn vader was een simpele werkman, mijn moeder een eenvoudige huisvrouw die haar handel vol had met zeven kinderen. Maar altijd had mijn vader niet gestudeerd maar was zeer verstandig of mijn moeder moest op haar 14 van school om voor haar 12 broertjes en zusjes te zorgen, maar ik herinner me dat mijn moeder, tussen der strijk en de was, Shakespeare of Spinoza las.Dat soort werk, niet geleerd maar zo verstandig.
Nog nooit heb ik zon beroemdheid horen zeggen dat zijn vader ne lompen boer was of zijn moeder een slons of een trut. En nog nooit heb ik een horen zeggen dat zijn vader sacochen verkocht op de zaterdagse markt in Zelzate, of buitenwipper was in een hoerenkot. Maar ja, dat soort volk heeft wellicht nooit zon geniale zonen of dochters dat ze de boekskes halen.
Averechtse status, bewijst dat dan ook dat vaders of moeders die ooit wel carrière maakten, onmogelijk kinderen kunnen maken die wél de boekskes halen? Met Mark Eyskens dan als enige uitzondering. En dan nog.
Ineens zou het plein voor het Atomium wereldnieuws zijn. Opgeroepen door de sociale media verzamelen zich daar een grote menigte jongeren die duidelijk tegen iets of iemand zijn maar niet zo duidelijk waar ze wel voor zijn. Maar ze zijn met velen en ze roepen luid. Er het gaat er plezant aan toe alhoewel ze zeggen heel boos te zijn.
zoiets maar dan veel wilder, met kampvuur en zo
Kader bekend: tentenkamp, kampvuur, gitaarmuziek, zingen en dansen en wat drinken, nerveuze Brusselse politie, gretige internationale pers moet het verder vertellen: dat wij hier niet weggaan tenzij voor volgende zondag België (niet) gesplitst wordt ..
De wereld houdt de adem in,wat gebeurt daar, die gasten menen dat ?
In Pervijze en in Zoerle Parwijs weten de mensen van niets. Die kijken zoals gewoonlijk naar Blokken, Thuis of naar Familie.
Déja vu natuurlijk, Tahrirplein in Caïro, Marjehplein in Damascus, Tacsimplein in Turkije, Kiev en Donetsk en Bangkok en nu weer de Grote Markt van Brazilië. De twitter revolutie is een feit, weet je wel.
Ik denk dan
dat ergens in het noorden van Canada of in het zuiden van Japan de lokale media verslag willen uitbrengen en aan hun bevolking uitleggen hoe hetin België allemaal zo ver is kunnen komen met die communautaire tegenstellingen. Wie er gelijk heeft en wie ongelijk. De goeden en de slechten.
Wie moeten zij dan aanspreken om dat eens netjes uit de doeken te doen?
Wat komen zij aan de weet als zij alle Belgische kranten uitpluizen?
En wat gaan zij vernemen uit een aantal lukrake straatinterviews van modale Belgen?
NIETS.
al wat zij hierover aan hun kijkers en luisteraars verder communiceren is gewoon uit hun mediatieke duim gezogen.
Omdat elke informant die zij aanspreken gewoon zijn mening geeft. Of vaker nog geen mening heeft.
Bestaat er dan geen Belgische waarheid?
Neen dus.
Intussen heeft vorige zondag in Hongarije een perfide gevaarlijke boef (houden linksige onze media ons voor)met 66% meerderheid de verkiezingen gewonnen.
Ge zou voor minder seingever worden bij de Ronde van Vlaanderen.
Ik geloof dat ik in mijn hele leven nog nooit met een spandoek of een bord door een straat ben gelopen. Laat staan op een marktplein overnacht.
Niet dat ik denk dat alles in de wereld volgensmij ideaal is Evenmin omdat ik geen idee heb hoe het allemaal beter zou kunnen. (zoals bijvoorbeeld: geen gezeik, iedereen rijk) En alvast niet omdat ik te pretentieus ben om in een betoging voor of tegen ik weet niet wat te stappen.
Ik heb daar wel drie redelijk goede redenen voor, denk ik.
1. om de triviale redenen dat die spandoeken en borden en zo, bijna altijd te smal om heel mijn overtuiging te bevatten. 2.Wegens een te diep bewustzijn van de complexiteit van elk probleem dat mij raakt en het vermoeden dat ik nog te weinig weet 3. Omdat ik schrik heb dat ik gefilmd wordt met zon spandoek en dat ik over een maand helemaal anders denk.
nog te weinig uitgelegd....
Dus bel mij niet op voor zon uitstapje. Occupy Alone.
Het zat eraan te komen dat er grondige renovatiewerken aan het oude gebouw van de traditionele zeven goddelijke deugden van doen waren (met de hoofdzonden is men ook al enkele decennia bezig en staat men heel wat verder).
Een van de grote nieuwigheden is dat ieder mens nu voor zich zijn lijstje mag opstellen, je bent dus niet langer gebonden aan een of andere canon. En de paus is nog maar goed voor één lijstje, het zijne.
Einde verhaal.....
