Vier dagen weggeweest.

Op uitnodiging van jong vriendenpaar, minitripje naar Krefeld, Reinland-Westfalen.

Gastvrijheid is niet enkel een Duits klinkend woord, het IS van nature Duits.

Vrijdagavond op gulhartig etentje uitgenodigd door papa van gastvrouw.

Met papa Klaus (Krefeld °1936) in de babbel geraakt.

En waarover zouden twee oude knarren het zoal kunnen hebben?

Zoals bij de meeste van zijn leeftijd- en landgenoten moet je niet lang zoeken naar een onderwerp: den Krieg.

Klaus was 4 jaar bij het uitbreken van “den Krieg” en 9 jaar als zijn land in gruizelementen was gebombardeerd. Ik herinner me dat Krefeld in die late oorlogsjaren nooit ontbrak in het lijstje van steden die nacht na nacht weer eens onder handen waren genomen. Geen steen  op een ander gebleven.

 Ferien gemacht

Ik vroeg Klaus hoe hij dat als kind beleefd had.

“Wij speelden veel, net zoals kinderen van die leeftijd doen, alleen hadden wij veel tijd om te spelen. De scholen bleven meer dan drie jaar dicht, alle leraren zaten aan het front (of waren al gesneuveld), dus drie jaar Ferien gemacht. Alleen waren wij goed ingelicht wanneer die eskaders met bommenwerpers zich richting onze stad begaven. Dan was het gewoon rennen richting bunkers waar wij onze vaste plaats kenden. Routine had hier voor een stuk de angst verdreven”

“Eerst, toen er nog iets van afweergeschut overgebleven was, kwamen ze ’s nachts en gooiden ze hun bommen van heel hoog. Maar aan het eind, als alle afweer weg was, kwamen ze overdag en vlogen zo laag dat wij de piloten konden zien in hun cockpit”.

Een mens, en misschien nog meer een kind, is ongelooflijk sterk.   

En daarna ?

Da war nichts mehr. So könnten wir wider anfangen”.

Redelijk snel, en met gulle hand overeind geholpen door de Amerikanen, gingen de scholen en de universiteiten weer open. En wisten de nieuwe generaties niet waar eerst begonnen. Alles diende niet enkel heropgebouwd te worden, “die ganze Nation soll rekonzipiert werden. Das war unsere Chance”.

En Klaus, je moest hem zien (en horen) met zijn 77 jaar: das Wirtschafswunder in vlees en bloed. Klaus werd architect, nam het bouwbedrijf van papa over, nam de wederopbouw letterlijk “voor zijn rekening” en verwierf zich ein riese immobiel patrimonium.  Nog elke dag is Klaus ruim voor iedereen auf dem Betrieb.

.... de kracht van mensen : Riese Respect.

23-06-2013, 15:45 Geschreven door torfsherman  

Nu dus geen meningen meer op deze Blog (of is dat ook al een mening ?)
En ook korter svp.

Dan maar schoonheid.  (en dat is vast een mening !)

Drie talige snippers geplukt uit het boek 
 
WIJ en IK van Saskia De Coster





-  in ons emotioneel bovengebied

- die tristesse die onder het leven stroomt

- een klein kind in een grote mensen verpakking

(liefst zonder commentaar, zeker?)

Meer van dat?
Lees het boek.

19-06-2013, 14:41 Geschreven door torfsherman  

Ik maak hierna een kleine oefening om aan te tonen hoe het mogelijk is dat je, als je een beetje nadenkt, elke mening, elk inzicht op de kortste keren in vraag kunt stellen en nadien, die in vraagstelling opnieuw onderuit halen enz. De regelmatige bezoeker van deze Blog zal al wel gemerkt hebben hoe vaak ik (meestal onbewust) dit procedé toepas. Kijk eens hoe vaak de woordjes “en toch…” hier voorkomen.

Een klein voorbeeldje

Tussen Feiten en Meningen

  de verzuiling in beeld


Het opruimen van de ideologische zuilen in België en Nederland (politiek, maatschappelijk, cultureel, intellectueel) in de jaren zeventig van vorige eeuw, had zeker een aantal gunstige effecten op de samenleving. Minder dwang, fanatisme en bijhorende bekrompenheid, meer openheid, autonomie en dialoog. Ze maken ons niets meer wijs.
Dachten we.

Tot daar het goede nieuws (in zoverre deze bewering al klopt…) > let op de relativering

Maar aan het afbreken van die duidelijke compartimentering van de maatschappij hing ook een serieus prijskaartje.

1.  Verlies aan structuur. Binnen de zuilen vonden veel mensen een (geestelijke) thuis. Samen met ''mensen gelijk wij". Na de ontzuiling zijn veel mensen gaan zweven, ze zijn hun kompas kwijtgeraakt. Zijn een makkelijke prooi geworden voor alle soorten populisme en simplisme. Met de gevolgen van dien: stuurloosheid.

2.  Het begrip gezag zelf raakte zwaar gecompromitteerd, wij nemen geen enkel gezag meer aan. We weten het zelf allemaal veel beter. Normen, grenzen, regels die maken wijzelf. Wij hebben van niemand lessen te ontvangen. Sa Sainteté Moi au volant.

 en zeg dat ik het gezegd heb.

