(eerst het vorige stukje lezen, anders is deze inlas betekeningslooos)

De ietwat aandachtige bezoeker merkt zo dat al deze stukje op mijn blog in een (veel te) grote haast geschreven zijn. Dat merk je o.m. aan de tikfouten, maar evenzeer aan de inhoud.

Ik weet dat ik te snel schrijf, en daarom heb ik de gewoonte aangenomen, elk ingelast stukje op deze blog  enkele uurtjes nadien nog eens te herlezen. Ik neem wat afstand. Ik kan dan nog altijd zo’n stukje wissen of aanpassen als blijkt dat ik iets (of veel) te kort door de bocht ging.

En zo heb ik ook het vorig stukje “Probleemgedrag” met enige tussenpauze herlezen en ik ben er eerlijk gezegd niet zo gelukkig mee. Ik kan het met een klik verwijderen maar dat doe ik niet.  Ik wil ook leren van mijn missers.

Dus distantieer ik me van “Probleemgedrag”. Om meer dan één reden.

1 Ik lees het nu zelf als een hoogstandje van hooghartigheid. Sorry voor dat ouderwets woord, maar dat is: Hooghartig. Wie denk ik wel dat ik ben om me in die mate elitair op te stellen. Moest ik het van  een ander lezen, ik was tot op mijn voetzolen gechoqueerd. Dat doe je toch niet, iemands anders speelgoed beschadigen. Want speelgoed is het , et alors….?

2.  En dat het allemaal zo licht weegt, zo opgeklopt, zo efemeer (tiens, mijn spellingcontrole neemt dat woordje aan), dus ga ik er van uit dat er ook zaken zijn die niet efemeer , niet opgeklopt zijn?  Noem ze maar eens op. 1. ….. ? Jawel, De ondraaglijke lichtheid van het bestaan.

3. En dan die schijnheilige metafoor van die spookrijder, dat is zuiver indekking tegen elke mogelijke riposte. Dat ruikt naar lafheid, ik dek hiermee bij voorbaat mijn mogelijke terugtocht in.

4. En dan ten gronde: Servië België: 0-3. Nee, de wereld vergaat niet, maar met de figuur van Marc Wilmots –een aantrekkelijke verschijning - verschijnt hier iemand die aan een jarenlange neergang (van het Belgisch nationale  voetbal) een kering wilt geven. En geeft. Een potje defaitisme is natuurlijk  eenvoudiger.  Mensen die een tij willen keren en ook keren. Faut  le faire.  Respect, al is het in het bonen knopen.

  het Statler en Waldorf syndroom

5. En dan het ergste: die is typisch taal van iemand die het leven achter zich heeft, nauwelijks in de toekomst wilt kijken en uitsluitend vanaf de zijlijn commentaar geeft waar niemand naar vroeg.  In Muppetstermen: het Statler en Waldorf syndroom. Daarmee kan je eens hartelijk lachen maar voor de rest neem je die niet serieus.

Dus, ik delete het stukje Probleemgedrag niet, ik gebruik het als opstapje voor een stukje zelfkritiek.

Misschien moet ik ook dit stukje over een paar uur nog eens herlezen…. 
God weet delete ik niet het hele zootje?

13-10-2012, 14:49 Geschreven door torfsherman  

Jaren geleden hadden we nog de gewetensvolle priester... saluut
en nu verdwijnt ook nog die beroeps zielepeuteraar uit beeld.
Tot wie moet ik mij nog richten?

Ik denk dat ik terug ga bidden.
Zoals zuster Céline uit De Jacht.

ps. het positieve nieuws is wel dat er vooruitgang is. Tot voor kort was ik zelfs dolblij met een nederlaag van de Rode Duivels.
      Nu is het alleen een verschroeiende leegte.

13-10-2012, 11:35 Geschreven door torfsherman  

(echt zin om nog eens een stukje te pikken uitmijn livre de chevet De Dikke Ik.
en dat stop ik daar voor een jaar mee, je kunt niet overleven van het pikken)

Het stukje heet  REDDING

   Gered !

Op een koude dag in januari kantelde door de gladheid een veewagen met koeien.

Er kwamen zeventien koeien in de sloot terecht. Twee van hen overleefden de vriesdoop niet.
De overige koeien waren er heel ernstig aan toe, bang, helemaal onder de modder, en door en door nat. Ze werden gered.

Stram en met hangende ogen liepen ze gehoorzaam naar een andere veewagen, die hen naar het slachthuis bracht.

Olli Bos

(kan die Olli een tableautje maken...  met 86 woorden.)

12-10-2012, 10:29 Geschreven door torfsherman  

Annemie is weer goed bezig

Inderdaad, Annemie Struyf is op VIER terug bezig met een reeks “In Gods Naam”.

Och, er zullen ongetwijfeld  wel weer  een aantal zurige opmerkingen komen van correct verlichte recensenten of rabiate  pastoors en nonnenvreters. En ook zal Annemie nu weer niet ontkomen aan denigrerende opmerkingen over haar onderwerp en presentatiestijl. “Amaai, wat is dat hier een grote kerk….” , Ze moet het zich van mij niet aantrekken.

In Gods Naam gaat op zoek naar de laatste nog levende, soms nog actieve missiezusters (die gaan door tot voorbij de 90) die als rariteiten rondlopen aan het eind van een lang en mooi  verhaal.  Sommigen nog op post de andere terug thuis in het ‘moederhuis”.

