Ik heb geslapen als een roos, zo moe was ik.Aangezien in de kamerprijs geen ontbijt is inbegrepen, weer zon gemene truck om zogezegd wat goedkoper te zijn dan de collegas, vertik ik het om hier extra voor te betalen.Ik neem het ontbijt wel elders!De receptionist bekijkt met aanvankelijk met een bezorgde blik, dan wordt hij weer heel vriendelijk en ik weet intussen wel waarom hij zo vriendelijk is Ik geef hem geen uitbrander omwille van het ontbreken van een lift of omwille van de piepkleine ruimte in mijn kamer want die arme man kan daar toch niets aan doen Toch kan ik het niet laten om te zeggen dat zijn bazen de kamers heel anders voorstellen dan wat ze in werkelijkheid zijn, dat ze de toeristen zoals ik gewoon bij het vijfendertigste zetten Hij knikt uiterst welwillend want wellicht hoort hij dit elke dag tientallen malen en er is niets dat hij daaraan kan doen
De meeste standhouders hebben intussen hun waren uitgepakt.Voor deze antiekbeurs was er een kunstbeurs : moderne kunst en zo.Een van die kunstenaars probeerde zijn rommel nog aan te prijzen aan de bezoekers van de antiekbeurs.Uiteraard tevergeefs.Intussen komt de nieuwe huurder aan en moet hij zijn rotzooi meenemen.
Wat mij allereerst opvalt is niet de kwaliteit van de koopwaar.Wel dat zowat iedereen hier zijn haar bijkleurt Het kan niet anders of de verfindustrie doet gouden zaken in Parijs.Zowat iedereen loopt hier rond met een pikzwarte of diepgrijze haardos.Ook alle mogelijke andere kleuren zie je hier verschijnen.Normaal ongeverfd haar zie je om zo te zeggen zowat enkel bij de clochards.Zelfs Nero-achtige kaalkoppen laten de weinige haren die hen nog resten op hun kale knikker verven.Ijderlheid der ijdelheden!
Veel vrouwen zijn hun leeftijd vergeten : zeventigers lopen rond in kledij die eigenlijk gemaakt zijn voor hun kleindochters.Hoge hakken genoeg hier, levensgevaarlijk eigenlijk om die houten vloeren waar hier en daar kieren zijn tussen de planken.
Ik verwelkom enkele Westvlaamse antiquairs : drie in totaal.Niet veel dus maar er is dan ook niet zoveel interessants te vinden zo blijkt.De mooiste antiek staat in de chapiteaux, dit zijn enkele grote tenten met kunststoffen wanden, overdekt met grote zeilen.De kostprijs voor een stand daar is dubbel zo hoog als die van ons.Eigenlijk quasi onbetaalbaar.Uiteraard wordt deze kost doorgerekend aan de klanten dus Ik hoor van de vele collegas dat de verkoop niet echt denderend is.Wat ik vreemd vind want in zon grote stad als Parijs moeten er toch massas verzamelaars wonen?
Ook enkele gewone Westvlamingen.Twee uit Oostende, eentje uit Bredene en eentje uit De Haan.De rest van de beurs zou daar nog een Bruggeling bij komen en dat was het.Dan zie ik de lachebekjes, twee altijd uiterst ernstige mensen uit Vlaanderen.Ook enkele twee vriendelijke Oostvlamingen die ik regelmatig ontmoet op antiekbeurzen allerlei.
Enkele tientallen Nederlanders, enkelen ken ik of zij kennen mij: Ah de Bruggeling is ook present.Heel grappig hoe zij proberen om wat woordjes Frans te spreken je hoort onmiddellijk dat ze grote moeite hebben met de Franse taal maar ja, het Frans zal dan ook wel ontbreken op het lesschema in Nederland.
Ik ben de enigse deelnemende Vlaming buiten, naast een Vlaming die in de chapitaux staat.Ik zie ook enkele Nederlanders, een Duits en enkele anderen.De kwaliteit van de aangeboden waren varieert nogal : van heel mooie antiek tot de grootste rotzooi.Bij ons in de Nederlanden zal je op dergelijke dure beurzen weinig of geen rommel vinden.In Frankrijk echtermag je je aan alles verwachten.Ik vraag me af hoe ze met hun rommel hun stand kunnen terugverdienen.
De meeste bezoekers maken gebruik van de ondergrondse parking hier vlakbij.Heel duur, zon kleine dertig euro per dag.Als bezoeker van één dag kan je dat nog ophoesten, voor ons standhouders is dat te duur reken maar uit : twaalf dagen aan dertig euro per dag Dus is het zaak om bij aankomst i heel vroeg in de morgen een plaats te zoeken en je auto daar de hele tijd te lagen staan ofwel elke morgen een half uur zoeken naar een plaatsje.Gelukkig heb je als buitenlander een voordeel hier : je koopt eenmaal een parkeerticketje en plaatst dit achter je voorruit.Later op de dag krijg je gegarandeerd een PV onder je ruitenwisser.Die laat je gewoon zitten tot je Parijs verlaat en geen haan die er nog naar kraait.
s Avonds moet er hoe dan ook brood of iets anders op tafel komen, ook al was de verkoop heel kalm of zelfs nihil.In de vele winkelstraten kun je onmogelijk een parkeerplaats vinden, dus doe ik zoals alle Fransen : dubbelparkeren.Eigenlijk is dit ideaal : je kan je auto om het even waar zomaar op straat achterlaten en even boodschappen gaan doen.De eerste ogenblikken zijn wat moeilijk : de achterliggers claxoneren want ze moeten uitwijken naar de andere rijstrook.Maar al spoedig volgen anderen je voorbeeld en staat er een hele rij autos dubbelgeparkeerd en voel je je minder schuldig In een vitrine ligt ene berg versgebakken kippen naar mij te lonken. ..Ik kan hier natuurlijk niet aan weerstaan en koop er eentje.Lekker toch?En dan nog een stukje gegrilde rosbief, wat brood en wat boter en je avond kan niet meer stuk!De eerste avonden spelen ze op tv enkele films van Louis de Funes, leuk.
