De hommages aan de Cois zijn nog maar net achter de rug, of hier is de volgende al. Vorige week kondigde Justine Henin nogal onverwacht aan dat ze definitief stopt met tennissen. Uiteraard hoort daar een aan haar opgedragen blogbericht bij, want een Belgische tennister van dat kaliber stopt maar één keer. Haar einde mag dan minder abrupt zijn dan dat van Sterchele, in se komt het op hetzelfde neer: wij, nederige aardlingen, kennen immers alleen Henin de sportvrouw. Nu die ophoudt te bestaan, blijft enkel Henin de mede-nederige aardling over. En die is eerlijk gezegd heel wat minder interessant.
Maar dat mag ons en in het bijzonder mij er niet van weerhouden om Justine te bedanken voor al het zweet dat ze ter onzer kijkplezier uit haar vege lijf geperst heeft. Zeven grandslamtitels, twee keer de Masters én goud op de Olympische Spelen; dat is een erelijst waar zelfs de meest rabiate anarchist 'u' tegen zou zeggen. Achter die kille cijfers gaan clusterbommen van emoties schuil. Iedereen zal zich wel spontaan een of andere close match voor de geest kunnen halen. Bijvoorbeeld een wedstrijd van de frisse Henin uit de beginjaren, het meisje met de weergaloze backhand. Na enkele jaren verdween die vanzelfsprekende connectie tussen Henin en haar befaamde backhand. Niet omdat die ineens minder zou zijn, integendeel: ze was erin geslaagd elk aspect van haar tennis op een gelijkaardig niveau te brengen. Met plezier ruilde ze haar epitheton in voor de absolute hegemonie. Haar laatste jaren waren dan ook de beste. De robot Henin reeg de titels aan elkaar. Nu is het aan ons om op gezette tijden nog eens deze mooie herinneringen aan elkaar te rijgen en haar te gedenken. Het ga je goed, Juju.
Zo. Tot slot het snoeiharde bilan van twee weken leven opmaken: mijn twee favoriete Walen naar de verdommenis. Gelukkig dat tenminste bij een van de twee de verdommenis gelijkstaat met belastingvrij relaxen in het zonovergoten Monaco. Hoe dan ook wil ik volgende week niet opnieuw een afscheidsbericht de wereld in moeten sturen. Woensdagmorgen staat er voor mezelf de 'Abfahrt' naar München gepland, en wanneer ik volgende dinsdag terugkom volgt er hopelijk een leuk reisverslag in plaats van een van tranen doordrongen hulde. Dat de Walen maar eens beginnen beseffen dat mijn blog wat afwisseling verdient.
François Sterchele is niet meer, dat is ondertussen wel bekend. En, geen nood, spoedig zal ik hem ook in mijn blog onvermeld laten. Maar nu nog niet. Iemand als de Cois verdient meer dan één hommage, ook al gaat zoiets tegen alle wetten van het schrijverschap in. Zijn plotse heengaan blijft dan ook de gemoederen beroeren. Mijn eigen hoogstpersoonlijke gemoederen weten er alles van.
Waarom toch, waarom? Dat is de ietwat pathetisch aandoende vraag die elke dag menige keer door mijn hoofd schiet. Waarom moest je zo snel rijden op een vage expresweg in het holst van de nacht? Waarom net jij en niet een van die honderden andere voetballers met een dikke wagen onder hun kont? Waarom zo'n lamentabele engelbewaarder? Een antwoord op die vragen komt er nooit. Het enige wat ons nog rest is eer betuigen en hulde brengen. Eventueel ons afvragen of eer betuigen en hulde brengen niet hetzelfde is. In elk geval: het eerbetoon van zaterdag op Brugge was schitterend, uniek. Nooit gedacht dat in het hol van de Boeren ooit een onwezenlijke stilte de scepter zou kunnen zwaaien. Je hebt het afscheid gekregen dat je verdient.
Vanaf de eerste seconde dat ik je zag, toen nog bij OHL, wist ik dat je het in je had een volk te beroeren. Meerdere volken te beroeren. Een land te beroeren. Heel België te beroeren. Mijn inschatting werd bewaarheid, maar helaas ten gevolge van een andere aanleiding dan ik in gedachten had. Je hebt ons land doen huilen, Cois. Tranen met tuiten. Huilen zoals het niet meer gedaan heeft sinds de dood van koning Boudewijn. Je bent een waardige opvolger, François Sterchele. Zonnekoning Cois. Rust in vrede.
"Sterchele is vannacht omgekomen bij verkeersongeval..." Deze sms verscheen op mijn gsm toen ik die vanmorgen - nog in mijn bed liggend - aanzette. Op slag was ik klaarwakker, sprong uit bed en activeerde de computer. Tegen beter weten in, hopend op een tweede opinie die het eerste bericht als klinklare onzin zou afdoen. Dat gebeurde niet. Sporza liet er geen twijfel over bestaan: "François Sterchele komt om bij ongeluk". Ik weet niet wat ik precies gedaan heb tussen pakweg 7u58 en 8u03, maar zeker is dat ik mij die minuten niet op deze aardbol bevond. De mokerslag maakte mijn hoofd licht.
We gaan drie jaar terug in de tijd. Oud-Heverlee Leuven ('OHL') speelt in de eindronde in derde klasse tegen Patro Eisden. Samen met de afzender van voornoemd sms'je besluit ik die beruchte spits met de goddelijke naam extra in de gaten te houden. François Sterchele. Hij speelt werkelijk een draak van een wedstrijd maar de idolatrie is geboren: vanaf nu zal álles wat 'Cois' doet geanalyseerd, becommentarieerd en uiteindelijk bejubeld worden. Cois is een godenzoon. Hij loopt niet op de grasmat, hij zwééft erover. Hij trapt niet tegen een bal, hij aait 'm. Hij speelt niet om in de gunst te komen van het publiek, hij charmeert het argeloos door de cocktail van zijn oneindige charisma en dito voetbalkwaliteiten.