3.  Aangejaagd door een adembenemende ontwikkeling van het ICT-complex, en nu met de veralgemening van de sociale media (facebook, twitter) voelt elke halve of hele gare zich geroepen op het elektronische podium te klimmen om daar luid zijn waarheden aan te bieden. Iedereen schrijft nu zijn eigen krant. En zo hebben meningen, de feiten en de analyse hiervan kaltgestellt.  We verzuipen in een tsunami van bijeen gefantaseerde meningen. Met als gevolg dat, op het hoogtepunt van het informatietijdperk, wij zonder informatie vallen.

De totale subjectiviteit heeft het dus overgenomen,
en als de emotie het overneemt van de redelijkheid
zijn de feiten en de waarheid  het slachtoffer.

En toch blijft het de vraag
of wij vroeger dan beter geïnformeerd waren?
Elke informatie was vooraf gewogen aan het belang van de eigen zuil.
En dat belang viel niet zelden samen met het behoud van de Macht van enkelen.
Dag Waarheid !

Maar hou toch ook rekening met...

de vraag (en onderverstaan het antwoord) : bestaat objectiviteit wel?
Gedegen analyse van de feiten, heel mooi,
Maar hoe vaak staat de conclusie al niet vast voor ze aan de analyse beginnen?
(je weet het, ik bewonder Mia Doornaert in DS, - een oase in de huidige journalistioeke woestijn – maar ook naar haar conclusies moet ik nooit raden….)

En dan de ultieme vraag…

wat dan met deze OPUS1932 ?

Ik heb een iets (nog) oudere broer die mij door en door kent en die zegt mij:
“Ik moet maar de eerste regel van een BLOG van u lezen, en ik weet al wat er op de laatste lijn zal staan” (einde citaat).

????

Het Goede nieuws is hier: dat ik dus wel min of meer consistent zal denken,

Het minder goede nieuws is dan weer dat ik beter niets nog op papier of op mijn scherm zet, zo voorspelbaar, zo doorzichtig, zo irrelevant? 

En zo eindigt elk van mijn schrijfsels, en dat zal mijn boer ook alweer voorzien, met een nieuw vraagteken.


Moeder, waarom schrijf ik dan nog?
Waarom zou iemand mij nog willen lezen ?
En à la limite: Waarom denk ik überhaupt nog na?

’t Is een miserie, gelukkig schijnt de zon en kan ik gaan fietsen….

17-06-2013, 17:15 Geschreven door torfsherman  

Beste Sir Francis,

Ik vertelde gisteren aan mijn Blogbezoekers over jouw opmerkelijk onderzoek naar de efficiëntie van het bidden en ik beloofde dat ik jou van antwoord zou dienen. Wat ik met dit briefje dan ook doe.

Eerst in ’t kort wat bijpraten over wat er sinds jouw overlijden in 1911 zoal gebeurd is. Ik ben 21 jaar na uw overlijden geboren, dat is zowat het voornaamste. Verder twee wereldoorlogen, ze vlogen naar de maan en, tenminste in West Europa, zijn de kerken leeggelopen en zitten de laatste pastoors in het bejaardenhuis.

Dus uw fameus onderzoek is voor een stuk voorbijgestreefd, uw nonkel Charles daarentegen, dat is nu de grote man. Maar toch… ik wou het er met u nog eens over hebben: hoe zit dat nu met het bidden? Kunnen de mensen zonder? En overleefde de spiritualiteit de leegloop van die kerken?

Ik moet het kort houden op mijn blog, zeggen mijn bezoekers, dus ik resumeer:

1. Uiteraard is het primitieve smeekgebed (God, laat mij de lotto winnen) vandaag meer dan ooit pure nonsens. De mama van de student die bidt voor een goede examenuitslag zou beter haar zoonlief aanporren wat harder te blokken. En met een kanker ga je ook beter naar de oncoloog dan naar de heilige Rita. 
2. Toegegeven, het pure feit van het ‘kunnen bidden’ kan een placebo-effect hebben. Gewonnen zelfvertrouwen, dat kan nooit kwaad. Maar dat volstaat natuurlijk niet, want dan komt bidden op gelijke voet met eender welk fetisjisme. Een konijnenpoot in uw sacoche kan hetzelfde effect hebben.
3. Dan is er een ander soort van bidden dat in mijn ogen wel zijn plaats behoudt in deze heftige maatschappij. Het bidden dat ik ken vanuit mijn jeugd, uitgedrukt in nu volledig uit de mode geraakte begrippen zoals: de goddelijke voorzienigheid. Uitgedrukt in ouderwetse gezegden zoals: wat God bewaart is wel bewaard. Of de overtuiging dat, wat er ook gebeurt, mijn naam in de palm van Zijn Hand staat geschreven. Dat is geen geloof, dat is vertrouwen dat geen bewijs of zekerheid vraagt.  Gewoon betrouwen in het leven. Het komt wel goed, want Hij is er.
4. En dan wellicht de hamvraag voor jou: als de kerken en de seminaries leegliepen, hoe zit het dan na honderd jaar met de religiositeit onder de mensen, of beter gezegd: hoe zit het met de spiritualiteit ? Hebben mensen nog ‘iets’ met wat boven het direct tastbare hier en nu uitstijgt? In uw tijd was dat het “bovennatuurlijke”.
   En ja, na The Origin of Species van uw nonkel Charles, was het niet zo evident om de schepping en het aards paradijs overeind te houden.
   Wel laat mij het zo zeggen: kwantitatief is die vorm van religiositeit lang niet meer wat het ooit geweest is, maar ik ben overtuigd dat de spiritualiteit die overleeft oneindig dieper en authentieker is dan in uw tijd.
   Ik zou zeggen: het stevige atheïsme heeft goed werk verricht en veel rommel uit het religieuze huishouden naar het containerpark gevoerd. En dat was maar goed ook, want zo kwam er vrijheid, ruimte, licht, lucht voor een nieuwe, niet dogmatische spiritualiteit. Het primitieve sinterklaas geloof dat plaats maakte voor authentiek spiritueel denken. En dat is het goede nieuws.

