Misschien, (mag ik ?) even uw waandacht vragen voor de CANVAS reeks: Het blijft in de familie.
Op 12 februari komt in de derde aflevering, de famielie Torfs in beeld.
(voor ons is het zelf een beetje bang afwachten wat ze er, met zoveel uren opname, uiteindelijk van gemaakt hebben).
Filosofie van de reeks:
familiebedrijven hebben de kwade reputatie dat, zoniet in de tweede generatie dan zeker in de derde generatie, de deelgenoten vechtend over de straat rollen om de buit te verdelen. En dat er dus ook uitzonderingen zijn. Families die de opvolging wel ordentelijk voor elkaar kregen.
Als het u interesseert, kijk dan op CANVAS Woensdag 12 februari om 15.22 u voor de gepensioneerden en om 21.05 u. voor de werkende klasse.
En die winkel heette aanvankelijk niet Schoenen Torfs maar IN DEN KEIZER (met buigings-n van de accusatief)
De Tijd, het blad van hardwerkend Vlaanderen , de spreekbuis van wat-we-zelf-doen, heeft sinds enige tijd een entertainer in huis. Een gast die intentioneel en elke week de gelijkgestemde lezers doet glunderen van opwinding (wat dien allemaal durft schrijven . man, man, man) en die, en passant, toevallige voorbijgangers de gordijnen moet injagen.
De consecratie van het beledigen en beschadigen als vorm van entertainment. Het oude beproefde recept van een gevaarlijk soort Rechts.
KAAIMAN is zijn naam.
Een kaaiman is een griezelige kruipdier, niet geschikt voor consumptie, een wezen dat alleen zelf maar vreet, en verdervoor niemand van nut is tenzij voor zichzelf, maar Kaaiman is ook een fraaie omschrijving van de schipper aan de wal. Mannen die het van op de wal allemaal beter weten, zonder zelf één poot uit te steken.En dan maar roepen naar de schippers op het water.
Ten eerste: ik vind zijn columns echt niet geestig.Maar akkoord, er zijn er die dat wel humorvinden.Ja, en bij De Tijd denkt men hierdoor iets minder saai over te komen.
Ten tweede:dit soort talk is het vliegwiel voor een populisme van het platste soort.
Ten derde:dit is de variant van rechts in zijn meest negatievegedaante . Verdacht maken als wapen. Allemaal zakkenvullers.
Maar ik ben natuurlijk fout bezig. Die Kaaiman krijgt, als ik er nu zo over bezig ben,gewoon waar hij op aast. Dus gewoon doodzwijgen.
Tussen haakjes: de Groene Amsterdammer heeft (ook op de voorlaatste pagina) elke week zon provocateur in dienst. Opheffer is zijn naam. Die gaat, in dat vrij linksige blad, elke week fors de rechtse toer op. Hij was de boezemvriend van de afgeslachte Theo van Gogh, en sinds die dag vindt geen enkele moslim nog genade. Vaste schietschijfis ook dehooghartige grachtengordelelite. Dat is het intellectuele Amsterdamse journailledat al decennia lang Nederlandteistert met zijn politieke correctie.
MAAR het verschil met Kaaiman: met deze column streelt de Groene dwars tegen de haren van zijn vast lezerspubliek. De Tijd wil zijn publiek enkel maar meer behagen en entertainen. Geen klein verschil.
Als je er zo over nadenkt, het is nogal wat in het leven om op een bepaald moment in je leven de enige juiste partner eruit te selecteren. Te DATEN heet dat nu.
Er is al van alles geprobeerd om dat beter te laten verlopen. Op een ogenblik heb je de verleiding om toch even begrip op te brengen voor onze moslimbroeders waar de grootvader de keuze voor jou maakt.
Maar daar komt op dinsdag 4 februari Loesje met een fris idee:
Ik ben weer eens op reis geweest. Op één dag over en weer naar Nieuwpoort. Ik moest op een vergadering zijn. (nou vergadering...) Effen nagekeken, met de trein zou dat meer dan zes uur openbaar vervoer betekenen, dus heel milieuonbewust de auto genomen.
