Vindt u nu echt, beste bezoeker, dat ik het hier allemaal zelf moet bedenken? Waarom zou ik niet, zo nu en dan, een item inlassen van een onbekende derde?
In de NRC loopt al vele jaren een rubriek waarin lezers en nog vaker lezeressen op ik@nrc.nlmet alledaagse verhaaltjes komen uit hun kleine leven. Het zijn heel korte stukjes (absoluut maximum 120 woorden) die door de redactie geheel eigenzinnig uit een gigantisch aanbod worden uitgekozen.
Na vele jaren ikjes besloot de redactie een selectie van 375 van die stukjeste bundelen onder de titel De Dikke IK. Het beste van ik@nrcv.nl. Ik ga me permitteren hieruit zo nu een dan een persoonlijke favoriet uit te halen en met u te delen. Noteer dat de leeftijd van de gemiddelde inzender van ikjes op 52 ligt. Dus geen werk van snotapen.
Hier een proevertje
ik wel !
Schaamteloos.
Mijn moeder (90, verzorgingstehuis) en ik gaan wandelen. Zij ploegend achter haar rollator, ogen op scherp. Dit wordt een plundertocht want de vaasjes thuis moeten bijgevuld. Eerst wordt een tak van een struik in het park geplukt (ik betaal via de belastingen net zo goed mee aan dit park als ieder ander), vervolgens een, armetierige springbalsemien (Hier wonen mensen die ik ken, die vinden dat goed). Ik ben benieuwd naar de begeleidende tekst bij het scoren van een uitgebloeide hortensia in een onbekende tuin. Moeder kijkt naar de ramen met gesloten gordijnen en zegt op een toon die geen tegenwerping verdraagt: Die mensen zijn niet thuis; die genieten er niet van ik wel.
Laat ons zeggen dat het grootste deel van mijn leven erop zit. Ik moet het vandaag ook niet meer maken en als het nog niet gebeurd is mag ik het gerust zo laten.
Het is het moment waarop de Grote Piet Huysentruyt zijn hand op mijn schouder zou leggen en mij de lang verwachte vraag stellen: Ehwel Herman, en wat hebben wij in dit leven geleerd?
En dan wordt van mij het finaliserende antwoord verwacht. Wat heb ik na die 80 jaar leven van Het Leven geleerd?
Ik ben met het formuleren van dat antwoord al een tijdje bezig. Voorlopig hou ik het hier bij:
1.Ik heb geleerd dat in het leven het ZIJN oneindig belangrijker is dan het Hebben. Het HEBBEN heb ik als labiel, vergankelijk, vaak zorgelijken vooral als immer onvoldaan ervaren. Aan het ZIJN zie ik een dubbele zijde: a. het kennen, het weten, het begrijpen en het weten dat je niet weet, maakt voor de helft uw ZIJN (ik schrijf dit hardnekkig met vier hoofdletters) uit. b. de tweede helft van je ZIJN wordt bepaald door je morele status. Hoe subtieler de ethische standaarden die ik hanteer, die ik beleef, hoe meer ik groei als mens.
2.Keer op keer word je geconfronteerd met de keerzijde van elk soort medaille. Hoe blinkend ook aan de voorzijde, vergeet de achterkant niet van alle idealen, vlaggen, betogingen, van elk geloof en ieder idealisme.
3.En tenslotte de warme ervaring dat je als mens (als het wat meezit) uiteindelijk, vroeg of laat, terugvalt op de ultieme kern van je kleinburgerlijke bestaan: je kinderen, kleinkinderen en dichtste familieleden. Mogelijk nog een handvol vrienden en wat voorwerpen of plaatsen die jouw emotionele brein vereenzelvigde met gelukkig zijn. En plots hoeft het allemaal niet meer dan dat te zijn. Het is die gekoesterde kern die je verder behoedt tegen het deemsteren in fysieke en mentale verlatenheid.
En als er in die laatste twintig jaar die mij nog resten, hierin iets fundamenteels verandert, dan laat ik het zeker nog weten via deze blog.
inderdaad, voor de tijdelijke onderbreking in de aanvoer van nieuwe items.
De uitleg is heel eenvoudig: ik ben al een paar weken druk in de weer met het afwerken van een boek(je) dat ik graag zou zien verschijnen op mijn 80ste verjaardag in november a.s.
Om toch iets goed te maken van die onaangekondigde radiostilte, hierna dan een klein stukje voorpublicatie uit dat boek waarover ik verder liefst niet teveel kwijt wil.
Ludwig Wittgenstein (1889-1951)
Zoek de brede ruimte tussen voor en tegen.
Ik ga voor deze tip de beroemdste quote van mathematicus-filosoof Ludwig Wittgenstein inzetten. Knappe Ludwig besluit zijn hoofdwerk Tractatus logico-philosophicus uit 1922 met de beroemde zin: Wovon man nicht sprechen kann, darüber muss man schweigen. Voor één keer begrijpt het kleinste kind de bewering van deze aartsmoeilijke taalfilosoof. Natuurlijk droeg deze zin in die tractatus-context wel iets dieper en subtieler dan de populaire interpretatie die het al 90 jaar goed doet.
Maar wie gaat tegenspreken: als je er niets van kent of weet, hou dan je mond? Meer zelfs onthoud je van enig oordeel. Neem ongegeneerd plaats in die grijze ruimte tussen ronduit voor en vierkant tegen. Het is ook niet nodig en al evenmin een blijk van grote intelligentie als je over alles een uitgesproken mening hebt. Komt daarbij dat, hoe meer je weet en kent hoe zichtbaarder het domein wordt dat je niet kent.
Een leuke metafoor: als je je totale kennis in een cirkel zou plaatsen dan is de omtrek van die cirkel jouw grens met het onbekende. Als je dus weinig kent, krijg je dat in een kleine cirkel en verkleint jouw grens met het onbekende. Weet je daarentegen heel veel, dan vul je daarmee een grote cirkel maar vergroot meteen ook jouw aanrakingslijn met het onbekende.