Je denkt, misschien kan In Gods Naam alleen wat bejaarde kijkers boeien die het allemaal nog hebben meegemaakt, vaak met een nonkel pater of tante nonneke in de familie. En toch verdient dit verhaal een bredere aandacht. Vooral dan om, al is het even maar, een bescheiden maar niet mis te verstane tegenklank te bieden aan al die vreselijke dingen waarmee de Kerk, soms heel terecht, nu in de hoek zit waar de zware klappen vallen. Ze hebben er inderdaad nogal een potje van gemaakt.

Maar toch is dat geen reden om niet even een eerlijke tegenklank te laten horen. Het was niet allemaal “van dat”…. Kijk en luister gewoon naar die oude vrouwtjes  aan het eind van hun parcours die, wat zit er voor hen anders op, nu toch maar hopen dat ‘het allemaal waar is’ en dat ze zeer binnenkort op hun verdiende  plaats in het paradijs kunnen plaats nemen. Voor mij is het hen van harte gegund.

Zoals die zuster Celine (91 jaar) in het huis van de zusters van de Jacht in Heverlee.
Annemie moet ze gaan zoeken diep in de tuin waar ze in een prachtige outfit, gewikkeld in iets beter dan wat vodden met een gebreide muts op haar grijze kop, bezig was. Haar tongval te horen komt ze uit de streek tussen Heist op den Berg en Begijnendijk. Zuster Celine zit als in een bolleke gekromd  met een hakje te wroeten in de aarde.  En dan de typisch aanspraak van Annemie:

-          Awel zuster Celine, ge zit gij  percies in een bidhouding terwijl dat gij de tuin onderhoudt.

-          Ja, zo baden wij vroeger, maar dat is ook allemaal veranderd.

-          En wat vraagt ge dan aan God als ge zo al werkend bidt?

-          Dat ‘hem’  het onkruid wat minder rap zou laten groeien.
Ik weet het, het is een druppel op een hete plaat wat ik doe, maar als ge niks doet wordt het nog erger.

11-10-2012, 00:00 Geschreven door torfsherman  

(Vrolijk gepikt)

Vindt u nu echt, beste bezoeker, dat ik het hier allemaal zelf moet bedenken?
Waarom zou ik niet, zo nu en dan, een item inlassen van een onbekende derde?

In de NRC loopt al vele jaren een rubriek  waarin lezers en nog vaker lezeressen op  ik@nrc.nl  met alledaagse verhaaltjes komen uit hun kleine leven. Het zijn heel korte stukjes (absoluut maximum 120 woorden) die door de redactie geheel eigenzinnig uit een gigantisch aanbod worden uitgekozen.

Na  vele jaren ikjes besloot de redactie een selectie van 375 van die stukjes  te bundelen onder de titel De Dikke IK. Het beste van ik@nrcv.nl. Ik ga me permitteren hieruit zo nu een dan een persoonlijke favoriet uit te halen en met u te delen. Noteer dat de leeftijd van de gemiddelde inzender van ikjes op 52 ligt. Dus geen werk van snotapen.

Hier een  proevertje

   ik wel !

Schaamteloos.

Mijn moeder (90, verzorgingstehuis) en ik gaan wandelen. Zij ploegend achter haar rollator, ogen op scherp. Dit wordt een plundertocht want de vaasjes thuis moeten bijgevuld. Eerst wordt een tak van een struik in het park geplukt ‘(’ik betaal via de belastingen net zo goed mee aan dit park als ieder ander’), vervolgens een, armetierige springbalsemien (‘Hier wonen mensen die ik ken, die vinden dat goed’).
Ik ben benieuwd naar de begeleidende tekst  bij het ‘scoren’ van een uitgebloeide hortensia in een onbekende tuin. Moeder kijkt naar de ramen met gesloten gordijnen en zegt op een toon die geen tegenwerping verdraagt: ‘Die mensen zijn niet thuis; die genieten er niet van – ik wel’.

Fineke van der Veen

04-10-2012, 00:00 Geschreven door torfsherman  

En wat hebben we vandaag geleerd….

Mijn 80^ste verjaardag nadert met rasse schreden.

Laat ons zeggen dat het grootste deel van mijn leven erop zit. Ik moet het vandaag ook niet meer maken en als het nog niet gebeurd is mag ik het gerust zo laten.

Het is het moment waarop de Grote Piet Huysentruyt zijn hand op mijn schouder zou leggen en mij de lang verwachte vraag stellen: “Ehwel Herman, en wat hebben wij in dit leven geleerd?”

En dan wordt van mij het finaliserende antwoord verwacht. Wat heb ik na die 80 jaar leven van Het Leven geleerd?

Ik ben met het formuleren van dat antwoord al een tijdje bezig. Voorlopig hou ik het hier bij:

1.       Ik heb geleerd dat in het leven het ZIJN oneindig belangrijker is dan het Hebben.
Het HEBBEN heb ik als labiel, vergankelijk, vaak zorgelijk  en vooral als immer onvoldaan ervaren.
Aan het ZIJN zie ik een dubbele zijde:
a. het kennen, het weten, het begrijpen en het weten dat je niet weet, maakt voor de helft uw ZIJN (ik schrijf dit hardnekkig met vier hoofdletters) uit.  
b. de tweede helft van je ZIJN wordt bepaald door je morele status. Hoe subtieler de ethische standaarden die ik hanteer, die ik beleef, hoe meer ik groei als mens.

