Zeldzaam zijn de avonden dat ik voor de televisie neerplof en urenlang willekeurig van het ene naar het andere programma zap. Eveneens zeldzaam zijn openingszinnen als voorgaande die niet tot doel hebben de tegenstelling met wat komen gaat scherp te stellen. Dus ja, maandag heb ik wél met dit onnodige tijdverdrijf de nodige tijd verdreven. Na de obligate afspraak met het steeds superieure Friends koos ik ervoor van de geijkte paden af te wijken. Wat nog maar eens bewijst dat er toch wel een durver in mij schuilt, zolang ik vanop afstand nieuwe wegen kan inslaan.

De televisionele ontdekkingstocht bracht me eerst bij Canvas, alwaar The Chaser's War On Everything de dienst uitmaakte. Bondig gezegd is dit een programma waarin een Australiër allerlei gekke dingen doet, zoals daar zijn stunts, sketches, liedjes en eigenzinnige bewerkingen van reclame en filmtrailers. Minder bondig gezegd is dit een programma waarin een drietal Australiërs allerlei gekke dingen doen, zoals daar zijn stunts, sketches, liedjes en eigenzinnige bewerkingen van reclame en filmtrailers. Toegegeven: er viel af en toe best te lachen. Zes mensen van een reisbureau die in volle paniek onder hun tafel duiken wanneer een man met een netkous over zijn hoofd getrokken vriendelijk om een inlichting komt vragen, dat levert nu eenmaal grappige televisie op. Ethisch verantwoord is anders, maar een goeie grap kan zich wat collateral damage permitteren.

Hierna was het de beurt aan Ladies First op één. Dit is een programma waarin Annemie Struyf elke week een markante vrouw volgt en exclusief in haar kont kruipt. Deze week was dat Imelda Marcos, Filippijnse ex-First Lady die wereldberoemd is omwille van haar enorme schoenencollectie. Voorts beschikt ze over een hele collectie filantropische ideeën, helaas stuk voor stuk werkelijk volstrekt onbegrijpelijk. Struyf slaagde erin hier geen enkele kritische bemerking bij te maken. Liever liet ze zich trakteren op vijf paar gloednieuwe schoenen, waarvan een per se gesigneerd diende te worden door haar nieuwbakken hartsvriendin. In die hoedanigheid (van hartsvriendin dus) komt ze meteen in een mooi rijtje met onder andere Khadaffi en Saddam Hoessein te staan, zoals Marcos niet naliet aan te halen. Hebben wij dáárom al die onschuldige zielen vermoord, hoor ik beide heren al denken.

In een moeite door besloot ik Rwina een (gelijke) kans te gunnen. Dit bleek haast onmiddellijk een slechte inval. Multiculturaliteit op tv mag van mij gerust, maar liefst toch iets meer dan louter dat. Flauwe sketches en acteerprestaties die je de neiging doen krijgen stante pede op te snorren hoe laat de volgende repatriëring plaatsvindt, zijn niet míjn idee van positieve discriminatie.
Belegen moppen maken over op het eerste gezicht perfect ingeburgerde multimigranten draagt hier trouwens evenmin toe bij, moet ik hier als punt van zelfkritiek aanhalen. Al moet op zijn beurt dan weer gezegd dat ik tenminste geen honderdduizenden medemensen erger - vooral bij gebrek aan landelijke bekendheid. En zo win ik met verve mijn innerlijke discussie.

Om positief af te sluiten: zowel Weerwolven, Belga Sport (beide Canvas) als Studio 1 (één) waren best te pruimen. Op dit elan doorgaan en de televisie wordt het medium van de 21e eeuw.