De opgang van Cois is steil. Enkele maanden later verkast hij naar Charleroi, alwaar zijn kwaliteiten als spits direct tot uiting komen. Sterchele beschikt nu eenmaal over een neus voor goals, loopt zich altijd intelligent vrij, is technisch meer dan behoorlijk onderlegd en vormt met zijn niet-aflatend gezweef een gesel voor elke defensie. Dat is ook Germinal Beerschot niet ontgaan, dat hem na één seizoen in eerste klasse prompt inlijft. Bij deze ploeg kroont hij zich zowaar tot topschutter, zijn doelpuntentotaal gekruid met enkele goals (die tweede tegen Club Brugge!) die nog jaren in het geheugen van elke rechtgeaarde voetballiefhebber gegrift zullen blijven. Cois wordt ook opgeroepen voor de nationale ploeg en sleept de derde plaats in de verkiezing van 'Profvoetballer van het jaar' in de wacht. Tevens schopt zijn poster het tot mijn muur - zijn cultstatus scheert hoge toppen.
Dat verandert niet wanneer hij in 2007 de overstap maakt naar een echte topploeg, Club Brugge. Ook daar laat hij meteen van zich spreken met zijn goals op het veld en zijn innemende, hoewel extraverte, karakter ernaast. Een uitwas van dat extraverte karakter werd hem vorige nacht fataal. Tegen een veel te hoge snelheid katapulteerde Sterchele zijn Porsche Cayman tegen een boom (zonder merknaam). Zoals altijd bleek de natuur sterker, in staat om zelfs godenzonen tot sterfelijkheid te bewegen. François Sterchele is niet meer en zal nooit meer zijn. Zoals het een echte cultheld betaamt stierf hij veel te vroeg, zijn fans voor eeuwig achterlatend met de vraag waar dit sprookje had kunnen eindigen. In elk geval zal ik tot míjn laatste dagen volhouden dat Cois het ook bij de absolute top had kunnen maken - en niemand die het met zekerheid kan tegenspreken. Een pietluttig voorrecht dat hij deelt met James Dean, Jeff Buckley en de andere Jempi Monserés van deze wereld.
Kenners van de gregoriaanse kalender zullen bij het horen van het volgende instemmend knikken: het is mei. Het weer is aangenaam, alle vogels leggen een ei en bepaalde kinderen houden hun communie. Over dat laatste wil ik het hier hebben. Vorige donderdag had ik de eer, het genoegen en vooral de plicht om nog eens een communieviering bij te wonen. Op de een of andere manier ben ik jarenlang vrijgesteld geweest van dergelijke plichtplegingen, misschien wel om een eventueel reveil van tragische herinneringen af te wenden.
Mijn eigen eerste communie verliep immers niet zonder slag of stoot. Of toch zeker niet zonder stoot. De doffe plop die door de kerk galmde nadat ik met mijn snufferd tegen de microfoon geknald was, herinner ik me als was het 17 jaar geleden. Als je dan toch lompweg tegen iets wilt aanlopen, kan dat maar beter niet tegen een apparaat gemaakt om geluid te versterken, is de levenswijsheid die ik sinds die dag meedraag. De mensen in de kerk konden in elk geval hun pret niet op.
Nu, donderdag, was het aan mij om kinderen uit te lachen. Helaas liep er geen tegen de microfoon. Maar niet getreurd, want er was een jongen met een spraakgebrek in voorraad! En niet zo'n spraakgebrek waar niet mee gelachen mag worden, neenee, een Limburgse tongval buiten categorie. Minstens even erg als een handicap en tóch politiek correct om ermee te ginnegappen. Een zegen voor mij - om in het jargon van het decor te blijven.
De jongen sprak/zong over ene Jezus Christus, die hij nodig zou hebben op zijn verdere levensweg. Ik kon alleen maar denken: wat jij nodig hebt is niet Jezus Christus, maar wel een heel erg goeie logopedist. En ook: zou zo'n logopedist als het maar niet wil vlotten weleens dingen zeggen als "we moeten andere accenten leggen"? Besmuikt glimlachen, dat is wat ik deed. Niet alle vergeldingsacties ogen even spectaculair.
Ik zou het kunnen hebben over mijn gezondheidstoestand, die nu al de hele maand april vergeefs op zoek is naar de vorm van weleer. Weleer, toen het toilet nog gewoon diende om kaka of pipi in te lossen. Oftewel het inlossen van de verwachtingen. Heden is dat weleens anders. Maar genoeg daarover, deze hele alinea brengt me geheid geen centimeter dichter bij de Nobelprijs Literatuur.
Ik zou het kunnen hebben over mijn date deze week, die me met een dubbel gevoel achterliet. Ik zag haar op "I love the 90's" en praatte met haar. Voegde haar toe op msn en chatte met haar. Bekwam haar telefoonnummer en stuurde een stortvloed aan sms'en heen en kreeg een stortvloed aan sms'en weer. Niks leek te verhinderen dat ons beider hoog opgeschroefde verwachtingen woensdag zouden worden ingelost. Helaas, niks is niet wat het lijkt. Maar genoeg daarover, deze hele alinea brengt me geheid geen centimeter dichter bij het (alsnog) finaliseren van de transactie.
Ik zou het kunnen hebben over het cafébezoek met de collega's gisteren. Voor het eerst gingen we met de hele groep 'een pintje drinken'. Al gauw werden pintjes Duvels en de hele groep een kliekje van vier man. Maar we waren tenminste zat en - als ik het gewauwel goed verstaan heb - gelukkig. Soms lost het leven ook gewoon alle verwachtingen in, al heeft het daar opmerkelijk vaak de assistentie van alcohol voor nodig. Maar genoeg daarover, het lot hoeft niet getart.
De Belg is gemiddeld 12 werkdagen per jaar afwezig wegens ziekte. Dat leert een eigen, zorgvuldig opgezet onderzoek op de onafhankelijke website Google. Gezien ikzelf al jarenlang getrouw elke ziekte uit de weg ga, kan het haast niet anders of de Belgische bevolking telt een behoorlijk aantal wussies. Of op zijn minst Walen. Voer genoeg voor een volgend onderzoek, zoveel is zeker.
