Kennen jullie dat gevoelen ook? Ik heb ervaar dat bijwijlen zeer intens.
In feite een nonsens gevoelen: schaamte over een feit, een handeling, een gebeuren, waarbij jij persoonlijk in de verste verte niet betrokken bent enwaarop jij onmogelijk kunt aangesproken worden.En toch ontstaat bij jou, enkel maar door de confrontatie metdat feit, die daad, een gevoel van diepe schaamte in hoofde van de persoon achter dat feit, die daad, die gebeurtenis. Echte schaamte.
Ik schaam mij dood in zijn/haar/hun plaats. Voor een familielid zou men het nog kunnen uitleggen, de oneer treftmijn familie. Maar ik ken dat gevoelen ook bij een minder gesmaakt optreden van een complete derde.
Direct een concreet voorbeeld:uit het mailverkeer. Ik ontvangsoms van die mails waarvoor ik me in naam van de afzender lettermlijkplaatsvervangend schaam.Gewoon het feit dat iemand zoietsnog maar bedacht krijgt,laat staan rondstuurt.
En dan heb ik het niet meteenoverdie kilos borstenzo groot als meloenen die regelmatig in mijn mailbox rollen. Sommige mensen vinden dat grappig, echt waar!. Ik heb het veeleer bijv. over een bepaald racisme dat er echt over gaat. Meestal is het gewoon stuitendedomheid, met één vaste constante: een totale afwezigheid van enige goede smaak. En dat die afzender aan mij denkt om mij dat te bezorgenomdat hij allicht vermoedtdat ik dat leuk vind, dat is natuurlijk de pointe.Ik voel dat alleszins als een affront.
Per extensie is er dus ook de PLAATSVERVANGENDE TROTS
Het voorbeeld aller voorbeelden: FIENTJE, de grootmoeder van veldrijder Kevin Pauwels (nog zon idool van mij). Daar word ik van binnen geheel warm van. En plaatsvervangend ook heel gelukkig.
Weet je waarover ik het hier heel de tijd heb? Ik heb het over doorleefde empathie.
Hoe God op het idee van de VRIJHEID kwam (eerste bekend geval van serendipity)
serendipity is: op iets anders en veel spectaculairder uitkomen dan wat je eigenlijk aan het zoeken was.
schoolvoorbeeld: de uitvinding van de peneciline
ander voorbeeld: het zoeken van een speld in een hooiberg en eruit rollen met een boerenmeid
Even het decor schetsen: het Aards Paradijs. Maandagvoormiddag na de scheppingsweek. De zaterdag voordien had de Schepper zijn strafste toer uitgehaald: hij had de mens geschapen. Het was dan wel in twee schuifkens: eerste een probatie met Adam en dan de betere definitieve versie Eva. Met borsten, welvingen en lang haar.
Helemaal naar zijn beeld en gelijkenis. Dus twee kleine godjes.Zet zon koppel dan in een hyper Efteling, je ziet van hier wat dat gaat geven. Die twee moesten niets anders doendan zichzelf zijn,hun proto-goddelijke natuur volgen.
Maar de Schepper, wijs als die was, wilde toch nog een ietsie pitsie afstand laten tussen mens en God, tussen dat koppel en Hemzelf: komt hij op de idee van die ene boom van goed en kwaad waar de mens moest afblijven. Eén boom op een heel park . Buiten die ene boom kon de mens doodleuk gewoon zijn gang gaan.
maandagvoormiddag.... bingo
Maar ja, je weet hoe het afliep. De vrouw, uiteraard het geperfectioneerde prototype bingo, vond er niet beters op dan de maandvoormiddag al, uitgerekend van die boom een appeltje te plukken. En zo is het dus allemaal gelopen.
Natuurlijk dat zoiets sofort uitkwam. Het koppel , met pek en veren die grote speeltuin uitgejaagd. "Zoek het nu zelf maar uit", dat was de slotverwensing die weerklonk toen de paradijspoort achter hungatdichtsloeg.