Antiekbeurs 'Bastille' in Parijs : Aankomst en eerste dag
Antiekbeurs aan de Bastille te Parijs.
Voor de eerste keer zou ik nemen aan de antiekbeurs aan de Bastille.Vol verwachting maar ook bezorgd om de vele kosten om deel te nemen.Hopelijk zal de verkoop alle kosten dekken en hou ik er bovendien nog iets aan over
Om de files rond Parijs te vermijden vertrek ik reeds in de late vooravond.In het donker rijden doe ik eigenlijk liever niet maar alles is beter dan urenlang aan te schuiven op de periferique.Rond 2u00 in de nacht arriveer ik aan de Bastille.Op dit ogenblik is er hier en daar nog wat plaats om de auto reglementair te parkeren.
Maar eerst wil ik kijken waar mijn hotel ligt.Voor het eerst maak ik gebruik van een GPS.Eigenlijk kocht ik er vroeger al een drietal maar alle zijn ze spoor-loos verdwenen, ooit vind ik ze wel eens terug in een doos boeken Dus kocht ik een vierde exemplaar en ja, het spel marcheert Toen ik mijn hotel boekte leek dit op wandelafstand van de beurs te liggen.De GPS wees echter ruim vier kilometer aan Aangezien je je auto beter niet verplaatst als je een goed plaatsje hebt, zag het er naar uit dat ik aardig wat kilometers in de benen zou krijgen de komende weken.De vrouwelijke stem dicteert me in een raar, soms onverstaanbaar Nederlands waar ik moet rijden.Ik kom aan in de juiste straat en zoek nu het nummer.Blijkt eerst dat het hotel waar ik denk te moeten zijn, uitgebrand is!!!Maar het straatnummer klopt niet, gelukkig maar, anders zat ik nu met een serieus probleem.Wanneer ik bij nr 11 kom blijkt dit een grote woonkazerne te zijn, een slordig appartementsgebouw, dus helemaal geen hotel.Het volgende gebouw is wél een hotel maar het huisnummer en de naam kloppen niet!Ik panikeer en stap het hotel binnen.De nachtportier is heel vriendelijk maar verstaat bijna geen woord Frans.Hij knikt voordurend van ja maar dat helpt me natuurlijk geen stap dichterbij.Hij belt het nummer van mijn hoteldat ik hem geef maar zegt dat dit nummer niet klopt.Ik bedank hem voor de moeite en bel het nummer op met mij gsm.Een heel vermoeide en krakende mannenstem vraagt me of ik wel besef hoe laat of beter hoe vroeg het wel is.Ik ben blij dat ik mijn hotel heb kunnen contacteren en vraag hem het juiste huisnummer.Dit blijkt 121 te zijn De man benadrukt echter dat ik op dit onzalige uur niet kan inchecken maar dat wil ik natuurlijk ookhelemaal niet ik wil enkel kijken waar het hotel ligt zodat ik het deze avond makkelijk terugvind.Blijkbaar was er een misverstand : het hotel ligt in het 11e arrondissement
Gerustgesteldkeer ik terug naar de plaats van de beurs.Intussen waren nog andere collegas gearriveerd en ik plaats mijn wagen zo dicht als mogelijk bij mijn standplaats.Een nogal agressieve Bretoen komt ons verzekeren dat we voor 8u00 niet binnenkunnen op het beursterrein.Dat hij een sleutel heeft maar dat enkel hi jdie mag gebruiken.Wat een onzin!We keren terug naar onze wagens en proberen wat te slapen.Wat niet evident is want er loopt hier veel raar gespuis rond tijdens de nacht.Allerlei halvegaren en halve gangsters schuimen de straten op.Eentje verzamelt alle papiertjes, wellicht kan hij het papier per kilo verkopen.Dronkaards brullen de laatste hits.Eén iemand komt aan de autodeur voelen, gelukkig deed ik de deur op slot Zo goed en zo kwaad als het gaat probeer ik enkele uurtjes te slapen.Rond vijf uur wordt dit moeilijk want vanaf dan passeren er massas autos, op weg naar hun werk.
Om 8uoo mogen we het terrein op, de standplaatsen zijn kleine ruimtes van 3 op 3 meter.Je kan ook een grotere ruimte bestellen maar daar zon kleine stand al 1500 eurootjes kost neem ik genoegen met deze mini-stand.Ik bestelde enkele glazen vitrinekasten maar deze zijn nog niet geleverd zodat ik tot aan de middag moet wachten om mijn stand op te stellen.Gelukkig hebben we heel de dag tijd hier voor.Rechts van mij staat een mooie jongedame met honderden talloren.Witte talloren maar vooral talloren met kleurendeconraties.Bij ons totaal onverkoopbaar, zelfs niet in de kringloopwinkel Hier worden ze met veel mooie praatjes voor een belachelijk hoge prijs aan de man en vooral aan de vrouw gebracht!Ook allerlei andere prullen in steen zoals allerlei diertjes en massas drankglaasjes vinden gemakkelijk een koper Aan de andere kant staat een sympathieke vijftiger, een echte Parisien, een hartelijk man.Hij verkoopt allerlei merkkledij, vooral lederwaren : Lederhosen, gilets in leer, enz.Hij verkoopt heel goed aan zijn vaste klanten.De hele tijd was er volk in zijn kraam.
De Bretoen, die vannacht nog zo triomfantelijk rondzwaaide met zijn sleutels van het toegangshek,blaast niet langer hoog van zijn toren.Om toch nog wat aanspraak te krijgen start hij een heus charmeoffensief.Hij is nu de vriendelijkheid zelve en zegt me dat ik hem altijd mag roepen indien ik problemen zou hebben Grappig eigenlijk maar ik vind het helemaal niet erg.Misschien is dit de enigste plaats op aarde waar hij denkt écht iets te zeggen te hebben, misschien heeft hij thuis een heel vervelend mormel van een vrouw, zon méchant type
Na de middag zijn er al tientallen standen opgesteld.In Frankrijk jaagt niemand zich op, ik besluit me dan ook aan te passen aan deze Franse mentaliteit.De vitrinekasten worden eindelijk geleverd en ik kan mijn dozen uitpakken.Heel veel materiaal heb ik niet mee en tegen de avond is het meeste materiaal een plaatsje gevonden.Het begint het te regenen en na een hele lange nacht en dag ben ik blij mijn hotel op te kunnen zoeken.In de stad is het ontzettend druk.Eerst breng ik een collega naar zijn hotel en daarna gaan we samen eten in een klein restaurant.Best lekker, helemaal andere kost dan in Nederland een paar weken geleden.
