(mijn bron H.J.A.Hofland in De Groene Amsterdammer 23/8/2012 )
Kent u een meer humaan principe om het leven hier een beetje leefbaar te houden?
Een aanklacht tegen elk soort Prinzipenreiterei.Je hoort het tegenwoordig minder maar de uitdrukking over my dead body was een courante manier om uw intenties te staven.
Toch nog van die uitschuivers zoals deze week Emile Roemer, lijsttrekker van de extreem linkse SP bij de aanstaande verkiezingen in Nederland en mogelijk zelfs een premier.Die verklaarde vorige week dat hij als premier de boete van Europa op de overschrijding van de 3%begrotingstekort niet zou betalen. Over my dead body, zo zei hij het. De markten reageerde prompt..
die Hollanders toch....
Hoeveel slimmer waren dan zijn dappere voorvaderen, de bekende koopmannen van de VOC. Die kregen in 1641 het recht om handel te drijven met Japan via het eilandje Dejima in de baai van Nagasaki. De kooplieden moesten echter aan één voorwaarde voldoen: eerst even op de bijbel spugen. Kleine moeite vonden die kooplieden. Nadien werd die voorwaarde ook aan de ander kant verzacht: ze moesten alleen hun bijbels in ijzeren kisten opbergen. En dat hebben ze zo tot 1859 volgehouden.
Van geven en nemen gesproken;
Maar ook Beatrix kent er iets van. Op staatsiebezoek in Oman en Abu Dhabi. Bij een bezoek aan een moskee verscheen ze in een abaya, dat is zon lange zwarte jurk, een hoofddoek en op haar kousenvoeten. Nie moeilijk maken, mannekes. Kaas verkopen.
Heeft u dat ook? (of ben ik de enige onnozelaar in dit geval?)
Ik bedoel die ongewilde opstoot van iets dat aan een geweten doet denken. Het is het kwaad dat ik bedrijf en dat ik in se haat, maar dat ik toch bedrijf en waarover ik mij nadien dan toch schaam.
Een voorbeeld uit mijn leven. Het is misschienjaar 35 geleden, ik speelde toen nog tennis in clubverband. Niet dat ik ooit sterallures benaderde, maar toch. Maar je was bijna verplicht om in te schrijven voor het lokale clubkampioenschap, hoezeer ik ook competitiesport haatte.Je moest meedoen gewoon om de tableau te vergroten want uiteindelijk konden ze in die tijd dat kampioenschap net zo goed met vier deelnemers gespeeld hebben. Maar soit, om winnaars te hebben moet je ook verliezers, losers dus, bij de hand hebben. En in die negatieve reserve hoorde ik thuis. Mijn grote ambitie was dus één, van twee durfde je niet dromen, ronde te overleven.
En dat jaar lukte het ei zo na. Mijn tegenstrever, hij heette Georges - nog zon loser - , liet het zo ver komen dat het een derde set werd. En toen werd het spannend. Op een kritiek moment komt een bal van Georges heel diep (er stond uiteraard niemand langs de lijn, laat staan iemand in de arbiterstoel) en jawel nog net op de lijn, dus goed, maar ik roep OUT, en zo was dat punt voor mij. Die loser aan de andere kant reageerde niet en ik won die match . Maar tegen welke prijs.
Het is nu 35 jaar geleden, en nee niet dagelijks maar toch iedere maand één keer, denk ik aan die bal die ik van Georges gepikt heb en hoe ik die man de pret van een tweede ronde heb gestolen. Als ik de man, die ik uit het oog verloor, soms eens op straat tegenkom ik schaam me nog dood.
En waarom doe je zoiets? En er is niet veel aan te herstellen, ik kan 20 jaar later niet naar Georges gaan en sorry zeggen. Maar de sanctie is wel zwaar: een levenlang loop ik met dat Georges complex. Ik denk dan: als ik voor zoiets totaal onnozel, me tot zoiets laat verleiden, tot wat ben ik dan nog in staat?
Nee, ik ben niet fier op mezelf. Kon ik maar ergens te biechten gaan en met een stevige penitentie absolutie krijgen (sorry voor een toevallige jonge bezoeker van deze blog, zoek de woorden penitentie en absolutie maar eens op)
vriendelijk volk op het containerpark, daar niet van...
En deze voormiddag was het weer van dat.
Nee, ik tennis al lang niet meer, ik rijd nu met een volle auto naar het containerpark. Ik moet van alles kwijt zien te geraken. Het is nog vroeg en er is weinig toezicht. Ik heb o.a. een oud glazen aquarium bij dat lek is, zo een met glas in een ijzeren kader.
Voelde mij komen? Nee, ik keil dat ding niet bij de witte flessen, zo baldadig ben ik nu ook weer niet, want er is een container voorvlak glas. In die bak liggen niets dan gebroken ruiten en spiegels. En mijn aquarium is toch hoofdzakelijk "vlak glas". Maar ik besef ook heel goed dat die ijzeren kader daar natuurlijk eerst af moet. Even een blik in het rond, niemand in de buurt, en floep, daar verdwijnt die ijzeren kader met wat glas omheenin de niet passende container. In het naar huis rijden aan niets anders gedacht. Dat doe je toch niet. En zelf nu, zes uur later maak ik er een blogstukje over. Hopelijk ov er 35 jaar.... ik mag er niet aan denken.
De eigenlijke kernvraag is hier: wie gedraagt er zich nog ethisch in het donker?
Een half uurke geprobeerd op dat terras aan de Palingbeek de gesprekken aan de tafel naast ons te volgen. Want er werd druk gepraat, opgetogen en luid. Hier en daar herkende ik een woord maar een gehele zin meepikken nee, dat zat er niet in. Mensen, maar wat een zwaar dialect is hier nog de regel. Hier? Nee, volg de fietsende OKRA dames in Kermt of in Zaffelare of Bunsbeek, het zal je als talige allochtoon niet gegund zijn een gesprek te volgen.
