Verifieer regelmatig uw meningen…

Ik ben geen krantenlezer. Nog minder een krantenverslaafde. Ik kan perfect zonder een krant.

Denk ik.

Mening. Dus… regelmatig verifiëren. Is dat wel waar?

Dus stapte ik zaterdagochtend de krantenwinkebinnenl  en kocht weekendeditie De Morgen.
126 bladzijden dicht bedrukt papier voor maar 3,50 €.

Ik ben daar een halve zaterdag mee zoet geweest.
En?

1. Ik heb in die 126 bladzijden niets gevonden dat voor mij enige relevantie had en dat ik ‘s ochtends nog niet gehoord had op het nieuws van Radio1. Alleen werd al dat oud nieuws (treinramp in Frankrijk, homeopathie aan banden, griepprik voor kinderen, Werchter loopt storm voor Bruce Springsteen enz.) alles nog eens met veel meer woorden en vette foto’s herhaald, zonder er iets aan toe te voegen.
   
2. Een aantal nieuwe feiten die dan toch  aan bod kwamen: van de Wurger van Boston Albert De Salvo staat nu, dertig jaar na zijn dood vast dat hij wel degelijk de Wurger van Boston was. Van dat soort nieuws zakt mijn broek op mijn enkels.
   
3. En dan hopen meningen, over alles en nog wat (de bewezen achterlijkheid van Ierland, een week die pijn heeft gedaan aan de NVA, we zijn België aan het kapot verkavelen) ja, die had ik stuk voor stuk kunnen voorspellen toen ik in die krantenwinkel De Morgen vast nam en niet De Standaard.  Ik denk dat ik in heel die krant geen drie vraagtekens ben tegengekomen, zo zeker van hun stuk zijn die mannen.

Eigenlijk na een half uurtje werd vooral één ding duidelijk: ik, Opus32 (80), sta haaks op het profiel van de lezersgroep die de geldschieters van die krant voor ogen hebben. Geen probleem, die financiers kennen hun vak beter dan ik. En ze moeten voor mij geen krant maken. Je ne suis demandeur de rien…

Dus meningtest geslaagd . Ik kan volgende zaterdag mijn 3,50 € anders besteden.

Misschien een bakje rode aalbessen, graag ontsteeld als dat kan voor die prijs.

15-07-2013, 09:45 Geschreven door torfsherman  

Niet zappen aub.

Ik heb nu die 126 bladzijden Morgen helemaal door gemaakt, en ik ben uitgekomen op twee grandioze negaties van mijn eerdere negatieve conclusie: ik kan die krant missen, die 3,50 was weggegooid geld.

Niet dus.

De twee glorieuze uitzonderingen.

1. In een column van Ilja Pfijffer krijg ik van die man een briljante aanreiking :het gaat over wachtrijen, queuen, aanschuiven, in de file staan. Ieder land krijgt de wachtrij die het verdient. Alle vooroordelen over een volksaard worden glansrijk bevestigd in de wijze waarop er in culturen al dan niet in de rij wordt gestaan.
Zeg maar: een beslissende beschavingsparameter.

2. En Joachim Pohlmann ging zo ver in zijn ode aan Bruce Springsteen, dat ik met een nogal onnozel vooroordeel van mij stilletjes inslok en besloot een paar cd’s van die gast te kopen en eens goed te luisteren. Op mijn 80. Beter laat dan nooit.
Voor Joachim zal Bruce in de eerste plaats “een literair genie blijven”. Van Ernst Hemingway zegt men dat hij het kortste verhaal ooit schreef: “For sale, Baby Shoes. Never worn”.

Pohlmann gaat door: “Ik ben het daar volmondig mee eens. Want daar baseer ik mijn stelling op dat Springsteen een van de grootste romanciers van de XXste eeuw is. Ook al past een gemiddeld literair product van hem op een bierviltje.”

 


Voor 3,50 € een verhelderend inzicht opgedaan en een mottig vooroordeel opgeruimd.
Merci, De Morgen.

De wurger van Boston is u vergeven....
En zo zal er elke week wel iets zijn, denk ik dan.
Je moet er wel 126 propvolle bladzijden voor door. Het is die kostbare leestijd...

15-07-2013, 00:00 Geschreven door torfsherman  

 met platte kaas en vééél witte suiker erop

(voor alle duidelijkheid, ik heb het over RODE AALBESSEN)

Het is nu het volle seizoen voor dit heerlijk fruit.

Ik herinner me dat ik reeds als kind erop verslingerd was.
Met platte kaas en veel suiker erop.

Alleen…

Vond ik het een hele klus eer je aan je smulpartij kon beginnen,

dat gepruts om die kleine ‘bezekes’ van hun steeltje te doen.

Ik dacht toen altijd dat dit wel het summum van arrivé en welstand in het leven moest zijn:

een slaaf (een slavin kwam niet in me op) ter mijner beschikking, die voor mij die bezekes van die steeltjes deed, zodat ik ongehinderd en in hoog tempo bezekes kon smullen.

Als ik nu naga, wat een door en door perverse denkwijze toch voor een kleuter.

De roo bezekes voor mij en de waardeloze steeltjes voor het werkvolk.

Eigenlijk het grondpatroon voor elke vorm van onderdrukking en uitbuiting:

De roo bezekes en de steeltjes. Doet denken aan de chocolade en het zilverpapier.

Dat Jean-Jacques Rousseau niet meer afkomt met de goede blanco natuur van de mens,

Het zit er als kleuter al in:

De lust van de bezekes voor mij, de last van de steeltjes voor de uitgebuiten.
Wat later is Marx daarop uitgekomen, maar hij heeft er ook niet veel aan kunnen doen.