2.       Keer op keer word je geconfronteerd met de keerzijde van elk soort medaille. Hoe blinkend ook aan de voorzijde, vergeet de achterkant niet van alle idealen, vlaggen, betogingen, van elk geloof en ieder idealisme.

3.       En tenslotte de warme ervaring dat je als mens (als het wat meezit) uiteindelijk, vroeg of laat, terugvalt op de ultieme kern van je kleinburgerlijke bestaan: je kinderen, kleinkinderen en dichtste familieleden. Mogelijk nog een handvol ‘vrienden’ en wat voorwerpen of plaatsen die jouw emotionele brein vereenzelvigde met gelukkig zijn. En plots hoeft het allemaal niet meer dan dat te zijn. Het is die gekoesterde kern die je verder behoedt tegen het deemsteren in fysieke en mentale verlatenheid.

En als er in die laatste twintig jaar die mij nog resten, hierin iets fundamenteels verandert, dan laat ik het zeker nog weten via deze blog.

01-10-2012, 00:00 Geschreven door torfsherman  

  Ludwig Wittgenstein (1889-1951)

Zoek de brede ruimte tussen voor en tegen.

Ik ga voor deze tip de beroemdste quote van mathematicus-filosoof Ludwig Wittgenstein inzetten. Knappe Ludwig besluit zijn hoofdwerk Tractatus logico-philosophicus uit 1922 met de beroemde zin: Wovon man nicht sprechen kann, darüber muss man schweigen. Voor één keer begrijpt het kleinste kind de bewering van deze aartsmoeilijke taalfilosoof. Natuurlijk droeg deze zin in die tractatus-context wel iets dieper en subtieler dan de populaire interpretatie die het al 90 jaar goed doet.

Maar wie gaat tegenspreken: als je er niets van kent of weet, hou dan je mond? Meer zelfs onthoud je van enig oordeel. Neem ongegeneerd plaats in die grijze ruimte tussen ronduit voor en vierkant tegen. Het is ook niet nodig en al evenmin een blijk van grote intelligentie als je over alles een uitgesproken mening hebt. Komt daarbij dat, hoe meer je weet en kent hoe zichtbaarder het domein wordt dat je niet kent.

Een leuke metafoor: als je je totale kennis in een cirkel zou plaatsen dan is de omtrek van die cirkel jouw grens met “het onbekende”. Als je dus weinig kent, krijg je dat in een kleine cirkel en verkleint jouw grens met het onbekende. Weet je daarentegen heel veel, dan vul je daarmee een grote cirkel maar vergroot meteen ook jouw aanrakingslijn met het onbekende.

 La Grande Chartreuse

Het gevaar bestaat nu wel, als je Wittgenstein letterlijk gaat nemen, dat je verder je mond niet meer open doet en je je aanmeldt in La Grande Chartreuse. Daar kan je de rest van je leven lustig door-zwijgen. Omdat de ruimte buiten jouw cirkel toch zo angstaanjagend groot is.

Maar zo zindelijk hoef je nu ook weer niet te denken. 
  

 

26-09-2012, 13:00 Geschreven door torfsherman  

In iedere kabouter zit een chip die vanuit de 27 hoofdsteden geprogrameerd wordt en geïnstrueerd.
Ja stemmen, nee stemmen, kwaad worden, weglopen, met inktpotten gooien enz.... , in zo chip steek je in wat je maar wil.

Ook die verhuis naar Straatsburg is dan geen probleem meer.
Men voorziet een aantal containers waarin die kabouters netjes kunnen gestapeld worden in dozen (ik denk zo aan 10 kabouters in een doos) en zo van Brussel naar Straatsburg en terug gereden worden. En al die ambtenaren zouden dan een snelcursus verhuizer moeten volgen om te helpen bij de in- en uitpak voor die verhuis naar Straatsburg en terug.

En dan na een half jaar zien of het met Europa zoveel slechter of beter gaat.
Eén zaak staat vast, buiten de aanmaak van die gastjes en het schilderen heb je verder geen kosten meer. Dus goedkoper is het zeker.

En nu met popelend hartje afwachten tot mijn expriment aan de beurt is.


 

Je lacht ermee, maar is het werkelijk zo gek?
Misschien, in het klein dan, eersgt eens proberen met de provincieraad....

26-09-2012, 00:00 Geschreven door torfsherman  

Kuitter oep de mert

Ja, op zo’n lokale zaterdagse markt hoor je nog eens wat.

Een agora is sinds de Grieken al, een ruimte waar mensen mekaar tegenkomen en waar ze eens serieus van mening kunnen wisselen. Hun hart luchten en eens goed zeggen wat zij er allemaal van vinden. Waar je de vox populi kunt meten. Normaal heb je, om dat te vernemen, een team van doorgestudeerde sociologen nodig die, honderden interviews gaan afnemen, dan die antwoorden bestuderen en in grafieken zetten, en dan een dik rapport schrijven op glanzend papier.

Op de zaterdagse markt gaat dat iets sneller en iets directer.