En dat is dan het GROTE verdriet van Vlaanderen, denk ik. Dat onuitroeibare dialect, zeg maar mishandeling van de eigen taal. Hoe ga ik een Waal nog overtuigen dat Nederlands leren niet anders meer kan? Ik zie die Waal hier al zitten op dat terras.
Het Grote Verdriet van Vlaanderen dus. Wel met dubbel voorbehoud.
Ik denk dat het vooral toch deze OKRA leeftijd is die er niet aan denkt enige moeite te doen om hun dialect wat te kusschen. Waarom eigenlijk? Het is nu zo gezellig, en we zijn toch onder ons? Gelukkig weet ik dat het onder de jongeren, vooral de kleinsten, veel beter gesteld is. Daar speelt het snobisme in de A.N. kaart: zwaar dialect wijst op geen opvoeding. Beschaafd Nederlands dus als status symbool. Mooi zo.
Inderdaad, het is nu zo gezellig, dan ga je de sfeer toch niet bederven met wat stijve woorden. En dat is het nou juist: bij die generatie is het Algemeen Nederlands een zondagse pak, dat je soms wel eens moet aantrekken, maar waar je je niet lekker in voelt. En dat gaat veel verder dan OKRA, als een Vlaming zich echt lekker voelt, op zijn gemak en ontspannen, dan kan je toch niet anders dan doorgaan in je zwaarste dialect? Op café, op het voetbal, de wielertoerist, in de supermarkt en waar nog allemaal Kwestie van sfeer, is dat. Ik heb het van geen ander, ik weet het aan mezelf.
Mea culpa, mea culpa. Shame on me !
(overigens merk je het aan deze blog, als ik werkelijk op mijn gemak schrijf is een dialectwoord nooit ver weg. En gaat ook mijn Beschaafd Nederlands onder de rekker op de porte bagage)
Het benieuwt mij hoe de gesprekken op dit terras zullen klinken in 2042? Ik zal het niet meer meemaken. Misschien klappen ze dan allemaal (slecht) Engels? En of dat dan beter is?
en wat zouden de heren nog wensen te gebruiken.....
Paar dagen aan zee geweest; En omdat ik het hinterland van de Westkust zeker zo boeiend vind als het strand, twee keer op uitstap geweest naar een Provinciaal Domein in de buurt: de Palingbeek voorbij Ieper en de Blankaert opzij van Diksmuide.. Twee keer een unieke ervaring.
Maar wat hebben ze in die provinciebesturen toch geld te veel, zeg.. Gelukkig wordt het dan nog goed besteed en dan is natuurlijk iedereen content.
(mij valt nu weer het verschil op tussen tevreden en content. Een tevreden mens is voor mij niet hetzelfde als een contente mens. Net zo min als trek of zin iets uitstaans heeft met goesting)
En daar wou ik het verder over hebben met mijn Palingbeek-ervaring.
Prachtig weer, midzomer, we beginnen met een koffie op het heerlijk gelegen terras van het cafetaria. Terras zit goed vol. Er is net een bres OKRA fietsers toegekomen; Heel sympathieke beweging die OKRA. Altijd mijn grootste argument als muizzers mij zeggen dat deze tijd toch zo individualistisch is geworden. Groepsgevoel verloren. Ieder voor zich. Ik ben zeker dat de grootmoeders van die fietsers 50 jaar geleden allemaal thuis achter de stoof zaten. Met een grote lange zwarte schort aan het kousen stoppen.
Hun kleindochters kruipen zon namiddag op hun spiksplinternieuwe fiets, nogal wat met batterij onder de porte-bagage(weer iets anders dan de bagagedrager, net alsof ze een zwart negerke bijhebben dat hij bagage draagt). Met OKRA naar de Palingbeek, stond er op het zomerprogramma, verzamelen aan de kerk om 13.30 u. En ze waren er. Met velen. De meesten met het veilige fluor OKRA jakje aan, sommigen met helm. Ik schat op de 40 fietsers zon 32 dames, allemaal nette florissante dames. Aan de tafeltjes, en aan hun lijn, te zien dat ze wel voor iets meer waren afgestapt dan voor een koffieke
De mannen van het gezelschap is een ander verhaal. Niet zo talrijk waren ze, maar ze hadden wel stevig de leiding in handen. Een aantal droeg een tricolore armband als teken van hun verantwoordelijkheid. Bovendien hadden ze ook een fluitje aan een koordje om hun nek hangen. Zij reden voorop, ze reden achteraan, wezen de weg, blaasden op dat fluitje als er tegenliggers aankwamen. En zij beslisten dat het nu genoeg was en dat we verder fietsen.
Eigenlijk héél mooi beeld van deze welvarende tijd, van dit welvarend land, van dit gezonde volk. Goe bezig Vlaanderen. Ieper blijkt geheel hersteld van het Lernout Hauspie debacle. En ook Van Gheluwe schijnt verwerkt. Goe ras, die West Vlamingen.
Een dicasterium ! dat we daar niet eerder aan gedacht hebben.
(mijn bron interview van Robert Dulmers met Rino Fisichella in de Groene Amsterdammer 16-08-2012)
Eindelijk nog eens groot en vooral positief nieuws vanuit het Vaticaan.De paus heeft beslist dat het met de neergang van zijn kerk zo niet verder kan.