Het antwoord is en blijft, denk ik, aan de wetenschap.

Genetisch gemanipuleerde  roo bezekes , zonder steeltjes.

Maar wat doen we dan met de Groenen. Probleem met de Groen Bezekes?

12-07-2013, 17:46 Geschreven door torfsherman  

Meningen Feiten (bis)

Dat de wereld een groot klein dorp is geworden, daar moeten ze ons niet meer van overtuigen.

Een gebeurtenis in IJsland heeft directe gevolgen in Zuid Afrika, om het wat kleurrijk uit te drukken. Eerste oorzaak daarvan is de niet te temmen informatie- en communicatieexplosie die de nieuwsfeiten, de bijhorende beelden en de diverse commentaren hierop 7/7 - 24/24 www voor iedereen beschikbaar stelt. Er moet natuurlijk geen tekeningske bij dat het met de betrouwbaarheid van die feiten - en nog meer van die beelden - niet zo goed gesteld is.  

 
  wie zijn nu de goeden en de slechten?

Dat merk je de laatste jaren vooral aan die jeugdopstanden die zich als een lopend vuurtje tegelijk voordoen op alle continenten. Altijd volgens een vergelijkbaar patroon met grosso modo dezelfde actoren, in hetzelfde kader: een grote stad, een centraal plein, een grote groep jonge hippe demonstranten die op dat plein een tentenkamp oprichten, een kampvuur aansteken, zingend en dansend de zenuwachtige politie uitdagen, schreeuwend dat de adrenaline eraf spettert, erop uit aan de verzamelde internationale pers hun uitleg te doen. Met de verzekering dat  ”ze hier niet weggaan” voor de president of de regering is afgetreden.

En wij, op een paar duizend kilometer daar vandaan, zonder enige voorkennis van de situatie in dat land en in die regio, moeten ons daarvan een mening vormen. Dus hebben de media ons in hun macht want wij hebben geen andere informatie dan de wijze waarop zij het verhaal aanbieden.

Tahrirplein in Caïro, Marjehplein in Damascus, Tacsimplein in Turkije en nu weer de Grote Markt van Brazilië, we houden het bij de laatste maanden… 

We moeten het allemaal horen van op dat fameuze plein. Zo haalde de VRT radio op het Tacsimplein een Vlaams Erasmusstudentje voor de micro die daar al een paar maanden rondhing en die “het allemaal heel leuk en spannend vond, de hele nacht gezongen en gedanst”, en die ook vond dat Erdogan moest aftreden “alhoewel die ook goede dingen had gedaan”. Ze vergat er even bij te vermelden wat die 80 miljoen andere Turken die op het Tacsimplein niet meedansten, daarvan vonden.

Ik denk dan… 

  pm het is vandaag 11 juli !

Stel dat wij door een of andere omstandigheid in België met onze communautaire hutsepot in zo’n “prerevolutionair stadium” zouden verzeilen, en dat de omgeving rond het Atomium zou volstromen met duizenden zingende en dansende jongeren die eisten dat België uiterlijk tegen volgende zondag zou gesplitst (of niet gesplitst) worden. En dat we hier niet weggaan voor…

En dat ergens in het noorden van Canada of in het zuiden van Japan de lokale media verslag willen uitbrengen en aan hun bevolking uitleggen hoe het hier allemaal zo ver is kunnen komen met die communautaire tegenstellingen. Wie er gelijk heeft en wie ongelijk. De goeden en de slechten. 

Wie moeten zij dan aanspreken om dat eens netjes uit de doeken te doen?

Wat komen zij aan de weet als zij alle Belgische kranten uitpluizen?

En wat gaan zij vernemen uit een aantal lukrake straatinterviews met modale Belgen?

NIETS.

al wat zij hierover aan hun kijkers en luisteraars verder communiceren is gewoon uit hun mediatieke duim gezogen.

Omdat elke informant die zij aanspreken gewoon zijn gekleurde mening geeft.

Bestaat er dan geen Belgische waarheid?

Neen dus.                                                                                                                    een MENING .

11-07-2013, 00:00 Geschreven door torfsherman  

Oei  Oei²  Oei³…..

Een heel typische Vlaamse uitdrukking:

Oei, of de vergrotende trap Oeioei, of de overtreffende trap Oeieoeieoei

Voorbeeld:

Oei, mijn soep staat nog op het vuur

Oeioei, ons bomma is van den trap gevallen

Oeieoeieoei, onze Kevin zit aan de drugs

Oei in de stellende trap die wijst op een plotse ingeving van een nakend klein malheur.  Die soep gaat overkoken. Maar, heel belangrijk, het is nog niet gebeurd, en het is nog te verhelpen. Geen man overboord.

Oeioei, stelt vast dat het gebeurd is maar dat ik nog niet weet wat de gevolgen zijn. Ik maak mij zorgen om ons bomma, kan dat mens nog langer alleen in dat grote huis blijven wonen?

Oeieoeieoei is een jammerklacht over een geschied onheil. Het is zover, het zat er misschien wel aan te komen met die slechte maatjes, maar nu zitten we met een groot probleem met onze Kevin.  Zo’nen brave jongen, maar die maatjes hé. Maar wat nu? Ik zie het niet zitten.

Toch prachtig hé, taal !

Ik zie een chimpansee het allemaal niet communiceren.  Oeioei, de nootjes zijn op.

Dus: wat zijn wij een superieure soort !

Natuurlijk kunnen we met die taal ook foute dingen zeggen…

En so hé elek voordeel weer se nadeel.

------------------------------------------

Volgende keer zou ik het graag hebben over het veel gebruikte voorvoegsel   CHO….

Heel veel gebruikt in interviews met (meestal vrouwelijke) BV’s en andere soap-snollen.