Ik ben ondertussen ongeveer klaar met mijn lijstje met wel dat eigenhandig toegevoegd beding: dat dit, mijn dus, lijstje geen enkele absolute waarheid claimt en dat het op elk ogenblik voor wijziging vatbaar wordt verklaard. Maar vandaag ziet het er ongeveer zo uit:
Mijn Goddelijke Deugden vandaag zijn:
1. het mededogen
2. de zelfironie
3. aandachtig luisteren en correct weergeven
4. het uitstel van oordeel
5. de verwondering
6. het respect (gewoon beleefdheid)
7. de beheerste passie
8. het zorgzaam omgaan met taal
Dit lijstje vangt aan met eentje dat ik, in een wat vinnigere versie, heb overgenomen uit het lijstje Zaligsprekingen dat ons via de Bergrede toekwam.
Misschien voor de goede orde, toch ook mijn wat oudere lijstje met de nieuwe Zeven Hoofdzonden:
Mijn Zeven Hoofdzonden zijn: (waarvan er opvallend genoeg, geen enkele een echte zonde is)
1. de Jaloezie
2. het Geweld (elk soort geweld dat zich als argument voordoet)
3. de Trivialiteit
4. de inauthenticiteit (de namaak, het faken)
5. the carelessness het niet omkijken. ( >< inclusiveness)
6. de geëtaleerde domheid
7. het onderdrukken.Het zich boven een ander achten en stellen.
Hier heb ik wel een aantal serieus genomineerden die in de wachtrij staan. Zoals:natrappenmeeheulenwoordbreuken ook te slechte smaak
De redactie heeft beslist dat er over geen van deze lijstjes gecorrespondeerd wordt. Ik bemoei mij ook niet met jouw lijstjes.
Om nog even de trend van de laatste weken aan te houden, Deze week een grijs gedraaide kleinkunsttekst van
Juul De Corte 1924 - 1996
Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn de bergen zo hoog Misschien om de sneeuw te vergaren Of het dal voor de kou bewaren Of misschien als een veilige stut voor de hemelboog Daarom zijn de bergen zo hoog
Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn de zeeën zo diep Misschien tot geluk van de vissen Die het water zo slecht kunnen missen Of tot meerdere glorie van God die de wereld schiep Daarom zijn de zeeën zo diep
Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn de wolken zo snel Misschien dat 't een les aan de mens is Die hem leert hoe fictief een grens is Of misschien is het ook maar eenvoudig een engelenspel Daarom zijn de wolken zo snel
Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn de mensen zo moe Misschien door hun jachten en jagen Of misschien door hun tienduizend vragen En ze zijn al zo lang onderweg naar de vrede toe Daarom zijn de mensen zo moe
Drie reflecties.
1.de berg (het grote, de machtige) die zich inzet om het dal (het kleine kwetsbare) voor de kou te bewaren. Behoeden.
2.misschien een veilige stut voor de hemelboog, suggereert een hogere entiteit die ons overstijgt, een god, een hemel, maar die gewoon geen stand houdt, die niet kan bestaan zonder het menselijke. Dieu a besoin des hommes, sinon on parle dun dieu fait-néant. Een nutteloze god.
3.jagende wolken die ons tonen, leren hoe fictief een grens is. Hoe nooit iets vaststaat, hoe alles voortdurend beweegt. Wolkenspel.
Minister van Financiën zijn is eigenlijk de gemakkelijkste baan van de wereld. Er is maar één ding wat je moet kunnen en dat is nee zeggen. Je moet maar één keer ja zeggen. Dat is als ze vroegen: zei je nee?
W. Duisenberg tot Gerrit Zalm (2003)
Ik zou zo zeggen, niet uitsluitend van toepassing op ministers van Financiën.
Alhoewel . altijd nee zeggen?
En de zingende Frater Venantius dan?
zeg maar ja tegen het leven,
ja tegen het leven
In de Amen en de Gloria. Joechei
Inspireert u niet ?
Wie zegt er nu nog joechei (courant gezegde als wij jong waren)
De afgelopen week vernam de wereld het overlijden van twee hoogbejaarde persoonlijkhedendie elk op hun manier de twintigste eeuw kleurden. Aan elk van hen wijd ik een respectvolle reflectie.
Regine Beer(1920 2014)
Bij het overlijden van Mevrouw Beer maak ik, met volle respect voor deze dame, twee bedenkingen. 1. Tot in haar laatste dagen activiste om als overlevende vooral bij de jeugd het verhaal van de kampen levend te houden. En hoe dat in Vlaanderen tot vandaag met gemengde gevoelens werd gewaardeerd. Door het domme feit dat, vooral dan bij mijn generatie en soms nog bij hun kinderen, de oorlog voortduurde in het verhaal van wittenen zwarten.Een halve eeuw lang nuanceloos doorgegeven in termen van goed en slecht. Held en fout. Verzet,collaboratie, repressie. Mijn verdriet, hun verraad. En wat een vreselijke polarisatie dit teweeg bracht.Eigenlijk is er nooit iets als een verzoening gekomen. Niet het mooiste hoofdstuk uit onze geschiedenis.