Half België heeft de discussie rond de heraanleg van dat marktplein gevolgd. Voorheen een chaotische parkeerplaats voor zo’n 200 auto’s, moest dat nu een open, verkeersvrije ruimte worden waar Lierse burgers gemeenschap konden vieren. Een redelijk groenig verhaal.
Dus weg die auto’s. Dus weg die klanten, dacht de middenstand. En het spel zat op de wagen.

Maar het schepencollege zette door en zo ziet dit mooie lege plein er nu zo uit.

Maar de tegenstand legde zich niet neer en hoopt op 14 oktober de rekening te presenteren aan die geiten wollen sokken eigenzinnigaards die den oorlog verklaarden aan “onze auto – onze vrijheid”.  En hoe dat afloopt zien we die zondagavond wel.

Maar op de zaterdagse markt hoorde ik al een ronkje hoe het lagere segment van de lokale bevolking erover denkt. Ik hoor twee oudere koppels tegen mekaar bezig.

“Notschent kunnen we na de keus oepnief met onzen otto kuitter oep de mert’
“Eest zeen, ze belouve zoevuil”
(naar het schijnt zouden wij na de gemeenteraadsverkiezingen opnieuw  met onze wagen korter bij de Grote markt kunnen raken – Eerst zien, ze beloven zoveel)

Ik bedoel dit.
Je kunt het als bestuurder heel goed voor hebben, u gesteund weten algemene aanvaarde trends, kleinzielig weerstand hooghartig wegwuiven, want dat is goed bestuur. Maar je riskeert wel, als je niet goed oplet,  met je vaandel rechtdoor te lopen terwijl de stoet een andere straat inliep. Een vaandeldrager zonder stoet erachter, alleen Toon Hermans kon het bedenken.

Maar het alternatief is dan weer plat populisme. "Al wat je wil, maar niet in mijn backyard"

16-09-2012, 00:00 Geschreven door torfsherman  

15-09-2012, 00:00 Geschreven door torfsherman  

Tandenknarsend tolereren

Ik las ergens een heel gedetailleerde definitie van dat veel misbruikte begrip TOLERANTIE

“TOLERANTIE  is het met moeite en tegenzin (knarsetandend) verdragen van achterlijke tot zelfs weerzinwekkende opvattingen, waarbij het vanzelf spreekt  dat we de bijhorende gedragingen actief bestrijden, en bovendien niet ophouden om die opvattingen achterlijk en weerzinwekkend te noemen. (bovendien moet het knarsetanden tijdens het gedogen wel duidelijk te horen zijn)”

Wat is daar dan nog tolerant aan? Dat we de voorstanders van die opvattingen niet op de brandstapel zetten of de kop inslaan?

  ze doen maar...


Het minimalisme kan ook te ver gaan dacht ik al, toen decennia terug, de bikini plots omsloeg in de monokini en nadien in de niksikini. 

Alhoewel, de vooruitgang hou je toch niet tegen.
Niks te tandenknarsen.

Ze doen maar.....

13-09-2012, 11:37 Geschreven door torfsherman  

ECONOMIE en de vraag of GROEI gelukkig maakt

Over het vak economie bestaan er volgens mij zoveel definities als er economen zijn. Nogal begrijpelijk, want in de definitie zal hoe dan ook jouw persoonlijke opvatting vervat zitten. 

Ik breek vast geen potten als ik zeg dat economie, welke theorieën je ook aanhangt, te maken heeft met een realisatie van “het goede leven” of wat daarvoor moet doorgaan;. Subjectiviteit in het kwadraat dus.

             Vader en zoon....


Mag ik hierna enkele citaten uit een artikel van vader en zoon Skidelsky.

Oorsponkelijk afkomstig uit Mantsjoerije, maar door de peripetieën van de 20^ste eeuw in de U.K. beland waar zij beide in het economisch-academisch milieu zitten om van daaruit  een heel aparte stem te laten horen in het economische debat. How much is enough? is de weinig verhullende titel van hun laatste boek.

In een essay in De Groene (23/08/2012) “Groei maakt niet gelukkig” zetten zij hun nogal  AGALEVistische theorieën uiteen.

Enkele citaten die ik het doorgeven waard vond, niet om te geloven, wel om te overwegen.

- Wij zijn inderdaad tot schaarste veroordeeld – niet door een gebrek aan middelen – maar door de extravagantie van onze behoeften (althans in het Westen).

- Inderdaad, economie heeft met schaarste te maken. Het domein van de economie is dan ook de studie van efficiënte middelen om een doel te bereiken, maar de econoom heeft als econoom niets te zeggen over dat doel.

- Van iemand die drie huizen bezit, denken wij niet dat hij het moeilijk heeft, hoe graag hij ook een vierde zou willen hebben. ‘Hij heeft genoeg’, zeggen we dan, wat betekent dat hij genoeg heeft om in zijn behoeften te voorzien. Flagrante manifestaties van onverzadigbaarheid - zoals een oncontroleerbaar verlangen om katten of poppenhuizen te verzamelen – worden alom als pathologisch beschouwd. We zijn in principe in staat om ons te beperken tot onze werkelijke behoeften; het probleem is dat een op concurrentie en het vergaren van geld gestoelde economie, ons voortdurend onder druk zet om steeds meer te willen.