En dat, goede vrienden, was het beste wat de jonge mensheid kon overkomen: het recht om het zelf uit te zoeken en af te wijken van zijn voorgeprogrammeerde semi -goddelijke staat. Het recht om er, bij tijd en wijl,een potje van te maken. We zouden ons Paradijselijk bestaan best kunnen vergelijken met een eeuwig lopende klok die nooit één seconde achter of voorloopt. Een eindeloos tik tak tik - tak. Zo dodelijk voorspelbaar.Wel het was toch maar weer een vrouw, die van die geboden ontsnappingsmogelijkheid gebruik maakte.
Ik weet niet of God het zo bedoeld had, maar op het moment van dat idee met die boom, heeft God die maandag, in zijn oneindige wijsheid, de vrijheid geschapen, en meteen de creativiteit, de originaliteit, de menselijke individuele uniciteit. Hoe de mensineens boven al de rest uittorent.
Dank U God zou ik zo zeggen, met een knipoog naar Eva. En Adam die wist natuurlijk van niks, die hebben ze het later allemaal moeten uitleggen.
Wie treurt er nu om dat we als mens niet perfect zijn? Dat ieder van ons op zijn beurt er van tijd tot tijd een rommeltje van maakt. Maar het is dan wel mijn rommeltje.
Het mocht dan vorige week wel Valentijn zijn, overdrijven moet je nooit doen. Daarom een weekje later, om mijn lieve bezoekers niet in het ongewisse te laten, even een kijkje hoe het met de liefde ook anders kan lopen. Luister naar Cornelis Vreeswijk in Het Rozenblad. (of ga even langs op You Tube "Cornelis Vreeswijk Rozenblad" en je kunt het hem horen zingen)
Cornerlis Vreeswijk 1937 - 1987
HetROZENBLAD Cornelis Vreeswijk
Er was er eens een rozenblad
het groeide aan een roos en die was rood
En op een dag ging dat roosje zo maar dood
ze daalde zachtjes naar de grond - en dat was dat.
Maar toen kwam er een dolle wind voorbij
Die blies haar van het zuiden naar het noord
en hij zei dingen die ze nog nooit had gehoord
Kom, zei de wind, kom liefje, ik maak je blij
Ze kon die dwaze wind maar niet weerstaan
en gaf hem alles waar hij maar om vroeg
De wind nam alles aan, want hij kreeg nooit genoeg
Ze dansten samen heen en weer, en af en aan
Maar t windje was een heel slecht exemplaar
hij droeg haar wel heel aardig in t begin
maar op een slechte dag woei ze de modder in
Toen blies hij vrolijk verderop - en liet haar na.
U heeft misschien een rozenblad gezien
in t vuilnis, in de goot van deze stad
Weet dat was eens een heel mooi rozenblad
De wind is weg, maar zij is er nog wel - misschien?
Het spel waaraan zij deelnam werd haar dood
En de wind die ze zo lief had die woei maar door
ik geloof dat ik haar soms nog aan mijn voordeur hoor ik noemde haar: een rozenblad - haar kleur was rood.
voor Valentijn 2014 l'amour vécu.... het mooiste liefdesgedicht uit de weredliteratuur (en ik meen dat!)
Jacques Brel LA CHANSON DES VIEUX AMANTS 1967
Bien sûr nous eûmes des orages Vingt ans d'amour c'est l'amour fol Mille fois tu pris ton bagage Mille fois je pris mon envol Et chaque meuble se souvient Dans cette chambre sans berceau Des éclats des vieilles tempêtes Plus rien ne ressemblait à rien Tu avais perdu le goût de l'eau Et moi celui de la conquête
Mais mon amour Mon doux mon tendre mon merveilleux amour De l'aube claire jusqu'à la fin du jour Je t'aime encore tu sais je t'aime
Moi je sais tous tes sortilèges Tu sais tous mes envoûtements Tu m'as gardé de pièges en pièges Je t'ai perdue de temps en temps Bien sûr tu pris quelques amants Il fallait bien passer le temps Il faut bien que le corps exulte Finalement finalement Il nous fallut bien du talent Pour être vieux sans être adultes
O mon amour Mon doux mon tendre mon merveilleux amour De l'aube claire jusqu'à la fin du jour Je t'aime encore tu sais je t'aime
Et plus le temps nous fait cortège Et plus le temps nous fait tourment Mais n'est-ce pas le pire piège Que vivre en paix pour des amants Bien sûr tu pleures un peu moins tôt Je me déchire un peu plus tard Nous protégeons moins nos mystères On laisse moins faire le hasard On se méfie du fil de l'eau Mais c'est toujours la tendre guerre
O mon amour... Mon doux mon tendre mon merveilleux amour De l'aube claire jusqu'à la fin du jour Je t'aime encore tu sais je t'aime.
