Het leven is... een grote lege kleerkast uitpuilend van alle gewaden die de keizer ooit droeg. En die keizers droegen en dragen wat gewaden.
En het volk . dat blijft bewonderend de naakte keizer toejuichen.
In het sprookje is er dan het jongetje dat opmerkt dat de keizer in zijn blootje rondloopt. Vandaag zal dat jongetje vaak zijn mondje dicht houden of hij wordt door de massa gemolesteerd. Wilde gij eens zwijgen kleine snotter.
Pukkelpop 2012, nog meer volk, nog meer uitzinnigheid, 8 podia met niets dan grensverleggende acts. En dan die minuut stilte . ijzingwekkend. Een commentator sprak van een collectieve vervoering die bij momenten mystiek aandeed.
Ik was er niet bij, maar ik zag en las uitgebreid de media die zeiden me wat ik er moest van vinden.
Wel... Ik vond het een snoeiharde, snerpende elektronische orgie waarvan de beelden en de klanken mij pijn deden in al mijn beschaafde vezels (ik heb ook onbeschaafde vezels, die werden wel aangesproken). Pure Barbarie.
Maar ik ken het lot dat mij wacht met deze domme opmerking. Wilde eens zwijgen oude knorrige zageman.
Onze Lieve Vrouw Hemelvaart, een heerlijk zomerdagje dat ook een beetje het einde van de vakantie markeert. Maar dat deert ons nu nog niet. Gewoon een fijne dag die half oogst.
Maar het is ook een kerkelijke hoogdag, een groot katholiek feest. Maria die met lichaam en al zomaar de lucht inging, recht naar haar klaar staande troon in de hemel. Voor minder kon Jezus het eerlijk gezegd niet doen. Een dogma, dus het zal wel waar zijn.
Maar speciaal inde kringen van het traditionele, weldenkende Antwerpen is 15 augustus een absoluut hoogtepunt. Vooral in de hoogmis in de Kathedraal en tegelijk in Sint Paulus worden nog eens alle registers van het rijke Roomse leven opengetrokken. En jawel, daarop lopen die kerken bomvol alsof er geen vuiltje aan de kerkelijke lucht was.
Maar ja, alles is er om mensen gelukkig te maken. De indruk makende togas van die zelfbewuste kerkmeesters allemaal naar waardigheid verschillend afgebiesd, de brokaten gewaden van de priesters, het zilver van de kandelaars, de krinkelende wierook in het gefilterde zonlicht, het warme orgel en het koor dat in 8 stemmen de lof van Maria zingt.
En dan het einde, het moment waarop iedereen wacht, het lied voor onze Lieve Vrouw van Vlaanderen (een streepje nationalisme doet wonderen):Liefde gaf u duizend namen De mensen zingen het mee, drie strofen zonder tekstblaadjes. Rats van buiten.
Met als toppunt die derde strofe waar we aan Maria ondubbelzinnig vragen: Moget nimmer hier verandren, liefste Lieve Vrouw van Vlaanderen. Let op de aandrang: Maria, laat hier alles blijven zoals het is.
De laatste keer dat ik het meemaakte kon ik onmogelijk beletten dat een dikketraan over mijn wang liep. Ja, die emoties
Maar als een uurtje later de wierook om je hoofd en uit je neus is verdwenen, zijn ze daar weer: de vragen. Gaat die God zich daarmee echt bezighouden? En wat doet die dan voor de Walen en de Tsjetsjenen of de Molukken? Of zingen die niet luid genoeg? Of spreken ze verkeerde personen aan? Hebben ze geen voorsprekers?
Mijn vraag hierbij is of het een goed gedacht van de kerk is om zich op zon dagen te laten wiegen op een makkelijke nostalgie? Want nog eens 25 jaar verder is de lucht helemaal geklaard, dan zijn die mensen van die derde strofe allemaal dood en kent niemand dat lied nog. En is alles hier nog eens veranderd. Ook een oplossing.
Mijn vraag reikt verder dan deze kerkelijke context: is het een goed gedacht als je zwaar in de shit zit, om gewoon verder te doen alsof er niets aan de hand is? Neusbloeding als strategie.
ENIP, een door mij goedgekeurde afkorting die staat voor En Nu Iets Positiefs.
Nu dus een ENIP moment over kerk, katholiek, religie.
Na mijn twee voorgaande blogs vind ik zelf dat het nu welletjes is. En dat de eerlijkheid me verplicht ook het goede (het schitterende) werk van dat Rijke Roomse Leven aan te halen.
Een paar korte steekwoorden mogen volstaan.
Onderwijs, ziekenzorg, kunst, aandacht voor alle categorieën zwakken in de samenleving (lang voor dat een zaak van de RSZ of het RIZIV was). Allemaal domeinen waar de kerk (soms) instond voor eenletterlijke toepassing van de Bergrede. Zalig die
Stop, niks te mitsen of te maaren hier, geen mij bekend instituut dat zulk palmares voorlegt. Hoe graag ook een bepaalde stroming in het moderne denken dit alles wil kleineren of compromitteren.
En dan is er nog het blote feit dat dit kerkelijk bestel, die riten en mythen, die traditie, inclusief de kleine volksdevotie van het Heilig Paterke tot OLV van Klein Scherpenheuvel -vereerd in Wiekvorst-generaties mensen ook gelukkig heeft gemaakt, troost en verlichting geboden en nu nog biedt (denk aan de mensen in de Sint Pauluskerk op OLV Hemelvaart). Liefde gaf u 1000 namen. Dank aan Maria. Inderdaad.
Het wegdenken binnen onze Westerse cultuur van de Kerk, ja ook van het katholicisme, is gewoon niet in te beelden. Nogal evident dat, het werk van mensen zijnde, in dat lange grootse verhaal, een aantal uitschuivers het beeld zwaar vertroebelen.
Eerst begrepen we dat niet, omdat wij dachten dat het God was die achter de Inquisitie zat. Maar God, dood zijnde, weten we nu dat het mensen waren.
De Groene Amsterdammer (onafhankelijk weekblad sinds 1877 !) brengt traditioneel in augustus een extra zomernummer enkel voor zijn abonnees, dus niet te koop in de winkel. Altijd rond een bepaald thema, dit keer het Lichaam, van binnen en van buiten, in al zijn facetten.