-          Ziede den Enrico nog graag?

-          -Cho… en dan begint een uitleg die er geen is.

Wat betekent CHO ?

09-07-2013, 21:07 Geschreven door torfsherman  

Goed nieuws, slecht nieuws

Eerste het goede nieuws.

(als men mij laat kiezen, kies ik altijd om eerste het slechte nieuws te vernemen. Fout karaktertrekje)

   Zaterdag 6 juli was een dag uit de duizend.

De wereld is mooi, overvloedig zon, overal blije mensen, volle terrasjes, fietsers in alle maten en gewichten nemen bezit van  de publieke ruimte. De slechte rapporten en buizen van vorige week worden gerelativeerd, het leven kan precies niet kapot op zo’n dag.
Wij fietsen door een overdaad van Noorder Kempisch groen naar Postel. Weer zo’n genetische afwijkinkje van mij: die trek naar Norbertijner abdijen. En de bijhorende terrassen met beuling, appelmoes met abdijbrood (van de Aldi).

En dan maar het slechte nieuws.

Zaterdag 6 juli, vijftig kilomter langs Kempische velden gefietst. Je kunt er niet meer naastkijken: de maïs staat al gemiddeld boven de één meter hoog.

Trouwe bezoekers weten dat ik een slechte verhouding heb met maïs: kondigt de herfst aan.

En dan dacht ik de gehele dag aan dat wondermooie maar bedrukkende gedicht van Rilke

Herbsttag

Herr, es ist Zeit. Der Sommer war sehr Gross

Leg deinen Schatten auf die Sonnenuhren

und auf den Fluren lass die Winde los

(...)

Wer jetzt kein Haus hat, baut sich keine mehr

Wer jetzt allein ist, wird Es lange bleiben

wird wachen, lesen, lange Briefe schreiben

und wird in den Alleen hin und her

unruhig wandern, wenn die Blätter treiben

R.M. Rilke

Ik zie maandag nogal wat mensen in het bos hout gaan sprokkelen, de warme truien klaar leggen en grote bokalen met dikke groenten steriliseren.

Het komt eraan….

06-07-2013, 21:40 Geschreven door torfsherman  

Het hele discours van Huyse kan je centreren rond één woord: DREMPELS

Drempels in vele soorten.

Materiële, financiële, psychologische, sociale, morele, politieke, culturele…

Niet in het minst de hardnekkige drempels die wijzelf in ons denken hebben aangelegd.

Het opsporen, het voorkomen, het bestrijden, het opruimen van drempels.

Eigenlijk is het de kern van elk soort maatschappelijke ontvoogding.

Maar… zegt Huyse,

Heel kenmerkend bij drempels is dat bij het wegwerken van een drempel (eender dewelke)

de zittende klasse, zij die boven op de drempel zaten en die bewaakten, er telkens weer in slagen, in het geniep of openlijk, nieuwe andere drempels te installeren.

Algemene toegankelijkheid van het hoger onderwijs, oké, verworven (min of meer).

Maar alras de facto gecompenseerd door nieuw opgerichte drempels:

tweede, derde diploma, liefst aan buitenlandse, nog liever gereputeerde instelling, buitenlandse stages, praktijkervaring met vreemde talen (chinees als het effen kan), alle soorten netwerking, begeerde hoogwaardige stageplaatsen, peperdure Erasmus of andere deels gesponsorde buitenlandse ervaringen, reizen,  cultuurervaringen enz…

Het hoort er nu allemaal bij.

Begin er maar aan, van onderuit. Von unten.

Die sociologen, ze lossen niks op, maar ze maken er ons wel attent op. Het is altijd dat.
Maar de stoere taal die baggeraar Denul eruit slaat lost ook niets op.
(maar dat is dan weer 'een mening' die ik voor eigen rekening neem)

05-07-2013, 08:57 Geschreven door torfsherman  

Begin vorige week nog eens op het puntje van mijn stoel gaan luisteren naar Luc Huyse die te gast was bij Elcker-Ik.

Om Huyse een beetje te plaatsen:
geboren 1937 in Heule in een arbeidersgezin. Ging in Gent sociologie studeren, en via een passage in Oxford en Harvard zien we hem in 1974 terug in Leuven als hoogleraar Rechtssociologie. Zijn voornaamste studiegebieden draaien om ongelijkheid en uitsluiting, breuklijnen in de samenleving en democratisering van het onderwijs. Dat Huyse geen kamergeleerde wilde zijn bewijst zijn keuze voor een politiek engagement binnen de socialistische partij, een keuze die in die tijd voor een Leuvens hoogleraar op zijn zachtst, niet evident kan genoemd. Een bewogen en meeslepend man, dat is wel het minste wat je kan zeggen.

En waarover zou Luc Huyse het gehad hebben bij Elcker-Ik?

Inderdaad, ongelijkheid en uitsluiting vandaag. Vandaag maakt Huyse zich de grootste zorgen om de migrantenkinderen, zonder uitzondering hier geboren “nieuwe Belgen”, en de hopeloze situatie waarin die (op enkele bedrieglijke uitzonderingen na) geblokkeerd zitten qua studie, opleiding en toekomstkansen.  Hij ziet zich het verhaal herhalen van de arbeiderskinderen midden vorige eeuw en hun kansen op doorstroming, maar mist hier enig lichtpunt.
De diagnose is niet zo moeilijk te maken, een begin van oplossing des te meer.

Luc Huyse vertelt zijn eigen verhaal.