Ik kom aan in mij hotelen zie dat ze me ferm beet genomen hebben toen ze op hun website verzekerden dat er veel parkeergelegenheid was in de buurt.Een doffe ellende om hier je wagen te parkeren.Ik vind een plaatsje op 800 meter van het hotel en besef dat ik me gelukkig mag prijzen Met een loodzware valies op wieltjes en een grote voorraad water en wat kleinigheden om de ergste honger te stillen de komende dagen, kom ik puffend aan in mijn hotel.De receptionist, een echt schertsfiguur, lijkt op de bediende uit de tv-serie Fawlty Towers, de Spaanse Manuel.Een kluns van een man, maar de goedheid zelve.Hij knikt overdreven vriendelijk, verstaat nauwelijks een woord Frans en bekijkt me van kop tot teen.Ik betaal voor het hele verblijf en krijg een kamersleutel.Room 20, zegt hij, Quatrième étage!Leuk denk ik,a room with a view!!!Ik zoek de lift maar Manuel verontschuldigt zich en maakt me duidelijk dat ik enkel via de trappen mijjn kamer kan bereiken.
Ik kan er niet langer mee lachen: twintig kg gewone bagage,acht flessen water van twee liter en wat mondvoorraad én mijn laptop Grommend beklim ik al die trappen en puffend kom ik aan mijn kamer.De kamer blijkt piepklein, precies een kabouterkamer in een paddenstoel.Deze kamer meet nauwelijks twee op drie meter.Dat belooft!Maar ik ben te moe om veel te mopperen, wurm me in de doche en val als een blok .. in slaap.
Bevreemdende sfeer in Sint-Salvatorskathedraal te Brugge
Maandagmorgen, enkele dagen dus voor Brugge's 'mooiste dag', wandelde ik op mijn duizenden gemakken door de kathedraal. Eerst even kijken naar de doopkapel, waar dat ongepast en dus echt belachelijk kunstwerkje staat dat de bezoeker 'moet' herinneren aan het kindermisbruik in de Kerk. Belachelijk : zo'n doopjurkje... dit moet verwijzen naar de misbruikte kinderen... maar de misbruikte kinderen waar men naar wil verwijzen zijn dat doopjurkje al lang ontgroeid... het gaat om beduidend oudere kinderen... Dus, misschien ben ik niet al te snugger, maar ik begrijp het verband niet. Het is net of àlle priesters borelinkskes misbruiken! Wat een nare onzin!!!
Trouwens de doopkapel is aan de ingang afgesloten met een touw zodat de bezoeker toch aan geen kanten de 'betekenis' van dat spel kan vatten...
Nog een bemerking : wil men bij iedere doopselviering in de kathedraal de ouders confronteren met de wangedachte dat hun kind misbruikt zou kunnen worden door religieuzen??? Is dat de bedoeling? Om misselijk van te worden!
Mijn ergernis is dan ook groot.
Ik zet mijn tocht verder en zie de hele tijd al die mooie vieringen die ik mocht meemaken als seminarist voor ogen. Die lange processies met misdienaars vooraan, diaken, professoren van het grootseminarie en parochiegeestelijkheid, en dan de bisschop met staf en mijter. Ignace Michiels, ook nu nog steeds organist, die op meesterlijke wijze zijn vingers over de orgelklavieren laat zweven... Toen was het telkens feest!
Wanneer men mij afdankte in het seminarie was het voor mij allemaal veel minder feestelijk... hartverscheurend zelfs... dat gevoel van 'uitgesloten' te zijn... Dat verschrikkelijk verdict van die hooghartige presidenten van het seminarie die graag onrechtvaardige rechters speelden... enkele proffen die gewoon niet beseften hoeveel ravage ze aanrichtten in mijn 'leven'... Zij die respect zouden moeten hebben van Gods werk in het hart van de mens... Zij die echte roepingen zouden moeten kunnen onderkennen, het smachten van iemand om priester te mogen worden... Ooit worden zij ook geoordeeld... moge God hen dan barmhartig zijn en moge Hij vooral er voor zorgen dat ze beseffen wat ze mij aangedaan hebben... Gelukkig ben ik doorheen al die jaren die intussen voorbij gingen al wat over die vreselijke gebeurtenissen heen. Maar nooit zal men mij kunnen dwingen te beweren dat ik zélf de weg naar het priesterschap heb opgegeven! Anderen beslisten in mijn plaats! Vergeven kan ik maar vergeten is onmogelijk... mijn hart bloedt als ik hier aan terugdenk, hopelijk heelt de tijd alle wonden...
Maar afgezien van wat mij persoonlijk overkwam zijn er hier nog veel ergere zaken gebeurd. Steeds zie ik hier die eerder kleine, in mijn ogen wat tengere en wat onzekere, en met - in mijn ogen - onder bepaalde lasten gebukte, gemijterde man voortschrijden richting altaar. De rug wat gebogen (alhoewel 'Mijn juk zacht is en Mijn last licht', zoals aan elke nieuwgewijde priester wordt gezegd). Voor mij toen onbekende lasten. De leiding hebbend van een héél bisdom, 'werkgever' van vele honderden priesters waaruit veel vreugde maar ook veel lasten vloeide, en dan zijn eigen verleden op de schouders torsend... Hoe moeilijk moet dit voor deze man geweest zijn. Herder zijn als God maar ook heel menselijk blijken... dus zwak... Zelf vergeving schenken en goed zijn voor de hem toevertrouwde mensen, maar zelf geen vergeving krijgen... en dan kort voor het normaal voorziene einde van een lange en vruchtbare 'loopbaan' afgerekend worden op een misstap van decennia geleden... En nu verbannen in een vreemd land. Ik denk hierbij aan de titel van een boek van Verschaeve, Verschaeve die na WO II naar Oostenrijk vluchtte, terecht bang om gelynchd te worden omdat men hem beschuldigde van collaboratie met de Duitsers... 'In 't verre land vreselijk alleen'. Cyriel Verschaeve vond er gelukkig wat rust. Zo zal ook Mgr Vangheluwe zich voelen,, hopelijk vindt hij rust en vrede...