Geen zinnig mens die het riskeert de absolute suprematie van de wiskunde onder de wetenschappen te ontkennen. Het moet de wetenschap der wetenschappen zijn. Wiskunde dus die al haar kunstjes doet met 10 cijfertjes: van nul tot negen. Ja, daar hoort dus nul ook bij.
zero zero zero
Filosofisch is het toch niet zo simpel: een symbool speciaal om niets aan te duiden. NUL, wat zegt dat dan eigenlijk? Nul drukt de numerieke hoeveelheid uit van een niet-bestaan. Maar waarom hebben we dan een symbool nodig, zul je vragen?
En toch zien we zeer snel dat Nul is niet zomaar een getal tussen die 9 andere, nul is een heel bijzonder cijfer. Bijvoorbeeld als we het over cijfers na de komma hebben moeten daar eerst zoveel nullen tussen. Neem nu: 0,0003, die nullen staan daar in hun naakte nulheid toch niet voor spek en bonen. Zal wel.
Nu lees ik in Filosofie Magazine over dat getal nul, dat wij in het Westen het getal nul slechts hebben ingevoerd na de kruistochten. Meegebracht toen van ginds. Maar zolang bedreven wij wiskunde zonder nul. En dat ging ook prima. Euclides en al die anderen waren toch ook geen snullen.
Filosofie Magazine herinnert er ook aan dat het rijk van Alexander de Grote zich in 326 voor Christus tot in India uitstrekte. En dat deden die mannen met een wiskunde zonder nul. Zo belangrijk zal onze moderne wiskunde dan wel niet zijn denk je dan, als je zulke straffe toeren kunt uithalen met een wiskunde zonder nul.
Misschien zat hierin de verborgen superioriteit van die oude volkeren, dat daar dus ook geen (s)nullen tussen zaten ???
Toch nog even doorgedacht over die NUL.
Nul is inderdaad wel een specialleke tussen die negen andere cijfers.
NUL betekent op zichzelf staande inderdaad niets, een niet bestaan. Een overbodig getal dus. Maar, anders dan die 1 tot 9 ontleent NUL al zijn betekenis aan zijn omgeving. NUL is volledig op zijn omgeving aangewezen om iets te betekenen.
Heel makkelijk aan te tonen: 00007 , in dit geval staan die nullen daar niks te doen. Net hetzelfde als 7. en zéro zéro zéro zéro zéroblijft nog altijd zéro
Maar het verschil tussen 700 en 70000 maakt heel veel uit.
En bij 0,3hangt die nul weer helemaal af van die komma om iets te betekenen. En bij 0,03 of 0,00003 bepalen die nullen alles.
Nu een klein filosofisch overstapje
Zijn wij mensen, ben IK, geïsoleerd en helemaal op mezelf ook niet een beetje een nul?
En ontleen ik ook niet al mijn waarde en betekenis aan mijn omgeving, in de eerste plaats die andere nullen rondom mij? Samen vormen wij een groot getal. Alleen samen stellen we iets voor.
Misschien, (mag ik ?) even uw waandacht vragen voor de CANVAS reeks: Het blijft in de familie.
Op 12 februari komt in de derde aflevering, de famielie Torfs in beeld.
(voor ons is het zelf een beetje bang afwachten wat ze er, met zoveel uren opname, uiteindelijk van gemaakt hebben).
Filosofie van de reeks:
familiebedrijven hebben de kwade reputatie dat, zoniet in de tweede generatie dan zeker in de derde generatie, de deelgenoten vechtend over de straat rollen om de buit te verdelen. En dat er dus ook uitzonderingen zijn. Families die de opvolging wel ordentelijk voor elkaar kregen.
Als het u interesseert, kijk dan op CANVAS Woensdag 12 februari om 15.22 u voor de gepensioneerden en om 21.05 u. voor de werkende klasse.