Na lang nadenken en studeren staat zijn besluit vast: Benedictus XVI gaat een dicasterium (vraag mij niet wat dat is, maar ik denk toch iets heel gewichtigs) oprichten bedoeld voor een nieuwe evangelisatie van het Westen. En wie kon hij beter aan het hoofd van dat dicasterium zetten dan aartsbisschop Rino Fisichella (°1951), een echte intellectuele zwaargewicht, ongelooflijk geleerd, Vaticaan-ideoloog, strategisch denker in de schaduw van Benedictus? Rino Fisichella, onthoud die naam..
Eerst in oktober nog rap een synode met honderden bisschoppen bijeenroepen in Rome met slechts één thema: jawel: de nieuwe evangelisatie van het Westen. Het Westen (wij dus, jij en ik) terug brengen tot God.
Mijn vraag: gaan ze aan die bisschoppen vragen wat zij ervan denken of gaan ze aan die bisschoppen uitleggen hoe dat in zijn werk zal gaan?
In voorbereiding had Fisichella al een verkennend onderhoud met 12 Europese aartsbisschoppen (Leonard is er natuurlijk bij, Kardinaal Eijk van Utrecht was niet uitgenodigd ) en dan in de herfst gaan ze er tegenaan.
Fisichella legt uit: wij gaanin drie stappen: (dus toch niks te vragen aan die bisschoppen)
de gelovigen die er nog zijn dienen herschoold, zij zijn de basale inhoud van hun geloof vergeten
Daarna gaan we ons op het mysterie richten, want zonder mysterie, zonder spiritualiteit komt er so wie so niets van in huis
En dan gaan we kijken naar de Westerse levensstijl en die in overeenstemming brengen met de boodschap;
De gelovigen die nog elke zondag naar de mis gaan zijn razend enthousiast: nu gaat het echt gebeuren. De anderen (zijn die moeten terug gehaald worden) horen het in Rome donderen.
Och nee, het moment is voor de kerk te dramatisch om er vrolijk over te doen: Onze geloofwaardigheid is tot een dieptepunt gekelderd dixit Fisichella.
Niet vrolijk doen, maar een paar vraagjes mag toch, niet?
1. Dit is een poging tot pure restauratie en dan weten dat in de geschiedenis nog nooit één restauratie geslaagd is. Restauratie is altijd achter de feiten aanlopen. 2. heeft Fisichella ook als eens nagedacht WAARDOOR die geloofwaardigheid zo gekelderd is? Het zal toch niet mijn schuld of die van een van de bezoekers van mijn blog zijn? 3. En heeft dat dicasterium ook al eens nagedacht of de kerk niet allereerst in eigen schoot (ik spreek niet van boezem) moet kijken. En wat zij denken dat de kerk en wat Benedictus zelf aan die terugkeer kan verhelpen? Afleggen van die austeriteit van het grote gelijk, bijvoorbeeld?
Een paar steekwoorden kunnen misschien volstaan: plaats van de vrouw in de kerk andere insteek over seksualiteit waanzinnige dogmas die het geloven nodeloos moeilijk maken drie woordjes uit het Credo halen unam sanctam et apostolicam, en dan de grote sprong voorwaarts in de oecume .
Ik denk eerlijk gezegd, dat het voor een dicasterium te laat is. Maar ja, ik ben geen Fisichella en dus ook niet gevraagd als voorzitter.
Maar ze mogen mij nog altijd opbellen 0472/475 132.
Intussen kwam ik het aan de weet; een dicasterie of dicasterium is de term die wordt gebruikt om onderdelen van de Romeinse Curie aan te duiden. Congregaties, Pauselijke Raden, Tribunalen, Pauselijke Commissie, etc. zijn alle dicasterieën. Nu weet u het ook en kunt u de term gerust gebruiken bij uw volgende toogdiscussie.
Als laatste Zomergast mocht Jan Leyers de grote Adriaan van Dis himself ontvangen, van Dis die enkele jaren zelf Zomergasten mocht presenteren.
Het verwijt dat onze Jan te braaf uitviel voor die arrogante Hollanders werd geïllustreerd door een beeld dat wij zagen uit 2000 toen van Dis onze Kristen Hemmerechts ontving.
Om te illustreren wat niet braaf is werd onze brave Kristien, pats vanaf de eerste minuutbedolven onder de vraag: wat ze eigenlijk bedoelt als haar jongste boek begint met de zin: Ik zat net met mijn kut (tiens, rode ribbel onder dat woordje,mijn spellingcontrole kent dat dus niet misschien ook te braaf?) in een kruidenbad.
Ja, waarom doet zon mens dat?Met haar kut in een kruidenbad hoe bedenk je het?
In het Latijn heette dat indertijd: een captatio benevolentiae, een literair goodwill gebaar, maar dat voorbeeld hebben wij in het college nooit gekregen. . . Anders wel duidelijk.
Het leven is... een grote lege kleerkast uitpuilend van alle gewaden die de keizer ooit droeg. En die keizers droegen en dragen wat gewaden.
En het volk . dat blijft bewonderend de naakte keizer toejuichen.
In het sprookje is er dan het jongetje dat opmerkt dat de keizer in zijn blootje rondloopt. Vandaag zal dat jongetje vaak zijn mondje dicht houden of hij wordt door de massa gemolesteerd. Wilde gij eens zwijgen kleine snotter.
Pukkelpop 2012, nog meer volk, nog meer uitzinnigheid, 8 podia met niets dan grensverleggende acts. En dan die minuut stilte . ijzingwekkend. Een commentator sprak van een collectieve vervoering die bij momenten mystiek aandeed.
Ik was er niet bij, maar ik zag en las uitgebreid de media die zeiden me wat ik er moest van vinden.
Wel... Ik vond het een snoeiharde, snerpende elektronische orgie waarvan de beelden en de klanken mij pijn deden in al mijn beschaafde vezels (ik heb ook onbeschaafde vezels, die werden wel aangesproken). Pure Barbarie.