En toch. Mijn bacteriële onschendbaarheid kwam de vorige dagen serieus in het gedrang. Zozeer zelfs dat gisteren en eergisteren mijn ziektekiemen de broodwinners van dienst waren. Ze deden dat door mij een doktersbriefje te bezorgen, zodat ik op het einde van de maand toch gewoon mijn loon krijg. Er valt misschien veel te zeggen over ziektekiemen, maar niet dat ze zich niet hebben aangepast aan onze verzorgingsstaat. Ze weten best hoe hun gastheren te paaien. In ruil daarvoor loop ik al dagenlang te kotsen dat het een aard heeft. Drie keer in de voorbije week, turfde ik. Dat moet net onder het gemiddelde van enkele jaren geleden liggen, ware het niet dat ik toen een deugdelijk hulpmiddel had in de vorm van alcohol. Nooit gedacht dat je zelfs zoiets na verloop van tijd op eigen kracht kunt. De mensen die zeggen dat bier drinken geldverspilling is krijgen uiteindelijk dan tóch gelijk!
Wat de ziektekiemen niet hebben kunnen verhinderen, is mijn bezoek aan het eerder aangekondigde "I love the 90's". Een uitgebreide terugkijk hierop laat ik achterwege (het 'uitkijken naar' is altijd mooier dan de analyse achteraf), maar laat ons zeggen dat het zeer oké was. Vooral '2 Brothers on the 4th floor' rockten (excusez le mot) als de beesten en zorgden voor een memorabel moment zoals je er pakweg per Werchter ook maar één à twee meemaakt. Negatief puntje was dat een huisgenoot werd buitengezet omdat hij binnen pipi had gedaan. De nineties hebben nog een weg af te leggen, willen ze echt de rock-'n-roll van de 21e eeuw worden.
Florian Henckel von Donnersmarck. Stel je voor dat je op een dag geboren wordt en deze naam toebedeeld krijgt. De kans dat dit mij nog gaat overkomen in dit leven schat ik als vrij klein in, maar de regisseur van Das Leben der Anderen presteerde het 35 jaar geleden wél. Een huzarenstuk, zonder meer. Laat hem nog duizend keer ter wereld komen voor mijn part - zoiets lukt geen tweede keer.
Wat hopelijk wel nog eens lukt, is een herhaling van zijn andere huzarenstukje, dat (nog!) meer op de leest der meritocratie geschoeid is. Te weten de al eerder genoemde film Das Leben der Anderen. Deze is geheel en al Florian Henckels eigen verdienste, noch zijn vader noch zijn moeder kwamen bij het ontstaan hiervan tussenbeide. Het was met hoge verwachtingen dat ik vrijdagavond het huzarenstuk in kwestie in de dvd-speler schoof - die dingen zijn werkelijk op alles berekend. De film was immers overladen met prijzen: een Bafta, een César, zelfs een Oscar. Nu ik stiekem de prijzenlijst op IMDB nog eens overloop, moet ik vaststellen dat waarschijnlijk enkel een Gouden Schoen ontbreekt.
Hoge verwachtingen dus. Altijd een nadeel, behalve die ene keer dat ze op een briljante manier worden ingelost. Déze keer. Das Leben der Anderen is simpelweg onthutsend mooi, meeslepend en fascinerend. Tot het absolute einde toe: de slotscène mag gerust in Het Grote Filmboek worden bijgeschreven. Als dit nog niet zou bestaan, dan moet in elk geval het idee voor Het Grote Filmboek op het to do-lijstje van een uitgever worden bijgeschreven. Want wie schrijft die blijft. En wie een film als Das Leben der Anderen maakt ook. Florian Henckel von Donnersmarck zal geheel terecht de eeuwigheid trotseren.
Het is zondagavond en twee extra verlofdagen liggen nog in het verschiet. Meteen de eerste twee die ik mezelf gun dit jaar. Een mens moet ooit beginnen met het opsouperen van zijn door hard labeur vergaarde aantal vakantiedagen en nu lijkt het me wel een geschikt moment. Waarom dat zo is weet ik eigenlijk niet, maar ter wille van het dramatisch effect en met het oog op het verhogen van het relatieve belang van volgend stukje tekst in de maatschappij, zal ik onomwonden stellen dat de reden te vinden is in het betreffende volgend stukje tekst. Zo ben ik dan weer wel.
Het voorval vond dinsdag plaats, op 1 april nota bene. Een van m'n vele huisgenoten (ik heb ze nog niet exact geteld, maar hun aantal moet rond de vijf schommelen) besloot toen zich te goed te doen aan een stevige hap spaghettisaus. Normaal geschiedt zoiets zonder al te veel ophef, met hooguit een vervelende vlek op de kleding tot gevolg. Maar dit keer liep het anders. Een laurierblad achtte zijn moment de gloire gekomen, schreed onopgemerkt mijn huisgenoots' mond binnen en blokkeerde zijn luchtpijp. Ik hoef u er niet bij te vertellen dat het hier om een wel erg snood laurierblad ging, een laurierblad dat het zelfs niet verdient ook nog maar ooit door íemand opgegeten te worden. Doch daar was mijn huisgenoot maar weinig mee. Hij had het te druk met nauwelijks lucht krijgen, en op dat moment kon ik die keuze begrijpen.
Nu was het aan mij om in actie te treden. Ik had nog nooit zo'n noodsituatie meegemaakt, heb nooit een EHBO-cursus gevolgd en zelfs doktersseries op tv zijn mij vreemd, maar ik kan met wat meeval wél gemakkelijk 250 keer met een bal jongleren. Helaas, je zal het altijd zien: de vaardigheden die je bezit, heb je net níet nodig als er zich eens een prangende situatie voordoet. Ik ging dus over tot plan B: het zoeken naar een eventueel plan B. Dat mislukte deerlijk, had ik al vrij snel in de smiezen. Dan maar een andere huisgenoot opgetrommeld en die had gelukkig wel een plan B: naar spoed ermee. Ja, zó kan ik het ook!
Een toevallige (eigenlijk zijn wij helemaal niet populair) bezoeker stelde zijn rijkunst en auto ter beschikking, zodat we ongeveer een kwartier later de spoeddienst van Gasthuisberg betraden. Nooit gedacht dit vanbinnen te zien zonder dat er alcohol in het spel is. Nooit gedacht ook dat zelfs hier de bureaucratie voor alles gaat, getuige daarvan de toch wel discutabele uitspraak "eerst papieren invullen, anders kunnen wij niks doen." Als de administratieve vereenvoudiging er ooit komt, laat het dan in eerste instantie de stervenden ten gunste komen.