En die winkel heette aanvankelijk niet Schoenen Torfs maar IN DEN KEIZER (met buigings-n van de accusatief)
De Tijd, het blad van hardwerkend Vlaanderen , de spreekbuis van wat-we-zelf-doen, heeft sinds enige tijd een entertainer in huis. Een gast die intentioneel en elke week de gelijkgestemde lezers doet glunderen van opwinding (wat dien allemaal durft schrijven . man, man, man) en die, en passant, toevallige voorbijgangers de gordijnen moet injagen.
De consecratie van het beledigen en beschadigen als vorm van entertainment. Het oude beproefde recept van een gevaarlijk soort Rechts.
KAAIMAN is zijn naam.
Een kaaiman is een griezelige kruipdier, niet geschikt voor consumptie, een wezen dat alleen zelf maar vreet, en verdervoor niemand van nut is tenzij voor zichzelf, maar Kaaiman is ook een fraaie omschrijving van de schipper aan de wal. Mannen die het van op de wal allemaal beter weten, zonder zelf één poot uit te steken.En dan maar roepen naar de schippers op het water.
Ten eerste: ik vind zijn columns echt niet geestig.Maar akkoord, er zijn er die dat wel humorvinden.Ja, en bij De Tijd denkt men hierdoor iets minder saai over te komen.
Ten tweede:dit soort talk is het vliegwiel voor een populisme van het platste soort.
Ten derde:dit is de variant van rechts in zijn meest negatievegedaante . Verdacht maken als wapen. Allemaal zakkenvullers.
Maar ik ben natuurlijk fout bezig. Die Kaaiman krijgt, als ik er nu zo over bezig ben,gewoon waar hij op aast. Dus gewoon doodzwijgen.
Tussen haakjes: de Groene Amsterdammer heeft (ook op de voorlaatste pagina) elke week zon provocateur in dienst. Opheffer is zijn naam. Die gaat, in dat vrij linksige blad, elke week fors de rechtse toer op. Hij was de boezemvriend van de afgeslachte Theo van Gogh, en sinds die dag vindt geen enkele moslim nog genade. Vaste schietschijfis ook dehooghartige grachtengordelelite. Dat is het intellectuele Amsterdamse journailledat al decennia lang Nederlandteistert met zijn politieke correctie.
MAAR het verschil met Kaaiman: met deze column streelt de Groene dwars tegen de haren van zijn vast lezerspubliek. De Tijd wil zijn publiek enkel maar meer behagen en entertainen. Geen klein verschil.
Als je er zo over nadenkt, het is nogal wat in het leven om op een bepaald moment in je leven de enige juiste partner eruit te selecteren. Te DATEN heet dat nu.
Er is al van alles geprobeerd om dat beter te laten verlopen. Op een ogenblik heb je de verleiding om toch even begrip op te brengen voor onze moslimbroeders waar de grootvader de keuze voor jou maakt.
Maar daar komt op dinsdag 4 februari Loesje met een fris idee:
Ik ben weer eens op reis geweest. Op één dag over en weer naar Nieuwpoort. Ik moest op een vergadering zijn. (nou vergadering...) Effen nagekeken, met de trein zou dat meer dan zes uur openbaar vervoer betekenen, dus heel milieuonbewust de auto genomen.
De verleiding was te groot: zonnige dag, probleemloos verkeer, verwarming op 22°, cruise control op 90 per uur en een volle UB-stick bijeen gesampeld met allemaal muziek speciaal voor die dag gekozen ..
Spijtig voor Jo Cornu, maar ik ging per auto.
En nu ook weer een resem ervaringen, goed voor drie blogs vol te schrijven. Ik hou het bij twee.
Twee keer een tekstbord langs de weg dat voor mij een boodschap in petto had.
Eerst in centrum Waarloos, zon verlicht scherm met mededelingen van de gemeente. Deze keer mocht de politie haar zegje doen. En wat las ik?
ZIET U IETS VERDACHTBEL DE POLITIE101
En even veder haddende mannen vande BIVV(het Belgisch instituut voor de verkeersveiligheid) van Melchior Watheletnet hun nieuwe affiches opgehangen.Na maanden aan een stuk van klinkklare onzin, nu ineens een voltreffer,
MINDERZUURACHTER T STUUR
den Oscar
De eerste een bijdrage aan het geïnstitutionaliseerd collectief wantrouwen, het laatste wat deze samenlevingvandaag nodig heeft .