Maar ik ken het lot dat mij wacht met deze domme opmerking. Wilde eens zwijgen oude knorrige zageman.
Onze Lieve Vrouw Hemelvaart, een heerlijk zomerdagje dat ook een beetje het einde van de vakantie markeert. Maar dat deert ons nu nog niet. Gewoon een fijne dag die half oogst.
Maar het is ook een kerkelijke hoogdag, een groot katholiek feest. Maria die met lichaam en al zomaar de lucht inging, recht naar haar klaar staande troon in de hemel. Voor minder kon Jezus het eerlijk gezegd niet doen. Een dogma, dus het zal wel waar zijn.
Maar speciaal inde kringen van het traditionele, weldenkende Antwerpen is 15 augustus een absoluut hoogtepunt. Vooral in de hoogmis in de Kathedraal en tegelijk in Sint Paulus worden nog eens alle registers van het rijke Roomse leven opengetrokken. En jawel, daarop lopen die kerken bomvol alsof er geen vuiltje aan de kerkelijke lucht was.
Maar ja, alles is er om mensen gelukkig te maken. De indruk makende togas van die zelfbewuste kerkmeesters allemaal naar waardigheid verschillend afgebiesd, de brokaten gewaden van de priesters, het zilver van de kandelaars, de krinkelende wierook in het gefilterde zonlicht, het warme orgel en het koor dat in 8 stemmen de lof van Maria zingt.
En dan het einde, het moment waarop iedereen wacht, het lied voor onze Lieve Vrouw van Vlaanderen (een streepje nationalisme doet wonderen):Liefde gaf u duizend namen De mensen zingen het mee, drie strofen zonder tekstblaadjes. Rats van buiten.
Met als toppunt die derde strofe waar we aan Maria ondubbelzinnig vragen: Moget nimmer hier verandren, liefste Lieve Vrouw van Vlaanderen. Let op de aandrang: Maria, laat hier alles blijven zoals het is.
De laatste keer dat ik het meemaakte kon ik onmogelijk beletten dat een dikketraan over mijn wang liep. Ja, die emoties
Maar als een uurtje later de wierook om je hoofd en uit je neus is verdwenen, zijn ze daar weer: de vragen. Gaat die God zich daarmee echt bezighouden? En wat doet die dan voor de Walen en de Tsjetsjenen of de Molukken? Of zingen die niet luid genoeg? Of spreken ze verkeerde personen aan? Hebben ze geen voorsprekers?
Mijn vraag hierbij is of het een goed gedacht van de kerk is om zich op zon dagen te laten wiegen op een makkelijke nostalgie? Want nog eens 25 jaar verder is de lucht helemaal geklaard, dan zijn die mensen van die derde strofe allemaal dood en kent niemand dat lied nog. En is alles hier nog eens veranderd. Ook een oplossing.
Mijn vraag reikt verder dan deze kerkelijke context: is het een goed gedacht als je zwaar in de shit zit, om gewoon verder te doen alsof er niets aan de hand is? Neusbloeding als strategie.
ENIP, een door mij goedgekeurde afkorting die staat voor En Nu Iets Positiefs.
Nu dus een ENIP moment over kerk, katholiek, religie.
Na mijn twee voorgaande blogs vind ik zelf dat het nu welletjes is. En dat de eerlijkheid me verplicht ook het goede (het schitterende) werk van dat Rijke Roomse Leven aan te halen.
Een paar korte steekwoorden mogen volstaan.
Onderwijs, ziekenzorg, kunst, aandacht voor alle categorieën zwakken in de samenleving (lang voor dat een zaak van de RSZ of het RIZIV was). Allemaal domeinen waar de kerk (soms) instond voor eenletterlijke toepassing van de Bergrede. Zalig die
Stop, niks te mitsen of te maaren hier, geen mij bekend instituut dat zulk palmares voorlegt. Hoe graag ook een bepaalde stroming in het moderne denken dit alles wil kleineren of compromitteren.
En dan is er nog het blote feit dat dit kerkelijk bestel, die riten en mythen, die traditie, inclusief de kleine volksdevotie van het Heilig Paterke tot OLV van Klein Scherpenheuvel -vereerd in Wiekvorst-generaties mensen ook gelukkig heeft gemaakt, troost en verlichting geboden en nu nog biedt (denk aan de mensen in de Sint Pauluskerk op OLV Hemelvaart). Liefde gaf u 1000 namen. Dank aan Maria. Inderdaad.
Het wegdenken binnen onze Westerse cultuur van de Kerk, ja ook van het katholicisme, is gewoon niet in te beelden. Nogal evident dat, het werk van mensen zijnde, in dat lange grootse verhaal, een aantal uitschuivers het beeld zwaar vertroebelen.
Eerst begrepen we dat niet, omdat wij dachten dat het God was die achter de Inquisitie zat. Maar God, dood zijnde, weten we nu dat het mensen waren.
De Groene Amsterdammer (onafhankelijk weekblad sinds 1877 !) brengt traditioneel in augustus een extra zomernummer enkel voor zijn abonnees, dus niet te koop in de winkel. Altijd rond een bepaald thema, dit keer het Lichaam, van binnen en van buiten, in al zijn facetten.
(let op de prachtige uitklapbare cover waar je nog twee schoonheden cadeau krijgt)
In een inleidend artikel van hoofdredacteur Xandra Schutte lees ik:
Eeuwenlang draaide het in het Westenvooral om de ziel de laatste decennia heeft het lichaam de overhand gekregen.
( )
Het afwerpen van het christelijke juk heeft gemaakt dat het lichaam niet meer per definitie zondig is.
Jawel, u leest goed: het christelijke juk en ons die altijd verteld is dat Jezus een boodschap van bevrijding bracht? Wat is er dan zo misgelopen?