De verleiding was te groot: zonnige dag, probleemloos verkeer, verwarming op 22°, cruise control op 90 per uur en een volle UB-stick bijeen gesampeld met allemaal muziek speciaal voor die dag gekozen ..
Spijtig voor Jo Cornu, maar ik ging per auto.
En nu ook weer een resem ervaringen, goed voor drie blogs vol te schrijven. Ik hou het bij twee.
Twee keer een tekstbord langs de weg dat voor mij een boodschap in petto had.
Eerst in centrum Waarloos, zon verlicht scherm met mededelingen van de gemeente. Deze keer mocht de politie haar zegje doen. En wat las ik?
ZIET U IETS VERDACHTBEL DE POLITIE101
En even veder haddende mannen vande BIVV(het Belgisch instituut voor de verkeersveiligheid) van Melchior Watheletnet hun nieuwe affiches opgehangen.Na maanden aan een stuk van klinkklare onzin, nu ineens een voltreffer,
MINDERZUURACHTER T STUUR
den Oscar
De eerste een bijdrage aan het geïnstitutionaliseerd collectief wantrouwen, het laatste wat deze samenlevingvandaag nodig heeft .
De tweede:de vinger op de zere plek in het verkeer, automobilisten die in een compleet foute stemming achter het stuur kruipen.? Dan helpt toch geen enkele affiche.
Of was ik die dag nog maar eens in een veel te softe bui ?
Bekend, oudere mensen die de knop op hun gsm niet weten staan om de hoofdletters uit te schakelen, dan krijg je zoiets:
WIJ ZIJN VORIGEZONDAG MET ROGEREN YVONNE NAAR HET AUTOSALON GEWEESTPRACHTIGWIJ GAAN ZEKER TERUG;;;;;; 8888
Het is ontroerend zelfs . Volgende keer aan de bomma toch eens dat knopje wijzen.
Maar hebben jullie datzelfde gevoelen ook niet bij mensen die steevast te luid spreken, te zware klemtonen en intonatiesgebruiken? Of nog erger (gruwel onder de gruwelen) mensen die het nodig vinden hun beweringen woorden te ondersteunen met niet mis te verstane maar onverdraaglijke aanrakingen. Eerst in het ijle, daarna op je hand, je schouder of je rug, en top of the bill je borstkas, dat zijn de preferente plekken voor zulke tactiele nadrukkelijkheid.
Ik geloof u graag man, maar blijf van mijn lijf ! (en hier past nu echt een uitroepteken)
Helemaal een ramp wpordt dir fenomeen in gedrukte vorm. .
Een bouillabaisse van alle soorten grootte van letters en lettertypes, bold en onderstrepen in overvloed(minder cursief, raar hé?). En vooral veel!!!! en ..
Zo kreeg ik als bevestiging voor een etentje met vier in een bepaald restaurant dit soort antwoord:
(dit is natuurlijk een persiflage, maar dat wist u zo ook wel)
Wij namen nota van uw reservatie voor zaterdag 1 februari. Waarvoor dank. Met VIER personen. Tegen 20 uur Hou er rekening mee dat wij uw tafel vrijhouden uiterlijk tot 20.10 u. (het is ons onmogelijk de door u gewenste tafel te garanderen) Bij afzegging voor woensdagavondrekenen wij een administratievevergoeding van 25 . Bij afzegging na donderdag avond moeten wij u wel het gehele menu aanrekenen. Kunt u ons zo, dringend mogelijk,laten weten welk menu u denkt te nemen. In ons huis houden wij ons aan één rekening per tafel. En wij aanvaarden GEEN betaalkaarten.
In afwachting wenst hetheleteam u alvast een prettig verblijf in ons restaurant ..