(let op de prachtige uitklapbare cover waar je nog twee schoonheden cadeau krijgt)
In een inleidend artikel van hoofdredacteur Xandra Schutte lees ik:
Eeuwenlang draaide het in het Westenvooral om de ziel de laatste decennia heeft het lichaam de overhand gekregen.
( )
Het afwerpen van het christelijke juk heeft gemaakt dat het lichaam niet meer per definitie zondig is.
Jawel, u leest goed: het christelijke juk en ons die altijd verteld is dat Jezus een boodschap van bevrijding bracht? Wat is er dan zo misgelopen?
Wat er ook van weze, op mijn leeftijd kan ik getuigen dat ik dat juk nog meegemaakt heb. Of wij dat toen als een juk aanvoelden is dan vers twee.
Maar één ding blijf ik nukkig de kerk als installateur van dat christelijke juk heel kwalijk nemen. Dat zij, zeker nog in mijn tijd, het mooiste moment in de ontwikkeling van een jong leven, de zich ontwikkelende seksualiteit, heeft gedompeld in een sfeer van vuiligheid, schuld, schaamte en doodzonde.
Wat een ongelooflijk feest moest zijn heeft zij kapot gemaakt met een onzinnige moraal, bedacht door een kliek gefrustreerde celibatairs.
Renate Rubinstein was de eerste echte columniste van Nederland. Ze schreef in Vrij Nederland. Ze had een feilloos gevoel voor kwesties en controverses. En vooral een onnavolbare formuleringskracht. In Nederland bezit zijn de status van een icoon. Ze was niet alleen intelligent en begiftigd met een scherpe pen, ze was ook nog eens adembenemend mooi. R.R. leed aan MS en stapte na 17 jaar uit het leven.
Een, staaltje van haar denken en schrijven.
Renate Rubinstein heeft ooit uitgelegd dat men op drie manieren elitair kan zij:
a.door te denken dat men beter is dan de anderen b.door te denken dat men slechter is dan de anderen c.door te denken dat men gelijk is aan de anderen.
Ik ben elitair op de laatste manier, schrijft Renate. Ik denk altijd dat iedereen tegen wie ik praat of schrijf er net zo over denkt als ik. Dat is natuurlijk een vergissing, maar mijn houding verandert er niet door.
* * *
Toen ik indertijd deze quote noteerde voegde ik er deze bedenking aan toe: die derde is misschien de minst opvallende maar zeker in de sociale omgang de hinderlijkste van de drie. Mensen bij wie het geen ogenblik opkomt dat je misschien wel eens anders zou kunnen denken. En die zich dus ook zo gedragen.
Hoe heet dat ook weer: zachte heelmeesters, stinkende wonden
Dus: de Forcing. Niks te mitsen of te maaren. Erop en erover.
Jozef II Keizer van Oostenrijk
Dat was ook de overtuiging van Keizer Jozef II, die einde achttiende eeuw de Oostenrijkse plak zwaaide over onze contreien. Jozef was een verlicht despoot met veel goede ideeën, niet direct een model democraat maar vooral een doener.
Hij drukte het zo uit:
Grote dingen moeten in één keer gebeuren.. Alle veranderingen zorgen voor meningsverschillen. De beste manier om vooruit te gaan bestaat erin een beslissing te nemen, het publiek er dadelijk over in te lichten en niet naar tegengestelde meningen te luisteren. Dan dient men enkel nog de beslissing op de juiste manier uit te voeren.
En zo ging Jozef er, vol van zijn goede bedoelingen, serieus tegenaan. Praktisch allemaal onbetwistbaar juiste beslissingen, de logica zelve (alle pariochiekermissen moesten voortaan in hetzelfde weekend plaatsvinden) maar de mensen wilden er niet aan, en het kostte de Keizer onze Brabantse revolutie (1790). Vonck en Van Der Noot, weet je nog wel? Er is niet veel van zijn goede beslissingen in huis gekomen (kijk naar die kermissen).
En toen was het wachten op de grootste en enige echte doener van de geschiedenis: Napoleon Bonaparte. Nog zo ene.
De forcing voeren. Het is heel mijn leven niet mijn ding geweest.
Overleg, overreding, blijven uitleggen, inzicht, luisteren naar bezwaren, zoeken naar tussenwegen, consensus, en dus ook compromis, afstappen van principes, water bij de wijn, loslaten zelfs van je eigen redelijkheid.... tot het er langs uw oren uitkomt. Maar ja, zo word je geen keizer.
Anders dan Jozef laat uitschijnen is dat echter (denk ik) geen kwestie van principes, dat is een kwestie van genen, van aard, van inborst, van aanleg (of geen aanleg). Ik zit zo ineen. Ik zou niet anders kunnen. Ik ben gene goede, gene slechte, ik ben zo. It's all in the genes.
En dus moet ik leven met het terechte verwijt van een softie en dus een geboren loser . Het zal wel zo zijn.
* * *
A propos, lieve bezoeker, ben jij, zelfs in kleine zaken, in staat een "forcing" door te voeren als je overtuigd bent dat je het goed voor hebt?Kun jij leven met een in jouw ogen gammel compromis? Geen zorg, het zit dus allemaal in uw genen....
Er zijn van die momenten in mijn (wellicht ook in jouw) dagelijkse leven dat ik plotsklaps de neiging heb om te bidden. Jawel, echt bidden.
Dat zijn momenten waar je, even maar, van de buitenwereld afgezonderd bent, los van elke beslommering, in jezelf gekeerd, en eventjes tijd om de tijd stil te zetten (soms in bad, vaak in bed voor ik inslaap, maar sorry, de ideale occasie is het toilet), dan wil ik spontaan gaan bidden... Iets met God bespreken.
Maar ik ken intussen het scenario, want verder dan: Heer . kom ik niet, want dan klopt het al niet meer. Heer wie? Heer waar? Heer hoe?
En toch zou ik graag doorgaan. Maar het lukt me dus niet.
Tussen haakjes:hier blijkt weer hoe comfortabel het gebruik van door de eeuwen geijkte formules om te bidden: Heer laat dit Prinsenvolk uit doude Nederlanden, niet ondergaan in broedertwist en schande. Hebde mij gehoord, Heer?