Maar goed, de nodige gegevens werden neergekrabbeld, de voorrangssituatie afgekondigd en ik maakte me klaar de op til zijnde - ongetwijfeld spectaculaire - reddingsoperatie zo goed mogelijk te volgen, teneinde achteraf alle plotwendingen in geuren en kleuren exclusief in mijn blog te kunnen beschrijven. Wat volgde was een laatste van ver komende hoest en ... het laurierblad, dat doodleuk te voorschijn kwam uit de mond waar het een uurtje eerder naar binnen ging - tot op zekere hoogte is zo'n laurierblad wel nog consequent. Aansluitend schalde tot tweemaal toe 'Annulatie voorrang' uit de speakers en begaven wij ons met het hoofd tussen de schouders terug naar buiten. Een licht beschaamde aftocht, bizar genoeg ingegeven door de onverhoopt perfecte afloop van de penibele situatie. Het sociale verkeer kent vreemde bochten.
Zeldzaam zijn de avonden dat ik voor de
televisie neerplof en urenlang willekeurig van het ene naar het andere
programma zap. Eveneens zeldzaam zijn openingszinnen als voorgaande die niet
tot doel hebben de tegenstelling met wat komen gaat scherp te stellen. Dus ja,
maandag heb ik wél met dit onnodige tijdverdrijf de nodige tijd verdreven. Na
de obligate afspraak met het steeds superieure Friends koos ik ervoor
van de geijkte paden af te wijken. Wat nog maar eens bewijst dat er toch wel
een durver in mij schuilt, zolang ik vanop afstand nieuwe wegen kan inslaan.
De televisionele ontdekkingstocht bracht me
eerst bij Canvas, alwaar The Chaser's War On Everything de dienst
uitmaakte. Bondig gezegd is dit een programma waarin een Australiër allerlei
gekke dingen doet, zoals daar zijn stunts, sketches, liedjes en eigenzinnige
bewerkingen van reclame en filmtrailers. Minder bondig gezegd is dit een
programma waarin een drietal Australiërs allerlei gekke dingen doen, zoals daar
zijn stunts, sketches, liedjes en eigenzinnige bewerkingen van reclame en
filmtrailers. Toegegeven: er viel af en toe best te lachen. Zes mensen van een
reisbureau die in volle paniek onder hun tafel duiken wanneer een man met een
netkous over zijn hoofd getrokken vriendelijk om een inlichting komt vragen,
dat levert nu eenmaal grappige televisie op. Ethisch verantwoord is anders,
maar een goeie grap kan zich wat collateral damage permitteren.
Hierna was het de beurt aan Ladies First op
één. Dit is een programma waarin Annemie Struyf elke week een markante vrouw
volgt en exclusief in haar kont kruipt. Deze week was dat Imelda Marcos,
Filippijnse ex-First Lady die wereldberoemd is omwille van haar enorme
schoenencollectie. Voorts beschikt ze over een hele collectie filantropische
ideeën, helaas stuk voor stuk werkelijk volstrekt onbegrijpelijk. Struyf
slaagde erin hier geen enkele kritische bemerking bij te maken. Liever liet ze
zich trakteren op vijf paar gloednieuwe schoenen, waarvan een per se gesigneerd
diende te worden door haar nieuwbakken hartsvriendin. In die hoedanigheid (van
hartsvriendin dus) komt ze meteen in een mooi rijtje met onder andere Khadaffi en
Saddam Hoessein te staan, zoals Marcos niet naliet aan te halen. Hebben wij
dáárom al die onschuldige zielen vermoord, hoor ik beide heren al denken.
In een moeite door besloot ik Rwina een
(gelijke) kans te gunnen. Dit bleek haast onmiddellijk een slechte inval.
Multiculturaliteit op tv mag van mij gerust, maar liefst toch iets meer
dan louter dat. Flauwe sketches en acteerprestaties die je de neiging doen
krijgen stante pede op te snorren hoe laat de volgende repatriëring
plaatsvindt, zijn niet míjn idee van positieve discriminatie.
Belegen moppen maken over op het eerste gezicht perfect ingeburgerde
multimigranten draagt hier trouwens evenmin toe bij, moet ik hier als punt van
zelfkritiek aanhalen. Al moet op zijn beurt dan weer gezegd dat ik tenminste geen honderdduizenden medemensen erger - vooral bij gebrek aan landelijke bekendheid. En zo
win ik met verve mijn innerlijke discussie.
Om positief af te sluiten: zowel Weerwolven,
Belga Sport (beide Canvas) als Studio 1 (één) waren best te pruimen. Op dit
elan doorgaan en de televisie wordt het medium van de 21e eeuw.
Niemand die het zal merken, maar dit
blogbericht is wel degelijk uniek in zijn soort. Voor het eerst immers stuur ik
mijn wederwaardigheden vanop de werkplaats de wijde wereld in. De wijde wereld,
dat is dan ikzelf en vermoedelijk nog een man of drie. Laat nu nog iemand
beweren dat het niet klopt dat de wereld een dorp is geworden.
In elk geval, ik ben ondertussen een goeie
vier en een halve maand in dienst, dus het werd weleens tijd om de grenzen van
het toelaatbare nog eens zachtjesaan te verleggen. Zon dingen evolueren steeds
volgens hetzelfde patroon: de eerste week op de nieuwe werkplaats wordt het
internet gemeden; nadien kan er al eens een verdoken bezoekje vanaf; dáárna
gebeurt het open en bloot; en voor je het weet schrijf je lustig aan een blog
en begin je te begrijpen waarom die pornosites zonodig geblokkeerd moeten
worden. Bij wijze van spreken (veronderstel ik). In mijn voordeel pleit dan
weer dat het hier echt wel komkommertijd is. Ook mijn twee weken geleden
opgestarte quiz (zie een vorige blog) dendert bijvoorbeeld aan een rotvaart
voort. Voor de statistici: ik sta ondertussen op een gedeelde leidersplaats.
Blijven smsen, zou ik zo zeggen!