Maar als je nu echt iets meer wilt weten over die nieuwe spiritualiteit, dan nodig ik u uit het onderaan toegevoegde attachment (088 Terminus Atheïsme) te lezen, waarin ik verslag doe van een uitzending van Het Braambos van 9 juni, waarin Louis Dupré, een oude erudiete hedendaagse denker, ons meeneemt op zijn parcours naar die nieuwe spiritualiteit.

Lees het maar eens als je tijd hebt, en geef het ook eens door aan nonkel Charles.

Met voorname hoogachting,

Opus 1932

Bijlagen:
088 Terminus Atheïsme.doc (104.5 KB)   

Sir Francis Galton (1822 - 1911) was een neefje van Charles Darwin.
Wat moet je doen in zo'n familie om er nog uit te springen?

En dat was toch wat Sir Francis deed.

Francis Galton kwam als eerste op het idee om op wetenschappelijke manier de effectiviteit van het bidden te onderzoeken.  Want moest die effectiviteit echt blijken, ja, dan verandert 'geloven' in 'zeker weten'.

  
                  


Hij nam als sprekend voorbeeld het gegeven dat in Groot Brittanië in alle kerken gebeden wordt voor het behoud van een goede gezondheid van de Britse koninklijke familie en van de aartsbisschop van de Anglikaanse kerk.

Gewoon kwantitatief gezien kreeg niemand in Groot Brittanië zoveel krediet op zijn gebedsspaarboekje.

Dus als het werkt (dat vele bidden) dan moet de koning en die aartsbisschop meetbaar gezonder zijn  en langer leven.

QUOD NON...  wat dus NIET het geval bleek.

Dubbele conclusie van Sir Francis:

1. bidden helpt duidelijk niet,  dus stop daarmee

2. maar de geneeskunde helpt ook niet voor die hooggeplaatsten, hoewel zij de allerbest mogelijke zorgen krijgen, en ook niet langer leven. Ook verloren moeite dus.

De vraag die wij nog graag aan Sir Francis hadden gesteld :
Wat helpt dan wèl om langer te leven?

Het antwoord is bekend en onbetwist: zolang mogelijk blijven ademen.....


(in een volgende blog probeer ik op Sir Francis te antwoorden...)

13-06-2013, 11:08 Geschreven door torfsherman  

11-06-2013, 16:41 Geschreven door torfsherman  

Sommigen zeggen mij dat mijn blogs korter, beknopter moeten.
Mensen hebben niet zoveel leesgeduld.

Ik wil hen geloven en ik kan het proberen.

Zonet een citaat opgepikt dat ik, liefst zonder eigen commentaar, aan u doorgeef:

Van Edmund Burke, de vader het het conservatisme, deze bezwering:

  Edmond Burke (1727 - 1797)


   "Alles wat nodig is om het kwaad te laten zegevieren,
     is dat de fatsoenlijke mensen niets doen."


Wat zou ik daaraan toevoegen?

10-06-2013, 17:42 Geschreven door torfsherman  

Rode Duivels-pollen in de lucht

Een allergie blijft toch iets raars.

Pollen in de lucht is er zo een. Er zijn mensen die er niets van weten maar andere die er doodziek van worden. Dat gaat dan van hoofdpijn over misselijkheid tot braken. Heel terecht dus dat Frank Deboosere er in zijn weerbericht voor waarschuwt als het weer zover is: selectief gevaarlijk stuifmeel in de lucht.

U gelooft mij misschien niet maar ik heb daar ook last van. Ik kan er absoluut niet tegen, ik ben er beschaamd voor omdat ik blijkbaar de enige ben met deze allergie, ik probeer mezelf zoveel mogelijk te beschermen tegen deze pollen, maar soms, ja soms breekt het me in alle hevigheid op. IK bedoel mijn allergie tegen al dat opgewonden Rode Duivels gezeik in de media. We moesten nu en bloc achter onze jongens staan tot ze in Brazilië zijn.

Ik was de dag voor de match uitgeweken naar Friesland omdat daar de kans klein is dat ik per vergissing op de rechtstreekse uitzending van die match tegen Servië zou botsen, en dat lukte zowaar: op onze kamer een TV-toestel met 38 Hollandse zenders, 9 Duitse maar geen Belgische. Dus probleem opgelost, minstens voorkomen. Dacht ik.

Zondagavond, terug thuis op het TV-1 nieuws was het toch weer van dat: sfeerbeelden van de trance (men sprak net niet van chock) die zich over geheel België had uitgebreid na de ‘historische’ zege van de Rode Duivels tegen wereldkampioen Servië. Mensen met geschilderde gezichten, de koning met een Rode Duivels sjaal en zowaar ook aartsbisschop Leonard die in de basiliek van Koekelberg een plechtig Te Deum zong, in aanwezigheid van de gestelde lichamen.