Doet me denken aan die mop van die kip....
Doet me denken aan die levenswijze mop van die moeder die bij de dokter komt voor een probleem dat ze heeft met haar jongste dochter. Die denkt namelijk dat ze een kip is. Mijnheer Doktoor, van geen kleintje vervaard, weet direct raad en schrijft een fles: drie keer per dag een soeplepel, en dan moet dat vanzelf overgaan..
Na drie weken komt die moeder terug bij mijnheer Doktoor. En hoe ist met uw dochter? Goed mijnheer doktoor, dat was een goede fles, het is helemaal over.
En, content zeker?
Jazeker maar nu zitten we met een ander probleem: wij hadden die eieren eigenlijk wel nodig.
Je hebt de link met mijn steriele aandrang tot bidden toch door?
De categorische imperatief is (volgens Kant) de voorgegeven leidraad van het zedelijk bewustzijn, een leidraad die los staat los van eender welk te bereiken doel. Een
gegeven op zich.
MUIZTZOENIE.
(alle variaties in alle mogelijke Vlaamse dialecten zijn ook goed)
Vaste bezoekers van deze blog weten dat ik een nieuwe hobby heb ontwikkeld: vanuit mijn Lierse dialect (en dat mag dus net zo goed eender welk ander dialect zijn) stevige, ondubbelzinnige morele stelregels te formuleren.
Herinner u:dakannani of tisnazoe.
Nu lanceer ik MUIZTZOENIE.
Een vervoegvorm van het werkwoord muizzen (ik gebruik een dubbele zz om de goede uitspraak te bevorderen) wat staat voor kankeren, zagen, in het Hollands is dat zeiken
Vb. onder bejaarden wordt er wat afgemuizd (variant af-muizen)..
Men kan zich aan iets ergeren, en als je dat voor jou houdt is er geen man overboord. Maar als je dat ergeren begint te ventileren, dan is het tijd voor mijn LCI:MUIZTZOENIE.
Waarom is muizzen in die mate uit den boze dat het een LCI wordt?
Je ambeteert er andere mensen mee die niet noodzakelijk van jouw gedacht zijn (helaba: ambeteren, nog zon onvervangbaar dialectwoord, samen met ambetanterik)
Het haalt niks uit, de dingen blijven zoals ze zijn
En vooral het brengt jezelf (de muizzer dus) danig uit je humeur. Je moet daarna opnieuw goed gezind zien te worden.
Dus neem het aan als een categorische imperatief:MUIZTZOENIE.
Het was dan wel een rotzomer, met meer dan een spatje regen, maar historisch zal die zomer zeker zijn: het was de zomer waarin wij collectief door de media in een ware sportorgie werden gevoerd. En t is niet gedaan, het begint nog maar: vanaf nu kun je voor enkele Euros ieder weekend drie voetbalmatchen uit Eerste integraal op uw scherm krijgen. Heerlijk toch om, liggend in uw luie stoel, de clash tussen Zulte Waregem en Beerschot te kunnen volgen.
Voor sommigen een vervoerende belevenis, voor anderen (jawel, jawel, er zijn er nog anderen) een gruwel.
Daarom even stilstaan bij die sportorgie, ik zeg bijna sportorgasme: is sport nu werkelijk ALLES geworden? Hoe komt het dat miljarden mensen toch maar naar de opening van de OS in Londen keken?
Toch onderscheid maken tussen het sportgebeuren op zich en de hele omgeving met alweer de media op een prominent eerste plaats. Wat die daarvan maken. En hoe het publiek daarbij iedere kritische reflex wordt afgeleerd.
TeVe Blad spant de kroon.
(hier moest dan die foto komen van dat TeVeBlad maar ik krijg die niet op deze plaats. Dus sorry voor mijn onhandigheid)
Op de cover van TeVeblad van 28 juli tot 3 augustus (Handig en Goedkoop 1) staat een foto van Kim Clijsters met als titel: KIM CLJSTERS Goud op de Spelen in Londen ! (let op het uitroepteken).
En het was uitgerekend op die 3 augustus dat onze Kim eruit vloog. In twee sets.
Natuurlijk was dat een drukfout. Dat moest natuurlijk een foto van de sympathieke Waal (tiens, een Waal, kunnen die dan toch iets?) Lionel Cox en dat goud moest zilver zijn, en die tennis dat moest karabijn schieten zijn, liggend en op 50 meter. Maar Yes, onze tweede medaille is binnen, en ons land staat weer op de wereldkaart. Ze zullen in Yacamacca nog al eens opkijken van dat klein landje, zilver in het karabijn schieten, liggend op 50 meter.
(grapje voor de NVA: typisch dat de Walen een medaille winnen als het liggend kan gebeuren en judo is ook al een sport waar er meer gelegen dan gestaan wordt héél flauw natuurlijk)
The Wave
Maar ja zo zit de sportwereld vandaag ineen, en als je niet wilt meedoen (net als met zon quasi spontane wave in een stadion gruwel voor mij) geen probleem, lees dan maar Nietzsche in het Duits, ofbeluister aan één stuk de complete Ring der Nibelungen, u doet maar, maar kom mijn plezier niet bederven, ik trek ook dat boek niet uit uw handen of de stekker uit het stopcontact.
Eigenlijk juist, hé?
Of hoe eenmens het niet kan laten, vanuit zijn strikt persoonlijke voorkeur of afkeer, het gedrag van een ander te kwalificeren. En dat gaat dan van Nietzsche tot Zulte Waregem en van de Nibelungen tot De kampioenen. En NIEMAND die gelijk heeft . dat is de comble
Ik heb het elders in deze blog al eens aangehaald, het is de academische filosofie (dat is de filosofie van de filosofen) die voor heel veel mensen de toegang afsluit tot dit soort van denkactiviteit. Veel te abstracte onderwerpen, veel te moeilijke woorden, veel te dikke boeken. Waarover hebben die gasten het eigenlijk? En wat moet ik daarmee?
Het ergste verwijt dat men m.i. de filosofie kan toesturen is dat het een wereldvreemde bezigheid is voor mensen die elke voeling missen met mijn en uw leven van elke dag.