Een combo dat geen getalenteerde statistici
behoeft en waarvoor smsen allang niet meer baten, luistert naar de naam Rode
Duivels. Het gezelschap van René Vandereycken De Man Die Het Minst Van
Voetbal Kent Sinds Duizend Jaar Geleden Een Patjepeeër Abusievelijk Tegen Een
Varkensblaas Schopte verloor woensdag met 1-4 tegen Marokko. Marokko,toch
bezwaarlijk een voetbalgrootheid. Het land van het goud, het zilver, het
marmer, de BMW en de Mercedes oké hoewel stuk voor stuk gestolen. Maar
voetballen, dat hebben wij Belgen altijd beter gekund. Tot René Vandereycken
De Man Met De Immer Iets Te Lange Bijnaam het roer in handen kreeg althans.
Nu is alles anders. Nu is alles slechter. Nu is alles godverdomme voor jaren
naar de kloten.
Net een deugddoende grote friet met tartaar featuring een frikandel special verorberd. Volgens mij heeft de meneer die het eten indertijd uitvond dat gedaan met deze combinatie voor ogen, dat kan haast niet anders. Zeker niet als frituur 'Tivoli' belast is met het in het vet keilen van mijn favoriete menu. Een écht fritkot met écht goeie frieten, meer heb ik niet nodig bij grote honger. Zelfs wat klantvriendelijkheid betreft kent den Tivoli z'n gelijke niet. Toegegeven: het speelt in hun kaart dat er een sterke correlatie bestaat tussen attentvol zijn en andersgeaardheid maar hey, het zijn niet de uitbaters die de spelregels van de homoseksualiteit hebben bepaald. Ze profiteren alleen maar van hun (tegen)natuurlijke voordeel, en terecht. Op die manier word ik immers keer op keer op een vermakelijk schouwspel getrakteerd, wanneer Homo A weer eens op de laatste nipper naar Homo B toeschiet om te melden dat ik die kerel ben die altijd zout op zijn frieten moet. Ik heb het hem nu al maanden niet meer gezegd, en toch is Homo A nog geen enkele keer vergeten zijn collega aan de frietketel hiervan op de hoogte te brengen. Dat zijn nu eens dingen die mij ontroeren.
Wie wél vergeten is zout op zijn patatten te doen (yep, een naadloze overgang), is Yves Leterme, tegenwoordig gemeenzaam 'Leterme I' genoemd. Na 9 maanden onderhandelen is hij erin geslaagd een regering op de been te brengen. Er is zelfs een regeerverklaring. 't Is te zeggen: een document van 40 bladzijden waar werkelijk níks in staat. Behalve dan dat de koopkracht gaat verhogen, de belastingen omlaag gaan, het milieu gaat verbeteren, extra geld naar justitie en ontwikkelingssamenwerking vloeit, er gestreefd wordt naar een begrotingsoverschot en tutti quanti. Tot hiertoe lijkt dat mijns insziens wel op 'goed bestuur'. Helaas heeft Leterme iets over het hoofd gezien. Uiteraard iets wat enkel voor de echte specialisten in de materie waarneembaar is, doch daarom niet minder belangrijk: de kostprijs. Noem mij een muggenzifter, een pessimist en een dolleman, maar iemand zal toch de rekening moeten betalen. Óf niemand, natuurlijk, en in dat geval is deze regeerverklaring de enige juiste. Afwachten wat het wordt...
Mijn voornemen om ook over de competitiehervorming enige meningen te spuien blijft ongeschreven letter. De verenigde tweedeklassers kelderden in extremis het hele voorstel, wat nog maar eens pijnlijk duidelijk maakt hoe ziek ons voetbal wel is. Want in snelheid gepakt worden door de politiek, dat moet je verdíenen.
De aura van figuurlijke onsterfelijkheid begon mij stilaan te omgeven, goed een week geleden. Absolute pingponghegemonie is dan ook - althans sinds de intrede van de pingpongtafel - een gewaardeerd goed op onze werkvloer. Zeggen dat ik die status op een haar na had bereikt is geenszins overdreven. Na een totaal van elf opeenvolgende gewonnen sets en vier keurig weggewerkte setpunten in de twaalfde editie, leek niets mijn tocht naar eeuwige ongeslagenheid nog in de weg te staan. Maar het mocht niet zijn. Met twee welgemikte slagen maakte mijn collega een bruusk einde aan mijn gezwinde opgang richting godendom. De kans om tot dé pingpongheld van mijn afdeling en ver daarbuiten (er doet er ook af en toe eentje mee van de afdeling onder ons) uit te groeien was hierbij verkeken.
Zo'n dingen gebeuren nu eenmaal en ja, als werkmens met een doordeweekse nine-to-five-job vormt een tafeltennismatch al eens de bron van goddelijke aspiraties. Een mens moet zijn plaats kennen in het leven. Overigens heb ik over datzelfde leven weinig te klagen momenteel. Ik slaag er beter en beter in zoveel mogelijk tijd nuttig dan wel aangenaam door te brengen. De dagen, werkweken en weekends lijken wel organisch tot een juiste mix te komen. Alles wordt ook intenser beleefd dan voorheen. Mijn vrije tijd wordt beredeneerder versjteerd en op het werk krijg ik stilaan meer verantwoordelijkheden, wat me in de gelegenheid stelt helemaal eigenhandig de dingen in het honderd te laten lopen. Al moet gezegd dat ik bijwijlen ook een gewaardeerde bijdrage lever, zij het vooral op het vlak van de niet-werkgerelateerde dingen - altijd al mijn sterk punt geweest.
Zo kwam vorige week het idee bij me op om middels mail een interactieve quiz te starten op de afdeling. Het principe is eenvoudig: ik stel een vraag en de eerste die goed antwoordt krijgt een punt en stelt de volgende vraag. Enzoverder. Gezien de luwte die bij ons heerste leek vrijdagnamiddag een goed moment om mijn ambitieuze plan te berde te brengen. Dat bleek een goeie gok. Zes van de acht collega's quizden enthousiast mee en her en der werd gewag gemaakt van een 'doorslaand succes'. Hoewel die 'her en der' evengoed uitsluitend in mijn kop kan zijn geweest - ik ben geen expert wat betreft plaatsbepalingen.
PS: Aan de trouwe lezer(s): donderdag of vrijdag wordt er opnieuw geblogd. Zowel een regeringsvorming als een competitiehervorming in het voetbal op nauwelijks 24 uur tijd, dat verdient een aparte overdenking.