2. Op haar uitvaart werden beelden vertoond waarop zij haar lijflied zong: Die Gedanken sind Frei. Ze mogen u in een krocht onder de grond stoppen, uw denken daar kunnen ze niet aan, dat blijft vrij. Bewaar dit als teken van ultieme waardigheid en verzet.
Hierbij toch één vervelende vraag en tegelijk een vervelend antwoord: geldt die leuze ook voor het massaal gescandeerde antwoord aan Wilders: Minder. Minder. Minder? (Marokkanen in Nederland) Of zijn dat geen Gedanken? Ja dus, ook voor Wilders en zijn gevolg. Tegen dit soort Gedanken passen enkel in redelijkheid aangedragen argumenten.
Adolfo SuarezGozales (1932 2014)
Als jet mij vraagt de Spaanse Mandela. De man die in 1976 door een klaar kijkende Juan Carlos bijgeroepen werd om Spanje vanuit het verslagen Franco fascisme naar de democratie te leiden. De man van de Transicion. En zo werd hij de eerste democratisch gekozen premier van 1977 tot 1981. Suarezwas jong, relatief onbekend, politiek onervaren, maar Juan Carlos (zelf een Francist) had goed gezien dat deze man alle kwaliteiten bezat om een uiteengereten land te verzoenen. Verstandig, charmant, weinig pretenties, luisterend. Een streep onder een gitzwart verleden, uitgestoken hand naar de communisten en naar gekweld rechts, een oor voor een opkomend streven naar regionale zelfstandigheid
En dan toch weer een vervelende vaststelling: 50 jaar later, en zien hoe het allemaal anders afliep. Alles, maar dan ook alles werd er in dat land verkwanseld, opgesoupeerd, gecorrumpeerd, verkocht aan het vlugge grote geld en een niet in te tomen hebzucht. En nu, van geen hout meer weten pijlen te maken.
Je zou er moedeloos bij worden, de mens (of hij nu Spaans, Russisch, Vlaams of Afrikaans bloed heeft) kan het niet. Keer voor keer haalt zijn dierlijke staat de bovenhand op de mooiste idealen, spijts bevlogen leidersfiguren, ondanks een eerste roes van beter willen en samenhorigheid het wordt alleen maar erger.
Walter, een oude vriend van mij, historicus en filosoof, zei het me zo vaak: mededogen met de zwakke, kleine mens, dat is het enige wat je kunt proberen op te brengen Ik geloof echt dat hij niet beter kan .
Nogal begrijpelijk dat vandaag de toon van de commentaren in Spanje er een is van nostalgie. Het had zo mooi kunnen zijn.
En wat dan . Allemaal, samen in de Schelde springen of Doel 3 in brand steken?
INTEGENDEEL,
Sisyfusweet je wel, bleef ook de rotsblok de berg opduwen, ook al tuimelde hij telkens weer naar onder. Goed om van onderaan te herbeginnen. Echt Christelijk, Echt Marxist, Echt Liberaal, Echt humanist , die naam verdien je enkel als je de utopie niet loslaat.
Goede vraag: waarom koopt Loesje dan een krant? Luistert ze naar de radio? Omdat ze blijft hopen daar ooit eens een journalist te horen zeggen of te zien schrijven
Een grammaticale figuur: goed/beter/best mooier/mooier/mooist en ook dom/stom/lomp (eigen interpretatie)
Iets meer dan louter grammatica, het is net zoveel een levenswijsheid, die luidt dat niets vaststaat, dat alles vloeit, dat alles beweging is. Of nog duidelijker: dat je altijd alles op een glijdende schaal moet zien. Alles (en ik bedoel alles) bestaat enkel in een flow.
Het zijn de beroemde trappen van vergelijking die dat taalkundig een beetje opvangen.
Vorige week, geen fietsweer, wat doet een mens dan? Spelen met de trappen van vergelijking.
Ik nam het begripINCLUSIVENESS(Nederlands equivalent niet direct bij de hand), een voor mij heel duurzaam en duurbaar begrip waarmee bedoeld wordt: allesomvattendheid, niemand uitsluitend, niemand achterlatend, iedereen proberen mee te krijgen, en nog een stapje verder: alles proberen te omsluiten in een groot geheel, ook dieren, planten en zelfs de dingen. Include . (>< exclude)
En zo zitten we filosofisch heel dicht bij Spinoza: deus sive natura: wat zou God anders zijn dan de natuur, al het bestaande? Een allesomvattend godsbeeld.
Baruch Spinoza 1632 - 1677
En daarvan heb ik dan de Trappen van Vergelijking voor opgesteld. Dat zijn dan:
Agressie
Negatie
Tolerantie
Acceptatie
Integratie
Inclusie
Assimilatie
Natuurlijk is dit maar een taalspel. Maar wat hebben anders/beter dan taal?
(deze post komt er op instigatie door een vriend die mij suggereeerde dat tolerantie het schaamplapje was voor onverschilligheid. Quod non dus, zoals nu blijkt)
bekende materie? 
zoiets maar dan veel wilder, met kampvuur en zo
Einde verhaal.....