Analoog met zijn jeugd en thuismilieu, ziet Huyse drie knelpunten (drempels):

1. Materieel, alhoewel niet de zwaarste drempel, maar de economische huidige crisis maakt het allemaal nog een stuk moeilijker. Heeft ook het rechtvaardigheids- en solidariteitsgevoel bij de brede massa aangetast. Mensen hebben zelf hun zorgen.
2. De culturele maatschappelijke kloof. Met de dwang van hun godsdienst als culminerend punt. Het thuisklimaat dat op alle gebieden tegenzit en tegenwerkt. Weet niets af van de hier geldende sociale codes, of simpeler het hier geldende fatsoen. 
3. en dan HET probleem: taal, taal, taal. Niet enkel het minimaal beheersen van het Nederlands (woordenschat, zinsbouw, beschaafde taalvaardigheid) maar misschien nog meer het gesprek en het taalgebruik aan de gezinstafel gaat. Het verbaal omgaan met mekaar. Het familiale discours.

Dit loopt op termijn niet goed af, vreest Luc Huyse, als wij geen antwoord vinden voor die eraan komende uitgesloten generatie (en ze zijn met velen !)

Punt één: onderwijs natuurlijk. Op alle niveaus, vanaf de kleuterschool.

Punt twee: compromisloze eisen aan de kennis van het Nederlands.

Punt drie: een vorm van mentale, morele sponsoring, coaching. Mensen uit de andere klasse die zich engageren. Huyse verwijst met veel liefde naar de onderpastoors, de collegeleraars, chiroleiders, goed bedoelende burgers uit zijn jeugd. Die thuis  kwamen praten met ouders die elke ambitie, en nog erger elke kennis van die andere wereld mistten.

Mooie anekdote.

   de ingrediënten

Toen de kleine Luc, alweer na tussenkomst van een collegeleraar, dan toch mocht doorstuderen, had zijn moeder de dag voor zijn vertrek naar Gent, een grote fiber valies klaar gemaakt. Als Luc die valies openmaakte lag daar bovenop een stijf gestreken grijze stofjas (onze generatie zo vertrouwd).

Toen hij de week nadien thuiskwam vroeg hij aan zijn moeder waarvoor die stofjas wel bedoeld was, antwoordde zijn moeder: “Ah jongen, dat is toch voor op de speelplaats”.

Een anekdote die in een notendop het hele verhaal resumeert.

04-07-2013, 09:20 Geschreven door torfsherman  

#1  zaterdagvoormiddag in de IKEA aan de Boomsesteenweg



Plaats van het gebeuren IKEA Wilrijk.

IKEA, die (of dat?) aan alles denkt om zijn klanten te plezieren, heeft niets beter gevonden dan elke zaterdagvoormiddag aan alle klanten een compleet ontbijt (met fruitsap en croissants en alles) aan te bieden aan 1,90 Euro. En zoals dat bij IKEA altijd gaat, je betaalt een lege tas en je kan dan zo vaak naar de koffieautomaat teruggaan als je kunt zwelgen.

Goed gedacht, we hebben wat spulletjes nodig, we gaan ook eens gezellig ontbijten voor 1,90.

Goed gedacht?

Bij onze aankomst wisten we het zeker, het hele RIF gebergte was die ochtend zeker leeggelopen. Allemaal op hun Vrijdags nog, zwaar gesluierd, klein neusje en mondje zichtbaar, maar de weg naar de Boomsesteenweg, die hadden die voormiddag wel gevonden.Ofwel, dat was een andere mogelijkheid, was er die voormiddag een congres van de Marokkaanse Bond van (heel) Grote Gezinnen (de MBhGG), ze waren er allemaal.

Alleen dat gratis bijtanken van koffie was dan geen goed gedacht van IKEA.
Zo’n automaat doet twee kopjes per minuut, maar als gesnorde Azzelarab voor de derde keer komt bijtanken voor zijn hele clan… dan ontstaan er aan de zes apparaten al snel wachtrijen
van meer dan dertig meter.


  Rif gebergte, leeggelopen op zaterdagochtend


Wij zijn dan maar zonder koffie de IKEA rayons ingetrokken, ons te goed doende aan al die leuke Jäka’s, Kirken, Lönsoms en Muskö artikelen. Ook allemaal aan 1,90/stuk.

En nu het not so happy end  aan mijn verhaaltje.

In de parking staan wij met de wagen naast een nieuwe 4x4 Ford op hoge wielen en dikke banden, en die man en vrouw stappen net samen met ons in. Een vriendelijke goede dag kan er af, maar daarna zelden zo’n rauw racistische uitspraken gehoord.
Over “ZE”, die hier in ons eigen land, ons ontbijt van 1,90 komen inpikken.

Het zit bij dit soort autobezitters wel heel diep heb ik de indruk. 

01-07-2013, 20:40 Geschreven door torfsherman  

Een uurtje later nog rap wat inkopen op de Lierse zaterdagse markt.
Ik hou van dat gezellige geroezemoes en dat weelderige aanbod van een lokale markt.
Ik ben ook vaste klant bij het kraam van Achmed, die elke week een onoverzienbaar aanbod aan kruiden, noten, gedroogde vruchten, frisse olijven  en oosterse pesto's etaleert.

Achmeds kraam staat tegen het belfort, en de Lierenaars weten hem te vinden.
Bij mijn aankomst is het alweer aanschuiven. Ik zie mensen met een lijstje van 15 producten afkomen. Achemd is vandaag alleen achter zijn kraam, zijn dochtertje van 8, schattig  gehoofddoekt, huppelt vrolijk rond het kraam van papa. De mensen kijken vertederd toe.

Achmed raakt van al die drukte helemaal niet over zijn toeren en als een klant weer eens een poeder of kruid met een onuitsprekelijke naam bestelt, neemt Achmed ruim de tijd om aan iedereen uit te leggen waar je dat allemaal kunt indoen en nodigt nadien alle wachtenden met nadruk uit dat kruid of die noten eens te proeven.
“Zo lekker”, zegt hij in zijn pretty Nederlands, “moet is proeve, menier”.