Wat er ook van weze, op mijn leeftijd kan ik getuigen dat ik dat juk nog meegemaakt heb. Of wij dat toen als een juk aanvoelden is dan vers twee.
Maar één ding blijf ik nukkig de kerk als installateur van dat christelijke juk heel kwalijk nemen. Dat zij, zeker nog in mijn tijd, het mooiste moment in de ontwikkeling van een jong leven, de zich ontwikkelende seksualiteit, heeft gedompeld in een sfeer van vuiligheid, schuld, schaamte en doodzonde.
Wat een ongelooflijk feest moest zijn heeft zij kapot gemaakt met een onzinnige moraal, bedacht door een kliek gefrustreerde celibatairs.
Renate Rubinstein was de eerste echte columniste van Nederland. Ze schreef in Vrij Nederland. Ze had een feilloos gevoel voor kwesties en controverses. En vooral een onnavolbare formuleringskracht. In Nederland bezit zijn de status van een icoon. Ze was niet alleen intelligent en begiftigd met een scherpe pen, ze was ook nog eens adembenemend mooi. R.R. leed aan MS en stapte na 17 jaar uit het leven.
Een, staaltje van haar denken en schrijven.
Renate Rubinstein heeft ooit uitgelegd dat men op drie manieren elitair kan zij:
a.door te denken dat men beter is dan de anderen b.door te denken dat men slechter is dan de anderen c.door te denken dat men gelijk is aan de anderen.
Ik ben elitair op de laatste manier, schrijft Renate. Ik denk altijd dat iedereen tegen wie ik praat of schrijf er net zo over denkt als ik. Dat is natuurlijk een vergissing, maar mijn houding verandert er niet door.
* * *
Toen ik indertijd deze quote noteerde voegde ik er deze bedenking aan toe: die derde is misschien de minst opvallende maar zeker in de sociale omgang de hinderlijkste van de drie. Mensen bij wie het geen ogenblik opkomt dat je misschien wel eens anders zou kunnen denken. En die zich dus ook zo gedragen.
Hoe heet dat ook weer: zachte heelmeesters, stinkende wonden
Dus: de Forcing. Niks te mitsen of te maaren. Erop en erover.
Jozef II Keizer van Oostenrijk
Dat was ook de overtuiging van Keizer Jozef II, die einde achttiende eeuw de Oostenrijkse plak zwaaide over onze contreien. Jozef was een verlicht despoot met veel goede ideeën, niet direct een model democraat maar vooral een doener.
Hij drukte het zo uit:
Grote dingen moeten in één keer gebeuren.. Alle veranderingen zorgen voor meningsverschillen. De beste manier om vooruit te gaan bestaat erin een beslissing te nemen, het publiek er dadelijk over in te lichten en niet naar tegengestelde meningen te luisteren. Dan dient men enkel nog de beslissing op de juiste manier uit te voeren.
En zo ging Jozef er, vol van zijn goede bedoelingen, serieus tegenaan. Praktisch allemaal onbetwistbaar juiste beslissingen, de logica zelve (alle pariochiekermissen moesten voortaan in hetzelfde weekend plaatsvinden) maar de mensen wilden er niet aan, en het kostte de Keizer onze Brabantse revolutie (1790). Vonck en Van Der Noot, weet je nog wel? Er is niet veel van zijn goede beslissingen in huis gekomen (kijk naar die kermissen).
En toen was het wachten op de grootste en enige echte doener van de geschiedenis: Napoleon Bonaparte. Nog zo ene.
De forcing voeren. Het is heel mijn leven niet mijn ding geweest.
Overleg, overreding, blijven uitleggen, inzicht, luisteren naar bezwaren, zoeken naar tussenwegen, consensus, en dus ook compromis, afstappen van principes, water bij de wijn, loslaten zelfs van je eigen redelijkheid.... tot het er langs uw oren uitkomt. Maar ja, zo word je geen keizer.
Anders dan Jozef laat uitschijnen is dat echter (denk ik) geen kwestie van principes, dat is een kwestie van genen, van aard, van inborst, van aanleg (of geen aanleg). Ik zit zo ineen. Ik zou niet anders kunnen. Ik ben gene goede, gene slechte, ik ben zo. It's all in the genes.
En dus moet ik leven met het terechte verwijt van een softie en dus een geboren loser . Het zal wel zo zijn.
* * *
A propos, lieve bezoeker, ben jij, zelfs in kleine zaken, in staat een "forcing" door te voeren als je overtuigd bent dat je het goed voor hebt?Kun jij leven met een in jouw ogen gammel compromis? Geen zorg, het zit dus allemaal in uw genen....
Er zijn van die momenten in mijn (wellicht ook in jouw) dagelijkse leven dat ik plotsklaps de neiging heb om te bidden. Jawel, echt bidden.
Dat zijn momenten waar je, even maar, van de buitenwereld afgezonderd bent, los van elke beslommering, in jezelf gekeerd, en eventjes tijd om de tijd stil te zetten (soms in bad, vaak in bed voor ik inslaap, maar sorry, de ideale occasie is het toilet), dan wil ik spontaan gaan bidden... Iets met God bespreken.
Maar ik ken intussen het scenario, want verder dan: Heer . kom ik niet, want dan klopt het al niet meer. Heer wie? Heer waar? Heer hoe?
En toch zou ik graag doorgaan. Maar het lukt me dus niet.
Tussen haakjes:hier blijkt weer hoe comfortabel het gebruik van door de eeuwen geijkte formules om te bidden: Heer laat dit Prinsenvolk uit doude Nederlanden, niet ondergaan in broedertwist en schande. Hebde mij gehoord, Heer?
Doet me denken aan die mop van die kip....