Dat soort werk. Héélduidelijk wat de regels zijn. Deze mensen zitten wellicht toch in de foute branche, denk ik dan. Tegenwoordig is er de strekking om het uitbaten van gevangenissen te privatiseren. Dàt is toch een ouverture tot omscholing, niet?. Gevangenenmoeten allereerst in de gevangenissen STRUCTUURkrijgen.
APPELS en PEREN. Lof van de Vergelijking van Maarten Asscher.
Het is een essaybundel met 22 beschouwingen waarin het gaat over de meest uiteenlopende verschijnselen op het terrein van de kunst, de geschiedenis en de literatuur en die op onverwachte wijze in associatie worden gebracht. En hoe je door zulke bizarre sprongen soms tot verrassende inzichten komt.
Het gebeurt regelmatig dat je in volle discussie een vergelijking als argument aanhaalt.Moet je dus niet doen want je wordt op slag teruggefloten met de dooddoener: ja maar, je moet geen appels met peren vergelijken. Weg dus uw argument. A contrario scoort.
Asscher geeft in zijn boek hierop het passende antwoord: Dat zou kunnen, antwoordt hij, maar als je je hele leven appels met appels vergelijkt, wat kom je dan aan de weet? Alles over appelogie (van Socrates) wellicht.
Associëren is bijna het tegengestelde van één op één vergelijken. Fout is dus alleszins dingen zomaar uit andere dingen af te leiden. Associëren werkt oneindig subtieler.Dat gaat over kruis- en dwarsverbanden, analogieën, gelijkenissen en verschillen. Vreemde dingen bijeen of minstens naast elkaar brengen en zien wat er dan gebeurt.
Heel boeiend wordt dit procedé bijvoorbeeldals een historicus feiten of periodes uit de geschiedenis zo gaatverbinden. Of een economist. Of een literatuurwetenschapper die romanpersonages mekaar laat ontmoeten (zoals onze Asscher hier doet)
Gewoon spannende denkoefeningen.
En daarna dan zelf aan de slag met jouw extravagante associaties.
Bekende begrippen. Veel gebruikt. Veel voorkomend.
Misschien al opgevallen dat de redactie vanOPUS1932naar de softe kantneigt? Dat kun je aan het onnozelste stukje merken. (neem nu vorige week nog die Ode aan nonkel Rik) En dan heb je van dezelfde auteur Tiens nog niet gelezen. Jongens, wat een softe boel .
ja, zoiets......
En dan de hamvraag: is het softschap nu een prijzenswaardige of een popopopooo-eigenschap? (iedereen verstaat toch de uitdrukking popopopooo ? k zal nog ene keer uitleggen:
Popopopopooo staat voor: breek mij de mond niet open daar heb ik zo mijn gedacht over ikzal u mijn mening maar besparen (vandaar die popopopooo) maar hoog loop ik er niet mee op, laat het mij daarop houden.
Je zou, als je zuiver de christelijke leer volgt, (volledig schatplichtig aan de Bergrede Matteüs 5:18:1Zalig zij die ..) direct zeggen: : het softschap is de enig mogelijke echt christelijke houding. Hoog prijzenswaardig, een na te streven ideaal. De deugd in het kwadraat.Laissez Passer voor de hemel.
Popopopoooo dat van die linker wang, die dag had Jezus gedronken,denken vele Bijbelkenners met mij, (waarschijnlijk de dag na die bruiloft van Kanaän) Dat kan Hij niet gemeend hebben. zo maar op je muil laten kloppen . Een beetje stevig in uw schoenen staan, uwe rug recht houden karakter man, of ga je de slappeling uithangen?
iest te laat geworden....
Dus niet een-twee-drie uit te maken of SOFT of STRONG de deugd of de ondeugd is.
Bovendien . denk ik dat een menssoft of strong geboren wordt het zit dus in je genen, en daar verander je amper iets aan. Je hebt geen keus, je kan niet anders. Geen verwijt, geen afkeuring dus. Maar ook niets om op te roemen. Weet je hoe de volksmond dat uitdrukt: dat zit in het karakter, en een karakter is, aangetoond, erfelijk. Maar wat in godsnaam is eenkarakter? Dat woord komt in geen enkel handboek van neurologie voor.