De beminnelijkheid zelve die Achmed.
En geen Lierenaar die zich opwindt over het Marokkaanse tempo van de bediening. 

Blijkt hier dat we “ZE” toch zo graag mogen.

Lier gaat multicultureel, bijna een contradictio in terminis. En toch.

01-07-2013, 20:26 Geschreven door torfsherman  

Van de Balk en de Splinter

Weer zo’n schoolvoorbeeld waarbij blijkt dat er voor mensen van mijn generatie, geen woord uitleg nodig is bij deze twee  woorden: de balk en de splinter. Komt zo uit de Bergrede, Koninginnestuk van het christendom waar Jezus waarschuwt voor de scherpzinnigheid voor splinter in het oog van uw broeder en de blindheid voor de balk in het eigen oog.

Wij zijn er mee groot gebracht.

Maar nu, vele jaren later, heb ik zoals bij bijna alles uit die tijd, wel enige bedenkingen.

Die Bergredenaar formuleert dat wel mooi, maar hoe gaan we om met de balk in het oog van “uw broeder”? Zal ik die dan maar onder het tapijt vegen? En zal ik dan altijd maar met die balk in mijn eigen oog verder rondzeulen? Nee toch.

Alweer toepasselijk zowel in de grote maatschappij als in het kleine dagelijkse samenleven.

Twee voorbeelden.

In het groot.

De interreligieuze dialoog. Het oecumenisch gesprek. Hoe beginnen we daar aan? Zullen we ons eerst uitputten om van alles liefs over die andere te zeggen, en hoe superieur zijn religie wel is en dan een duif loslaten? Of zouden we niet beter ineens zeggen waarop het staat en de juiste vragen stellen: is jullie God de enige echte? Is jullie godsdienst alleenzaligmakend? Is jullie paus de directe plaatsvervanger van God op aarde, en blijft u bij zijn onfeilbaarheid? Als het antwoord drie keer nee is, wat is dan verder het probleem?  Is het antwoord ja, dan zijn we toch uitgepraat?

In het klein.

 de rijdende rechter, moet je eens naar kijken...

Een familieruzie die met de jaren een vete is geworden. Je denkt, laat ons dan eens aan tafel gaan zitten en die zaak uitpraten. Dat moet toch kunnen? Hoe beginnen we daar  dan aan? Eerst een paar uur rond de pot draaien en nog eens herhalen hoe’n goede thuis wij toch hadden en hoe’ne plezante nonkel Frans toch was enz.? Of ineens op tafel leggen waarover het echt gaat: waar is die 700.000 frank gebleven die in 1983 plotsklaps van het spaarboekje van moemoe is verdwenen, of waarom hebben we jullie geen een keer gezien toen de vava in het rusthuis zat? Goed mogelijk dat na tien minuten de twee takken rollend over het tapijt mekaar de kamer uitvechten. Maar ja, wat was de bedoeling van die stoelen rond de tafel zetten? De Rijdende rechter neemt de Bergrede alleszins niet letterlijk.

????

Moeten we, uit schrik voor die splinter bij die andere, alles dan maar blauw blauw laten?

Ons neerleggen bij dat onfeilbaar oppergezag van de paus of zand gooien over dat jarenlange profitariaat van die ene tak van de familie? Zo kan ik ook overeenkomen.

Alweer… ik weet het niet, maar de Bergrede maakt het iets te simpel.

Zalig de zachtmoedigen… nog zoiets.

29-06-2013, 19:40 Geschreven door torfsherman  

Ik weet het zo goed,

zich veelvuldig ERGEREN is een ouderdomskwaal.
Dus te vermijden indien vermijdbaar.
(goede) Redenen:
1. denk je nu echt dat je de wereld alsnog gaat veranderen ?
2. Ben jij dan altijd zo onberispelijk geweest ?

En toch…

Ik erger mij groen aan…
die hippe, slanke, mondaine vrouwtjes
die met niet te tillen koffers en een of twee aankomende kinderen
een week voor het eind van het schooljaar in Zaventem aan de in checkbalie staan.

Doktersbriefje.
En ze doen toch niets meer op school, dus…
Helemaal geen probleem, zeker geen gêne.

Twee snel interviews voor het TV1 nieuws.

En waarom ze die anderhalve week school aan hun sandaaltjes lappen?
 “De prijs mijnheer, ik ben alleenstaande moeder, en ik kan me het prijsverschil niet permitteren.”

En wat is de vakantie bestemming?
De eerste checkte in voor een trip naar Mexico, de tweede koos voor Las Vegas…..

Tuiteretetuiuiui….
maar vooral niet ergeren.

27-06-2013, 17:08 Geschreven door torfsherman  

En nu nog dat boekje dat ik kocht bij het Buchhaus Stern-Verlag.

Ik weet niet of het een genetische of een opvoedkundige afwijking is, maar in dit soort boekhandel beland ik binnen de kortste keren steevast bij de afdeling Religion. Het was bij Stern niet anders. En daar viel mijn oog direct op een dikke stapel van het laatste boek (in paperback) van Hans KÜNG  met als titel “Jesus”.

Het moet in 1974 geweest zijn dat mijn zoon P. een jaar in Cambridge studeerde en mij met kerstmis verraste met een door Hans KÜNG gesigneerd exemplaar van zijn toen ophefmakend boek To be a Christian. 
 