Zo pas moest ik naar de apotheker in het centrum van Kessel en daar zag ik zowaar aan een serieus burgerhuis een lakengrote Vlaamse Leeuw over het balkon hangen.

Ik lig nu te bed met warme compressen en een zware calmant. De apotheker, zelf een vurig Rode Duivels supporter,raadde me aan de eerste veertien dagen het Belgisch TV-nieuws te mijden, want “dat kon nog wel even aanhouden”, dacht hij.

En als ik dan toch in slaap geraak droom ik dat ik vanochtend in een doorsnee krantenwinkel  sta en in één oogopslag al die vette titels in die vettige Vlaamse kranten over me heen krijg. Een lettertype dat normaal voorbehouden wordt voor als de derde wereldoorlog uitbreekt of  de kerncentrale van Doel ontploft.

Maar het gaat nu, alleen realiseer ik dat hier nooit nog van af zal geraken.

  Srebrenica gewroken: 2 - 1.

Anders, deze match, tegen Servië had een pijnstiller kunnen zijn. Als ik eraan denk wat een rabiaat soort nationalisten dààr rondwaren. Erger kon niet, dacht ik altijd, maar in België deden we dit weekend toch een serieuze poging. Om ter nationaliststststst… ook die match is dus gewonnen.

10-06-2013, 12:39 Geschreven door torfsherman  

Tactloze boeren, dat zijn het.

Zeg nu zelf:  8 juni 2013,
eerste dag dit jaar dat de zon voluit meedeed om er een heerlijke fietstocht van te maken.

En dat deden we dit weekend dan ook, met duizenden gelijkgestemden.

Vinden die boeren er niets beter op
dat uitgerekend de dag voordien, hun eerste hectaren jonge maïsplantjes in de grond te steken.

            


Maïs, wordt dat nu geplant, of gezaaid, of groeit dat aan de bomen, ik weet het niet,
(generaties voor mij geen landbouwer in mijn voorgeslacht, alleen maar schoenmakers)
maar wat ik héél zeker weet is dat maïs het najaar vooraankondigt.

Maïs, dat wordt in november geoogst (weet ik ook van het fietsen, dan verdwijnen die hoge beschermende hagen)
Maïs kondigt onverbiddeljk de afloop van de zomer aan....
En wij zijn er vandaag pas aan begonnen.

Zeg dat ik het gezegd heb:
tactloze, gevoelloze boeren, dat zijn het.
Kon dat nu echt geen veertien dagen wachten?

Als ik nu nog eens in Nieuwpoort op de dijk Piet Vantemsche tegen kom, dan ga ik het hem toch eens goed zeggen... 

09-06-2013, 16:26 Geschreven door torfsherman  

(van onze wetenschappelijk medewerker uit Knokke Duinbergen)

Als we dachten dat we alle implicaties van het Darwiniaans evolutionair principe (survival of the fittest) in kaart hadden,
dit nieuw inzicht:

Het is bekend dat een kudde schapen zich nooit sneller kan verplaatsen  dan aan het tempo van het traagste schaap.
Als een kudde wordt opgejaagd zijn het altijd de traagste een de zwakste schapen die eerst worden aangevallen.
De natuurlijke selectie zorgt er dus voor dat dat de zwakste en de traagste schapen binnen de kudde worden uitgeschakeld.
Een zegen voor de kudde.

 altijd maar sneller...


Denken we nu even door: toegepast op de menselijke hersenen.
Ook daar stellen we vast dat onze hersenen niet sneller kunnen werken dan onze traagste neuronen (hersencellen).

    altijd maar slimmer....

Bekend is ook dat alcoholgebruik hersencellen vernietigt.
Even vanzelfsprekend is het dat ook hier de zwakste cellen eerst worden vernietigd.
Daaruit volgt logischerwijze dat tengevolge van alcoholgebruik de traagste en de zwakste hersencellen eerst worden vernietigd;
Ook hier dus een zegen voor het brein...

Dat door alcoholgebruik de gemiddelde prestatie van het brein met sprongen verbetert.

Wat empirisch aangetoond wordt
aangezien wij, na enig alcoholgebruik, ons steeds een beetje slimmer en alerter voelen.



Waarom zou Darwin, voor een keer dat wij er direct voordeel van halen, uitzondering maken?


 

09-06-2013, 00:00 Geschreven door torfsherman  

Why Nations Fail

Het is de titel van een vuistdik boek van Daron Acemoglu (MIT) en James Robinson (Harvard) waarvan gezegd wordt dat het verplichte literatuur zou moeten zijn voor politici en economen waar ook ter wereld. Een handleiding. 

Het is ook nogal wat, een boek dat in zijn titel al die vraag stelt: hoe komt het toch dat er in de wereld naties zijn die totaal falen, die zelfs geen naties meer zijn, waar mensen leven als losse korrels zand overgelaten aan alle onberekenbare krachten van de natuur, en dat er daartegenover zo succesvolle naties zijn.

      


Welke zijn de mechanismen die dat uitmaken? En niet oninteressant, bestaan er manieren om zo’n totaal falende staat om te keren?