Dus (ga maar na) al die zgn. karaktereigenschappen, als daar zijn: kort lontje, opvliegend, tolerant, lik op stuk, zalvend, goedpratend, gedogen,heimelijk, week, lange tenen, bovenop zittend, compassie, kort van stof, no passeran, over my dead body, de soep die nooit zo heet wordt gegetenenz.
Het is altijd de aard van het beestje. Te nemen of te laten. En wat noemt men dan beschaving? Dat betekent: de aard van dat beestje een beetje camoufleren met wat ingeoefende goede manieren.
En dit gegeven zijnde kunnen we de complete moraal heel kort formuleren:
Het is een gevoelen dat het vaakst opkomt in de voordagen van de lente,
Als dat heerlijke seizoen laat zien en voelen dat het niet uitgesloten is over enkele maanden alles in de bloesem staat. Eén grote belofte.
Eigenlijk heel flauw dat wij daarvoor de kalender of een bepaald seizoen nodig hebben, dat wij dat niet iedere dag zeggen: (toch) blij dat ik (nog) leef. Let vooral op die twee woordjes tussen haakjes: TOCHenNOG. U begrijpt maar al te best de nuance van deze twee bijwoordjes.
Maar ja, er zijn zo van die dagen dat zelfs een bepaalde beroepsgroep dat gevoelen geeft:
t is altijd lente in de ogen van de tandartsassistente voor de patiënten van de assistente is het altijd lente!
Wat voor een begenadigd dichter is hier aan het woord? Guus Meeuwis, onthoudt die naam, daar gaat ge nog van horen. Doet me denken aan een tijdgenoot van die Meeuwis, Bart Van den Bossche, die dichtte over de heuveltjes van Erica, ook zoiets waar je heel vrolijk van wordt. Een mens moest eigenlijk meer poëzie lezen, vind je niet?
Herinnert me aan een kleine anekdote die Oliver Sacks vertelde in een column in de New York Times met als titel: The Joy of Age, ook over dat lentegevoel:
Samuel Beckett
At nearly 80, I feel glad to be alive. Im glad Im not dead sometimes bursts out of me when the weather is perfect. This is in contrast to a story I heard from a friend who, walking with Samuel Beckett in Paris on a perfect spring morning, said to him, Doesnt a day like this make you glad to be alive? to which Beckett answered: I wouldnt go as far as that.
Ik zou zover niet gaan. Ge moet nu ook niet overdrijven.
Iets moeilijker als tekst dan dat van die heuveltjes van die tandartsmedewerkster, maar voor wie het kan proeven, ook niet mis.
Ik heb nu, vind ik zelf, enkele weken voldoende de clown uitgehangen op deze paginas,
Mag het deze week een onsje meer zijn? Even de beschouwelijke toer op. Even op een filosofisch minitripje; het weze dan nog aan een zacht prijsje. Met een bus van Lauwers. Hier gaan we dan....
Gelukkig samentreffen
Heb vorige week de laatste bladzijde omgeslagen van Geert Maks Reizen zonder John. In dit vuistdikke boek reist Mak vijftig jaar na datum John Steinbeck achterna en rijdt tegenkloks gewijs door de Verenigde Staten.Om te kijken wat er na 50 jaar (1960 >2010) van dat Steinbeckiaans Amerika is overgebleven. Het Amerikavan de Europese migranten/pioniers uit het begin van de eeuw.
En heb ik de week nadien in de Antwerpse dokken het museum Red Star Line bezocht , waar je het hoofdstuk daarvoor leest. Het pakkend verhaal van die tienduizenden hopeloze mensen die begin vorige eeuw, met hun grote kroost en schamele bezit, vanuit Antwerpen met de Red Sar Linenaar Amerikavertrokken. Waar ze samenstroomden op Ellis Island om zich vandaar, alles ze al niet per kerende post werden teruggestuurd, te verspreiden over dat gehele Noord Amerikaanse continent.