Dat is natuurlijk onjuist, vooral in deze tijd dat zelfs de populaire media er wel een licht papje van lusten.
Het zou inderdaad doodzonde zijn als het grote publiek, geschoold of minder geschoold, verstoken zou blijven van de kunst om wijsheid op te doen. En verwar wijsheid dan niet met kennis. Hoofduitdaging voor de filosoferende amateur is het leren voorbijgaan aan de verleiding van het simplisme, want in werkelijkheid is niets simpel.
(klein voorbeeld: kent u één vraag omtrent opvoeding, en wie heeft daar niet mee te maken,waarop het antwoord simpel is?)
Ik ben nu ook niet zo dom om heel dat eeuwenoude filosofische gebouw als knappe nonsens te bestempelen, ik vind het alleen spijtig dat niet ieder mens uitgenodigd is om mee te denken op zoek naar wijsheid.
Daarom heb ik zo een sluipweggetje bedacht om mensen die wonderbare tuin in te lokken. Ik vertrek zeer dicht bij huis, ik vertrek van een paar overbekende dialectuitdrukkingen die rechtuit rechtaan uitnodigen tot een filosofische overweging.
Vandaag gebruik ik als voorbeeld twee volksgezegden:
MOEIDOENIE
TISVERAGOO
En meteen staat reuzengroot voor ons de filosofische vraag naar (de grenzen van) de menselijke vrijheid, uitgedrukt in twee extreme opvattingen:
- zoude mij eens gerust willen laten aub., heb ik u iets gevraagd?
- tegenover de goed bedoelde bemoeienis, ik heb het beste met u voor.
Begin er maar aan. Wie heeft er gelijk?
Natuurlijk, maar dat wist u al voor deze blog, ligt het antwoord ergens in het midden. Maar waar juist dat midden ligt, verschilt van geval tot geval. En om dat te onderscheiden moet je wijsheid bezitten, en moet je dus enige filosofische reflectie maken.
Of het gezond boerenverstand niet kan volstaan?
Daar ben ik een beetje benauwd voor omdat die instelling heel rap riskeert mee te stappen in tenenkrommende (daar heb je het weer) simplismen.
Want nogmaals, niks is simpel, neem dat maar als filosofische uitgangsregel.
Ps. nog een kleine prijsvraag als afsluiter. Michèle Martin, gewoon uithongeren zoals zij met die meisjes deed, of zoals die Arme Klaren redeneren: het is en blijft een mens. Uw tijd gaat nu in. Uw antwoord voor 5 augustus inzenden aan deze Blog. Tal van mooie prijzen te winnen.
(pas op, alweer een erg politiek incorrect stukje )
Zo oud en nog zo uit uw vel kunnen springen ja, het gebeurt. Vanmorgen weer bij het nieuws op Radio 1 waar uitgebreid werd ingegaan op de commotie rond de ontijdige vrijlating (na 16 jaar) van Michèle Martin. En hoe het mogelijk was dat de politiek die wet al niet lang had aangepast om te beletten dat dit soort monsters nog ooit vrijkomt?
Gisteren had ik al beelden gezien van een spontane witte mars in het anders zo sluimerige Malonne. En daar zag ik ze weer: die verontruste burgers met witte ballonnen in hun hand,hun tronie vertrokken van haat, wraak, Rache (merkwaardig hoe een Duits woord nog beter uitdrukt wat ik zag). Ik zag, in mijn verbeelding, ook het verschil met de gezichtjes van die Arme Klaren
Laat mij hier nu niet ingaan op de grond van de zaak, alhoewel naar mijn aanvoelen de rechtsstaat nog altijd belangrijker is dat honderdduizend witte ballonnen. Ik zie hier mensen paraderen die je morgen zo op straat krijgt om de herinvoering van een uitgevoerde doodstraf te eisen. Ik denk dan: daar is de Grote Markt van Lier nu toch een droomdecor voor. Ik zou dan van zon halsrechting meteen een actie voor het goede doel maken. Ik zou inkom vragen, en dranktentjes zetten met bonnen. Misschien kunnen we eromheen een paar optredens plannen van artiesten die gratis (!!!) het feest luister willen bijzetten. En sponsors zoeken natuurlijk.
Nee, ik maak er geen geintje van. En geen geintje was in ieder geval het nieuws van vanmorgen op Radio 1 waar ze twee vrouwelijke politici bereid hadden gevonden naar de studio te komen om hierop commentaar te geven. Eentje van de VLD en eentje van de NVA. Twee snollen die ik after all nog wil ontzien, ik zal hun namen niet noemen en die namen ook zo snel mogelijk proberen te vergeten. Ik had ook nog nooit hun naam gehoord, maar nu iedereen in de Wetstraat op vakantie is was het hun jour de gloire. De halve familie gealarmeerd, de opnametoets in aanslag want ons Jeanine komt op de Radio.
Die twee snollen speelden het klaar (en kregen de kans) om volle tien minuten het gesprek om te turnen in een partijpolitieke scheldpartij. Wij van de Liberale fractie hebben dit en Mevrouw Turtelboom heeft dat, en bij de NVA zaten we binnen de kortste keren bij dat erbarmelijke regeerakkoord. En dat ging zo maar door, van kwaad naar ergerlijk, en die radioman liet begaan. Och, het is midzomer, en weeral tien minuten levendige radio gemaakt, zal die gedacht hebben.
Hoe zouden die geiten zich voelen als ze thuisgekomen, de opname van hun gesprek konden beluisteren. Schaamte? Ik vrees van niet, ik vrees trots: wat heb ik mijn kans goedgegrepen en wat zal onze voorzitter content zijn .
En die nonnekens van Malonne?Die heb ik niet gehoord, die zaten op dat ogenblik zeker in het koorgebed.
Net terug van een minitripje (3 dagen) Parijs. Na tien jaar weereensdie stad plat- , en mezelf haast doodgelopen. Maar ik was zo weer thuis in al haar hoeken en kanten. Wat een heerlijke stad toch.