La Grande Chartreuse
Het gevaar bestaat nu wel, als je Wittgenstein letterlijk gaat nemen, dat je verder je mond niet meer open doet en je je aanmeldt in La Grande Chartreuse. Daar kan je de rest van je leven lustig door-zwijgen. Omdat de ruimte buiten jouw cirkel toch zo angstaanjagend groot is.
Maar zo zindelijk hoef je nu ook weer niet te denken.
Iedere mens zou in zijn leven eens één keer de kans moeten krijgen om een gedachtenexperiment werkelijk uit te voeren. Als het ooit zover moest komen ligt mijn experiment al klaar.
Ik zou graag een experiment doen met het Europees Parlement. Je weet wel die heel hoge vergadering met 754 parlementsleden (elk omringd met nog eens een veelvoud aan ambtenaren) afkomstig uit de 27 lidstaten die hoofdzakelijk in Brussel vergadert maar op geregelde tijdstippen zijn hele boeltje oppakt om de vergadering verder te zetten in Straatsburg. En nadien weer in te pakken om in Brussel verder te vergaderen.
Velen stellen zich vragen omtrent de effectiviteit van een beraadslaging met 754 mensen Insiders beweren dat dit parlement containers vol Euro's kost en iedereen vindt die regelmatige verhuispartij compleet van het gekke.
Wel, met mijn experiment, als het slaagt, denk ik daaraan iets te kunnen doen. Mag ik even uitleggen?
Stel nu eens dat we die 754 peperdure afgevaardigden naar huis stuurden en zouden vervangen door 754 tuinkabouters. Elk van de 27 lidstaten krijgt zijn aantal kabouters en wordt verzocht die te versieren in de nationale kleuren. De Europese verkiezingen kunnen nog doorgaan maar nu probeert elke nationale partij zoveel mogelijk van die Europese kabouters binnen te halen. Zoveel socialistische kabouters (rood mutsje) zoveel liebrale kabouters (blauw mutsje) enz.
Perfect democratisch dus.
En nu de finesse.
In iedere kabouter zit een chip die vanuit de 27 hoofdsteden geprogrameerd wordt en geïnstrueerd. Ja stemmen, nee stemmen, kwaad worden, weglopen, met inktpotten gooien enz.... , in zo chip steek je in wat je maar wil.
Ook die verhuis naar Straatsburg is dan geen probleem meer. Men voorziet een aantal containers waarin die kabouters netjes kunnen gestapeld worden in dozen (ik denk zo aan 10 kabouters in een doos) en zo van Brussel naar Straatsburg en terug gereden worden. En al die ambtenaren zouden dan een snelcursus verhuizer moeten volgen om te helpen bij de in- en uitpak voor die verhuis naar Straatsburg en terug.
En dan na een half jaar zien of het met Europa zoveel slechter of beter gaat. Eén zaak staat vast, buiten de aanmaak van die gastjes en het schilderen heb je verder geen kosten meer. Dus goedkoper is het zeker.
En nu met popelend hartje afwachten tot mijn expriment aan de beurt is.
Je lacht ermee, maar is het werkelijk zo gek? Misschien, in het klein dan, eersgt eens proberen met de provincieraad....
Ja, op zon lokale zaterdagse markt hoor je nog eens wat.
Een agora is sinds de Grieken al, een ruimte waar mensen mekaar tegenkomen en waar ze eens serieus van mening kunnen wisselen. Hun hart luchten en eens goed zeggen wat zij er allemaal van vinden. Waar je de vox populi kunt meten. Normaal heb je, om dat te vernemen, een team van doorgestudeerde sociologen nodig die, honderden interviews gaan afnemen, dan die antwoorden bestuderen en in grafieken zetten, en dan een dik rapport schrijven op glanzend papier.
Op de zaterdagse markt gaat dat iets sneller en iets directer.
Half België heeft de discussie rond de heraanleg van dat marktplein gevolgd. Voorheen een chaotische parkeerplaats voor zon 200 autos, moest dat nu een open, verkeersvrije ruimte worden waar Lierse burgers gemeenschap konden vieren. Een redelijk groenig verhaal. Dus weg die autos. Dus weg die klanten, dacht de middenstand. En het spel zat op de wagen.
Maar het schepencollege zette door en zo ziet dit mooie lege plein er nu zo uit.
licht idyllisch beeld van de Lierse Grote Markt
Maar de tegenstand legde zich niet neer en hoopt op 14 oktober de rekening te presenteren aan die geiten wollen sokken eigenzinnigaards die den oorlog verklaarden aan onze auto onze vrijheid. En hoe dat afloopt zien we die zondagavond wel.
Maar op de zaterdagse markt hoorde ik al een ronkje hoe het lagere segment van de lokale bevolking erover denkt. Ik hoor twee oudere koppels tegen mekaar bezig.
Notschent kunnen we na de keus oepnief met onzen otto kuitter oep de mert Eest zeen, ze belouve zoevuil (naar het schijnt zouden wij na de gemeenteraadsverkiezingen opnieuw met onze wagen korter bij de Grote markt kunnen raken Eerst zien, ze beloven zoveel)
Ik bedoel dit. Je kunt het als bestuurder heel goed voor hebben, u gesteund weten algemene aanvaarde trends, kleinzielig weerstand hooghartig wegwuiven, want dat is goed bestuur. Maar je riskeert wel, als je niet goed oplet, met je vaandel rechtdoor te lopen terwijl de stoet een andere straat inliep. Een vaandeldrager zonder stoet erachter, alleen Toon Hermans kon het bedenken.
Maar het alternatief is dan weer plat populisme. "Al wat je wil, maar niet in mijn backyard"
(voor niet Lierenaars: Sint Gummaruskas is het zilveren reliekschrijn waarin de beenderen van Sint Gummarus -patroonheilige van de stad - bewaard worden. Dit schrijn wordt jaarlijks rond 11 oktober in processie door de straten van Lier gedragen door 32 kasdragers in smoking)
Zo net op de zaterdagse markt een oude bekende op het lijf gelopen. De Ward. Ward was (o.a.) een bijzonder vaardig schrijnwerker die bij ons thuis zowat de onmogelijkste houtklussen kon oplossen. Ward is mijn leeftijd. Praatje op de markt.