Doet me denken aan die levenswijze mop van die moeder die bij de dokter komt voor een probleem dat ze heeft met haar jongste dochter. Die denkt namelijk dat ze een kip is. Mijnheer Doktoor, van geen kleintje vervaard, weet direct raad en schrijft een fles: drie keer per dag een soeplepel, en dan moet dat vanzelf overgaan..
Na drie weken komt die moeder terug bij mijnheer Doktoor. En hoe ist met uw dochter? Goed mijnheer doktoor, dat was een goede fles, het is helemaal over.
En, content zeker?
Jazeker maar nu zitten we met een ander probleem: wij hadden die eieren eigenlijk wel nodig.
Je hebt de link met mijn steriele aandrang tot bidden toch door?
De categorische imperatief is (volgens Kant) de voorgegeven leidraad van het zedelijk bewustzijn, een leidraad die los staat los van eender welk te bereiken doel. Een
gegeven op zich.
MUIZTZOENIE.
(alle variaties in alle mogelijke Vlaamse dialecten zijn ook goed)
Vaste bezoekers van deze blog weten dat ik een nieuwe hobby heb ontwikkeld: vanuit mijn Lierse dialect (en dat mag dus net zo goed eender welk ander dialect zijn) stevige, ondubbelzinnige morele stelregels te formuleren.
Herinner u:dakannani of tisnazoe.
Nu lanceer ik MUIZTZOENIE.
Een vervoegvorm van het werkwoord muizzen (ik gebruik een dubbele zz om de goede uitspraak te bevorderen) wat staat voor kankeren, zagen, in het Hollands is dat zeiken
Vb. onder bejaarden wordt er wat afgemuizd (variant af-muizen)..
Men kan zich aan iets ergeren, en als je dat voor jou houdt is er geen man overboord. Maar als je dat ergeren begint te ventileren, dan is het tijd voor mijn LCI:MUIZTZOENIE.
Waarom is muizzen in die mate uit den boze dat het een LCI wordt?
Je ambeteert er andere mensen mee die niet noodzakelijk van jouw gedacht zijn (helaba: ambeteren, nog zon onvervangbaar dialectwoord, samen met ambetanterik)
Het haalt niks uit, de dingen blijven zoals ze zijn
En vooral het brengt jezelf (de muizzer dus) danig uit je humeur. Je moet daarna opnieuw goed gezind zien te worden.
Dus neem het aan als een categorische imperatief:MUIZTZOENIE.
Het was dan wel een rotzomer, met meer dan een spatje regen, maar historisch zal die zomer zeker zijn: het was de zomer waarin wij collectief door de media in een ware sportorgie werden gevoerd. En t is niet gedaan, het begint nog maar: vanaf nu kun je voor enkele Euros ieder weekend drie voetbalmatchen uit Eerste integraal op uw scherm krijgen. Heerlijk toch om, liggend in uw luie stoel, de clash tussen Zulte Waregem en Beerschot te kunnen volgen.
Voor sommigen een vervoerende belevenis, voor anderen (jawel, jawel, er zijn er nog anderen) een gruwel.
Daarom even stilstaan bij die sportorgie, ik zeg bijna sportorgasme: is sport nu werkelijk ALLES geworden? Hoe komt het dat miljarden mensen toch maar naar de opening van de OS in Londen keken?
Toch onderscheid maken tussen het sportgebeuren op zich en de hele omgeving met alweer de media op een prominent eerste plaats. Wat die daarvan maken. En hoe het publiek daarbij iedere kritische reflex wordt afgeleerd.
TeVe Blad spant de kroon.
(hier moest dan die foto komen van dat TeVeBlad maar ik krijg die niet op deze plaats. Dus sorry voor mijn onhandigheid)
Op de cover van TeVeblad van 28 juli tot 3 augustus (Handig en Goedkoop 1) staat een foto van Kim Clijsters met als titel: KIM CLJSTERS Goud op de Spelen in Londen ! (let op het uitroepteken).
En het was uitgerekend op die 3 augustus dat onze Kim eruit vloog. In twee sets.
Natuurlijk was dat een drukfout. Dat moest natuurlijk een foto van de sympathieke Waal (tiens, een Waal, kunnen die dan toch iets?) Lionel Cox en dat goud moest zilver zijn, en die tennis dat moest karabijn schieten zijn, liggend en op 50 meter. Maar Yes, onze tweede medaille is binnen, en ons land staat weer op de wereldkaart. Ze zullen in Yacamacca nog al eens opkijken van dat klein landje, zilver in het karabijn schieten, liggend op 50 meter.
(grapje voor de NVA: typisch dat de Walen een medaille winnen als het liggend kan gebeuren en judo is ook al een sport waar er meer gelegen dan gestaan wordt héél flauw natuurlijk)
The Wave
Maar ja zo zit de sportwereld vandaag ineen, en als je niet wilt meedoen (net als met zon quasi spontane wave in een stadion gruwel voor mij) geen probleem, lees dan maar Nietzsche in het Duits, ofbeluister aan één stuk de complete Ring der Nibelungen, u doet maar, maar kom mijn plezier niet bederven, ik trek ook dat boek niet uit uw handen of de stekker uit het stopcontact.
Eigenlijk juist, hé?
Of hoe eenmens het niet kan laten, vanuit zijn strikt persoonlijke voorkeur of afkeer, het gedrag van een ander te kwalificeren. En dat gaat dan van Nietzsche tot Zulte Waregem en van de Nibelungen tot De kampioenen. En NIEMAND die gelijk heeft . dat is de comble
Ik heb het elders in deze blog al eens aangehaald, het is de academische filosofie (dat is de filosofie van de filosofen) die voor heel veel mensen de toegang afsluit tot dit soort van denkactiviteit. Veel te abstracte onderwerpen, veel te moeilijke woorden, veel te dikke boeken. Waarover hebben die gasten het eigenlijk? En wat moet ik daarmee?