 Hans Küng

Voor de niet ingewijden, Hans Küng (°1928) is een Zwitsers katholiek theoloog, die na zeven studiejaren aan de Pauselijke Gregoriaanse Universiteit op zijn 32 professor werd aan de beroemde Katholiek-Theologische faculteit van Tübingen, en die wat later door Johannes XXIII  als expert werd bijgeroepen op Vaticanum II.(1962).  Al sedert die tijd is Küng, vanuit een “kritische loyaliteit”, zowat de nachtmerrie is van de behoudende Curie in het Vatikaan. Een vrijheid van spreken die hem zijn professoraat kostte.
Küng is vooral bekend als president van zijn Stiftung Weltethos. (zie Google)

Heel bijzonder is dat Küng willens nillens de diametrale tegenhanger is van zijn vroegere taal- en studiegenoot en collega Ratzinger, de afgetreden paus , met wie hij een levenlang in op ramkoers ligt.

En nu lag hier pas verschenen (2012), in paperback het boek van Küng met dezelfde titel als de alles verklarende triologie “Jesus” van Ratzinger. Wilden die twee hier in een laatste duel wellicht hun conflict op scherp stellen?

Ik heb natuurlijk het boek van Küng nog niet gelezen (302 p.) – en dat van Ratzinger helemaal niet - maar reeds in het Voorwoord “Wie ich mich Jesus annäherte”, laat Küng er geen twijfel over dat dit ook de bedoeling is: de twee Jesusbeelden tegenover elkaar stellen.

Kortweg komt het hierop neer: een Jesusbeeld von oben tegenover een Jesusbeeld von unten.

Jezus gezien allereerst als God (tweede persoon) die mens werd, tegenover de persoon Jezus die door sommigen God genoemd werd. 

Deze discussie boeit me en tegelijk begrijp ik het niet.

Maar dat is ‘een mening’ en die verstop ik liever in een apart attachment, enkel te openen door geïnteresseerden.

Bijlagen:
089 Jesus Ratzinger versus Küng.doc (138 KB)   

Op ons Duits tripje ook een uitstap naar Düsseldorf.

En nog altijd die uitdagende lichtjes provocerende Königsallee

Zo snob zijn nu ook al de Duitsers dat ze algemeen van de KÖ spreken

De KÖ.

De vriendin nam ons mee naar de grootste boekhandel van Düsseldorf,

Drie etages enkel maar Duitse boeken.

Buchhaus Stern-Verlag aan de Friedrichstrasse.

Een monument.

Natuurlijk een boekje gekocht maar daarover iets in een volgende blogje

Nu enkel iets over het plastic tasje  waarin die juffrouw mijn boekje verpakte.

Diepgroene fond en in witte letters daarop,

Dit korte citaat van Martin Heidegger :

Was heiszt lesen?

Das Wort bedeutet, denken wir an Ärenlese: sammeln.

Das Tragende und Leitende im Lesen is die Sammlung.

Nur wer lesen kann im Sinne der Sammlung,

vermag etwas zu gewahren, zu hören und zu sehen.

Nur wer so lesen kann, ist imstande, einem Anspruch zu entsprechen.

Martin Heidegger

1889-1976

Wat heet lezen?

Het woord betekent, denken we aan aren lezen, verzamelen.
Het dragende en het leidende bij het lezen is het verzamelen.

Enkel wie lezen kan, in de zin van verzamelen,

Is in staat iets te ontdekken, te horen en te zien.

Enkel wie zo lezen kan, is in staat een aanspraak tegen te spreken.

Lezen om een grote smoel te stoppen…. daar komt het op neer.

23-06-2013, 18:05 Geschreven door torfsherman  

Vier dagen weggeweest.

Op uitnodiging van jong vriendenpaar, minitripje naar Krefeld, Reinland-Westfalen.

Gastvrijheid is niet enkel een Duits klinkend woord, het IS van nature Duits.

Vrijdagavond op gulhartig etentje uitgenodigd door papa van gastvrouw.

Met papa Klaus (Krefeld °1936) in de babbel geraakt.

En waarover zouden twee oude knarren het zoal kunnen hebben?

Zoals bij de meeste van zijn leeftijd- en landgenoten moet je niet lang zoeken naar een onderwerp: den Krieg.

Klaus was 4 jaar bij het uitbreken van “den Krieg” en 9 jaar als zijn land in gruizelementen was gebombardeerd. Ik herinner me dat Krefeld in die late oorlogsjaren nooit ontbrak in het lijstje van steden die nacht na nacht weer eens onder handen waren genomen. Geen steen  op een ander gebleven.

 Ferien gemacht

Ik vroeg Klaus hoe hij dat als kind beleefd had.

“Wij speelden veel, net zoals kinderen van die leeftijd doen, alleen hadden wij veel tijd om te spelen. De scholen bleven meer dan drie jaar dicht, alle leraren zaten aan het front (of waren al gesneuveld), dus drie jaar Ferien gemacht. Alleen waren wij goed ingelicht wanneer die eskaders met bommenwerpers zich richting onze stad begaven. Dan was het gewoon rennen richting bunkers waar wij onze vaste plaats kenden. Routine had hier voor een stuk de angst verdreven”

“Eerst, toen er nog iets van afweergeschut overgebleven was, kwamen ze ’s nachts en gooiden ze hun bommen van heel hoog. Maar aan het eind, als alle afweer weg was, kwamen ze overdag en vlogen zo laag dat wij de piloten konden zien in hun cockpit”.

Een mens, en misschien nog meer een kind, is ongelooflijk sterk.   

En daarna ?

Da war nichts mehr. So könnten wir wider anfangen”.

Redelijk snel, en met gulle hand overeind geholpen door de Amerikanen, gingen de scholen en de universiteiten weer open. En wisten de nieuwe generaties niet waar eerst begonnen. Alles diende niet enkel heropgebouwd te worden, “die ganze Nation soll rekonzipiert werden. Das war unsere Chance”.