Hij was begin van de zomer met 'zijn compagnie' nog eens naar hun kazerne in Kassel gaan kijken. "Er waren geen officieren bij, want dan kunde toch niet zo vrijuit spreken hé...." Na 55 jaar.
Nu was hij van vorige week terug van een reis naar Liverpool waar hij met "de Engele les" het Beatles museum was gaan bezoeken. "Ik was rapper buiten dan binnen, zo'n lawaai."
En dinsdag vertrok hij naar Bolivië. "Wij slapen éné keer op 4000 meter hoogte".
Bij het afscheid had hij een nog een stevige Lierse aanbeveling voor mij: "En ge weet het hé, Mijnheer Torfs, volhouden want dien het langst leeft krijgt Sint Gummaruskas".
Waarop ik zei dat die dan wel niet mocht vergeten het licht in de Grote Kerk uit te doen.
Ge moet meer naar de markt gaan, dacht ik toen ik goedgezind terug thuis kwam.
Ik las ergens een heel gedetailleerde definitie van dat veel misbruikte begrip TOLERANTIE
TOLERANTIE is het met moeite en tegenzin (knarsetandend) verdragen van achterlijke tot zelfs weerzinwekkende opvattingen, waarbij het vanzelf spreektdat we de bijhorende gedragingen actief bestrijden, en bovendien niet ophouden om die opvattingen achterlijk en weerzinwekkend te noemen. (bovendien moet het knarsetanden tijdens het gedogen wel duidelijk te horen zijn)
Wat is daar dan nog tolerant aan? Dat we de voorstanders van die opvattingen niet op de brandstapel zetten of de kop inslaan?
ze doen maar...
Het minimalisme kan ook te ver gaan dacht ik al, toen decennia terug, de bikini plots omsloeg in de monokini en nadien in de niksikini.
Alhoewel, de vooruitgang hou je toch niet tegen. Niks te tandenknarsen.
Over het vak economie bestaan er volgens mij zoveel definities als er economen zijn. Nogal begrijpelijk, want in de definitie zal hoe dan ook jouw persoonlijke opvatting vervat zitten.
Ik breek vast geen potten als ik zeg dat economie, welke theorieën je ook aanhangt, te maken heeft met een realisatie van het goede leven of wat daarvoor moet doorgaan;. Subjectiviteit in het kwadraat dus.
Vader en zoon....
Mag ik hierna enkele citaten uit een artikel van vader en zoon Skidelsky.
Oorsponkelijk afkomstig uit Mantsjoerije, maar door de peripetieën van de 20ste eeuw in de U.K. beland waar zij beide in het economisch-academisch milieu zitten om van daaruiteen heel aparte stem te laten horen in het economische debat. How much is enough? is de weinig verhullende titel van hun laatste boek.
In een essay in De Groene (23/08/2012) Groei maakt niet gelukkig zetten zij hun nogalAGALEVistische theorieën uiteen.
Enkele citaten die ik het doorgeven waard vond, niet om te geloven, wel om te overwegen.
- Wij zijn inderdaad tot schaarste veroordeeld niet door een gebrek aan middelen maar door de extravagantie van onze behoeften (althans in het Westen).
- Inderdaad, economie heeft met schaarste te maken. Het domein van de economie is dan ook de studie van efficiënte middelen om een doel te bereiken, maar de econoom heeft als econoom niets te zeggen over dat doel.
- Van iemand die drie huizen bezit, denken wij niet dat hij het moeilijk heeft, hoe graag hij ook een vierde zou willen hebben. Hij heeft genoeg, zeggen we dan, wat betekent dat hij genoeg heeft om in zijn behoeften te voorzien. Flagrante manifestaties van onverzadigbaarheid - zoals een oncontroleerbaar verlangen om katten of poppenhuizen te verzamelen worden alom als pathologisch beschouwd. We zijn in principe in staat om ons te beperken tot onze werkelijke behoeften; het probleem is dat een op concurrentie en het vergaren van geld gestoelde economie, ons voortdurend onder druk zet om steeds meer te willen.
- De economie kan ons op de drempel van de overvloed brengen, maar moet zich terugtrekken (moet teruggedrongen worden) uit het toezicht op ons leven. Dat is wat Keynes voor ogen stond toen hij vooruit keek naar de dag dat de economen net zo nuttig zouden zijn als tandartsen. Als tandartsen, niet als artsen; aan de marges van het leven, en niet als een voortdurende laat staan controlerende aanwezigheid.
Tot daar pa en zoon Skidelsky. Alleen, omdat allemaal waar en mogelijk te maken, zouden we vooraf toch werk moeten maken van een nieuw soort mens. Ik ben er klaar voor, en nu die zeven miljard anderen nog.
Recent wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond .
Als ik dat zinnetje lees gaat mijn kritisch vermogen automatisch in een verhoogde staat van alertheid. Vooral omdat dit soort nieuws negen keer op tien uit de hoek van de sociale wetenschappen komt. Dat heeft in de meeste gevallen te maken met het opgebruiken van toch al toegekende subsidies.
Ik heb zo een staaltje bijgehouden uit 2007. Het was in het ochtendprogrammaVoor de Dag. Daar vernam ik dat een onderzoek van de Universiteit Antwerpen (die schijnen toch wel en abonnement te hebben voor dit soort onderzoeken) had aangetoond dat kinderopvang in Vlaanderen een serieus probleem is (maar dat leerden we al uit een vorig onderzoek), maar nu heeft men verder onderzocht en is er op uitgekomen dat het probleem van kinderopvang nog vele malen groter is bij gezinnen met een gehandicapt kind. Allez zeg, daar zou je zelf toch nooit op komen.
Maar soms zeg je toch: hé, dat wisten we niet, blij dat dit eens goed onderzocht is.
Yessss....
Zo kwam ik uit op een Belgisch onderzoek (vermeld in de Groene Amsterdammer 23/08) waarin op wetenschappelijke manier de seksfantasie van de vrouw wordt nagegaan. Feit is dat daarover nogal wat misverstanden heersen en dus is het best dat daarover nu uitsluitsel is.
Uit dat onderzoek bleek namelijk de ultieme seksfantasie van de vrouw gaat naar. een zwetende brandweerman. Geef toe, mannelijke bezoeker, dat heb jij nooit geweten. En daardoor is je halve levensplanning op een fout spoor terecht gekomen.