De jaren 90, waarschijnlijk zitten ze voor eeuwig verankerd in het systeem van ons, mid-twintigers. De tijd dat Belgische meisjes nog tennismatchen verloren, bevallige coast guards hun borsten nog in slomo door het beeld lieten glijden, Rode Duivels nog WK's speelden en de nationale pedofielenvereniging elke dag nog getrouw zijn toppers naar de hoofdpunten van Het Journaal katapulteerde. Dat allemaal geruggensteund door een bangelijke soundtrack met beats die van nergens leken te komen en nergens leken naartoe te gaan, maar gedoemd waren de reis tussen dit bepaald onbepaald start- en eindpunt in ons hoofd te volbrengen.
Op zaterdag 12 april zijn deze echo's onzer herinneringen weer dichterbij dan ooit. Want dan - hoor het tromgeroffel - vindt "I Love the 90's" plaats in de Ethias Arena in Hasselt. Concreet betekent dit dat coryfeeën als Dr Alban, 2 Fabiola en 2 Brothers on the 4th floor in levende lijve hun grootste hits van toen komen nalippen, voor een ongetwijfeld uitzinnige mensenmassa. Ambiance verzekerd, daar in de Ethias Arena! (pun intented) Wat meer is: ik ben sinds enkele dagen de trotse bezitter van een heus toegangsticket voor dit evenement! Nu komt het er dus op aan af te tellen naar 12 april, eventueel aangevuld met werken, eten, drinken, kaka en pipi doen. In tussentijd scherpt volgende fijne website de honger nog wat aan: http://www.ilovethe90s.be/
Het is alweer zijn tijd geleden, mijn vorige actie op blogfront. Van deze impasse heeft een vieze verkoudheid dankbaar gebruikgemaakt: hij vulde de leemte op door me uitvoerig kennis te laten maken met zijn brede waaier aan symptomen. Keelpijn, hoesten en werkelijk constánt snotteren zijn mijn deel. Nog een geluk dat pakweg tbc niet onder de hoede van het verkoudheidsvirus valt, of ik kon het wel helemaal schudden. Te hopen valt dan ook dat de nakende staatshervorming op zijn minst het bevoegdheidspakket der verkoudheid onaangeroerd laat.
Want nee, je neus helemaal aan stukken snuiten is niet tof. Om nog maar te zwijgen van míjn neus. De huid eronder is in zulk een toestand, dat mocht het nog niet gebeurd zijn, iemand terstond de Nivea-huidcrème zou uitgevonden hebben. Ik kan die meneer of mevrouw middels mijn blog alvast de moeite besparen: Nivea-huidcrème bestaat al - geen dank. Wat me in tussentijd in enigerlei mate heeft opgebeurd, zijn de films 'No country for old men' en 'Juno'. De eerste is een beklijvende, snoerharde, door en door foute prent van de Coen-brothers, bij ons beter bekend als de Coen-broers. Verwacht echter geen mooi afgelijnd verhaaltje. Dit is een film voor wie al genoeg mooi afgelijnde verhaaltjes heeft gezien. Film twee, 'Juno', is qua vertelstructuur iets conformistischer. Deze handelt over een frisse tiener die op een avond een zaadcel in haar vagijn gekwakt krijgt. Alsof dat nog niet genoeg is, groeit de geïnjecteerde substantie in kwestie later uit tot een embryo en zelfs tot een foetus. En dat allemaal in haar buik! Pure sciencefiction, inderdaad, maar voor wie de ongeloofwaardige premisse aanvaardt, is dit best een leuke prent. Vooral de soundtrack is hoogst verbluffend: de fijne riedeltjes volgen elkaar in sneltempo op, in die mate dat het lijkt alsof iemand gewoon wat beelden nodig had om zijn wonderbaarlijke nieuwe cd te begeleiden in plaats van omgekeerd.
Tot slot wil ik nog kort mijn slechte vorm in 'Pro Evolution Soccer 6' aanhalen. Gewoon, zomaar. En omdat via deze weg mijn hart luchten goedkoper is dan het inschakelen van een professionele therapeut. Hoe dan ook, gisteren verloor ik een vijftal matchen op rij tegen mijn huisgenoot. Vaak begonnen die wedstrijden nochtans goed, met klare looplijnen, strakke passes, vloeiende dribbels, rake tackles en stevige duels. Helaas kwamen telkens de oude kwalen spoedig bovendrijven: het induwen van de verkeerde knoppen op het verkeerde moment. Tsja.
Wat weinigen weten, is dat de opwarming van de aarde ook z'n positieve kanten heeft. Bijvoorbeeld dat het warmer wordt. Zodoende kan ik 's middags mijn dagelijks brood(je) naar binnen spelen in het zonovergoten Botanique-park. Een stuk aangenamer dan achter de computer, laat daar geen twijfel over bestaan. Want de mogelijkheden van het internet zijn dan wel schier eindeloos, het übermedium heeft het nog niet zo bruin gebakken dat erdoor bruin gebakt worden een realistische optie is. In februari in de zon in de Botanique dus. Zo gaat dat.
Andere kost die - in tegenstelling tot de aarde met een zekere interval - altijd weer opnieuw opgewarmd wordt, is het dossier rond de Bende van Nijvel. Ik geef ootmoedig toe dat ik een bovenmaatse interesse betoon in deze zaak. Het vat voor mij perfect het België van de jaren tachtig samen, een decennium toen België méér België was dan alle andere decennia samen. Met al zijn schandalen, intriges en doofpotten die daarbij horen. Een decennium waarin de verschillen tussen Vlamingen, Walen en Brusselaars vervluchtigden, samenkwamen in een grote troebele brij met navenante walm. De tijd dat Vanden Boeynants nog het onbetwiste alleenrecht had op het acroniem VDB. Die tijd zou ik graag een ietsje bewuster meegemaakt hebben, hoe vies ook. Al spreekt het voor zich dat er voor de boodschappen niet direct een beroep zou gedaan worden op Delhaize-De Leeuw.