De tweede:de vinger op de zere plek in het verkeer, automobilisten die in een compleet foute stemming achter het stuur kruipen.? Dan helpt toch geen enkele affiche.
Of was ik die dag nog maar eens in een veel te softe bui ?
Bekend, oudere mensen die de knop op hun gsm niet weten staan om de hoofdletters uit te schakelen, dan krijg je zoiets:
WIJ ZIJN VORIGEZONDAG MET ROGEREN YVONNE NAAR HET AUTOSALON GEWEESTPRACHTIGWIJ GAAN ZEKER TERUG;;;;;; 8888
Het is ontroerend zelfs . Volgende keer aan de bomma toch eens dat knopje wijzen.
Maar hebben jullie datzelfde gevoelen ook niet bij mensen die steevast te luid spreken, te zware klemtonen en intonatiesgebruiken? Of nog erger (gruwel onder de gruwelen) mensen die het nodig vinden hun beweringen woorden te ondersteunen met niet mis te verstane maar onverdraaglijke aanrakingen. Eerst in het ijle, daarna op je hand, je schouder of je rug, en top of the bill je borstkas, dat zijn de preferente plekken voor zulke tactiele nadrukkelijkheid.
Ik geloof u graag man, maar blijf van mijn lijf ! (en hier past nu echt een uitroepteken)
Helemaal een ramp wpordt dir fenomeen in gedrukte vorm. .
Een bouillabaisse van alle soorten grootte van letters en lettertypes, bold en onderstrepen in overvloed(minder cursief, raar hé?). En vooral veel!!!! en ..
Zo kreeg ik als bevestiging voor een etentje met vier in een bepaald restaurant dit soort antwoord:
(dit is natuurlijk een persiflage, maar dat wist u zo ook wel)
Wij namen nota van uw reservatie voor zaterdag 1 februari. Waarvoor dank. Met VIER personen. Tegen 20 uur Hou er rekening mee dat wij uw tafel vrijhouden uiterlijk tot 20.10 u. (het is ons onmogelijk de door u gewenste tafel te garanderen) Bij afzegging voor woensdagavondrekenen wij een administratievevergoeding van 25 . Bij afzegging na donderdag avond moeten wij u wel het gehele menu aanrekenen. Kunt u ons zo, dringend mogelijk,laten weten welk menu u denkt te nemen. In ons huis houden wij ons aan één rekening per tafel. En wij aanvaarden GEEN betaalkaarten.
In afwachting wenst hetheleteam u alvast een prettig verblijf in ons restaurant ..
Dat soort werk. Héélduidelijk wat de regels zijn. Deze mensen zitten wellicht toch in de foute branche, denk ik dan. Tegenwoordig is er de strekking om het uitbaten van gevangenissen te privatiseren. Dàt is toch een ouverture tot omscholing, niet?. Gevangenenmoeten allereerst in de gevangenissen STRUCTUURkrijgen.
APPELS en PEREN. Lof van de Vergelijking van Maarten Asscher.
Het is een essaybundel met 22 beschouwingen waarin het gaat over de meest uiteenlopende verschijnselen op het terrein van de kunst, de geschiedenis en de literatuur en die op onverwachte wijze in associatie worden gebracht. En hoe je door zulke bizarre sprongen soms tot verrassende inzichten komt.
Het gebeurt regelmatig dat je in volle discussie een vergelijking als argument aanhaalt.Moet je dus niet doen want je wordt op slag teruggefloten met de dooddoener: ja maar, je moet geen appels met peren vergelijken. Weg dus uw argument. A contrario scoort.
Asscher geeft in zijn boek hierop het passende antwoord: Dat zou kunnen, antwoordt hij, maar als je je hele leven appels met appels vergelijkt, wat kom je dan aan de weet? Alles over appelogie (van Socrates) wellicht.
Associëren is bijna het tegengestelde van één op één vergelijken. Fout is dus alleszins dingen zomaar uit andere dingen af te leiden. Associëren werkt oneindig subtieler.Dat gaat over kruis- en dwarsverbanden, analogieën, gelijkenissen en verschillen. Vreemde dingen bijeen of minstens naast elkaar brengen en zien wat er dan gebeurt.