Verder kijkend in dat lijstje staat op twee de dappere soldaat, op drie de sexy zakenman en dan eindelijk, dus de rijkelijk overschatte knappe dokter in zijn witte jas.
Wat het artikel niet vermeldt maar wat ik zeker zal trachten te achterhalen is op welke plaats de 80 jarige staat die uren aan een stuk blogs zit te schrijven?
Ceci nest pas une pipe, vond Matisse. Ceci nest pas H.T., vond HT kijkend in de spiegel
Natuurlijk is dit geen pijp, dit is gewoon een imaginaire voorstelling van een pijp. Heeft in werkelijkheid niets te maken met een echte pijp. Het doet er hooguit aan denken. Idem dus met mijn spiegelbeeld.
Het is dus ook niet meer dan een illusie dat ik mezelf in de spiegel tegenkom. Het geeft wel een idee hoe die 7 miljard andere aardbewoners mij op straat of in het café kunnen tegenkomen, iets wat alleen mijzelf niet gegund is.
Dat is toch de natte droom van elke serieuze narcist, een avond in een hoekje in een café jezelf zons een uurtje bezig zien in dat café. Hoe zou ik dat beleven?
Wat is dan het grote verschil tussen de echte HT en zijn spiegelbeeld? (we zijn in een narcistische bui, dus we gaan door) Dat spiegelbeeld mist elk bewustzijn van zichzelf en dus ook maar een spatje vrije wil om zichzelf te zijn. Als ik knipoog naar mijn spiegelbeeld kan het niet anders dan terug knipogen. Als ik mijn rechteroor aanraak kan het niet andersdan . - en hier begint het wonder - dan zijn linkeroor aanraken. Dus toch een stuk eigenzinnige persoonlijkheid?
Natuurlijk een probleem voor de optica: waarom wordt in een spiegel alles wat voor de spiegel links is in spiegelbeeld rechts weerkaatst? En waarom dat toch een heel natuurlijk aandoend beeld geeft. Niks vervreemdend terwijl alles averechts staat.
Maar, als in het spiegelbeeld alle links rechts wordt, waarom wordt dan ook niet alle onder boven? Moet ik eens aan één van mijn geleerde bèta vrienden vragen.
Niks aan de hand zou je zeggen, haar knippen, hoe mag het zijn? zonder streep- oren vrij? oren vrij mooi weertje voor de tijd van het jaar, niet? - als t maar houdt en zo nog twee drie fundamentele gedachten gewisseld met de jongeman die mij deed. Maar, psycholoog als die gasten zijn, had die direct door had dat deze klant niet op vedere uitdieping van klimaat- of andere overwegingen uit was. Dus veder geen woord tenzij wat zakelijk noodzakelijk was wenkbrauwen wat bijwerken? daar mag een stukje af -.
En toch een aparte belevenis gehad. Een confrontatie met het spiegeleffect. Het feit van gedurende twintig minuten frontaal geconfronteerd te worden met je spiegelbeeld.En dan nog een gedetailleerd spiegelbeeld dat blijkbaar ook naar jou zit te staren. Als dat geen blog waard is?
Spiegeleffecten #1 Een spiegel gold in mijn bekrompen pubertijd als een blijk van ijdelheid.Iemand die heel de tijd voor de spiegel stond gold minstens als verdacht, op het nippertje niet zondig (als je tenminste je kleren nog aan had). Die is verliefd op zijn eigen (en weer heb ik een dialectuitdrukking nodig om dat op zijn eigen iets gans anders is dan op zichzelf), die (m/v) staat zichzelf te bewonderen. En als er nu iets als onchristelijk gold dan was het wel de schoonheid van het lichaam voor de schoonheid van de ziel te stellen.Lees nog eens terug mijn blog van 24/8 over Het verbrodde feest. Een spiegel had per essentie betrekking op het lichaam, je ziel kreeg je in een spiegel niet in beeld. Daar dacht ik aan vanochtend toen ik verplicht werd 20 minuten in de spiegel naar mijn eigen te kijken.En toegegeven, ik heb de helft van de tijd mijn ogen dicht gedaan
Spiegeleffecten#2 In de spiegel kijken vind ik om nog een andere reden niet zo aangenaam.U heeft dat zeker ook al meegemaakt, in een winkelstraat zie je plots je spiegelbeeld in een vitrine weerkaatst. Dat valt bijna altijd tegen. Zie ik er zo uit? Hoe loop ik daar nu. En die dikke buik. Precies nen ja, ne randdebiel. Vergelijkbaar is het gegeven dat negen keer op de tien men je een foto van jou toont, je daarover allerminst gecharmeerd bent. Zie ik er zo uit? Ben ik echt zo dik? Doe die maar rap weg. Nee, ik vind dat ik beter verdien.
Spiegeleffecten#3 Heel verwant met een item dat gisteren ter sprake kwam in het TV1 programma Ook op mensen getest. Men had van tien kappers en kapsters een gewone foto genomen. En nadien hadden ze van elk van die fotos, tien gefoto-shopte versies gemaakt, vijf waardoor de persoon er leuker uitzag en vijf die hem/haar wat ongunstiger voorstelden. Alle kandidaten moesten dan uit de elf fotos die ene halen die echt-naturel was. Dat moest toch een makki zijn voor mensen zijn die hun leven lang in de spiegel zichzelf bezig zien. Wat bleek? Acht op de tien kozen een foto waarop zij er beter voorkwamen. Wij zouden aan die acht moeten zeggen dat ze wel een heel goed gedacht van zichzelfhebben.En dan zouden die acht moeten antwoorden: et alors?