In elk geval : een viering in de kathedraal kan voor mij niet meer zijn zoals zovele jaren geleden. In het licht van al die zaken en triestige gebeurtenissen hierboven is alles veel minder feestelijk... Ik hoop dat voor mij dat feestelijk gevoel daar in dat huis van God ooit terug mag keren...
Halverwege mijn wandeling kom ik in het hoogkoor, aan de drie grote stenen in de koorommegang waaronder de bisschoppen van Brugge begraven liggen. Zal onze vorige bisschop hier ook begraven mogen worden? Ik hoop het want hij heeft hoe dan ook vele verdiensten. Misstappen moeten kunnen goedgemaakt worden... Vergiffenis moet kunnen, anders zijn we het niet waard om ons 'katholiek' te noemen...
De hele tijd luister ik naar de mooie orgelmuziek. Kathedraalorganist speelt op het grote orgel dat achteraan op de begane grond geplaatst is. Het eigenlijke kathedraalorgel wordt momenteel immers gerestaureerd.
Na 100 jaar opnieuw gasaanvallen op Ieper : herdenken van WO I???
Met grote ontzetting verneem ik dat het stadsbestuur vaststelt dat heel wat Ieperlingen massa's gas inhaleerden...
Is dit een soort herdenking van 100 jaar start van de eerste wereldoorlog??? Wansmakelijk als dat zo is!
Bij nader toezien gaat het hier gelukkig (?) maar om flesjes met gas om aanstekers te hervullen... Blijkbaar vinden sommigen het echt leuk om van dat gas te snuiven. Weten ze dan niet wat voor gevolgen 'het gas' met zich meebrengt?
Tot grote en zeer onaangename verrassing kreeg ik vandaag het overlijdensbericht van Ingrid Dewaele onder ogen... Een klasgenote van op school in Veurne. Een heel intelligente en vriendelijke vrouw en nu... Uit het leven gestapt. Twee kleine kinderen en een echtgenoot-landbouwer alleen achterlatend... Onbegrijpelijk. Ik wens de familie van Ingrid veel moed toe, dat ze elkaar mogen steunen na dit hartverscheurend verlies.
Grote antiekbeurs op de Bastille in Parijs : weldra deze merkwaardige avonturen hier op de blog
Een kleine twee weken lang was ik in Parijs voor de antiekbeurs op de Bastille. Er gebeurde heel wat behalve dan in de verkoop, maar dat ben ik al wat gewoon aan het worden.
Binnenkort leest u meer over de zware bombardementen boven Parijs, de vele toffe (?) bezoekers, de clochards, enz.
Gisteren was het moedertjesdag. Voor de eerste keer in mijn leven moest ik verstek geven doordat ik pas tegen middernacht terugkeerde van een lange maar mooie antiekbeurs in de lichtstad Parijs. Vandaag echter heb ik dit ruimschoots goed kunnen maken. Trouwens, in mijn ogen is het iedere dag moedertjesdag, zeker als je zo'n moeder uit de duizend hebt als ik!!!
En zeggen dat er ook andere 'kinderen' zijn, de naam 'kind' onwaardig eigenlijk. Van die tiepen die niets liever doen dan hun moeder duvelen zoveel als ze kunnen, vele jaren lang. Beliegen en bedriegen, bestelen en pesten, ... hier grote voldoening in vinden... Niet beseffend wat zijn moeder voor hem heeft gedaan, zwichten voor het grote geld, met als slogan : 'Ik ben Alexander, alles voor mezelve en nieten voor den ander!!!' Grote sier maken met geld dat eigenlijk maar al te makkelijk verdiend is, geld waar een geurtje aan hangt. Hoe kan je op zo'n manier gelukkig zijn??? Ongelukkiglijk ken ik zo'n deug-voor-niet(s)... Zielig... Wanneer hij echt zal beseffen welke ravage hij aangericht heeft moet hij zich toch héél diep schamen!
Tegen zo'n zaag kan je niet veel beginnen... maar nood breekt wet!
Vandaag 1 mei : weer Sossendag. Concreet betekent dit voor mij dat je urenlang er niet moet aan denken om met de auto door 't stad te rijden.
Vandaag was het weer zover, ik arriveer rond 11u00 aan de Burg en wordt weggejaagd door een kregelige politieagent. De Burg ziet rood van de socialisten die vandaag nog meer te zeggen willen hebben dan anders.
Het mooie aan hun feestje is de muziek. Enkele muziekkorpsen spelen vrolijke deuntjes. De vele toeristen weten niet waar ze het hebben. Ze vragen aan mij of er een betoging is. Ik antwoord hen dat men enkel tijdens 'werk'-dagen betoogt en niet op feestdagen...
Velen hebben op dit toch nog vroege uur al een serieuze vlieg in hun oog maar dat zorgt voor een opperbeste en vrolijke sfeer. Enkele tientallen roodgeklede mannen en vrouwen stappen in een soort optochtje, onduidelijke woorden roepend en met de linkervuist in de hoogte zwaaiend (dus : met de LINKERvuist, niet met de rechter! Laat ons hier in duidelijk zijn...). Leuk maar ik wil nu echt naar mijn winkel want ik heb straks een afspraak met een klant.
Maar zo een dag als vandaag is geen goeie dag om zaken te doen. Het stuk dat ik de klant toon is blijkbaar niet interessant. Toen ik de man zag afkomen wist ik trouwens al meteen hoe laat het was : dat wordt uren en uren zagen en zagen en nog meer zagen... Ik kon ons 'gesprek' gelukkig al afronden na drie kwartier... Het kostte me al de moeite van de wereld maar ik kon hem gelukkig het zwijgen opleggen! Als ik een goeie zaag wil dan trouw ik wel...