Heel boeiend wordt dit procedé bijvoorbeeldals een historicus feiten of periodes uit de geschiedenis zo gaatverbinden. Of een economist. Of een literatuurwetenschapper die romanpersonages mekaar laat ontmoeten (zoals onze Asscher hier doet)
Gewoon spannende denkoefeningen.
En daarna dan zelf aan de slag met jouw extravagante associaties.
Bekende begrippen. Veel gebruikt. Veel voorkomend.
Misschien al opgevallen dat de redactie vanOPUS1932naar de softe kantneigt? Dat kun je aan het onnozelste stukje merken. (neem nu vorige week nog die Ode aan nonkel Rik) En dan heb je van dezelfde auteur Tiens nog niet gelezen. Jongens, wat een softe boel .
ja, zoiets......
En dan de hamvraag: is het softschap nu een prijzenswaardige of een popopopooo-eigenschap? (iedereen verstaat toch de uitdrukking popopopooo ? k zal nog ene keer uitleggen:
Popopopopooo staat voor: breek mij de mond niet open daar heb ik zo mijn gedacht over ikzal u mijn mening maar besparen (vandaar die popopopooo) maar hoog loop ik er niet mee op, laat het mij daarop houden.
Je zou, als je zuiver de christelijke leer volgt, (volledig schatplichtig aan de Bergrede Matteüs 5:18:1Zalig zij die ..) direct zeggen: : het softschap is de enig mogelijke echt christelijke houding. Hoog prijzenswaardig, een na te streven ideaal. De deugd in het kwadraat.Laissez Passer voor de hemel.
Popopopoooo dat van die linker wang, die dag had Jezus gedronken,denken vele Bijbelkenners met mij, (waarschijnlijk de dag na die bruiloft van Kanaän) Dat kan Hij niet gemeend hebben. zo maar op je muil laten kloppen . Een beetje stevig in uw schoenen staan, uwe rug recht houden karakter man, of ga je de slappeling uithangen?
iest te laat geworden....
Dus niet een-twee-drie uit te maken of SOFT of STRONG de deugd of de ondeugd is.
Bovendien . denk ik dat een menssoft of strong geboren wordt het zit dus in je genen, en daar verander je amper iets aan. Je hebt geen keus, je kan niet anders. Geen verwijt, geen afkeuring dus. Maar ook niets om op te roemen. Weet je hoe de volksmond dat uitdrukt: dat zit in het karakter, en een karakter is, aangetoond, erfelijk. Maar wat in godsnaam is eenkarakter? Dat woord komt in geen enkel handboek van neurologie voor.
Dus (ga maar na) al die zgn. karaktereigenschappen, als daar zijn: kort lontje, opvliegend, tolerant, lik op stuk, zalvend, goedpratend, gedogen,heimelijk, week, lange tenen, bovenop zittend, compassie, kort van stof, no passeran, over my dead body, de soep die nooit zo heet wordt gegetenenz.
Het is altijd de aard van het beestje. Te nemen of te laten. En wat noemt men dan beschaving? Dat betekent: de aard van dat beestje een beetje camoufleren met wat ingeoefende goede manieren.
En dit gegeven zijnde kunnen we de complete moraal heel kort formuleren:
Het is een gevoelen dat het vaakst opkomt in de voordagen van de lente,
Als dat heerlijke seizoen laat zien en voelen dat het niet uitgesloten is over enkele maanden alles in de bloesem staat. Eén grote belofte.
Eigenlijk heel flauw dat wij daarvoor de kalender of een bepaald seizoen nodig hebben, dat wij dat niet iedere dag zeggen: (toch) blij dat ik (nog) leef. Let vooral op die twee woordjes tussen haakjes: TOCHenNOG. U begrijpt maar al te best de nuance van deze twee bijwoordjes.
Maar ja, er zijn zo van die dagen dat zelfs een bepaalde beroepsgroep dat gevoelen geeft:
t is altijd lente in de ogen van de tandartsassistente voor de patiënten van de assistente is het altijd lente!
Wat voor een begenadigd dichter is hier aan het woord? Guus Meeuwis, onthoudt die naam, daar gaat ge nog van horen. Doet me denken aan een tijdgenoot van die Meeuwis, Bart Van den Bossche, die dichtte over de heuveltjes van Erica, ook zoiets waar je heel vrolijk van wordt. Een mens moest eigenlijk meer poëzie lezen, vind je niet?