Spiegeleffecten#4 Tenslotte iets meer filosofisch.Het is wel zo dat het kijken naar ons spiegelbeeld de enige mogelijkheid is onszelf, dat IK,fysiek te ontmoeten. Intussen is het zo dat Ik naar mijn zeven miljard mede-aardbewoners kan kijken, op afstand en van dichtbij, van boven en van onder. Maar voor mezelf, mijn eigenste ik, waarmeeik al tachtig jaar zit opgescheept, is me dat niet gegund. Ik gebruik soms wel een trucje om dat te simuleren. Bekijk jezelf eens in een omstandigheid dat dat spiegelbeeld niet frontaal terugkijkt. Zo eens in het geniep jezelf een tijdje in het oog houden. En dan zou je kunnen vermoeden, zo zien de anderen mij en zo zal ik er dus echt uitzien. Vergelijkbaar is het uiterst onaangenaam effect om je eigen stem via een recorder te beluisteren. Dat is ronduit een gruwelijke ervaring. Gelukkig maar dat we onszelf niet kunnen ruiken of proeven, denk ik dan. En over betasten spreek ik liever niet. Uit religieuze overwegingen. Bijna niet mogelijk jezelf 'tegen te komen'. En meteen die andere vraag: ben ik een lichaam of heb ik een lichaam? Om maar te bevestigen wat een "vreemd gegeven" we voor onszelf zijn.
Ze zijn met velen, mijn vrienden en bekenden die bezweren geen dag zonder hun krant te kunnen. Ze vinden het onvoorstelbaar dat je zonder krant kunt leven. Je weet dan toch van toeten noch blazen. Het zaligste uurtje (vaak uurtjes) van de dag, dat dik pak papier met die vette belovende titel voorop, dat geritsel met die 7 katernen, die geur (dat is tegenwoordig iets minder, komt daar nog inkt aan te pas?), en dan al dat nieuws, die informatie, die commentaar van slimme mensen die bevestigen wat ik zelf ook vind, dat interview met die BV of TV-coryfee, de sport waar nog eens alles wordt naverteld wat ik de avond voordien op mijn TV zag, "mijn" kruiswoordraadsel, mijn SUDOKU... noem het maar op. Nee ik begrijp echt niet hoe je zonder krant kunt functioneren.
Wel ik lees geen krant, vroeger nog eens de zaterdag, maar die is nu ook weggevallen.
Om contrair te doen? Een beetje.
Een experimentje. Je hebt een krantenabonnement en je gaat 14 dagen op vakantie. Bij je thuiskomst 10 kilogram kranten in de brievenbus of op de mat. Wat doe je daar dan mee, want 's anderendaags is er alweer een nieuwe krant met nieuw nieuws? Ga je die 14 oude kranten allemaal lezen? Ik denk dat uw goesting rap zal over zijn. Er bestaat niks irrelevanter dan een krant van 14 dagen geleden lezen? Allemaal oude koek, daar valt nu echt niets aan te beleven. Alleen nog goed om de groenten op te kuisen of de gezeemde ruiten op te blinken. En voor een wielertoerist om onder zijn truike op zijn borst te steken. Tegen de wind.
Maar dat is het lot van elke krant, ook die van vandaag. Zo'n tenenkrommend korte levensduur. Morgen al onleesbaar geworden. Waarom dan zoveel leestijd daaraan versmossen? Het nieuws dat je absoluut moest weten? Wel dat kan, op een heel drukke dag, makkelijk op één A4-tje. En toppunt is dat, als je opstaat en om halfacht Radio1 aanzet, dan is er een korte nieuwsflash (3 minuten) en dan weet je alles wat je moest (nou, niks moet) weten. En als je dan nog drie minuutjes tijd over hebt, blijf dan luisteren naar het krantenoverzicht. In die 180 seconden verneem je wat er in de Belgische kranten die, ochtend te lezen valt.
Tenzij... tenzij dat je het als je favoriete hobby aanziet. Recreatie dus. Verstrooing. Verbeelding. Dromen. Even weg van de alledaagse banaliteit. Als het dat is, dan zwijg ik in alle talen. Ik kan u ook niet afraden elke dag 74 minuten op uw kop te gaan staan, Als u dat nu ontspant...
Wat ik dan met die ingewonnen tijd doe?
Een blog schrijven en nog eens een lekker contrair standpunt formuleren. Dat ik zelf maar half geloof.
(mijn bron H.J.A.Hofland in De Groene Amsterdammer 23/8/2012 )
Kent u een meer humaan principe om het leven hier een beetje leefbaar te houden?
Een aanklacht tegen elk soort Prinzipenreiterei.Je hoort het tegenwoordig minder maar de uitdrukking over my dead body was een courante manier om uw intenties te staven.
Toch nog van die uitschuivers zoals deze week Emile Roemer, lijsttrekker van de extreem linkse SP bij de aanstaande verkiezingen in Nederland en mogelijk zelfs een premier.Die verklaarde vorige week dat hij als premier de boete van Europa op de overschrijding van de 3%begrotingstekort niet zou betalen. Over my dead body, zo zei hij het. De markten reageerde prompt..
die Hollanders toch....
Hoeveel slimmer waren dan zijn dappere voorvaderen, de bekende koopmannen van de VOC. Die kregen in 1641 het recht om handel te drijven met Japan via het eilandje Dejima in de baai van Nagasaki. De kooplieden moesten echter aan één voorwaarde voldoen: eerst even op de bijbel spugen. Kleine moeite vonden die kooplieden. Nadien werd die voorwaarde ook aan de ander kant verzacht: ze moesten alleen hun bijbels in ijzeren kisten opbergen. En dat hebben ze zo tot 1859 volgehouden.
Van geven en nemen gesproken;
Maar ook Beatrix kent er iets van. Op staatsiebezoek in Oman en Abu Dhabi. Bij een bezoek aan een moskee verscheen ze in een abaya, dat is zon lange zwarte jurk, een hoofddoek en op haar kousenvoeten. Nie moeilijk maken, mannekes. Kaas verkopen.
Heeft u dat ook? (of ben ik de enige onnozelaar in dit geval?)
Ik bedoel die ongewilde opstoot van iets dat aan een geweten doet denken. Het is het kwaad dat ik bedrijf en dat ik in se haat, maar dat ik toch bedrijf en waarover ik mij nadien dan toch schaam.