Mariaverering in Eggewaartskapelle : pas op voor wolven in schaapsvel
De schilderachtige Knollekapel in Eggewaarts.
In het altijd mooie Eggewaartskapelle wordtg elk jaar de meimaand gevierd op een heel eigen wijze. Op woensdagavond wordt telkens een ander kapelletje bezocht door tientallen inwoners.
De eerste woensdag werd er altijd gebeden aan de Knollekapel. Een eeuwenoud stenen okerkleurig kapelletje op een driesprong. Sinds mensenheugenis eigendom van en onderhouden door mijn teergeliefde voorouders. het ligt op een driesprong. De eerste straat, de Heydehoekstraat, loopt naar de Lovaart en heeft verschillende andere namen gehad, waarvan de oudsgekende de Reningheersdijkstraat was, een heel lange landelijke weg waarvan de huidige Heydehoekstraat slechts een klein deel vormt. In deze straat staat ook de hoeve van mijn voorouders, het Keershof. Deze hoeve wordt al vermeld sinds de 14e eeuw en was een leen van de 'Burg van Veurne', een leengoed dus. De twee andere straten vormen eigenlijk één en dezelfde weg, de Knollestraat, genoemd naar dit kapelletje. De ene kant gaat het richting Kruisabeele, grondgebied Alveringem dus. De andere kant gaat het door het dorp Eggewaarts tot aan de Brugsesteenweg (die van Veurne richting Brugge loopt).
Dichtbij ons kapelletje startee de film 'Het varken van Madonna'. Een onnozelaar in een roos autootje ziet er een schim van een oude maar kwieke frontsoldaat de straat dwarsen en hij rijdt pardoes in de 'gaskant' waar hij in panne valt... Maar dit natuurlijk geheel ter zijde...
Ik vertel even hoe alles vroeger verliep, hopelijk is dit nog steeds zo gebleven... De eerste woensdag, even voor 19u00, komen vanuit de drie straten mensen te voet, per fiets of per wagen naar het kapelletje. De eigenaars van het kapelletje, enkele dichte buren, landbouwers of hun vrouwen, mensen die op het dorp wonen, ... Sommigen zijn ruimschoots op tijd, anderen komen altijd wat te laat... In afwachting dat de 'meioefening' (het gebedsmoment dus) begint wordt er gezellig gekeuveld. De nonnetjes (nu spreek ik van 25 jaar geleden) en de pastoor (eerst pastoor Coulommier, dan pastoor Lepee) arriveren wat meestal betekent dat het gebed kan beginnen. Blaadjes met teksten en Marialiederen werden uitgedeeld. Er wordt gezongen en er worden weesgegroetjes gebeden. De enen zingen mooi en kunnen goed de tonen houden. Anderen zingen minder vast of nogal hoog... Samen klinkt het op zijn 'Eggewaartskapels', mooier kan het niet in mijn ogen.
Iedereen heeft zijn eigen intenties meegebracht : een ziek familielid, vraag om een goeie gezondheid voor zichzelf, zorg voor opgroeiende kinderen, God weet wat voor reden iedereen hier komt bidden. Onder de aanwezigen ook een man die heel wat op zijn kerfstok heeft. Zou hij bidden voor zijn vele slachtoffers? Of zou hij moed vragen om nog meer mensen de duvel aan te doen? In elk geval zal zijn bidden niet veel uithalen... Wolven in schaapsvacht worden immers niet gesteund door die van hierboven...
Naar ik hoor bestaat deze traditie ook vandaag nog. Een goeie zaak, veel mensen hebben hier een houvast aan en vinden hier wat kracht om verder te gaan. Zelf kan ik uiteraard niet aanwezig zijn maar elke keer ik aan 'mijn' kapelletje passeer stop ik even voor een gebedje. Een gebed voor de vele goeie mensen hier van mijn dorp maar ook een gebed voor sommige 'halve gangsters' uit de buurt...
Meimaand is Mariamaand. OLV van (censuur!), bid voor ons arme (en ook voor de rijke) zindaars!
Morgen is het weer mei. De meimaand is traditiegetrouw Mariamaand. Maria wordt vereerd in vele gedaanten. In heel wat plaatsen is er een speciale Mariaverering. Zo ook in het landelijke (censuur!) bij Diksmuide.
Eeuwenlang bestaat daar reeds een verering. Een oud houten beeld stond eeuwenlang in de kerk aldaar. Tijdens de eerste wereldoorlog kreeg het beeld voetjes en achteraf is het teruggebracht en in de nieuwe kerk geplaatst. De kerk dus die vandaag nog te zien is.
Blijkbaar was een man van twijfelachtig allooi er op uit om het beeld voor groot geld te verpatsen maar uiteindelijk werd het beeld door de nieuwe eigenaar van de kerk afgestaan. Het staat nu in een kerk in de buurt.
Moest OLV weten wat er daar allemaal gebeurt onder dat kerkdak dan zou het lachen haar vergaan. Dan zou haar gezicht dezelfde uitdrukking gaan vertonen als dat van het OLV-beeld op het kerkhof even verderop...
Onze Lieve Vrouw van (censuur!) bid voor ons, arme zondaars. Vergeet vooral ook de rijke zondaars niet. En de dwalende Diksmuidelingen...
Kunstboekenmarkt in Gent : over ramptoerisme en hardleerse pogingen om me te bekeren tot het 'ware' geloof
Vandaag was er naar aanleiding van Erfgoedzondag weer de jaarlijkse kunstboekenmarkt aan het SMAK te Gent. Vele tientallen standhouders uit Vlaanderen en Brabant kwamen er boeken verkopen ivm kunst en zo. Vooral verzamelaars maar ook enkele handelaars zoals ik.