Maar goed, waar ik eigenlijk toe wou komen: er is ineens, tout à coup, een filmpje opgedoken op YouTube. YouTube is een populaire videowebsite waar elke dag wel meer filmpjes opduiken, maar dit exemplaar was toch speciaal. Het gaat om opgenomen beeldmateriaal uit vermoedelijk 1982 (!) waarop beelden staan van een wel zeer obscure 'confituurparty' (!) in een of andere Brusselse bar. Onder confituurparty kan overigens gerust verstaan worden wat u al vreest: een orgie op een bedje van gelei. Op de beelden is te zien hoe toenmalig adjunct-gevangenisdirecteur Jean Bultot op het punt staat een participerende rol in de act te krijgen. Big deal? Nee, toch niet, verondersteld dat de 'Big deal?' de ironische lading heeft die er doorgaans aan geschonken wordt. Jean Bultot is namelijk een oude Bendeverdachte. Jarenlang al deden verhalen de ronde als zou hij indertijd met zulke filmpjes gechanteerd zijn geweest, waarop Bultot van de weeromstuit zou besloten hebben enige professionals in te huren om zijn chanteerders te mollen. Tientallen onschuldige passanten werden in één moeite door omgelegd - kwestie van het motief even subtiel te camoufleren. Aan het bestaan van deze filmpjes werd echter altijd getwijfeld.
Tot vandaag. Bèng. Uit het niets duikt er een filmpje op op YouTube, daterend uit een tijd dat zelfs werkbare computers waanideeën van futuristische dromers waren. Iemand heeft dat zo lang bijgehouden en nu aan de mensheid kenbaar gemaakt. Net nu, nu het stof eindelijk over deze mysterieuze zaak neer begon te dwarrelen. Wat het nog bevreemdender maakt: even snel als het filmpje kwam, verdween het weer. Hallucinant, in de lijn van het hele Bende van Nijvel-dossier.
Gelukkig hebben enkele snoodaards deze 41 seconden durende dwarsdoorsnee van de Belgische geschiedenis kunnen redden. U vindt het hier: http://tuipie.blogspot.com/2008/02/de-bende-van-nijvel-de-konfituur-party.html
Van alle ochtenden die er bestaan, is de uitgave van maandag veruit de verschrikkelijkste. Telkens weer wanneer ik op die dag mijn soortement horizontale slaap inruil voor een soortement verticale slaap, gaat dit gepaard met merkelijk meer binnensmonds gemompel dan anders. Ik verteer de overgang van zondag naar maandag dan ook zeer slecht. Keer op keer neemt de slapeloosheid deze gelegenheid te baat om hoogtij te vieren. En hoogtij vierende slapeloosheid, dat zijn nu eens dingen die ik wel kan missen. Vandaar dus de terugkerende maandagmorgengemompelroutine.
Een andere reden hiervoor is uiteraard het vooruitzicht op nog vier zo'n dagen. De weerzin om op te staan is al zo groot, stilzwijgen dat vijf dagen op rij te doen. Maar goed, op de een of andere manier schijnt het allemaal uiteindelijk nog wel te lukken. Stilaan heeft er zich een vast ochtendpatroon afgetekend waar ik doorgaans geen millimeter van afwijk. De eerste wekkerklanken worden steevast kordaat gecounterd door een flukse actie van mijnentwege: ik vlieg uit bed en verwijs het monotone geluid terug naar waar het ook vandaan mag komen. Daarna ga ik even gezwind terug in bed liggen. Na een minuut of vijf is het dan tijd voor deel twee van mijn niet geheel doelgerichte stappenplan: vanuit foetushouding de radio aanzetten. Je bent ervoor of je bent ertegen, maar Peter Van de Veire en Sofie Lemaire kunnen alvast op mijn goedkeuring rekenen. Als ik van mijn hobby mijn beroep had kunnen maken, zou flauwe humor m'n vakterrein zijn, en in dat geval zou ik Van de Veire als een waardige collega erkennen. Tegenwoordig is mijn vakterrein eerder in de richting van de hypothetische prietpraat te zoeken, dat zal ook al wel duidelijk zijn.
Dit gaat helemaal nergens naartoe, denkt de lezer nu. Wat dit tekstje betreft kan hij best gelijk hebben, maar opstaan, dat lukt totnogtoe elke ochtend. Ineens, uit het niets zowat, op een moment dat ik het zelf al half niet meer verwacht, schiet ik uit bed, in mijn sloffen, spuit deo, kleed aan, poets tanden, gel haar en loop naar de trein alsof misschien niet m'n leven, maar toch minstens m'n trein ervan afhangt. Tot daar het vaste ochtendritueel. For now: de vervloekte maandag is alweer achter de kiezen, vier iets humanere ochtenden gloren aan de horizon.
Gisteren de laatste aflevering van Twin Peaks erdoor gedraaid. 't Is te zeggen: de laatste aflevering van het eerste seizoen. Er bestaat namelijk nog een tweede seizoen van deze übercultreeks, doch er wordt gefluisterd dat dit het predikaat 'inferieur' verdient. Mijn kop eraf als het geen kwatongen zijn die zulks durven beweren. Toch ben ik eerder geneigd hen te geloven, al was het maar omdat grootmeester David Lynch niet langer in de regisseursstoel zat tijdens het tweede seizoen. Geen filmmaker ter wereld die zoals hem de kunst verstaat in die mate suggestief te zijn dat ten hoogste een suggestie gesuggereerd wordt. Het is struikelen over de losliggende verhaallijnen, maar je blijft wel kijken.
Dit maakt wel dat de verleiding groot is toch aan dat vermaledijde tweede seizoen te beginnen, teneinde de moord op de ravissante Laura Palmer eindelijk helemaal ontsluierd te zien - op een luizige manier of niet. Want dat meisje is dus wel vermóórd he. En de aard van de mens is nu eenmaal zo, dat een moord enige nieuwsgierigheid naar de dader ervan genereert. Zeker als het slachtoffer een blonde stoot betreft, de mysterieuze gebeurtenissen errond door ettelijke camera's geregistreerd zijn en het geheel gelardeerd wordt met een werkelijk waanzinnig prikkelende soundtrack. Dat er weer eens 85 mensen ontploffen op een marktplein in een middelgrote stad in Irak of 1400 vermoord worden door rebellenmilities in Oost-Kenia, zal de aard van de mens verder worst wezen.
Het leven is nu eenmaal keuzes maken. Of op z'n minst je schikken naar de keuzes die het leven buiten je wil om reeds heeft gemaakt. In dit geval is zonder twijfel optie twee van kracht, met dank aan Sherlock Holmesaprès la lettre Agent Cooper ("great coffee, delicious cherry pie") en een wereld waar geen suggestie leidt naar wat het lijkt. Daar kan geen Journaal in nieuw kleedje tegenop.