Een voorbeeld uit mijn leven. Het is misschienjaar 35 geleden, ik speelde toen nog tennis in clubverband. Niet dat ik ooit sterallures benaderde, maar toch. Maar je was bijna verplicht om in te schrijven voor het lokale clubkampioenschap, hoezeer ik ook competitiesport haatte.Je moest meedoen gewoon om de tableau te vergroten want uiteindelijk konden ze in die tijd dat kampioenschap net zo goed met vier deelnemers gespeeld hebben. Maar soit, om winnaars te hebben moet je ook verliezers, losers dus, bij de hand hebben. En in die negatieve reserve hoorde ik thuis. Mijn grote ambitie was dus één, van twee durfde je niet dromen, ronde te overleven.
En dat jaar lukte het ei zo na. Mijn tegenstrever, hij heette Georges - nog zon loser - , liet het zo ver komen dat het een derde set werd. En toen werd het spannend. Op een kritiek moment komt een bal van Georges heel diep (er stond uiteraard niemand langs de lijn, laat staan iemand in de arbiterstoel) en jawel nog net op de lijn, dus goed, maar ik roep OUT, en zo was dat punt voor mij. Die loser aan de andere kant reageerde niet en ik won die match . Maar tegen welke prijs.
Het is nu 35 jaar geleden, en nee niet dagelijks maar toch iedere maand één keer, denk ik aan die bal die ik van Georges gepikt heb en hoe ik die man de pret van een tweede ronde heb gestolen. Als ik de man, die ik uit het oog verloor, soms eens op straat tegenkom ik schaam me nog dood.
En waarom doe je zoiets? En er is niet veel aan te herstellen, ik kan 20 jaar later niet naar Georges gaan en sorry zeggen. Maar de sanctie is wel zwaar: een levenlang loop ik met dat Georges complex. Ik denk dan: als ik voor zoiets totaal onnozel, me tot zoiets laat verleiden, tot wat ben ik dan nog in staat?
Nee, ik ben niet fier op mezelf. Kon ik maar ergens te biechten gaan en met een stevige penitentie absolutie krijgen (sorry voor een toevallige jonge bezoeker van deze blog, zoek de woorden penitentie en absolutie maar eens op)
vriendelijk volk op het containerpark, daar niet van...
En deze voormiddag was het weer van dat.
Nee, ik tennis al lang niet meer, ik rijd nu met een volle auto naar het containerpark. Ik moet van alles kwijt zien te geraken. Het is nog vroeg en er is weinig toezicht. Ik heb o.a. een oud glazen aquarium bij dat lek is, zo een met glas in een ijzeren kader.
Voelde mij komen? Nee, ik keil dat ding niet bij de witte flessen, zo baldadig ben ik nu ook weer niet, want er is een container voorvlak glas. In die bak liggen niets dan gebroken ruiten en spiegels. En mijn aquarium is toch hoofdzakelijk "vlak glas". Maar ik besef ook heel goed dat die ijzeren kader daar natuurlijk eerst af moet. Even een blik in het rond, niemand in de buurt, en floep, daar verdwijnt die ijzeren kader met wat glas omheenin de niet passende container. In het naar huis rijden aan niets anders gedacht. Dat doe je toch niet. En zelf nu, zes uur later maak ik er een blogstukje over. Hopelijk ov er 35 jaar.... ik mag er niet aan denken.
De eigenlijke kernvraag is hier: wie gedraagt er zich nog ethisch in het donker?
Een half uurke geprobeerd op dat terras aan de Palingbeek de gesprekken aan de tafel naast ons te volgen. Want er werd druk gepraat, opgetogen en luid. Hier en daar herkende ik een woord maar een gehele zin meepikken nee, dat zat er niet in. Mensen, maar wat een zwaar dialect is hier nog de regel. Hier? Nee, volg de fietsende OKRA dames in Kermt of in Zaffelare of Bunsbeek, het zal je als talige allochtoon niet gegund zijn een gesprek te volgen.
En dat is dan het GROTE verdriet van Vlaanderen, denk ik. Dat onuitroeibare dialect, zeg maar mishandeling van de eigen taal. Hoe ga ik een Waal nog overtuigen dat Nederlands leren niet anders meer kan? Ik zie die Waal hier al zitten op dat terras.
Het Grote Verdriet van Vlaanderen dus. Wel met dubbel voorbehoud.
Ik denk dat het vooral toch deze OKRA leeftijd is die er niet aan denkt enige moeite te doen om hun dialect wat te kusschen. Waarom eigenlijk? Het is nu zo gezellig, en we zijn toch onder ons? Gelukkig weet ik dat het onder de jongeren, vooral de kleinsten, veel beter gesteld is. Daar speelt het snobisme in de A.N. kaart: zwaar dialect wijst op geen opvoeding. Beschaafd Nederlands dus als status symbool. Mooi zo.
Inderdaad, het is nu zo gezellig, dan ga je de sfeer toch niet bederven met wat stijve woorden. En dat is het nou juist: bij die generatie is het Algemeen Nederlands een zondagse pak, dat je soms wel eens moet aantrekken, maar waar je je niet lekker in voelt. En dat gaat veel verder dan OKRA, als een Vlaming zich echt lekker voelt, op zijn gemak en ontspannen, dan kan je toch niet anders dan doorgaan in je zwaarste dialect? Op café, op het voetbal, de wielertoerist, in de supermarkt en waar nog allemaal Kwestie van sfeer, is dat. Ik heb het van geen ander, ik weet het aan mezelf.
Mea culpa, mea culpa. Shame on me !
(overigens merk je het aan deze blog, als ik werkelijk op mijn gemak schrijf is een dialectwoord nooit ver weg. En gaat ook mijn Beschaafd Nederlands onder de rekker op de porte bagage)
Het benieuwt mij hoe de gesprekken op dit terras zullen klinken in 2042? Ik zal het niet meer meemaken. Misschien klappen ze dan allemaal (slecht) Engels? En of dat dan beter is?
en wat zouden de heren nog wensen te gebruiken.....
Paar dagen aan zee geweest; En omdat ik het hinterland van de Westkust zeker zo boeiend vind als het strand, twee keer op uitstap geweest naar een Provinciaal Domein in de buurt: de Palingbeek voorbij Ieper en de Blankaert opzij van Diksmuide.. Twee keer een unieke ervaring.
Maar wat hebben ze in die provinciebesturen toch geld te veel, zeg.. Gelukkig wordt het dan nog goed besteed en dan is natuurlijk iedereen content.