Vele honderden verzamelaars kwamen traditiegetrouw een bezoekje brengen. De enen kwamen echt boeken zoeken, anderen kwamen zichzelf en ons wat bezighouden maar dat heb je overal tegenwoordig. Heel wat bezoekers kon je klasseren onder de noemer 'chipoteur'. Dat wil zeggen 'potelaars' : ze komen alles bepotelen zonder dat ze van plan zijn om ook maar één iets aan te kopen. En ze hebben verstand van 'chipoteren' : ze kiezen steevast de kostbaarste boeken uit, betasten het, doorbladeren het en soms beschadigen ze de boeken ook.
Om dat 'gechipoteer' tegen te gaan plaatste ik achterin mijn stand een lange tafel waar ik de meest waardevolle zaken op deponeerde. Maar die bepotelaars hou je zomaar tegen, ze komen tot achterin je stand en slaan daar toe. Dus plaatste ik een stapel lege dozen in de ingang zodat ze met lede ogen moesten toezien niet meer aan hun trekken te kunnen komen...
Heel wat bezoekers ken ik al jaren en ik weet steevast wat ze zoeken en of ze komen om te kopen of om te kijken... Ook ontmoette ik enkele mensen die ik nog niet kende. Zo was er een bijna-zestiger die me kwam vertellen dat hij al meer dan een jaar werkloos is en zicht amuseert met heel het land af te reizen op zoek naar interessante (lees : goedkope) boeken. Als werkloze kan je immers aan halve prijs reizen met de trein en nog voordeliger met bus/tram. Leuk voor hem! Het hele jaar door schuimt hij 'meer dan 80' kringloopwinkels af in Vlaanderen. Ook dat van Hasselt. Daarna gaat hij steevast langs bij een andere 'weldadigheidsinstelling', De Snuffel, aan de andere kant van het station. De boeken vindt hij schandalig duur, te meer hij weet dat ze de boeken gratis krijgen, net zoals de kringwinkels. Uren en uren moet hij dan zoeken om vijf boeken te vinden zodat hij dan twintig procent korting kan krijgen. Amai, als je zo moet verzamelen...
Zijn grootste hobby is echter het ramptoerisme. Wanneer hij hoort van een of andere ramp dan springt hij in zijn 'beste kleren', koerst naar het station en weg is hij. Bv. naar Ciney een paar jaar geleden, toen daar de kerktoren afwaaide en enkele daken van andere gebouwen. Toevallig was ik daar ook in de buurt kort na die storm, maar om daar speciaal zo'n reis voor te maken??? De man vertelde me dat er bij zijn bezoek op een weekdag geen kat op straat was. Wat me natuurlijk niet verwondert want tijdens weekdagen zijn de Walen natuurlijk allemaal hard aan het werk... Om dan tijdens het weekend allemaal tegelijk op straat te racen en mekaar de duvel aan te doen met hun autootjes. Ik zeg de man dat hij hier 'chance' heeft : dat hij hier een grote ramp kan aanschouwen, namelijk de verkoop belooft hier een heuse ramp te worden...
Een vriendelijke dame van rond de vijftig kwam me vragen welk heiligenbeeld er daar op mijn stand te zien was. Toevallig had ik een doos mee met wat antiek. Ik antwoord : 'Sint-Paulus.' Het mens vraagt me hoe ik dat weet en ik zeg haar dat ik dat weet doordat de kale man een zwaard in zijn handen heeft. De dame zegt nu : 'Je weet toch dat er in de bijbel staat dat je geen afbeeldingen of afgodsbeelden mag maken?' Ik weet meteen hoe laat het is : een Jehovahgetuige komt me hier de les spellen! Ik antwoord : 'Je weet toch ook wel dat er in de bijbel staat dat je niet moet komen zagen hier!' De vrouw heeft het onmiddellijk begrepen dat ik haar doorzie maar ze geeft nog het nog helemaal niet op wanneer ik zeg dat ik katholiek ben... 'Je kan toch veranderen?' Nu is de maat vol : ik zeg dat ik voor priester studeerde en dus heel goed weet waar ik wil in geloven. Het mormel snapt eindelijk dat ze mij niet kan bekeren en blaast de aftocht.
Heel veel wordt er niet verkocht, ook ik ben niet echt tevreden. Gelukkig komt er op het einde van de markt nog een goede klant opdagen zodat ik toch wat winst maak.
Het arme weesmeisje blikt terug... hoe meer ze zag hoe min ze sprak.
Het arme weesmeisje uit de mooie Westhoek blikt terug...
Ooit werkte ze dag en nacht om haar gezin welstand te brengen. Een eeuwenoude boerderij in de Westhoek. Zij was de sterke vrouw daar, zij hield de boel daar recht, ook als manlief domme daden pleegde...
En... ongelooflijk : van de ene op de andere dag stond deze vrouw op straat, van God en alleman verlaten... Gelukkig had ze drie zonen die haar zouden steunen.
Iedereen in de streek weet hoe de vork daar precies in de steel stak... iedereen zag met lede ogen hoe een hele familie teloor ging.
Maar waarom mensen helpen als je er zelf geen profijt uit kan halen? Waarom niet gewoon het hoofd afwenden of zelfs enig leedvermaakt hebben? Hoe laf kunnen mensen toch zijn!!!
Gelukkig waren er de kinderen die haar opvingen. Maar spoedig begonnen ook daar problemen te komen... De zoon waar ze introk had twee gezichten!
Voor de ogen van zijn broers en voor buitenstaanders was hij de liefhebbende en zorgzame zoon die zijn arme moeder liefdevol opving. Maar... in werkelijkheid duvelde hij zijn moeder de hele dag door... Stiekem hielp hij zijn papa met het duvelen van de arme ex-wees. Zijn moeder 'lekker' uithongeren totdat ze handtekeningen zou plaatsen die haar naar de totale armoede zouden brengen...
Gelukkig kon ze rekenen op haar andere kinderen die haar wegleidden uit dat oord van verderf.
Nu brengt ze haar dagen door in peis en vree, wachtend op gerechtigheid...
Maar nog was haar lijdensweg niet ten einde, want op tv ziet ze allerlei rare dingen. Veel rare mensen. Soms ook mensen die haar precies ergens bekend voorkomen. Personen die het gebod 'Eert uw vader en uw moeder' maar voor de helft begrepen hebben... Die geen kaas gegeten heeft van wat recht is en wat krom.
