Ik heb geslapen als een roos, zo moe was ik.  Aangezien in de kamerprijs geen ontbijt is inbegrepen, weer zo’n gemene truck om zogezegd wat goedkoper te zijn dan de collega’s, vertik ik het om hier extra voor te betalen.  Ik neem het ontbijt wel elders!  De receptionist bekijkt met aanvankelijk met een bezorgde blik, dan wordt hij weer heel vriendelijk en ik weet intussen wel waarom hij zo vriendelijk is…  Ik geef hem geen uitbrander omwille van het ontbreken van een lift of omwille van de piepkleine ruimte in mijn kamer want die arme man kan daar toch niets aan doen…  Toch kan ik het niet laten om te zeggen dat zijn ‘bazen’ de kamers heel anders voorstellen dan wat ze in werkelijkheid zijn, dat ze de toeristen zoals ik gewoon bij het vijfendertigste zetten…  Hij knikt uiterst welwillend want wellicht hoort hij dit elke dag tientallen malen en er is niets dat hij daaraan kan doen…xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De meeste standhouders hebben intussen hun waren uitgepakt.  Voor deze antiekbeurs was er een kunstbeurs : moderne kunst en zo.  Een van die ‘kunstenaars’ probeerde zijn rommel nog aan te prijzen aan de bezoekers van de antiekbeurs.   Uiteraard tevergeefs.   Intussen komt de nieuwe ‘huurder’ aan en moet hij zijn rotzooi meenemen. 

Wat mij allereerst opvalt is niet de kwaliteit van de koopwaar.  Wel dat zowat iedereen hier zijn haar bijkleurt…   Het kan niet anders of de verfindustrie doet gouden zaken in Parijs.  Zowat iedereen loopt hier rond met een pikzwarte of diepgrijze haardos.  Ook alle mogelijke andere kleuren zie je hier verschijnen.  Normaal ongeverfd haar zie je om zo te zeggen zowat enkel bij de clochards.  Zelfs Nero-achtige kaalkoppen laten de weinige haren die hen nog resten op hun kale knikker verven.  Ijderlheid der ijdelheden!

Veel vrouwen zijn hun leeftijd vergeten : zeventigers lopen rond in kledij die eigenlijk gemaakt zijn voor hun kleindochters.  Hoge hakken genoeg hier, levensgevaarlijk eigenlijk om die houten vloeren waar hier en daar kieren zijn tussen de planken. 

Ik verwelkom enkele Westvlaamse antiquairs : drie in totaal.  Niet veel dus maar er is dan ook niet zoveel interessants te vinden zo blijkt.  De ‘mooiste’ antiek staat in de ‘chapiteaux’, dit zijn enkele grote tenten met kunststoffen wanden, overdekt met grote zeilen.  De kostprijs voor een stand daar is dubbel zo hoog als die van ons.  Eigenlijk quasi onbetaalbaar.  Uiteraard wordt deze kost doorgerekend aan de klanten… dus…  Ik hoor van de vele collega’s dat de verkoop niet echt denderend is.  Wat ik vreemd vind want in zo’n grote stad als Parijs moeten er toch massa’s verzamelaars wonen?

Ook enkele ‘gewone’ Westvlamingen.  Twee uit Oostende, eentje uit Bredene en eentje uit De Haan.  De rest van de beurs zou daar nog een Bruggeling bij komen en dat was het.  Dan zie ik de ‘lachebekjes’, twee altijd uiterst ernstige mensen uit Vlaanderen.  Ook enkele twee vriendelijke Oostvlamingen die ik regelmatig ontmoet op antiekbeurzen allerlei.

Enkele tientallen Nederlanders, enkelen ken ik of zij kennen mij  : ‘Ah de Bruggeling is ook present.’  Heel grappig hoe zij proberen om wat woordjes Frans te spreken…  je hoort onmiddellijk dat ze grote moeite hebben met de Franse taal maar ja, het Frans zal dan ook wel ontbreken op het lesschema in Nederland. 

Ik ben de enigse deelnemende Vlaming buiten, naast een Vlaming die in de ‘chapitaux’ staat.  Ik zie ook enkele Nederlanders, een Duits en enkele anderen.  De kwaliteit van de aangeboden waren varieert nogal : van heel mooie antiek tot de grootste rotzooi.  Bij ons in de Nederlanden zal je op dergelijke dure beurzen weinig of geen rommel vinden.  In Frankrijk echter  mag je je aan alles verwachten.   Ik vraag me af hoe ze met hun rommel hun stand kunnen terugverdienen.

De meeste bezoekers maken gebruik van de ondergrondse parking hier vlakbij.  Heel duur, zo’n kleine dertig euro per dag.  Als bezoeker van één dag kan je dat nog ophoesten, voor ons standhouders is dat te duur… reken maar uit : twaalf dagen aan dertig euro per dag…  Dus is het zaak om bij aankomst i heel vroeg in de morgen een plaats te zoeken en je auto daar de hele tijd te lagen staan ofwel elke morgen een half uur zoeken naar een plaatsje.  Gelukkig heb je als buitenlander een voordeel hier : je koopt eenmaal een parkeerticketje en plaatst dit achter je voorruit.  Later op de dag krijg je gegarandeerd een PV onder je ruitenwisser.  Die laat je gewoon zitten tot je Parijs verlaat en geen haan die er nog naar kraait.

’s Avonds moet er hoe dan ook ‘brood’ of iets anders op tafel komen, ook al was de verkoop heel kalm of zelfs nihil.   In de vele winkelstraten kun je onmogelijk een parkeerplaats vinden, dus doe ik zoals alle Fransen : dubbelparkeren.  Eigenlijk is dit ideaal : je kan je auto om het even waar zomaar op straat achterlaten en even boodschappen gaan doen.  De eerste ogenblikken zijn wat moeilijk : de achterliggers claxoneren want ze moeten uitwijken naar de andere rijstrook.  Maar al spoedig volgen anderen je voorbeeld en staat er een hele rij auto’s dubbelgeparkeerd en voel je je minder schuldig…  In een vitrine ligt ene berg versgebakken kippen naar mij te lonken. ..  Ik kan hier natuurlijk niet aan weerstaan en koop er eentje.  Lekker toch?  En dan nog een stukje gegrilde rosbief, wat brood en wat boter en je avond kan niet meer stuk!  De eerste avonden spelen ze op tv enkele films van Louis de Funes, leuk.