Maar wat ga je over Parijs anno vandaag vertellen?Wat en vooral wie heb je gezien? Ik las dat in Frankrijk vandaag 43% van de bevolking in en rond de grote steden woont.En dat van die stadsbevolking er 43% in de banlieuesopgehokt zit. Te verkommeren en wachtend op een nieuwe poging tot uitbraak. Sarkozy mocht dan wel beloven dat hij dit racaille met een Kärcher van de straat zou spuiten. Hij werd er president mee, maar zij zitten er nog. Werkloos, uitzichtloos, arm en vol wrok. Niet verwonderlijk, de ideale voedingsbodem voor een communautarisme waarbinnen mensen zich spontaan groeperen in gemeenschappen op basis van cultuur of religie. Droomcontext voor het islamfundamentalisme.
Ik ben niet in die banlieues gaan kijken, je bent er ook niet welkom wij zijn geen safaripark, maar je ziet de troostelozesnelbouwtorens wel vanuit een rijdende RER.Dus elk ideedat je meebrengt uit die stad (wat een heerlijke stad) is een leugen, minstens een verwrongen waarheid. Ja,er lopen in het centrum nogal wat schooiers en havelozen rond, maar de clochards van weleer hebben alle romantiek afgelegd. Terwijl aan de Place Vendôme en omgeving je nog altijd in de vitrines een stuitende luxe uitgestald ziet, en aan het Louvre bereiken de files om binnen te geraken recordlengtes Maar wat betekent het allemaal, afgezet tegen die onzichtbare 43% Parijzenaars die wachten op de volgende Kärcherbeurt.Tot die Kärchers kogels spuiten?
Natuurlijk keer je terug boordevol impressies en ik breng ze, spijt alles,onder in een apart document Tien Parijse impressies anno nu (hieronder bijgevoegd) te lezen dus, als het al interesseert,met de nodige reserves.
Ongelooflijk maar waar, ik zat even zonder zomerlectuur. De opwelling om dan toch maar eens een krant te kopen,werd krachtdadig afgewezen. Dus een goed idee: ik ga voor mijn bibliotheek staan en neem blindelings een (bij voorkeur) dun boekje dat ik me verplicht te herlezen. Uit het rek valt: Franse Affaires, Frankrijk in 20 kwesties van Annette van der Elst en Florentijn van Rootselaar, een uitgave van Veen Magazines/Filosofie Magazine uit 2004).
In een goede 100 paginas komen hier 20 kwesties ter sprake die samen genomen een goed beeld geven van Frankrijk en de Fransenanno vandaag. Allemaal kwesties met een sterk ideologische lading. Dat gaat dan over Mei 68, Amerika, de hoofddoek, de Franse revolutie, de psychoanalyse, de intellectueel, Vichy, Dreyfuss, Algérie en zo nog een aantal kwesties die eigenlijk nooit ver weg zijn uit het Franse publieke discours. En die dus een wel degelijk iets zeggen over het denken en het voelen van de Fransen.
Héél boeiende lectuur. Obligaat voor iedereen die ooit nog één woord wil zeggen over Frankrijk en de Fransen. Maar bijna even obligaat voor iemand die zich een idee wil vormen van onze eigen communautaire spanningen. Wat zoveel is zeker: voor hun opvattingen en denkmodellen gaan onze Franstalige landgenoten, onbeschroomd te rade bij hun zuiderburen. En dat geldt zowel voor de linkse als voor de rechtse variant van dat denken. Ik denk natuurlijk in eerste instantie aan de brede maar zeer spraakmakende intellectuele elite. En een tweede zekerheid is dat dit denken, deze mentaliteit lichtjaren verwijderd ligt van het brede Vlaamse discours. Ik denk dat wij op geen enkel punt met onze broeders in het zuiden des lands en daar beneden kunnen stroken. En ik vrees zelfs dat dit de component is die ons communautair probleem quasi onoplosbaar maakt, hoe enthousiast ook de speech van Albert op de nationale feestdag gisteren.
Eén voorbeeldje: (maar ik spoor u aan, probeer het boekje te vinden en lees de 20 kwesties) het denken in termen van Liberté, Egalité, Fraternité en hoe vlot het persoonlijke dan politiek wordt. En hoe iedere (nou iedere ) Fransman bezig is met zijn persoonlijke definitie van die termen en vooral met hun onderlinge verhouding.
De lectuur van dit boekje doet je ook een beetje het hooghartig dédain tegenover Vlaanderen begrijpen dat binnen dat intellectuele Franstalige milieu zo de bon ton is. Wij zijn de parvenus. En het doet je ook begrijpen waarom de argumenten van de Vlaams nationalisten tegen die mentaliteit, er bij vele Vlamingen zo makkelijk ingaan. Zij zijn de profiteurs.
Laat ons nu even stoppen met die wat geforceerd grappige toon. Ik maak nu zelf de fout van de Vlaamse televisiemakers die als de dood zijn dat een programma serieus zou overkomen. Dus, vinden zij, moet er in ieder geval een grapjas van dienst opgevoerd worden.
Ik ga nog even door over die gecanoniseerde lijst van deugden en waarden waarop het christendom via het evangelie blijkbaar een patent nam.
IK wil het even hebben over Martha en Maria. Voor mensen van mijn leeftijd is dat een gebeitelde uitdrukking. Plus de bijhorende resolute uitspraak van Jezus dat Maria de goede is en Martha het verkeerde deel heeft gekozen. Wat was er aan de hand?
Martha en Maria waren twee oujonge dochters die samen woonden met hun al even ongetrouwde broer Lazarus (ooit nog opgewekt uit de dood)en die heel close bevriend waren met Jezus. die daar ook veel over de vloer kwam. En telkens als Jezus langskwam was het weer van dat: Maria (vermoedelijk wat verliefd) die zich aan de voeten van Jezus zette en met open mond en rode oortjes zijn verhalen aanhoorde, en Martha, ik zie haar zo voor mij met een grote blauw schort om, bezig in de keuken rammelend met potten en pannen, maar er wel voor zorgend dat er rond zes uur door iedereen kon gegeten worden
Op de duur begon dat toch op de heupen van die Martha te werken (misschien was ze wel wat jaloers, niets menselijks is ook Bijbelse figuren vreemd) en maakte ze een wat korzelige opmerking in de zin: zou die van ons ook een geen handje kunnen toesteken. Waarop Jezus dan die vernietigende uitspraak doet en plomp verloren achter Maria gaat staan: want die heeft het beste deel gekozen, en dat zal haar niet ontnomen worden (Luc. 10:42).