Zo, ik dacht en hoopte al dat het zover zou komen. Eigenlijk is hij niet echt een voorbeeld voor het Brugse volk.
Wie de huidige burgemeester Moenaert zal willen opvolgen zal meer gewicht in de schaal moeten kunnen gooien. PVDD is gewogen en ... te licht bevonden... Geen reclame trouwens om zo'n een figuur in je politieke partij te hebben.
Maar daarmee is het probleem van de opvolging van aftredend burgemeester Moenaert allerminst opgelost... Wie kan zijn werk verderzetten op een waardige wijze? Naar mijn mening blijft hij toch nog korte tijd burgervader, intussen kan hij dan uitkijken naar een opvolger die de nodige kwaliteiten bezit én een goeie naam heeft.
Vanavond op tv discussie over Pol Vandendriessche.Hij zou dames lastiggevallen hebben op verschillende plaatsen waar hij werkzaam is.
Volgens mij heel terecht dat dit in de media komt.Hij wil immers burgemeester worden. Een publiek figuur. Iemand die toch een voorbeeldfunctie moet hebben.
Dhr Antonissen van Humo schreef hierover een artikel.Volgens mij terecht want moet zon man, een man die zijn personeel niet gerust kan laten, burgemeester willen worden???
En, blijkbaar sleurde hij Doenja Van Belleghem van haar fiets om haar te zoenen.Wat een schoft!Honderd procent juist dus dat deze zéér achtenswaardige dame hier zwaar aan tilt en terecht opmerkt dat Vandendriessche dus zijn gal niet moet uitspuwen over het gedrag van Mgr Vangheluwe!
En Tijl Waelput, voorzitter van de Brugse NVA neemt het op voor Vandendriessche, hopelijk voor hem verbrandt hij zijn vingertjes niet.
Persoonlijk zou ik het héél spijtig vinden voor de NVA dat ze massas stemmen verliezen door zon man als VDD als burgemeester naar voor te willen schuiven Bart Dewever zou hier zijn conclusies uit moeten trekken!!!!!!!
Guido Belcanto : gelijkenissen met Raymond van het Groenewoud
Met een half oor volg ik het programma 'De vrienden van Van de Veire'. Guido Belcanto zingt zijn nieuwste hit. Een half godvergeten zangtalent uit Nederland.
Wanneer ik de blik even naar het grote scherm wend schrik ik me een goedje : die lelijke smoel kan ik vergelijken met de lelijke tronie van Raymond van het Groenewoud : even lelijk, te lelijk om te helpen donderen. Dus : ik neem genoegen met hun getsjilp dat niet onaardig klinkt. Maar op die 'lelijke mulen' zitten kijken, sorry dat is een brug te ver! Twee apen gelijk...
Vergiffenis in het bisdom Brugge... kan er Pasen gevierd worden?
De kathedraal van Brugge, nog deels in de stellingen... er is nog veel werk aan de 'winkel' (= bisdom Brugge), voor er plaats is voor vergiffenis...
Vandaag werd een beeldje onthuld in de kathedraal van Brugge, op verzoek van de mensen die opkomen voor mensenrechten in de Kerk. De bisschop was blijkbaar zeer vereerd hiermee maar woonde de 'opening' van deze 'permanente tentoonstelling' bij in burgerkledij... Wéér gaat alle aandacht bijna uitsluitend naar één persoon, onze vroegere bisschop. En dat beeldje in de doopkapel plaatsen... Erg ok, maar er waren véle anderen ook. De leider van een bisdom kan niet verantwoordelijk worden gesteld voor wat zijn 'werknemers', zoals die diaken uit Poperinge, heeft mispeuterd. Beschuldig dan gewoon wie écht schuldig is!
Wat me héél erg stoort zijn bepaalde woorden van ene Linda Opdebeeck. Dat mens zegt - op de vooravond van Pasen notabene - dat ze geen vergiffenis kan schenken aan Mgr Vangheluwe : 'Vergeven kan ik niet...'. Dit omdat Mgr Vangheluwe niet in zou zien dat hij fout was. Natuurlijk ziet hij wél in dat hij verkeerd was, ook al zei hij vreemde dingen in de media.
Hoedanook, hoe kan dat mens, die Linda, straks Pasen vieren. Beseft ze nog altijd niet dat Mgr Vangheluwe intussen ferm afgezien heeft na alles wat er gebeurd is? Dat hij hierdoor (zonder te spreken van al dat zwijggeld) al een mooi deel van de rekening heeft vereffend. Zielig wat dat mens zegt!
Hopelijk tonen andere mensen wel bereidheid om fouten, hoe zwaar ook, te vergeven... ook al kan het gebeurde daarmee niet ongedaan gemaakt worden. Wat voor gelovige ben je als je blijft weigeren om mensen hun fouten te vergeven en blijft haat zaaien? Zalig Paasfeest!
Hongerstakers : waarom niet ingrijpen tegen deze onzin!
Ingebeelde zieke?
De laatste weken hoor ik veel praten over die hongerstakers in Brussel. Wanneer ik dan hun mening vraag hieromtrent hoor ik steeds weer hetzelfde antwoord. Een mening waar ik zelf ook achter sta.
Die hongerstakers willen zichzelf boven de wet stellen. Illegalen horen hier niet thuis. Als ze uitgeprocedeerd zijn moeten ze daar in berusten en ons land verlaten. Indien ze dit niet uit vrije wil doen moet de overheid ingrijpen.
Dat 'honger-staken' is trouwens in zekere zin een lachertje. Zeker wat betreft die onnozelaar die zijn mond dichtnaaide of liet dichtnaaien. Hij krijgt vloeibare voeding en kan het zo nog jaren uithouden, net zolang tot Magda Deblock nog een ons (= circa een halve kilogram) weegt!
Dat hongerstaken moesten ze trouwens verbieden. Jezelf laten kapotgaan en dan nog de schuld op een ander schuiven... Die illegalen geven aan ons land een heel slecht imago. Gewoon op het vliegtuig plaatsen en zien of ze in hun eigen land durven hongerstaken...
