Maandagmorgen, enkele dagen dus voor Brugge's 'mooiste dag', wandelde ik op mijn duizenden gemakken door de kathedraal.  Eerst even kijken naar de doopkapel, waar dat ongepast en dus echt belachelijk kunstwerkje staat dat de bezoeker 'moet' herinneren aan het kindermisbruik in de Kerk.  Belachelijk : zo'n doopjurkje...  dit moet verwijzen naar de misbruikte kinderen...  maar de misbruikte kinderen waar men naar wil verwijzen zijn dat doopjurkje al lang ontgroeid...  het gaat om beduidend oudere kinderen...  Dus, misschien ben ik niet al te snugger, maar ik begrijp het verband niet.  Het is net of àlle priesters borelinkskes misbruiken!  Wat een nare onzin!!!

Trouwens de doopkapel is aan de ingang afgesloten met een touw zodat de bezoeker toch aan geen kanten de 'betekenis' van dat spel kan vatten...

Nog een bemerking : wil men bij iedere doopselviering in de kathedraal de ouders confronteren met de wangedachte dat hun kind misbruikt zou kunnen worden door religieuzen???  Is dat de bedoeling?  Om misselijk van te worden!

Mijn ergernis is dan ook groot. 

Ik zet mijn tocht verder en zie de hele tijd al die mooie vieringen die ik mocht meemaken als seminarist voor ogen.  Die lange processies met misdienaars vooraan, diaken, professoren van het grootseminarie en parochiegeestelijkheid, en dan de bisschop met staf en mijter.  Ignace Michiels, ook nu nog steeds organist, die op meesterlijke wijze zijn vingers over de orgelklavieren laat zweven...  Toen was het telkens feest! 

Wanneer men mij afdankte in het seminarie was het voor mij allemaal veel minder feestelijk...   hartverscheurend zelfs...  dat gevoel van 'uitgesloten' te zijn...  Dat verschrikkelijk verdict van die hooghartige presidenten van het seminarie die graag onrechtvaardige rechters speelden...  enkele proffen die gewoon niet beseften hoeveel ravage ze aanrichtten in mijn 'leven'...  Zij die respect zouden moeten hebben van Gods werk in het hart van de mens...  Zij die echte roepingen zouden moeten kunnen onderkennen, het smachten van iemand om priester te mogen worden...  Ooit worden zij ook geoordeeld...  moge God hen dan barmhartig zijn en moge Hij vooral er voor zorgen dat ze beseffen wat ze mij aangedaan hebben...  Gelukkig ben ik doorheen al die jaren die intussen voorbij gingen al wat over die vreselijke gebeurtenissen heen.  Maar nooit zal men mij kunnen dwingen te beweren dat ik zélf de weg naar het priesterschap heb opgegeven!  Anderen beslisten in mijn plaats!  Vergeven kan ik maar vergeten is onmogelijk...  mijn hart bloedt als ik hier aan terugdenk, hopelijk heelt de tijd alle wonden...

Maar afgezien van wat mij persoonlijk overkwam zijn er hier nog veel ergere zaken gebeurd.  Steeds zie ik hier die eerder kleine, in mijn ogen wat tengere en wat onzekere, en met - in mijn ogen - onder bepaalde lasten gebukte, gemijterde man voortschrijden richting altaar.  De rug wat gebogen (alhoewel 'Mijn juk zacht is en Mijn last licht', zoals aan elke nieuwgewijde priester wordt gezegd).  Voor mij toen onbekende lasten.  De leiding hebbend van een héél bisdom, 'werkgever' van vele honderden priesters waaruit veel vreugde maar ook veel lasten vloeide, en dan zijn eigen verleden op de schouders torsend...  Hoe moeilijk moet dit voor deze man geweest zijn.  Herder zijn als God maar ook heel menselijk blijken...  dus zwak...  Zelf vergeving schenken en goed zijn voor de hem toevertrouwde mensen, maar zelf geen vergeving krijgen...  en dan kort voor het normaal voorziene einde van een lange en vruchtbare 'loopbaan' afgerekend worden op een misstap van decennia geleden...  En nu verbannen in een vreemd land.  Ik denk hierbij aan de titel van een boek van Verschaeve, Verschaeve die na WO II naar Oostenrijk vluchtte, terecht bang om gelynchd te worden omdat men hem beschuldigde van collaboratie met de Duitsers...  'In 't verre land vreselijk alleen'.  Cyriel Verschaeve vond er gelukkig wat rust.  Zo zal ook Mgr Vangheluwe zich voelen,, hopelijk vindt hij rust en vrede...

In elk geval : een viering in de kathedraal kan voor mij niet meer zijn zoals zovele jaren geleden.  In het licht van al die zaken en triestige gebeurtenissen hierboven is alles veel minder feestelijk...  Ik hoop dat voor mij dat feestelijk gevoel daar in dat huis van God ooit terug mag keren... 

Halverwege mijn wandeling kom ik in het hoogkoor, aan de drie grote stenen in de koorommegang waaronder de bisschoppen van Brugge begraven liggen.  Zal onze vorige bisschop hier ook begraven mogen worden?  Ik hoop het want hij heeft hoe dan ook vele verdiensten.  Misstappen moeten kunnen goedgemaakt worden...  Vergiffenis moet kunnen, anders zijn we het niet waard om ons 'katholiek' te noemen...

De hele tijd luister ik naar de mooie orgelmuziek.  Kathedraalorganist speelt op het grote orgel dat achteraan op de begane grond geplaatst is.  Het eigenlijke kathedraalorgel wordt momenteel immers gerestaureerd.