- De economie kan ons op de drempel van de overvloed brengen, maar moet zich terugtrekken (moet teruggedrongen worden) uit het toezicht op ons leven. Dat is wat Keynes voor ogen stond toen hij vooruit keek naar de dag dat de economen net zo nuttig zouden zijn als tandartsen. Als tandartsen, niet als artsen; aan de marges van het leven, en niet als een voortdurende – laat staan controlerende – aanwezigheid.

Tot daar pa en zoon Skidelsky. Alleen, omdat allemaal waar en mogelijk te maken, zouden we vooraf toch werk moeten maken van een nieuw soort mens. Ik ben er klaar voor, en nu die zeven miljard anderen nog.

12-09-2012, 00:00 Geschreven door torfsherman  

Recent wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond….

Als ik dat zinnetje lees gaat mijn kritisch vermogen automatisch in een verhoogde staat van alertheid. Vooral omdat dit soort nieuws negen keer op tien uit de hoek van de sociale wetenschappen komt. Dat heeft in de meeste gevallen te maken met het opgebruiken van toch al toegekende subsidies.

Ik heb zo een staaltje bijgehouden uit 2007. Het was in het ochtendprogramma  Voor de Dag. Daar vernam ik dat een onderzoek van de Universiteit Antwerpen (die schijnen toch wel en abonnement te hebben voor dit soort onderzoeken) had aangetoond dat kinderopvang in Vlaanderen een serieus probleem is (maar dat leerden we al uit een vorig onderzoek), maar nu heeft men verder onderzocht en is er op uitgekomen dat het probleem van kinderopvang nog vele malen groter is bij gezinnen met een gehandicapt kind. Allez zeg, daar zou je zelf toch nooit op komen.

Maar soms zeg je toch: hé, dat wisten we niet, blij dat dit eens goed onderzocht is.

  Yessss....

Zo kwam ik uit op een Belgisch onderzoek (vermeld in de Groene Amsterdammer 23/08) waarin op wetenschappelijke manier de seksfantasie van de vrouw wordt nagegaan. Feit is dat daarover nogal wat misverstanden heersen en dus is het best dat daarover nu uitsluitsel is.

Uit dat onderzoek bleek namelijk de ultieme seksfantasie van de vrouw gaat naar.… een zwetende brandweerman.
Geef toe, mannelijke bezoeker, dat heb jij nooit geweten. En daardoor is je halve levensplanning op een fout spoor terecht gekomen.

Verder kijkend in dat lijstje  staat op twee de dappere soldaat, op drie de sexy zakenman en dan eindelijk, dus de rijkelijk overschatte knappe dokter in zijn witte jas.

Wat het artikel niet vermeldt maar wat ik zeker zal trachten te achterhalen is op welke plaats de 80 jarige staat die uren aan een stuk blogs zit te schrijven?

Ik heb zo een vermoeden….

11-09-2012, 16:26 Geschreven door torfsherman  

Spiegeleffecten  #5

Ceci n’est pas une pipe, vond Matisse.  
Ceci n’est pas H.T.,  vond HT kijkend in de spiegel

Natuurlijk is dit geen pijp, dit is gewoon een imaginaire voorstelling van een pijp. Heeft in werkelijkheid niets te maken met een echte pijp. Het doet er hooguit aan denken. Idem dus met mijn spiegelbeeld. 

Het is dus ook niet meer dan een illusie dat ik mezelf in de spiegel tegenkom. Het geeft wel een idee hoe die 7 miljard andere aardbewoners mij op straat of in het café kunnen tegenkomen, iets wat alleen mijzelf niet gegund is.

Dat is toch de natte droom van elke serieuze narcist, een avond in een hoekje in een café jezelf zo’ns een uurtje bezig zien in dat café. Hoe zou ik dat beleven?

Wat is dan het grote verschil tussen de echte HT en zijn spiegelbeeld? (we zijn in een narcistische bui, dus we gaan door) Dat spiegelbeeld mist elk bewustzijn van zichzelf en dus ook maar een spatje vrije wil om “zichzelf” te zijn. Als ik knipoog naar mijn spiegelbeeld kan het niet anders dan terug knipogen. Als ik mijn rechteroor aanraak kan het niet anders  dan…. - en hier begint het wonder - dan zijn linkeroor aanraken. Dus toch een stuk eigenzinnige persoonlijkheid?

Natuurlijk een probleem voor de optica: waarom wordt in een spiegel alles wat voor de spiegel links is in spiegelbeeld rechts weerkaatst? En waarom dat toch een heel natuurlijk aandoend beeld geeft. Niks vervreemdend terwijl alles averechts staat.

Maar, als in het spiegelbeeld alle links rechts wordt, waarom wordt dan ook niet alle onder boven?
Moet ik eens aan één van mijn geleerde bèta vrienden vragen.

08-09-2012, 00:00 Geschreven door torfsherman  

SPIEGELEFFECTEN

Deze voormiddag naar de kapper geweest.

Niks aan de hand zou je zeggen, haar knippen, “hoe mag het zijn?” – “zonder streep- “oren vrij?” – “oren vrij” – “mooi weertje voor de tijd van het jaar, niet?” -  “als ‘t maar houdt” en zo nog  twee drie fundamentele gedachten gewisseld met de jongeman die mij “deed”. Maar, psycholoog als die gasten zijn, had die direct door had dat deze klant niet op vedere uitdieping van klimaat- of andere overwegingen uit was. Dus veder geen woord tenzij wat zakelijk noodzakelijk was “wenkbrauwen wat bijwerken? – “daar mag een stukje af” -.  