Van waar ik me nu bevind hoor ik de feestelijke paasklokken. Minstens een vier a vijf verschillende klokken strooien hun vrolijk en feestelijk lied, de Paasvreugde, uit over de daken van het stadje...
Deze tekst kreeg ik onlangs van iemand die me heel nauw aan het hart ligt. Hele mooie woorden, heel herkenbaar, heel diep... die uit het hart komen van een heel speciale priester, de abt van Westvleteren.
Wansmakelijk gewoon wat ik nu op tv zie : Franse 'restauranthouders' die enkel opgewarmde kost serveren. De mensen wijsmaken dat alles 'levende vers' is maar in hun keuken niets anders doen dan blikken en dozen en plastic zakken openen en die boel verwarmen in de microgolf. Met een stuk of vijf van die toestellen, of beter nog tien, kan je een groot restaurant 'runnen'.
Bij ons in Brugge zal dat soms ook niet anders zijn... Ik kijk wel uit voor ik mijn tanden zet in een lekker brokje eten. En indien ik dan zou vermoeden dat ik van die heropgewarmde kost geserveerd krijg dan zullen ze het goed geweten hebben! Dan zorg ik voor een passende publiciteit...
En dan is er nog dit : zowat twintig jaar geleden waren er in de streek van Veurne en Diksmuide hier en daar nog écht dorpswinkeltjes, nog vroeger ook soms 'schepwinkels' (je kon er bv. suiker of ik weet niet wat allemaal in de zelf gewenste hoeveelheid krijgen). Zo herinner ik me nog het winkeltje in Eggewaartskapelle, maar dat zal wel dertig jaar geleden zijn. Maar een vijftien of twintigtal jaar geleden dus doorkruiste ik de hele streek met de fiets, als hobby. Soms stapte ik zo'n winkeltje binnen om een reep chocolade en een drankje te kopen. Op een keer zag ik in een rek tientallen conservendozen staan, alle zonder etiket en sommigen waren precies wat aan het roesten of occideren... Heel vreemd en zeker niet appetijtelijk. Wat later hoorde ik dat haar kelder jarenlang onder water stond en dat de etiketten op die manier verdwenen waren. Toen het grondwater zakte (hahaha!) of - en deze tweede denkpiste zal dichter bij de werkelijkheid liggen - toen men het water uit de kelder pompte, werden de conserven netjes afgewassen en mooi in het rek in de winkel geplaatst. Toen het madamtje het een paar jaar later voor bekeken hield met haar handeltje stonden er nog steeds van die conserven... Veel van die handelaars aten hetgene wat niet goed verkocht zélf op, kwestie van niets te verspillen. Deze dame echter wist wel beter en was slimmer dan dat, zoiets lepelde ze zelf niet binnen! Sommige van die conserven waren bijna negen jaar over datum!!! Schmakelijk! Dat dametje leeft nog steeds, wie het water in de mond voelt komen of wie met een klein budget een horecazaak wil beginnen kan van mij naam en adres krijgen, al hoef je dan niet op mijn klandizie te rekenen!
De dag begon goed deze morgen... Een kwartier lang zat ik met de wagen vast in een begrafenisstoet. De auto's voor mij bleven stil staan en ik wist niet wat er scheelde en begon vrolijk te toeteren. Toen dat niets uithaalde stapte ik uit de auto om wat 'van mijn tak te maken' of tenminste de bestuurders voor mij wat aan te moedigen zich voort te bewegen... Honderd meter verder zag ik een corbeillard staan en toen viel mijn euro. De familie van de overledene was bezig in wagens te stappen om dan de corbeillard naar het kerkhof te volgen. Oeps!
Wat later, op de bus, richting winkel, volgde ik een gesprek van een bejaarde tegen een jonge dame met een puppie. Eén van de oren van de puppie hing wat naar beneden wat heel grappig was. Maar het oude mannetje zei dat dat niet mooi was en dat het meisje die oren moest 'inkorten'!!!!! Hijzelf had vroeger een dobberman en hij liet de oren 'inkorten' om dat die anders 'naar beneden hingen' en dat vond hij niet mooi. Arme hond!!! Ik was verontwaardigd en zei tot hem dat hij zijn eigen grote oude flaporen dan ook maar moest laten inkorten indien hij echt zo consequent was... De hele bus lachte hem vierkant uit.
Op de markt stond ik stil aan een groot 'fruitkraam', de verkoper was aan het roepen en tieren om zijn 'frezen' aan de man of aan de vrouw te brengen. Heel amusant telkens. Zijn gebrul zorgde er voor dat ik even bleef kijken naar de aangeboden aardbeien. De man tiert : 'Aaaaaaaaaaaa krullekop, da's lang geleden eeeeeeee? Eje int gevang gezeten de?' En ik : 'Jaak, want ik heb mijn coiffeur vermoord!' De brulaap : 'Ewe en eje een enkelbandje gevraagd?' Met dat brullen bereikte hij ruimschoots zijn doel, iedereen kwam aan zijn kraam luisteren en lachen. De buren keken wat kwaad en gelaten, want bij hen stond er geen kat...
Een oud dametje oefende deze namiddag blijkbaar voor een rol in de H. Bloedprocessief. Ze passeerde voor mijn winkel en stampte met haar voeten alsof haar leven er van af hing. In de processie zijn er immers altijd groepjes mensen nodig die in romeinse outfit soldaatje spelen en hard stampend rondhollen... Zonder onbeleefd te willen zijn vroeg ik de dame of ze misschien haar voeten kan opheffen als ze in de galerij passeert... kwestie om de rustige sfeer te bewaren... Het dametje is dementerende en gebaart zich doof. Na al die affronten van vandaag geef ik het op, dat ze maar verder blijft stampen met die voeten van haar, het is tenslotte goed voor de commerce (schoenverkoper)!
De kathedraal van Brugge, nog deels in de stellingen... er is nog veel werk aan de 'winkel' (= bisdom Brugge), voor er plaats is voor vergiffenis...