Herinnert me aan een kleine anekdote die Oliver Sacks vertelde in een column in de New York Times met als titel: The Joy of Age, ook over dat lentegevoel:
Samuel Beckett
At nearly 80, I feel glad to be alive. Im glad Im not dead sometimes bursts out of me when the weather is perfect. This is in contrast to a story I heard from a friend who, walking with Samuel Beckett in Paris on a perfect spring morning, said to him, Doesnt a day like this make you glad to be alive? to which Beckett answered: I wouldnt go as far as that.
Ik zou zover niet gaan. Ge moet nu ook niet overdrijven.
Iets moeilijker als tekst dan dat van die heuveltjes van die tandartsmedewerkster, maar voor wie het kan proeven, ook niet mis.
Ik heb nu, vind ik zelf, enkele weken voldoende de clown uitgehangen op deze paginas,
Mag het deze week een onsje meer zijn? Even de beschouwelijke toer op. Even op een filosofisch minitripje; het weze dan nog aan een zacht prijsje. Met een bus van Lauwers. Hier gaan we dan....
Gelukkig samentreffen
Heb vorige week de laatste bladzijde omgeslagen van Geert Maks Reizen zonder John. In dit vuistdikke boek reist Mak vijftig jaar na datum John Steinbeck achterna en rijdt tegenkloks gewijs door de Verenigde Staten.Om te kijken wat er na 50 jaar (1960 >2010) van dat Steinbeckiaans Amerika is overgebleven. Het Amerikavan de Europese migranten/pioniers uit het begin van de eeuw.
En heb ik de week nadien in de Antwerpse dokken het museum Red Star Line bezocht , waar je het hoofdstuk daarvoor leest. Het pakkend verhaal van die tienduizenden hopeloze mensen die begin vorige eeuw, met hun grote kroost en schamele bezit, vanuit Antwerpen met de Red Sar Linenaar Amerikavertrokken. Waar ze samenstroomden op Ellis Island om zich vandaar, alles ze al niet per kerende post werden teruggestuurd, te verspreiden over dat gehele Noord Amerikaanse continent.
Twee ervaringen die ongeveer alles met mekaar van doen hebben.
Alles draait om het fenomeen migratie, migranten, door de eeuwen heen, en dit vanaf de prille mensheid . Het Out of Africa verhaal tot en met de vluchtelingenstromen van vandaag, altijd hetzelfde stramien: mensen die noodgedwongen hun veilige thuishaven moeten achterlaten. Een verhaal van armoede, honger, oorlog, werkloosheid, deportatie, vluchten voor alles en nog wat, omgezet in een droom van een beter leven (slechter kan niet ). En hoe het daarbij horende verdriet, de angsten en het onblusbare heimwee van alle tijden zijn.Je spreekt nadien het woord allochtoonwel uit met geheel andere connotaties dan die van de xenofobevolksmenners ten onzent. .
En hoe het hen verder verging met hun American Dream. Wat ervan uitkwam of hoe zij er helemaal onderdoor gingen. Red Star Line toont het begin, John Steinbeck gaat kijken in 1960, Geert Mak doet hetzelfde 50 jaarnadien. En wij krijgen nu dagelijksop ons scherm het verdere vervolg dan dit nooit aflopende wereldomvattende verhaal van hoop, wanhoop en ontgoocheling. En geluk.
En dan durven we nog met geen woord reppen over dat andere migrantenverhaal,dat van de slavenhandel, vandaag weer even geactualiseerd met de film12 Years a Slave.Je durft er amper nog bij nadenken.Wat mensen elkaar aandoen.
Ik hou aan die Red Star en Mak ervaring één basisgevoel aan over: een onmetelijk mededogen met die hopende, zoekende, vechtende, struikelende en strompelendemens onderweg naar dat beetje geluk waarop hij meent recht te hebben.
Had God toch niet beter één dagje vroeger gaan rusten met zijn schepping en het bij de vissen en de vogels gelaten? Hij zag toch dat het goed was .awel dan?