En toch een aparte belevenis gehad. Een confrontatie met het spiegeleffect. Het feit van gedurende twintig minuten frontaal geconfronteerd te worden met je spiegelbeeld.  En dan nog een gedetailleerd spiegelbeeld dat blijkbaar ook naar jou zit te staren. Als dat geen blog waard is?

Spiegeleffecten  #1
Een spiegel gold in mijn bekrompen pubertijd als een blijk van ijdelheid.  Iemand die heel de tijd voor de spiegel stond gold minstens als verdacht, op het nippertje niet zondig (als je tenminste je kleren nog aan had). Die is verliefd op “zijn eigen” (en weer heb ik een dialectuitdrukking nodig om dat “op zijn eigen” iets gans anders is dan “op zichzelf”), die (m/v) staat zichzelf te bewonderen. En als er nu iets als onchristelijk gold dan was het wel de schoonheid van het lichaam voor de schoonheid van de ziel te stellen.  Lees nog eens terug mijn blog van 24/8 over “Het verbrodde feest”. Een spiegel had per essentie betrekking op het lichaam, je ziel kreeg je in een spiegel niet in beeld.
Daar dacht ik aan vanochtend toen ik verplicht werd 20 minuten in de spiegel naar “mijn eigen”  te kijken.  En toegegeven, ik heb de helft van de tijd mijn ogen dicht gedaan…

Spiegeleffecten  #2
In de spiegel kijken vind ik om nog een andere reden niet zo aangenaam.  U heeft dat zeker ook al meegemaakt,  in een winkelstraat zie je plots je spiegelbeeld in een vitrine weerkaatst. Dat valt bijna altijd tegen. Zie ik er zo uit? Hoe loop ik daar nu. En die dikke buik. Precies nen…  ja, ne randdebiel. Vergelijkbaar is het gegeven dat  negen keer op de tien men je een foto van jou toont, je daarover allerminst gecharmeerd bent. Zie ik er zo uit?  Ben ik echt zo dik? Doe die maar rap weg. Nee,  ik vind dat ik beter verdien.

Spiegeleffecten  #3
Heel verwant met een item dat gisteren ter sprake kwam in het TV1 programma “Ook op mensen getest”. Men had van tien kappers en kapsters een gewone foto genomen. En nadien hadden ze van elk van die foto’s, tien gefoto-shopte versies gemaakt, vijf waardoor de persoon er leuker uitzag   en vijf die hem/haar wat ongunstiger voorstelden. Alle kandidaten moesten dan uit de elf foto’s die ene halen die “echt-naturel” was.  Dat moest toch een makki  zijn voor mensen zijn die hun leven lang in de spiegel zichzelf bezig zien.  Wat bleek? Acht op de tien kozen een foto  waarop zij er beter voorkwamen. Wij zouden aan die acht moeten zeggen dat ze wel een heel goed gedacht van zichzelf  hebben.  En dan zouden die acht moeten antwoorden: et alors?

Spiegeleffecten  #4
Tenslotte iets meer filosofisch.  Het is wel zo dat het kijken naar ons spiegelbeeld  de enige mogelijkheid is “onszelf”, dat IK,  fysiek te ontmoeten. Intussen is het zo dat Ik naar mijn zeven miljard mede-aardbewoners kan kijken, op afstand en van dichtbij, van boven en van onder. Maar voor mezelf, mijn eigenste ik,  waarmee  ik  al tachtig jaar zit opgescheept, is me dat niet gegund. Ik gebruik soms wel een trucje om dat te simuleren. Bekijk jezelf eens in een omstandigheid dat dat spiegelbeeld niet frontaal terugkijkt. Zo eens in het geniep jezelf een tijdje in het oog houden. En dan zou je kunnen vermoeden, zo zien de anderen mij en zo zal ik er dus echt uitzien. Vergelijkbaar is het uiterst onaangenaam effect om je eigen stem via een recorder te beluisteren. Dat is ronduit een gruwelijke ervaring. Gelukkig maar dat we onszelf niet kunnen ruiken of proeven, denk ik dan. En over betasten spreek ik liever niet. Uit religieuze overwegingen.
Bijna niet mogelijk jezelf 'tegen te komen'. En meteen die andere vraag: ben ik een lichaam of heb ik een lichaam? Om maar te bevestigen wat een "vreemd gegeven" we voor onszelf zijn.

07-09-2012, 16:21 Geschreven door torfsherman  

06-09-2012, 11:56 Geschreven door torfsherman  

Water bij de wijn.

(mijn bron H.J.A.Hofland in De Groene Amsterdammer 23/8/2012 )

Kent u een meer humaan principe om het leven hier een beetje leefbaar te houden?

Een aanklacht tegen elk soort Prinzipenreiterei.  Je hoort het tegenwoordig minder maar de uitdrukking “over my dead body” was een courante manier om uw intenties te staven.

Toch nog van die uitschuivers zoals deze week Emile Roemer, lijsttrekker van de extreem linkse SP bij de aanstaande verkiezingen in Nederland en mogelijk zelfs een premier.  Die verklaarde vorige week dat hij als premier de boete van Europa op de overschrijding van de 3%  begrotingstekort niet zou betalen. “Over my dead body”, zo zei hij het. De markten reageerde prompt..

    die Hollanders toch....