Hallo.
Op een wip is dit verhaaltje omgezet in Belgisch communautaire termen: Martha, de Vlamingen die dag in dag uit hun pees afdraaien, en Maria, de Walen en vooral de Brusselaars, die meer van verhaaltjes houden. Maar dan die Jezus die komt zeggen dat de Franstaligen het beste deel hebben gekozen, maar die nadien ongegeneerd zijn voeten mee onder tafel steekt.
Natuurlijk is het niet zo een, twee, drie te zeggen wie hier goed en fout zit, maar fout of niet fout, zonder Martha gaat dat feestje gewoon niet door ..
In zijn boek De Kode van de Kosmos (Lannoo, 1995) van Christoffel Waelkens, gebruikt deze Leuvens astronoom (mechanica van de hemellichamen) in zijn inleiding dezelfde metafoor. Hoe los je in onze samenleving de spanning op tussen hen die het beste deel hebben gekozen, o.a. de sterrenkundigen, die op kosten van Martha (jij en ik dus) hun passionante hobby kunnen beoefenen om steeds nieuwe wonderen in het heelal te aanschouwen en te bestuderen. .En Waelkens, (dat is niet de archeoloog van Sagalassos) voegt er zelf nog aan toe: neem daarbij dat ook de moderne technologie die dat allemaal mogelijk maakt, het werk van Martha is.
Het beste deel . Waelkens legtdat uit als volgt:
Het uitgangspunt (van Maria) van de exploratie van de kosmos is haar gewilde nutteloosheid. Maar een nutteloosheid waaraan we allen behoefte hebben. De mensheid is vooruitgegaan door steeds horizonten te verleggen en de ultieme horizon is de onmetelijke ruimte om ons heen.
Vanmorgen, mijn soestijd weer goed gebruikt. Ineens kwam het bij me op dat, als ik met Baudrillard of met een andere filosoof /op café ga, waarom ik eens niet de bijbel in mijn rugzakje steek? Ik zou natuurlijk beginnen met het Nieuwe Testament, met Marcus, Matheus, Lucas en Johannes, die spreken gewoon Vlaams. Natuurlijk zou ik heel beleefd zijn tegen die gasten, ze hebben uiteindelijk mijn halve leven gekleurd, maar ik zou aan het eind toch een paar pittige vraagjes klaar houden.
Zo bijvoorbeeld zou ik vragen of zij al die mirakels, ik denk dan aan dat dochtertje van Jaïrus, die vermenigvuldiging van de broodjes, ofdat afgehakt oor in t Hofke van Olijven dat er ambulant weer wordt aangenaaid of zij dat met eigen ogen hebben gezien? Of dat ze het hebben van horen zeggen? Is dat dubbel gecheckt? Dat is, dunkt me, nogal essentieel. En helemaal op t einde,zou ik gewoon vragen of zij dat nu zelf allemaal geloven wat ze daar opschreven? En of zij ook niet in een soort hyperrealiteit van Baudrillard zitten, waarbij ze hun eigen fantasie zijn gaan geloven? Zoiets als TV-kijkers die naar een Thuisdag gaan of naar een ontmoeting met de Kampioenen. En dan maar doen dat het echt is, anders is de lol er snel af. .
mijn preferent maatje
Maar liefst van al zou ik er eens met Jezus zelf op uit trekken. Dan zit ik meteen eerste hand. En zou het gespreksniveau wellicht iets hoger komen te liggen. Ik zou, om te beginnen, als ze mijn spaghetti op tafel zetten, alvast eerste een kruiske maken en het gebed voor het eten opzeggen, wat ik normaal nogal eens vergeet.. Ik wil nu ook niet meteen gaan choqueren.
Maar weer zou ik, bij de koffie, een aapje uit mijn mouw halen. En dan zou ik zeggen dat ik met het meeste wat Hij zegt, redelijk goed weg kan. Bijv. dat van die barmhartige Samaritaan of van die verloren zoon (ik zou doen zoals die vader, denk ik) of zelfs van dat aan Caesar geven wat Caesar toekomt (ik ben zelfs tegen belastingontwijking) Nee, zou ik zeggen, chapeau, een steengoed verhaal, en moest iedereen ernaar handelen
Maar hier en daar vind ik dat hij overdrijft of erger, gaat zijn verhaal de goddelijke mist in.
Een paar voorbeelden.
Die arme souvenirverkopers uit de tempel stampen ofpedofielen met een molensteen in de zee werpen, dan kunnen wij net zo goed de doodstraf herinvoeren. Dat is pure wraak. En Jezus moest toch ook weten dat het hier in de eerste plaats om zieke mensen gaat. Molensteen, foei.
En dan nog het syndicale aspect aan dat verhaal van de arbeiders van het negende uur klopt niet Jezus, vraag het maar eens aan de mannen van de vakbond.
En, ik kom erop terug, of hij dan geen ogenblik de gevoelens van die brave zoon in rekening brengt die heel de tijd thuis gebleven is en op de winkel paste. En dan het dikste kalf gaan slachten als die loeder van een broer weer opduikt Ge moet het in het leven van alle kanten bezien, zou ik zeggen.
En dan heb ik ook nog een probleem met zijn optreden op die bruiloft in Kanaän. Dat is noch min noch meer aanstellerij, een nummerke opvoeren. Ineens staat daar op dat feest een schamateur recht. De plezante nonkel. Wat vond die schoonfamilie daarvan?Nee Jezus, zou ik zeggendat is een soort egotripperij waar ik niet van hou. Als je op een feest gevraagd bent, dan hou je je vooral stil, het is die mensen hun feest. En die zullen zelf wel voor de attracties zorgen.
Maar ik denk dat ik het antwoord van Jezus al wel ken: wat hebben ze er nadien toch allemaal van gemaakt .
****
En als ik dat nu achteraf allemaal herlees, dan stel ik met ontzetting vast dat ik helemaal in de Geert Hoste humor ben verzeild. En als nu van iets mijn teken krommen dan is het toch van die opgetutte humor van GH.
Ik had dit bericht eigenlij nooit mogen posten, denk ik dan.