Twee ervaringen die ongeveer alles met mekaar van doen hebben.
Alles draait om het fenomeen migratie, migranten, door de eeuwen heen, en dit vanaf de prille mensheid . Het Out of Africa verhaal tot en met de vluchtelingenstromen van vandaag, altijd hetzelfde stramien: mensen die noodgedwongen hun veilige thuishaven moeten achterlaten. Een verhaal van armoede, honger, oorlog, werkloosheid, deportatie, vluchten voor alles en nog wat, omgezet in een droom van een beter leven (slechter kan niet ). En hoe het daarbij horende verdriet, de angsten en het onblusbare heimwee van alle tijden zijn.Je spreekt nadien het woord allochtoonwel uit met geheel andere connotaties dan die van de xenofobevolksmenners ten onzent. .
En hoe het hen verder verging met hun American Dream. Wat ervan uitkwam of hoe zij er helemaal onderdoor gingen. Red Star Line toont het begin, John Steinbeck gaat kijken in 1960, Geert Mak doet hetzelfde 50 jaarnadien. En wij krijgen nu dagelijksop ons scherm het verdere vervolg dan dit nooit aflopende wereldomvattende verhaal van hoop, wanhoop en ontgoocheling. En geluk.
En dan durven we nog met geen woord reppen over dat andere migrantenverhaal,dat van de slavenhandel, vandaag weer even geactualiseerd met de film12 Years a Slave.Je durft er amper nog bij nadenken.Wat mensen elkaar aandoen.
Ik hou aan die Red Star en Mak ervaring één basisgevoel aan over: een onmetelijk mededogen met die hopende, zoekende, vechtende, struikelende en strompelendemens onderweg naar dat beetje geluk waarop hij meent recht te hebben.
Had God toch niet beter één dagje vroeger gaan rusten met zijn schepping en het bij de vissen en de vogels gelaten? Hij zag toch dat het goed was .awel dan?
En dan ???
en als u mijn beschouwingen wilt lezen na dit "En dan", open dat deze bijlage
de rector, de kerkelijk recht geleerde, de te-goed-voor-de-politiek, de Franse cultuurminnaar, de Franse wijnkenner, defilosoof, de dwarsdenker, de dwarsdoener, de luis in zovele pelsen
Ik noem hem zo graag nonkel,alhoewel hijnatuurlijk geen nonkel is. Hooguit streekgenoot. Toch Nonkel, maar danin de betekenis van een (geestelijk) dicht verwantfamilielid. Zoveel gemeen,dat je aan gemene genen (dat zijn dan memen) gaat denken.
Laat hem dan de hoogste top in de Academische wereld bereiken, en ikals ex schoenmaker dieooit enkele jaren het academische bestel froleerdee(geen beschikbaar Nederlands woord) , ik vind mezelf zo comfortabel terug in heel zijn denkwereld,al zou ik het allemaal zelf niet kunnen bedenken laat staan zo formuleren.
Zeg maar een geestelijk idool.
Weer zon sterk staaltje eind vorig jaar.
Campuskrant 18 december 2012 (à la une) :
Barbara Van Dijck opnieuw welkom aan de universiteit. Tweeëneenhalf jaar na haar ontslag op staandevoet vanwege de zogenaamde patattenactie gaat Barbara Van Dyck opnieuw aan de slag als onderzoeker op het Departement ASRO (zeg maar Architectuur). Rector Torfs, die het ontslag steeds publiekelijk betreurd heeft, reikt haar de hand. Al heb ik misschien meer sympathie voor haar temperament dan voor haar concrete daden.
He-le-maal Rik Torfs: zowel wat betreft het idee, de concrete beslissing als de licht badinerende formulering van zijnstandpunt. Barbara, met pek en veren de academisch stad uitgejaagd, gehoond en misprezen. Afrekenende rancune: zoiets doe je toch niet als academicus dat was het quasi unanieme standpunt van het weldenkende milieu. Pek en veren, dat was haar verdiende loon.