Het ergste verwijt dat men m.i. de filosofie kan toesturen is dat het een wereldvreemde bezigheid is voor mensen die elke voeling missen met mijn en uw leven van elke dag.
Dat is natuurlijk onjuist, vooral in deze tijd dat zelfs de populaire media er wel een licht papje van lusten.
Het zou inderdaad doodzonde zijn als het grote publiek, geschoold of minder geschoold, verstoken zou blijven van de kunst om wijsheid op te doen. En verwar wijsheid dan niet met kennis. Hoofduitdaging voor de filosoferende amateur is het leren voorbijgaan aan de verleiding van het simplisme, want in werkelijkheid is niets simpel.
(klein voorbeeld: kent u één vraag omtrent opvoeding, en wie heeft daar niet mee te maken,waarop het antwoord simpel is?)
Ik ben nu ook niet zo dom om heel dat eeuwenoude filosofische gebouw als knappe nonsens te bestempelen, ik vind het alleen spijtig dat niet ieder mens uitgenodigd is om mee te denken op zoek naar wijsheid.
Daarom heb ik zo een sluipweggetje bedacht om mensen die wonderbare tuin in te lokken. Ik vertrek zeer dicht bij huis, ik vertrek van een paar overbekende dialectuitdrukkingen die rechtuit rechtaan uitnodigen tot een filosofische overweging.
Vandaag gebruik ik als voorbeeld twee volksgezegden:
MOEIDOENIE
TISVERAGOO
En meteen staat reuzengroot voor ons de filosofische vraag naar (de grenzen van) de menselijke vrijheid, uitgedrukt in twee extreme opvattingen:
- zoude mij eens gerust willen laten aub., heb ik u iets gevraagd?
- tegenover de goed bedoelde bemoeienis, ik heb het beste met u voor.
Begin er maar aan. Wie heeft er gelijk?
Natuurlijk, maar dat wist u al voor deze blog, ligt het antwoord ergens in het midden. Maar waar juist dat midden ligt, verschilt van geval tot geval. En om dat te onderscheiden moet je wijsheid bezitten, en moet je dus enige filosofische reflectie maken.
Of het gezond boerenverstand niet kan volstaan?
Daar ben ik een beetje benauwd voor omdat die instelling heel rap riskeert mee te stappen in tenenkrommende (daar heb je het weer) simplismen.
Want nogmaals, niks is simpel, neem dat maar als filosofische uitgangsregel.
Ps. nog een kleine prijsvraag als afsluiter. Michèle Martin, gewoon uithongeren zoals zij met die meisjes deed, of zoals die Arme Klaren redeneren: het is en blijft een mens. Uw tijd gaat nu in. Uw antwoord voor 5 augustus inzenden aan deze Blog. Tal van mooie prijzen te winnen.
(pas op, alweer een erg politiek incorrect stukje )
Zo oud en nog zo uit uw vel kunnen springen ja, het gebeurt. Vanmorgen weer bij het nieuws op Radio 1 waar uitgebreid werd ingegaan op de commotie rond de ontijdige vrijlating (na 16 jaar) van Michèle Martin. En hoe het mogelijk was dat de politiek die wet al niet lang had aangepast om te beletten dat dit soort monsters nog ooit vrijkomt?
Gisteren had ik al beelden gezien van een spontane witte mars in het anders zo sluimerige Malonne. En daar zag ik ze weer: die verontruste burgers met witte ballonnen in hun hand,hun tronie vertrokken van haat, wraak, Rache (merkwaardig hoe een Duits woord nog beter uitdrukt wat ik zag). Ik zag, in mijn verbeelding, ook het verschil met de gezichtjes van die Arme Klaren
Laat mij hier nu niet ingaan op de grond van de zaak, alhoewel naar mijn aanvoelen de rechtsstaat nog altijd belangrijker is dat honderdduizend witte ballonnen. Ik zie hier mensen paraderen die je morgen zo op straat krijgt om de herinvoering van een uitgevoerde doodstraf te eisen. Ik denk dan: daar is de Grote Markt van Lier nu toch een droomdecor voor. Ik zou dan van zon halsrechting meteen een actie voor het goede doel maken. Ik zou inkom vragen, en dranktentjes zetten met bonnen. Misschien kunnen we eromheen een paar optredens plannen van artiesten die gratis (!!!) het feest luister willen bijzetten. En sponsors zoeken natuurlijk.
Nee, ik maak er geen geintje van. En geen geintje was in ieder geval het nieuws van vanmorgen op Radio 1 waar ze twee vrouwelijke politici bereid hadden gevonden naar de studio te komen om hierop commentaar te geven. Eentje van de VLD en eentje van de NVA. Twee snollen die ik after all nog wil ontzien, ik zal hun namen niet noemen en die namen ook zo snel mogelijk proberen te vergeten. Ik had ook nog nooit hun naam gehoord, maar nu iedereen in de Wetstraat op vakantie is was het hun jour de gloire. De halve familie gealarmeerd, de opnametoets in aanslag want ons Jeanine komt op de Radio.
Die twee snollen speelden het klaar (en kregen de kans) om volle tien minuten het gesprek om te turnen in een partijpolitieke scheldpartij. Wij van de Liberale fractie hebben dit en Mevrouw Turtelboom heeft dat, en bij de NVA zaten we binnen de kortste keren bij dat erbarmelijke regeerakkoord. En dat ging zo maar door, van kwaad naar ergerlijk, en die radioman liet begaan. Och, het is midzomer, en weeral tien minuten levendige radio gemaakt, zal die gedacht hebben.
Hoe zouden die geiten zich voelen als ze thuisgekomen, de opname van hun gesprek konden beluisteren. Schaamte? Ik vrees van niet, ik vrees trots: wat heb ik mijn kans goedgegrepen en wat zal onze voorzitter content zijn .