En Klaus, je moest hem zien (en horen) met zijn 77 jaar: das Wirtschafswunder in vlees en bloed. Klaus werd architect, nam het bouwbedrijf van papa over, nam de wederopbouw letterlijk “voor zijn rekening” en verwierf zich ein riese immobiel patrimonium.  Nog elke dag is Klaus ruim voor iedereen auf dem Betrieb.

.... de kracht van mensen : Riese Respect.

23-06-2013, 15:45 Geschreven door torfsherman  

Nu dus geen meningen meer op deze Blog (of is dat ook al een mening ?)
En ook korter svp.

Dan maar schoonheid.  (en dat is vast een mening !)

Drie talige snippers geplukt uit het boek 
 
WIJ en IK van Saskia De Coster





-  in ons emotioneel bovengebied

- die tristesse die onder het leven stroomt

- een klein kind in een grote mensen verpakking

(liefst zonder commentaar, zeker?)

Meer van dat?
Lees het boek.

19-06-2013, 14:41 Geschreven door torfsherman  

Ik maak hierna een kleine oefening om aan te tonen hoe het mogelijk is dat je, als je een beetje nadenkt, elke mening, elk inzicht op de kortste keren in vraag kunt stellen en nadien, die in vraagstelling opnieuw onderuit halen enz. De regelmatige bezoeker van deze Blog zal al wel gemerkt hebben hoe vaak ik (meestal onbewust) dit procedé toepas. Kijk eens hoe vaak de woordjes “en toch…” hier voorkomen.

Een klein voorbeeldje

Tussen Feiten en Meningen

  de verzuiling in beeld


Het opruimen van de ideologische zuilen in België en Nederland (politiek, maatschappelijk, cultureel, intellectueel) in de jaren zeventig van vorige eeuw, had zeker een aantal gunstige effecten op de samenleving. Minder dwang, fanatisme en bijhorende bekrompenheid, meer openheid, autonomie en dialoog. Ze maken ons niets meer wijs.
Dachten we.

Tot daar het goede nieuws (in zoverre deze bewering al klopt…) > let op de relativering

Maar aan het afbreken van die duidelijke compartimentering van de maatschappij hing ook een serieus prijskaartje.

1.  Verlies aan structuur. Binnen de zuilen vonden veel mensen een (geestelijke) thuis. Samen met ''mensen gelijk wij". Na de ontzuiling zijn veel mensen gaan zweven, ze zijn hun kompas kwijtgeraakt. Zijn een makkelijke prooi geworden voor alle soorten populisme en simplisme. Met de gevolgen van dien: stuurloosheid.

2.  Het begrip gezag zelf raakte zwaar gecompromitteerd, wij nemen geen enkel gezag meer aan. We weten het zelf allemaal veel beter. Normen, grenzen, regels die maken wijzelf. Wij hebben van niemand lessen te ontvangen. Sa Sainteté Moi au volant.

 en zeg dat ik het gezegd heb.

3.  Aangejaagd door een adembenemende ontwikkeling van het ICT-complex, en nu met de veralgemening van de sociale media (facebook, twitter) voelt elke halve of hele gare zich geroepen op het elektronische podium te klimmen om daar luid zijn waarheden aan te bieden. Iedereen schrijft nu zijn eigen krant. En zo hebben meningen, de feiten en de analyse hiervan kaltgestellt.  We verzuipen in een tsunami van bijeen gefantaseerde meningen. Met als gevolg dat, op het hoogtepunt van het informatietijdperk, wij zonder informatie vallen.

De totale subjectiviteit heeft het dus overgenomen,
en als de emotie het overneemt van de redelijkheid
zijn de feiten en de waarheid  het slachtoffer.

En toch blijft het de vraag
of wij vroeger dan beter geïnformeerd waren?
Elke informatie was vooraf gewogen aan het belang van de eigen zuil.
En dat belang viel niet zelden samen met het behoud van de Macht van enkelen.
Dag Waarheid !

Maar hou toch ook rekening met...

de vraag (en onderverstaan het antwoord) : bestaat objectiviteit wel?
Gedegen analyse van de feiten, heel mooi,
Maar hoe vaak staat de conclusie al niet vast voor ze aan de analyse beginnen?
(je weet het, ik bewonder Mia Doornaert in DS, - een oase in de huidige journalistioeke woestijn – maar ook naar haar conclusies moet ik nooit raden….)

En dan de ultieme vraag…

wat dan met deze OPUS1932 ?

Ik heb een iets (nog) oudere broer die mij door en door kent en die zegt mij:
“Ik moet maar de eerste regel van een BLOG van u lezen, en ik weet al wat er op de laatste lijn zal staan” (einde citaat).

????

Het Goede nieuws is hier: dat ik dus wel min of meer consistent zal denken,

Het minder goede nieuws is dan weer dat ik beter niets nog op papier of op mijn scherm zet, zo voorspelbaar, zo doorzichtig, zo irrelevant? 

En zo eindigt elk van mijn schrijfsels, en dat zal mijn boer ook alweer voorzien, met een nieuw vraagteken.


Moeder, waarom schrijf ik dan nog?
Waarom zou iemand mij nog willen lezen ?
En à la limite: Waarom denk ik überhaupt nog na?

’t Is een miserie, gelukkig schijnt de zon en kan ik gaan fietsen….

17-06-2013, 17:15 Geschreven door torfsherman  

Beste Sir Francis,

Ik vertelde gisteren aan mijn Blogbezoekers over jouw opmerkelijk onderzoek naar de efficiëntie van het bidden en ik beloofde dat ik jou van antwoord zou dienen. Wat ik met dit briefje dan ook doe.

