Niemand die het zal merken, maar dit blogbericht is wel degelijk uniek in zijn soort. Voor het eerst immers stuur ik mijn wederwaardigheden vanop de werkplaats de wijde wereld in. De wijde wereld, dat is dan ikzelf en vermoedelijk nog een man of drie. Laat nu nog iemand beweren dat het niet klopt dat de wereld een dorp is geworden.

In elk geval, ik ben ondertussen een goeie vier en een halve maand in dienst, dus het werd weleens tijd om de grenzen van het toelaatbare nog eens zachtjesaan te verleggen. Zo’n dingen evolueren steeds volgens hetzelfde patroon: de eerste week op de nieuwe werkplaats wordt het internet gemeden; nadien kan er al eens een verdoken bezoekje vanaf; dáárna gebeurt het open en bloot; en voor je het weet schrijf je lustig aan een blog en begin je te begrijpen waarom die pornosites zonodig geblokkeerd moeten worden. Bij wijze van spreken (veronderstel ik). In mijn voordeel pleit dan weer dat het hier echt wel komkommertijd is. Ook mijn twee weken geleden opgestarte quiz (zie een vorige blog) dendert bijvoorbeeld aan een rotvaart voort. Voor de statistici: ik sta ondertussen op een gedeelde leidersplaats. Blijven sms’en, zou ik zo zeggen!

Een combo dat geen getalenteerde statistici behoeft en waarvoor sms’en allang niet meer baten, luistert naar de naam ‘Rode Duivels’. Het gezelschap van René Vandereycken – De Man Die Het Minst Van Voetbal Kent Sinds Duizend Jaar Geleden Een Patjepeeër Abusievelijk Tegen Een Varkensblaas Schopte – verloor woensdag met 1-4 tegen Marokko. Marokko,toch bezwaarlijk een voetbalgrootheid. Het land van het goud, het zilver, het marmer, de BMW en de Mercedes oké – hoewel stuk voor stuk gestolen. Maar voetballen, dat hebben wij Belgen altijd beter gekund. Tot René Vandereycken – De Man Met De Immer Iets Te Lange Bijnaam – het roer in handen kreeg althans.
Nu is alles anders. Nu is alles slechter. Nu is alles godverdomme voor jaren naar de kloten.