Ik denk niet veel na tegenwoordig. Het leven gaat z'n gang en ik neem aan dit massagebeuren deel zonder al te veel blijken van goed- of afkeuring. Het woelige studentenleven is definitief ingeruild voor een routine waarin zowel het uur van opstaan als slapengaan begrensd is - hoewel van zes uur 's morgens tot half drie 's middags in je bed liggen ook een vorm van structuur is, natuurlijk. Maar nu is het anders. Ik lijk de stap naar de langste-fase-van-het-leven te hebben gezet. Een stap die verguld wordt met een gespijsde bankrekening, in ruil waarvoor een hoop beweegruimte om het verworvene weer op te souperen wordt ingeleverd.
Gisteren nog hield ik me onledig met het aanpassen van mijn 'handtekening' onder de werkmails in Outlook. Nu wordt de inhoud van m'n e-mails netjes van mijn coördinaten gescheiden door middel van een stippellijn. Helemaal geen lijn oogt immers nogal onverzorgd, terwijl een volle lijn te veel afstand tussen mij en de klant zou suggereren. Daarom dus een stippellijn, die tegelijk transparantie en hiërarchie uitstraalt. Iets van: luister, ik ben je enige echte Payroll Consulent, je baken van vertrouwen; weet dat ik het voor het zeggen heb en dat ik er alles aan zal doen mijn kennis en ervaring ten dienste te stellen van 't algemeen. Maar aarzel niet om zelf met voorstellen op de proppen te komen, de spaties tussen mijn lijn symboliseren de opportunities tot kruisbestuiving, standing strong together. Een Outlook-handtekening die klaar is om de uitdagingen van deze 21e eeuw aan te gaan, zowaar.
Serieus nu: weet er íemand hoe ik een volle lijn getrokken krijg boven mijn handtekening in Outlook? Ik vind de juiste knop niet om zoiets in een mum te fiksen. En eigenlijk, zolang dát de reden is voor mijn stomme stippellijn, mag ik gerust zijn dat het stadium van huisje-tuintje-boompje-belegginkje nog niet voor morgen is.
Een klein anderhalf jaar geleden. Ergens aan het eind van de achtste maand van het 2006e jaar na de geboorte van Jezus Christus, de romanfiguur die de teller op 0 zette. Toen was het dat ik mijn allerlaatste examen tot een goed einde bracht. 't Is te zeggen: op mijn manier tot een goed einde bracht. In tweede zit, na een nacht het kortetermijngeheugen volgemest te hebben en een dankbare wandeltocht richting examenlokaal waarin de laatste 35 bladzijden erdoor gejaagd werden. Om dan een vijftal minuten te laat aan het examen te beginnen en drie uur lang met alle macht van de wereld ernaar te streven het laatste restje extreem vluchtige kennis tijdig bij de lurven te vatten. Een procédé dat zich elk examen opnieuw herhaalde, van de eerste dagen van de winter tot de laatste dagen van de zomer.
Hoewel ik nu van de hoogdagen van slaapgebrek, leerstofovermaat en ersatz-Red Bull verlost ben, komen er onwillekeurig weer herinneringen aan die tijd bovendrijven. De examenperiode is immers opnieuw in het land, om niet te zeggen in het huis. Twee huisbewoners staan momenteel midden in hun semestriële beproeving. Bij de ene gaat dat al wat beter dan bij de andere. En vice versa. Zelf houd ik eraan de behoeftige de nodige moed in te spreken, als het kan de relativiteit van het hele gebeuren te duiden. Genre: "Denk eens aan de kindjes in Afrika. Daar zijn er ook bij die naar de universiteit gaan, en die maken ook weleens een slecht examen." De peptalk in het rond zwieren, dat is nu mijn missie. In tijden van nood gedijt zelfs de grootste charlatan.
Totnogtoe kunnen mijn schrijfsels ruwweg ingedeeld worden in de categorieën 'werk', 'uitgaan' en - last, least en immer met vertraging - 'de NMBS'. Ook in dit stuk zal het vruchteloos zoeken zijn naar iets wat op een leven lijkt. Zo ik al goede voornemens gemaakt zou hebben op het vlak van variatie (zoals daar is: méér variatie), nakomen doe ik ze niet. Net als - hier zijn we weer - de NMBS overigens. Zondag leidde de ijzeren afvaardiging van deze maatschappij mij zoals verwacht naar Leuven. Weliswaar via het idyllische Luik-Guillemins en derhalve met een uur vertraging.
Hoe het zover is kunnen komen, daarover ga ik hier na enige overpeinzing toch maar niet doorbomen. Laten we het erop houden dat de NMBS het nodig vond zonder voorgaande aankondiging of boe of ba het vertrekuur met een kwartier te vervroegen. Het alternatief liet zich raden. In de zin dat we het raden hadden naar het alternatief. Zeker was dat niemand er veel voor voelde zijn status van wachtende met nog eens 45 minuten te prolongeren. De hulp kwam uit de hoek waar we 'm het minst verwachtten: van de NMBS zelf. Een zeldzaam hulpvaardig exemplaar van deze organisatie wist te melden dat er best geopteerd kon worden voor de trein richting Luik. Nog een vertraging bovenop de gebruikelijke vertraging en een veel langere reistijd later, werd er met dik een uur oponthoud voet gezet op Leuvense grond. In elk geval heeft de NMBS haar naam als een der laatste Belgische bastions weer alle eer aangedaan, want naar Leuven reizen via godbetert Luik: faut le faire.
Na al doorbomend over de vertragingen zowel mijn woord te hebben gebroken als mijn overpeinzingen gedevalueerd (ik houd mezelf wel bezig, tijdens zo'n schrijfsessie), nog een uitsmijter met betrekking tot onze geliefde bondscoach. Blijkbaar krijgt hij uit erkentelijkheid voor zijn goede prestaties nu ook de beloften op de Olympische Spelen onder zijn hoede. Write my lips: voor het juli is, selecteert René in hoogsteigen persoon de hockeyploeg, de 4X100 meter en wordt hij aangesteld als begeleider van Justine Henin. Progressie maken kan immers niet zomaar eender wie.
