Het is alweer zijn tijd geleden, mijn vorige actie op blogfront. Van deze impasse heeft een vieze verkoudheid dankbaar gebruikgemaakt: hij vulde de leemte op door me uitvoerig kennis te laten maken met zijn brede waaier aan symptomen. Keelpijn, hoesten en werkelijk constánt snotteren zijn mijn deel. Nog een geluk dat pakweg tbc niet onder de hoede van het verkoudheidsvirus valt, of ik kon het wel helemaal schudden. Te hopen valt dan ook dat de nakende staatshervorming op zijn minst het bevoegdheidspakket der verkoudheid onaangeroerd laat.
Want nee, je neus helemaal aan stukken snuiten is niet tof. Om nog maar te zwijgen van míjn neus. De huid eronder is in zulk een toestand, dat mocht het nog niet gebeurd zijn, iemand terstond de Nivea-huidcrème zou uitgevonden hebben. Ik kan die meneer of mevrouw middels mijn blog alvast de moeite besparen: Nivea-huidcrème bestaat al - geen dank. Wat me in tussentijd in enigerlei mate heeft opgebeurd, zijn de films 'No country for old men' en 'Juno'. De eerste is een beklijvende, snoerharde, door en door foute prent van de Coen-brothers, bij ons beter bekend als de Coen-broers. Verwacht echter geen mooi afgelijnd verhaaltje. Dit is een film voor wie al genoeg mooi afgelijnde verhaaltjes heeft gezien. Film twee, 'Juno', is qua vertelstructuur iets conformistischer. Deze handelt over een frisse tiener die op een avond een zaadcel in haar vagijn gekwakt krijgt. Alsof dat nog niet genoeg is, groeit de geïnjecteerde substantie in kwestie later uit tot een embryo en zelfs tot een foetus. En dat allemaal in haar buik! Pure sciencefiction, inderdaad, maar voor wie de ongeloofwaardige premisse aanvaardt, is dit best een leuke prent. Vooral de soundtrack is hoogst verbluffend: de fijne riedeltjes volgen elkaar in sneltempo op, in die mate dat het lijkt alsof iemand gewoon wat beelden nodig had om zijn wonderbaarlijke nieuwe cd te begeleiden in plaats van omgekeerd.
Tot slot wil ik nog kort mijn slechte vorm in 'Pro Evolution Soccer 6' aanhalen. Gewoon, zomaar. En omdat via deze weg mijn hart luchten goedkoper is dan het inschakelen van een professionele therapeut. Hoe dan ook, gisteren verloor ik een vijftal matchen op rij tegen mijn huisgenoot. Vaak begonnen die wedstrijden nochtans goed, met klare looplijnen, strakke passes, vloeiende dribbels, rake tackles en stevige duels. Helaas kwamen telkens de oude kwalen spoedig bovendrijven: het induwen van de verkeerde knoppen op het verkeerde moment. Tsja.