Ik heb het boek in één ruk uitgelezen. De auteurs hebben een zeer duidelijke opvatting die ze  over 500 bladzijden telkens en telkens weer herhalen, toegepast en getoetst aan landen uit alle werelddelen of cruciale periodes uit de geschiedenis.

1688 is voor de auteurs de kerndatum in de moderne geschiedenis waarbij ze verwijzen naar het complete succes van de Engelse Glorious Revolution, waarbij een brede krachtige coalitie van uiteenlopend pluimage: kooplieden, industriëlen, burgers, meewillende leden van de adel en de aristocratie de absoluut heersende Stuarts op de knieën kregen en dwongen rekening te houden met een sterk parlement.

Het is dat gebeuren dat voor de auteurs, ook vandaag nog, beslissend is bij het opzetten van een geslaagde natie. Het moet en kan alleen maar komen vanuit een gezond breed middenveld. De monarchen of de heersende elites geven het nooit cadeau.

ALLES staat of valt met de passende instituties die zo’n samenleving nodig heeft en die meestal moet bevochten worden op een graaierige, niet afgevende elite. 

Deze instituties zullen: 1. inclusief (iedereen is betrokken), 2. pluralistisch 3. open en vrij zijn, met toch een sterke centrale overheid en een rücksichtlos respect voor de rechtstaat.

Ik weet het, zo klinkt het allemaal nogal drammerig, maar in het boek wordt het zodanig geïllustreerd aan de hand van zeer reële successen en falen. Dit boek is een must voor eenieder die een beetje de wereld voorbij Di Rupo en De Wever wilt begrijpen.

Ik maakte na lectuur een meer uitgebreide samenvatting die je, desgewenst, kunt raadplegen in het hierbij aangehechte bestand: Why Nations Fail.   

Bijlagen:
087 Why nations fail.doc (34.5 KB)   

Kiezen met volle voorkennis van zaken

Daarover gaat nu die heftige discussie binnen de Vlaamse regering.

Zelfs ruzie maken, blijkt nu, doen we ook beter als we het zelf doen.


  oh oh ik heb zorgen...

Dus de zoveelste hervorming van het secundair, dat ligt weer op de snijtafel.

Uitgangspunt deze keer is in ieder geval nobel:

Het mag niet langer vanzelfsprekend zijn dat (sorry voor de triviale vereenvoudiging) de stomme zoon van de notaris Latijn doet en de slimme dochter van kapster steevast in “den handel” belandt.

Dus één brede eerste graad, voor iedereen hetzelfde aanbod, zodat niemand nog ongeïnformeerd in een bepaalde richting belandt. De toekomstige astrofysicus moet ook eerst een jaartje de charme van het plankjes zagen ervaren, en de lasser zal even de heerlijkheid van rosa, rosa, rosae proeven. Voor mij niet gelaten.

Maar waarom het hoger onderwijs dan ook geen beurt geven? Weten al die jongens en meisjes die een keuze maken voor een bepaalde richting in het hoger onderwijs wel wat die andere richtingen te bieden hebben? En kennen zij alle implicaties?

In hartje Lier ligt de parking van de dokters van het regionaal ziekenhuis op 200 meter afstand van de parking van de leraars van het college en het lyceum. Op die eerste parking zag ik onlangs een glimmende Maserati en even verder, tussen alle formaten BMW, een heuse Aston Martin. Op die andere parking was het een groot Hyundai, Kia en Skoda gedoe.

 ... een component bij de beslissing van studiekeuze?
 

En dan draai ik mijn scoop 25 jaar terug in de tijd. En ik zie twee slimme jongetjes, toevallig de eerste en de tweede van de klas, samen aan het eind van hun middelbaar. “Ik ga geneeskunde doen” zegt de ene, “goh” zegt de andere “mij zegt geschiedenis wel iets”.  En zo geschiedde. Bij die eenvoudige beslissing maakten ze wel meteen een keus van automerk zoveel jaar nadien. Dat kon ook beter….

Waarom ook hier niet zo’n brede eerste graad?

04-06-2013, 12:58 Geschreven door torfsherman  

... of ongewenste intimiteiten.

Je zou het in dat orthodoxe land niet verwachten, maar nu blijkt dat ook (zelfs) in Israel de ongewenste intimiteiten een probleem zijn geworden.   
En waarom niet? Het zal wel van alle tijden en plaatsen zijn zeker? 

  en ja, wie is er hier nu begonnen?

Maar toch, naar het nu schijnt loopt het in Israel de spuigaten uit (beetje foute beeldspraak, maar kom).

Geen categorie hoogwaardigheidsbekleders in dat land die achterblijft in de schandalenreeks. Politici (overal en altijd op de eerste rij in deze discipline), ministers, professoren, hoge militairen (hoewel de lagere militaire niet onderdoen in dat gemengde Israëlische leger), en godbetert ook de opperrabijn kon zijn pollekes even niet thuis laten waar ze normaal thuis horen, op de Thora.

Het wordt intussen een hype onder Israëlische vrouwen om ambetant doende vetzakjes aan te klagen en desnoods zelf in hun hemdje te zetten.

Maar er kom weerwerk van de "vlugge handjes". De situatie zou geëscaleerd zijn, zeggen die, zij zijn nu slachtoffers geworden.

En ze hebben een punt in hun argumentatie.
Volgens parlementslid Zeév van de religieuze Shaspartij moeten vrouwen zich leren gedragen. En wat door de ene vrouw als ongewenste intimiteit wordt gezien, vindt een andere vrouw juist een compliment. Kunt daar maar aan uit.