Ik moest eraan denken met al die hagiografische (heilig verklarende) opwinding rond Mandela, vergeet men te licht de kern van dat verhaal:geen oeil pour oeil, geen lik op stuk,niet stante pede afrekenen, loontje boontje is toch zon zwaktebod, ruimte voor het andere (foute) denken, luisterende dialoog, verzoening waar het kan, niet op de spits, ook als je daarmee de hele wel- maar andersdenkende gemeente dat niet met je eens is.
Nee, mijn Loesje is niet "het meisje van de drummer van de band"...
Mijn Loesje is een typsch Nederlands fenomeen: LOESJE
Loesje is de naam van een fictief meisje dat posters met kritische en/of humoristische teksten ondertekent en ophangt. De mening van Loesje wordt over het algemeen gekenmerkt door een positieve en humanistische benadering. (zegt Wikipedia).
In 1983 begonnen als een joke met nogal onduidelijke bedoelingen, heeft datzelfde Loesje sinds september 2005 haar internationale kantoor in Berlijn en zijn er Loesjegroepen in meer dan 25 landen. In het buitenland richt Loesje zich met name op het bevorderen van de vrijheid van meningsuiting en vrijheid van expressie, maar ook op socialiteit, betrokkenheid en bewustheid. Wat mij bovendien zo boeit is dat spelen met de Nederlandse taal.
een proevertje....
Ik heb mezelf voor dit jaar de Loesje Scheurkalender 2014 aangeschaft, alle dagen een spitse, meestal onderkoelde gedachtekronkel. En dat het het tegengestelde is van een tenenkrommendemoppenkalander is, dat maakt Loesje zo aantrekkelijk.
Ik ga er u in de loop van dit jaar nog wel een paar doorserveren.
Zoals dit op zaterdag 18 januari
HOOPVOL heeft oom Herman De schaatsbaan in het dorp Fietsvrij gemaakt Loesje
Of deze van 22 januari
En neef Karel zette zijn bureau meteen maar op de rookplek Loesje
Begrijp mij niet verkeerd: dit wordt geen goor stukje.
hier op die hoek is het...
Tableautje in de winkel van Damart op de Meir.
Ken je Damart niet, dan heeft verder lezen geen zin. Anders praat ik u even bij:
Damart is de Zara, H&M en de MS voor plus 70 laat ons zeggen. Volledige collectie, aan alles is gedacht. Maar plus 70.
Kleren die gewild niets vertellen in kleuren die geen kleuren zijn
Rokken en blouses in onmogelijke maten,
Ponnen en peignoirs bij voorkeur in rose en licht blauw
Schoenen waar die mensen à laise nog te voet mee naar Scherpenheuvel kunnen,
En trap op is de afdeling lingerie, zeg maar het ondergoed, meest in thermo stof,
Bestand tot tegen minus 15 graden.
Een dankbare niche, die +70, Bovendien maakt Damart veel en verstandige persoongerichte reclame
Beste Filomena .
Dat ligt nu gratis voor je klaar als je dit erbij koopt. En Gratis, dat werkt in die niche als een rode lap
Petit tableau januari 14, Damart op de Meir om 15.25 u.. Ze staan met drie aan de kassa, de kleinste is het mondigst en onderhandelt.
Ongelukkiglijk heeft ze ook nog de zorg voor een paraplu én een wandelstok
die om de beurt tegen de grond kletteren.
En hoe zit dat nu met dat gratis paar lakens dat wij erbij kregen je mag kiezen, een paar lakens of drie pyrex schaaltjes maar dat is een opleg van 2,90 euro Mag ik die schaaltjes eens zien Overleg: lakens of schaaltjes. Voor mij de lakens, maar wat zijn de afmetingen, want ik slaap eenpersoons Voor mij de schaaltjes. Dat is dan samen zoveel met die 2.90 euro erbij
Hoe 2,90 euro erbij, dat was toch gratis? Heb ik toch gezegd daarnet, opleg 2,90 euro.