Ik hoor her en der dat bezoekers wel willen reageren op al dat geschrijf, maar niet exact weten hoe dat kan. (uiteraard steml ik reacties, ook contraire of negatieve, wel op prijs)
Daarvoor zijn er DRIE MOGELIJKHEDEN
1. U wilt niet dat u bericht nadien door andere bezoekers wordt mee gelezen.
Dan is er slechts één mogelijkheid: u stuurt mij een mail. Dat kan heel simpel. In de rechter rand, naast de teksten is er een vak E-mail mij Dat klikt u aan en dan verschijnt er een tekstvak waarin u uw bericht intikt. Nadien verstuurt u gewoon via E-mail mij. U moet wel, voor het verzenden, eerst een aangegeven veiligheidscode intikken.
2. Bedoeling is dat andere bezoekers meelezen wat uw reacties zijn. Komt dus mee op scherm.
Dan hebt u keus uit twee mogelijkheden:
a. ofwel plaatst u een bericht in het Gastenboek, waarvan de ingang evens rechts van het scherm te vinden. Hier komen bij voorjkeur meer algemene opmerkingen, dus niet specifiek een reactie opeen bepaald item. Verzenden via VOEG TOE, en alweer moet u eerst zo'n aangegeven veiligheidsode intikken.
b. en dat is de simpelste manier om op een bericht te reageren: Onderaan elk bericht, buiten het kadrer van het bericht rechtsonderaan, ziet u het woordje REAGEREN U klikt aan op dat woord reageren, en alweer verschijnt er een scherm waarop u uw reactie kwijt kunt. Versturen alweer op de gewone manier, deze keer via Reactie Versturen, maar ook hier zal men eerst weer een veiligheidscode laten invullen.
En reken erop dat ik zal proberen elke reactie persoonlijk te beantwoorden.
Je weet de Norbertijner abdij daar staan, in een heuvelend Hagelands droomdecor. Vanuit de abdijpoort,waarvan de as op een drie provinciepunt draait (Brabant, Antwerpen en Limburg), loopt er dan een lange afdalende dreef de naburige bossen in. En het is aan het begin van die dreef dat er zomer en winter, 365 dagen op 365, minstens drie à vier crème glace karren (en spreek hier nu niet van ijsroom aub.) staan. Geen mens die naam waardig, die daar voorbij kan zonder een lekhoorntje met, a rato van je gulzigheid 1, 2, 3 tot vier bollen te consumeren (bij 3 en 4 plakker ze er opzij nog twee wafeltjes tegen om de boel bij elkaar te houden). In het gras tegen een boom of op een van de vele lekbanken die daar staan, of gewoon met uw fiets tussen uw benen. En voor de prijs moet je het niet laten, een hoorntje met één bol (keus uit 14 smaken) kost 0,70.
Natuurlijk dat ik daar, met de jaren, een geziene gast ben. Maar ze kennen mij daar: altijd slechts één bol. Mijn gezelschap (Baudrillard bijv.) verwondert zich daarover, ineens zoveel soberheid? En dan moet ik altijd dezelfde uitleg geven waarom ik geen tweede bol wil. Nog niet voor niets.
Dat is een consequente toepassing van de Eerste wet Van Gossen of de Wet van het Afnemend Grensnut..
Ik schakel nu even over naar Wikipedia:
De eerste wet van Gossen (ook wel wet van het afnemend grensnut) is een economische wet geformuleerd door de Duitse econoom Hermann Heinrich Gossen. In deze wet onderzoekt hij de verhouding van het algemene nut (U) van een consument, gespecifieerd in goederen en diensten waarin hij geïnteresseerd is (Qi), en de verhouding tot het marginale nut (MNi), het grensnut die de consument hierbij heeft.
Hierbij formuleerde Gossen de stelling dat het marginale nut van het aanschaffen van een extra goed waarin hij geïnteresseerd is, afneemt; dit gold als basis voor de latere marginale revolutie in de economische wetenschappen waarbij men onderzoek deed op de gevolgen van de consumptie, inzetten, ... van telkens één extra eenheid.
Heel simpel te begrijpen in de lekdreef in Averbode.
Als je zon hoorntje koopt is de eerste lik de beste, lekkerder kan niet. En dat niveau houdt nadien nog één à twee likken stand, en dan begint die lekkerheid af te nemen. En hoe langer je nu verder likt hoe steiler die lekkerheid naar beneden gaat. Tot die lekkerheid overgaat in een negatieve lekkerheid of een afkeer. Wel ik ondervond dat met één bol je het optimale genot uit uw investering haalt, zonder risico te lopen dat uw heerlijke gevoelens omslaan.
Ik heb in de bossen daar omheen al ettelijke hoorntjes met derde en vierde bollen in het gras zien liggen.
Daarom dus, en niet van gierigheid, zoals sommigen denken in hun onnozelheid.
Stel u voor: drie maanden rot weer (nee !! dit wordt geen stukje over het weer) en dan zegt Sabine ineens dat het woensdag (18 juli) de beste dag van de week wordt, met brede opklaringen, het blijft grotendeels droog, misschien een spatje regen in de voormiddag (herkent u het jargon?) en temperaturen die in de Kempen de 24 graden kunnen halen.
Er is minder nodig om bij ondergetekende een Pavlov reactie uit te lokken in de zin van: dat wordt een fietsdag met veel kilometers en vroeg vertrekken. En zo geschiedde. En mijn fiets kent dat ook al, in die stemming zet die zich automatisch in de juiste richting naar Westerlo, Tongerlo en Averbode.
Dat van die 24 graden, die stonden wellicht in solden -30%., we kregen 17 graden, die brede opklaringen, tot één uur geen straaltje zon gezien, en dan een zotte wind die uit alle hoeken blies (is dat nog altijd de verleden tijd van blazen? Raar hé). Maar, het werd een prachtige uitstap.
Ik ben er natuurlijk niet alleen op uit getrokken, alleen is toch zo alleen, niet? En dus heb ik mijn Filosofie Magazine in mijn rugzak gestoken. En inderdaad beter gezelschap kun je je niet dromen. Die gasten doen alles met u mee, die zagen niet van te traag of te rap, of gaan we nu weeral op café. Hun consumptie valt vrij goedkoop uit. En ze beginnen alleen te spreken als je het boekje open doet, en als je het dicht doet blijven ze niet doorzeuren. En in het volgend café kun je zomaar weer aanpikken. Kortom, de droomcompagnon.