03-06-2013, 16:48 Geschreven door torfsherman  

Betweters.

Een heel ergerlijke soort van medemensen.
Zij die alles direct en onomstootbaar weten.
En het mij dan ook als zodanig laten weten.

Mijn vraag: wordt aan die hinderlijke kwaal die het betweterschap is, verholpen door het simuleren van een nietsweterschap?
Den onnozele uithangen?

03-06-2013, 15:40 Geschreven door torfsherman  

Laat het ons daar eens over hebben: verandering.

Jawel, het is gebeurd: ik heb mijn abonnement op De Groene Amsterdammer opgezegd.

Elke trouwe bezoeker van OPUS1932 zal toch wel weten dat ik 80% van mijn mostaard uit dat door en door Amsterdamse weekblad haal. (ik heb het er telkens wel bij vermeld, zo eerlijk ben ik nog).

  exit...

En nu is dat over. Geen vrijdagochtend meer dat ik de facteur opwacht om te zien of hij mijn Groene bijheeft. Het is even wennen maar toch een goede, minste consequente beslissing.

Ik ben overigens niet aan mijn proefstuk met dit soort ontrouw in een grote liefde.

Eerder schreef ik een persoonlijke brief aan mijn oud-collegevriend Mark Grammens toen ik mijn abonnement op zijn Journaal opzegde. Zo nam ik ooit, zonder brief,  afscheid van De Morgen, NRC, Vrij Nederland, TGL (Tijdschrift voor Geestelijk leven) en nog zo’n paar oude lieven.

Altijd dezelfde redenering: ik merk plots dat ik zo verhangen geraakt ben aan dat lief dat ik riskeer er helemaal in op te gaan en te veranderen in een wandelende Morgen, Groene of Journaal-ist. Dus, ne kus en ne pol, en weg ben ik.

En waar dan naartoe? Je kunt met dat ongezegende klimaat van ons toch niet onder de blote hemel slapen?

Deze week had Humo, toevallig of niet, twee belangrijke interviews met de “gebroeders’ Torfs: Rik en Wouter. Men had er mijn aandacht op getrokken. Dus “den” Humo gekocht - ja, zo begint het altijd, samen ergens “een koffieke” gaan drinken – en jawel dat viel best mee. Na een paar jaren te hebben rondgehangen binnen de Amsterdamse grachtengordel leek het op een Ulysseaans thuiskomen. En dat voelt even goed aan.


   thuis komen....                              

Natuurlijk moet je in die Vlaamse pers niet alles gaan lezen. De zoveelste De Wever  ja/nee, laat dat maar liggen, of  die bezoekjes achter de schermen van de Boer die een vrouw zocht of de jammerlijk falende Yanina Wickmeyer of de die jongens van Ten Oorlog. Laat maar zitten, het is zo goed als ik het gehad heb.

Thuiskomen, daar gaat het nu om.

En in de Humo van deze week was ik even weer helemaal thuis toen ik in het interview met Torfs I , dat is die van Leuven, het woord :Koekendozenromantiek las. Wat mij trof in dat artikel, en ook dat met Torfs II, dat de vraagstelling vaak even stimulerend is als het antwoord. Dat is dus een gelijk gevecht, geen kwijlerige bewondering.

Dus, je bent verwittigd, nu weer even de HUMO-tijd in.

Niet een beetje gênant, die graad van nieuwsgezindheid? Zoveel veranderlijkheid?

Vraag het eens aan die Torfs van Leuven hoe dat voelt. Ge moet ervoor zijn….

31-05-2013, 09:09 Geschreven door torfsherman  

Een onderwerp dat de laatste tijd behoorlijk aan de orde is.

Een onderwerp waarbij wij ons intuïtief niet zo op ons gemak voelen.
Die armoede zelf, de inkomensongelijkheid, en al wat dat meebrengt…
op donkere continenten ver van ons bed, maar ook in onze achtertuin schrijnend aanwezig.

Ongemakkelijk, zeg dat wel.

De oplossing?  (als die er al is)

Deze week nog hoorde ik van Jos Geysels, die idealistische Agalever, de suggestie dat we via een aanpassing van de regels op het kindergeld heel direct zouden kunnen ingrijpen. Want wat blijkt? Dat het aantal mensen onder de armoedegrens in Vlaanderen lichtjes afneemt, maar dat het aantal kinderen in gezinnen beneden die grens fors toeneemt.
Kinderen in armoede, het wordt nog mooier….

Tiens.
Minder armoede maar meer kinderen in armoede. Dus, die arme mensen kopen meer (misschien teveel?) kinderen? Zou het kunnen dat mensen kinderen kopen voor dat kindergeld? Als  we dat dus fors verhogen… ja, geven we dan het juiste signaal?

Foei,
onfatsoenlijke opmerking. Onfatsoenlijke vraag zelfs.
Vroeger, voor de algemene afschaffing ervan, noemden we zoiets een taboe: iets wat niet mocht gezegd, zelfs niet gedacht mocht worden.