Niet gehoord, ik hoor niet meer zo goed. Geef dan maar die lakens
Hier coupeer ik. Dat ging zo nog ettelijke minuten door, telkens om de beurt wandelstok of paraplu tegen de grond.
Tot slot afwerking aan de kassa:
Maak ik nog even uw 'postcodenummerke' ?
Ze woonden alle drie op 2020, dat is het Kiel.
En uw mailadres Mijn wat?
Het mailadres van uw computer
ik hebbekik gene computer.
Dan moet ge uw mailadres niet opgeven. En hierover waren ze direct akkoord.
En dan bedenken dat vijftig jaar geleden, die drie Julias van het Kiel zoveel lokale Romeos uit de Bosschaertstraat en de Pierenbergstraat, de stuipen door het jonge lenden joegen. Die Romeos zijn nu allemaal dood of verdwaald in een seniele mistbank. En die Julias die trekken samen naar Damart, voor een gratis paar lakens. .
Op de terugvlucht (14.48 u. Antwerpen Opera Capenberg) zat de 15 goed vol. Toch nog twee zitjes gevonden, wij bleven zitten tot de terminus.
Stappen daar twee frisse meiden op, duidelijk van allochtone origine. Ze waren ook op koop geweest, en maar kwetteren. Echt leuke dingetjes. Goed in hun vel. En plots, we zijn ter hoogte Berchem kerk, zie ik die ene haar bonte sjaal afdoen en, geholpen door de andere, met enkele gracieuze wikkels transformeren in een complete hoofddoek. Van haar nog altijd pittig gezichtje bleef enkel neus, mond en kinnetje zichtbaar. Een halte later, aan de Koninklijke Laan stappen ze giechelend uit.Ze waren thuis.
DUS
Dus die pittige meid kan zich thuis, bij haar vader of haar man of haar broers maakt niet uit, niet straffeloos vertonen met haar weelderige zwarte haardos BLOOT.Dus snel die hoofddoek om, hij moest eens aan de halte staan.
EN DAT, beminde broeders, is het hoofddoekendebat op een tramplatform. Die moderne jonge vrouwen van tram 15 die nog altijd niet klaar is met die graad van zelfbeschikking over haar eigen blote haar.
Een troost, één zekerheid: lang zal dat toch niet meer duren. De vrijheid werkt verslavend, één keertje geproefd en ja kan nog moeilijk zonder. Gezonde drug. En laat die Mohammeds maar sudderen in hun vet.
Wat is nu weer Semantiek? Semantiek is het verhaal van de betekenis van elk soort teken, maar vooral van de taal, van een woord. De Dikke Van Dale is als je wilt een semantisch handboek, welke betekenis(sen) er bij een bepaald woord horen.
Een heikele klus in eerste instantie omdat taal een medium is om de werkelijkheid in woorden te vangen. Nu evolueert die werkelijkheid zodanig snel en grondig dat geen semanticus dat kan bijhouden. Permanent krijgt een woord een bijkomende betekenis, en elk jaar komen er tal van nieuwe woorden bij voor nieuwe werkelijkheden. Dit jaar was het woord van het jaar SELFI.
Taal, je geraakt er nooit over uitgepraat, uitgedacht. Er is zoveel dat erbij komt kijken nadat de semanticus zijn zoveel betekenissen van een woord had vastgelegd.
Ten eerste is er naast de geschreven taal ook de gesproken taal. En daar spelen dan weer een hoop nieuwe elementen mee. De klemtoon, de intonatie, de context toonhoogte, articulatie enz.
Ten tweede is er (alweer) het dialect dat een massa woorden gebruikt die nooit de weg naar Van Dale vinden maar die, binnen een beperkte taalgemeenschap, wel op een heel bepaalde werkelijkheid slaan waarvoor VD dan geen woord voorhanden heeft.
Ten derde is er de emotie in de taal. Taal is nooit een puur rationele aangelegenheid (zoals semantici dat graag zouden zien), taal staat bol van de emoties. Connotaties heet dat dan, dingen die je er moet bijdenken. Of vergeten.