Ik ben vandaag drie keer afgestapt en heb dus drie terrassen gedaan.
In Gerhagen(dat is een gehucht van Tessenderlo, midden in de bossen op knooppunt 338) had ik Jean Baudrillard (p.53) mee aan tafel en hadden we een geanimeerde discussie over de hyperrealiteit, dat is de realiteit niet zoals ze is maar zoals ze door de media wordt gemaakt en die ons een zienswijze opdringen. Op een bank in de lekdreef van Averbode, met een hoorntje met één bol mokka in mijn hand, zat wat later Jan Drost naast mij (p.73 - zie mijn blog van gisteren over die hond uitlaten) en hebben we daar nog eens over doorgeboomd. En tenslotte op het terras bij Mie Maan (knooppunt 88, geen wielertoerist die dat niet kent) schoof Hans Achterhuis aan(de getitreerde Denker des Vaderlands in Nederland) die zich (p.77) behoorlijk opwond over die onvergeeflijke flater van Christine Lagarde van het IMF die zo fijnzinnig was te zeggen dat de Grieken niet moeten zeuren over bezuinigingen. in vergelijking met de zwarte negerkes in Afrika waren zij nog goed af.
Zeg nu zelf, met zon trio aan tafel mogen zitten ik ken zwakker gezelschap. Ik heb zo eens rond mij gekeken aan de andere tafeltjes ik zag daar een koppel van mijn leeftijd en die waren allebei (ik vermoed dat ze beide doofstom waren) heel de tijd met hun gsm bezig. Vroeger las hij Het Laatste Nieuws en zij de Libelle.
Nee, ik heb een mooie dag gehad.
? ? ?
Ik zie u vragend kijken, lieve bezoeker. Ben je niet mee?
Hoe kun je nu praten met een boekske? Dat is toch papieren gezelschap? Zo kun je zelfs met Brigit Bardot (ik kom nu niet direct op een andere naam) in bed kruipen. En vooral, daar is toch geen sprake van enige dialoog?
Oh oh, kom kom, tuuut tuut,moment bitte.
1.Ik luister liever dan dat ik zelf de hele tijd moet klappen. Vooral als mijn compagnon dan nog iets te vertellen heeft.
2.Als ik wil tussenkomen in zijn betoog of als ik niet akkord ben, en dat gebeurt courant, dan is er in de lay out van Filosofie Magazine voldoende witruimte waar ik mij ei kwijt kan.Je moest het zien, dat staat dan vol pijlen en vraagtekens en bitsige opmerkingen.
3.En voor een antwoord moet ik gewoon doorlezen. Beter lezen. En desnoods vaststellen dat we van mening verschillen. Die Baudrillard gaat nu voor mijn plezier zijn theorie niet veranderen. Maar ik schrijf het dan wel in de marge. (zo vroegen zijn vrienden eens aan Schumann toen hij een pianostuk speelde, wat dat betekende, en als antwoord speelde Schumann dat stuk opnieuw)
4.En wat ik dan daarna met al die opgeraapte problemen doe? Dan heb ik stof om na te denken terwijl ik naar het volgende terras rij. Ge moet toch aan iets denken terwijl ge fietst?
of.... ben ik gewoon aarts A - SO - CIAAL ? dat kan ook.....
In de gedrukte pers is het bijna een basisgegeven: ieder blad moet op regelmatige tijdstippen iets (liefst gratis) aan zijn trouwen lezers kunnen aanbieden. De liefde kan inderdaad niet van één kant blijven komen.
Waarom zou een blog niet hetzelfde principe kunnen hanteren in het kader van enige klantenbinding, bedacht ik zo vanmiddag tijdens het eten.
DOEN DUS, dacht ik.
Mogelijk, ik zou zeggen quasi zeker, koestert negen op de tien van mijn bezoekers een sluimerende, niet geactiveerde interesse in filosofie. Ze hebben al wel eens iets geprobeerd te lezen maar na drie bladzijden was het weer van dat. Slaapverwekkend, onbegrijpelijk gedram, moeilijke woorden en waar hebben die gasten het eigenlijk over? En dan was je er weer een poosje van af. Maar het komt terug.
En nu weer, via bepaalde stukjes in deze blog, leeft dat misschien op.
Dan heb ik nu voor jou, lieve bezoeker, een geschenkje klaar.
Deze week verscheen het juli-augustus nummer (een dubbeldik vakantienummer heet dat dan) van het Nederlandse blad FILOSOFIE MAGAZINE. Een maandblad dat al mooi aan zijn 20ste jaargang zit. Thema van dit nummer is (naar aanleiding van die 20 jaar) : De 20 beste ideeën uit de filosofie, en in 100 bladzijden op dik glanzend papier maken ze dat waar. Echt waar.
Nu onze cadeau:
Een gouden vriendenraad: loop, nee REN zo hard je kan naar de dichts bijzijnde krantenwinkel en schaf u dit nummer aan. Prijs 7,95, dat is nog minder dan het lidmaatschap van Radio Minerva.
En wat beloven wij u voor die 7,95? Een zomerlang, een dik pak begrijpelijke, inspirerende, tot zelf nadenken aansporende lectuur . Je bent er , als je dat wilt, tot kerstmis zoet mee (en dan ligt er alweer een ander dubbeldik eindejaarsnummerin de rekken).
DOEN, en komt niet klagen als volgende week dat nummereen gezochte bibliofiele rariteit is geworden.
En... herinner u later dat deze raad U gratis werd aangeboden door Opus1932.
ps. a propos, wat vind je van het voorwoord (p.3) van hoofdredacteur Daan Roovers over "skyboxificatie" (daar gaan ze weer, denk je dan...)
Maria ten hemel opgenomen
Het lichaam, een FEEST
Renate Rubinstein 1929 * 1990
Doet me denken aan die mop van die kip....
The Wave
Filosofie 2500 jaar geleden
Marche blanche à Malonne
dat is de Lekdreef in Averbode
Zo ziet de kaft eruit, vergis u dus niet