(mij valt nu weer het verschil op tussen tevreden en content. Een tevreden mens is voor mij niet hetzelfde als een contente mens. Net zo min als trek of zin iets uitstaans heeft met goesting)
En daar wou ik het verder over hebben met mijn Palingbeek-ervaring.
Prachtig weer, midzomer, we beginnen met een koffie op het heerlijk gelegen terras van het cafetaria. Terras zit goed vol. Er is net een bres OKRA fietsers toegekomen; Heel sympathieke beweging die OKRA. Altijd mijn grootste argument als muizzers mij zeggen dat deze tijd toch zo individualistisch is geworden. Groepsgevoel verloren. Ieder voor zich. Ik ben zeker dat de grootmoeders van die fietsers 50 jaar geleden allemaal thuis achter de stoof zaten. Met een grote lange zwarte schort aan het kousen stoppen.
Hun kleindochters kruipen zon namiddag op hun spiksplinternieuwe fiets, nogal wat met batterij onder de porte-bagage(weer iets anders dan de bagagedrager, net alsof ze een zwart negerke bijhebben dat hij bagage draagt). Met OKRA naar de Palingbeek, stond er op het zomerprogramma, verzamelen aan de kerk om 13.30 u. En ze waren er. Met velen. De meesten met het veilige fluor OKRA jakje aan, sommigen met helm. Ik schat op de 40 fietsers zon 32 dames, allemaal nette florissante dames. Aan de tafeltjes, en aan hun lijn, te zien dat ze wel voor iets meer waren afgestapt dan voor een koffieke
De mannen van het gezelschap is een ander verhaal. Niet zo talrijk waren ze, maar ze hadden wel stevig de leiding in handen. Een aantal droeg een tricolore armband als teken van hun verantwoordelijkheid. Bovendien hadden ze ook een fluitje aan een koordje om hun nek hangen. Zij reden voorop, ze reden achteraan, wezen de weg, blaasden op dat fluitje als er tegenliggers aankwamen. En zij beslisten dat het nu genoeg was en dat we verder fietsen.
Eigenlijk héél mooi beeld van deze welvarende tijd, van dit welvarend land, van dit gezonde volk. Goe bezig Vlaanderen. Ieper blijkt geheel hersteld van het Lernout Hauspie debacle. En ook Van Gheluwe schijnt verwerkt. Goe ras, die West Vlamingen.
Een dicasterium ! dat we daar niet eerder aan gedacht hebben.
(mijn bron interview van Robert Dulmers met Rino Fisichella in de Groene Amsterdammer 16-08-2012)
Eindelijk nog eens groot en vooral positief nieuws vanuit het Vaticaan.De paus heeft beslist dat het met de neergang van zijn kerk zo niet verder kan.
Na lang nadenken en studeren staat zijn besluit vast: Benedictus XVI gaat een dicasterium (vraag mij niet wat dat is, maar ik denk toch iets heel gewichtigs) oprichten bedoeld voor een nieuwe evangelisatie van het Westen. En wie kon hij beter aan het hoofd van dat dicasterium zetten dan aartsbisschop Rino Fisichella (°1951), een echte intellectuele zwaargewicht, ongelooflijk geleerd, Vaticaan-ideoloog, strategisch denker in de schaduw van Benedictus? Rino Fisichella, onthoud die naam..
Eerst in oktober nog rap een synode met honderden bisschoppen bijeenroepen in Rome met slechts één thema: jawel: de nieuwe evangelisatie van het Westen. Het Westen (wij dus, jij en ik) terug brengen tot God.
Mijn vraag: gaan ze aan die bisschoppen vragen wat zij ervan denken of gaan ze aan die bisschoppen uitleggen hoe dat in zijn werk zal gaan?
In voorbereiding had Fisichella al een verkennend onderhoud met 12 Europese aartsbisschoppen (Leonard is er natuurlijk bij, Kardinaal Eijk van Utrecht was niet uitgenodigd ) en dan in de herfst gaan ze er tegenaan.
Fisichella legt uit: wij gaanin drie stappen: (dus toch niks te vragen aan die bisschoppen)
de gelovigen die er nog zijn dienen herschoold, zij zijn de basale inhoud van hun geloof vergeten
Daarna gaan we ons op het mysterie richten, want zonder mysterie, zonder spiritualiteit komt er so wie so niets van in huis
En dan gaan we kijken naar de Westerse levensstijl en die in overeenstemming brengen met de boodschap;
De gelovigen die nog elke zondag naar de mis gaan zijn razend enthousiast: nu gaat het echt gebeuren. De anderen (zijn die moeten terug gehaald worden) horen het in Rome donderen.
Och nee, het moment is voor de kerk te dramatisch om er vrolijk over te doen: Onze geloofwaardigheid is tot een dieptepunt gekelderd dixit Fisichella.
Niet vrolijk doen, maar een paar vraagjes mag toch, niet?
1. Dit is een poging tot pure restauratie en dan weten dat in de geschiedenis nog nooit één restauratie geslaagd is. Restauratie is altijd achter de feiten aanlopen. 2. heeft Fisichella ook als eens nagedacht WAARDOOR die geloofwaardigheid zo gekelderd is? Het zal toch niet mijn schuld of die van een van de bezoekers van mijn blog zijn? 3. En heeft dat dicasterium ook al eens nagedacht of de kerk niet allereerst in eigen schoot (ik spreek niet van boezem) moet kijken. En wat zij denken dat de kerk en wat Benedictus zelf aan die terugkeer kan verhelpen? Afleggen van die austeriteit van het grote gelijk, bijvoorbeeld?
Een paar steekwoorden kunnen misschien volstaan: plaats van de vrouw in de kerk andere insteek over seksualiteit waanzinnige dogmas die het geloven nodeloos moeilijk maken drie woordjes uit het Credo halen unam sanctam et apostolicam, en dan de grote sprong voorwaarts in de oecume .
Ik denk eerlijk gezegd, dat het voor een dicasterium te laat is. Maar ja, ik ben geen Fisichella en dus ook niet gevraagd als voorzitter.
Maar ze mogen mij nog altijd opbellen 0472/475 132.