En die nonnekens van Malonne?Die heb ik niet gehoord, die zaten op dat ogenblik zeker in het koorgebed.
Net terug van een minitripje (3 dagen) Parijs. Na tien jaar weereensdie stad plat- , en mezelf haast doodgelopen. Maar ik was zo weer thuis in al haar hoeken en kanten. Wat een heerlijke stad toch.
Maar wat ga je over Parijs anno vandaag vertellen?Wat en vooral wie heb je gezien? Ik las dat in Frankrijk vandaag 43% van de bevolking in en rond de grote steden woont.En dat van die stadsbevolking er 43% in de banlieuesopgehokt zit. Te verkommeren en wachtend op een nieuwe poging tot uitbraak. Sarkozy mocht dan wel beloven dat hij dit racaille met een Kärcher van de straat zou spuiten. Hij werd er president mee, maar zij zitten er nog. Werkloos, uitzichtloos, arm en vol wrok. Niet verwonderlijk, de ideale voedingsbodem voor een communautarisme waarbinnen mensen zich spontaan groeperen in gemeenschappen op basis van cultuur of religie. Droomcontext voor het islamfundamentalisme.
Ik ben niet in die banlieues gaan kijken, je bent er ook niet welkom wij zijn geen safaripark, maar je ziet de troostelozesnelbouwtorens wel vanuit een rijdende RER.Dus elk ideedat je meebrengt uit die stad (wat een heerlijke stad) is een leugen, minstens een verwrongen waarheid. Ja,er lopen in het centrum nogal wat schooiers en havelozen rond, maar de clochards van weleer hebben alle romantiek afgelegd. Terwijl aan de Place Vendôme en omgeving je nog altijd in de vitrines een stuitende luxe uitgestald ziet, en aan het Louvre bereiken de files om binnen te geraken recordlengtes Maar wat betekent het allemaal, afgezet tegen die onzichtbare 43% Parijzenaars die wachten op de volgende Kärcherbeurt.Tot die Kärchers kogels spuiten?
Natuurlijk keer je terug boordevol impressies en ik breng ze, spijt alles,onder in een apart document Tien Parijse impressies anno nu (hieronder bijgevoegd) te lezen dus, als het al interesseert,met de nodige reserves.
Ongelooflijk maar waar, ik zat even zonder zomerlectuur. De opwelling om dan toch maar eens een krant te kopen,werd krachtdadig afgewezen. Dus een goed idee: ik ga voor mijn bibliotheek staan en neem blindelings een (bij voorkeur) dun boekje dat ik me verplicht te herlezen. Uit het rek valt: Franse Affaires, Frankrijk in 20 kwesties van Annette van der Elst en Florentijn van Rootselaar, een uitgave van Veen Magazines/Filosofie Magazine uit 2004).
In een goede 100 paginas komen hier 20 kwesties ter sprake die samen genomen een goed beeld geven van Frankrijk en de Fransenanno vandaag. Allemaal kwesties met een sterk ideologische lading. Dat gaat dan over Mei 68, Amerika, de hoofddoek, de Franse revolutie, de psychoanalyse, de intellectueel, Vichy, Dreyfuss, Algérie en zo nog een aantal kwesties die eigenlijk nooit ver weg zijn uit het Franse publieke discours. En die dus een wel degelijk iets zeggen over het denken en het voelen van de Fransen.
Héél boeiende lectuur. Obligaat voor iedereen die ooit nog één woord wil zeggen over Frankrijk en de Fransen. Maar bijna even obligaat voor iemand die zich een idee wil vormen van onze eigen communautaire spanningen. Wat zoveel is zeker: voor hun opvattingen en denkmodellen gaan onze Franstalige landgenoten, onbeschroomd te rade bij hun zuiderburen. En dat geldt zowel voor de linkse als voor de rechtse variant van dat denken. Ik denk natuurlijk in eerste instantie aan de brede maar zeer spraakmakende intellectuele elite. En een tweede zekerheid is dat dit denken, deze mentaliteit lichtjaren verwijderd ligt van het brede Vlaamse discours. Ik denk dat wij op geen enkel punt met onze broeders in het zuiden des lands en daar beneden kunnen stroken. En ik vrees zelfs dat dit de component is die ons communautair probleem quasi onoplosbaar maakt, hoe enthousiast ook de speech van Albert op de nationale feestdag gisteren.
Eén voorbeeldje: (maar ik spoor u aan, probeer het boekje te vinden en lees de 20 kwesties) het denken in termen van Liberté, Egalité, Fraternité en hoe vlot het persoonlijke dan politiek wordt. En hoe iedere (nou iedere ) Fransman bezig is met zijn persoonlijke definitie van die termen en vooral met hun onderlinge verhouding.
De lectuur van dit boekje doet je ook een beetje het hooghartig dédain tegenover Vlaanderen begrijpen dat binnen dat intellectuele Franstalige milieu zo de bon ton is. Wij zijn de parvenus. En het doet je ook begrijpen waarom de argumenten van de Vlaams nationalisten tegen die mentaliteit, er bij vele Vlamingen zo makkelijk ingaan. Zij zijn de profiteurs.
die Hollanders toch....
de hawk-eye die het geweten vervangt
vriendelijk volk op het containerpark, daar niet van...
voor (al) wie haar soms geweld aandoet....
en wat zouden de heren nog wensen te gebruiken..... 
In de fleur van de sleet
Monsignor Rino Fisicella
Maria ten hemel opgenomen
Het lichaam, een FEEST
Renate Rubinstein 1929 * 1990
Doet me denken aan die mop van die kip....
The Wave
Filosofie 2500 jaar geleden
Marche blanche à Malonne