Hoeveel slimmer waren dan zijn dappere voorvaderen, de bekende koopmannen van de VOC. Die kregen in 1641 het recht om handel te drijven met Japan via het eilandje Dejima in de baai van Nagasaki. De kooplieden moesten echter aan één voorwaarde voldoen: eerst even op de bijbel spugen. Kleine moeite vonden die kooplieden. Nadien werd die voorwaarde ook aan de ander kant verzacht: ze moesten alleen hun bijbels in ijzeren kisten opbergen. En dat hebben ze zo tot 1859 volgehouden.

Van geven en nemen gesproken;

Maar ook Beatrix kent er iets van. Op staatsiebezoek in Oman en Abu Dhabi. Bij een bezoek aan een moskee verscheen ze in een abaya, dat is zo’n lange zwarte jurk, een hoofddoek en op haar kousenvoeten.
Nie moeilijk maken, mannekes. Kaas verkopen.

06-09-2012, 10:55 Geschreven door torfsherman  

Heeft u dat ook? 
(of ben  ik de enige onnozelaar in dit geval?)

Ik bedoel die ongewilde opstoot van iets dat aan een geweten doet denken.  Het is het kwaad dat ik bedrijf en dat ik in se haat, maar dat ik toch bedrijf en waarover ik mij nadien dan toch schaam.

Een voorbeeld uit mijn leven. Het is misschien  jaar 35 geleden, ik speelde toen nog tennis in clubverband. Niet dat ik ooit sterallures benaderde, maar toch.  Maar je was bijna verplicht om in te schrijven voor het lokale clubkampioenschap, hoezeer ik ook competitiesport haatte.  Je moest meedoen gewoon om de “tableau” te vergroten want uiteindelijk konden  ze in die tijd dat kampioenschap net zo goed met vier deelnemers gespeeld hebben. Maar soit, om winnaars te hebben moet je ook verliezers, losers dus, bij de hand hebben. En in die negatieve reserve hoorde ik thuis. Mijn grote ambitie was dus één, van twee durfde je niet dromen, ronde te overleven.

En dat jaar lukte het ei zo na. Mijn tegenstrever, hij heette Georges - nog zo’n loser - , liet het zo ver komen dat het een derde set werd. En toen werd het spannend. Op een kritiek moment komt een bal van Georges heel diep (er stond uiteraard niemand langs de lijn, laat staan iemand in de arbiterstoel) en jawel nog net op de lijn, dus goed, maar ik roep OUT, en zo was dat punt voor mij. Die loser aan de andere kant reageerde niet en ik won die match…. Maar tegen welke prijs.

Het is nu 35 jaar geleden, en nee niet dagelijks maar toch iedere maand één keer, denk ik aan die bal die ik van Georges gepikt heb en hoe ik die man de pret van een tweede ronde heb gestolen. Als ik de man, die ik uit het oog verloor, soms  eens op straat tegenkom… ik schaam me nog dood.

En waarom doe je zoiets? En er is niet veel aan te herstellen, ik kan 20 jaar later niet naar Georges gaan en sorry zeggen.  Maar de sanctie is wel zwaar: een levenlang loop ik met dat Georges complex. Ik denk dan: als ik voor zoiets totaal onnozel, me tot zoiets laat verleiden, tot wat ben ik dan nog in staat?

Nee, ik ben niet fier op mezelf. Kon ik maar ergens te biechten gaan en met een stevige penitentie absolutie krijgen…
(sorry voor een toevallige jonge bezoeker van deze blog, zoek de woorden penitentie en absolutie maar eens op)

En deze voormiddag was het weer van dat.

Nee, ik tennis al lang niet meer, ik rijd nu met een volle auto naar het containerpark. Ik moet van alles kwijt zien te geraken. Het is nog vroeg en er is weinig toezicht. Ik heb o.a. een oud glazen aquarium bij dat lek is, zo een met glas in een ijzeren kader.

Voelde mij komen?
Nee, ik keil dat ding niet bij de witte flessen, zo baldadig ben ik nu ook weer niet, want er is een container voor  “vlak glas”. In die bak liggen niets dan gebroken ruiten en spiegels. En mijn aquarium is toch hoofdzakelijk "vlak glas". Maar ik besef ook heel goed dat die ijzeren kader daar natuurlijk eerst af moet.  Even een blik in het rond, niemand in de buurt, en floep, daar verdwijnt die ijzeren kader met wat glas omheen  in de niet passende container.  
In het naar huis rijden aan niets anders gedacht. Dat doe je toch niet.  En zelf nu, zes uur later maak ik er een blogstukje over. Hopelijk ov er 35 jaar.... ik mag er niet aan denken.

De eigenlijke kernvraag is hier: wie gedraagt er zich nog ethisch in het donker?

05-09-2012, 17:32 Geschreven door torfsherman  

Het grote verdriet van datzelfde Vlaanderen

Goed zo, Vlaanderen. Op één puntje na dan.