Laten we nu even die armoede(val) over aan Jos Geysels en zijn sympathieke medestanders

Ik stel me nu, per extensie, de vraag: hoe onethisch kan een gedacht zijn?
Hoe wansmakelijk kunnen soms, op eerste gezicht terechte vragen zijn?
Zijn er dan toch onderwerpen die geen nuance dulden?
En is er dan geen verschil tussen een ? en een ! aan het eind van de zin?

Ik kan zelfs de vraag nog aanscherpen…
bestaat er zoiets als “schuldige armoede”?
is De Krekel en de Mier echt niet meer dan een fabeltje van Lafontaine?
en welk verwijt moet ik mezelf en mijn omgeving maken als wij niet onder de armoede grens zitten?

Ambetante vragen.
En alweer, OPUS1932 weet het antwoord niet.

Dus als u deze Blog bezoekt voor antwoorden… zoek dan elders uw heil,
hier krijg je er niets dan vragen bij.

29-05-2013, 14:57 Geschreven door torfsherman  

Gisteren met een groepje op bedrijfsbezoek geweest bij Electrabel Doel.
Natuurlijk, doe niet zo verrast...
een niet eens zo onsympathieke poging om het imago van de kernenergiewinnig wat op te poetsen.




Indrukwekkend gebeuren daar op die Scheldeoever met die twee grote schouwen,
indrukwekkend verhaal ook van een nog minder onsympathieke juffrouw.
Op alle vragen  een rustig antwoord (ook over die scheurtjes...)

"En hoe zit dat hier met de tewerkstelling?"
"Wij vragen hier permanent volk bij" is het prompte antwoord.
"En welk soort volk zoekt u dan zo permanent"
"Wij vragen alles: fysisci, scheikundigen, ingenieurs, bouwkundigen, architecten, biologen, maar ook bouwvakkers, schrijnwerkers, noem maar op. En ook alle soorten onderhoudspersoneel dat wij zelf, op eigen kosten opleiden", klinkt het onweerstaanbaar.

Ik zwijg maar één vraag brandt nu op mijn lippen, maar ik durf niet...

"Heeft u hier ook een filosoof of een socioloog in dienst...?"

Ik weet zo het antwoord van die juffrouw,
"Laten we mekaar goed begrijpen mijnheer,  wij maken hier elektriciteit, geen problemen".

Ook waar.

29-05-2013, 12:23 Geschreven door torfsherman  

Mijn vorige blog doet mij denken aan volgend verhaaltje...

(mijn bron de Groene Amsterdammer 09-05-2013 Mischa de Vreede)

In de bespreking van het boek Far from the Tree: A Dozen Kinds of Love van Andrew Salomon, vind ik deze prachtige metafoor.

De auteur doet in dat boek relaas van zijn talloze gesprekken met ouders van ‘afwijkende’ kinderen. Het gaat over Down Syndrome, dwergen, dyslexie, doofheid, schizofrenie, tot en met wonderkinderen en heel verrassend ook homoseksuele kinderen. Salomon, zelf gay, laat ons kennis maken met de vele manieren waarop ouders met hun situatie omgaan.

Salomon citeert het in de VS sinds 1987 doorvertelde fabeltje, duizenden malen gegoogled en geciteerd, Welcome to Holland. Het verhaaltje wordt aangehaald in verband met ouders van kinderen met een aangeboren afwijking.

Komt erop neer dat wie een kind gaat krijgen zich als het ware voorbereidt op een vakantie in het buitenland. Italië bijvoorbeeld. Men leeft er naartoe, koopt reis- en taalgidsen en verheugt zich op het Colosseum, Michelangelo en de gondels van Venetië. Na maanden is het zover, het vliegtuig landt en...  Welcome to Holland zegt de stewardess. Wat nu? Wat hadden toch een ticket voor Italië? Jammer, maar helaas. Maar zo erg is het nu ook weer niet. Holland is niet vies of armoedig, het is gewoon een ander land. Minder opwindend dan Italië, maar toch ook wel mooi. Ze hebben er windmolens, tulpen en zelfs Rembrandts !

Bent u mee?

Ouders in verwachting, die negen maand op weg waren naar Italië, en die bij de landing plots op Schiphol staan.  Maar… Welcome to Holland,  mits een knopje om, kan dit een heerlijke kennismaking worden van dat andere land…  Onvoorzien, onvermoed, open voor de open geest.

Gewoon aannemen dat ook in Holland er heel wat te beleven valt.

Alleen… voor sommige ouders is het geen welcome te Holland,  maar een welcome to Beirut…  Dat heb je met metaforen die kunnen in verschillende richtingen werken.

****************

In onze jonge tijd zegden wij dat in het Frans:

Quand on n’ pas ce que l’on aime, il faut aimer ce que l’on a.

Maar dat was dan in een andere context : als je het ene lief niet kon krijgen deed je er best aan die andere die je wel kon krijgen, dan maar goed te vinden.

Om maar duidelijk te maken dat Welcome to Holland niet specifiek van toepassing is op ouders van kinderen met een beperking maar op eenieder die met de hoogste verwachtingen, iets anders op zijn bord krijgt.
Een stevig brok LEVENSKUNST.

26-05-2013, 20:23 Geschreven door torfsherman  

Nieuw leven

om reden van privacy is dit niet het echte Marieke..

Door gelukkige omstandigheden mag ik in mijn naaste omgeving nog een keer het ontluiken van nieuw menselijk leven gadeslaan.

Laat ons haar Marieke noemen, geboren op kerstdag, nu dus bijna vijf maand oud.