En tenslotte is er weer die werkelijkheid die het allemaal zo chaotisch maakt dat de taal dit nooit bijbeent.
Neem nu alleen maar de familiebanden. Sinds het eind van het monopolie van het huwelijk zijn er zoveel alternatieve (samen)levensvormen bijgekomen, en combinaties van combinaties van samenlevingsvormen, dat geen kat er nog aan uit kan (laat staan een notaris). De broer van de ex- van de zus van mijn ex, en die haar kinderen . begin er maar aan. Maar je moet het zover niet zoeken. Elk soort nieuw samengesteld gezin zit in bekort van termen om de nieuw ontstane relaties een naam te geven.
En toch dat eeuwige En toch, telekns als ik bijna een inzicht heb verworven
En toch is het eigenlijk heel simpel:
Noem het zoals je wil, als je mekaar maar verstaat, als je maar zeker bent dat je over hetzelfde bezig bent. Dus, waarom zou een nieuwe levenspartner de kinderen van zijn vriendin niet zijn kinderen mogen noemen en zij hem "papa" noemen, als de emotionele voorwaarden daarvoor vervuld zijn? En dus ook binnen een homopaar kan het gerust over mijn man en mijn vrouw gaan, Mijn man, dat wil zeggen: tussen alle mannen van de wereld noem ik hem mijn man. En zo is maar ene. En laat ons dus ook stoppen met die komedie op doodsbrieven: zijn levensgezellin haar levenspartner enz Noem het zoals het emotioneel beleefd werd en dat is dan negen keer op tien : zijn vrouw, haar man.
Ik zei dus dat ik met mijn vrouw een half dagje op citytrip was naar Antwerpen. Wij hadden geboekt op de Lijn 15(vanuit Capenberg Boechout).
iets minder cultureel mag ook
De obligate afstapjes op dergelijke reis: een kapbeurt bij Deloore, Schoenen Torfs op de Meir, La Place in de oude stadsfeestzaal (wat een roes aan herinneringen hier), even binnenwippen bij Gery Weber in de huidevettersstraat "enkel om te zien of er nog iets is in de solden..." Er was niets maar heel veel New Collection. Jawel, maar zonder - 70%.
Is daar een verkoopster, ik noem haar Sonja, we kennen ze daar al wel enige tijd,
Sonja is wereldrecordhouder in het verkopen van een tweede en derde stuk als je er maar voor ééntje binnenkomt. Maar danzonder die indruk te geven. Eens laten zien hoe mooi die pantalon daaronder staat je hebt vast nog wel een zwarte pantalon... We zijn met drie stuks buiten gegaan, er was niets in de solden.
Maar dan moet je die Sonja bezig zien en horen.
Het was zeker drie maand geleden dat wij nog in die winkel waren. Wist die Sonja nog GENAU wat mijn vrouw drie maand geleden gekocht had en waarop ze getwijfeld had. En dat ze toen die bloes met frullekes erbij hadden genomen.
En dan de uitsmijter: ik heb de indruk dat je een beetje vermagerd bent .
Wel ik dacht nog: universiteitsrectoren, ministers hebben de mond vol van excellence, top bedrijven, ranking universiteiten. ze zijn zo gul met superlatieven zoals expertise, top deskundigheid, topbedrijven, uitmuntendheid, masters in ik weet niet wat
Welnu onze Sonja hoort zonder enige twijfel thuis in die super categorie.
Een master, of beter een mistress in haar discipline. Doe het haar maar na. Ik verkies onze Sonja ver boven een middelmatige hoogleraar in.... jawel de kwantumfysica.
die houdt al zeker van dfruit
den Oscar
ja, zoiets......
iest te laat geworden.... 
t is altijd lente in de ogen van de tandartsassistente
Samuel Beckett
een proevertje....
Lauwers, vlakbij Capenberg
Terminus Capenberg
hier op die hoek is het...
iets minder cultureel mag ook