Intussen kwam ik het aan de weet; een dicasterie of dicasterium is de term die wordt gebruikt om onderdelen van de Romeinse Curie aan te duiden. Congregaties, Pauselijke Raden, Tribunalen, Pauselijke Commissie, etc. zijn alle dicasterieën. Nu weet u het ook en kunt u de term gerust gebruiken bij uw volgende toogdiscussie.
Als laatste Zomergast mocht Jan Leyers de grote Adriaan van Dis himself ontvangen, van Dis die enkele jaren zelf Zomergasten mocht presenteren.
Het verwijt dat onze Jan te braaf uitviel voor die arrogante Hollanders werd geïllustreerd door een beeld dat wij zagen uit 2000 toen van Dis onze Kristen Hemmerechts ontving.
Om te illustreren wat niet braaf is werd onze brave Kristien, pats vanaf de eerste minuutbedolven onder de vraag: wat ze eigenlijk bedoelt als haar jongste boek begint met de zin: Ik zat net met mijn kut (tiens, rode ribbel onder dat woordje,mijn spellingcontrole kent dat dus niet misschien ook te braaf?) in een kruidenbad.
Ja, waarom doet zon mens dat?Met haar kut in een kruidenbad hoe bedenk je het?
In het Latijn heette dat indertijd: een captatio benevolentiae, een literair goodwill gebaar, maar dat voorbeeld hebben wij in het college nooit gekregen. . . Anders wel duidelijk.
Het leven is... een grote lege kleerkast uitpuilend van alle gewaden die de keizer ooit droeg. En die keizers droegen en dragen wat gewaden.
En het volk . dat blijft bewonderend de naakte keizer toejuichen.
In het sprookje is er dan het jongetje dat opmerkt dat de keizer in zijn blootje rondloopt. Vandaag zal dat jongetje vaak zijn mondje dicht houden of hij wordt door de massa gemolesteerd. Wilde gij eens zwijgen kleine snotter.
Pukkelpop 2012, nog meer volk, nog meer uitzinnigheid, 8 podia met niets dan grensverleggende acts. En dan die minuut stilte . ijzingwekkend. Een commentator sprak van een collectieve vervoering die bij momenten mystiek aandeed.
Ik was er niet bij, maar ik zag en las uitgebreid de media die zeiden me wat ik er moest van vinden.
Wel... Ik vond het een snoeiharde, snerpende elektronische orgie waarvan de beelden en de klanken mij pijn deden in al mijn beschaafde vezels (ik heb ook onbeschaafde vezels, die werden wel aangesproken). Pure Barbarie.
Maar ik ken het lot dat mij wacht met deze domme opmerking. Wilde eens zwijgen oude knorrige zageman.
Onze Lieve Vrouw Hemelvaart, een heerlijk zomerdagje dat ook een beetje het einde van de vakantie markeert. Maar dat deert ons nu nog niet. Gewoon een fijne dag die half oogst.
Maar het is ook een kerkelijke hoogdag, een groot katholiek feest. Maria die met lichaam en al zomaar de lucht inging, recht naar haar klaar staande troon in de hemel. Voor minder kon Jezus het eerlijk gezegd niet doen. Een dogma, dus het zal wel waar zijn.
Maar speciaal inde kringen van het traditionele, weldenkende Antwerpen is 15 augustus een absoluut hoogtepunt. Vooral in de hoogmis in de Kathedraal en tegelijk in Sint Paulus worden nog eens alle registers van het rijke Roomse leven opengetrokken. En jawel, daarop lopen die kerken bomvol alsof er geen vuiltje aan de kerkelijke lucht was.
Maar ja, alles is er om mensen gelukkig te maken. De indruk makende togas van die zelfbewuste kerkmeesters allemaal naar waardigheid verschillend afgebiesd, de brokaten gewaden van de priesters, het zilver van de kandelaars, de krinkelende wierook in het gefilterde zonlicht, het warme orgel en het koor dat in 8 stemmen de lof van Maria zingt.
En dan het einde, het moment waarop iedereen wacht, het lied voor onze Lieve Vrouw van Vlaanderen (een streepje nationalisme doet wonderen):Liefde gaf u duizend namen De mensen zingen het mee, drie strofen zonder tekstblaadjes. Rats van buiten.
Met als toppunt die derde strofe waar we aan Maria ondubbelzinnig vragen: Moget nimmer hier verandren, liefste Lieve Vrouw van Vlaanderen. Let op de aandrang: Maria, laat hier alles blijven zoals het is.
De laatste keer dat ik het meemaakte kon ik onmogelijk beletten dat een dikketraan over mijn wang liep. Ja, die emoties
Maar als een uurtje later de wierook om je hoofd en uit je neus is verdwenen, zijn ze daar weer: de vragen. Gaat die God zich daarmee echt bezighouden? En wat doet die dan voor de Walen en de Tsjetsjenen of de Molukken? Of zingen die niet luid genoeg? Of spreken ze verkeerde personen aan? Hebben ze geen voorsprekers?
Mijn vraag hierbij is of het een goed gedacht van de kerk is om zich op zon dagen te laten wiegen op een makkelijke nostalgie? Want nog eens 25 jaar verder is de lucht helemaal geklaard, dan zijn die mensen van die derde strofe allemaal dood en kent niemand dat lied nog. En is alles hier nog eens veranderd. Ook een oplossing.
Mijn vraag reikt verder dan deze kerkelijke context: is het een goed gedacht als je zwaar in de shit zit, om gewoon verder te doen alsof er niets aan de hand is? Neusbloeding als strategie.
ik wel !
Ludwig Wittgenstein (1889-1951)
La Grande Chartreuse 
Europees Parlement in volle actie
licht idyllisch beeld van de Lierse Grote Markt
eenzame vaandeldrager
Sint Gummaruskas
Wilders in de nacht van 12 op 13 september
ze doen maar...
Vader en zoon....
Yessss....
die Hollanders toch....
de hawk-eye die het geweten vervangt
vriendelijk volk op het containerpark, daar niet van...
voor (al) wie haar soms geweld aandoet....
en wat zouden de heren nog wensen te gebruiken..... 
In de fleur van de sleet
Monsignor Rino Fisicella
Maria ten hemel opgenomen