Prachtige baby, normaler kan haast niet. Bron van overvloedig geluk voor heel haar omgeving.
 

Toen wij Marieke op haar geboortedag gingen bewonderen, had ik in mijn binnenste toch echt te doen met dat klein prutske leven. Weet Marieke wel waar zij aan begonnen is?

HET LEVEN. Een leven in die 21^ste eeuw die mijn eeuw op alle gebied nog zal overtroeven?

Na negen maand de illusie te hebben gekoesterd in die warme buikholte, dat dat het leven was, dat was daar best te harden, maar dan op die bewuste kerstdag bleek dat haar eerste grote misrekening: het echte leven was iets totaal anders. Losgeknipt uit die buik. Van een verrassing gesproken.

En toen begon haar grote avontuur.

Gewapend met enkel maar een dosis gezond genetisch materiaal, maar verder niets. Geen voorkennis, geen lexicon, geen bijsluiter (en Tiens kon ze nog niet lezen).

En vanaf dan kan ik me enkel maar het verloop van het verhaal verbeelden.

Marieke kon voelen, dat zeker, en wellicht ook denken. Maar hoe moet je denken zonder taal? Niets dus voorgegeven als kennis. Alles is vreemd. Zo trok Marieke die eerste vijf maand in.

Jawel, en nu na vijf maand heeft zij al een gigantisch traject afgelegd. Ervaringen waren er en masse: licht, donker, kou, warm, honger, geluidjes, lekker, vies, bekende en onbekende beelden, vertrouwde en bangelijke geluidjes, en alsmaar beelden en weer beelden, zonder dat zij daar één woord of een betekenis kon opplakken, het zit allemaal woordeloos in haar repertorium.

Ik denk dan: zo’n kindje draait zuiver op zijn gevoelens en kan alleen proberen die stroom van gevoelens te ordenen. ‘Ja, dat is een gezicht dat ik héél goed ken en waar ik mij zo goed bij voel. Dat moet dus mijn mama zijn…’, maar nee, Marieke kent zomin het woord mama als het begrip gezicht. ‘En nu lig ik in de holte van een sterke schouder waar ik me al even lekker voel, dat is mijn sterke papa.’. maar alweer wat is sterk, wat is papa, wat is goed voelen?

Natuurlijk dat Marieke al haar kleine mogelijkheden moet inzetten. Ik vermoed dat daarbij haar reukorgaan een beslissende rol speelt om vertrouwd en onbetrouwbaar te scheiden. Hoe anders sloot zij vrede met Helena, die grote vervaarlijke Mechelse scheper in haar omgeving? Een hondensnuit, in godsnaam, waar plaats je dat tussen al die andere gegevens? 

En zo moet dat kindje zich in een vreemde, soms lieve, soms angstaanjagende wereld “in vechten”. Zonder taal, zonder uitleg, zonder begrijpen. Puur op natuurlijke intuïtie.
 

En zo verschijnt dan het wonder van het leven: Marieke, een en al potentie, mogelijkheden, belofte. En HOOP.

En dan zeg ik heel zachtjes, in woorden die zij nog niet verstaat: lieve schat, maak er in uw eeuw het beste van. Wees gelukkig met dat ongevraagd cadeau dat de grote mensen “leven” noemen.

23-05-2013, 11:43 Geschreven door torfsherman  

De alfa-aap

Dat is binnen een apenkolonie de vanzelfsprekende gezag- en machtdrager.
De Opper-Aap.
En zo is, en mag en kan er maar één zijn. Dat is natuurlijk gezag.
Apen zijn dus aangeboren monotheïsten.
Blijkt evolutionair nog altijd het best werkende format van gezagsverdeling.

Geen zinnig mens die vandaag nog twijfelt aan onze afstamming van deze bijzondere zoogdiersoort. Aan alles te merken, zeggen de wetenschappers, en dit in de twee richtingen: niets aapachtig is ons vreemd en niets menselijks is de aap vreemd  (lees dus Frans de Waal)

kijk maar.....

Alleen… altijd die ene uitzondering.

Integendeel, alle macht is vandaag per definitie verdacht en te bestrijden.
Défense de défendre. Beppo Grillo. De overheid als de gemeenschappelijke vijand.
Klein voorbeeld: knipperend met de lichten van je wagen een tegenligger verwittigen van een verder opgestelde snelheidscontrole aanzien wij als  bijzonder civiek gedrag.

De moderne democratie.
In het beste geval kennen wij, bij meerderheid van stemmen en voor een zeer beperkte periode, macht toe aan een gekozene. Maar die zal zich gedragen zoals wij kiezers hem programmeerden.

Antropologisch totaal fout dus.
Elke groep heeft nood aan, kan niet zonder een “alfa-figuur”.

In de apenkolonie is dat de onbetwistbare alfa-aap,
de kleuters in hun klasjes hebben nood aan de alfa-juf,
en de scheidsrechter op het voetbalveld, nog zo’n alfafiguur.

Alleen….

Toch blij dat ik in deze tijd leef nadat millennia lang de wereld in handen was van niets en niemand ontziende alfa-koningen, keizers, pausen, prelaten, baronnen, schoolmeesters, führers, autoriteiten…
Dan nog liever de janboel van vandaag…

   meende dat nu echt?

21-05-2013, 18:45 Geschreven door torfsherman