En dan ???
en als u mijn beschouwingen wilt lezen na dit "En dan", open dat deze bijlage
de rector, de kerkelijk recht geleerde, de te-goed-voor-de-politiek, de Franse cultuurminnaar, de Franse wijnkenner, defilosoof, de dwarsdenker, de dwarsdoener, de luis in zovele pelsen
Ik noem hem zo graag nonkel,alhoewel hijnatuurlijk geen nonkel is. Hooguit streekgenoot. Toch Nonkel, maar danin de betekenis van een (geestelijk) dicht verwantfamilielid. Zoveel gemeen,dat je aan gemene genen (dat zijn dan memen) gaat denken.
Laat hem dan de hoogste top in de Academische wereld bereiken, en ikals ex schoenmaker dieooit enkele jaren het academische bestel froleerdee(geen beschikbaar Nederlands woord) , ik vind mezelf zo comfortabel terug in heel zijn denkwereld,al zou ik het allemaal zelf niet kunnen bedenken laat staan zo formuleren.
Zeg maar een geestelijk idool.
Weer zon sterk staaltje eind vorig jaar.
Campuskrant 18 december 2012 (à la une) :
Barbara Van Dijck opnieuw welkom aan de universiteit. Tweeëneenhalf jaar na haar ontslag op staandevoet vanwege de zogenaamde patattenactie gaat Barbara Van Dyck opnieuw aan de slag als onderzoeker op het Departement ASRO (zeg maar Architectuur). Rector Torfs, die het ontslag steeds publiekelijk betreurd heeft, reikt haar de hand. Al heb ik misschien meer sympathie voor haar temperament dan voor haar concrete daden.
He-le-maal Rik Torfs: zowel wat betreft het idee, de concrete beslissing als de licht badinerende formulering van zijnstandpunt. Barbara, met pek en veren de academisch stad uitgejaagd, gehoond en misprezen. Afrekenende rancune: zoiets doe je toch niet als academicus dat was het quasi unanieme standpunt van het weldenkende milieu. Pek en veren, dat was haar verdiende loon.
Ik moest eraan denken met al die hagiografische (heilig verklarende) opwinding rond Mandela, vergeet men te licht de kern van dat verhaal:geen oeil pour oeil, geen lik op stuk,niet stante pede afrekenen, loontje boontje is toch zon zwaktebod, ruimte voor het andere (foute) denken, luisterende dialoog, verzoening waar het kan, niet op de spits, ook als je daarmee de hele wel- maar andersdenkende gemeente dat niet met je eens is.
Nee, mijn Loesje is niet "het meisje van de drummer van de band"...
Mijn Loesje is een typsch Nederlands fenomeen: LOESJE
Loesje is de naam van een fictief meisje dat posters met kritische en/of humoristische teksten ondertekent en ophangt. De mening van Loesje wordt over het algemeen gekenmerkt door een positieve en humanistische benadering. (zegt Wikipedia).
In 1983 begonnen als een joke met nogal onduidelijke bedoelingen, heeft datzelfde Loesje sinds september 2005 haar internationale kantoor in Berlijn en zijn er Loesjegroepen in meer dan 25 landen. In het buitenland richt Loesje zich met name op het bevorderen van de vrijheid van meningsuiting en vrijheid van expressie, maar ook op socialiteit, betrokkenheid en bewustheid. Wat mij bovendien zo boeit is dat spelen met de Nederlandse taal.
een proevertje....
Ik heb mezelf voor dit jaar de Loesje Scheurkalender 2014 aangeschaft, alle dagen een spitse, meestal onderkoelde gedachtekronkel. En dat het het tegengestelde is van een tenenkrommendemoppenkalander is, dat maakt Loesje zo aantrekkelijk.
Ik ga er u in de loop van dit jaar nog wel een paar doorserveren.
Zoals dit op zaterdag 18 januari
HOOPVOL heeft oom Herman De schaatsbaan in het dorp Fietsvrij gemaakt Loesje
Of deze van 22 januari
En neef Karel zette zijn bureau meteen maar op de rookplek Loesje
maandagvoormiddag.... bingo
zero zero zero 
die houdt al zeker van dfruit
den Oscar
ja, zoiets......
iest te laat geworden.... 
t is altijd lente in de ogen van de tandartsassistente
Samuel Beckett
een proevertje....