Een half uurke geprobeerd op dat terras aan de Palingbeek de gesprekken aan de tafel naast ons te volgen. Want er werd druk gepraat, opgetogen en luid. Hier en daar herkende ik een woord maar een gehele zin meepikken… nee, dat zat er niet in. Mensen, maar wat een zwaar dialect is hier nog de regel. Hier? Nee, volg de fietsende OKRA dames in Kermt of in Zaffelare of Bunsbeek, het zal je als talige allochtoon niet gegund zijn een gesprek te volgen.

En dat is dan het GROTE verdriet van Vlaanderen, denk ik. Dat onuitroeibare dialect, zeg maar mishandeling van de eigen taal. Hoe ga ik een Waal nog overtuigen dat Nederlands leren niet anders meer kan? Ik zie die Waal hier al zitten op dat terras.

Het Grote Verdriet van Vlaanderen dus. Wel met dubbel voorbehoud.

1. Ik denk dat het vooral toch deze OKRA leeftijd is die er niet aan denkt enige moeite te doen om hun dialect wat te kusschen. Waarom eigenlijk? Het is nu zo gezellig, en we zijn toch onder ons? Gelukkig weet ik dat het onder de jongeren, vooral de kleinsten, veel beter gesteld is. Daar speelt het snobisme in de A.N. kaart: zwaar dialect wijst op “geen opvoeding”. Beschaafd Nederlands dus als status symbool. Mooi zo.
2. Inderdaad, het is nu zo gezellig, dan ga je de sfeer toch niet bederven met wat stijve woorden. En dat is het nou juist: bij die generatie is het Algemeen Nederlands een zondagse pak, dat je soms wel eens moet aantrekken, maar waar je je niet lekker in voelt. En dat gaat veel verder dan OKRA, als een Vlaming zich echt lekker voelt, op zijn gemak en ontspannen, dan kan je toch niet anders dan doorgaan in je zwaarste dialect? Op café, op het voetbal, de wielertoerist, in de supermarkt en waar nog allemaal… Kwestie van sfeer, is dat. Ik heb het van geen ander, ik weet het aan mezelf.

Mea culpa, mea culpa.  Shame on me !

(overigens merk je het aan deze blog, als ik werkelijk op mijn gemak schrijf is een dialectwoord nooit ver weg. En gaat ook mijn Beschaafd Nederlands onder de rekker op de porte bagage)

Het benieuwt mij hoe de gesprekken op dit terras zullen klinken in 2042? Ik zal het niet meer meemaken. Misschien klappen ze dan allemaal (slecht) Engels? En of dat dan beter is?

   en wat zouden de heren nog wensen te gebruiken..... 

                                                                                                                                                                  het café zal rap leeg zijn

31-08-2012, 14:23 Geschreven door torfsherman  

  In de fleur van de sleet


Goed zo Vlaanderen.

Paar dagen aan zee geweest; En omdat ik het hinterland van de Westkust zeker zo boeiend vind als het strand, twee keer op uitstap geweest naar een Provinciaal Domein in de buurt: de Palingbeek voorbij Ieper en de Blankaert opzij van Diksmuide.. Twee keer een unieke ervaring.

Maar wat hebben ze in die provinciebesturen toch geld te veel, zeg.. Gelukkig wordt het dan nog goed besteed en dan is natuurlijk iedereen content.

En daar wou ik het verder over hebben met mijn Palingbeek-ervaring.

Prachtig weer, midzomer, we beginnen met een koffie op het heerlijk gelegen terras van het cafetaria. Terras zit goed vol. Er is net een bres OKRA fietsers toegekomen; Heel sympathieke beweging die OKRA. Altijd mijn grootste argument als “muizzers” mij zeggen dat deze tijd toch zo individualistisch is geworden. Groepsgevoel verloren. Ieder voor zich. Ik ben zeker dat de grootmoeders van die fietsers 50 jaar geleden allemaal thuis achter de stoof zaten. Met een grote lange zwarte schort aan het kousen stoppen.

Hun kleindochters kruipen zo’n namiddag op hun spiksplinternieuwe fiets, nogal wat met batterij onder de porte-bagage  (weer iets anders dan de bagagedrager, net alsof ze een zwart negerke bijhebben dat hij bagage draagt).
Met OKRA naar de Palingbeek, stond er op het zomerprogramma, verzamelen aan de kerk om 13.30 u. En ze waren er. Met velen. De meesten met het veilige fluor OKRA jakje aan, sommigen met helm. Ik schat op de 40 fietsers zo’n 32 dames, allemaal nette florissante dames. Aan de tafeltjes, en aan hun lijn, te zien dat ze wel voor iets meer waren afgestapt dan voor een koffieke…

De mannen van het gezelschap is een ander verhaal. Niet zo talrijk waren ze, maar ze hadden wel stevig de leiding in handen. Een aantal droeg een tricolore armband als teken van hun verantwoordelijkheid. Bovendien hadden ze ook een fluitje aan een koordje om hun nek hangen. Zij reden voorop, ze reden achteraan, wezen de weg, blaasden op dat fluitje als er tegenliggers aankwamen. En zij beslisten “dat het nu genoeg was en dat we verder fietsen”.

Eigenlijk héél mooi beeld van deze welvarende tijd, van dit welvarend land, van dit gezonde volk. “Goe bezig” Vlaanderen. Ieper blijkt geheel hersteld van het Lernout Hauspie debacle. En ook Van Gheluwe schijnt verwerkt. Goe ras, die West Vlamingen.

31-08-2012, 13:51 Geschreven door torfsherman