Eerst in ’t kort wat bijpraten over wat er sinds jouw overlijden in 1911 zoal gebeurd is. Ik ben 21 jaar na uw overlijden geboren, dat is zowat het voornaamste. Verder twee wereldoorlogen, ze vlogen naar de maan en, tenminste in West Europa, zijn de kerken leeggelopen en zitten de laatste pastoors in het bejaardenhuis.

Dus uw fameus onderzoek is voor een stuk voorbijgestreefd, uw nonkel Charles daarentegen, dat is nu de grote man. Maar toch… ik wou het er met u nog eens over hebben: hoe zit dat nu met het bidden? Kunnen de mensen zonder? En overleefde de spiritualiteit de leegloop van die kerken?

Ik moet het kort houden op mijn blog, zeggen mijn bezoekers, dus ik resumeer:

1. Uiteraard is het primitieve smeekgebed (God, laat mij de lotto winnen) vandaag meer dan ooit pure nonsens. De mama van de student die bidt voor een goede examenuitslag zou beter haar zoonlief aanporren wat harder te blokken. En met een kanker ga je ook beter naar de oncoloog dan naar de heilige Rita. 
2. Toegegeven, het pure feit van het ‘kunnen bidden’ kan een placebo-effect hebben. Gewonnen zelfvertrouwen, dat kan nooit kwaad. Maar dat volstaat natuurlijk niet, want dan komt bidden op gelijke voet met eender welk fetisjisme. Een konijnenpoot in uw sacoche kan hetzelfde effect hebben.
3. Dan is er een ander soort van bidden dat in mijn ogen wel zijn plaats behoudt in deze heftige maatschappij. Het bidden dat ik ken vanuit mijn jeugd, uitgedrukt in nu volledig uit de mode geraakte begrippen zoals: de goddelijke voorzienigheid. Uitgedrukt in ouderwetse gezegden zoals: wat God bewaart is wel bewaard. Of de overtuiging dat, wat er ook gebeurt, mijn naam in de palm van Zijn Hand staat geschreven. Dat is geen geloof, dat is vertrouwen dat geen bewijs of zekerheid vraagt.  Gewoon betrouwen in het leven. Het komt wel goed, want Hij is er.
4. En dan wellicht de hamvraag voor jou: als de kerken en de seminaries leegliepen, hoe zit het dan na honderd jaar met de religiositeit onder de mensen, of beter gezegd: hoe zit het met de spiritualiteit ? Hebben mensen nog ‘iets’ met wat boven het direct tastbare hier en nu uitstijgt? In uw tijd was dat het “bovennatuurlijke”.
   En ja, na The Origin of Species van uw nonkel Charles, was het niet zo evident om de schepping en het aards paradijs overeind te houden.
   Wel laat mij het zo zeggen: kwantitatief is die vorm van religiositeit lang niet meer wat het ooit geweest is, maar ik ben overtuigd dat de spiritualiteit die overleeft oneindig dieper en authentieker is dan in uw tijd.
   Ik zou zeggen: het stevige atheïsme heeft goed werk verricht en veel rommel uit het religieuze huishouden naar het containerpark gevoerd. En dat was maar goed ook, want zo kwam er vrijheid, ruimte, licht, lucht voor een nieuwe, niet dogmatische spiritualiteit. Het primitieve sinterklaas geloof dat plaats maakte voor authentiek spiritueel denken. En dat is het goede nieuws.

Maar als je nu echt iets meer wilt weten over die nieuwe spiritualiteit, dan nodig ik u uit het onderaan toegevoegde attachment (088 Terminus Atheïsme) te lezen, waarin ik verslag doe van een uitzending van Het Braambos van 9 juni, waarin Louis Dupré, een oude erudiete hedendaagse denker, ons meeneemt op zijn parcours naar die nieuwe spiritualiteit.

Lees het maar eens als je tijd hebt, en geef het ook eens door aan nonkel Charles.

Met voorname hoogachting,

Opus 1932

Bijlagen:
088 Terminus Atheïsme.doc (104.5 KB)   

Sir Francis Galton (1822 - 1911) was een neefje van Charles Darwin.
Wat moet je doen in zo'n familie om er nog uit te springen?

En dat was toch wat Sir Francis deed.

Francis Galton kwam als eerste op het idee om op wetenschappelijke manier de effectiviteit van het bidden te onderzoeken.  Want moest die effectiviteit echt blijken, ja, dan verandert 'geloven' in 'zeker weten'.

  
                  


Hij nam als sprekend voorbeeld het gegeven dat in Groot Brittanië in alle kerken gebeden wordt voor het behoud van een goede gezondheid van de Britse koninklijke familie en van de aartsbisschop van de Anglikaanse kerk.

Gewoon kwantitatief gezien kreeg niemand in Groot Brittanië zoveel krediet op zijn gebedsspaarboekje.

Dus als het werkt (dat vele bidden) dan moet de koning en die aartsbisschop meetbaar gezonder zijn  en langer leven.

QUOD NON...  wat dus NIET het geval bleek.

Dubbele conclusie van Sir Francis:

1. bidden helpt duidelijk niet,  dus stop daarmee

2. maar de geneeskunde helpt ook niet voor die hooggeplaatsten, hoewel zij de allerbest mogelijke zorgen krijgen, en ook niet langer leven. Ook verloren moeite dus.

De vraag die wij nog graag aan Sir Francis hadden gesteld :
Wat helpt dan wèl om langer te leven?

Het antwoord is bekend en onbetwist: zolang mogelijk blijven ademen.....


(in een volgende blog probeer ik op Sir Francis te antwoorden...)

13-06-2013, 11:08 Geschreven door torfsherman  

11-06-2013, 16:41 Geschreven door torfsherman